'' στων ποιητών τους φανοστάτες''

Κωπάζουν τα αλυχτίσματα..
σωπαίνουνε οι ήχοι...καθώς
τ' απόβραδα οι ποιητές..μελάνι αγοράζουν
κονδυλοφόρο και λευκό χαρτί..
του αρχαίου κάλλους αναζητητές..
τον κάματο των εργατών..
κάτω από τους φανοστάτες των..
τα αινίγματα..τ' αγριεμένο μάτι του Θεού..
με φως να εξευμενίσουν.
Οι λέξεις στήνουνε χορό..
 κι οι μούσες και οι Χάριτες..
ξεπλέκουνε την κώμη
την ομορφιά ευελπιστούσες..δωρητές
στης εσχατιάς τα μέρη..
Κι όσο οι '' Νέρωνες'' θ' ανάβουνε φωτιές
σκορπώντας γύρω εγκαύματα σε σάρκα και σε νου
ο Ορφέας με τη λύρα του απ' τις φυλλωσιές
στα δάση θα πλανιέται...
δε θα 'ναι οι ύμνοι μελαγχολικοί
της δύναμης της ορφικής του μουσικής..και μοναχά 
για το χαμένο του στην  Ευριδίκη την έμορφη
τον αποτυχημένο του έρωτα θε να θρηνεί..
έρωτα μίας ανανέωσης..συνένωσης ιδανικών 
αλληλοσυγκρουόμενων..στης μετριότητας τα μέρη.
Μα κι αν την Πολιτεία του Πλάτωνα θα κάψουνε..
γνώμη οι ποιητάδες και οι εργάτες δεν αλλάζουν..
δίνουν φιλί ζωής αέναο
στα χείλια προσμενόντων νεανίδων...

'' στων ποιητών τους φανοστάτες''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' φίλντισι σ' άσπρο λαιμό''

Catrin Welz Stein

Έρχονται οι έρωτες και φεύγουνε

χαϊδεύουνε τ' ατλάζι της ψυχής μου

μοιάζει να σκίζεται..μα μοναχά ηχεί

κι ύστερα χάνονται μες στο βυθό..

λούζονται διάφανα στου όστρακου τη μνήμη..

κι όμως εγώ κάθομαι εδώ..

τα βότσαλα περικυκλώνουν την ακτή

σκιές περνούν ξυστά στο νου

πίσω κοιτώντας τρυφερά
στων ονείρων μου τη θάλασσα αγναντεύοντας ..
θαρρώ πως τα κατάφερα

για τη χαρά που με γλιτώνει απ' τα γεράματα

αλίευσα μικρά μα.. σπάνια.. μοναδικά..

ξεχωριστά..μαργαριτάρια λιγοστά .. 
κλεισμένα στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο..
όταν πονεί να τα φοράει....

''φίλντισι σ' άσπρο λαιμό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
  ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*  ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫

''πηγάδι στο περβόλι''

Συνεπαρμένη από το λιόγερμα στον κήπο της

καθώς θρηνούσε ο κότσυφας στα ξεραμένα φύλλα

η μνήμη αχορτάριαστη..

γύρω απ' τα στόμια τα σαθρά των πηγαδιών

εκεί π' ανθούσαν απ' της νιότης τον καιρό

λευκές εφύτρωνε αλύγιστες τις αστρομαργαρίτες

δεν τα φοβόταν τα τελώνια τους..

δειλά μονολογούσε:

δυο κήπους πάντα λαχταρούσε στη ζωή
να βγαίνει να φυτεύει..

ένα πηγάδι στην αυλή
να τους ποτίζει για ν' ανθούν
να τους κλαδεύει σαν χρειάζεται
καρπούς για να συλλέγει..
ο ένας να κοιμάται εις το χώμα καταγής
λεβάντες και βασιλικούς 
αρισμαρί και δυόσμους γιομισμένος
κι ο άλλος εις το μέρος της καρδιάς
της ευωδίας να συλλέγει τον καρπό
και των ψυχών τ' αρώματα 
στο ερμάρι το ζωγραφιστό..
ευλαβικά ν'  αποθηκεύει.

