Άδειασαν τα μάτια.....

Άδειασαν τα μάτια.....

Σήμερα σε ξερίζωσα παλιά μου ζωή

 μια γούβα στο χώμα της ανάμνησης πια

έτσι όπως ταξιδεύουν σε ένα φοτρηγό οι φωτογραφίες 

απόδειξης μιας όμορφα ζησμένης ζωής...κοίτα θυμάσαι στο γάμο...

Μόνο σκόνη απόμεινε σκόνη και μερεμέτια της πίκρας

Τώρα που κινάς να τα τοποθετήσεις αλλού

έχοντας αγκαλιά ένα δερματόδετο ακριβό βιβλίο 30 χρόνων

και πως να βρω λέξεις να μιλήσω  και τι να πω

Μονάχα μια ευχή θα κάνω..

Στην πρώτη σελίδα του καινούργιου σου βιβλίου

να είναι και η δική μου αφιέρωση απ' το ακριβό μελάνι των ματιών μου 

και της ψυχής μου την ορθογραφία .

nikos Davios 21 /7 /2016.

Προς Εμένα.
............................................................................................................

Στίχοι - Τηλιακού Σέβη

Ήταν μια γλυκιά εποχή
που μόνο γι’ αγάπη μιλούσες
ζούσες γιατί ζούσα κι εγώ
αγόρι μου λατρευτό

Αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές
τα φιλιά οι όρκοι κι οι χαρές
ο καιρός κυλάει κι οι αγάπες περνούν
κι οι καρδιές μας όλα τα ξεχνούν
Κάποια μέρα φτάνει ένα γκρίζο πρωί
που δε σου γελά ποια η ζωή
και για συντροφιά σου έχεις τη μοναξιά
κι αναμνήσεις μέσα στην καρδιά

Ήταν μια γλυκιά εποχή
γεμάτη με φως και αλήθεια
μέσα στη μικρή μου ψυχή
εικόνα χρυσή εσύ

Αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές
τα φιλιά οι όρκοι κι οι χαρές
ο καιρός κυλάει κι οι αγάπες περνούν
κι οι καρδιές μας όλα τα ξεχνούν
Κάποια μέρα φτάνει ένα γκρίζο πρωί
που δε σου γελά ποια η ζωή
και για συντροφιά σου έχεις τη μοναξιά
κι αναμνήσεις μέσα στην καρδιά

    Ερμηνεία - Βίκυ Λέανδρος.. 

Συνθέτης : Mario panas.

.............................................................................................................                   

Το λίγο του κόσμου- Κική Δημουλά.

Ζωγράφος- John Lavery ( 1856-1941 )

Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα'

Όχι, δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
.............................................................................................................

 Άσε με πάλι να σε βρώ...κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ...στην αγορά του κόσμου...
Υπέροχος στίχος...βαθιά φιλοσοφημένος...έτσι είναι η 
<< αγορά του κόσμου >>..σου δίνει απ' όλα..Χαρές ,λύπες .απογοητεύσεις..ξαφνιάσματα..εκπλήξεις..αναπάντεχα..
Εκεί έγκειται και η ομορφιά της...

Καλή σας απόλαυση..με το θαυμάσιο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη..σε στίχους δικούς του...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
η φίλη σας Σοφία ...

                     Αλκίνοος Ιωαννίδης - Στην αγορά του κόσμου 

...............................................................................................................

Άξια κόρη έγινες...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φεγγάρια δε σου έταξα ολόγιομα μικρή μου...μα σου έδειξα το φέγγος τους...να το γνωρίσεις θέλησα...να γλυκαθούν τα μάτια σου ,απ' το θαμπό και το μελένιο φως τους...Να τα αναγνωρίζεις επροσπάθησα...και νάρχονται στιγμές -στιγμές...οι δυνατές στιγμές...και σε αυτά να καταφεύγεις...Και να τα κυνηγάς...να τα ονειρεύεσαι...και να τα ψάχνεις στα ψηλά..στου ουρανού το θόλο.Την άκουσες καλά εκείνη την ορμήνεια μου...και επορεύτηκες μ' αυτά...τα εκυνήγησες...και κάποια βράδια ειδικά...ξεχωριστά..  ίσως και να τα ακούμπησες λιγάκι..Δεν ξέρω και αναρωτιέμαι ένοχα και βασανιστικά...αν ήμουν άξια εγώ...σε σένα αστέρι μου.. ''φεγγάρια'' να σου μάθω...

