Ω Εορτή των Εορτών... Ω ευτυχής ημέρα!
Ω! τώρα πρέπει ο καθείς του Άστεως πολίτης
να βάλει στο μπαλκόνι του μια κόκκινη παντιέρα
με μια χρυσήν επιγραφή "Ζωρζής Δρομοκαΐτης".
Ναι! τώρα πρέπει στολισμός με δάφνες και μυρσίνες,
Ναι! τώρα πρέπουν κανονιές, φανάρια και ρετσίνες.
Φρενοκομείο κτίζεται και στη σοφήν Ελλάδα!
Α! ο Θεός εφώτισε τον Χιώτη τον Ζωρζή
και τώρα μέσα στου Δαφνιού τη τόση πρασινάδα
θα βρίσκουμε παρηγοριά κι η μνήμη του θα ζει.
Ω μέγα ευεργέτημα των ευεργετημάτων!
Ω μόνον οικοδόμημα των οικοδομημάτων!
Θέλει λαμπρόν Μαυσώλειον αυτός ο κληροδότης,
παιάνας κι αποθέωσιν εις τρίτους ουρανούς!...
Ευρέθη μες στους Χιώτηδες, με γνώση κι ένας Χιώτης,
κι εσκέφθη ο μεγάλος του και πρακτικός του νους
πως μέσα στην Ελλάδα μας που πλημμυρούν τα φώτα,
Φρενοκομείον έπρεπε να γίνει πρώτα-πρώτα.
..................................................................................................................................................................
Ο Ζωρζής (Γεώργιος) Δρομοκαΐτης γεννήθηκε το 1805 στον Κάμπο της Χίου.
Καταγόταν από τη βυζαντινή οικογένεια των Δερμοκαΐτη, η οποία είχε
μετοικήσει στο νησί από την Κωνσταντινούπολη. Μετά την καταστροφή της Χίου από τους Τούρκους (30 Μαρτίου
1822) συνελήφθη αιχμάλωτος και επιχειρήθηκε να πουληθεί ως δούλος στην
Κωνσταντινούπολη. Για καλή του τύχη τον βρήκε και τον αγόρασε ο θείος
του Μιχαήλ Αγέλαστος, ο οποίος και τον πήρε υπό την προστασία του.
Η μεγαλύτερη ευεργεσία του, με την οποία διασώθηκε ως τις μέρες μας το
όνομά του, είναι το ψυχιατρικό θεραπευτήριο στο Δαφνί της Αττικής, το
οποίο φέρει την ονομασία «Φρενοκομείον Ζωρζή και Ταρσής Δρομοκαίτου»,
γνωστότερο ως Δρομοκαίτειο. Με τη διαθήκη του, που ήταν
κατατεθειμένη στο Ελληνικό Προξενείο της Χίου (η Χίος βρισκόταν υπό
τουρκικό ζυγό έως το 1912), κληροδότησε το ποσό των 800.000 δραχμών, με
το οποίο κατέστη δυνατή η ανέγερση του νοσηλευτικού ιδρύματος και η
λειτουργία του το 1887, επτά χρόνια μετά τον θάνατό του, που επισυνέβη
στις 20 Δεκεμβρίου 1880.
Αλήθειες ειπωμένες ...βαθιές..αποστάγματα σκέψης ...κι όχι απλά προς τέρψιν των '''γελώντων'''...
Ένα υπέροχο ποίημα που δημοσιεύτηκε στην σατυρική εφημερίδα ο Ρωμηός το 1884...
Πέρασαν χρόνια και καιροί από τότε...μα πάντα η Ελλάδα μας η '''κουρελού'''θέλει ξανά μαντάρισμα...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................................................................... Ευχαριστώ τον αγαπημένο μου φίλο Νικόλα για το υπέροχο παρακάτω Βίντεο που μου έστειλε.... Πραγματικά αξίζει τον κόπο να το δείτε... Τα καραγκιοζιλίκια του Έλληνα... Συμπεριφορές γνώριμες σε όλους μας και ει δυνατόν αποφευκταίες...
Μα ξαφνικά, γιατί; ποιος έφταιξε; Καμιά μεγάλη
αμαρτία δεν πλάκωσε το χωριό· όπως πάντα οι χωριανοί νήστευαν τις
σαρακοστές, Τετάρτη και Παρασκευή δεν έτρωγαν κρέας και ψάρι, δεν έπιναν
κρασί, πήγαιναν κάθε Κυριακή στη λειτουργία, έφερναν πρόσφορα, έκαναν
κόλλυβα, ξομολογιούνταν και μεταλάβαιναν, γυναίκα δε σήκωνε τα μάτια
της να κοιτάξει ξένον άντρα, άντρας δε σήκωνε τα μάτια να κοιτάξει
ξένη γυναίκα, όλοι ακλουθούσαν τη στράτα τού θεού...Όλα πήγαιναν καλά
και ξαφνικά, εκεί πού ήταν ο θεός σπλαχνικά σκυμμένος κατά το
ευτυχισμένο χωριό, απόστρεψε πέρα το πρόσωπό του. το χωpιό ευτύς
σκοτείνιασε, κι ένα πρωί φωνή σπαραχτικιά ακούστηκε στην πλατεία του
χωριού: «Ξεριζωθείτε, οι Δυνατοί της Γης προστάζουν, φύγετε! Όλοι οι
Έλληνες στην Ελλάδα, όλοι οι Τούρκοι στην Τουρκιά! Πάρτε τα παιδιά
σας, τις γυναίκες σας, τα κονίσματα, ξεκουμπιστείτε! Δέκα μέρες
διορία».
