''Aυτοπροσώπως - Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα'' - Δοκίμιον

 

 

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα''...

 " Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές''..

Και τώρα εγώ σε ποιόν ν' αποταθώ τούτες τις γκρίζες μέρες..που αρνούμαι εις την υποκρισίαν να υποκλιθώ..και τα ανόητα τα ψεύτικα χαμόγελα να εισπράξω..που προωθούν μονάχα τον κακό τους..τον ξετσίπωτο εαυτό?Και με το χέρι στην καρδιά..πίστεψε άραγε κανείς αυτόν που διατείνεται πως μπόρεσε της σάρκας του τα ''θέλω''να νικήσει? Σαφώς και ψεύδεται ασύστολα..σαφώς και είναι μέγας υποκριτής του φαίνεσθαι του καθωσπρεσπισμού και της ''αγιοσύνης''..

Κατηγορήθηκαν πολλές φορές οι άνθρωποι..όταν συζήτηση ανοίξανε βαθιά.. πως δεν πιστεύουν πως μπορούνε να υπάρχουν ''άγιοι''..με κείνη εκεί βεβαίως τη στενή την έννοια.. που ευρέως στους κύκλους των ''θεούσηδων'' των ''γιαλαντζί'' ηθικολόγων της δεκάρας και της συμφοράς..γονυπετούντων με τους μεγαλόσταυρους  δογματιστές.. που πρώτιστα να πείσουν θέλουν εαυτόν και μετέπειτα τους άλλους.

Μπερδεύουν την  πνευματική ''ανύψωση'' με τις ανάγκες της σαρκός..Πως να αρνηθείς τάχα τη φύση σου..αφού σου εχαρίσθη άνωθεν..και να πορεύεσαι με αυτήν αρμονικά ετάχθης?.. Συμπαθάτε με λοιπόν εσείς οι αδέκαστοι που κατορθώνετε να ακουμπάτε την ''αγιοσύνη''.. 

Δύσκολο να διαβείς τον ''ποταμό''..της ''αμαρτίας τα νερά''.. έστω και νοερά να μη σε βρέξουν..Μα γέμισε ο κόσμος ελαφρείς και υποκριτές .. φτηνούς..που το ''σκουπιδαριό'' της σκέψης διακινούν..και ενοχές μοιράζουν στους ανθρώπους..Και πως να διανοηθείς τον κόσμο για να σώσεις απ' το ψέμμα του..εσύ μονάχος σου.. που καθημερινά βλέμματα εισπράττεις ''διαφορετικά''..καθώς καθένας τους σερβίρεται μονάχος τούτο  το ψέμμα του ..σαν καραμέλλα που την ''πιπιλάει'' γλυκά..για να αισθάνεται καλά ? ''Ψεύδονται'' μάτια μου οι άνθρωποι..τι κρίμα ..ψεύδονται εσκεμμένα και συχνά..η αυτοκριτική είναι πάντοτε η ''ζόρικη''και η μεγάλη ''απούσα''..

Είμαι σαν όλους τους κοινούς θνητούς..ποτέ μου δεν διανοήθηκα ότι έχω τη δύναμη να ανυψωθώ..να φτάσω στα σκαλιά μίας αγίας..και εδήλωσα απροκάλυπτα πως είμαι ''έμπλεη'' παθών..κι όποιος είν' αναμάρτητος..και άγιος συνάμα..ας τα μαζέψει τα βότσαλα απ' τη θάλασσα.. τους αμαρτωλούς του κόσμου τούτου να 'χει τη δύναμη την ψυχική..να τους πετροβολήσει....

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα..'' -Δοκίμιον της Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά #

 

Pablo Picasso

Μπερδεύεσαι στιγμές - στιγμές....δύσκολο το κουβάρι...που η ζωή σου ξετυλίγει..Είσαι γεμάτος ενοχές...αν καθημερινά σωστά ετοποθετήθηκες ...αν τα κατάφερες...μικρός κι αν φάνταζες εσύ ...το χρέος σου να κάνεις...Θα αναρωτιέσαι για ποιό χρέος σας μιλώ...και την ταχτοποιημένη σας ζωή...άξαφνα σας ταράζω...

