Ερωτικός λόγος – Απόσπασμα από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη

Ερωτικός λόγος –  Απόσπασμα από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη.

«Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
…
Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου
…
…Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς…
…
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός ».

Κατηγορία : Ερωτικά ποιήματα. 
..............................................................................................................

ΚΙΣΜΕΤ,ΜΟΙΡΑ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ

 Στίχοι: Μάκης Αμπλιανίτης.
Μουσική: Μάκης Αμπλιανίτης.

Στου φεγγαριού τη μοναξιά
ρώτησα την ψυχή μου
μήπως και μάθω μυστικά
που γύρευα καιρό.
Ρώτησα για τους γύρω μου
να μάθω πώς με βλέπουν
κι αν οι ψυχές μας κάποτε
ταξίδευαν εδώ.
Είν`η ψυχή της μοίρας κατάδικος
μες στο κορμί ζεστό φυλαχτό
κι αν μια στιγμή αγγίξει το μάταιο
απ`τη σιωπή του χρόνου θα βγω.
Ρώτησα για τις όμορφες
που γνώρισα κοπέλες
αν κάπου αλλού θα βρίσκονταν
για να τις ξαναδώ.
Ρώτησα και για σένανε
να μάθω εκεί που μένεις
αν λίγο μες στον ύπνο σου
θα μ`άφηνες να μπω.

..............................................................................................................

Ναι αγαπημένη μου - Τάσος Λειβαδίτης.

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
.............................................................................................................

Όλες του κόσμου οι Κυριακές (Απίστευτη ερμηνεία) - Νάντια Κοντογεώργη.

............................................................................................................. 

''της λησμονιάς σινιάλο''

Penelope, 1980 Artwork By David Ligare

Να τοποθετηθούμε θα 'θελα οι δυο..στο χώρο και στο χρόνο..

σε τούτο δω το αλλόκοτο..ζεστό..μοναχικό μας Καλοκαίρι..

Ένα ταξίδι να κινήσουμε στις θάλασσες..χωρίς προορισμό...

Να μ' αγαπάς και να με θέλεις όπως πριν..να στρώνεις 

τα καλύτερα τα φύλλα της καρδιάς σου για τα με..

και πάνω εκεί να περπατάω...

Μου 'γραψες πως το άνοιξες το σπίτι σου..το φρέσκαρες...

να με υποδεχτείς γιατί καιρό το καρτερούσαμε κι οι δύο...

Μα έμεινα μόνη στην ακτή..στοιχειώνει το όνειρο η προσμονή

σαν το καράβι σου της λησμονιάς στέλνει σινιάλο..

 

Μένω μονάχη..σιωπηλή,εκεί στου φάρου το αντιφέγγισμα..

ως άλλη Πηνελόπη προσδοκούσα..

αναβοσβήνει ο φάρος μου της προσμονής..τις νύχτες μου μερεύει.

Έμεινα εκεί αποβραδίς για να σε καρτερώ..

ώσπου μου μήνυσε ο αυγερινός πως εξημέρωσε..

μου έκλεισε το μάτι πονηρά..κι ίσως ετούτη εδώ την ολοκαίνουρια

 να μπεις ..να ξεκινήσεις...

Εφώτισε για τα καλά...πάω να πέσω στο κρεββάτι μου...

να πέσω και να μοιραστώ εκεί εις τα κρυφά στο μαξιλάρι μου...

πως όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα..γιατί η πούλια με εκοίταγε και 

μου 'λεγε πως θάρθεις.

Γέμισε ελπίδα η καρδιά...και με γεμάτη όνειρα που η νύχτα 

ξέρει να γεννά...θα πέσω εις την κλίνη μοναχή γαλήνη να γυρέψω..

Αν εξεκίνησες να 'ρθείς εγώ θα καταλάβω..Αφήνω την πόρτα μου μισόκλειστη...να σπρώξεις και να μπεις...Να κατοικήσεις δίπλα μου...να νιώσω τα φιλιά σου...και από την μυρωδιά του σώματος..να πλημμυρίσει το δωμάτιο...να ενωθούν τα όνειρα..να ταξιδέψουνε κι αυτά ,μαζί με τον αυγερινό..Εκεί στ' αστέρια κατοικούν ,τα πιο όμορφα τα όνειρα,ανθρώπων που αληθινά ερωτεύτηκαν..

ανθρώπων που ακόμα αγαπιούνται...

 
Αγάπης νοσταλγίας κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Είναι η μαγεία του πρωινού...τα όμορφα Σαββατοκύριακα..

Είναι η μαγεία του πρωινού...είναι οι σκέψεις που γεννά...σαν βρίσκεσαι με ανθρώπους που λατρεύεις και αγαπάς..είναι η επανεκκίνηση των ονείρων και των καινούριων χαραγμένων δρόμων μέσα σου...Είναι η άντληση της καλοσύνης και της ευγνωμοσύνης για όμορφα Σαββατοκύριακα,στον Πλάστη σου..που βγαίνει αυθόρμητα, από μέσα σου βαθιά..Είναι όμορφα τα Καλοκαιρινά τα πρωινά στις καταπράσινες αυλές...Αυλές που γέμιζαν φωνές παλιά..και τώρα έρχονται τα γέλια τους ..κρυμμένα πίσω από τους θάμνους με τις πικροδάφνες..έρχονται όμορφα μουτράκια από πίσω στα κρυφά...με τα κατσαρομάλλικα τα κεφαλάκια τους...λες και μου παίζουνε κρυφτό ξανά..