Θρήνος σηκώθηκε μέσα στο χωριό, σάστισαν γυναίκες κι άντρες,
πήγαιναν κι έρχονταν κι αποχαιρετούσαν τους τοίχους, τους αργαλειούς,
τη βρύση του χωριού, τα πηγάδια. Κατέβαιναν στην ακρογιαλιά, κυλίονταν
στα χοχλάδια του γιαλού, αποχαιρετούσαν τη θάλασσα κι έσερναν
μοιρολόι. Δύσκολα, δύσκολα πολύ, μαθές, ξεκολνάει η Ψυχή από τα
γνώριμά της νερά κι από τα χώματα! Κι ένα πρωί ο γέρο παπα-Δαμιανός,
μοναχός του, δεν αφήκε τον τελάλη, μήτε τον άλλο νιότερο παπά, τον
παπα-Γιάνναρο, μοναχός του σηκώθηκε αξημέρωτα, πήρε σβάρνα το χωριό,
γύριζε από πόρτα σε πόρτα, φώναζε : «Στ' όνομα του θεού, παιδιά, ήρθε η
ώρα !»
Από τις βαθιές αυγές χτυπούσαν λυπητερά οι καμπάνες, οληνύχτα οι
γυναίκες ζύμωναν, οι άντρες διαγούμιζαν βιαστικά από τα σπίτια τους
ό,τι μπορούσαν να πάρουν μαζί τους, κάπου κάπου μια γριούλα έσερνε
ακόμα το μοιρολόι, μα οι άντρες, με πρησμένα μάτια, γύριζαν και της
φώναζαν να πάψει. Τι φελούν τα κλάματα; είπε ο Θεός θα γίνει, ας γίνει
το λοιπόν να ξεμπερδεύουμε! Και γρήγορα γρήγορα, προτού να λυγίσει η
Ψυχή μας και πριν καλά καλά να καταλάβουμε τη συφορά. Ελάτε, γρήγορα
χέρια, βρε παιδιά! Ας φουρνίσουμε τα ψωμιά, ας σακιάσουμε όσο αλεύρι
μπορούμε, μακρινή πολύ 'ναι η στράτα, ας πάρουμε μαζί μας ό,τι μας
χρειάζεται για να ζήσουμε, τσουκάλια, σκάφες, στρώματα, άγια
κονίσματα, μη φοβάστε, αδέρφια! Οι ρίζες μας δεν είναι μονάχα εδώ κάτω
στη γης, πιάνουν και τον ουρανό και θρέφονται και γι’ αυτό η ράτσα
μας είναι αθάνατη. Όρτσα το λοιπόν, παιδιά, Κουράγιο!
Φυσούσε αγέρας, χειμώνας καιρός, τα κύματα είχαν αγριέψει, ο
ουρανός γεμάτος σύννεφα. Κανένα αστέρι. Οι δυο παπάδες του χωριού, ο
γερο-Δαμιανός κι ο μαυρογένης παπα-Γιάνναρος, πηγαινόρχουνταν μέσα
στην εκκλησιά, μάζευαν τα κονίσματα, το άγιο δισκοπότηρο, τ' ασημένιο
Βαγγέλιο, τα χρυσοκέντητα άμφια, στέκουνταν κι αποχαιρετούσαν τον
Παντοκράτορα, που ενέδρευε ζωγραφισμένος στον τρούλο, ο γερο-Δαμιανός
γούρλωνε τα μάτια και τον κοίταζε. πρώτη φορά είχε δει πόσο ήταν άγριος,
πως έσφιγγε τα χείλια του με θυμό και καταφρόνεση και κρατούσε το
Βαγγέλιο σαν κοτρόνα κι ετοιμάζουνταν να το σφεντονίσει κατακέφαλα στους
ανθρώπους.
Κούνησε ο γερο-Δαμιανός το κεφάλι ήταν χλωμός, αδύναμος.
Ρουφηγμένα τα μαγουλά του, δεν τού 'μεναν στο πρόσωπο παρά δυο μάτια
μεγάλα. Τού 'χαν φάει το κορμί η νήστια, η προσευκή κι η αγάπη για
τους ανθρώπους. Κοίταζε με τρόμο τον Παντοκράτορα, τόσα χρόνια και πώς
να μην τον δει! Στράφηκε στον παπα-Γιάνναρο : «Έτσι άγριος ήταν πάντα
;» έκαμε να τον ρωτήσει, μα ντράπηκε.
—Παπα-Γιάνναρε, είπε, κουράστηκα. Μάζεψε εσύ τα κονίσματα που θα
πάρουμε μαζί μας και τ' άλλα να τα κάψουμε, παιδί μου, κι ο θεός θα μας
συχωρέσει, να τα κάψουμε να μην τα μαγαρίσουν οι Αγαρηνοί. Και μάζεψε
τη στάχτη, μοίρασέ τη στους χωριανούς, να την κρατούν φυλαχτό. Κι εγώ
θα σηκωθώ να κουρταλώ τις πόρτες και να φωνάζω : Ήρθε η ώρα!
Πήρε να ξημερώσει - μέσα από μαύρα σύννεφα πρόβαλε ο ήλιος,
φαλακρός, άρρωστος. Ένα φως θλιμμένο άγλειψε το χωριό, ξεχάσκισαν οι
πόρτες, κατάμαυρες. Λάλησαν λιγοστά κοκόρια, για στερνή φορά, απάνω
στις κοπριές της αυλής. Άνοιγαν οι στάβλοι, πρόβαιναν τα βόδια, τα
μουλάρια, τα γαϊδουράκια και πίσω τους τα σκυλιά κι οι άνθρωποι.
Μύριζε το χωριό ψωμί ξεφουρνισμένο.