Κι αν φόβοι την κυρίευαν τα βράδια της τα σκοτεινά
σιμά στους κάκτους που δεν άνθιζαν συχνά..

επροσπερνάγανε ξεάνθιστα

τα Καλοκαίρια τα καυτά της
αμετανόητα..........
τους αγαπούσε εκειούς τους δυο..
καθέναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..

ανθίζανε αδιάκοπα ο καθείς εντός..
όντας τα υπόγεια νερά ενδοφλέβια
έσταζαν συλλαβίζοντας..
γιομίζαν το βαθύ πηγάδι στο περβόλι της
ανέσυρε τα δροσερά νερά τα πρωινά

να ξεδιψάει τις κάψες της καρδιάς

στους άνομβρους Χειμώνες.

'' πηγάδι στο περβόλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

'' μαγεμένο κοχύλι''

Στα βάθη ενός παραμυθένιου ωκεανού θα βυθιστώ
στο μαγεμένο μου κοχύλι θα πιαστώ

σε μια αλλόκοτη φυγή..για να ξεγελασθώ
τις σφαλισμένες πόρτες της ζωής θα προσπεράσω..
θα κολυμπήσω στα βαθειά τα φυλαγμένα μου

τα τιμαλφή που μου εχάρισε απλόχερα η ζωή..
από τις άτακτες λεηλασίες για να σώσω..
π' ανηλεώς υπόγεια ..υποδόρεια ..
υποσκάπτοντας..ωσάν τους τυφλοπόντικες 
στα σκοτεινά  λαγούμια τους..
την αναταραχή στο στέρεο έδαφος
του νου μου επιχειρούσαν.
στόχος η κάμψη πάντοτε 
της πεισματώδους δύναμής μου..
Γιλέκο αλεξίσφαιρο..φόρμα αδιάβροχη..
το μαγεμένο το κοχύλι μου
στην απεραντοσύνη της..της θάλασσας
σαν πέφτει σε χιλιόχρωμες σπηλιές και κολυμπά 
το όνειρο αβύθιστο οι γοργόνες το κρατούνε..

Κι όταν τα μάγια θα λυθούνε στις στεριές

η θάλασσα θα γίνει ασημόχροη..γαλήνια
το φιλντισένιο το καβούκι θ' αποχωριστώ
στο πανηγύρι αυτού του κόσμου να χορέψω..

'' μαγεμένο κοχύλι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στοιχειωμένο νυχτολούλουδο''

Ζωγράφος: Σπύρος Τρούσας

Ένα φεγγάρι κι ένα γιασεμί
τις νύχτες που πληθαίνουνε οι ψίθυροι
στέλνουν το φως τους και το άρωμα
στα υπόγεια της ψυχής μου..
ρισκάρει η ψυχή..μες στα καντούνια περπατεί
όταν όλα σωπαίνουνε στου νου τα μονοπάτια
ξεθάβει ανείπωτα κρυμμένα μυστικά
λέξεις που περιμένουνε το φως
πριν σκορπιστούνε εις της Όστριας
τ' ανέμου..εις τις στάλες της βροχής της..
Οι νύχτες μου ταιριάζουν περισσότερο
ξυπνούν το στοιχειωμένο νυχτολούλουδο
καρπίζουνε τα στάχυα μου και γέρνουνε
μ' ευγνωμοσύνη και τις ρίζες
εις το χώμα προσκυνούν..
γίνονται οι λέξεις προσευχές
τα λάφυρα της μνήμης μου
ψηλώνουν την καρδιά μου..

''στοιχειωμένο νυχτολούλουδο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

''φιλύρινος τερπνότης''

Ανυποψίαστη..επιδερμική..
στου ύπνου την ενέδρα αφημένη
απούσα απ' την ουσία της ζωής..
φιλύρινος τερπνότης την επεριέλουζε
αυτοεβαυκαλίζονταν..