Είναι οι μανάδες κάποιες νύχτες σκοτεινές...μες στους αγριεμένους τους καιρούς...που αμφισβητούν συχνά...λεγόμενα που οι ίδιες υιοθέτησαν...λεγόμενα που ίσως προδοθήκαν...Δεν θα 'θελα τη μέρα αυτή την όμορφη..τη μέρα της γιορτής σου...σε ένα όνομα.. σαν ήλιος φωτεινός...Ηλιανή μου ...Ηλιάνα μου...σε απολογισμούς να μεταβώ προσωπικούς δικούς μου...Είναι η μέρα σου αυτή η λαμπερή..κάθε που έρχεται η 20 του Ιούλη..που απόψε η Πανσέληνος του Ιουλίου θα τη φωτίσει...που μ' έκανε στην άκρη να σταθώ της θάλασσας και με του φεγγαριού το θάμπος να σκεφτώ και να μιλήσω...

Αθέτησαν πολλές φορές οι άνθρωποι τριγύρω μας...όσα με τόση αγάπη θέλησα στο νου να σου φυτέψω...Ιδανικά που φάνταζαν στα μάτια σου μεγάλα...μεγάλα όμορφα και δελεαστικά...που οδηγούν σε μια ζωή..σε μια πορεία...άξια για να λέγεται πορεία ενός σωστού ανθρώπου...Τα ακολούθησες πιστά...ποτέ σου δεν τα πρόδωσες και σαν αστέρι λαμπερό,τώρα εσύ το δρόμο μου φωτίζεις..Μεγάλωσα πολύ και τόχω ανάγκη αυτό το φέγγος σου...είναι που ίσως θα 'θελα να δω, αν μέσα στις κρυψώνες της καρδιάς σου..εκεί βαθιά το έχεις κρύψει..Έτσι ονειρεύονται οι μανάδες τα παιδιά..σαν φέρνουνε στον κόσμο αυτό...σαν τα ματάκια τους το φέγγος τούτο αντικρύζουν...όλο το φως που μάζεψαν να τους το μεταδώσουν...Όχι μονάχα από εγωισμό που να θαρρούν..και πως πετυχημένοι να λογιούνται...μα για νάναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι...πως ψήγματα στην αναζήτηση της ουσίας της ζωής...και της ευτυχίας των δικών τους των ανθρώπων έχουνε προσθέσει...

Άξια κόρη έγινες...διαμάντι από τα σπάνια...γιατί έχεις ενσυναίσθηση για τα γενόμενα ,τα όμορφα μα προπαντός, μια ακριβή και πλήρη τοποθέτηση και για τα άσχημα...που τον κόσμο ταλανίζουν...Χαίρομαι που πορεύεσαι με σύνεση...που γεύεσαι και που ρουφάς με ορμή ,τις ομορφιές του μάταιου και άδικου στιγμές- στιγμές..  ετούτου εδώ του κόσμου..
Νάσαι γεμάτη αστέρι μου από το φέγγος της ζωής...εκεί νάναι σαν φωτοστέφανο επάνω στα μαλλιά σου..
Χρόνια σου Πολλά ομορφούλα μου !!
Χρόνια καλά γιαβρί μου !!!
Ένα μικρό μπουμπούκι τριαντάφυλλο...σαν την αγνή σου και καθάρια σου ψυχή...απόψε εγώ θα σου προσφέρω...ένα ροζ μικρό τριαντάφυλλο...μα μεγάλα και ροζ νάναι τα όνειρά σου !!!
Τη θετική σου την ενέργεια ..την καλοσύνη και τη δύναμη..παντού να τη σκορπάς !!!

Άξια κόρη έγινες - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Μεγάλωσες καμάρι μου...ωρίμασες...και ομόρφυνες ακόμα πιο πολύ...η γνώση σε ομόρφυνε...Μα εγώ η μάνα σου..πάντα μες στην καρδιά μου τη μικρή...ένα μωρό θα σ' έχω...Ένα μωράκι τρυφερό...ένα κορίτσι αέρινο...ένα μικρό διαμάντι στο δαχτυλίδι της ψυχής μου...
Ένα νανούρισμα...με ένα νανούρισμα που μου 'λεγε η μάνα μου...φερμένο από πολύ μακριά...κι εσέ στο τραγουδούσα...
Μ' αυτό και τούτη την ξεχωριστή βραδιά...που αύριο για σένα ξημερώνει...πάλι κι απόψε με τούτο το νανούρισμα ..πάνω στα πόδια μου νοερά..κι απόψε θα σε νανουρίσω :

                                         Νανούρισμα...♫♫♫ 

 Ερμηνεία-Αρετή Κετιμέ
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά,
έλα πάρε και τούτο.( ΜΙΚΡΑς ΑΣΙΑς)

.............................................................................................................