Θεός δεν είμαι μάτια μου...δικαιοσύνη να μοιράζω...μα ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός...που τη δική μου τη ζωή...μα και των γύρω μου εκτιμώ...και στα σκουπίδια αυτήν δεν την πετώ...και δεν την ευτελίζω...
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές...μέσα στον τόπο σου...ξεριζωμένες τις καρδιές ανθρώπων να αντικρύζεις ?

Έρχονται μέρες μπρος στα μάτια σου η αγανάχτηση επίσκεψη σου κάνει...Όσο κι αν εσύ εμπόρεσες την καθημερινότητά σου να παλεύεις....εκεί έξω ...εκεί δίπλα σου...χέρια απλωμένα σου ζητούν το μερτικό τους για να πάρουν..Ποιό άραγε απ' τα δυο τα συναισθήματα μπορώ να καταγράψω....του απλωμένου του χεριού...που ελεημοσύνη μου γυρεύει... απαίσιο ..λυπητερό θαρρώ συναίσθημα ...για τον αναγκασμένο ...έτσι εκεί με το κεφάλι της ντροπης ή το δικό σου το συναίσθημα...που αδιαφορία άλλοτε στη μνήμη μου μου φέρνει...

 

Κι έτσι το δρόμο παίρνω αυτόν τον δύσκολο και τον μοναχικό...στην αμμουδιά για να με βγάλει...
τη σκέψη μου να συγκροτήσω ...να σκεφτώ ...να αναρωτηθώ....πολλές φορές...Άραγε εσύ ο ένας... ο μόνος ...ο αδύναμος ...μα τόσο δυνατός με τους άλλους σαν ενωθείς...αν καταφέρεις το αχόρταγο δικό σου το εγώ...στην άκρη εκεί για λίγο να παραμερίσεις..άραγε θα λογίζεσαι άνθρωπος για τάχατες θα παραμείνεις ένα αρπαχτικό?

Πάντα μες στη ζωή μου πίστευα ...πως τις ζωές των πολιτών η οργανωμένη Πολιτεία οφείλει να φροντίζει...
Μα ήρθανε δύσκολοι καιροί...και προδοθήκαμε πολύ...και η πολιτεία ανίκανη πια για τους ανθρώπους της συνολικά δε νοιάζεται...και το συμφέρον των ολίγων πια φροντίζει...Και παρατάς τις θεωρίες σου τις κοινωνιολογικές,τις δίκαιες που αξιοπρέπεια εφαρμοσμένες θα 'πρεπε να μοιράζουν...και σκέφτεσαι ανθρώπινα και απλά....το χρέος σου εσύ ο ταπεινός και από το υστέρημά σου..όσο αντέχεις και μπορείς για την καρδιά σου να το κάνεις...

Και πάντα μες στο νου μου έρχονται κείμενα και μυθιστορήματα της κλασσικής Λογοτεχνίας...ένα αριστούργημα είναι αυτό του Λέοντα Τολστόι....Μιλά για την Ανάσταση...αυτής της Κοινωνίας...ανά τους αιώνες...Υπέροχοι οι στοχασμοί του συγγραφέα για την έννοια Κράτος....Να κάτι που θά 'πρεπε φίλοι μου να διαβάσετε και να μη θεωρηθεί ο χρόνος σας χαμένος...

Τι νόημα έχει στη ζωή...αν δίπλα σου κι εκεί που περπατάς...
την ασχήμια κάθε σου πρωινό.... μπροστά σου αντικρύζεις?

 # Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά # - Δοκίμιον

( Σοφίας Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«είναι βραδιές»

Είναι βραδιές μες στον καθρέφτη μου
ένα φεγγάρι ανοικτίρμον από το στερέωμα
στίχους απρόσκλητους του έρωτα μου στέλνει
χρυσάφι μελαγχολικό..
την αγρύπνια μου περίτεχνα τυλίγει
για να με τυραγνίσει βασανιστικά
να παίρνω τότες το στρατί αγάλια να με βγάνει
ν' αφήνομαι..να χάνομαι στις ξένες τις αγκάλες...
μέρες τ' Αυγούστου να θυμίζουνε ζεστές
να φέρνουνε το Καλοκαίρι στην ψυχή μου..
κι άλλες βραδιές σκιές σιμώνουνε νοσταλγικά..
σαν συλλογιέμαι εσένα
δρομάκι παίρνω αποσπερνό
στης θύμησης...
αγκάθια στέλνουν οι ουρανοί
μπήγουν μαχαίρι στην καρδιά
ζητώντας ό,τι έχω στα χαμένα
κι αναπολώντας προσδοκώ..
μήπως το βρω καθώς περνώ
κλαίει με παράπονο η ψυχή
δε θα ξανάρθεις πια κι ας σε προσμένω
χαθήκανε τα μύρα κι οι δροσιές
τ' ονείρεμα ήταν ψέμμα!

 «είναι βραδιές» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

⫷ των ανέμων εραστές ⫸

 

 

 

Ποιος άνεμος σου μίλησε..σε σκέπασε
σου φόρεσε παλτό να μην κρυώνεις
και σ' έφερε να σμίξεις τα σκοτάδια σου
με το δικό μου φως..

η ρότα σου σε άραξε
στον ήρεμο γιαλό μου
κύμα εσηκώθη απ' το πέλαγος
βουλιάξαν των ανέμων οι εραστές
παλιά φεγγάρια μπακιρένια οι αγάπες των
δεν πίνουνε αρώματα κρασιά
τώρα με οινόπνευμα ραντίζουν τις πληγές.

Στα σώματά μας είν' κρυμμένα τα ερέβη μας
μα έρχονται οι ροζ οι εποχές
τα παρασέρνουνε οι δυνατοί οι άνεμοι
και βγαίνουνε σεργιάνι για το φως
μην εμπιστεύεσαι τον άνεμο
γίνεται γρήγορα ανεμοστρόβιλος
τσακίζει τα φτερά της πεταλούδας.

 ⫷ των ανέμων εραστές ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι#

Χάρμα η αλητεία μου στ' Απρίλη τις δροσιές
με το φιλί της Γης στο μάγουλο
σιμώνει ένα αηδόνι αχάραγα
ανάκουστο κελαηδησμό μου διαλαλεί
μου φέρνει ρίγος στο κορμί
ρόδα και κρίνους να μαδήσω με καλεί
και μια λιποθυμία στην ψυχή
την παρασέρνει την ψυχή μου!
κάθε που ακούει κελαηδησιά πουλιών
μου μείρεται τ' αηδόνι
χτυπιέται παραδέρνει ανώφελα.
να το αφήσω στα φτερά του να πετά
λεύτερο για να μένει
μα τώρα όλα τα φτερά
που σκόρπισαν στις πλάνες
απελπισμένο τραγουδεί
ξέρει πως μίαν χαραυγή λυπητερήν
με τον κρυφόν του πόθο στην ψυχή
θα αποθάνει λαβωμένο..

# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μέθεξις⫸

 

Σαν μανιασμένο κύμα εκτοξεύθηκες !
Μου είπες πως συνάντησες τα ακριβά μου μάτια
κι ύστερα τράπηκες στη δίνη μιας φυγής
δεν έψαξες σ' εμέ να βρεις διαμάντια και ζαφείρια
γιατίς ποτές δεν γύρεψες περίφημα στολίδια
γιατί δεν έψαξες σε ποιούς γιαλούς
ευδοκιμούνε ακριβά μαργαριτάρια!