—Νά 'χετε την ευκή του θεού, παιδιά μου, παρακαλούσε ο
γερο-Δαμιανός και πήγαινε από το ένα σπίτι στο άλλο, μην κλαίτε, μη
βλαστημάτε. Θεού 'ναι θέλημα, μπορεί και για καλό μας. Σίγουρα για
καλό μας! Πατέρας μαθές είναι ο θεός. Γίνεται ένας πατέρας να θέλει το
κακό των παιδιών του; δε γίνεται! Θα δείτε το λοιπόν, παιδιά μου, πως
ο θεός μας έχει ετοιμάσει εκεί πέρα πιο καρπερά χωράφια να ριζώσουμε.
Σαν τους Όβραίους ξεσηκωνόμαστε κι εμείς από τη γη των άπιστων και
πάμε στη Γη της Επαγγελίας! Εκεί τρέχει το μέλι και το γάλα και τα
σταφύλια γίνονται ένα μπόι ανθρώπου.
Την παραμονή του μισεμού κίνησαν όλοι μαζί, λιτανεία, άντρες και
γυναικόπαιδα, για το μικρό χαριτωμένο νεκροταφείο απόξω από το χωριό,
ν' αποχαιρετήσουν τους προγόνους. Ανακλαημένος ήταν ο καιρός, τη νύχτα
είχε βρέξει και κρέμουνταν ακόμα στα φύλλα της ελιάς σταλαγματιές
βροχή. Και κάτω το χώμα ήταν μαλακό και μύριζε. Ο παπα-Δαμιανός
πήγαινε μπροστά, ντυμένος τα καλά του άμφια, με το χρυσοκεντημένο
πετραχήλι του και με το ασημένιο Βαγγέλιο στην αγκαλιά του, πίσω του
ακολουθούσε ο λαός, και στερνός, ουραγός, ο παπα-Γιάνναρος, με το
ασημένιο σικλί γεμάτο αγιασμό και με την αγιαστούρα του από φουντωμένο
δεντρολίβανο. Δεν έψελναν, δεν έκλαιγαν, δε μιλούσαν, πήγαιναν
βουβοί, σκυφτοί και μονάχα κάπου κάπου μια γυναίκα στέναζε, ένα βαθύ
Κύριε, ελέησαν! ακούγονταν από κανένα γέρικο στόμα κι οι νέες μανάδες
είχαν ανοίξει τον κόρφο τους και βύζαιναν τα μωρά τους. Έφτασαν στα
κυπαρίσσια, έδωκε μια ο παπάς, άνοιξε την πορτούλα, μπήκε, και πίσω
του ο λαός. Οι μαύροι ξύλινοι σταυροί ήταν μουσκεμένοι, μερικά
φαναράκια έκαιγαν στους τάφους, μισοσβημένες φωτογραφίες πίσω από το
γυαλί μαρτυρούσαν πως ήταν οι κοπέλες, πως ήταν οι λεβέντες με τα
στριφτά μουστάκια, όταν εζούσαν. Κατασκορπίστηκε ο λαός, βρήκε καθένας
τον αγαπημένο του τάφο, έπεσαν κάτω οι γυναίκες και προσκύνησαν το
χώμα, οι άντρες, όρθιοι, έκαναν το σταυρό τους και σφούγγιζαν με την
άκρα του μανικιού τους τα μάτια. Ο παπα-Δαμιανός στάθηκε στη μέση του
κοιμητήριου, σήκωσε τα χέρια: —Πατέρες, φώναξε, Παππούδες, έχετε γεια!
Έχετε γεια, φεύγουμε! Δε μας αφήνουν πια οι Δυνατοί της Γης να ζούμε
πλάι σας, να πεθάνουμε και να ξαπλώσουμε πλάι σας, να ξαναγίνουμε κι
εμείς χώμα μαζί σας. Μας ξεριζώνουν!
Ανάθεμα στους αίτιους! Ανάθεμα στους αίτιους! Ανάθεμα στους αίτιους!
Σήκωσε ο λαός τα χέρια στον oυρανό, σήκωσε βουή μεγάλη: Ανάθεμα στους αίτιους!
Κυλίστηκαν όλοι χάμω, φιλούσαν το μαλακωμένο από τη βροχή χώμα, το
'τριβαν στην κορφή τού κεφαλιού τους, στα μάγoυλα, στο λαιμό,
έσκυβαν, το ξαναφιλούσαν. Φιλούσαν τους πατέρες και τους παππούδες,
φώναζαν: «Έχετε γεια !».
Προχώρησε με την αγιαστούρα του ο παπα-Γιάνναρος και πήρε αράδα να ραντίζει τα μνήματα.
—Έχετε γεια! Έχετε γεια! φώναζαν ακολουθώντας οι συγγενείς των
πεθαμένων, έχετε γεια, αδέρφια, ξαδέρφια, παππούδες! Σχωρέστε μας που
σας αφήνουμε στα χέρια των Αγαρηνών, δε φταίμε εμείς, ανάθεμα στον
αίτιο!
[πηγή: Νίκος Καζαντζάκης, Οι αδερφοφάδες. Μυθιστόρημα ...................................................................................................................................................................
Απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Καββαδία - Fata-Morgana
............................................
Ποιός από μας στ' αλήθεια δεν σιγοτραγούδησε :Θα σε χορέψω στο φτερό του καρχαρία...
Ποιός δεν ταξίδεψε νοερά πέρα από τις γραμμές των οριζόντων...
Πόσες φορές δεν πήραμε ''πορεία ανάστροφη'''στα νερά του Ινδικού..
Σάμπως δεν σταθήκαμε ώρες πολλές στο παραπέτο ...δεν αρμενίσαμε σε θάλασσες..
Δεν μεταλάβαμε με νερό θαλασσινό ? Και σαν μετάλαβες με νερό ''θαλασσινό''' με το νερό της ζωής και την απεραντοσύνη της θάλασσας...σαν είχες οδηγό σου τον αστρολάβο...σαν κοίταξες ψηλά και μέτρησες τα αστέρια.....ποιά μετάληψη θα σταθεί δυνατότερη από τούτο το νερό...
λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Τρυφερός ...βαθύς και ανεπανάληπτος...αν και θαλασσοδαρμένος... Τάχα αυτό δεν σημαίνει ''ποιητής ''?
η φίλη σας Σοφία...
Ο «ποιητής των θαλασσών» Νίκος Καββαδίας
Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου του 1910, στο Χαρμπίν
της Μαντζουρίας στην Κίνα. Αμφότεροι οι γονείς του Νίκου Καββαδία ήταν
Κεφαλλονίτες, ενώ ο πατέρας του, Χαρίλαος, είχε και τη ρωσική
υπηκοότητα. Με το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένεια
εγκαταλείπει την Άπω Ανατολή και επιστρέφει στην Ελλάδα – εκτός από τον
Χαρίλαο Καββαδία ο οποίος επιστρέφει στην Ρωσία, όπου διατηρεί
επιχειρήσεις γενικού εμπορίου με κύριο πελάτη το τσαρικό στρατό. Με το
ξέσπασμα την Οκτωβριανής Επανάστασης, ο Χαρίλαος Καββαδίας φυλακίζεται
ενώ οι επιχειρήσεις του έχουν καταστραφεί.
Το 1921 ο πατέρας της οικογένειας επιστρέφει στην Ελλάδα τσακισμένος.
Η οικογένεια αρχικά διαμένει στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς αλλά στην
συνέχεια μετακομίζει στον Πειραιά. Ο μικρός Νίκος πηγαίνει στο δημοτικό
εκεί, συμμαθητής με τον Γιάννη Τσαρούχη
ενώ στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο γνωρίζεται και με τον λογοτέχνη Παύλο
Νιρβάνα. Από μικρός αγαπά την ανάγνωση και διαβάζει κυρίως Ιούλιο Βερν
και περιπέτειες ενώ ήδη από το δημοτικό διαφαίνεται το συγγραφικό του
ταλέντο, όπου εκδίδει ένα σχολικό περιοδικό.
Σε ηλικία 18 ετών δημοσιεύονται τα πρώτα ποιήματά του, υπό το
ψευδώνυμο «Παύλος Βαλχάλας» στο περιοδικό της Μεγάλης Ελληνικής
Εγκυκλοπαίδειας. Μετά το Γυμνάσιο δίνει εξετάσεις για την Ιατρική σχολή
αλλά ο θάνατος του πατέρα του τον αναγκάζει να εγκαταλείψει τα θρανία
για να εργαστεί πλέον για την επιβίωση. Εξακολουθεί ωστόσο να γράφει και
έργα του εμφανίζονται σε διάφορα φιλολογικά περιοδικά της εποχής.
Ήταν Νοέμβριος του 1928 όταν εκδίδεται το πρώτο του ναυτικό φυλλάδιο
ως «ναυτοπαίς» και τον επόμενο χρόνο μπαρκάρει για πρώτη φορά, ως
ναύτης, στο φορτηγό πλοίο «Άγιος Νικόλαος». Το 1933 κάνει την επίσημη
είσοδό του στα ελληνικά γράμματα με τη δημοσίευση της ποιητικής συλλογής
του «Μαραμπού», το οποίο γίνεται δεκτό από τη λογοτεχνική κοινότητα με
σκληρά σχόλια – μόνοι ενθουσιώδεις υποστηρικτές του εμφανίζονται οι
Φώτος Πολίτης και Κώστας Βάρναλης.
Η οικογένεια Καββαδία μετακομίζει από τον Πειραιά στην Αθήνα, το
1934, και η οικεία της γίνεται εστία συγκέντρωσης λογοτεχνών, ποιητών
και ζωγράφων της εποχής. Το 1939 παίρνει το δίπλωμα του ασυρματιστή αλλά
με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου επιστρατεύεται στο αλβανικό
μέτωπο. Τα χρόνια της γερμανικής κατοχής, παραμένει στην Αθήνα, ενώ μετά
το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου ( με τη «ρετσινιά» του «κομμουνιστή άνευ
δράσεως») μπαρκάρει ξανά, ως ασυρματιστής, και ταξιδεύει συνεχώς για τα
επόμενα τριάντα χρόνια, απαθανατίζοντας στο χαρτί τους ξένους τόπους και
τις εμπειρίες του.
Το 1947 κυκλοφορεί η ποιητική συλλογή του «Πούσι» και
επανακυκλοφορεί το «Μαραμπού» με την προσθήκη τριών ανέκδοτων ποιήματα
και με αυτή τη συλλογή, ο Καββαδίας ξεφεύγει από τα πρότυπά του. Το 1954
εκδίδει τη «Βάρδια», την οποία οι φιλόλογοι, όπως και με το Μαραμπού,
δυσκολεύονται να κατατάξουν τόσο λόγω της άψογης δημοτικής και της
ιδιωματικής ναυτικής γλώσσας όσο και του γεγονότος ότι δεν μπορούσαν να
αποφασίσουν αν επρόκειτο για μυθιστόρημα, αυτοβιογραφικό διήγημα,
νουβέλα φαντασίας ή οτιδήποτε άλλο.
Όσοι τον γνώριζαν, έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο ήπιο και γλυκομίλητο
που αγαπούσε τα αστεία, τα μπορντέλα και τα κορίτσια τους, όπως και την
ζωγραφική - στην καμπίνα του είχε κρεμασμένους τρεις πίνακες του Henri de Toulouse-Lautrec.
Διάβαζε πάντα πολύ και του άρεσε ιδιαίτερα να απαγγέλλει ποίηση άλλων -
άλλωστε γνώριζε πολλούς από τους μεγαλύτερους ποιητές της εποχής, όπως
τους Βάρναλη, Σεφέρη, Ελύτη, Σικελιανό.
