Πικρές Σταγόνες Θάλασσας ..

ήλθα απόψε μυστικά για να σε πάρω
να σου ιστορώ ατέλειωτα και γιορτινά
σε ντύνω με το βλέμμα μου να μην κρυώνεις
και η ανάσα μου θα σε διαπερνά
έλα δεν έχει τελειωμό
το πράσινο , το γκρι ,το γαλανό ,
έλα οι άνθρωποι αγρίεψαν και θάνατο γεννάνε
πάμε να φύγουμε ,έλα
αγκαλιά θα σε κρατώ
τον πόνο που ασίγαστα σε καίει
σε ένα κύμα φιλικά θα ακουμπώ...
μη κλαις! δεν κάνει...
τι με θωρείς παράξενα
η μοναξιά δεν έχει καμμιά θέση εδώ.
μόλις χθες ήταν που λόγια είπαν φονικά
να με σκοτώσουνε ...
όμως καμμιά αλήθεια δε γνώριζαν
κι εγώ...μα εγώ, μονάχα μιαν εικόνα ήθελα...
δεν έχω θέση σε ανθρώπους εγώ
κι εσύ ...ω! εσύ ...μέσα στις άθλιες σιωπές
τα φονικά μισόλογα...δυο ήλιους ήλθες κι έφερες.
δεν ήξερες πως κι αυτούς εσύ τους έπλασες
δε γνώριζες πόσοι ήλιοι σε κατοικούν
άσε τα λόγια στα νερά που σε κοιτούν ερωτικά
με ανεμώνη σφαλίζουμε τα χείλη
και τότε το δικό μας το τραγούδι αρχινά
ταξιδεμένο σε
υδάτινες πικρές σταγόνες θάλασσας....

σμιλεύτηκε από Σοφια Βεκράκου-Φωτοπουλου
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Πόση αλήθεια και πόση ομορφιά κρυμμένη...στα λόγια - αυτογνωσίας ποίηση - της φίλης Σοφίας Βεκράκου...πόση ενδοσκόπηση...του εγώ της ανάτασης....μακριά από υπερβολές...και αυτοπροβολή....
Γνώση ...αυτοσεβασμός...στη δύναμη και την ομορφιά... που κρύβεις μέσα σου άνθρωπε....
Ευχαριστούμε Σοφία....
η φίλη σου Σοφία Θεοδοσιάδη....
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                            Το Τραγούδι της Λίμνης- ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑ'Ι'ΝΔΡΟΥ
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

Casta Diva - Un aria in Norma- Maria Callas La Divina

ΝΟΡΜΑ

Όπερα του Βιντσέντζο Μπελίνι

Η Νόρμα είναι μελόδραμα σε δύο πράξεις του Βιντσέντζο Μπελίνι. Το λιμπρέτο Φελίτσε Ρομάνι είναι βασισμένο στην τραγωδία Norma, ossia L'infanticidio του Γάλλου Αλεξάντρ Σουμέ. Βικιπαίδεια

Πρώτη εμφάνιση: 26 Δεκεμβρίου 1831

Ημερομηνία δημιουργίας: 1831

Λιμπρετίστας: Felice Romani

Συνθέτης: Βιντσέντζο Μπελίνι

Γλώσσα: Ιταλική γλώσσα

Υπόθεση

Στη Γαλατία, κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής, στο ιερό δάσος των Δρυίδων συναντιούνται Γαλάτες στρατιώτες και Δρυίδες, υπό τον αρχηγό τους Οροβέζο. Αναμένουν την ιέρεια Νόρμα, κόρη του Οροβέζο, η οποία μέλλει να δώσει το σύνθημα της επίθεσης ενάντια στους Ρωμαίους. Εμφανίζεται ο ρωμαίος ανθύπατος Πολλιόνε με τον έμπιστό του Φλάβιο. Ο έρωτας του Πολλιόνε για τη Νόρμα ανήκει στο παρελθόν. Ενδιαφέρεται πλέον για τη νεαρή ιέρεια Ανταλτζίζα, την οποία σκοπεύει να παντρευτεί επιστρέφοντας στη Ρώμη. Η Νόρμα προετοιμάζει το λαό της για επίθεση, αλλά ενδόμυχα σκέφτεται κυρίως τον έρωτά της. Κοντά στα παιδιά της, μυστικό καρπό του ένοχου έρωτα με τον Πολλιόνε, αναλογίζεται το μέλλον, γνωρίζοντας την ανάκληση του ανθύπατου στην Ιταλία. Καταφτάνει η Ανταλτζίζα, που εξομολογείται στη Νόρμα το δικό της παράνομο έρωτα. Μόλις αποκαλύπτεται ότι αγαπούν τον ίδιο άνδρα, η αρχική στοργή της Νόρμας μετατρέπεται σε απειλή προς τον προδότη. Διερωτάται μήπως οφείλει να θανατώσει τα παιδιά της, αντί να επιτρέψει να συρθούν ως σκλάβοι στη Ρώμη. Τελικά, όμως, τα εμπιστεύεται στην Ανταλτζίζα, η οποία της εκφράζει αφοσίωση. Οι Γαλάτες ανυπομονούν για την αναχώρηση του Πολλιόνε. Η Νόρμα καλεί το λαό της ώστε να μιλήσει για τον επερχόμενο πόλεμο. Απομένει μία θυσία προς το θεό τους. Τότε ο Πολλιόνε οδηγείται αιχμάλωτος ενώπιον όλων, καθώς παραβίασε τα διαμερίσματα των παρθένων. Η Νόρμα τον ανακρίνει. Εκείνος αρνείται να απαρνηθεί την Ανταλντζίζα. Η Νόρμα ζητά να ετοιμάσουν την πυρά για τη θυσία. Αντί όμως να οδηγήσει εκεί την Ανταλντζίζα, αποκαλύπτει το δικό της έγκλημα και ετοιμάζεται να πεθάνει μαζί με τον Πολλιόνε. Η μεγαλοσύνη της αναζωπυρώνει τα αισθήματά του και οι ειλικρινείς παρακλήσεις της υποχρεώνουν τον Οροβέζο να ξεπεράσει την ντροπή που νιώθει και να αναλάβει τα παιδιά της. Η Νόρμα καταλήγει μαζί με τον Πολλιόνε στην πυρά.

