Αλκυονίδες μέρες ..

και να ο ήλιος,
σ' αγκάλιασε,
ζεστάθηκε η ψυχή σου,
οι σκέψεις σου ξεπάγωσαν,
φτερούγισε  η καρδιά σου,
λέξεις που σχημάτισαν ,
χαμόγελα στα χείλη,
λέξεις που  ειπώθηκαν,
ματιές που   δεν περίμεναν,
μίλησαν,
οι κρύες μέρες πέρασαν,
ήλιος να λάμπει δυνατά,
τις αλκυόνες να ζεσταίνει,
και συ τις ανέφελες νύχτες,
να μεσουρανείς,
εσπερινές τις ώρες,
στο σύμπλεγμα Πλειάδων,
ως ο αστέρας Αλκυών,
αλκυονίδες μέρες,
μια ζεστή αγκαλιά...

Andreas Georgiou
...................................................................................................................................................................
Χειμώνας βαρύς...
Μα πάντα ...πάντα εκεί...κόντρα στο ανεμοβρόχι...στις καταιγίδες ...στη βροντή στην αστραπή 
οι ''αλκυονίδες μέρες'' ...
''Αλκυονίδες μέρες της ψυχής μας....
''Αλκυόνες '''που όνειρα γεννούν...
Με τους υπέροχους στίχους του ( φίλου εδώ μέσα στο Google  Ανδρέα Γεωργίου και τις μικρές ελάχιστες σκέψεις μου σας εύχομαι: τις '''αλκυονίδες '''της ζωής σας ανασύρτε και εκμεταλλευτείτε...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
......................................................................................................................................................................

Μύθοι για τις αλκυονίδες ημέρες

Αν και υπάρχει η επιστημονική εξήγηση, ουκ ολίγοι είναι και οι μύθοι γύρω από το φαινόμενο των αλκυονίδων ημερών.

Σύμφωνα με τον επικρατέστερο, η Αλκυόνη, κόρη του Αίολου, ήταν μία πανέμορφη γυναίκα η οποία ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα. Μάλιστα ο γάμος τους ήταν τόσο τέλειος που οι δυο τους πίστεψαν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.

Τότε ο Δίας για να τιμωρήσει την αλαζονεία τους βύθισε το καράβι του Κύηκα και τον άφησε να πνιγεί. Η Αλκυόνη θρήνησε τόσο πολύ τον χαμό του συζύγου της που ο Δίας την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο πουλί, το οποίο ήταν όμως καταδικσμένο να γεννά τα αυγά του τον χειμώνα.

Έτσι, τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στα βράχια και κατέστρεφαν τη φωλιά και τα αυγά της Αλκυόνης.
Τότε λοιπόν ο Δίας την λυπήθηκε για άλλη μια φορά και διέταξε να σταματούν οι άνεμοι και να λάμπει ο ήλιος για δεκαπέντε μέρες μέσα στην καρδιά του χειμώνα προκειμένου να μπορεί η Αλκυόνη να κλωσάει τα αυγά της.

Μετεωρολογικό φαινόμενο ή προϊόν μυθολογίας, όπως και να έχει οι αλκυονίδες μέρες μας προσφέρουν μέχρι και δύο ολόκληρες εβδομάδες ηλιοφάνειας και καλοκαιρίας μέσα στον χειμώνα.

ΠΗΓΗ :Βικιπαίδεια.
 ..................................................................................................................................................................

Επιστημονική εξήγηση των αλκυονίδων ημερών

 Από μετεωρολογική άποψη τις μέρες αυτές του χειμώνα λόγω του γεωγραφικού πλάτους της Ελλάδας, παρατηρείται εξίσωση των πιέσεων η οποία έχει ως αποτέλεσμα αφενός να μην υπάρχουν άνεμοι, και αφετέρου να υπάρχει έντονη ηλιοφάνεια, ακόμη κι αν η θερμοκρασία είναι χαμηλή.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει πως κάθε χρόνο παρατηρούνται αλκυονίδες ημέρες. Υπήρξαν χρονιές που απουσίασαν εντελώς, όπως το 1947, ενώ ούτε οι ημερομηνίες ούτε η διάρκεια τους είναι σταθερές.