Πηγή : Βικιπαίδεια.
Ο «Κόλιας» όπως ήταν το παρατσούκλι του μεταξύ των συντρόφων του
ναυτικών, οι περισσότεροι από τους οποίους αγνοούσαν ότι ήταν ένας από
τους σπουδαιότερους ποιητές της χώρας, εγκαταλείπει τη θάλασσα μονάχα
όταν το επιβάλλει η υγεία του και με τη συμπλήρωση τριών μηνών διαμονής
του στη στεριά, στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, πεθαίνει
ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο. Λίγο καιρό μετά το θάνατό του εκδίδεται
η τρίτη ποιητική συλλογή του «Τραβέρσο», με 14 ποιήματα και 3
νανουρίσματα, και χαρακτηρίζεται από πολλούς ως το ωριμότερο έργο του,
ενώ τρία χρόνια αργότερα ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος μελοποίησε με
εξαιρετική επιτυχία 11 ποιήματα του, τα οποία κυκλοφόρησαν σε δίσκο με
τίτλο «Ο Σταυρός του Νότου». Το 1992, ο Θάνος Μικρούτσικος μελοποιεί και
άλλα ποιήματα του Καββαδία, με ερμηνευτές όπως οι Γιώργος Νταλάρας,
Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας.
Όταν πέθανε ο Νίκος Καββαδίας, σύντροφοί του ναυτικοί είπαν στην κηδεία του: «Αγαπημένε
μας , σύντροφε ποιητή! Ο χτεσινός άνεμος , έφερε σε μας τους ναυτικούς
το πιο θλιβερό ραπόρτο ... Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει ,
καθυστέρησε. Είναι τραβερσωμένο καταμεσίς του Ωκεανού, ζωσμένο στο
πούσι. Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα , οι ναύτες κρεμασμένοι
στις σκαλωσιές βάφουν τις άγκυρες , τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια. Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν τη μπουρού. Το σερβέι σε λίγο τελειώνει ...
Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ΄ αγαπημένα σου
μαραμπού να μη γρυλίζουν πια. «Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική ,
εμείς , δε βρήκαμε τη δικιά μας ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε ...» μας έλεγες.
Μα εσύ τι βρήκες; Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ΄ αυτές εδώ
τις στεριές;
Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι πού άθελά σου φουντάρισες , ετοίμασε και για μας ένα ντοκ να δέσουμε πρυμάτσα ... Ο
Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη! άργησε φέτος,
όπως άργησε και το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες τους γνωστούς απ' όλα
τα λιμάνια του κόσμου ... Όλα άργησαν για σένα φέτος. Μονάχα εσύ
βιάστηκες για το ταξίδι το αλαργινό.
Αγαπημένε μας ποιητή , καλό
ταξίδι. Δεν κουνάμε τα μαντίλια μας. Αυτό είναι για αταξίδευτους
στεριανούς. Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάστρα και θα δέσουμε τις
καινούργιες παντιέρες στα ξάρτια , τις παντιέρες που στο κέντρο τους θα
'χουν την γαλάζια σου ζωγραφιά. Αδελφέ μας ποιητή! Ξεκουράσου
στην τελευταία σου κουκέτα , στην πιο μικρή καμπίνα που γνώρισε ποτέ
ναυτικός ... Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια. Ένα καράβι , που πλέει
αλάργα χωμένο στο πούσι, αν βρει την ρότα του θα μας πάρει. Για
κατευόδιο , εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου, σου αφήνουμε λίγο
φιλτραρισμένο , από τα μάτια μας , θαλασσινό νερό. Είναι μαζεμένο απ'
της θάλασσας τον καθάριο βυθό.... Γεια σου».
[Ο επικήδειος
εκφωνήθηκε από το ναυτεργάτη φίλο του Καββαδία ,Χρήστο Παντελίδη, ο
οποίος ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα, όταν έφηβος πρωτοδιάβασε το
"Μαραμπού".]
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
..................................................................................................................................................................
Το πούσι - Νίκος Καββαδίας.
Έπεσε το πούσι αποβραδίς
το καραβοφάναρο χαμένο
κι έφτασες χωρίς να σε προσμένω
μες στην τιμονιέρα να με δεις
Κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί
πλέκω σαλαμάστρα τα μαλλιά σου
Κάτου στα νερά του Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν εποχή
Μας παραμονεύει ο θερμαστής
με τα δυο του πόδια στις καδένες.
μην κοιτάς ποτέ σου τις αντένες
με την τρικυμία, θα ζαλιστείς.
Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό
είν’ αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.
Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη
Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ’ είδες
έχω απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί
χίλια μίλια πέρ’ απ’ τις Εβρίδες
.............................................................................................................................................
Ποιητική συλλογή Μαραμπού (1933)
ΜΑΡΑΜΠΟΥ
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο, πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.
Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό, πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο, κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές, σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.
Ακόμα, λένε πράματα φριχτά πάρα πολύ, που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα, κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές κανείς δεν το 'μαθε, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.
Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά, και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη, κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω στο χαρτί, εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.
Ήμουνα τότε δόκιμος σ' ένα λαμπρό ποστάλ και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία. Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό - και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.
Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική, κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου όπου 'χε αυτοκτονήσει, ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές, μήπως εκεί γινότανε να τηνε λησμονήσει.
Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ, και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε, συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς, κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.
Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά, κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη, μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.
Ένα μικρό της πέρασα σταυρό απ' το λαιμό κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης, όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε, την πόλη.
Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά, ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου, και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με όαση, που ένας συναντά μες στην καρδιά της Άμμου.
Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ. Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αέρας με φλογίζει. Κάτι άνθη εξαίσια του ποταμού βρωμούν, κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.