Περισσότερες Πληροφορίες

Ο λιμπρετίστας Φελίτσε Ρομάνι εμπνεύστηκε την πλοκή από την τραγωδία του Γάλλου συγγραφέα Αλεξάντρ Σουμέ. Η όπερα αυτή, από τις σημαντικότερες του μεγάλου συνθέτη Βιντσέντο Μπελλίνι, πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου το 1831. Ο Ρομάνι είχε τροποποιήσει σημαντικά την τραγωδία του Σουμέ, όπου η Νόρμα σκότωνε τα παιδιά της σαν άλλη Μήδεια, και μάλιστα σε διάρκεια «σκηνής τρέλας». Απεναντίας, εμπλούτισε τον πρωταγωνιστικό γυναικείο χαρακτήρα με τον άσβεστο έρωτα για τον Πολλιόνε και τη βαθιά αγάπη για τα παιδιά τους. Η Νόρμα του Μπελλίνι είναι πρωθιέρεια και μητέρα, εγκαταλειμμένη ερωμένη και εκδικητική αντίπαλος. Το τέλος της φαντάζει αναπόφευκτο, καρπός ενδόμυχων συναισθηματικών συγκρούσεων που οφείλονται στο ασυμβίβαστο των όρκων, του καθήκοντος και του απελπισμένου έρωτά της. Ο θάνατός της συνιστά λιγότερο αυτοτιμωρία και περισσότερο καθαρτήρια λύση συγκρούσεων, που, διαφορετικά, θα έμεναν άλυτες. Το φινάλε αποτελεί μία από τις συγκλονιστικότερες οπερατικές σκηνές, δομημένη γύρω από έξοχη μελωδία.

                                          Casta Diva - Un aria in Norma- Maria Callas La Divina 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

   

  

Μαρία Κάλλας

Τραγουδιστής όπερας

Η Μαρία Κάλλας υπήρξε κορυφαία υψίφωνος και η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας. Βικιπαίδεια

Γέννηση: 2 Δεκεμβρίου 1923, Μανχάταν, Νέα Υόρκη, ΗΠΑ

Απεβίωσε: 16 Σεπτεμβρίου 1977, Παρίσι, Γαλλία

Ύψος: 1,73 μ.

Σύζυγος: Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι (νύμφ. 1949–1959)

Ταινίες: Μήδεια

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,        

3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προτείνει τη σύνταξη μιας ευρωπαϊκής πράξης, η οποία θα ορίζει κοινές απαιτήσεις σε θέματα προσβασιμότητας για ορισμένα βασικά προϊόντα και υπηρεσίες, απαιτήσεις που θα βοηθήσουν άτομα με αναπηρίες να συμμετέχουν πλήρως στην κοινωνία.

Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που καλύπτονται έχουν επιλεγεί προσεκτικά σε διαβούλευση με τους πολίτες και τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, καθώς και τις επιχειρήσεις.
Περιλαμβάνουν τα μηχανήματα αυτόματης συναλλαγής (ΑΤΜ) και τις τραπεζικές υπηρεσίες, τους προσωπικούς υπολογιστές, τα τηλέφωνα και τον τηλεοπτικό εξοπλισμό, την τηλεφωνία και τις οπτικοακουστικές υπηρεσίες, τις μεταφορές, τα ηλεκτρονικά βιβλία και το ηλεκτρονικό εμπόριο.
Η πρόταση οδηγίας στοχεύει να βελτιώσει τη λειτουργία της εσωτερικής αγοράς, διευκολύνοντας τις επιχειρήσεις να παρέχουν διασυνοριακά προσβάσιμα προϊόντα και υπηρεσίες.