Συνήθως καλύπτουν το δεύτερο μισό του Ιανουαρίου, αν και πολλοί διευρύνουν το διάστημα εμφάνισης τους από τις 15 Δεκεμβρίου έως 15 Φεβρουαρίου.

Πηγή : Βικιπαίδεια.

......................................................................................................................................................................................................

Το τριαντάφυλλο-Νικηφόρος Βρεττάκος

Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες.
Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,
Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα
στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα,
πήγαινα –
Πέρασα κι άφησα
δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο,
τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο
πήγαινα, πήγαινα –
Πού να σε βάλω;
Όλη η γής είναι στήθος μου.
..................................................................................................................................

                              ''Το τριαντάφυλλο''' - Νικηφόρος Βρεττάκος....

 Συναυλία της Πηγής Λυκούδη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών...
Απαγγέλει ο Γιάννης Φέρτης, ερμηνεύει η Ελένη Πέτα.
Τη καμεράτα διευθύνει ο Αλέξανδρος Μυράτ.
.................................................................................................................................... 

Κανείς δεν είναι δεδομένος...

Η αλήθεια είναι ότι από συνήθεια θεωρούμε τους ανθρώπους που έχουμε στην ζωή μας δεδομένους , και ότι θα είναι εκεί ...
Μέχρι που βλέπουμε ότι είναι έτοιμοι να φύγουν ...
Πιστεύω πολύ στους ανθρώπους , στα λόγια τους , στην καλή τους πρόθεση , στην αλήθεια τους γιατί αν δεν πιστέψω δεν μπορώ να ζήσω και να υπάρξω .
Ένας άνθρωπος όμως που νοιάζεται για εσάς θα τρέξει να σας βρει ακόμα και αν είναι κλεισμένος σε κελί , δεν θα σας φθείρει , δεν θα σας εκθέσει , δεν θα σας δώσει , δεν θα σας προδώσει , θα σας υπερασπιστεί με ότι κόστος , θα μπεί μέσα στην ψυχή σας - στην θέση σας , θα σας κατανοεί , θα σας αποκρυπτογραφεί , δεν θα σας κάνει να περιμένετε να δείτε τα αυτονόητα τα όσα ο άγραφος και κοινός πια νόμος της αγάπης προστάζει μέσα του να πράξει ..... Τα αισθήματα πρέπει να λέγονται upfront και να δείχνονται μέχρι τελευταίας
σταγόνας όσο λίγο και να διαρκούν.

Κατερίνα Μπούρα.
...................................................................................................................................................................
Πιστεύοντας και επενδύοντας στο αύριο , νομίζοντας πως κάτι άλλο αναπάντεχο και πιο τρανό θα συναντήσουμε στο μέλλον...χάνουμε από μπροστά μας, χωρίς να διακρίνουμε αυτό που τώρα μας χτυπά την πόρτα...
Ασήμαντα και δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα και καταστάσεις...κι έτσι από τα χέρια μας κυλά, αυτή η ίδια η ευτυχία..
Λίγα ,απλά είναι αυτά που μπορούν , έχουν τη δυνατότητα να μας ευτυχήσουν,αρκεί να έχουμε κεραίες ανοιχτές,τα ασήμαντα , σημαντικά να κάνουμε να μοιάζουν....
Θέλει ισορροπία ,σκέψη και ενέργεια, μυαλό στη θέση του πάντα βαλμένο και βλέμμα οξυδερκές, τα πρόσωπα και τις ομορφιές να εκτιμούμε...παντού και πάντοτε στην ώρα τους...
Έτσι κι αλλιώς δεν είναι τίποτα πιο όμορφο από την αγάπη για τον εαυτό σου και τους γύρω σου.
Γίνε λοιπόν ο πιο τρυφερός άνθρωπος,ο πιο συναρπαστικός για σένα  και τους γύρω σου...μην αναβάλλεις....

Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.................................................................................................................................................................

Στο Γιο μου....