Θα προχωρήσω!...ΜΙα βραδιά σε πόρτο ξενικό είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα, και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά, το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.
Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς, κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο (παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών) κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.
Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή, οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια, κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά, με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.
Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί. Τα δάχτυλά μου καθρά μέτρααν τα κόκαλά της. Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές, "μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της".
Όταν την είδα και στο φως τ' αχνό το πρωινό, μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο, που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σα να 'χα φοβηθεί, το πορτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.
Δώδεκα φράγκα γαλλικά...Μα έβγαλε μια φωνή, κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο, και μια το πορτοφόλι μου...Μ' απόμεινα κι εγώ ένα σταυρόν απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.
Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό, σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει, φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή, που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει, πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό. Μ' αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συγχωρέσει...
Το χέρι τρέμει...Ο πυρετός...Ξεχάστηκα πολύ, ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω. Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω… ............................................................................................
ΕΝΑ ΜΑΧΑΙΡΙ
Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο ένα μικρό αφρικανικόν ατσάλινο μαχαίρι - όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες - που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.
Θυμάμαι, ως τώρα να 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη, όπου έμοιαζε με μιαν παλιάν ελαιογραφίαν του Γκόγια, ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες, να λέει με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:
"Ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει, κι όλοι το ξέρουν, πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν, καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.
Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε. Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, το δύστυχο αδερφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Ένας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο. Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.
Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει, είν' αλαφρή, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο, μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις." - Πόσο έχει; - Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.
....................................................................................................................................................... Ο Δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό τη Δόνα Τζούλια, την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε. Ο Κόντε Αντόνιο, μια βραδιά, το δύστυχο αδερφό του με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.
Γιατί ας αναρωτηθεί κανείς...πως τάχατες με ένα τέτοιο '' μαχαίρι'''δε σκότωσε ποτές κάποιον δικό του άνθρωπο ? Είναι αυτές οι ''μαχαιριές οι αναίμακτες'''που μοιάζουν...που όμως μέσα μας αιμορραγούνε πάντα....
η φίλη σας Σοφία..... ....................................................................................................................................
Η ζωή είναι μιά μέλισσα, λένε. Λένε ... Δηλαδή κεντρί και μέλι. Κι
εσύ ... Αν είσαι καλός μελισσάς πετάς το κεντρί και τρως το μέλι. Αν
είσαι κακός, τρως το κεντρί και πετάς το μέλι ...
Βλακειών το
ανάγνωσμα. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι
μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί. Όμως ... σαν είσαι μικρός, και
άχνουδος, τότε τρως μόνο το κεντρί, και το μέλι στο τρώνε άλλοι. Πολύ
γνωστά πράματα. Τάπαθε κι ένας φίλος μας (αυτός που είναι για να γεμίσει
τις σελίδες αυτού του βιβλίου) Θα τον ξέρετε ... Ο Μέλιος Καδράς. Που
γέμισε τις σελίδες ενός άλλου βιβλίου. "Ένα παιδί μετράει τ' άστρα". Μα
τώρα δεν είναι πια "παιδί" ούτε "άστρα" μετράει. Τώρα μετράει αγκάθια.
Μα ... αν είναι έτσι όπως το λες (τότε αυτός ο Μέλιος) με τόσα πολλά
αγκάθια θα μοιάζει με σκαντζόχοιρο! Μα δε μοιάζει. Γιατί τ' αγκάθια
τάχει όλα από μέσα και δεν φαίνονται. Καλά μα ... δεν τον πονάνε; Θα
ρωτήσεις. Τον πονάνε, αλλά όχι και τόσο πολύ. Γιατί ο Μέλιος ανακάλυψε
ένα γιατρικό που μόνο στα γηρατειά τους τ' ανακαλύπτουν οι άνθρωποι: Το
μυστικό να κάνεις τ' αγκάθια σου φίλους. .....................................................................................................................................................................
και να ο ήλιος, σ' αγκάλιασε, ζεστάθηκε η ψυχή σου, οι σκέψεις σου ξεπάγωσαν, φτερούγισε η καρδιά σου, λέξεις που σχημάτισαν , χαμόγελα στα χείλη, λέξεις που ειπώθηκαν, ματιές που δεν περίμεναν, μίλησαν, οι κρύες μέρες πέρασαν, ήλιος να λάμπει δυνατά, τις αλκυόνες να ζεσταίνει, και συ τις ανέφελες νύχτες, να μεσουρανείς, εσπερινές τις ώρες, στο σύμπλεγμα Πλειάδων, ως ο αστέρας Αλκυών, αλκυονίδες μέρες, μια ζεστή αγκαλιά...
Andreas Georgiou ................................................................................................................................................................... Χειμώνας βαρύς... Μα πάντα ...πάντα εκεί...κόντρα στο ανεμοβρόχι...στις καταιγίδες ...στη βροντή στην αστραπή οι ''αλκυονίδες μέρες'' ... ''Αλκυονίδες μέρες της ψυχής μας.... ''Αλκυόνες '''που όνειρα γεννούν... Με τους υπέροχους στίχους του ( φίλου εδώ μέσα στο Google Ανδρέα Γεωργίου και τις μικρές ελάχιστες σκέψεις μου σας εύχομαι: τις '''αλκυονίδες '''της ζωής σας ανασύρτε και εκμεταλλευτείτε... Σοφία Θεοδοσιάδη. ......................................................................................................................................................................
Μύθοι για τις αλκυονίδες ημέρες
Αν και υπάρχει η επιστημονική εξήγηση, ουκ ολίγοι είναι και οι μύθοι γύρω από το φαινόμενο των αλκυονίδων ημερών.
