# υπό την σκέπην Της#

 

 

Σίμωσε ως το παραθύρι μου..
της Άνοιξης αηδόνι μου γλυκό
φέρε ως το περβάζι μου
ήχους γλυκείς συμπαντικούς
στείλε το μελτεμάκι σου Θεέ
υπό την σκέπην Της
να απλώσει τα φτερά
να με σκεπάσει η Παναγιά
με ευλάβεια να σταθώ μπρος στο εικόνισμα
της μάνας του Χριστού
να ασπαστώ με ευλάβειαν περισσήν
να ανταμώσω την από μέσα ομορφιά...
εκείνην την νοσταλγικήν την προστασίαν
που επιζητά αέναα η ψυχή
και ας φωλιάσει μέσα μου βαθιά
η πίστις η ''Αγία''  

# υπό την σκέπην Της #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς#

Ανάμεσα σε χερσοτόπια κι άγριους ποταμούς
μια κορασίδα ατίθαση εγεννήθη μίαν αυγή.
Η διαφυγή της ήτανε το διάβασμα
κι η αστείρευτη η δίψα για ζωή.
Ρομαντική, επαναστάτρια ,αισθαντική
έμοιαζε με σπορέα η ατίθαση μικρή
εφύτευε λέξεις σε σελίδες ακριβές.....
Αέναη ελπίδα μας το κληροδότημα
για τα μεγάλα ,τα σπουδαία, τ' αληθινά
στα χερσοτόπια της μεγάλης της καρδιάς
ανθίζαν ρόδα αειθαλή.

 

# στα χερσοτόπια της καρδιάς# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# ένα πυροφάνι#

 

 

 

 Θα τη θυμάμαι πάντα εκείνη τη στιγμή
τότες που αγωνίζομουν
σπουδάζοντας το φως
τότες που έψαχνα τη μέσα μου Άνοιξη να βρω
γεννήθηκα με ένα πυροφάνι ταπεινό
σαν του ψαρά......
για να φωτίζω της ψυχής μου τη σπηλιά
και δε μου πρέπει διόλου να παραδοξολογώ
γιατί απ' το ελάχιστο φτάνω
στον τελικό προορισμό
ίσως να συναντήσω εκεί
τα φωτεινά, τα διάφανα νερά
ίσως προκάνω για να βυθιστώ
στις στέρνες της ψυχής μου.

 # ένα πυροφάνι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# μοιραίοι διαβάτες#

Κρυμμένο εντός στα σωθικά
αγρίμι εσεργιάνιζε
αγχιβατώντας μέσα της αλύχταγε......
η περιπλάνηση της νοσταλγίας θαλερή
εσίμωνε ψίθυρους αχνούς και φευγαλέους
όμοιοι θαρείς του νου
μοιραίοι,αόρατοι,περαστικοί διαβάτες
μιλούσανε συχνά ,για ιστορίες ξεχασμένες
κι όπως αλαφροίσκιωτα εδιάβαινε
πατώντας μονοπάτια ανθηρά.....
οι ψίθυροι, οι φλύαροι εμίσσευαν
η μνήμη η ακριβή της έφθινε στο άγνωρο
κι απόμενε μονάχη κι ευτυχής.

 # μοιραίοι διαβάτες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

« ανθισμένες στιγμές»

William Robert Symonds

 

 

Τις φυλακίζω τις στιγμές..
με ξόρκι θυμιατήρι τις θυμιάζω..
κατοχυρώνω την αθανασία μου
γεννιέμαι από τις στάχτες μου
αλλάζω φόρεμα σα χαμαιλέοντας..
ξεφτίζω τα..τα λέπια της οργής μου..
ακόμα τώρα χρόνια τ' αγαπώ..
χαϊδολογώ το στοργικά..
το κοριτσάκι το κοκκινομάλλικο..
που φυσαλίδες γέμιζε..
ακούραστα..τα ορθάνοιχτα..
απορημένα της λαγνείας μου
τα μάτια..
«Με την ελπίδα μιας ολάνθιστης στιγμής...
δε λένε ψέματα ποτές οι ανθισμένες μας στιγμές....
το μέλλον μου αλιεύω.. »

« ανθισμένες στιγμές» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# εαρινόν πρελούδιον 2#

 

 

 

Στην έρημη ακρογιαλιά
μιας Κυριακής το δείλι
Απρίλης ήτανε θαρρώ
που σμίξαμε τα χέρια και τα χείλη.
Άδραξα τις ωραίες στιγμές
ερωτευμένη με τη θάλασσα
τ' αστέρια το φεγγάρι
ο ερωτάς μου φλογερός
στο νου μου φέρνει ποιητικά
σαν το κελαρυστό νερό
στιχάκια ,μουσικές και χρώματα
γνώριμες μυρωδιές απ' τα παλιά....
για σε αγαπημένε.....
Γιάτρισσα η έρημη ακρογιαλιά
προβάλλει ακόμη τη θωριά
και τη μιλιά και τη ματιά σου.
ήταν απόγευμα μιας Κυριακής
κι ήταν μια Δύση ρόδινη
ήταν θαρρώ Απρίλης.