Είν' ποθητά τα πρωινά στις εξοχές...έρχονται και ξανάρχονται μες στα Σαββατοκύριακα στο νου μας εμπροστά...ήρθανε πάλι αναπάντεχα οι εικόνες που τις πόθησα..τις πόθησα και τις έζησα και πάλι και ξανά..μέσα απ' τα μάτια των παιδιών που ανάθρεψα..επίσκεψη σαν δέχτηκα ...

Όμορφο τούτο το Σαββατοκύριακο να 'ναι..να το ζήσετε..οικογενειακά...γιατί είναι η οικογένεια που νιώσατε..το παρελθόν σας ..το παρόν και το μετά...Είναι και μοιάζει η οικογένεια  αγάπης όρκος..και συμβόλαιο παντοτινής λατρείας...κάτι σαν ''Ομερτά''.

Σοφία Θεοδοσιάδη.

...............................................................................................................

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Μακριά Απ' Την Τρικυμία (Official Video) 

.............................................................................................................

''Σέπεται η αγάπη''.. στη μέση του ''ζεστού'' Καλοκαιριού.. της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μέσα στη μέση του ''ζεστού'' Καλοκαιριού..πρωί - πρωί απ' τη δροσιά του κήπου σου ετοιμάζεσαι όμορφα λόγια να ευχηθείς...καθώς μπροστά σου το Σαββατοκύριακο των μίνι διακοπών...Σαββατοκύριακο ανάσας,κάτι σαν ''ένεσης τονωτικής''για να μπορέσει η ψυχή να συνεχίσει..Μα δε σου βγαίνουν λόγια σήμερα τέτοια όμορφα ευχετικά...κόμπος σταθήκαν  στο λαιμό...φόβος και πάλι εσκορπίστηκε τριγύρω σου και θάνατος ξανά...Μυρίζει ''σαπίλα'''σήψη ιδεών..σήψη μεγαλεπήβουλων σχεδίων...σχεδίων που την ανθρωπότητα να κάνει να χαμογελά...

''Σέπεται η αγάπη''...χρόνια πολλά.. που άρχισε εκείνο το μικρόβιο που έκανε τα όμορφα τα φύλλα της στη σήψη να αφεθούν..Σπουδαίοι μοιάζουν οι ''τρανοί..''όταν συνάζονται πολυτελώς...και σαν παγώνια φορτωμένοι...με φορεσιές που μοιάζουνε σαν νάναι και πάλι πάρτυ μασκαράδων...Έτσι μου φαίνονται εμένανε όλοι αυτοί...που δεν εφόρεσαν σωστά το ρόλο τους επάνω στο πετσί τους...μα μόνο ένα πουκάμισο φορούν..που να πηγαίνει με το ''μούσι''τους και το μαλλί το γυαλισμένο από τη μπριγιαντίνι..

Ναι μη γελάτε...μη γελάτε δεν είμαι κουτσομπόλα εγώ της γειτονιάς..ούτε καθόλου ουτοπική...Για μασκαράδες μου παρουσιάζονται,έτσι τους νιώθω, όταν τα έργα και οι αποφάσεις τους δεν μπόρεσαν αγάπη και γαλήνη να φυτέψουν..Γιατί αν προλάβαιναν το άκρατο το πάθος τους.. που την εξουσία τους εμοίρασε ,σωστά θα το είχαν διοχετεύσει..Μα είναι μεγάλα τα συμφέροντα και μηδαμινή η αξία της ζωής του ανθρώπου....είναι οι άνθρωποι γι αυτούς...για τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς ηγέτες,απλά πιονάκια ενός επιτραπέζιου..που τα ύπουλα και ανήλιαγα τα σχέδια ..αυτά τα οργανογράμματα που ζωγραφίζουν επί χάρτου..είναι αυτά που αιματοκυλούν...και αίμα να σκορπούν καθόλου δεν τους νοιάζει...

Έχουν ασφάλεια αυτοί υψηλή και δε φοβούνται κάποιο φορτηγό να τους σκοτώσει...Είναι υψηλά τα πρόσωπα και τη ζωή τους την εκτιμούν...Μα η κάθε μια ζωή...μικρού σαν είναι αυτή ή και μεγάλου ακόμα..για τον ίδιο που την κουβαλά..γι αυτόν που ανασαίνει..έχει την ίδια τη βαρύτητα ακριβώς...Προσπάθησα να καταλάβω πάλι άλλη μια φορά...γιατί εγέμισε η πλατεία από νεκρούς..Απάντηση δεν πήρα από πουθενά...