Οι κοινές απαιτήσεις σε θέματα προσβασιμότητας θα εφαρμόζονται επίσης στο πλαίσιο των κανόνων της Ε.Ε. περί δημοσίων συμβάσεων, καθώς και για τη χρήση χρηματοδοτικών πόρων της ΕΕ.
Η πρωτοβουλία θα προωθήσει την καινοτομία και θα αυξήσει την προσφορά προσβάσιμων προϊόντων και υπηρεσιών για τα περίπου 80 εκατομμύρια άτομα με αναπηρίες στην ΕΕ.

Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στη διασφάλιση της αναλογικότητας των απαιτήσεων, ιδίως για τις μικρές και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Ρήτρα «κοινής λογικής» αποτρέπει το ενδεχόμενο οι απαιτήσεις σε θέματα προσβασιμότητας να συνεπάγονται δυσανάλογη επιβάρυνση, ενώ για τις πολύ μικρές επιχειρήσεις προβλέπονται ελαφρύτερα μέτρα συμμόρφωσης.
Η εμπειρία δείχνει ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η παροχή προσβάσιμων προϊόντων είναι επωφελής για τις επιχειρήσεις, ιδίως όταν η προσβασιμότητα προβλέπεται κατά τη φάση του σχεδιασμού.

Συντάκτης: 

efsyn.gr

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Γιατί Είσαι Άνθρωπος.....

Σας τόχω πει τόσες φορές...και σας τόχω ομολογήσει...πως ποτέ μου δεν στεκόμουνα σε γιορτές Παγκόσμιων γιορτών και ημερών ανάλογων κι ούτε γιορτές επίδειξης της καλοσύνης ελογάριαζα ....φτηνή η καλοσύνη με ιλουστρασιόν και με βελούδα μου φαινόταν...και ήταν...
Μα αν σαν υπενθύμιση απλή...θα πρέπει να το κάνω...μονάχα έτσι και σήμερα, στο ευαίσθητο  το θέμα αυτό και θα σταθώ....

Τι να τους κάνεις τώρα εσύ νόμους και σήματα και απαγορεύσεις...αν μέσα σου βαθιά και ανθρωπιστικά...και κοινωνιολογικά σκεπτόμενος...παιδεία δεν απόχτησες ...δεν πήρες...

Χοροπηδάς ανυποψίαστος...και χαίρεσαι...που η ζωή σου χάρισε μια τέτοια σφριγηλότητα...και άπλωσε τις χάρες της στα πόδια σου μπροστά...

Σε προκαλεί καθημερινά και σε καλεί...τις ομορφιές της να ρουφήξεις ...να χαρείς...

Και γιατί όχι άλλωστε...αυτή 'ναι η ζωή...

Να εργάζεσαι ...να δημιουργείς...και τις χαρές της να κλαδεύεις....

Μα  είπα και πριν ανυποψίαστος και νέος ίσως καθώς είσαι...μα και μεγαλύτερος ακόμα....

ποτέ σου δεν εμπέδωσες , πως η ζωή μπορεί δώρο ανεκτίμητο να είναι...καθώς και οι χαρές της...μα κανένας δεν υπόγραψε συμβόλαιο...πως θα είναι διαρκές ... παντινό...

Αρκεί μονάχα μια στιγμή...κλάσματα του δευτερολέπτου...όλα τα καλούδια που η ζωή , μπροστά σου άπλωσε...πίσω να τα ζητήσει να τα πάρει...και δυσκολία εμπρός σου ευθύς....να σου παρουσιάσει...

Εγώ δεν είμαι ιατρός ...ούτε και ψυχολόγος...για να σου μάθω τώρα πια και πως να προετοιμαστείς...καθώς και πως να συμπεριφερθείς έτοιμος για να είσαι...

Θαρρώ όμως πως είμαι άνθρωπος...και αναλογίστηκα καθώς επροσπαθούσα...παιδεία μέσα σου, να προσπαθήσω να φυτέψω...

Όχι δεν είμαι ίσως  η καταλληλότερη...και νόμους δεν σου βάζω...

Απλή δασκάλα ήμουνα...και θέλησα σαν άνθρωπος το χρέος μου να κάνω...

Μες στο πετσί σου πρέπει εσύ...όχι από συμπόνοια...μα ούτε και από λύπηση...αυτό ποτέ ...ποτέ και όχι δεν το θέλω....γύρω τριγύρω να κοιτάς...το βλέμμα σου να ρίχνεις....να σκέφτεσαι βαθιά και ήρεμα...πως εν δυνάμει ανάπηρος ...και όχι μόνο στο κορμί...μα και στο μυαλό ακόμα...σε μια στιγή να γίνεις...

Όχι δεν θέλω νάσαι αλληλέγγυος...αναταποδοτικά...
Μάθε εσύ τριγύρω σου με σκέψη και χαμόγελο κουράγιο να σκορπάς...
 Γιατί δεν έρχεται μονάχο του στους ανθρώπους το κουράγιο τους...αν από κάπου αυτό δεν το αντλούν καθημερινά...
Μπορεί να μοιάζει εσωτερική υπόθεση....μα η ανθρωπιά και το χαμόγελο...και η κατανόηση που απλόχερα στους γύρω σου σκορπάς...σαν πράξη αριθμητική πολλαπλασιάζεται και μοιάζει...