Σύμφωνα
με τον επικρατέστερο, η Αλκυόνη, κόρη του Αίολου, ήταν μία πανέμορφη
γυναίκα η οποία ήταν παντρεμένη με τον Κήυκα. Μάλιστα ο γάμος τους ήταν
τόσο τέλειος που οι δυο τους πίστεψαν ότι είναι ισάξιοι των Θεών.
Τότε
ο Δίας για να τιμωρήσει την αλαζονεία τους βύθισε το καράβι του Κύηκα
και τον άφησε να πνιγεί. Η Αλκυόνη θρήνησε τόσο πολύ τον χαμό του
συζύγου της που ο Δίας την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα πανέμορφο
πουλί, το οποίο ήταν όμως καταδικσμένο να γεννά τα αυγά του τον
χειμώνα.
Έτσι, τα αγριεμένα κύματα ορμούσαν στα βράχια και κατέστρεφαν τη φωλιά και τα αυγά της Αλκυόνης.
Τότε λοιπόν ο Δίας την λυπήθηκε για άλλη μια φορά και διέταξε να
σταματούν οι άνεμοι και να λάμπει ο ήλιος για δεκαπέντε μέρες μέσα στην
καρδιά του χειμώνα προκειμένου να μπορεί η Αλκυόνη να κλωσάει τα αυγά
της.
Μετεωρολογικό φαινόμενο ή προϊόν μυθολογίας, όπως και να
έχει οι αλκυονίδες μέρες μας προσφέρουν μέχρι και δύο ολόκληρες
εβδομάδες ηλιοφάνειας και καλοκαιρίας μέσα στον χειμώνα.
Από μετεωρολογική άποψη τις μέρες αυτές του χειμώνα λόγω του γεωγραφικού
πλάτους της Ελλάδας, παρατηρείται εξίσωση των πιέσεων η οποία έχει ως
αποτέλεσμα αφενός να μην υπάρχουν άνεμοι, και αφετέρου να υπάρχει έντονη
ηλιοφάνεια, ακόμη κι αν η θερμοκρασία είναι χαμηλή.
Αυτό,
φυσικά, δεν σημαίνει πως κάθε χρόνο παρατηρούνται αλκυονίδες ημέρες.
Υπήρξαν χρονιές που απουσίασαν εντελώς, όπως το 1947, ενώ ούτε οι
ημερομηνίες ούτε η διάρκεια τους είναι σταθερές.
Συνήθως καλύπτουν το δεύτερο μισό του Ιανουαρίου, αν και πολλοί διευρύνουν το διάστημα εμφάνισης τους από τις 15 Δεκεμβρίου έως 15 Φεβρουαρίου.
Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες. Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο, Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα, πήγαινα – Πέρασα κι άφησα δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο, τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο πήγαινα, πήγαινα – Πού να σε βάλω; Όλη η γής είναι στήθος μου. ..................................................................................................................................
''Το τριαντάφυλλο''' - Νικηφόρος Βρεττάκος....
Συναυλία της Πηγής Λυκούδη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών... Απαγγέλει ο Γιάννης Φέρτης, ερμηνεύει η Ελένη Πέτα. Τη καμεράτα διευθύνει ο Αλέξανδρος Μυράτ. ....................................................................................................................................
Η αλήθεια είναι ότι από συνήθεια θεωρούμε τους ανθρώπους που έχουμε στην ζωή μας δεδομένους , και ότι θα είναι εκεί ... Μέχρι που βλέπουμε ότι είναι έτοιμοι να φύγουν ... Πιστεύω
πολύ στους ανθρώπους , στα λόγια τους , στην καλή τους πρόθεση , στην
αλήθεια τους γιατί αν δεν πιστέψω δεν μπορώ να ζήσω και να υπάρξω . Ένας
άνθρωπος όμως που νοιάζεται για εσάς θα τρέξει να σας βρει ακόμα και αν
είναι κλεισμένος σε κελί , δεν θα σας φθείρει , δεν θα σας εκθέσει ,
δεν θα σας δώσει , δεν θα σας προδώσει , θα σας υπερασπιστεί με ότι
κόστος , θα μπεί μέσα στην ψυχή σας - στην θέση σας , θα σας κατανοεί ,
θα σας αποκρυπτογραφεί , δεν θα σας κάνει να περιμένετε να δείτε τα
αυτονόητα τα όσα ο άγραφος και κοινός πια νόμος της αγάπης προστάζει
μέσα του να πράξει ..... Τα αισθήματα πρέπει να λέγονται upfront και να
δείχνονται μέχρι τελευταίας σταγόνας όσο λίγο και να διαρκούν.
Κατερίνα Μπούρα. ................................................................................................................................................................... Πιστεύοντας και επενδύοντας στο αύριο , νομίζοντας πως κάτι άλλο αναπάντεχο και πιο τρανό θα συναντήσουμε στο μέλλον...χάνουμε από μπροστά μας, χωρίς να διακρίνουμε αυτό που τώρα μας χτυπά την πόρτα... Ασήμαντα και δεδομένα θεωρούμε κάποια πράγματα και καταστάσεις...κι έτσι από τα χέρια μας κυλά, αυτή η ίδια η ευτυχία.. Λίγα ,απλά είναι αυτά που μπορούν , έχουν τη δυνατότητα να μας ευτυχήσουν,αρκεί να έχουμε κεραίες ανοιχτές,τα ασήμαντα , σημαντικά να κάνουμε να μοιάζουν.... Θέλει ισορροπία ,σκέψη και ενέργεια, μυαλό στη θέση του πάντα βαλμένο και βλέμμα οξυδερκές, τα πρόσωπα και τις ομορφιές να εκτιμούμε...παντού και πάντοτε στην ώρα τους... Έτσι κι αλλιώς δεν είναι τίποτα πιο όμορφο από την αγάπη για τον εαυτό σου και τους γύρω σου. Γίνε λοιπόν ο πιο τρυφερός άνθρωπος,ο πιο συναρπαστικός για σένα και τους γύρω σου...μην αναβάλλεις....