Σαν αερικό που τριγυρνά χωρίς σκοπό..επάνω από τα πτώματα η σκέψη μου επέρασε..και θέλησα ,μα δε μου βγαίνανε τα λόγια τα χαρούμενα τα Καλοκαιρινά...θέλησα να σας ευχηθώ για άλλη μια φορά..Δε θέλω νάμαι ένας απελπιστικός προπέτης της ζωής που τρέχει και κυλά.. γιατί πάντα και πάντοτε είναι η ζωή ''κρατούσα''..αυτή έρχεται εμπροστά..και με μια κίνηση ματ..ξέρει για να νικά.. 
Σκεφτείτε..λυπηθείτε...διαμαρτυρηθείτε μέσα σας , μα και φωναχτά..μα αγαπήστε τη ζωή για άλλη μια φορά..και προσπαθείστε να ''φυτέψετε''ξανά το Καλοκαίρι στις καρδιές σας..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................. 

 Τραγούδια μιας άλλης εποχής..μα τόσο σημερινά..τόσο αληθινά !
<< άνθρωπε αγάπα ..τη φωτιά σταμάτα..>>

Ένας στίχος...μια ολόκληρη φιλοσοφημένη παραίνεση...
Ακούμε ...σκεφτόμαστε...αναλογιζόμαστε...

<< Και τη δύναμή σου δώσ' την στο φιλί σου... >>

                                    Poll - Άνθρωπε αγάπα 

...............................................................................................................

↬ εγώ για καλοσύνη πάντα θα μιλώ ↫

Ξυπνούνε ασυγκρότητοι,αλλαφιασμένοι ,αδύναμοι και ελλειπείς...και ψάχνουν να γεμίσουν της ψυχής τους το κενό,με ειρωνεία,με υπονοούμενα..να θίξουν..να σκαλίσουνε πληγές...όχι για να τις διορθώσουνε..ή να τις φέρουν για συζήτηση στην επιφάνεια..αλλά γιατί αυτός είναι ο τρόπος τους...

 

Είρωνες που το παίζουν ''γάτες'' ..έξυπνοι..φτηνοί και πονηροί..Είναι μεγάλο θέμα η συμπεριφορά αυτή...και χρήζει ψυχιατρικής...Μπορεί και να μη φταίνε πάντα αυτοί,ίσως ποτέ τους δε διδάχθηκαν...ή δεν εισέπραξαν ποτέ τους αγάπη αληθινή...Αυτό δεν είναι πρόβλημα μιας συμπεριφοράς που αποχτάς εις την ενηλικίωση..τη φέρεις από μικρό παιδί ,από τα παιδικά σου χρόνια..Κάποιοι γονείς κάτι δεν έκαναν καλά...κάποιοι δε σου διδάξανε.αγάπη τι σημάινει..

Θέλησαν να σε κάνουνε ''μαγκάκι''έξυπνο της γειτονιάς και της ζωής της ίδιας..Και έτσι κατάντησες εσύ λοιπόν,μέσα από μια λανθασμένη άμυνα..να παριστάνεις το ''γατόνι''...Κατάντησε η ίδια σου η ζωή,επάνω στην ειρωνεία νάναι βασισμένη..Μα υπάρχει και το αντίδοτο το φάρμακο που ονομάζεται στοργή..ονομάζεται και αγάπη..ίσως θα σούλεγα εσένα φίλε μου ,που είσαι τόσο θυμωμένος άνθρωπος..και θες να μεταμορφωθείς σε ''γάτο'' να ψάξεις το αντίδοτο αυτό να βρεις και να το αγοράσεις..

Μην ψάξεις μες στα φαρμακεία εκείνα εκεί της γειτονιάς..δεν το πουλάνε ,είναι πολύ ακριβό..ψάξτο κάπου βαθιά..σε μια αποθήκη της καρδιάς...ίσως υπάρχει κάπου εκεί περίσσευμα για σένα..Γιατί έρχομαι εγώ που στα μάτια σου φαντάζω ουτοπική και ονειροπαρμένη και ρομαντική...να σου φωνάξω δυνατά μέσα στο αυτί..πως είσαι λάθος...ένα μεγάλο λάθος..και πως έχεις ακόμα τον καιρό να δώσεις καλοσύνη..Γιατί όση από αυτήν θα μοιράσεις απλόχερα..τριπλάσια καλοσύνη θα εισπράξεις..

Σταμάτα το λοιπόν να ''συνασπίζεσαι''και με άλλους όμοιους με σένα να γυρεύεις...Τους κατστρέφεις και αυτούς..κι όλοι μαζί κατρακυλάτε...σε έναν δρόμο που στα σίγουρα σας οδηγεί..μες στην απελπισία..Αλλόφρονες θα τριγυρνάτε μέσα σε όλους τους χώρους...ακόμα και εδώ που είστε άγνωστοι τελείως μεταξύ σας...
Τι κρίμα που είναι να προσβάλλετε τις άμοιρες τις γάτες..θέλοντας να τις μετατρέψετε σε αιχμηρά και ειρωνικά και γρατσουνιάρικα ''γατόνια''. 