ανήλιαγες οι βλέψεις της

γινόταν πιόνι επιφανειακό
θα 'διωχνε λέει την πεζότητα..
και ως δια μαγείας μονομιάς..
θα ομόρφαινε η ζωή  μας..
αν καίγαμε ένα κερί..
ένα μονάχα αρωματικό κερί..
Μα τ' αδειανό στομάχι του 
του διπλανού..του γείτονα..
που εζήταγε καρβέλι να σωπάσει..
ούτε που το εσκέφτονταν..
σπυρί δεν σκόρπαγε ποτές
σε στόμα έρημων πουλιών
σε στόμα διψασμένο....
έχω μια λύπη στην ψυχή
οι κούφιες σκέψεις με πονούνε
κανείς δεν της ψιθύρισε..
πως δεν αρκούνε τα κεριά..
να φέρουνε σιμά..ψυχές και πεταλούδες
σε προσκλητήριο καλεί η ζωή..
εκειούς που αρώματα μυρίζουνται..
περνώντας κι απ' τα σκοτεινά..
τα αφώτιστα σοκάκια..
σέπεται η ρίζα της φθοράς 
στους εθελοτυφλούντες..

''φιλύρινος τερπνότης''- Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΗ ΣΙΩΠΗ''

Συχνά τις συναντώ μες στο καφέ..
δυο σιλουέτες χώρια και μαζί..
κάθονται εκεί μονάχοι τους κάθε φορά..
αθόρυβοι..ανύπαρκτοι θαρρείς μπρος στο μαζί..
ο άντρας έχει βλέμμα ζωηρό..της γυναικός απλανές..
έρχεται η κοπέλα παραγγέλνουν τον καφέ..
παίρνουν και πρωινό..αμίλητοι και σιωπηλοί..
καλοντυμένοι..μάσκας γέλιο..χαμογελαστοί..
θυμίζουνε ανθρώπους παλαιάς κοπής..
ασφυχτιούν θαρρείς μες στα ακριβά τους ρούχα..
μοιάζουν να διανύσαν μακρινή διαδρομή..
διαδρομή που περπατούν ηθελημένα ή
και αθέλητα συχνά οι παντρεμένοι..

λέξεις..χαμόγελα..εγκλωβισμένα στα βαθιά
κιτάπια της ψυχής τους..

δε βλέπουν πια το φως..
αγαπημένη του προέκταση χεριού
ένα τηλέφωνο ακριβό στα χέρια του αντρός
κουβέντες και χαμόγελα έξω από το καφέ..
κι αυτή με άδειο βλέμμα αγέλαστο 
γυρίζει και μου γνέφει και μονολογεί ψιθυριστά..
να το θυμάσαι και μην το ξεχνάς....
<< Ο άνθρωπος  μάτια μου γλυκά δεν αγοράζεται..
μονάχα καταχτιέται..μένει εκεί που αγαπά ..
μένει στα σκαλοπάτια τα αληθινά..
 της φωτεινής αγάπης της ψυχής του..
μα αν η αγάπη μέσα του δεν εκατοίκησε εξ αρχής
πάντα το ψυχανέμισμα με αγάπη θα βαφτίζει..
 κι ας κρέμονται τα ξέφτια στην καρδιά..
κάποτε οι γιαγιάδες μας ελέγανε πως η σιωπή
 είναι χρυσός στα νέα τα ζευγάρια..
μα η σιωπή που έχει χρώμα μοναξιάς..
μοιάζει μπακίρι αδειανό γεμάτο με σκουριές...>>

''συντροφική σιωπή'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

''γράμμα στον πατέρα''