Λένε πως πως η μεγαλύτερη ευτυχία στον άνθρωπο είναι η δημιουργία ένός παιδιού ενός νέου ανθρώπου..
Ο ερχομός ενός παιδιού μες στη ζωή..και στη δική μας τη  ζωή..είναι η πεμπτουσία της ίδιας μας της ύπαρξης.. στον κόσμο ετούτο..
Ο ερχομός σου Γιάννη μου..ο δικός σου ερχομός μου έδειξε το δρόμο..
Δενείναι εύκολο.. μα είναι τόσο συναρπαστικό να 'σαι νάσαι γονιός ..δημιουργός και λαξευτής νέας ψυχής  και νου..πρόκληση αυτή μοναδική..υψίστης σημασίας..Δεν είναι εύκολο να λες..πως θάχεις φίλο το παιδί σου.. Μα γίνεται αυτό πολλές φορές και είναι τόσο μαγικό..όταν αυτό συμβαίνει...

Τι όμορφο νάχεις μπροστά σου ένα παιδί...κι αν και ηλικιακά μοιραία τόσα χρόνια σε χωρίζουν...νάχεις έναν νέο άνθρωπο κι από τη δροσιά και τις γνώσεις του να ''παίρνεις'''.
Αυτή είναι όλη η ομορφιά...μέσα από μια τόσο ανιδιοτελή αγάπη...της μάνας προς το γιο ...μα και του γιου προς την γεννήτορά του ..αυτή είναι όλη η ομορφιά της πλήρους κατανόησης και επικοινωνίας....ναι αυτό συμβαίνει μέσα μου...κι από τη δροσιά σου '''κλέβω''.
Ήσουν παιδάκι και σου μαθαινα και τώρα από σένα ...ω! ευτυχία μου ...ναι από σένα εγώ μαθαίνω...είναι μοναδικό ανεπανάληπτο το δούναι και λαβείν των συμπεριφορών και αγάπης....
Αγάπη ...σεβασμός  και όριο...χωρίς ποτέ κανείς να το υπενθυμίζει... 

Με ρώτησαν πολλές φορές οι φίλοι και οι συγγενείς μου...τι είναι αυτά που απόχτησα μέσα στη ζήση τούτη..σπίτια..παλάτια αυτοκίνητα ή κότερα αν τη ζωή μου μπόρεσα πλούσια να την κάνω..Δεν δίστασα ούτε λεπτό και να τους απαντήσω..Δεν ήτανε τόσα πολλά τα υλικά αγαθά που είχα να απαριθμήσω..Και ναι ευθύς απάντησα..πως τυχερή λογίζομαι που ευλογήθηκα παιδιά για να αποχτήσω...

Και ναι θαρρώ ακόμα πως ευτύχησα, που εσένα αγόρι μου γλυκό..στην αγκαλιά μου κράτησα εκείνο εκεί το πρω'ι'νό που τα μάτια σου αντίκρυσα...και τη στιγμή αυτή την αποτύπωσα ...και μέσα στο άλμπουμ της ψυχής να ξεθωριάσει... δεν εμπόρεσε κανένας να τη σβήσει...Χαρές μου έδωσες πολλές...και δεν στέκομαι σ'αυτές που στις επιδόσεις και τα αριστεία άλλοι τα κρεμούν στους τοίχους και τα καρφιτσώνουν...
Τα αριστεία τις χαρές ..τις επιδόσεις σου τις κράτησα για μένα και τις ξέρω...Όχι σ'αυτά δεν θα σταθώ...μα στον ακέραιο χαραχτήρα σου....στο αδιάβλητο το είναι σου..που άνθρωπο σωστό σε έκανε.. εμπρός μου για να στέκεις...
Δεν είναι που είμαι η μάνα σου και να μεροληπτήσω προσπαθώ και θέλω...Το 'ξερες πάντα πως ήμουν αυστηρός κριτής στα πεπραγμένα σου και στα καμώματά σου... 
Μα ήρθε η ώρα τώρα πια να σου το πω..έστω και μια φορά δημόσια..αγαπησιάρικα και μαμαδίστικα και ταπεινά όσο μπορώ..πως ναι..είμαι πολύ χαρούμενη που εσύ είσαι ο γιος μου.
Ήθελα έτσι να σου ευχηθώ ετούτη τη φορά τη μέρα της γιορτής σου...