 
Έρχομαι σήμερα εδώ, να θυμηθώ και να σταθώ στη ρήση αυτή την τόσο σπουδαία του τραγικού αυτού του ποιητή του Σοφοκλή..που από τον πέμπτο ακόμα αιώνα..( γιατί η καλοσύνη δεν καθορίζεται από όρια χρονικά..)να θυμηθώ λοιπόν μαζί με σας:

 πως << η καλοσύνη γεννά πάντα μόνο καλοσύνη>>,
έλεγε, για αυτό τσακίστε έγκαιρα τον ''ειρωνικό'' σας εαυτό ,που θέλει να σας μετατρέψει σε 
 ''γατόνια'''σε ''ύαινες'''και σε ''αρπαχτικά''..
 Εγώ για καλοσύνη πάντα, σε σας και σε μένα θα μιλώ !!!

 
 ↬ εγώ για καλοσύνη πάντα  θα μιλώ ↫ - Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιαδη.

............................................................................................................

Πες μου γιατί (τραγούδι για την κατάσταση του κόσμου) 

 τραγουδιστής: Declan Galbraith

Αφιερωμένο στους υπέροχους φίλους μου..που με συντροφεύουν στο δύσκολο και μοναχικό φορές- φορές δρόμο της αναζήτησης της αληθινής ζωής..μα και στους φίλους που ''αλαλιάζοντας'' ψάχνουν το δρόμο..
Κάπου εκεί...κρυμμένος μες στις μουσικές και στα άβατα της ψυχής είναι ο ''αληθινός δρόμος''.....


Καλέ διακοπές!!!

Aς εστιάσουμε στην καλοσύνη!!!
Καλή σας απόλαυση !!!
η φίλη σας Σοφία...
............................................................................................................... 

'' με μια βαλίτσα όνειρα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αλλάζουν οι σελίδες της ζωής καθημερινά..αλλάζουνε και τα όνειρα...Μα είναι κάποια τέτοια ήσυχα απογεύματα απολογισμού..που μοιάζουν ήσυχα..μα είν'τρικυμιώδη..δυνατά. Ξεκίνησα με μια βαλίτσα όνειρα...όπως και κάθε αλχημιστής και ονειροπόλος άνθρωπος..που θέλησε το χρόνο που αγόρασε 
στη γης να τον προλάβει..Να τον εξαργυρώσει με καλύτερα
 απ' τα νοσμίσματα που μπόρεσε αιώνες τώρα ο κόσμος να πουλάει..

Ξεχύθηκα με φόρα δυνατή ,με δύναμη,ήταν η ορμή μου χείμμαρος...και σάρωσε τα όμορφα,μα και τα δεινά και τα άσχημα του κόσμου του πλανεύτρη..Εγέμισε η βαλίτσα μου συχνά από ακριβά υφάσματα ,μα και μεταξωτά...Οι χώρες που με ταξίδεψαν δεν ήταν μακρινές...ήταν γύρω - γύρω από τα όνειρα που έχτιζε η καρδιά..Μα τούτο το απόγευμα ,ένα ταξίδι αλλιώτικο αρχίνισα..μάζεψα τη βαλίτσα μου και κάθησα ξανά να την αδειάσω από τα υπολείμματα και τη σκόνη τόσων χρόνων..

Καινούργια πια μεταξωτά..καινούρια πια υφάσματα να κόψω ,να αγοράσω ,να φορέσω...άλλαξα γούστο στα φορέματα..τα θέλω πιο λιτά...Οι ''σούρες''και οι κεντημένοι οι ποδόγυροι δε μου λένε πια πολλά...δεν ιντριγκάρουνε  τη σκέψη μου..Με δυσκολεύουν στο περπάτημα..θέλω ανάλαφρα να είν' τα ρούχα μου...να περπατώ ανεμπόδιστα..να τρέχουνε τα όνειρα ,χωρίς ραφές παράξενες..και πιέτες που τσακίζουνε τη σκέψη και το νου μου...

Γι αυτό την άδειασα τελείως απ' τα περιττά..ξεκίνησα ένα ταξίδι ''διακοπών''αλλιώτικο για φέτος στη ζωή μου..Κατάλαβα..το ένιωσα..το γεύτηκα..πως πλέον τα απαραίτητα μονάχα μου χρειάζονται..όλα θα τα πετάξω...Δε θέλω νάχω και να διπλώνω και να ξεδιπλώνω υφάσματα ,που με στενεύανε στο παρελθόν...και μ' έβαζαν περίσσειο χρόνο να καταναλώνω...Θέλω μια βαλίτσα ανάλαφρη..γεμάτη από λουλουδιαστά φορέματα..τα μάτια μου και την ψυχή,με χρώματα να ντύνουν...Είναι όμορφα τα χρώματα καθώς γεμίζουνε και παιχνιδίζουνε τα απογεύματα...με τις πλαγιαστές ,ροδόχρωμες ακτίνες του ηλίου...

Λένε και τρέχουνε πίσω από ηλιοβασιλέματα θέαμα να απολαύσουν...Μα πάντα το καλύτερο..το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα..είναι αυτό που στο ηλιοβασίλεμα της νιότης σου..σου φέρνει μπρος στα μάτια σου...μια βαλίτσα όνειρα...καινούρια ...με φορέματα λιτά μα τόσο ζηλευτά!!!.

Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 Μ’ένα καράβι ψεύτικο
Σε γυάλινα νερά
Και μ’ ένα ναύτη ποιητή
Που ξέμπαρκος γερνάει
Στου Καββαδία τ’ανοιχτά
Θα φύγω μιαν αυγή

Στίχοι και μουσική :Κώστας Καλδάρας..

                                  

                     Μ' ενα καράβι ψεύτικο ~ 

Ελένη Τσαλιγοπούλου 

.............................................................................................................

Την ευτυχία ψάχνουμε από μικρά παιδιά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Παντρεμένοι γύρω μας σωρό..άνθρωποι πλήρεις και άλλοτε ελλειπείς.. εγκλωβισμένοι μέσα στις ίδιες τις επιλογές τους...Αδύναμοι να αντέχουν την μοναχική τους καθημερινότητα.. Και ναι..έρχεται η στιγμή..για τους περισσότερους από εμάς...που τρέχουμε να  κάνουμε πράξη τη συμβουλή εκείνη την πολύτιμη των γονιών μας..της κοινωνίας του καθωσπρεπισμού ..της εκκλησίας...που φροντίζει για τα ήθη τα χρηστά μας..
Γιατί ο άνθρωπος στη γη μονάχος να πορεύεται δεν εφτιάχτηκε απ' τον Πλάστη..έτσι είναι δομημένη η ιστορία του Αδάμ..την Εύα του να ψάχνει..γιατί λέει τάχα του κόψαν το πλευρό για να την σχηματίσουν..

Ναι.. αυτή βουίζει μέσα στα αυτιά μας καθημερινά.. είναι μια συμβουλή αξεπέραστη..ένα καθεστώς βαθιά μέσα στο νου μας φυτευμένο: αυτός παιδί μου είναι ο προορισμός του ανθρώπου...να παντρευτεί..να κάνει και παιδιά..οικογένεια...να δέσει πια την ευτυχία του και εικόνα όμορφη να πρέπει να αποχτήσει..Και τρέχουμε ..τάχα να ερωτευτούμε δυνατά .. να βρούμε ένα σύζυγο..μια σύζυγο...και αγωνιούμε για την τύχη την καλή..και τη βρίσκουμε..και παντρευόμαστε..και νομίζουμε..πιστεύουμε πως το πετύχαμε το 10 το καλό...Κι αφού γλεντήσαμε..χορέψαμε ..πήγαμε και στο σπίτι μας και κάναμε και δυο και τρία παιδιά,ανακαλύψαμε  ξαφνικά..πως τον έρωτα  ποτέ μας δεν ..πως  τον έρωτα ποτέ μας δε γνωρίσαμε..εκτελέσαμε απλά, την εντολή των έξυπνων και των σοφών γονιών μας ..της κοινωνίας που μας θέλει ενταγμένους στα καλούπια τα δικά της τα καλά ..της εκκλησίας που φροντίζει ανελλειπώς για τη σωτηρία της ψυχής μας τελικά...

Και τότε αρχίζουνε τα δύσκολα...και πως να τα αντέξεις..Να κοιμάσαι δίπλα στη ''μέγαιρα'' γιατί έτσι φαντάζει στα μάτια σου...και μπορεί και να είναι,αυτό καθόλου δεν το ξέρω..να κοιμάσαι δίπλα στον άξεστο.. που άδεια η ψυχή του τώρα δα σου μοιάζει...Μένεις εσύ με στόμα ανοιχτό στο άκουσμα του χωρισμού των φίλων σου,ύστερα από είκοσι χρόνια..Κι αναρωτιέσαι και απορείς..και μένεις τάχα άναυδος..και νιώθεις λυπημένος..Μα τάχα εσκέφτηκες ποτέ...όταν στα χείλη έβλεπες των φίλων σου,το παγωμένο τους χαμόγελο..εσκέφτηκες λέω άραγε ποτέ..μήπως είχαν το πρόβλημα κρυμμένο κάτω από το τραπέζι ?

Ένα σαράκι τους κατέτρωγε..ένα σαράκι όχι ύπουλο απλά..ένα σαράκι του ανικανοποίητου...ένα σαράκι του μισού...του ανεκπλήρωτου του έρωτα..που ποτέ στ' αληθινά δε συναντήσαν.. 
Τώρα απορείς και ψάχνεις για να βρεις τι έφταιξε..και βλέπεις τη διάλυση φορές - φορές στους γύρω σου και δεν την περιμένεις..Τι έκανες εσύ γι αυτό...τη σκέψη ..τη δομή..και τη νοοτροπία ...την περιρρέουσα ψευτιά των σχέσεων,να θες να την αλλάξεις ?
Κι έτσι απλά και αθόρυβα αρχίζει πια ξανά ,ένα πανηγύρι ανείπωτο ..αυτιά δεν το ακούνε...Διηγιέται ιστορίες τραγικές,που μένουν στο σκοτάδι...Εκεί μέσα στα αζήτητα..ιστορίες άπειρες..κρυμένες στα συρτάρια της κλεμμένης ευτυχίας..Εγώ δεν είμαι ειδική,ανάλυση επιστημονική δεν ξέρω για να κάνω..Είμαι όμως άνθρωπος καθημερινός και αποδέκτης των χαμόγελων που σταματούν ,εκεί στις άκρες των χειλιών...και δεν ανοίγουν παραπέρα...

