⫷οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα ⫸

artist : Alla Tsank

Τι με κοιτάς..δε βλέπεις τον καιρό

επάνω από τους λόφους μου περνά

η νιότης μου και χάνεται

στην άλλη πλεύρα περπατεί

εις τα λιβάδια των ανίερων γηρατειών παραμονεύει..

Τα φύλλα ανοίγουν να γευθούν δροσοσταλιές

κι εσύ αγουροξυπνημένη τριγυρνάς

πότε ανάμεσα στις καλαμιές

κι άλλοτε ανοίγεις τα φτερά και χάνεσαι

μακρές τρανές διαδρομές

ψάχνεις φωλιά για να γεννήσεις τα αυγά

μαζί μ' εμέ ψάχνεις κι εσύ φωλιά

πετώντας πάνω από ωκεανούς

και με παρακινείς ωκεανός για να γεννώ κι εγώ

μικρή μου λιβελούλα....

είναι για εμέ το διακύβευμα τρανό

ο φόβος ο κρυφός μου

μη μείνω λίμνης στάσιμα νερά

μη χάσω τη φρεσκάδα μου του νου

μη καταντήσω πένης ιδεών

μη βολευτώ στην παλαιά τη φωλεά μου..

μη σάμπως αφεθώ στα πεπραγμένα.

Ο ήλιος έκρυψε τα σύννεφα προσωρινά

μιας αναγέννησης στερεί μου την υπόσχεση

καθώς................

οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στην ψιλή βροχή

οι λιβελούλες διασχίζουνε ωκεανούς

οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα..

ερωτικός χορός..

του ζευγαρώματος εσύ κι εγώ εντός

πριν πέσω καταγής

αυτοπαγίδευσις καρικατούρας γραφικής

μιας πεθαμένης λιβελούλας εις το χώμα.. 

 

⫷ οι λιβελούλες ζευγαρώνουν στον αγέρα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

⫷ μακριά απ' τις φωλιές μας⫸

artist : Alla Tsank

Εμείς που σαν πουλιά πετάξαμε

μακριά απ τις φωλιές μας

εμείς που εκουρνιάσαμε σε ξένες κορυφές

εμείς με μια πιρόγα μες στις ποταμιές

που εψαρέψαμε με δίχτυα τη ζωή

που στα βρεμμένα τα σανίδια της

εβρέχαμε τα όνειρα συχνά..

εμείς που στην ψυχή εκλείσαμε

ηλίανθους Καλοκαιριού

και μια λευκή αχιβάδα του Αιγαίου

παιδιά μιας άλλης εποχής

παιδιά μιας Ελλάδας πενιχρής

κρατήσαμε σαν φυλαχτό

την εύηχη γλυκειά τοπολαλιά μας.

Επορευτήκαμε με την ταυτότητα αυτή

είναι ταυτότητα η κάθε μια τοπολαλιά

η γλώσσα η Ελληνική

συνυφασμένη στο αρχαίον κάλλος ..στο κορμί

στην ανεμόσκαλα της μνήμης 

γερά δένει την κλωστή

γεννά κι ανθεί στα σκαλοπάτια 

την αρχαία σκουριά

γι αυτό να μην αλησμονείς............

ένα κεράκι ισχνό ν' ανάβεις στους νεκρούς

στα μνήματα αναπαύονται ψυχές αναταμμένες

⫷ μακριά απ' τις φωλιές μας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷όταν πεθαίνει ο ποιητής⫸

artist : Alla Tsank

Όταν πεθαίνει ο ποιητής

 σαστίζουνε οι ρεματιές

γλυκόλαλοι οι κότσυφες 

κελαηδισμούς γεμίζουνε τις λαγκαδιές

όμοιους με μοιρολόι.....

ένα λούλουδο μαραίνεται στης Οικουμένης το περβάζι.....

κι ένα μικρό νησί φέρνει νερά ..τον αποχαιρετά

δροσίζοντας τα πόδια του

στα ακρογιάλια του Αιγαίου..

Δεν ήταν μοναχός του ο ποιητής

ποτέ δεν ήταν μόνος

είχε τους στίχους αγκαλιά

του ζέσταιναν του στήθους τις ανασεμιές..

ανάσαινε αργά πριν απ' το θάνατο

κι εγεννούσαν θάμματα οι ανάσες οι βαριές του.....

εγέμιζαν οι τοίχοι νιούς βλαστούς..