Ποιά αγάπη τάχα είναι η τρανότερη
της μάνας..που σαν φύλακας ο άγγελος..
άπλωνε τις φτερούγες της στα καθημερινά ...
και στα μελλούμενα.. σε όλα...
ή η δική σου  η  αθόρυβη... η παρουσία η ήσυχη
δυναμική και ακαταμάχητη...
που χρόνους τώρα κι αν ξεμάκραινε
με επισκέπτεται στα δύσκολα ακόμα..
Πάντα με μπέρδευε..εσκόνταφα στα χνάρια σας
μα τώρα το κουβάρι εξετυλίχθη .
Σε λένε αγάπη υποδόρεια..δυνατή....
κράμα μεθυστικής μιας όσμωσης
μαζί μ' αυτό αυτό της μάνας....
που εγίνονταν  ποτάμι ορμητικό...
στα παιδικά..στα εφηβικά και στα ώριμά μου μάτια...
Διαμάντι δαχτυλίδι αληθινό στο χέρι μου
η ακοστολόγητη..ακριβή η συμβουλή σου.....
<< Θα πέσεις στη ζωή σου κόρη μου από το άλογο ..

μην τις μετράς..πολλές φορές θα πέσεις..
Μην φοβηθείς...ξανακαβάλα το με ορμή

τράβα τα γκέμια και προχώρα...>>
Την φύλαξα σαν ''κόρη οφθαλμού''
εκείνη τη σοφή τη συμβουλή σου...
την έβγαλα απ' το συρτάρι αμέτρητες φορές...

οι ορμήνειες σου σταλάγματα δροσιάς

με κράτησαν δε λύγισα..με κράτησες ψηλά  μου..
κι ύστερα εκοίταξα τριγύρω μου
ο τοίχος μένει πια βουβός
οι εξαιρέτων πράξεων βραβεύσεις σου στον πόλεμο
πλανόδιοι εραστές του κάλλους της ψυχής
εμείνανε στη στράτα σου ορφανές..
μα η εξαίρετη η πράξη σου της γέννας μου
η ευγένεια της ψυχής σου..η αιώνια λιακάδα της 
εντός μου ευγνωμονώντας πάντα γράφει..

''γράμμα στον πατέρα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''δάκρυα λευκά τα γιασεμιά''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στις μεσονύχτιες στράτες μου

στ' άυλα ονειρέματα
το απτό σου ψαχουλεύω..
μπαίνεις κρυφά στην κάμαρη
μιας χαραμάδας γίνεσαι το φως
μια αναλαμπή στο σκότος..
κρατάς το χέρι μου σφιχτά
στις ασημόχρωμες τις νύχτες με πηγαίνεις
στου Νιέβα το κανάλι που σε γέννησε
και σ' έφερε σε μένα..
κι ύστερα φεύγεις..το μπορείς
την ερημία μου ν' αντέξεις..
Εις τη ραγισματιά μου της σιωπής
έχω φυλάξει μια ρωγμή 
μες στο καντούνι της καρδιάς
δάκρυα λευκά να στάζουνε 
τα γιασεμιά τ' Αυγούστου

τις νύχτες μέσα μου στ' αθόρυβα..

το ωραίον πραγματώνεις..

και το φυλάγω μυστικό..ουδέ σε μαρτυράω
πως το 'σκασες από την κόμη τη χρυσή
εκειάς της Βερενίκης
που σε επλάνεψε στ' ανύποπτα
και σε έσυρε σιμά της
κλέφτρα κι αδίσταχτη λογιέται μες στο νου
σ' αγαπημένων αγκαλιές
σαν κλέφτρα κήπων της Πρωτομαγιάς
όντας στ' απρόσμενα..κλαδεύει τα
τα άνθια της αγάπης..

'' δάκρυα λευκά τα γιασεμιά' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

''κρυφές αμαρυλλίδες''

Στόλιζα τα φτερά τα λαβωμένα μου..
μ' εκείνες τις αχτίνες τις χρυσές..
να 'χουν ένα φως να τα οδηγεί..
στο πέταγμα το δρόμο να μη χάνουν..