Δεν απορώ λοιπόν ποτέ όταν σα βόμβα σκάει μπροστά μου τέτοια ειδηση..γιατί το βλέπω το σαθρό το υπόβαθρο..και δεν αναζητώ τους ψεύτικους τους καθωσπρεπισμούς μες στη ζωή μου..ίσως  γιατί η θεωρία μου δε με πρόδωσε..που μούλεγε πως είναι και υπήρξαν ''τυχεροί'' που τόλμησαν στην ώρα της την επανάστασή τους και δεν θέλησαν να εγκλωβιστούν...μες στου κατεστημένου τις στρεβλώσεις..Αγάπησαν και ερωτεύτηκαν όπως ήθελαν..δε μπόρεσαν οι ''ερινύες''της καθεστηκύας τάξης ποτέ τους τους ατίθασους μες στην ψυχή..ποτέ να τους στριμώξουν..Είναι μεγάλο πράγμα στη ζωή να είναι κανείς ο εαυτός του...δεν αρρωσταίνει η σκέψη του..ούτε και το κορμίτου..

Την ευτυχία ψάχνουμε από μικρά παιδιά..από τότε που στους πρώτους μας τους έρωτες ,σακάκι τέτοιο χαρούμενο και πολύχρωμο εμείς για να φορέσουμε ζητούμε..Άραγε έσκυψε κανείς επάνω στα αληθινά τα θέλω μας..επάνω στο χιτώνα της μοναδικής και της ξεχωριστής επιθυμίας μας...επάνω στην ξεχωριστή για τον καθένα μας δική του ευτυχία?

Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
.

                    ΠΟΣΟ ΛΥΠΑΜΑΙ - ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ

............................................................................................................

..πριν πέσεις για να κάνεις τη βουτιά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κράτησες πάλι άλλη μια φορά..κι αυτή την Κυριακή...κράτησες την ανάσα σου πριν πέσεις για να κάνεις τη βουτιά...βουτιά μες στα βαθιά νερά...ήξερες πάντα σου εσύ από μακροβούτια...Όχι δεν εφοβήθηκες τη μπλε τη θάλασσα,σου είναι γνώριμο ετούτο το τοπίο..Έμαθες για να κολυμπάς από μικρή..όχι σε ανοιχτές και σε μεγάλες θάλασσες,γιατί εκεί σιμά στον τόπο σου ήταν ρηχές οι θάλασσες και το πόρτο ερημικό...δεν είχε βάθος για να τα χαρείς εκείνα εκεί τα ''μακροβούτια''..

Μα επροχώρησες και εταξίδεψες με μια σκούνα μικρή,που σ' έβγαλε σε άπατα και μπλε νερά..και έμαθες να κολυμπάς..χωρίς βατραχοπέδιλα...και την ανάσα σου να την κρατάς..ώρα πολύ...να ανιχνεύεις το βυθό...και πάλι.. πα.. στην επιφάνεια να βγαίνεις...να επιπλέεις..Είναι ο βυθός φορές - φορές θολός...μα όταν πια τα ρεύματα τη θολούρα παρασέρνουν..από μπροστά σου ένα γκρίζο πέπλο διαλύεται και τότε σου παρουσιάζεται γεμάτος...γίνεται προκλητικός..και σε καλεί να τον ανακαλύψεις.Έχει φυλαγμένα εκεί λογιών -λογιών κοράλλια και ακριβά μαργαριτάρια..μα και αχινούς και όστρακα ..και τσούχτρες και σουπιές...

Πάντα σαν ήμουνα ακόμα νια και πιο ανθεκτική..τότε που οι ανάσες μου ποτέ δε με προδίδαν..μου άρεσε...πολύ μου άρεσε ..τόχα συνήθεια από μικρή μια μάσκα να φορώ...να επιπλέω στο νερό και να κοιτάζω στα βαθιά..κι άλλοτε με αποζημίωνε η συνήθεια μου αυτή..γιατί ο βυθός μου μάθαινε έναν κρυφό και αφανέρωτο τον κόσμο της θαλάσσης..Άλλοτε πάλι έβλεπα μονάχα πέτρες άνευρες..χωρίς επάνω τους ζωή να τριγυρνά..Εβρήκα βυθούς σε θάλασσες..που με αφήσαν έκθαμβη..άναυδη και εκστατική..Με βάλανε σε συνειρμούς...καθώς μετά λιαζόμουνα σε παραλίες όμορφες..μοναδικές..εκεί στην Πελοπόννησο..σε παραλίες μου γνωστές και επιλέγμένες..όπως αυτή της Τράπεζας..που έχει βυθό μοναδικό...