το υγρό το χώμα αθώο δεν εγνώριζε

βολβό της άνθησης του μέλλοντος

στα σπλάχνα του πως κρύβει..

⫷ όταν πεθαίνει ο ποιητής⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷του ταξιδευτή ο θρίαμβος⫸

Κι αν καταφέρεις στο ταξίδι σου

συρματοπλέγματα..τις προδοσίες ν' αψηφάς

μιας χίμαιρας εξόριστος στην κάθε αυγή..

για εκεί μακριά που εκίνησες

και ίσως απελπίσθης

πως δε θα φτάσεις με τα πόδια σου ποτές..

ευέλπιδες επιθυμίες να φορείς

με την ψυχή θα φτάσεις γρηγορότερα

σαν δυνηθείς............

να την αφήσεις να πετάξει

στα σκοτεινά λαγούμια αδικημένων να βρεθεί..

τότε ίσως  να μην είναι και πολύ αργά

στο αντάμωμα στον τόπο των ψυχών

προβάλλουν στον ορίζοντα

χρωματιστά ουράνια τόξα.

 

Πολύτιμη η μνήμη ετούτη σου ταξιδευτή..

κατάσαρκα να την φορείς............

Ο θρίαμβος του ταξιδευτή

είναι η βαθεία ανάγνωση για την ζωή

κι αν κάποιοι εγεννήθηκαν χορδή σε ουράνιο τόξο

άλλοι γεννήθηκαν στο περιθώριο

κι άλλοι αψήφησαν το θάνατο..τόλμη ισχυρή

χωρίς να λογαριάζουνε των ελαφρών την χλεύη.

 

Του ταξιδευτή ο θρίαμβος είναι η επίγνωση

στον τελευταίον του σταθμόν

την ώρα που Ερινύες γεννούνε τα θεριά

και ουρλιάζουνε οι λύκοι..

πως εκατάφερε κι εσκότωσε

το αγρίμι της ψυχής του..

⫷ του ταξιδευτή ο θρίαμβος⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ η κάμψη του ποιητικού λόγου⫸

Έπιανε συχνά ομίχλη ο τόπος που εγεννήθηκε

απ' τα μικράτα της συνήθειο το 'χε

επεριφέρονταν μες στο θολό τοπίο

έψαχνε να 'βρει ολίγη απ' τη δροσιά

μες στις μικρές θολές σταγόνες..

κι ύστερα απορημένη εξεδιάλυνε

σπάζοντας τα μικρά τα σταγονίδια

θηρία στο δάσος των γραμμάτων ανακάλυπτε

έρχονταν κατεπάνω της σπαραχτικά

καθώς κρεατομηχανές ποιήσεως

αλέθανε με θράσος απερίγραπτον

σε συλλογές ποιήματα αχταρμάδες.

Της εγεννήθη ανάγκη επιτακτικτή

την κάμψη του λόγου του ποιητικού να προστατεύσει

να ψάξει μες στο συρφετό

είχε υποχρέωσιν εις τους προπάτορες

διαμάντια ν' ανασύρει πεταμένα

την ταλανίζαν ενοχές.. για το απώτερον το μέλλον..

Τα λόγια της εθέλησε αφειδώλευτα

να τα σκορπά στ' αλώνια

να βρίσκουν δέντρα εις τους λόφους..στα κλαριά

βλαστολογώντας ύψος..

Απελπισμένη επίστευε..στην θείαν δίκην των καιρών

που εκακοποιήσαμε την γλώσσα την Ελληνικήν

που εκαταχραστήκαμε για ίδιον όφελος και μοναχά

ευκαιρίες.. καταστάσεις.

Απέδιδε μεγάλην σημασίαν εις αυτό το έσχατον

το ποταπόν εγώ...........

καθώς φρονούσε πάντοτε

της ρήσης θιασώτης ήτο τούτης της σοφής..

"την ελαφράδα ηράσθησαν πολλοί

τους ελαφρείς..τους εκμεταλλευτές μιας προβολής

τους ερίχνανε στης λήθης το πηγάδι."

⫷ η κάμψη του ποιητικού λόγου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷το θέσφατον απευκταίον⫸

Βαθιά απ' τις αβύσσους μου

τολμώ..

ταχυδρομώ μια καρτ - ποστάλ

 το μέλλον ν' αντικρύσει

τις θύελλές μου αψηφώ

ντύνομαι το φουστάνι το φλοράλ

να μοιάζω στις λεβάντες των βουνών

μη σέπομαι σαν φύλλο Φθινοπώρου..

