# πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη #

Φύλακας άγγελος στήνει καρτέρι
αντάμωμα ζητά
μία φωνή στη σιωπή σου σ' ορμηνεύει
να μη διαβείς τα όρια παρακινεί
να μην βρεθείς εις την απώλειαν του εαυτού 
του κοσμοχαλασμού το μένος
να παλεύεις να αψηφάς..
τις συμβουλές της συλλαβίζεις αργά - αργά
δείχνεις μοιραίαν ανυπακοήν
μία δεύτερη φωνή φτάνει στ' αυτιά,σου ομολογεί
πέτα σου λέει η φωνή..
πέτα την,την καρδιά σου πάνω από το φράχτη
να ταξιδέψει μίλια γνώσης θαλερά
κι ύστερα πάλεψε με όλη σου τη δύναμη
να την επάρεις πίσω πιο σοφή
κι απ' την αρχή..
στον άνεμο ..στα ύψη να πετάξει.
Παλιομοδίτισσα σε λένε και μοναχική..
της εξουσίας η έλξη δε σε συγκινεί
οι πειρασμοί σαγήνη της ζωής
η πρόκληση της αναρρίχησης
στο Μαγικό Βουνό..η κορυφή σε συγκινεί
γλιστράς τα βράδια
το σχοινί του ορειβάτη ακολουθείς
για να την φτάσεις την κορφή
στρέφεις το βλέμμα και ρεμβάζοντας κοιτάς
τους αναμμένους της πυρσούς 
στις φρυκτωρίες τις αψηλές ακροβατείς
εκεί που οι ψυχές ακόμα το φορούν
της αθωότητας το ακριβό το πανωφόρι.

 # πέτα την καρδιά σου πάνω απ' το φράχτη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στης λησμονίας τους λειμώνες#

φωτο : από το διαδίκτυο

Για τους αποθαμένους να μην κλαις
σαν έρχεται το μελιχρό
στην πόρτα σου το δείλι
τα δάκρυα στερεύουνε με τον καιρό
στου χρόνου την αψάδα
μον' για τους ζωντανούς να κλαις
στης λησμονίας τους λειμώνες περπατούν
κλαδεύουν αναμνήσεις
για τους αποθαμένους μη θρηνείς
τους ζωντανούς στο δείλι να θρηνείς
τα δάκρυά των στάζουνε κρουνοί
να ξεδιψούνε οι ψυχές
στην κρουσταλλένια βρύση.
κι όντας ακούς
το θρόισμα των φύλλων στα δεντριά
μην απορήσεις ...μη σκιαχτείς
είναι οι ψυχές που δίνουν το φιλί στη Γης
λίγο πριν επιστρέψουνε στο έρεβος του Άδη.

# στης λησμονίας τους λειμώνες# - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

# στης καταχνιάς την παραζάλη#

                                

Τις αντοχές μου εμέτρησα
στης καταχνιάς την παραζάλη
μα όση κι αν είναι η σκοτεινιά
κι η καταχνιά μεγάλη
σαν την εβρείς την περασιά
μιαν άλλην όψη παίρνει ο κόσμος έξαφνα
μίαν όψιν άλλη
στα αχνισμένα σου βουνά
εις τους ξερούς λειμώνες σου
ο ήλιος  θα προβάλλει. 

 # στης καταχνιάς την παραζάλη # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω#

art : Dorina Costras

Περνάει ο καιρός και χάνεσαι
στης ματαιότητας τη χάση
γι αυτό σου λέγω διώξε τα φαντάσματα
δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα άλλο πια
την πλάνην αποποιήσου..
Πάει καιρός που διάλεξα μιαν άλλη διαδρομή
θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω
κι ο λογισμός μου να πετά
στης Οικουμένης τα έγκατα να εντρυφεί βαθέως
δεν είμαι ηρωίδα ούτε και διεκδικώ
στης ιστορίας τα κατάστιχα εμέ να μνημονεύουν
μόν' θέλω όσο ζω και περπατώ
αργά αργά κι ανώδυνα...........
στις γειτονιές των πονεμένων να διαβαίνω
απ' τα κοτέτσια τους των αφεντάδων απέξω να περνώ
χωρίς εις τις φωλιές των τα αυγά των να μαζεύω..
Και αν θα θελήσετε ποτές να με ρωτήσετε
γιατί τούτα σας μολογάω..τούτο μονάχα θα σας πω
αφού παντρεύτηκα ,νοικοκυρεύτηκα..
έζησα μια μακρά μια δύσκολη ζωή..μα ευτυχή
εξύπνησα μια χαραυγή..
ουρλιάζοντας μπροστά στην προκυμαία
για να ελευθερώσω το παιδί
που χρόνια ελούφαζε απ' τ' αδικο σκιαγμένο
κι απ' το κελάρι της ψυχής να διώξω τη ντροπή
σπόρους να κλέψω να φυτέψω στην αυλή
ν' ανθίσουν πάλι οι πασχαλιές
ν' αδράχνουν άρωμα οι ψυχές των πονεμένων.