πουλιά οι ελπίδες μου αμέριμνα
όταν λαθεύουν και γυρνούν στα άγνωρα.
πλανευτικά της φαντασίας ακρογιάλια..
πολυετές το ειδύλλιο της ανθοφορίας της εντός
ολάνθιστα επαραμέριζε τα αγκάθια της ζωής
υφάδια έπλεκε τα μαδημένα αισθήματα 
τα βράδια που ρακένδυτα αλητεύανε  
αναμεσίς σε γιορτινές..δειλά υποσχόμενες  
 κρυφές μου ''αμαρυλλίδες''

σειρήνες γόησσες ανέτειλλαν στα εντός

εφώτιζαν τις ερημίες της καρδιάς

στ' απρόσμενα εφύτρωναν

εκεί που εσμίγαν τα ποτάμια μου τις νύχτες.

''κρυφές αμαρυλλίδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''στον ήχο μιας πλάνης''

art  Kristin Vestgard

Με μιας πλάνης το διακύβευμα αγκαλιά

στον ήχο της δεμένοι στο κατάρτι το ταξίδι
μιας σκούνας της μικρής μας σύντομης ζωής
για μιας Ιθάκης της ελπίδας μας τ' αντίκρυσμα
τα κύματα παλεύουμε
σε ακτή ενός Γιουκάλι να μας βγάλει..
Έχει κρυμμένα μυστικά το φως..

μια πλάνη και το σεληνόφως προσδοκά
πως ν' αρνηθείς φωτοσκιάσεις.. 
παραδομένοι εις τις θυμαπάτες μας..

πλανιέται ο νους..παραμυθιάζεται
στης εμορφάδας τ' αλωνάρι
την ασχήμια πολεμάει...
μα η αλήθεια στέκει εκεί
κατάματα..τυραννικά μας προσκαλεί
σαν θεία δίκη για να μας δικάσει σιωπηλά
να τις διαλύει τις αυταπάτες μας
τα κάστρα να γκρεμίζει στο ονείρεμα
ο νους να γίνεται  οδηγός..

στις πολεμίστρες να μας βγάζει.

Ξέρω καλά τις πλάνες σου..
μοιάζουν με τις δικές μου

γι αυτό σου λέω μη σταματάς να τραγουδάς..
μια πλάνη η νιότη μας μια πλάνη κι η ζωή
κοίτα τι γρήγορα νυχτώνει στα μουράγια
γρήγορα ο άνεμος σιωπά
διπλώνουν τα πανιά στα ιστιοφόρα.

το σύμπαν μένει ασάλευτο..

μονάχα εσύ..κι εγώ..στα οράματα

με απατηλά γλυκά γητέματα

στην αρμονία του κρατιόμαστε ακόμα''.

  ''στον ήχο μιας πλάνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

''γυναίκες στο κύμα''

 

Τι κι αν σπασμένα ξάρτια μείναν στο μουράγιο της
κι αν ψιθυρίζει στην ψυχή..κάνε κουράγιο..
τι κι αν μπατάρισε η βάρκα της εις τα μισά
γυναίκα εστάθηκε στο κύμα της..
εις τα νερά επέταξε τα καρφιά
μέλωσε η σκέψη και τα λόγια εμέλωσαν
ένα τραγούδι των σειρήνων
έστειλε η θάλασσα απ' τα βάθη της
σαν κάλεσμα..σαν γράμμα απ' το νησί του
εχάϊδεψε αραχνιασμένες νότες των χειλιών
εζήτησε στ' απρόσμενα της ζωής το μερτικό της
δεμένο σε λευκό πανί..πανάκριβο φρεγάτας
κάτι σαν θάμα της συνέχειας της ζωής..
αποταμίευσε τα λυπηρά αισθήματα εις το βυθό
ακολούθαε τον άνεμο
το ελιξήριο της ζωής την εκαλούσε.