Όλοι είμαστε στο λούκι,μερικοί όμως από μας κοιτάζουν τ' άστρα - Όσκαρ Ουάιλντ.

Το παρακάτω απόσπασμα από τη Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμιρ,ένα θεατρικό έργο που ανέβασε πρώτη φορά ο Ουάιλντ στο Λονδίνο το 1892, μας παραπέμπει στη σπουδαιότητα που έχει η δική μας προοπτική,ανεξάρτητα από τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε.

  Υπάρχουν άνθρωποι που φαινομενικά έχουν τα πάντα στη ζωή- υγεία ,ομορφιά ,χρήματα ελευθερία- και είναι βαθιά δυστυχισμένοι επειδή επικεντρώνουν την προσοχή τους σ' αυτό που τους λείπει

ή απλώς δεν ξέρουν τι θέλουν στη ζωή.
  Άλλοι αντίθετα ,ζουν σε σκληρές και αντίξοες συνθήκες ,είναι όμως σε θέση να κοιτάζουν προς εκείνη τη γωνιά του σκοτεινού κήπου τους που τη λούζει μια ηλιαχτίδα.
    Μια αγωνίστρια του αδύνατου που δε χρειάζεται συστάσεις, η Έλεν Κέλλερ, εξηγούσε ως εξής το μυστικό της για να μη σταματάει ποτέ να κοιτάζει τ' άστρα :

           Ανοίγω τις πόρτες του είναι μου σε όλα τα 
            καλά και τις κλείνω ερμητικά σε όλα τα κακά.
           Αυτή η όμορφη και πεισματώδης δύναμη μου
           επιτρέπει να αντιμετωπίζω κάθε εμπόδιο.Πο-
           τέ δε νιώθω αποθαρρυμένη από την έλλειψη 
           καλών πραγμάτων.Η αμφιβολία και η δυσπι-
           στία είναι απλώς ο πανικός μιας δειλής φαντα-
            σίας. Μπορεί να κατακτήσει κανείς τα πάντα
            με σταθερή καρδιά και ανοιχτό μυαλό.

Από τα 99 μαθήματα σοφίας του Όσκαρ Ουάιλντ - από το μπεστ σέλερ του Άλλαν Πέρσυ.
..............................................................................................................

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ -ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ 

..............................................................................................................

Ερωτικός λόγος – Απόσπασμα από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη

Ερωτικός λόγος –  Απόσπασμα από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη.

«Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
…
Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου
…
…Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς…
…
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός ».

Κατηγορία : Ερωτικά ποιήματα. 
..............................................................................................................

ΚΙΣΜΕΤ,ΜΟΙΡΑ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ

 Στίχοι: Μάκης Αμπλιανίτης.
Μουσική: Μάκης Αμπλιανίτης.

Στου φεγγαριού τη μοναξιά
ρώτησα την ψυχή μου
μήπως και μάθω μυστικά
που γύρευα καιρό.
Ρώτησα για τους γύρω μου
να μάθω πώς με βλέπουν
κι αν οι ψυχές μας κάποτε
ταξίδευαν εδώ.
Είν`η ψυχή της μοίρας κατάδικος
μες στο κορμί ζεστό φυλαχτό
κι αν μια στιγμή αγγίξει το μάταιο
απ`τη σιωπή του χρόνου θα βγω.
Ρώτησα για τις όμορφες
που γνώρισα κοπέλες
αν κάπου αλλού θα βρίσκονταν
για να τις ξαναδώ.
Ρώτησα και για σένανε
να μάθω εκεί που μένεις
αν λίγο μες στον ύπνο σου
θα μ`άφηνες να μπω.

..............................................................................................................

Ναι αγαπημένη μου - Τάσος Λειβαδίτης.

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
.............................................................................................................

Όλες του κόσμου οι Κυριακές (Απίστευτη ερμηνεία) - Νάντια Κοντογεώργη.

............................................................................................................. 