Εσκέφτηκα.. πως έτσι είναι και στην επάνω τη ζωή..πρέπει να ''βυθιστείς''...χωρίς τη μάσκα και βατραχοπέδιλα..μα με τη γερή σου τη ματιά..να ''βυθιστείς'' μες στην ομήγυρη και τους ανθρώπους να κοιτάξεις..Δεν είναι πάντα όπως στην επιφάνεια φαίνονται και σου παρουσιάζονται στα μάτια σου μπροστά..όλα που βλέπεις να τα σκέφτεσαι...μη χάνεις τον καιρό σου..Δεν ξέρω αν αντέχεις ακόμα τις ανάσες τις βαθιές..κι αν τα πνευμόνια σου ακόμα τις αντέχουν..να ψάχνεις πια καινούριες θάλασσες και σε καινούριες παραλίες..Μα δεν έχεις παράπονο θαρρώ...μες στο μεγάλο σου ταξίδι αυτό..που η σκούνα σου σου χάρισε..είδες ''βυθίστηκες'' πολλές  φορές..κάνε ξανά τον απολογισμό σου..

Μπορεί να μην μπορείς να αφεθείς.. και οι ανάσες σου να γίναν πιο λίγες και μικρές  ..μα αν δεν κλωτσήσεις με δύναμη και τέχνη τα νερά..τα κρύα ρεύματα που το κορμί σου περιβάλλουν..θα μείνεις για πάντα κάτω στο βυθό..θα πάψεις πια να παίρνεις τις ανάσες..και τότε θάσαι και εσύ..απομεινάρι αζήτητο στο βάθος της απέραντης και της βαθιάς της θάλασσας ,που όλα τα καταπίνει...και τα φυλάει σαν θησαυρό ,εκεί μέσα στους σκοτεινούς θαλάμους της και μέσα στις ανήλιαγες σπηλιές της..Αξίζουνε πάντα τα μακροβούτια στα βαθιά...μα μάθε να ανασαίνεις..και να εξερευνάς τις θάλασσες που επιλέγεις να βουτάς..

Πολλές βεβαίως είναι οι φορές,που οι θάλασσες σε ξεγελούν...γιατί μοιάζουνε υπήνεμες..γαλάζιες και ρηχές..Μα πρόσεχε και μέτρα τις ανάσες σου..γιατί έρχονται στιγμές,που παύεις την αναπνοή σου να ελέγχεις και τις αντοχές σου να μετράς...Πνίγεσαι γρήγορα αν λίγο αστοχήσεις,γιατί ο βυθός είναι συναρπαστικός ,έχει αντάξια των αναπνοών σου θεάματα και ''δώρα'' μα έχει και απότομα ρεύματα..που κινδυνεύεις την ψυχή σου να παγώσουν.
.Πάρε βαθιές ανάσες ..είναι όμορφες οι θάλασσες μες στα ζεστά και τα καυτά τα Καλοκαίρια..μα κρύβουνε παγίδες πολλαπλές..κι ας έμαθες εσύ..και χρόνια τώρα ας καυχιέσαι,πως έμαθες κολύμπι καλλιτεχνικό..και μακροβούτια ανακάλυψης να κάνεις...

Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Ένα μοναδικό τραγούδι..με την υπέροχη Σόνια Θεοδωρίδου..σε στίχους και μουσική Κώστα Μπραβάκη.
 

Αφιερωμένο σε όλους εσάς..που μάθατε να ''βουτάτε''στης ζωής τις ομορφιές..στους βυθούς των ονείρων σας..στους βυθούς των ψυχών..αγαπημένων ψυχών...ανθρώπων που σας άγγιξαν...με αγάπη:    η φίλη σας Σοφία....

M’ ένα ποτήρι θάλασσα στο στόμα, αλμυρό
ξεκίνησα να σε ονειρευτώ.
Μ’ έσπρωξε η νύχτα στο βυθό, να ψάχνω να σε βρω,
να σ’ αναστήσω και ν’ αναστηθώ.
Μ’ έσπρωξε η νυχτα στο βυθο, να ψάχνω να σε βρω,
να σ αναστήσω και ν αναστηθώ.
 
Γίναν’ τα κύματα στεριά, τα φύκια γιασεμιά
και τ’ όνομά σου φώναξα, μ’ απάντηση καμιά.
Έστρωσε η θάλασσα χαλί για ν αποκοιμηθώ,
για μια στιγμή να σε ονειρευτώ.
Μα το φεγγάρι έσβησε κι εχάθη στο νερό,
κι έμεινα εγώ για να σε καρτερώ.
Γίναν’ τα κύματα στεριά, τα φύκια γιασεμιά
και τ’ όνομά σου φώναξα, μ’ απάντηση καμιά.
.............................................................................................................

Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μου έμαθαν από μικρό παιδί να σιγοτραγουδώ περήφανα...ένα τραγούδι όμορφο...που για το πλάνεμα..μιλούσε και μου δίδασκε...
<<Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα ...>> ..Και το τραγούδησα και το εμπέδωσα...και το ετήρησα...Και μ' άρεσε που ήμουνα ένα τόσο ταπεινό δεντρί...μα είχα τις δικές μου ρίζες...ήρθαν όμως τώρα χρόνια δύσβατα...που τόσο μου κλονίσαν το τραγούδι μου αυτό...Δεν ξέρω ..εμπερδεύτηκα αν έκανα καλά που διάλεξα ετούτο το τραγούδι ...ύμνο να τόχω μια ζωή...ενώ τριγύρω μου εγεννιότανε καινούρια αρχή και τάξη των πραγμάτων...