 

''γυναίκες στο κύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

''ευάγκαλος η μνήμη ανθεί''

φωτο: από το διαδίκτυο

Μόνη στον ξεχασμένο αυλόγυρο
ευάγκαλος η μνήμη ανθεί

το νοτισμένο χώμα απ' την τελευταία βροχή
χωράει ζεστά τους θρύλους και τους μύθους
της μικρής μου Επικράτειας
χωράει τα περασμένα και τα αλλοτινά
τα πέτρινα τα χρόνια μας τα αλλαργινά
που εμοιάζαν στα στερνά μας βλογημένα..
χωράει  ψυχές  σε γαϊτανάκι με τα χρώματα
ίσκιους που με τυλίγουνε χορεύοντας.. 
απόκριση στο νόστο μου
στο σπίτι της γαλήνης μου
που πάντα θα επιστρέφω..

"ένα ταξίδι"..μια πρόσκαιρη φυγή

όταν για κήπους σου μιλώ

στης μάνας μου γυρνώ στους μενεξέδες

στα άη- δημητριάτικα τα χρυσαφιά

στους κρίνους τους λευκούς της Παναγιάς

στα μανουσάκια που εφύτευε τα αρωματικά

να ραίνει τις ψυχές ''των'' που 'χαν φύγει.

ταξιδεμένη κι αταξίδευτη μαζί εγώ

παρασυρμένη..ριζωμένη απ' τις μνήμες μου..

ανάμεσα απ' τα βασιλικά τολμώ

να στοχαστώ..να ροδαμίσω τις ψυχές

στην έρημη..την αδειανή αυλή..

που αφήσανε το μόχθο και τον ίδρωτα

ψυχές της προσφυγιάς και του ξεριζωμού
ψυχές φρυγμένες απ' την κάψα του Καλοκαιριού
ψυχές του κάμπου αγέρωχες

δαρμένες απ' ανέμους και λιοπύρια..

''ευάγκαλος η  μνήμη ανθεί'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη...
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ατάκτως ερριμμένοι''

Δεν σου προσθέτουν..σου αφαιρούν..αν τους το επιτρέψεις αφελώς

στη σκέψη σου να μπούν και να θρονιάσουν..πλάνην οικτράν πλανάσαι

ή πανικόν..της μοναξιάς σου τον κουβά απ' αδειανό πηγάδι να γιομίζεις.

Τρέχουν ξοπίσω σου,κρυμμένοι ..σκεπασμένοι με μανδύα ιδανικό

κουκουλωμένοι ..της ''φιλίας''..λυκοφιλίας το φουστάνι...

πατούν το πέλμα εις τη Γης επιφανειακά..τα χνάρια ανύπαρκτα στο διάβα..

Ανούσιοι με άδεια τη φαρέτρα τους..αγωνιούνε καιροσκοπικά..

ανίκανοι να κοινωνήσουν της δικής τους ''της μετάλλαξης''

ως λίθοι πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι..στερούμενοι ταυτότητας

απεγνωσμένοι γυρολόγοι προβολής..του άδειου τους  σαρκίου..

μέμφονται όσους προσπαθούν..απαίδευτοι..ζηλοφθονούν τους κοπιάζοντες

καθώς γνωρίζουνε ενδόμυχα πως υπερέχουνε εαυτών..

Χαμένοι στη ''μικρή'' προσωπική ανελευθερία τους

σκορπούν το μαύρο τους μελάνι ωσάν ''σουπιές'' για να θολώσουν τα νερά.

Μα το μελάνι πάντα απορροφάται ''..διαλύεται απ' τις θάλασσες

και πάντα οι θάλασσες οι ανοιχτές..γαλάζιες παραμένουν.

Κρεμιούνται σε πορτοπαράθυρα μοιρολογίτρες λες..χωρίς περίσκεψιν καθώς

από μικρό παιδί μαθαίνεις πρώτα απ' όλα πως να λύνεις και να δένεις

τα κορδόνια σου μονάχος σου ..δεν κλαψουρίζεις συνεχώς,

γιατί σου αγοράσανε παπούτσια με κορδόνια.