''της λησμονιάς σινιάλο''

Penelope, 1980 Artwork By David Ligare

Να τοποθετηθούμε θα 'θελα οι δυο..στο χώρο και στο χρόνο..

σε τούτο δω το αλλόκοτο..ζεστό..μοναχικό μας Καλοκαίρι..

Ένα ταξίδι να κινήσουμε στις θάλασσες..χωρίς προορισμό...

Να μ' αγαπάς και να με θέλεις όπως πριν..να στρώνεις 

τα καλύτερα τα φύλλα της καρδιάς σου για τα με..

και πάνω εκεί να περπατάω...

Μου 'γραψες πως το άνοιξες το σπίτι σου..το φρέσκαρες...

να με υποδεχτείς γιατί καιρό το καρτερούσαμε κι οι δύο...

Μα έμεινα μόνη στην ακτή..στοιχειώνει το όνειρο η προσμονή

σαν το καράβι σου της λησμονιάς στέλνει σινιάλο..

 

Μένω μονάχη..σιωπηλή,εκεί στου φάρου το αντιφέγγισμα..

ως άλλη Πηνελόπη προσδοκούσα..

αναβοσβήνει ο φάρος μου της προσμονής..τις νύχτες μου μερεύει.

Έμεινα εκεί αποβραδίς για να σε καρτερώ..

ώσπου μου μήνυσε ο αυγερινός πως εξημέρωσε..

μου έκλεισε το μάτι πονηρά..κι ίσως ετούτη εδώ την ολοκαίνουρια

 να μπεις ..να ξεκινήσεις...

Εφώτισε για τα καλά...πάω να πέσω στο κρεββάτι μου...

να πέσω και να μοιραστώ εκεί εις τα κρυφά στο μαξιλάρι μου...

πως όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα..γιατί η πούλια με εκοίταγε και 

μου 'λεγε πως θάρθεις.

Γέμισε ελπίδα η καρδιά...και με γεμάτη όνειρα που η νύχτα 

ξέρει να γεννά...θα πέσω εις την κλίνη μοναχή γαλήνη να γυρέψω..

Αν εξεκίνησες να 'ρθείς εγώ θα καταλάβω..Αφήνω την πόρτα μου μισόκλειστη...να σπρώξεις και να μπεις...Να κατοικήσεις δίπλα μου...να νιώσω τα φιλιά σου...και από την μυρωδιά του σώματος..να πλημμυρίσει το δωμάτιο...να ενωθούν τα όνειρα..να ταξιδέψουνε κι αυτά ,μαζί με τον αυγερινό..Εκεί στ' αστέρια κατοικούν ,τα πιο όμορφα τα όνειρα,ανθρώπων που αληθινά ερωτεύτηκαν..

ανθρώπων που ακόμα αγαπιούνται...

 
Αγάπης νοσταλγίας κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Είναι η μαγεία του πρωινού...τα όμορφα Σαββατοκύριακα..

Είναι η μαγεία του πρωινού...είναι οι σκέψεις που γεννά...σαν βρίσκεσαι με ανθρώπους που λατρεύεις και αγαπάς..είναι η επανεκκίνηση των ονείρων και των καινούριων χαραγμένων δρόμων μέσα σου...Είναι η άντληση της καλοσύνης και της ευγνωμοσύνης για όμορφα Σαββατοκύριακα,στον Πλάστη σου..που βγαίνει αυθόρμητα, από μέσα σου βαθιά..Είναι όμορφα τα Καλοκαιρινά τα πρωινά στις καταπράσινες αυλές...Αυλές που γέμιζαν φωνές παλιά..και τώρα έρχονται τα γέλια τους ..κρυμμένα πίσω από τους θάμνους με τις πικροδάφνες..έρχονται όμορφα μουτράκια από πίσω στα κρυφά...με τα κατσαρομάλλικα τα κεφαλάκια τους...λες και μου παίζουνε κρυφτό ξανά..

Είν' ποθητά τα πρωινά στις εξοχές...έρχονται και ξανάρχονται μες στα Σαββατοκύριακα στο νου μας εμπροστά...ήρθανε πάλι αναπάντεχα οι εικόνες που τις πόθησα..τις πόθησα και τις έζησα και πάλι και ξανά..μέσα απ' τα μάτια των παιδιών που ανάθρεψα..επίσκεψη σαν δέχτηκα ...