 # θέλω στην πρώτη μου ξανά τη χίμαιρα να γείρω# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷οι κόρες της Ερήμου⫸

art : Kassiani Amoiridou

Υποταγμένες στις προκαταλήψεις των 

οι διψασμένες κόρες της Ερήμου 

αγρίμια όμοια λες
κρυμμένα στους αμμόλοφους
μέσα στην ερημίαν των εκραύγαζαν στο μέσα τους
να τσακιστούνε οι αμπάρες της σκλαβιάς τους.
Ένα κουρελιασμένο σάλι ήταν όλο κι όλο
μες στο ξύλινο σεντούκι το προικιό...
της κόρης που γεννήθηκεν κάτω απ' τη χουρμαδιά.
τίποτα εκεί δεν την επλάνευε..κορίτσι αφημένο..
αδύναμο στης μοίρας του το δίχτυ
θήτευεν τη ζωή της περπατώντας στους αμμόλοφους
με μιαν οδύνην θλιβερήν ματαίωσης ερωτικής
άγνωρης στην μικρήν της Επικράτειαν
χωρίς φιλιά στο στόμα..........
μα είχεν περίσσεια εμορφάδα.. χείλη ζωγραφιά
δεν έμοιαζε με τ' άλλα της γενιάς της τα κορίτσια
την εγέννησεν η μάνα της
μ' ένα άστρο λαμπερό στην κεφαλή
μα εκειά δεν το 'βλεπεν αυτό
ονείρατα δεν ύφαινε στον ύπνο της
όταν τα βράδια ετρύπωνε μέσα εις τη σπηλιά της
αγγράματη και πάμφτωχη
τα ονείρατα δεν ήταν μερτικό της..
μα άλλαι των ανθρώπων αι βουλαί
και άλλαι του Παμέγιστου Κυρίου
ήρθεν ο ταξιδιώτης από τα μακρά
αγάπησεν παράφορα το αγρίμι της Ερήμου
της φανερώθη ο Έρωτας γυμνός
ως τα ξυπόλητά της πόδια
την έντυσε με τον μανδύα του έρωτα
με σπάνιο εστόλισε την κεφαλή
''αδένιον'' το ρόδον της Ερήμου.....
την ύψωσε αρχόντισσα κυρά
κι ο μύθος τους στην έρημο
εγένηκε τ 'ανέμου το τραγούδι
γίνονται θάματα ακόμα απάνω εις τη Γης
κι ας τον σταυρώσαν το Χριστό νωρίς
οι άσπλαχνοι ανθρώποι
να το προσμένεις και το θάμα
να το καρτεράς
έχει κρυμμένα θάματα το έγκατο της Γης
είν' βάλσαμο στο μεσοδόκι τ' ουρανού
σαν κρέμεται σαν ήλιος φωτεινός η ελπίς
των κορασίδων που λογιούνται για αγρίμια.
 

 

 ⫷ οι κόρες της Ερήμου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

Δοκίμιον Λυρικόν - ( σαν παραμύθι)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷το σπιτάκι του κάμπου⫸

~ Ana Munoz Reyes ~

Μη μου μιλάς για σπίτια περασμένα
σπίτια στον κάμπο μακρινά
ψιθύροι έρχονται στα σκοτεινά
στις κάμαρες μιλούνε σιγανά
σεβάσμιες κυράδες με τα γκρίζα τους μαλλιά..
με μεσοφόρια με φθαρμένες τις δαντέλλες.
Δεν ξέρω πολλά πράγματα
από πλούσια σπίτια εγώ
καμμιά φορά..
σαν συλλογάμαι επιστροφές
του κάμπου το σπιτάκι έχει φωνή
στις καμαρούλες τις μικρές
γίνομαι μάρτυρας κρυφός
ακούω τη χαρά τη λύπη των ψυχών
που επεράσανε σα διαβατάρικα πουλιά
θαρρώ ακούω το ρόπτρο της καρδιάς
και φτάνω ως την πόρτα να ανοίξω
ν' αφουγκραστώ πως ανεβαίνουν τα σκαλιά
να μπούνε μέσα και να θυμηθώ
πως φώτιζαν την καμαρούλα τη γυμνή
οι πρόγονοί μου οι σοφοί
πως είν' ακόμα ζωντανοί
στέκονται ολόρθοι εντός μου
καθώς ο κόσμος εκατάντησε
ένα απέραντο φτηνό φρενοκομείον.