Μιλούν επί παντός επιστητού..είναι όλοι τους πολύ τρανά ''πολιτικά κεφάλια''...

Ούτε που άκουσαν θαρρείς ποτέ..οι ασυγκρότητοι

πως η καθημερινότητα παράγει την πολιτική..οι απόψεις ..οι προτάσεις..

Όλα τα άλλα είναι λόγια της πεντάρας εκ του περισσού

εις την αντίπερα την όχθη του μεγάλου ποταμού δεν έλιασαν ποτές

τ' ασπρόρουχα περιφερόμενοι ανοήτως σε παράθυρα φανταχτερά..άνθρωποι

''τοξικοί'' κρεμούνε μπιχλιμπίδια γιαλαντζί..αντικατοπτρισμός της κοινωνίας της λερής

και επειγόντως από εσέ ''αποφευκταίοι''.

Κι εσύ πιστός στις ρήσεις των παλαιών..πως αν φερόμαστε στους ανθρώπους

ωσάν να ήσαντε καλοί..μπορεί και να συμβεί να γίνουνε καλοί..αδιαλείπτως προσπαθείς

στη χώρα της συγκρότησης..της γνώσης και της μάθησης του εγώ τους να τους φέρεις..

Κι έρχονται ύστερα οι στιγμές σου της διάψευσης των ρήσεων..οι στιγμές απογοήτευσης ..

οι χαμένες προσδοκίες..Και τότε έρχεται η ώρα να ταχθείς στον πόλεμο..

ρισκάροντας την ασφάλεια της κρυψώνας σου..ν' αντιταχθείς στο επιφανειακόν.
με χάρη ν' απελευθερωθείς..απ' όσα σε βαραίνανε..αθόρυβα και σιωπηλά έρχεται
η ώρα σου της αποχώρησης..ψάχνοντας για τη λύτρωση για εαυτούς και αλλήλους.!!!

''ατάκτως ερριμμένοι'' ( δοκίμιον) - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''πρελούδιον στης σελήνης''...

Είναι νυχτιές που τα λυγίζω τα κλαριά..

στο φως σου ν' ακουμπήσω..

σινιάλο στείλε να σε καρτερώ..

σίμωσε αργά στο μαξιλάρι μου..

πάρε με στο βαγόνι σου

σελήνη μου............

γυναίκα είμαι που τολμά

στους σκοτεινούς τους ουρανούς

να ζωγραφίζει τα φεγγάρια πανσελήνου.

νυχτός πρελούδιον ξεχωριστόν

πεντάγραμμο μονάχα για τα 'με

με πένα στρογγυλή για να συνθέσεις..

εσύ κι εγώ..τη νύχτα να νικήσουμε..

να τα φωτίσεις τα κελιά..

τ' ανήλιαγα που καρτερούν..

στους μαυρισμένους κήπους..

να τραγουδήσεις της καρδιάς..

να την γλυκοφιλήσεις..

Όλοι θαρρούν..

πολλά θαρρούν..σκληρά θαρρούν..

δεντρί νομίζουνε ατσάκιγο..

στο δάσος πως φυτρώνω..

Τις ώρες που ησυχάζει η σκέψη μου

ετούτο με παρηγορεί

πως με τυλίγει η  λάμψη σου

διόλου δεν την αρνιέμαι

κατέβα..κατηφόρισε..απ' την ουράνια σκάλα..

μόν' αλαφροπερπάτα τα..σηματοδότης φωτεινός..

τα απροστάτευτα..της Γης τα χωματένια μου

τα ολισθηρά μου  μονοπάτια..

μη μένουνε στου σκοταδιού..σβηστά..

στα μαγισσάκια να παραδοθώ..
στο άγγιγμα..γλυκός ο αναπαμός μου!!!

''  πρελούδιον στης σελήνης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,