Όμορφο τούτο το Σαββατοκύριακο να 'ναι..να το ζήσετε..οικογενειακά...γιατί είναι η οικογένεια που νιώσατε..το παρελθόν σας ..το παρόν και το μετά...Είναι και μοιάζει η οικογένεια  αγάπης όρκος..και συμβόλαιο παντοτινής λατρείας...κάτι σαν ''Ομερτά''.

Σοφία Θεοδοσιάδη.

...............................................................................................................

Ελευθερία Αρβανιτάκη - Μακριά Απ' Την Τρικυμία (Official Video) 

.............................................................................................................

''Σέπεται η αγάπη''.. στη μέση του ''ζεστού'' Καλοκαιριού.. της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μέσα στη μέση του ''ζεστού'' Καλοκαιριού..πρωί - πρωί απ' τη δροσιά του κήπου σου ετοιμάζεσαι όμορφα λόγια να ευχηθείς...καθώς μπροστά σου το Σαββατοκύριακο των μίνι διακοπών...Σαββατοκύριακο ανάσας,κάτι σαν ''ένεσης τονωτικής''για να μπορέσει η ψυχή να συνεχίσει..Μα δε σου βγαίνουν λόγια σήμερα τέτοια όμορφα ευχετικά...κόμπος σταθήκαν  στο λαιμό...φόβος και πάλι εσκορπίστηκε τριγύρω σου και θάνατος ξανά...Μυρίζει ''σαπίλα'''σήψη ιδεών..σήψη μεγαλεπήβουλων σχεδίων...σχεδίων που την ανθρωπότητα να κάνει να χαμογελά...

''Σέπεται η αγάπη''...χρόνια πολλά.. που άρχισε εκείνο το μικρόβιο που έκανε τα όμορφα τα φύλλα της στη σήψη να αφεθούν..Σπουδαίοι μοιάζουν οι ''τρανοί..''όταν συνάζονται πολυτελώς...και σαν παγώνια φορτωμένοι...με φορεσιές που μοιάζουνε σαν νάναι και πάλι πάρτυ μασκαράδων...Έτσι μου φαίνονται εμένανε όλοι αυτοί...που δεν εφόρεσαν σωστά το ρόλο τους επάνω στο πετσί τους...μα μόνο ένα πουκάμισο φορούν..που να πηγαίνει με το ''μούσι''τους και το μαλλί το γυαλισμένο από τη μπριγιαντίνι..

Ναι μη γελάτε...μη γελάτε δεν είμαι κουτσομπόλα εγώ της γειτονιάς..ούτε καθόλου ουτοπική...Για μασκαράδες μου παρουσιάζονται,έτσι τους νιώθω, όταν τα έργα και οι αποφάσεις τους δεν μπόρεσαν αγάπη και γαλήνη να φυτέψουν..Γιατί αν προλάβαιναν το άκρατο το πάθος τους.. που την εξουσία τους εμοίρασε ,σωστά θα το είχαν διοχετεύσει..Μα είναι μεγάλα τα συμφέροντα και μηδαμινή η αξία της ζωής του ανθρώπου....είναι οι άνθρωποι γι αυτούς...για τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς ηγέτες,απλά πιονάκια ενός επιτραπέζιου..που τα ύπουλα και ανήλιαγα τα σχέδια ..αυτά τα οργανογράμματα που ζωγραφίζουν επί χάρτου..είναι αυτά που αιματοκυλούν...και αίμα να σκορπούν καθόλου δεν τους νοιάζει...

Έχουν ασφάλεια αυτοί υψηλή και δε φοβούνται κάποιο φορτηγό να τους σκοτώσει...Είναι υψηλά τα πρόσωπα και τη ζωή τους την εκτιμούν...Μα η κάθε μια ζωή...μικρού σαν είναι αυτή ή και μεγάλου ακόμα..για τον ίδιο που την κουβαλά..γι αυτόν που ανασαίνει..έχει την ίδια τη βαρύτητα ακριβώς...Προσπάθησα να καταλάβω πάλι άλλη μια φορά...γιατί εγέμισε η πλατεία από νεκρούς..Απάντηση δεν πήρα από πουθενά...