Από βαθιά συνείδηση ...τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα  σου να μην ξεχνάς, πάντα να ανασύρεις..

Σε κοινωνία ανθρώπων ζεις και όχι σε αγέλες....

Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη...

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

Έμαθα τόσα πολλά αλλά Κάτι λείπει....

Θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσω να πω τι μου έμαθαν οι 
συναντήσεις, οι αποχωρισμοί, οι ανακαλύψεις, οι εκθαμβωτικές λάμψεις και οι απογοητεύσεις για την ανακάλυψη και την διαμόρφωση του εαυτού μου, και πώς επηρέασαν την πορεία της ζωής μου.
Έτσι έμαθα ότι η ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί, και ότι είναι στο χέρι μας να τους βιώνουμε αποδεχόμενοι να γίνουμε πιο υπεύθυνοι αντιμετωπίζοντάς τους.
Έμαθα επίσης ότι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, υπάρχει πάντα το στοιχείο του απρόβλεπτου και επομένως είναι στο χέρι μου να μάθω να δέχομαι τα απίθανα δώρα ή και τους τις αδικίες που μπορεί να προκύψουν μέσα στην απεραντοσύνη μιας ημέρας.
Έμαθα φυσικά και να ζω στο παρόν, να πατάω καλά μέσα στη στιγμή, να μην μένω εγκλωβισμένος στο παρελθόν μου, ούτε να αφήνω να με κατακλύζουν οι προβολές ενός υπερβολικά ουτοπικού μέλλοντος.
Έμαθα μετά από πολύ καιρό να ευχαριστώ, κάθε πρωί, τη Ζωή για την παρουσία της μέσα μου και γύρω μου, για να την τιμώ όποτε μπορώ, να την σέβομαι σε κάθε περίσταση, να την ενεργοποιήσω με τις δυνατότητες και τα όρια που διαθέτω.
Έμαθα με δυσκολία να αγαπώ τον εαυτό μου, όχι με ναρκισσιστική ούτε με εγωκεντρική αγάπη (παρόλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος) αλλά με αγάπη γεμάτη με καλοσύνη, σεβασμό και ανεκτικότητα.
Έμαθα μετά από πολλές προσπάθειες και δισταγμούς να σέβομαι τον εαυτό μου, τολμώντας να πω όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ζητήματα που δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητές μου και στην ευαισθησία μου.
Έμαθα με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η ομορφιά είναι παντού, στο πέταγμα ενός πουλιού, στην κίνηση ενός παιδιού που πάει να πιάσει μια πεταλούδα που φτερουγίζει ή ακόμα στο χαμόγελο ενός γέροντα που συναντώ στο διάβα μου.
Έμαθα με υπομονή ότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσο διαρκεί ένας έρωτας και ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μια σχέση με ρίσκο. Και πήρα το ρίσκο.
Έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι ο χρόνος επιταχύνεται με τα χρόνια που περνάνε και ότι είναι σημαντικό να μην προσθέσω χρόνια στη ζωή, αλλά ζωή στα χρόνια.
Έμαθα, παρά τη θέλησή μου, ότι ήξερα πολλά με το μυαλό μου και λίγα με την καρδιά μου.
Έμαθα ότι μπορούσα να τολμήσω να ζητήσω, αν ριψοκινδύνευα να παίρνω μια απάντηση όσο αποστερητική και απογοητευτική και να ήταν, ότι μπορούσα να δέχομαι πράγματα, χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ανταποδώσω, ότι μπορούσα να δίνω χωρίς να εισβάλλω στο χώρο του άλλου και να λέω όχι χωρίς να πληγώνω.
Έμαθα, χωρίς καν να προσπαθήσω, ότι είχα ανάγκες και ότι δεν έπρεπε να τις συγχέω με τις επιθυμίες μου.
Έμαθα με ανακούφιση ότι μπορούσα να ξεμάθω όλα τα άχρηστα πράγματα που με μπλόκαραν εδώ και χρόνια.
Έμαθα με χαρά να φυτεύω δέντρα, είναι το πιο ζωντανό δώρο που μπορώ να κάνω μέχρι να πεθάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που φιλοξένησε τους προγόνους μου, και κυρίως τους γονείς μου.
Έμαθα ήσυχα να δέχομαι τη σιωπή και να διαλογίζομαι για λίγα λεπτά κάθε μέρα ώστε να αφήνω στις δονήσεις του σύμπαντος την δυνατότητα να με φτάνουν και με εξημερώνουν λίγο ακόμα.

Ναι, έμαθα πολλά στη ζωή μου και όμως ψάχνω ακόμα το ουσιώδες.