το γραμματόσημο αποστολής φαντάζει ακριβόν

το θέσφατον και τους χρησμούς κατηγοριοποιώ apriori

ψάχνω ακόμα γραμματόσημο απ' την αρχαίαν σκουριάν

ξεσκίζω τις περγαμηνές των μεσαζόντων

ποτές δεν κάμνω ανακωχήν 

όσο ανατέλλουνε απάνθρωπες αυγές

σε τούτο τ' αλωνάκι της ζωής μου.

⫷ το θέσφατον απευκταίον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

 

θέσφατον: γνώμη, απόφαση που πρέπει να γίνει σεβαστή σαν να προέρχεται από το Θεό

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷πρόβα της νύμφης⫸

Η πρόβα εκράταε ολάκερη ζωή

έκοβες- έραβες εις το πρελούδιον

συνταίριασμα μελωδικόν ''επιθυμούσα''

από καιρό οι νότες ξεθωριάζαν στη σκηνή

δε βρίσκαν χείλη να ψελίσσουν τη γιορτή.

ελιγοστεύανε κι οι γιορτινές οι μέρες..

Θέλει κουράγιο να την φανερώνεις την ψυχή

θέλει αντοχή να την κρεμάς  στα μανταλάκια

θέλει αισιοδοξία περισσή για να την τραγουδάς

σαν λάβα όταν δραπετεύουν απ' τα στήθια σου

πυρακτωμένα της συντρίμια ..

γι αυτό η πρόβα..αέναα απόμενε μισή.

άδεια η σκηνή..παράφωνες οι νότες

μες στη μαβιά της τη σιωπή

η νύμφη λικνιζόταν βυθισμένη αναπολούσα..

σπηλιές που εσυνάντησε..περάσματα κρυφά

πηγές π' ελούσθηκε  στα κρύα τους νερά

τώρα μονάχη της πλανιέται στον αγέρα.

 ⫷  πρόβα της νύμφης ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ βλαστάνουν λούλουδα ανθηρά ⫸

 art   Nino Chakvetadze

Γράφω αισιόδοξα φορές............

φοράω κατάσαρκα το ξεχασμένο μου παιδί

για να βρεθώ στο δάσος των παραμυθιών

εκεί που κατοικούνε οι νεράιδες οι καλές

εκεί που κρύβουνε τα ξωτικά 

με το μετάξινο  μανδύα τους

τους μαύρους ίσκιους και τους φόβους..

Και όταν το ρολόι χτυπάει μεσάνυχτα

και όταν στενεύει η καρδιά

μαντάρω τα σχισμένα μου φτερά

στους ώμους τα κολλάω

πετώ πάνω από τον λύκο τον κακό

νίβω το πρόσωπο στης λίμνης τα νερά

βουλιάζω τους αγκαθωτούς σταυρούς..

βλασταίνω λούλουδα ανθηρά μες στις ξερολιθιές.....

σαν η καρδιά στων περιπάτων της στης θύμησης

στων κήπων της πλανιέται.

 

⫷ βλαστάνουν λούλουδα ανθηρά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷από το βάθη των καλών καιρών⫸

 

 

 

Μέσα απ' τα βάθη των λευκών καλών καιρών

ζευγάρια μάτια μας κοιτούν..μας χαιρετούνε

οι θύμησες στα περασμένα στο σιρίτι μας

κι η νοσταλγία μέσα μας σαλεύει

 

χτικιό και ελιξήριο οι αγάπες μας

σαράκι μες στα στήθια μας

στήνουν μακάβριο χορό 

στα βλέφαρα ανθίζουνε το δάκρυ.

 

σαλεύουνε οι πεθαμένες οι αγάπες μας

σαλεύει η χαμένη αθωοότης

η εκλεκτή καρδιά εδιάλεξε

ήλιους χλωμούς εκέντησε

να λιώνουνε το χιόνι εις τα όρεα της ψυχής.

⫷από το βάθη των καλών καιρών⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μυρωμένα γιασεμόκλωνα⫸

 

 

 

 

 

Τις γκρίζες νύχτες η αγάπη με κερνά

αγίασμα το άρωμα

σαν ζωγραφίζω γιασεμιά..

με το μελάνι της καρδιάς

γλυκά επιστρέφουν

εις την καμαρούλα τη μικρή..