 # εαρινόν πρελούδιον 2# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# καθρέφτης παλαιός#

 

 

Τούτος ο Βενετσιάνικος ο παλαιός
στημένος εις την είσοδον καθρέφτης μου
πάνω απο το κομό της νόνας της σοφής
επαίρονταν που επρόκανε
και φευγαλέα αποτύπωσε
την εμορφάδα μου των νιάτων.
Θαρρώ τώρα κοιτάζοντας
βλέπει γυμνές τις αποχρώσεις της ψυχής μου..
μορφές και χρώματα χοροπηδούν
δεν είν' μαζί μου πια σκληρός
μα είναι ειλικρινής............
μες στον καθρέφτη μου ανταμώνουνε
νεκροί και ζωντανοί......
μα ο αγέρας φιλικός και δροσερός φυσά
διαλύει όλες τις μορφές
θάβει βαθιά κομμάτια της ζωής
και βγαίνει μέσα του ο ήλιος και αντανακλά
και ησυχάζει η ψυχή μου..

# καθρέφτης παλαιός# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στολίδια και πλουμίδια #

Ορθή... πάνω στην πλώρη της ψυχής
τις νύχτες τις μοναχικές έβγαινα παραγάδι
να αλιεύσω τα στρεβλά ..
και να κοιτάξω σθεναρά
την περιρρέουσαν φτηνήν ανοησίαν.
.Μαργαριτάρια..και χρυσά
ειδών..ειδών στολίδια και πλουμίδια
κρέμονταν στους λαιμούς των γυναικών.
η λαίλαπα των καιρών τις ακρωτηρίαζε
τις έκαμε ρηχές..
Χωρίς τα σύνεργα στις σκέψεις τους
ξυπνάγαν το πρωί ''ναυαγισμένες''.
Προορισμός ανύπαρκτος
ξόμπλια..στολίδια και πλουμίδια η ζωή των.

# στολίδια και πλουμίδια # - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« αβόλευτη κυρά»

 

 

Και τώρα που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..
κι όλοι εμείς εκλείσαμε τα βλέφαρα
κι εμείναμε με μάτια ερμητικά κλειστά
στο νου μου έρχεται ένα κάλεσμα ακριβόν.....
φεγγάρια πάλι και φτερά να ζωγραφίζω..
Δε μου χωράνε πια εκείνα τα γοβάκια τα χρυσά
της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..
στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..
κι αυτά μαζί με μένα..
Τώρα θα πρέπει αληθινά
και στέρεα παπούτσια να αγοράσω να φοράω..
γιατί οι δρόμοι πλημμυρίσαν λασπουριές..
Γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..αποκοιμήθηκαν βαθιά
κι εκείνοι οι λιγοστοί οι ήρωές μου..
Γέμισε το κεφάλι μου από ''άναρθρες'' κραυγές..
ύμνους ηρώων .. και προστάτες..''νταβατζήδες''
που εμπορεύονται τη φτώχεια των ανθρώπων..
πουλώντας όσο- όσο μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή..
θα τριγυρίζω αβόλευτη κυρά
μες στα σοκάκια και τις γειτονιές
πριν με στεγνώξουν και με καταντήσουνε
ωσάν μια λεμονόκουπα στυμμένη.

 « αβόλευτη κυρά » - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«άρωμα μνήμης»

 

 

Ευτυχισμένοι..
όσοι ξετυλίγοντας το νήμα της ζωής
οι θύμησες........
τους φέρνουνε μαγευτικά τις μυρωδιές
στου χρόνου τις αιώρες..
Ταξίδια μακρινά η μνήμη μας τολμά
ταξίδια ξέπμαρκα,ακυβέρνητα
στης μέθεξης τη χώρα.
Από παιδί με μάγευαν οι μυρωδιές
μα η δική σου μυρουδιά
ωσάν του Φθινοπώρου τη βροχή
εστάλαξε μαλάματα
στα φυλλοκάρδια της ψυχής μου..
τα ράντισε για να μοσχοβολούν
ώσπου τα μάτια μου να κλείσουν οι αγγέλοι.
Σε βρίσκω μέσα μου
το δυνατό σου άρωμα ελιξήριο ζωής
ξεπλένει τη ζωή μου από τις στάχτες
αθώα εποχή που έφυγε ανεπιστρεπτί
«ακούσια μνήμη» το ακριβό σου άρωμα
αφήνει ανάσα νοσταλγίας.  

«άρωμα μνήμης» - Σοφίας θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,