Χρόνια πολλά λεβέντη μου !!!
Χρόνια πολλά βλαστάρι μου !!!
Υγεία να σου δίνει ο Θεός και νόηση και αγάπη να σκορπίζεις !! 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
( Γράμμα στο γιο μου )
................................................................................................................................................................. 

Αυτό το υπέροχο Νανούρισμα θα σου αφιερώσω :

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

Νανούρισμα στο γιο μου

 

   Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά
τα κύματά της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα
του καπετάνιου. Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται,
και στα ζερβά σου... Για δες το που σε πολεμάει...

Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε
σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια.
Στ' αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις.
Κοίτα κάτω, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνω,
το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει στον ουρανό...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Τι πολλά βιβλία είν' αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει;
Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα.
Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλάβει.
Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα.
Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δεν βρήκες ό,τι έψαχνες.
Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις
χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Άκου• φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις...
Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και να, του δίνουν το πιο σταθερό,
το πιο ζωντανό σχήμα...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Άφοβος σαν θαλασσινός, μάστορας δημιουργός,
φιλόσοφος γνώστης και καλλιτέχνης τολμηρός• έτσι να γίνεις...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...

Ν. Χικμέτ, Το ερωτευμένο σύννεφο.
ΠΗΓΗ : Κείμενα Νεολληνικής Λογοτεχνίας.

 ..................................................................................................................................................................

                  Μαρίζα Κωχ live ( Θα κεντήσω )

..................................................................................

Σήμερα τα Φώτα κι οι Φωτισμοί...

Θα σε παραπλανήσουνε με τα λόγια τα στομφώδη...θα σου πούνε πράγματα ,όπως χρόνια σου λένε τώρα ,κάθε γιορτή σαν έρχεται,να σε αποκοιμήσουν προσπαθούν...κι από το στόχο τον αληθινό να σε λοξοδρομήσουν...
Γιατί δεν είναι αληθινά τα λόγια τα στομφώδη τα αναπόδειχτα ,που σε νοήματα βαθιά και ορθολογιστικά δεν σε οδηγούνε ...δεν σε πάνε....
Μεγάλη και η γιορτή η σημερινή που θέλησε '''σημάδι'''σαν το περιστέρι ,μες στο νου του ανθρώπου για να στείλει....

Δεν στέκομαι στο τελετουργικό,,που απαραίτητο ίσως για κάποιους είναι....
Δεν με αφορούν...τα φαντασμαγορικά καμώματα ,παπάδων και αναπαραστάσεις άνευ νοήματος συχνά μπροστά μας που εκτυλίσσονται...
Λόγοι σοφοί...αυτοί αρμόζουν και είναι πάντα χρήσιμοι και χρηστικοί....τον άνθρωπο αν θες να προχωρήσεις και το νου σε άλλα μονοπάτια λυτρωτικά να οδηγήσεις...
Μεγάλη είναι η γιορτή και η σημερινή....σαν ο Θεός σου λένε πως παρουσιάστηκε σαν ένα περιστέρι....και το πνεύμα σου εθέλησε να το αλλάξει....
Περιστέρι δεν έγινε κανείς...και περιστέρια είναι τα λόγια του Χριστού...μέσα στο νου σημάδι αφήνουνε πνευματικό...σ' αυτούς που μπόρεσαν να τα αφομοιώσουν και οδηγό στις πράξεις τους και στη ζωή τους έχουν...