Πικρό το ένα δάκρυ που εκύλησε στις παρειές
πικρή κι η προσδοκία..κι η ελπίδα μου μικρή
το μπόρεσες..με λόγια ανθούς τεχνόπλεχτα
ρόδα και κρίνους να μαδήσεις εις τον κήπον της ψυχής..
ξέρω πως ήσουνα καιρό αέρας θυμωμένος.

Άδεια τα όνειρα..σβηστές της νύχτας οι λυχνίες
οι βόγγοι κι οι ηδονικές κραυγές σβηστά
στον αντικατοπτρισμόν εστάθης ελλειπής
κι εγώ η τρελλή αμετανόητα απέμενα εις το ιδανικόν
εις τα πανώρια κάλλη!!!

Δεν είν' απελπισμένη η καρδιά
που πρόδωσες την μαγικήν εκείνην νύχταν
σαν Ερινύα θα ντύνεται..στον ύπνο σου θα έρχεται συχνά
γλυκείας αναμνήσεως το πρόσφορον..
να σου θυμίζει μες στο ξέψυχο μεθύσι σου
με σίμωσες εν μια νυκτί..για να κλαδέψεις ελαχίστην ευτυχίαν!!!
 

⫷ μέθεξις⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στης περηφάνειας το διάσελο #

Μου ζητάτε μίαν ανάτασιν να φορεθώ
στης περηφάνειας μου το διάσελο
στο υψιπετές για να σταθώ
και την πατρίδα μου σε παιάνες να υμνήσω
σας μολογώ για μίαν στιγμήν ελυγοψύχησα
τους ήρωες και τις έννοιες αδίκησα
μου εθόλωσε τον νουν η αμετροέπεια
με καταρράκωσεν ο ζαμανφουτισμός
ανθρώπων που κρατούν τιμόνια πλαστικά
και ρίχνουνε τη χώρα μου στα βράχια..

 Όχι!
Δεν θα με σύρουν στις στενές τις ατραπούς
την χάριν ετούτην της καταβαράθρωσης
στο πιάτο τους από εμέ δε θα σερβιριστούνε
την περηφάνεια μου ψηλά θε να κρατώ
μου το εδίδαξεν ο ήρωας πατέρας μου
μου το διδάξαν οι γενναίοι προγονοί μου
ετάχθηκα από παιδί
"τας Θερμοπύλας να φυλάγω''
κι όσο κι αν την αλήθεια την θολώνουνε
οι άνοοι του πνεύματος..των εννοιών εξουσιαστές
εμέ στους κύκλους τους δε θα με κατατάξουνε
θα παραμείνω Ελληνίς..............
ακούραστη θιασώτης ..εραστής
του ''Αίεν Αριστεύειν''!!!

 # στης περηφάνειας το διάσελο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

# εκείνο το φουστάνι το φλοράλ #

 

 

 

Εκείνο το φουστάνι το φλοράλ
υφάντρες το υφάναν όμοια ξωτικά
να το φορεί η κόρη..να ανθεί
με χρώματα τριανταφυλλί
με τα φτερά στους ώμους..
τώρα κοιτάζει το εβένινον ερμάρι το παλαιόν
βλέπει το ένδυμα εκείνο της ζωής της
στην κάμαρην την σκοτεινήν αναπολεί
τότε που μες στους φρέσκους ροδαμούς
τα ρούχα της τα ροζ και τα μαβιά
Άνοιξες ανεμίζαν...
Αχ! πως θυμάται την μεγάλην εορτήν
στων νιάτων το απαύγασμα
στην προσδοκίαν της λαχτάρας της
πως λάμνει η ψυχή της!