βουλιάζουν στα σεντόνια μου

τα μυρωμένα γιασεμόκλωνα..

εις το νωπό μου χώμα της καρδιάς

αρωματίζουν της σιωπής σου το σκοτάδι.

 

⫷ μυρωμένα γιασεμόκλωνα⫸ Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷τα κορίτσια με τις μαύρες ποδιές και τους άσπρους γιακάδες⫸

Τι ν' απογίναν στων καιρών τις αιώρες

στους χρόνους

τα ολόδροσα εκείνα κορίτσια

 με τις μαύρες ποδιές και τους άσπρους γιακάδες?

Ροβολούσαν ανέμελα ..αγνά στα σοκάκια

ροδοστάλες φορτωμένα της νιότης..

στις πλατείες νυφοπάζαρα εστήναν τα έναστρα βράδια

εγευθήκαν ιδέες τρανές

των ηρώων που εστέκονταν  υποσχόμενοι εμπρός των

οι σελίδες του Τσέχωφ τα επαίρναν με τρένα μακριά

τα ταξίδια του νου..τ' ακριβά τους ταξίδια

της ζωής τα ταξίδια εσταθήκαν εις βάθος θαμπά.

Σ' εποχές αλλοτινές τα κορίτσια

με τις μαύρες ποδιές και τους άσπρους γιακάδες

ιστορία στα πλακόστρωτα εγράψαν ..

σε ονείρατα πλεύσαν τρανά και μετά χωριστήκαν

το καθένα από τότες το δικό του μονοπάτι τραβά

κι ανεβαίνουν ψηλά όσο η ζωή επιτρέπει.

Στις αιώρες του χρόνου αγναντεύω βαθιά

τις ξεχωριστές διαδρομές των ψαχουλεύω μ' αγάπη

στης εφηβείας τα χρόνια λαχταρώ να γυρνώ

τα αγκαλιάζω..τα κρατάω σφιχτά

γιατί είχαν κρυμμένα τα ονείρατα αγνά

σαν της δάδας το φως πυρσού αναμμένη

την προδοσία της ζωής λησμονώ

και κοιτάω μπροστά μοναχά..

μη νυχτώσει νωρίς.. αυτό με τρομάζει 

δακρυσμένη προσευχή αποβραδίς ψιθυρίζω

π' όνα γιοφύρι τοξωτό τις ήττες πετώ στο ποτάμι

και μετά μονολόγους ψελλίζουν τα χείλη σοφά

συλλαβίζω αργά:

ή ξεχνάς ή ζεις την επιθυμία της νιότης ξανά.

 

⫷ τα κορίτσια με τις μαύρες ποδιές και τους άσπρους γιακάδες ⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷η ελεγεία των χαμένων γειτονιών⫸

Σ' αυτές τις ίδιες γειτονιές

που επαίξαμε τσιλίκι και κρυφτό

τώρα απόκοσμες κατασκευές

όμοια κελιά σε φυλακές

κι οι ανθρώποι ξένοι ανάμεσα σε ξένους.

Ψάχνω να βρω εκείνη τη ζωή που εξόρυξαν

οι σκαπανείς της ιερής ζωής και της ευλογημένης

κι ελπίδες δάκρυα παιδικές φωνές

αφήσαν να λουφάζουνε σε μέρες σκοτεινές

προσμένοντας να 'ρθουν οι φωτεινές οι μέρες..

με τις αυλόπορτες ξεκλείδωτες

να μη φοβούνται τους ληστές

των ψυχών και της πραμάτειας.

Χρόνους πολλούς της γης το λίκνο μας

ουδείς εθρήνησε..μα εγώ ως εύελπις φρονώ 

σε μίαν ελεγείαν λυρικήν της γης

εις μίαν ελεγείαν των χαμένων γειτονιών

θα ξανανθίσουνε οι αλέες εις τους δρόμους 

εις τα συντρίμια τα παλαιά θε να φυτρώσουνε λωτοί

θα ξαναέρθουν τα παιδιά

θα πιούν και θα γευτούν νέους χυμούς

εύοσμοι κήποι απαρχής θα φυτευτούν

το ύστατο άρωμα των ρόδων να σκορπούν

θα τιτιβίσουν εις τα κλώνια τα πουλιά..

οι πεζολάτες θα ξεϊδρώνουνε στων ισκιερών

στων φύλλων τη δροσιά.

κι εγώ εκεί στου καφενείου σε μια γωνιά

τις αυταπάτες μου θα ζωγραφίζω στο χαρτί

σκιτσάροντας σε δέντρα προβολείς. 