 Jacques Salomé
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΖΑΚ SALOME

 Ο Ζακ Σαλομέ γεννήθηκε το 1935 στην Τουλούζη. Είναι ψυχοκοινωνιολόγος, πτυχιούχος της Κοινωνικής Ψυχιατρικής της Σχολής Ανωτάτων Κοινωνικών Επιστημών των Παρισίων. Επί 15 χρόνια διευθύνει το Κέντρο Κοινωνικής Ένταξης Νέων,  εργάστηκε ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Λίλλης, διηύθυνε επί 25 χρόνια το Κέντρο Διαμόρφωσης Ανθρωπίνων Σχέσεων «Η Ώριμη Ματιά» της Ντιζόν και κατόπιν το αντίστοιχο κέντρο στην πόλη Ρουσιγιόν της επαρχίας της Προβηγκίας. Είναι συγγραφεύς 35 και πλέον εργασιών και δοκιμίων πάνω στην ψυχολογία και στην κοινωνιολογία των σχέσεων, καθώς επίσης μυθιστοριογράφος και ποιητής. 

Απόφοιτος της Σχολής Ανωτάτων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες,  ξεκίνησε την καριέρα του στην ειδική αγωγή (διευθυντής ενός κέντρου για νεαρούς παραβάτες) και στην εκπαίδευση ανθρώπινες σχέσεις. Έχει εκπαιδεύσει περισσότερους από 80.000 ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ζωής του μέσω του Κέντρου για τα Ανθρώπινες Σχέσεις Γόνιμο Regard (1972 Quétigny - Ρουσιγιόν 1984) ίδρυσε. Δημιούργησε τη μέθοδο ESPERE (ειδική ενέργεια αποτελεί βασικό σχεσιακή οικολογία).


Αυτός προσπάθησε να θέσει τις βάσεις για καλύτερη επικοινωνία στο σχολείο με μικροσκοπικά, γνώσεις σχετικά με τη δυσκολία της διδασκαλίας και ανέπτυξε την ιδέα της  σχεσιακής - Σχολείο Χάρτη και πρότεινε μια μέθοδο για την εκμάθηση των κανόνων σχεσιακής υγιεινής σε όλη τη διδακτέα ύλη .
Ρεαλιστική η προσέγγιση του, που εξυπηρετείται από μια απλή και εικαστική έκφραση, κέρδισε την εύνοια του στο ευρύ κοινό, μεταξύ άλλων και σε συνέδρια και σεμινάρια κατάρτισης στις ανθρώπινες σχέσεις.
Έχει συγγράψει περισσότερα από εξήντα έργα για την επικοινωνία στο γάμο και την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένων Μίλα μου, έχω πράγματα να σας πω και ποτέ μόνοι μαζί.
Κατείχε για 15 χρόνια  στην ψυχολογία περιοδικό. Συνεχίζει να δημοσιεύει άρθρα του σε διάφορα περιοδικά: Η παιδική ηλικία Shift, Ολοκληρωμένη Υγείας (Γαλλία), διπλής όψης, Παραγωγής Plus (Ελβετία), η κύρια Living, Ζώντας (Κεμπέκ).
Από το 1997, είναι επίσης αφιερωμένος στη γραφή μυθιστορημάτων  και ποίησης.
Πατέρας πέντε παιδιών, ζει στο Ρουσιγιόν στην Προβηγκία.  Άνθρωποι του στενού οικογενειακού κύκλου του, ιδιαίτερα τα παιδιά, έχουν εμπνεύσει σε μεγάλο βαθμό τα έργα του. Ένα από τα αγαπημένα χόμπι του είναι να φυτεύει δέντρα.
Είναι μέλος της επιτροπής χορηγία του Γαλλικού Συνασπισμού για τη δεκαετία για τον Πολιτισμό της Ειρήνης και της Μη-βίας. 

ΠΗΓΗ :WIKIPEDIA
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

Η μητέρα μου.- Ν. Καζαντζάκη (απόσπασμα απ' το μυθιστόρημα ''Αναφορά στο Γκρέκο'' )

  

                                                                                                                            

[Η μητέρα μου]

                                                                                                                                   

Η μάνα μου μια άγια γυναίκα

Με υπομονή, μ’ αντοχή, με όλη τη γλύκα της γης απάνω της.

Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι ήταν χωριάτες.

Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους, τα χέρια τους, 

τα μυαλά τους γεμάτα χώματα.

 Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύουνταν όλες τις ελπίδες.

 Είχαν γίνει πάππου προς πάππου ένα μαζί της.

 Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια , 

τα κόκκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα μεριά

 τους,την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους....

   

Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει, χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά, μαύρα 

μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. 

Πηγαινοερχόταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, και όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.

Μπορεί και να ‘ναι νεράιδα συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά...

Οι ώρες που περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο.

 

  καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, 

εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, 

εγώ στο σκαμνάκι μου, 

κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, 

το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, 

σαν να 'ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα. 

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. 

Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τα 'βαζε η μητέρα μου στις κασέλες 

και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας, 

όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.

 Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, 

πότε η μητέρα μου μου διηγόταν για τον πατέρα

 για το χωριό που γεννήθηκε,

και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει,

και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου• 

δε μ' έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, 

ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, 

τη λυπόμουνα, κάθιζα στα γόνατά της, 

της χάιδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:

- Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στεναχωριέσαι,

 σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα,

 κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. 

Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, 

κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.

Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε:

«Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.

    Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, 

μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, 

ευχαριστημένο, σαν να 'χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γης 

να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.

Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι, έχουν σμίξει αχώριστα, 

αθάνατα μέσα στο μυαλό μου• 

δεν μπορώ πια να μυρίσω γαζία,

ν' ακούσω καναρίνι, 

χωρίς ν' ανέβει από το μνήμα της -από το σπλάχνο μου- η μητέρα μου 

και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και το κελάδημα του καναρινιού.

   Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει• 

χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους 

γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. 

Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, 

κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, 

σαν να 'χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, 

που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.

   Μπορεί και να 'ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, 

η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε το παιδικό μυαλό μου η φαντασία

 να δουλεύει: 

μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο

 φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντηλο, κι από τότε την   έφερε στο σπίτι

 και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντηλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, 

να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. 

Την κοίταζα να πηγαινοέρχεται, ν' ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες,

να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι, 

κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό κεφαλομάντηλο της και γίνει άφαντη. 

Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά την νιογέννητη ψυχή μου• 

κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: 

παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, 

κάθε αγαπημένη ιδέα, 

με αγωνία, 

γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντηλό της

 να φύγει" 

Νίκος Καζαντζάκης-"Αναφορά στο Γκρέκο"

Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης ή Χριστουγεννάρτς (ποντιακά) «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».

Ο Δεκέμβριος ή Δεκέμβρης ή Χριστουγεννάρτς (ποντιακά) ή Σινιντρέ (Αρβανίτικα) είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο και είναι ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών. Στα Λατινικά, decem σημαίνει δέκα, αφού ο Δεκέμβρης ήταν ο 10ος μήνας σύμφωνα με το Ρωμαϊκό ημερολόγιο. Με την άφιξη του Δεκεμβρίου το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό ενώ την 22 Δεκεμβρίου μπαίνει επισήμως ο Χειμώνας και ξεκινούν οι χιονοπτώσεις. Γι’ αυτό, άλλωστε ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς».

Τα λουλούδια του Δεκεμβρίου είναι ο νάρκισσος και ο ελαιόπρινος. Οι ζωδιακές πέτρες του είναι τουρκουάζ, λάπις λάζουλι, ζιρκόνιο και τανζανίτης. Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός στο βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες ώρες φωτός στο νότιο ημισφαίριο. Ο Δεκέμβρης πάντα ξεκινά την ίδια μέρα της εβδομάδας με τον Σεπτέμβριο.

Εορτές και Λαογραφία

Στο καλαντάρι του λαού μας ο Δεκέμβριος θεωρείται ιδιαίτερα «γιορτινός» λόγω των πολλών θρησκευτικών εορτών του όπως του αγίου Διονυσίου στις 17 του μήνα. Ο Δεκέμβρης ονομάζεται, μεταξύ άλλων, και «κυρ Λευτέρης» από την γιορτή του αγίου Ελευθερίου στις 15 του μήνα που χαρίζει «καλή λευτεριά» στις έγκυες γυναίκες. Στης αγίας Άννας, στις 9 του μήνα, «η μέρα παίρνει ανάσα», ενώ στις 12, στην εορτή του αγίου Σπυρίδωνα «η μέρα παίρνει ένα σπυρί», αρχίζει δηλαδή να μεγαλώνει.

Στις αρχές, όμως, του μήνα έχουμε τα «Νικολοβάρβαρα» οπότε «κάνει νερά και χιόνια» όπως λέει ο λαός μας, ενώ οι ναυτικοί συμπληρώνουν: «Τ’ αϊ-Νικολοβάρβαρα, κατεβασιές και χιόνια, μπουράσκας και τελώνια». Για τον χειμώνα γίνεται και η εξής αναφορά: «Αν τ’ Αγιού Φιλίππου λείπω, τ’ Άγια των Αγιών δε λείπω, κι αν λείπω τ’ Άγια των Αγιών τ’ Αϊνικολοβάρβαρα είμαι εδώ». Άλλες παρόμοιες παροιμίες αναφέρουν επίσης ότι «Η αγία Βαρβάρα βαρβαρώνει (το κρύο), ο αϊ-Σάββας σαβανώνει κι ο αϊ-Νικόλας παραχώνει». Σύμφωνα με τον Γεώργιο Ν. Αικατερινίδη:

«...οι γιορτές της αγίας Βαρβάρας, του αγίου Σάββα και του αγίου Νικολάου (4,5 και 6 Δεκεμβρίου) παρουσιάζουν μια αγιωνυμική ενότητα. Ενότητα χρονική, που δημιουργείται από τις συνήθως ακραίες καιρικές συνθήκες τις μέρες αυτές: "Τ’ Αγιονικολοβάρβαρα, ή βρέχει ή χιονίζει", λέγουν στη Σίφνο. Την κλιμακωτή επέλαση του κρύου εκφράζει παραστατικά και ο ποντιακός λόγος: "άε-Βάρβαρα φύσα, άε-Σάββα βρέξαν, άε-Νικόλα σόντσον (χιόνισε)". Υπάρχουν όμως και αντίθετες δοξασίες, ότι τότε μπορεί να επικρατεί και καλοκαιρία: "Τα Νικολοβάρβαρα κι οι τοίχοι βράζουν" (Χίος)».
— Γεώργιος Ν. Αικατερινίδης

Στις 4 Δεκεμβρίου τιμάται επίσης και η μνήμη του αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού (674-749) που χαρακτηρίζεται ως «οικουμενικός διδάσκαλος» και με γνώσεις τόσες «ώστε με τίποτα δεν θα μπορούσε να καταταγεί δεύτερος όσων είναι ονομαστοί». Ο δε Νικόλαος Γ. Πολίτης μας λέει ότι:

«Σχετικώς με την συνεισφορά του στις καθημερινές λειτουργικές ανάγκες θυμίζουμε πως ολόκληρο το εικοσιτετράωρο η Εκκλησία αναπέμπει ύμνους που έχει γράψει ο Δαμασκηνός... Αντί άλλης κρίσεως για το ποιητικό του έργο, αρκεί να αναφερθεί πως το τροπάριο που ακούγεται σήμερα κυρίως στις νεκρώσιμες ακολουθίες, το ‘‘πάντα ματαιότης τα ανθρώπινα, όσα ουχ υπάρχει μετά θάνατον’’, είναι από τα πρώτα που έγραψε».

— Νικόλαος Γ. Πολίτης

Χριστούγεννα και Ρώμη

Ο Δεκέμβριος, πάντως, όπως κι αν το δει κάποιος, είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 του μήνα. Ο κύριος, μάλιστα, λόγος που έκανε την Εκκλησία να προσδιορίσει τον εορτασμό των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είναι η προσπάθεια των Πατέρων, όπως αναφέρει ο Πάπας Γρηγόριος Α΄ «να μετατραπούν βαθμιαίως αι εορταί των εθνικών εις Χριστιανικάς», αφού η 25η Δεκεμβρίου ήταν για τη Ρώμη η κεντρική εορτή των Σατουρναλίων και της γέννησης του «αήττητου ηλίου», η γνωστή ως Dies Natalis Invicti Solis. Παράλληλα οι αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν τα Κρόνια (αφιερωμένα στον Κρόνο) και τα Διονύσια, καθώς επίσης και τα θεοφάνια ή επιφάνεια του ηλιακού θεού Φοίβου-Απόλλωνα.

Τα Σατουρνάλια ήταν η αρχαιότερη γιορτή των Ρωμαίων και την απέδιδαν στον Ρωμύλο ή στους Πελασγούς. Ξεχώρισε όμως από τις άλλες αγροτικές γιορτές τους το 217 π.Χ. Οι γιορτές αυτές έπαιρναν πανηγυρικό χαρακτήρα και είχαν κατακτήσει ολόκληρο τον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Άρχιζαν με τα Βρουμάλια από τις 24 Νοεμβρίου έως τις 17 Δεκεμβρίου και ακολουθούσαν τα Σατουρνάλια από τις 18 έως τις 24 Δεκεμβρίου. Κατά την κεντρική ημέρα της γιορτής του «αήττητου ηλίου» στις 25 Δεκεμβρίου, εορταζόταν το γεγονός της τροπής του ηλίου, που άρχιζε και πάλι να ανεβαίνει στον ουρανό, να μεγαλώνουν οι ημέρες, και μαζί τους οι ζωογόνες ακτίνες του ήλιου ξανάκαναν τη Γη να καρποφορήσει.

Επειδή, λοιπόν, οι πρώτοι χριστιανοί ήσαν εκτός νόμου στη Ρώμη, και δεν τους επιτρεπόταν να συναντιούνται ή να εκκλησιάζονται μαζί, οι συναντήσεις τους γίνονταν κρυφά και σε μικρές ομάδες στις κατακόμβες τους, όπου και τελούσαν τις θρησκευτικές τους εορτές. Για να αποφύγουν λοιπόν τους διωγμούς αποφάσισαν να γιορτάσουν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι Ρωμαίοι ήσαν απασχολημένοι με τις δικές τους γιορτές των Σατουρναλίων. Μ’ αυτόν τον τρόπο έλπιζαν να μην ανακαλυφθούν από τους εορτάζοντες Ρωμαίους.

Έτσι η 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτασμού των Χριστουγέννων, καθιερώθηκε για πρώτη φορά στη Ρώμη κατά τα μέσα περίπου του 4ου μ.Χ. αιώνα, ενώ κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου ξαπλώθηκε σ’ ολόκληρη την Ανατολή εκτός από την Αρμενία όπου διατηρήθηκε ο συνεορτασμός στις 6 Ιανουαρίου.