⫷ το σπιτάκι του κάμπου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷για να 'βγεις απ' το κάδρο⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Μυδράλια λες και με εγάζωναν
Νεόπλουτοι..αγράμματοι ανθρώποι
κι ήρθες εσύ..μέσα από σε
εβγήκα από το κάδρο τους
εσυλλογίστηκα αλλιώς
αγάπησα τα πρόσωπα που επερπάτησαν
απά σε τεντωμένο ένα σχοινί
σπασμένα φύκια τα όνειρα
εμείναν στις ακτές τους..
μα αυτοί εδέσαν το σχοινί απ' την αρχή
κι ακροβατήσαν..
εκείνα αγάπησα τα πρόσωπα
που εγεύτηκαν τον ίδρωτα
και δεν βαρυγκομήσαν
ανοίξανε για αποστάσεις μακρινές
καινούριες διαβάσεις
πετράδια πρόσωπα ακριβά
τη διδαχή..
ολίγη από την λάμψη μου χαρίσαν.
Τα άλλα............
κείνα τα πρόσωπα που εκρύφθησαν
μες στη μικρή..την βολικήν τους Επικράτεια..
εκείνα που δε γύρεψαν τη γνώση
να ανιχνεύσουν το μυστήριον της ζωής
μου είναι παντελώς αδιάφορα
άνευ προθέσεων κακών
πάω γυρεύοντας το ατόφιο
εις τα τρωτά και τις αδυναμίες των
δε στάθηκα ποτές
μον' στάθηκα στην άρνησιν της μπόρεσης
ν' ανέβουν ένα μπόι αψηλά.

 ⫷ για να 'βγεις απ' το κάδρο⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

μυδράλιον =  όπλο με πολλαπλές κάννες

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷φρέαρ απώτερο ιερόν ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Βαραίνει μέσα τους της αμαρτίας το θεριό
ταπεινωμένοι απ' τις ρήσεις των γραφών
όταν φωτίζει η αυγή
ανηφορίζοντας βαδίζουν βιαστικοί
φρέαρ απώτερο ιερόν στην έρημον αναζητούν
βοτάνι ψάχνουν στ' αθεράπευτα δεινά
κεχριμπαρένια καίνε εις την αμμοδόχο τα κεριά
της μυστικής των της συνάντησης
γίνονται μάρτυρες κρυφοί
οι λέξεις των γυμνώνονται
και φανερώνεται η αλήθεια
χωρίς σταυροκοπήματα ανούσια
χωρίς τερτίπια υποκριτικά
εν αγιόγραφον συντάσσουν εις τον νου ..
μετανοούντες και αμαρτωλοί
έναν ψαλμόν..
Εωθινόν λυτρώσεως άδουν στη Γη
και δέονται εμπρός Σου.
κι αν η μετάνοια είναι όψιμη προς Σε
σε όλην την ζωή των εμερίμνησαν
το πνευματικό Σου άροτρο ν' ακολουθούν
εις το μεταίχμιο της ζωής των Σου ζητούν
ευλογημένο καταφύγιο εις τη συγχώρεση να βρουν
άνθρωποι ήσαν έμπλεοι παθών
το κατασκεύασμά σου..το κατ' εικόνα και ομοίωσιν Εσού
τι κι αν δε μπόρεσαν στο ύψος να Σε φτάσουν
ανάερη ρανίδα ελπίδας είσαι Συ Θεέ..
ο τελευταίος των σταθμός.

⫷ φρέαρ απώτερο ιερόν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία #

φωτο : από το διαδίκτυο

Κάποτε θα μιλήσω για εσένανε
για σε που αγάπησα στο μακρινό παλιά
και ας..χωρίς απελπισίαν το γνωρίζω πια
ποτέ ξανά δεν θα ανταμωθούμε 

μα ...σαν τους νεκρούς θυμόμαστε
στο σκοτεινό τους τάφο πια δε μένουν...
με ένα ροζ της τρυφερότητας
με το μελάνι μου
ωδή στον ερωτά μας θα σταλάξω
να σου το μολογήσω στα κρυφά
πως πίσω από τη μάσκα τη σκληρή
να ζωγραφίζεις τα γαλάζια συναισθήματα
εδείλιαζες..μήπως μ' απολογιάσες...
εκείνα που εμοιάζανε σαν κύματα...
όταν το μαϊστράλι τα έσκαγε
εις της ψυχής το γυρογιάλι...
και με το πορφυρό μου πάθος στο κορμί
στο κάθε ένα δείλι
όταν φορεί η ψυχή μου τα μενεξεδί
όταν οι στάλες της καρδιάς
σταλάζουν το σαπφείρινο μαβί
υγρή θα την φυλάττουνε τη νοσταλγία μου
τα βλέφαρα θα υγραίνουνε
θα στάζουνε στις παρειές
χρυσό ποτάμι των δακρύων
με τη χρυσόσκονη της μνήμης μου

τα βράδια θα 'ρχεσαι στην κάμαρη
θα σ' ανασταίνω πάλιν από την αρχή
γιατί πολύ σε πόθησα..πολύ!

# τα βλέφαρα υγραίνει η νοσταλγία # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,