 

⫷ η ελεγεία των χαμένων γειτονιών ⫸ 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

Apopsi-la

Η ελεγεία των χαμένων γειτονιών της κυρίας Σοφίας. 

 

Και κάπως έτσι, με μια υπέροχη φωτογραφία, συνοδευόμενη από ένα εξαίρετο πεζό, η κυρία Σοφία Θεοδοσιάδη μας χαιρετά μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Στη δική της «ελεγεία των χαμένων γειτονιών», μας κάνει κοινωνούς και μας ταξιδεύει εκεί στα παιδικά μας χρόνια. Στις θύμισες; Στο πρόσφατο παρελθόν; Ίσως! Όπως και νάχει, μας οδηγούν.  «Εις τα συντρίμμια τα παλαιά;»  Ποιος ξέρει!

Στην κυρία Σοφία, πάντα ήθελα να γράψω ένα προσωπικό μήνυμα, μα κάθε φορά το ανέβαλα. Ήθελα να της πω «ευχαριστώ που είστε δίπλα σε μένα και στην οικογένεια μου σε κάθε καλό ή κακό». Να της πω «ευχαριστώ για τα σχόλια, τα δοκίμια, τη γραφή, τις λέξεις που μας χαρίζετε απλόχερα». "Θα προτιμούσα όμως άλλον τρόπο επικοινωνίας", είπα στον εαυτό μου!

Σήμερα, ταυτίστηκα με το κείμενο της και ζήτησα την άδειά της να το αναδημοσιεύσω. Ταυτίστηκα λέω! Χα! Μήπως είναι κι η πρώτη φορά; Στο ιστολόγιο της https://aromasofias.blogspot.com/2021/11/blog-post_9.html, παρελαύνουν εικόνες παντρεμένες με λέξεις που πλέον χάνονται μέσα στην ένδεια της εποχής. Κάποιος συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος θα σκύψει σε αυτά; Θα αναρωτηθεί; Θα προβληματιστεί; Θα «αντιγράψει» από τα γραφόμενα της; Το... άρωμάτης;

Κυρία Σοφία με τη σοφία σας βοηθήστε μας να ξαναγυρίσουμε «σ' αυτές τις ίδιες γειτονιές που επαίξαμε τσιλίκι και κρυφτό».

 

Σας ευχαριστώ

Στρατούλα Τραμουντάνη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ζώντας εις το λυκόφως το στερνόν⫸

Ζώντας εις το λυκόφως το στερνόν

μίαν ευκαιρίαν δεύτερην εκέρδισα εις την ζωήν

άνοιξα έναν πόλεμο άγνωρο ως τα τότε για εμέ

αυτόν με την ψυχή μου.

Συλλογισμοί με βύθισαν στο φρέαρ της αληθινής ζωής

με καταπόντισαν στον πιο βαθύ βυθό της

λυτρωτικά εσκέφθην μίαν χαραυγήν

το φωτεινό σου μονοπάτι αν θες να βρεις

στο σταυροδρόμι μην χαθείς

μη σε τυφλώσουνε οι προβολείς

αν βούλεσαι τη σκόνη να ξεπλύνεις..

Ο καθένας χτίζει τον δικό του κόσμο τον μοναδικόν

και ζει μέσα σ' αυτόν..

βρίσκει έναν τρόπο να αρνεύει την ψυχή

έχουνε κι οι ψυχές ιδιωτικές..προσωπικές επιθυμίες

η δική σου επιθυμία δεν κουμπώνει στην κουμπότρυπα

της ειδικής..της ιδικής μου επιθυμίας

μονάχα σαν η αγάπη και ο έρωτας μας ανταριάζουνε

ίσως να γίνει ένας τόπος μας κοινός

να κατοικήσει η γαλήνη του Θεού εις τα εσώψυχα εντός

ίσως ν' ανέβουμε μαζί τη σκάλα του ανθρώπου..

Να ξέρεις το..δεν το 'χω μυστικό

κάθε που νυχτώνει οι σκέψεις μου

 γλυκά με τυραγνούνε βασανιστικά

ίσως να φταίει η ώρα του λυκόφωτος

την ενηλικίωσιν π' αρνείται στα ναυάγια

που κουβαλώ χρωματιστά μες στην ψυχή μου..

 

⫷ ζώντας εις το λυκόφως το στερνόν⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,