# εκείνο το φουστάνι το φλοράλ # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#σαν αποκάμνω#

Σαν αποκάμνω..
μονάχη μου μιλώ ψιθυριστά..
στις ερημίες μου τριγυρίζω
μικρές σκιες μου κρύβουνε το φως
γυμνή η ψυχή μετρά τις απουσίες
από τις γρίλλιες μπαίνει μία βροχή σιγαλινή..
νοτίζει την ψυχή μου
στα έρημα τα δάση μου τρέχω για να κρυφτώ
πριν μαραθούν οι βιόλες στο περβάζι μου
στους καταρράχτες του μυαλού
τρέχω για να λουστώ
πριν να γεμίσουν δάκρυα πικρά
οι άκριες απ' τα μάτια...
είναι η ζωή σκληρή..όμοια μακρύς Χειμώνας
πριν γίνω στάχτη και χαθώ..
πριν πέσω στου ερέβους την παγίδα της
στους καταρράχτες λούομαι..
τα ονείρατα της ψυχής δροσοσταλιάζω..

 # σαν αποκάμνω# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στα βύθη ένα φεγγάρι#

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Ανάμεσα στους σκοτεινούς θαλάμους τ' ουρανού
στα κελαηδήματα της χαραυγής των αηδονιών
στα βύθη καθρεφτίζεται ολόγιομο φεγγάρι
Απόψε δε θα κοιμηθώ..
σ' αστροφεγγιάς λιβάδια θε να περιπλανηθώ
με τα αστέρια θα μιλήσω
αμετανόητα τρελλή..αέναα ρομαντική
και το μικρό μου το τσαρδί
στο ουράνιο στερέωμα θα στήσω ...
στα μυστικά των αστεριών να εντρυφώ
το φανερό και το κρυφό τους μυστικό
το ορατό και το αόρατο
να προσπαθήσω να μαντέψω.
να χάνομαι στου χρόνου τις σπηλιές
ένας διαβάτης είμαι εγώ περαστικός
δεν ξέρω αν τα σημάδια μου θ' αφήσω
μα την φεγγαροστόλιστη ετούτη τη βραδιά
κοιτάζοντας τη φεγγαρένια σου σκιά
στη μνήμη της ψυχής μου θα κρατήσω..

 

 # στα βύθη ένα φεγγάρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 
 

# υφάδια της σκέψης#

 

 

 

 

Η αχλή του παρελθόντος μας
μες απ' τους μύθους και τους θρύλλους μας
μέσα απ' τα υφάδια μας στους αργαλειούς
μοιραία ταλανίζουνε το νου..το λογισμό μας..
Ύφαινα..'επλεκα..εξήλωνα
με δυο βελόνες το πουλόβερ της ζωής
έγραφα έσβηνα τις λέξεις να ταιριάξω
να φτιάξω το δικό μου μύθο στη ζωή
μέσα απ' τις γρίλλιες μου περίμενα
να 'ρθουνε οι μνηστήρες μου οι σοφοί
οι μνηστήρες της σιωπής μου
να οργανώσουνε την τάξη της ζωής μου
λες και ωσάν την Πηνελόπη χρόνους προφασίζομουν
μην και παραδοθώ εις την αδυναμίαν της σαρκός μου.

 # υφάδια της σκέψης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« ως ρόδον μυθικόν »

 Ως ρόδον μυθικόν
τριαντάφυλλον αχνόφωτον
ο άνεμος σε έφερεν
στις ποταμιές ν' ανθίζεις
ένα βατομμένο τριαντάφυλλο
που εσκαλώνανε τα πέταλα
στις άκριες στο ποτάμι
και η αγιογραφία σου
εξεπήδαε στα γάργαρα νερά
συνθλίβοντας τα χέρια που σε πήραν..
κι όταν χρυσές αστροφεγγιές
θα ντύνουν χρυσαφένιο το φεγγάρι
μήτε νερού γαργάρισμα
μήτε αηδονιού κελαηδησιά
θα φτάνει στην αυλή σου
θα χαμηλώνουνε οι άγιοι
τις ρομφαίες τ' ουρανού
θα τραγουδούν οι αγαπημένοι σου
ύμνον δοξαστικόν των Χερουβίμ
θα τραγουδούνε κι οι αγγέλοι από ψηλά
τα χρόνια σου που άφησες
κι επήγανε χαμένα
όνειρο ήσουν κι εξεψύχησες
εις το ανάριο αναδίπλωμα του χρόνου!