Πνευματική κι αληθινή και ανθρωπιστική η θεωρία του Βαπτισθέντος  Ιησού Χριστού......
 Γιατί με αυτήν καθαρίζει τον Αδάμ, υψώνει τον πεσμένο, ντροπιάζει τον τύραννο, που προκάλεσε την πτώση, ανοίγει τους ουρανούς, κατεβάζει το θείο Πνεύμα, και χαρίζει την αφθαρσία και ελπίδα φυτεύει στις καρδιές για αναγέννηση...αναγέννηση ψυχής...ελπίδα φέρνει για τον ξαναβαφτισμένο... τον ''καινούριο'' άνθρωπο....
Και ναι ...εσύ αν το κατάλαβες και με περίσκεψη αν στραφείς στον ουρανό κι εκεί ψηλά κοιτάξεις...ένα είναι σίγουρο πως βαθιά μες στην καρδιά και την ψυχή σου θα στραφείς...διαμάντια αγάπης,γαλήνης..ηρεμίας και λύτρωσης...θα ανακαλύψεις ...και στην επιφάνεια επάνω θα ανασύρεις
Μην παρασύρεσαι άνθρωπε από τις μεγαλοστομίες τους και τους ήχους και τις ψαλμωδίες τους που από συνήθεια μπροστά σου παραθέτουν....
Στα λόγια στάσου σήμερα και στα νοήματά τους...

και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι»

Λόγια βαθιά ...λόγια μεστά...λόγια αληθινά....αν σωστά είναι ερμηνευμένα...
Ποιός μπόρεσε στ' αλήθεια να αμφισβητήσει και να αντισταθει...στις ανεξίτηλες τις ρήσεις και διδασκαλίες του Χριστού διαχρονικά ?
Κανείς θαρρώ δεν αμφισβήτησε την αληθινή αξία της ζωής.που τα λόγια Του σκορπίσαν...
Αλληγορία και συμβολισμός λοιπόν για τη σημερινή τη μέρα και την περιστερά...που το φως στο νου σκορπίζει....

 Κείμενο-Σοφία Θεοδοσιάδη..
................................................................................................................................................................ 

                                                         
. 

Τα έθιμα των Θεοφανείων στον Πόντο..

Με μεγαλοπρέπεια γιορτάζονταν στον Πόντο τα Θεοφάνεια ή Φώτα με χαρακτηριστικά έθιμα, κάποια εκ των οπόιων τηρούνται μέχρι σήμερα.

"Σ' έμπαν είν' τα κάλαντα και σ' έξ' τα Φώτα", στην αρχή της χρονιά είναι τα κάλαντα και στις έξι τα Φώτα.
Στην Αμισό, Ινέπολη, Οινόη (Ούνγια), Σούρμενα λέγανε το Φώτισμα, στην Κερασούντα, Κοτύωρα (Ορντού), Σάντα, Τραπεζούντα, Χαλδία λέγανε το Φώτιγμαν και στη Χαλδία το Φώτιμαν.
Στον Πόντο έλεγαν σχετικά ότι αυτή την μέρα στον Ιορδάνη ποταμό, άνοιξε ο ουρανός και το Άγιο Φως κατέβηκε σαν πουλί πάνω από το Χριστό:
"Σον Ιορδανοπόταμον ο ουρανόν ενοί(γ)εν
Και τ' Αεφώς άμον πουλίν σον Χριστόν εκατήβεν"

Παραμονή των Θεοφανείων
Την παραμονή των φώτων γινόταν ο αγιασμός των υδάτων μόνο μέσα στην εκκλησία και πάνω σε μια εξέδρα στολισμένη με κλαδιά. Οι πιστοί έπαιρναν τον πρώτο αγιασμό. Αυτόn δεν τον κρατούσαν κατά τη διάρκεια του χρόνου. Ήτανε για να ευλογήσουν τα ζωντανά τους, τα χωράφια και το σπίτι τους.
Κατόπιν ο παπάς γυρνούσε στα σπίτια και τ' αγνίαζε με την αγιαστούρα του, ψάλλοντας το τροπάριο "Εν Ιορδάνη...", ενώ οι πιστοί έριχναν κέρματα "απές σο παρχάτσ'", που κρατούσε ένας μικρός, που συνόδευε τον παπά.
Τα κεριά για τ' αποθαμέντς