Σημαίες υψώθηκαν πολλές και με πανώ που έγραφαν και έλεγαν το χρήμα είναι αρχηγός...διαλαλούσαν την ''πραμάτεια τους''καταφερτζήδες και αρπαχτικά...πετώντας και πατώντας όνειρα των ''μικροσκοπικών'''..για τα μάτια τους.. των άλλων διαφορετικά σκεπτόμενων ανθρώπων...Επαρασύρθηκες θαρρώ κι εσύ και μπήκες στο χορό..εθέλησες τα βήματα αυτά του ''μπάλλου'''να χορέψεις...γιατί εφάνταξε στα μάτια σου όμορφος και πολύχρωμος ο κόσμος των ταλάντων...Αγωνιούσες σαν νέος που ήσουνα..και έχουνε τα νιάτα την ορμή στο αίμα τους...ορμή για την κατάχτηση του κόσμου γενικά...Συχνά ονειρευόσουνα πως ήσουν Δον- Κιχώτης πως θα άλλαζες τον κόσμο με τη φλόγα σου και τη σπινθηροβόλα σου ματιά...

Μα όσο τον κόσμο γύρναγες...και στα περβόλια του της γνώσης επαρπάταγες ...χιλιόμετρα διανύοντας πολλά..τόσο εσυναντούσες τα ''αρπαχτικά''που τις θεωρίες σου ανατρέπαν...Κι εσύ εκεί επέμενες και σιγοτραγουδούσες...δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα...και τα δώρα της ζωής τους τα ιλουστρασιόν και τα γυαλιστερά...να αποποιηθείς από πάνω σου..που σαν μια σκέψη ελκυστική ..το βράδυ σε επισκέπτονταν κρυφά και πονηρά...στην άκρη από το καθαρό το περιβόλι σου και να σε διαβρώσει προσπαθούσε...Και προχωρούσες και σιγοτραγούδαγες κι αρνιόσουνα τα φανταχτερά...τα όμορφα που υπόσχονταν παράδεισους επίγειους...και το πρωί εκαυχιόσουν..που άντεξες και άλλη μια βραδιά...τα φύλλα σου ολόδροσα και καθαρά να έχεις...
Τώρα κοιτάζεις γύρω σου...γεμάτη αδύναμη και ανθρώπινη αμφιβολία..μια αμφιβολία που το νου και την ευάλωτη καρδιά σου ταλανίζει...

Και σε ρωτάνε οι φωνές οι μέσα σου αν ντρέπεσαι που σκέψεις τόσο αταίριαστες στη ζήση τη δική σου την περήφανη ..αν πρέπουν ..αν ταιριάζουν...αν κολλούν...Μη ντρέπεσαι σου λέει μια φωνή...είσαι ένας άνθρωπος κι εσύ...με σάρκα και οστά...έχεις αδυναμίες αμέτρητες,όπως όλοι οι ανθρώποι...μολόγα τες ετούτες και αγάπα τες...και κοίταξε τριγύρω σου να δεις...πρέπει να αγοράσεις αντιστάσεις ακριβές...μέσα σε τούτο το ζεστό το Καλοκαίρι..Γύρω σου οι επίγειοι παράδεισοι είναι πραμάτεια αλλονών...αυτοί που με λεφτά μονάχα ακριβά πουλιούνται...Δεν είσαι δα και ο Θεός...νάχεις τη σκέψη σου υπεράνω όλων αυτών...ένας μικρούλης άνθρωπος που έχει αδυναμίες..

.Μα τι να κάνω τώρα εγώ για σένα που σου κόλλησε εκείνο το όμορφο τραγούδι, που σου μιλάει για τον κισσό..που δεν εβρήκε άλλον τρόπο για να ζει ...παρά να αναρριχάται ? Αφού σ' αρέσει νάσαι το δεντρί εσύ...κάνε πως δεν κατάλαβες..ίσως και να σου αρέσει...που απ' τη δική σου τη δροσιά...αντέχει αυτός σαν το παράσιτο..μέσα στη φύση και στο χρόνο...Άστον να σε κοιτάζει από ψηλά περήφανος..μέχρι να μπει στο ''δάσος''μέσα ο ξυλοκόπος..κι αν αποφασίσει για να κόψει το ''ψηλό δεντρί''...θα σωριαστεί με μιας κατάχαμα και ο ''κισσός''και μες στο χώμα και στη λάσπη θα κυλιέται...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
............................................................................................................ 

 Υπέροχοι στίχοι....θαυμάσιο τραγούδι ζωής...για τους θιασώτες της αληθινής ζωής...για τους υπέροχους φίλους μου...γι αυτούς που μπόρεσαν και αντιστάθηκαν...για το αγόρι που μου το έμαθε...για τον άντρα που με διαμόρφωσε ...που λάξευσε τις αδύναμες γωνίες μου...που καταλάβαινε τους ανθρώπους....

<< Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου, κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.....>>

Γεώργιος Δροσίνης...

ΤΙ ΘΕΛΩ Βασίλης Παπακωνσταντίνου & ΧΟΡΩΔΙΑ ( Ντουέτο ) 

.............................................................................................................