« ως ρόδον μυθικόν »  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# λιβάδια μαργαρίτες#

 

 

 

« Κι έτσι καθώς βαρειανασαίνοντας ανέβαινα
στην τσιμεντένια της ζωής την ανηφόρα
στο λίκνο ευρέθην της χαράς
κι ετρίκλισεν η ψυχή μου
έσκυψα κάτω στον ολόδροσον αγρόν
μια μαργαρίτα εκαρφίτσωσα στην κώμη την λευκήν
και άξαφνα......................
στο στήθος μου εφυτρώσανε..λιβάδια μαργαρίτες! »

 # λιβάδια μαργαρίτες# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ενύχτωσεν η Υδρόγειος#

 

Πολλές φορές όταν στενεύει η ψυχή
βαριά συλλογισμένη
στην ερημία σε οδηγεί
σε μιαν χώραν άϋλην..Υδρόγειον θαμπωμένη
νυχτώνει ο κόσμος φλέγεται
από φωτιές και βόγγους
γεμίζει ο τόπος αίματα
κι ανθρώπινα κουφάρια
μα η μάνα σου γεννήτρα..ζωοδότρα γη
τολμάει σάρκα να σου δώσει και οστά
κι οντότης να σε χρίσει
στα εφηβικά σου ελόχευαν ονείρατα
αγάπες φλογισμένες
της προσδοκίας η ορμή
εγίνονταν λαχτάρες και μεράκια
μα τα μελλούμενα ακράταγα ανάμεναν
ξανά το μέγα κάλεσμα
για τον αιώνιον κύκλον..
Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
καθώς βαδίζεις στα άχαρα
εις τα στενά της Υδρογείου σοκάκια
σβήεται το λιγοστό της Δύσης φως
κι οι χώρες της Υδρόγειος
βυθίζονται εμπροστά σου
γυρνάς σκυφτή στην κάμαρη
κλειστά στα σπίτια τα παραθυρόφυλλα
εις τα κατώφλια τους φυτρώνουνε χορτάρια.
Κι άλλες στιγμές..μικρές στιγμές
που σκέφτεσαι κι ευελπιστείς
εις όλην την Υδρόγειον
Θεοί να κατοικούνε...
και τον ανθό της Αρετής
στο σύμπαν να ανθούνε
ν 'ανθίζουν πάλι οι πασχαλιές
και των κατατρεγμένων!

 # ενύχτωσεν η Υδρόγειος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μιας εκκλησιάς το σήμαντρο για το στερνό εχτύπα #

φωτο : από το διαδίκτυο

Σε μια κορφούλα ανέβαινες
γιορντάνι εφόραες στα μαλλιά
οι βιόλες και τα γιασεμιά
εις τη λευκή σου τη μαντήλα ανεμίζαν
να φτάνει η μοσχοβολιά εως τα σύννεφα αψηλά
τον ουρανόν ν' αρωματίζει
δεν τράβαες για την χαράν..
ούτε για γλέντι στεφανώματος
μιας εκκλησιάς το σήμαντρο εχτύπαε
για το στερνό αντίο..
Κι εσύ.................
ευχέλαιον σιωπηρόν εκίνησες
για την ψυχήν να στείλεις 

 στην κόρην που δεν εσπλαχνίσθη ο Θεός..
χοές να αποστείλεις..
που την επήρε μακριά..και έγινε αστέρι.
Λυπήσου.. χύσε δάκρυα..μην πλανευτείς
μην πιεις της λήθης το πιοτό
τραγούδα ένα νανούρισμα απαλό
τα νιάτα της να υμνήσεις
με κουρασμένη με βαρειά καρδιά
μες στα λαγκάδια της κορφούλας θε να τραγουδούν
οι διαβάτες που στα μονοπάτια θα διαβαίνουν
τα λόγια που έγραψε ένας άγνωστος..
ένας ευαίσθητος..που τον είπαν ποιητή!