Ο εορτασμός όμως των Χριστουγέννων την ίδια ημέρα που οι εθνικοί γιόρταζαν τα δικά τους Σατουρνάλια ή Κρόνια είχε και τις δυσμενείς του επιπτώσεις. Γιατί, σιγά-σιγά, και ιδιαίτερα μεταξύ του 5ου και 8ου αιώνα, πολλά από τα απαράδεκτα για την εκκλησία έθιμα των αρχαίων εορτασμών πέρασαν και στην Χριστιανική εορτή και ιδιαίτερα στο Βυζάντιο «όπου ο λαός τα ακολουθούσε με υπερβολή και γι’ αυτό οι Πατέρες της Εκκλησίας ή οι Κανόνες των Συνόδων τα πολεμούσαν». Το 729 μ.Χ. μάλιστα ο Πάπας Ζαχαρίας αναγκάστηκε να απαγορεύσει με αυστηρότητα τους εορτασμούς των Χριστουγέννων του τύπου των αρχαίων Καλενδών.

Εντούτοις πολλά από τα έθιμα αυτά των Σατουρναλίων και των Καλενδών, που διαρκούσαν 12 συνολικά ημέρες, διατηρούνται ακόμη και σήμερα στους εορτασμούς του «Δωδεκαημέρου» του χρονικού δηλαδή διαστήματος μεταξύ των δυο μεγάλων ακινήτων εορτών της Χριστιανοσύνης των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου, και των Θεοφανίων στις 6 Ιανουαρίου.

Ηλιοστάσιο

Ο εορτασμός της 25ης Δεκεμβρίου από τους αρχαίους είχε μία σπουδαία αστρονομική σημασία. Στην εποχή μας, ο Ήλιος βρίσκεται στο νοτιότερο ύψος του στις 22 Δεκεμβρίου. Επί έξι μήνες, κάθε μέρα χαμηλώνει όλο και περισσότερο στον ουρανό ανατέλλοντας όλο και πιο αργά και δύοντας καθημερινά νωρίτερα. Μετά τις 22 Δεκεμβρίου όμως, ο Ήλιος αρχίζει σιγά-σιγά να αναρριχάται και πάλι στον ουρανό, και οι μέρες αρχίζουν να μεγαλώνουν. Έτσι, τα μεσημέρια ο Ήλιος φαίνεται όλο και πιο ψηλά στον ουρανό. Ονομάζουμε την 22α Δεκεμβρίου ημέρα της «χειμερινής τροπής του Ηλίου», οπότε ο Ήλιος σταματάει την προς Νότο κίνησή του και τρέπεται στην αντίθετη φορά, προς Βορρά. Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη «χειμερινή τροπή» ο Ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, η χειμερινή τροπή ονομάζεται επίσης και «χειμερινό ηλιοστάσιο». Η ημέρα αυτή επισημαίνει επίσης την αρχή της εποχής του Χειμώνα.

Ο πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄

Ημερολόγια: Ιουλιανό και Γρηγοριανό

Το πρόβλημα αρχίζει με το Ιουλιανό Ημερολόγιο που εισήγαγε ο Ιούλιος Καίσαρ το 44 π.Χ. που είχε όμως κι αυτό τις δικές του ατέλειες γιατί έχανε μία ημέρα κάθε 128 χρόνια. Το Ιουλιανό λοιπόν ημερολόγιο είχε θεσπίσει την «χειμερινή τροπή του Ηλίου», το χειμερινό δηλαδή ηλιοστάσιο, στις 25 Δεκεμβρίου, αλλά με την πάροδο των ετών το προστιθέμενο μικρό λάθος είχε μεταθέσει την πραγματική ημερομηνία της χειμερινής τροπής. Έτσι λοιπόν το 325 μ.Χ. το έτος που έγινε η Σύνοδος της Νίκαιας, η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 22 Δεκεμβρίου. Η μετάθεση όμως του Χειμερινού Ηλιοστασίου συνεχίστηκε χωρίς να διορθωθεί μέχρι και το έτος 1582, οπότε η χειμερινή τροπή συνέβαινε στις 12 Δεκεμβρίου.

Τότε ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ΄ εισήγαγε μία νέα μεταρρύθμιση, γι’ αυτό και το νέο ημερολόγιο, αυτό που χρησιμοποιούμε σήμερα, ονομάζεται Γρηγοριανό, και χάνει μία μόνον ημέρα στα 3.333 χρόνια. Για να γίνει μια καινούρια αρχή, η Γρηγοριανή μεταρρύθμιση έτρεψε τη θέση του ημερολογίου προς τα εμπρός με βάση το έτος της Συνόδου της Νίκαιας και όχι το έτος εισαγωγής του Ιουλιανού ημερολογίου, το 44 π.Χ. Γι’ αυτό και το Χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβαίνει σήμερα στις 22 Δεκεμβρίου, και ο πρωταρχικός λόγος για τον εορτασμό της 25ης Δεκεμβρίου έχει πια χαθεί.

ΠΗΓΗ: http://el.wikipedia.org/wiki/