Λένε πως πως η μεγαλύτερη ευτυχία στον άνθρωπο είναι η δημιουργία ένός παιδιού ενός νέου ανθρώπου.. Ο ερχομός ενός παιδιού μες στη ζωή..και στη δική μας τη ζωή..είναι η πεμπτουσία της ίδιας μας της ύπαρξης.. στον κόσμο ετούτο.. Ο ερχομός σου Γιάννη μου..ο δικός σου ερχομός μου έδειξε το δρόμο.. Δενείναι εύκολο.. μα είναι τόσο συναρπαστικό να 'σαι νάσαι γονιός ..δημιουργός και λαξευτής νέας ψυχής και νου..πρόκληση αυτή μοναδική..υψίστης σημασίας..Δεν είναι εύκολο να λες..πως θάχεις φίλο το παιδί σου.. Μα γίνεται αυτό πολλές φορές και είναι τόσο μαγικό..όταν αυτό συμβαίνει... Τι όμορφο νάχεις μπροστά σου ένα παιδί...κι αν και ηλικιακά μοιραία τόσα χρόνια σε χωρίζουν...νάχεις έναν νέο άνθρωπο κι από τη δροσιά και τις γνώσεις του να ''παίρνεις'''. Αυτή είναι όλη η ομορφιά...μέσα από μια τόσο ανιδιοτελή αγάπη...της μάνας προς το γιο ...μα και του γιου προς την γεννήτορά του ..αυτή είναι όλη η ομορφιά της πλήρους κατανόησης και επικοινωνίας....ναι αυτό συμβαίνει μέσα μου...κι από τη δροσιά σου '''κλέβω''. Ήσουν παιδάκι και σου μαθαινα και τώρα από σένα ...ω! ευτυχία μου ...ναι από σένα εγώ μαθαίνω...είναι μοναδικό ανεπανάληπτο το δούναι και λαβείν των συμπεριφορών και αγάπης.... Αγάπη ...σεβασμός και όριο...χωρίς ποτέ κανείς να το υπενθυμίζει... Με ρώτησαν πολλές φορές οι φίλοι και οι συγγενείς μου...τι είναι αυτά που απόχτησα μέσα στη ζήση τούτη..σπίτια..παλάτια αυτοκίνητα ή κότερα αν τη ζωή μου μπόρεσα πλούσια να την κάνω..Δεν δίστασα ούτε λεπτό και να τους απαντήσω..Δεν ήτανε τόσα πολλά τα υλικά αγαθά που είχα να απαριθμήσω..Και ναι ευθύς απάντησα..πως τυχερή λογίζομαι που ευλογήθηκα παιδιά για να αποχτήσω... Και ναι θαρρώ ακόμα πως ευτύχησα, που εσένα αγόρι μου γλυκό..στην αγκαλιά μου κράτησα εκείνο εκεί το πρω'ι'νό που τα μάτια σου αντίκρυσα...και τη στιγμή αυτή την αποτύπωσα ...και μέσα στο άλμπουμ της ψυχής να ξεθωριάσει... δεν εμπόρεσε κανένας να τη σβήσει...Χαρές μου έδωσες πολλές...και δεν στέκομαι σ'αυτές που στις επιδόσεις και τα αριστεία άλλοι τα κρεμούν στους τοίχους και τα καρφιτσώνουν... Τα αριστεία τις χαρές ..τις επιδόσεις σου τις κράτησα για μένα και τις ξέρω...Όχι σ'αυτά δεν θα σταθώ...μα στον ακέραιο χαραχτήρα σου....στο αδιάβλητο το είναι σου..που άνθρωπο σωστό σε έκανε.. εμπρός μου για να στέκεις... Δεν είναι που είμαι η μάνα σου και να μεροληπτήσω προσπαθώ και θέλω...Το 'ξερες πάντα πως ήμουν αυστηρός κριτής στα πεπραγμένα σου και στα καμώματά σου... Μα ήρθε η ώρα τώρα πια να σου το πω..έστω και μια φορά δημόσια..αγαπησιάρικα και μαμαδίστικα και ταπεινά όσο μπορώ..πως ναι..είμαι πολύ χαρούμενη που εσύ είσαι ο γιος μου. Ήθελα έτσι να σου ευχηθώ ετούτη τη φορά τη μέρα της γιορτής σου...
Χρόνια πολλά λεβέντη μου !!! Χρόνια πολλά βλαστάρι μου !!! Υγεία να σου δίνει ο Θεός και νόηση και αγάπη να σκορπίζεις !! Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ( Γράμμα στο γιο μου ) ................................................................................................................................................................. Αυτό το υπέροχο Νανούρισμα θα σου αφιερώσω :
ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ
Νανούρισμα στο γιο μου
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά
τα κύματά της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα
του καπετάνιου. Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται,
και στα ζερβά σου... Για δες το που σε πολεμάει...
Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε
σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια.
Στ' αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις.
Κοίτα κάτω, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνω,
το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει στον ουρανό...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Τι πολλά βιβλία είν' αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει;
Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα.
Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλάβει.
Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα.
Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δεν βρήκες ό,τι έψαχνες.
Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις
χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Άκου• φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις...
Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και να, του δίνουν το πιο σταθερό,
το πιο ζωντανό σχήμα...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Άφοβος σαν θαλασσινός, μάστορας δημιουργός,
φιλόσοφος γνώστης και καλλιτέχνης τολμηρός• έτσι να γίνεις...
Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου• νάνι...
Ν. Χικμέτ, Το ερωτευμένο σύννεφο. ΠΗΓΗ : Κείμενα Νεολληνικής Λογοτεχνίας.