 # μιας εκκλησιάς το σήμαντρο για το στερνό εχτύπα # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# νύχτες εις της Ροδένιας #

Ετούτη την εαρινή βραδιά όσο ποτέ
στο παλαιοπωλείον της μνήμης μου
ψάχνω για να 'βρω τα κλειδιά
την πόρτα να ανοίξω
καμμιάν από τις πίκρες που με πότισες δε γνώρισες
τις μαύρες πίκρες που με πότισες
με τ' άγριο το φευγιό σου
απόψε δε θα κοιμηθώ..μον' θα σε καρτερέψω
φρεσκοασβέτωσα τα σκαλοπάτια σου
θα κάτσω να συλλογιστώ
και την αχνή σου τη μορφή θα ζωγραφίσω.
Αχ! και τα μάγια να ελύνονταν στα ξαφνικά
στων αστεριών το φέγγος
θα 'ρχόσουν μέσα στη σιωπή
να με γεμίσεις χάδια
τώρα θλιμμένη τριγυρνώ
η μοίρα άγρια με σιμώνει
το ξέρω πως δε θα 'ρθεις πια
τα χέρια μου να σμίξεις
μα μια εικόνα σου μου λέει
άσε το μάταιο να καταγκρημνιστεί
και μια φωνή..αισθαντική φωνή μου το μηνάει
να θυμηθώ αγαπημένε μου
τον μαγεμένον κείνον τον αλλαργινόν καιρόν
πως μ' έρανες..πως με είχες αγαπήσει..

 

 

                                       # νύχτες εις της Ροδένιας #  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# μοιραίες γυναίκες#

φωτο: Λένα - Σοφία - γυναικείες φιλίες αληθινές!

Γυναίκες...
μοιραίες γυναίκες που αγαπηθήκατε βαθιά
κι εσείς που δεν γνωρίσατε αγάπη αληθινά
τις νύχτες ως το γλυκοχάραμα
σώματα αντρών εγεννηθήκατε
εις Παραδείσους ανθηρούς να οδηγείτε
γυναίκες με χείλη τριαντάφυλλο
πότε θεατρικές..κι άλλοτε πόρνες ''ποταπές''
στου έρωτα την ηδονήν να τους μυήσετε
καθώς σας βάφτισαν ενσάρκωση του θηλυκού
τις νύχτες μοιάζετε με υψικάμινον φλεγόμενη
μα σαν το μέρωμα θα ρθεί
χάνεστε μες στους μύριους ρόλους σας
ονειροπόλες..γυναίκες του μοιραίου εσείς..
μητέρες κι ερωμένες κι αδελφές
την ομορφιά του ταξιδιού σας ζείτε αρμονικά
με την εκρηκτική φωνή σας της σιωπής
συνωμοτώντας και με τους Θεούς
αφήνετε αποτύπωμα στη Γης βαθύ....
σας σημαδεύουν εκατόγχειρες συχνά
σας πολεμούν σε μάχες άνισες..σκληρές
δεν περιμένετε ανταλλάγματα..παράσημα..χοές
καταλαγιάζουν όλα μέσα σας
ανάκατα και φύκια και ροδάνθες
το σκότος διώχνετε μελωδώντας τους καημούς
από το βάθος έρχεται το τραγούδι των θεριστριών
γυναίκες άλλοτε ναυάγια...
και άλλοτε το φως της Οικουμένης..