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έθιμα των ποντιακών Φώτων ήταν το μνημόσυνο των νεκρών που γινόταν την Παραμονή της γιορτής των Θεοφανείων.
Πριν το βραδινό τραπέζι, που ήταν νηστίσιμο, σε ένα μεγάλο ταψί γεμάτο σιτάρι όλα τα μέλη της οικογένειας άναβαν κεριά «για τ’ αποθαμέντς», για πεθαμένους συγγενείς και φίλους, αναφέροντας το όνομά του κάθενος ξεχωριστά.
Για να μην ξεχνούν οι νεότεροι το χρέος τους στους παλιότερους, έγκαιρα τους μάθαιναν ένα τετράστιχο:
Τα Φώτα θέλω το κερί μ'
και Των Ψυχών κοκκία (κόλυβα)
και την Μεγάλ' Παρασκευήν
έναν μαντήλιν δάκρυα!
Στη συνέχεια έτρωγαν τα μανάτια (βραστή γλυκιά κολοκύθα), τα μαύρα τα φασούλια και τα μαύρα λάχανα αλάδωτα, και το χοσάφ (γλυκιά σούπα με φρέσκα και αποξηραμένα φρούτα).
Το τραπέζι παρέμενε όλο το βράδυ στρωμένο για να «τρώγνε οι αποθαμέν» όπως έλεγαν ενώ στο κέντρο του τοποθετούσαν μία φέτα ψωμί με τέσσερα κεριά αναμμένα σε σχήμα σταυρού.
Μετά το δείπνο αυτό, κυρίως τα παιδιά αλλά και οι μεγάλοι, ντύνονταν καρναβάλια και γυρνούσαν τα σπίτια του χωριού, λέγοντας τα κάλαντα των Φώτων. Οι οικοδεσπότες προσπαθούσαν να τους αναγνωρίσουν κερνώντας τους γλυκά, ξηρούς καρπούς, φρούτα, κρασί και τσίπουρο μέσα σε κλίμα χαράς και γέλιου.
Ανήμερα των Θεοφανείων

Το πρωί των Θεοφανείων πήγαιναν όλοι στην εκκλησία, με το σιτάρι από το βραδινό τραπέζι, για να παρακολουθήσουν την λειτουργία και να αγιασθούν. Μετά έπαιρναν το δεύτερο αγιασμό και επέστρεφαν στο σπίτι. Από αυτό πίναν όλοι από τρεις γουλιές και τον υπόλοιπο τον κρατούσαν, συνήθως στο εικονοστάσι, καθ’ όλη την διάρκεια του χρόνου.
Τα Θεοφάνεια με τον μεγάλο αγιασμό ράντιζαν τα σπαρτά. Στη Σάντα, που την αποτελούσαν επτά ενορίες γι' αυτό και ονομαζόταν και «Επτάκοσμος».
Τα Θεοφάνεια, η πρωτότοκος κόρη ζύμωνε την «Αλυκόν πίταν» από καλαμποκίσιο αλεύρι, κομμάτια της οποίας οι ανύπαντρες έβαζαν κάτω από το μαξιλάρι για να δουν ποιον θα παντρευτούν
Η κατάδυση του Τιμίου Σταυρού

Η κατάδυση του σταυρού γινόταν με μεγαλοπρέπεια και οι τολμηροί νέοι που βουτούσαν να τον πιάσουν έδιναν μάχη μεταξύ τους αλλά και με τα παγωμένα νερά. Ο νικητής έπαιρνε το σταυρό στο σπίτι του με την ευλογία του παπά, ψάλλοντας εκκλησιαστικά τροπάρια.
Στις περιοχές που δεν υπήρχε θάλασσα, ποτάμι, δεξαμενή ή λίμνη, η κατάδυση του σταυρού γινόταν σε ένα δοχείο μέσα στην εκκλησία. Σ΄αυτή την περίπτωση τον σταυρό έπαιρνε όποιος προσέφερε τα περισσότερα χρήματα για την εκκλησία.
Φαρμακόλυτρον

Από τον αγιασμό των Θεοφανείων, έπιναν τρεις γουλιές όταν παρουσιαζόταν κάποια ασθένεια ή όταν για κάποιο λόγο κάποιος περνούσε μια μεγάλη τρομάρα. Έτσι έδιωχνε το κακό, σε όλες του τις μορφές και προστατευόταν από τον αγιασμό.