# μοιραίες γυναίκες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Είδα αγγέλους#

Τάγματα αγγέλων είδα να περνούν
σε καταπράσινα λιβάδια
κι έμεινα άφωνη ευθύς
εκόπηκε η λαλιά μου
σκιες μ' ανθρώπινη μορφή
συλλέγαν τα φεγγάρια τους
που κέρδισαν στη Γης.
Μισοί αγγέλοι.. μισοί άνθρωποι
φωτίζανε το δρόμο μας
αστέρια σπέρνοντας στις στράτες..
στη μοναξιά των σύννεφων
εκεί που γέρνουν οι ψυχές
κοιμούνταν κι αναπαύονταν
οι ψίθυροι του πόνου..
η λήθη δε ρωτάει το πως
δε συλλογάται τις επίγειες στιγμές
γίνονται αλάνια οι ψυχές
τα άφεγγα..τα βροχερά τα πρωινά
σταλάζουν στις καρδιές μας..

…«Ετσι μας έκαμ’ ο Θεός»
απ' το πεπερασμένο στο άπειρο
μέσα απ' τις αγγελικές των τις μορφές
να πλησιάζουμε την έδραν του Θεού!!!

# Είδα αγγέλους# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# κόρη της μοίρας Λάχεσις#

Κόρη της μοίρας Λάχεσις
στην κούνια μας σκυμμένη
στάζεις το λάδι στο καντήλι μας
και με το χέρι σου το αλάθητο
σ' άλλους τα χρόνια δίνεις τα απλόχερα
και σ' άλλους πρώιμα την τύχη τους κλαδεύεις
εις την ζαριά του παιχνιδιού
έρχεται η αδελφή σου κόρη της νυχτός
σκληρή η Άτροπος..της μοίρας άγρια μορφή
και ένας άνεμος στων άστρων την τροχιά
φέρνει στα απρόσμενα
δυσβάσταχτους σταυρούς
στη μάταιη ξερολιθιά της σύντομης ζωής
στα μαρμαρένια αλώνια.
αν και το εγνώριζεν δεν ήτανε καιρός
να μπούνε αυτοί στο χώμα.
Τα μάτια μου καρφώθηκαν ψηλά
ρωγμή μέσα στα σύννεφα
γέμισε μαυροπούλια ο ουρανός
ψυχές εξαγνισμένες.
Θρήνος τρανός εγένετο
στο αλωνάκι το μικρό
στον τόπο που αγάπησα
στης χώρας μου τα μέρη..
Καρικατούρες του καιρού
οι άνοοι εξουσιαστές
το κούφιο τους σαρκίο περιφέρουνε
χλευάζοντας το πλήθος.
Όχι! δεν έμαθαν ποτές τους να θρηνούν
επέτρωσεν το κέρδος τις ψυχές των.

Εκοντοστάθηκα και κοίταξα
σαν είδα τούτα τα χαλάσματα
εσφίχτηκε η ψυχή μου!
το ξόδι τούτο δεν εταίριαζε
στο όνειρον της νιότης!!!

 
# κόρη της  μοίρας  Λάχεσις # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Λάχεσις = μοίρα που αντιπροσώπευε το μέλλον της ζωής των ανθρώπων

Άτροπος = μοίρα  που έκοβε τη ζωή των ανθρώπων με τα τρομερά ψαλίδια της.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

# πάρε με μαζί σου Άνοιξη#

 

 

 

 

 

« Πάρε με μαζί σου Άνοιξη
το θρύλο σου ν' αξιωθώ να τον γευτώ..
που αιώνες τώρα στους καιρούς σε κατατρέχει
για να ριγήσει ο θρύλος σου
και ο ήλιος ο ηλιάτορας
βλαστάρια νια στην Οικουμένη να γεννήσει.
ονειρεμένη σκέψη παγιδεύει με
στη γέρικη κορμοστασιά ωσάν φυλλοροεί
αγριολούλουδου κορμοστασιά για να φυτέψω..
Αφησέ με Άνοιξη να επισκευάσω τη φθορά
τον θάνατον να βγάλω από το κάδρο
και κεντημένη με χρυσές κλωστές
την αναγέννηση..τη νιότη να υμνήσω»

 # πάρε με μαζί σου Άνοιξη# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,