Πιζηλά ή καλικάντζαροι
Οι καλικάντζαροι στον Πόντο, όπvως και σε ολόκληρη την Ελλάδα,έβγαιναν τα Χριστούγεννα
 και παρέμεναν όλο το Δωδεκαήμερο (από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα) ενοχλώντας τους ανθρώπους.
Τα πίζηλα εξαφανίζονταν τα Φώτα με τον αγιασμό των υδάτων για να επιστρέψουν και πάλι τα Χριστούγεννα.
 Pontos-News.Gr 
................................................................................................................................................................

..................................................................................................................................................................


«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε
η της Τριάδος εφανερώθη προσκύνησις
του γαρ Γεννήτορος η φωνή προσεμαρτύρει Σοι
αγαπητόν Σε Υιόν ονομάζουσα
και το Πνεύμα εν είδει περιστεράς
εβεβαίου του λόγου το ασφαλές
Ο επιφανείς Χριστέ ο Θεός
Και τον κόσμον φωτίσας δόξα Σοι»
                                               



Πέτρος Γα'ι'τάνος- Εν Ιορδάνη..........
..................................................................................................................................................................

Ποιός τη ζωή μου ...ποιός την κυνηγά ?

Ποιός τη ζωή μου ...ποιός την κυνηγά ?
Σαν ψάρι μέχουν πιάσει μες στα δίχτυα....
Μάνος Ελευθερίου...λατρεμένη σκέψη...λατρεμένοι στίχοι...
Διαχρονικός....περιγραφή του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντός μας....
Πως γίνεται πάντα τη ζωή των πολλών...τη ζωή των ανθρώπων που προσφέρουν...τη ζωή αυτών που έγραψαν ατέλειωτες εργατοώρες ...τη ζωή των προσφερόντων καλοσύνη ,συναίσθημα και αγάπη...πως γίνεται πάντα η ζωή αυτών να βρίσκεται στο στόχαστρο...
Ποιός αλήθεια ποιός επιτρέπει...ποιός επαναπαύεται στη δική του καλοπέραση...στον άπλετο εγω'ι'σμό του εαυτού του...του καλοπερασάκια εαυτού του...και σπέρνει θύελλες χρόνια τώρα γύρω.
Δεν μου αρέσουν οι '''φιλοσοφίες'''της οκάς...και τα δυσνόητα στιχάκια...
Σημαντικά είναι αυτά τα απλά που στις καρδιές μιλούνε....
Τραγούδια γράφτηκαν και γράφονται καθημερινά...για μεγάλες αγάπες..για  προδοσίες,για απάτες ,για προσμονές.και για όνειρα κι ελπίδες που δεν σβήνουν...
Είμαι όμως κάποια στιχάκια, τόσο δα μικρά..που κόσμους σείουν και τις συνειδήσεις αφυπνίζουν...
Ποιός τη ζωή μας λοιπόν ...ποιός την κυβερνά ?
Εμείς ?
Να ένα στιχάκι τραγουδιού...να ένα ερώτημα που απλό κι αν μοιάζει στην αρχή...βαθύ πηγάδι σκέψης είναι....
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.................................................................................................................................................................
                                                                                   

                                                                                 
Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά
 να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;                  
ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Στίχοι:  

Μάνος Ελευθερίου

Μουσική:  

Μίκης Θεοδωράκης
                                                                            
                                                                                 

1.

Μαρία Φαραντούρη

.................... ...................................................................................................................

Αργοσβήνεις μόνη.......

Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να `χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα

Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου

Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ’ όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει...

Στίχοι:  

Βασίλης Τσιτσάνης

Μουσική:  

Βασίλης Τσιτσάνης
Γεωργακοπούλου  και  Περπινιάδης
......................................................................................................................................................................
Από τις ωραιότερες εκτελέσεις .....με χρώμα και άρωμα εποχής.....
Με τις εκπληκτικές ερμηνείες των ερμηνευτών.....
Πάντρεμα μπουζουκιών και ακορντεόν.........

....................................................................................................................................................................

..