Σαν αερικό που τριγυρνά χωρίς σκοπό..επάνω από τα πτώματα η σκέψη μου επέρασε..και θέλησα ,μα δε μου βγαίνανε τα λόγια τα χαρούμενα τα Καλοκαιρινά...θέλησα να σας ευχηθώ για άλλη μια φορά..Δε θέλω νάμαι ένας απελπιστικός προπέτης της ζωής που τρέχει και κυλά.. γιατί πάντα και πάντοτε είναι η ζωή ''κρατούσα''..αυτή έρχεται εμπροστά..και με μια κίνηση ματ..ξέρει για να νικά.. 
Σκεφτείτε..λυπηθείτε...διαμαρτυρηθείτε μέσα σας , μα και φωναχτά..μα αγαπήστε τη ζωή για άλλη μια φορά..και προσπαθείστε να ''φυτέψετε''ξανά το Καλοκαίρι στις καρδιές σας..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................. 

 Τραγούδια μιας άλλης εποχής..μα τόσο σημερινά..τόσο αληθινά !
<< άνθρωπε αγάπα ..τη φωτιά σταμάτα..>>

Ένας στίχος...μια ολόκληρη φιλοσοφημένη παραίνεση...
Ακούμε ...σκεφτόμαστε...αναλογιζόμαστε...

<< Και τη δύναμή σου δώσ' την στο φιλί σου... >>

                                    Poll - Άνθρωπε αγάπα 

...............................................................................................................

↬ εγώ για καλοσύνη πάντα θα μιλώ ↫

Ξυπνούνε ασυγκρότητοι,αλλαφιασμένοι ,αδύναμοι και ελλειπείς...και ψάχνουν να γεμίσουν της ψυχής τους το κενό,με ειρωνεία,με υπονοούμενα..να θίξουν..να σκαλίσουνε πληγές...όχι για να τις διορθώσουνε..ή να τις φέρουν για συζήτηση στην επιφάνεια..αλλά γιατί αυτός είναι ο τρόπος τους...

 

Είρωνες που το παίζουν ''γάτες'' ..έξυπνοι..φτηνοί και πονηροί..Είναι μεγάλο θέμα η συμπεριφορά αυτή...και χρήζει ψυχιατρικής...Μπορεί και να μη φταίνε πάντα αυτοί,ίσως ποτέ τους δε διδάχθηκαν...ή δεν εισέπραξαν ποτέ τους αγάπη αληθινή...Αυτό δεν είναι πρόβλημα μιας συμπεριφοράς που αποχτάς εις την ενηλικίωση..τη φέρεις από μικρό παιδί ,από τα παιδικά σου χρόνια..Κάποιοι γονείς κάτι δεν έκαναν καλά...κάποιοι δε σου διδάξανε.αγάπη τι σημάινει..

Θέλησαν να σε κάνουνε ''μαγκάκι''έξυπνο της γειτονιάς και της ζωής της ίδιας..Και έτσι κατάντησες εσύ λοιπόν,μέσα από μια λανθασμένη άμυνα..να παριστάνεις το ''γατόνι''...Κατάντησε η ίδια σου η ζωή,επάνω στην ειρωνεία νάναι βασισμένη..Μα υπάρχει και το αντίδοτο το φάρμακο που ονομάζεται στοργή..ονομάζεται και αγάπη..ίσως θα σούλεγα εσένα φίλε μου ,που είσαι τόσο θυμωμένος άνθρωπος..και θες να μεταμορφωθείς σε ''γάτο'' να ψάξεις το αντίδοτο αυτό να βρεις και να το αγοράσεις..

Μην ψάξεις μες στα φαρμακεία εκείνα εκεί της γειτονιάς..δεν το πουλάνε ,είναι πολύ ακριβό..ψάξτο κάπου βαθιά..σε μια αποθήκη της καρδιάς...ίσως υπάρχει κάπου εκεί περίσσευμα για σένα..Γιατί έρχομαι εγώ που στα μάτια σου φαντάζω ουτοπική και ονειροπαρμένη και ρομαντική...να σου φωνάξω δυνατά μέσα στο αυτί..πως είσαι λάθος...ένα μεγάλο λάθος..και πως έχεις ακόμα τον καιρό να δώσεις καλοσύνη..Γιατί όση από αυτήν θα μοιράσεις απλόχερα..τριπλάσια καλοσύνη θα εισπράξεις..

Σταμάτα το λοιπόν να ''συνασπίζεσαι''και με άλλους όμοιους με σένα να γυρεύεις...Τους κατστρέφεις και αυτούς..κι όλοι μαζί κατρακυλάτε...σε έναν δρόμο που στα σίγουρα σας οδηγεί..μες στην απελπισία..Αλλόφρονες θα τριγυρνάτε μέσα σε όλους τους χώρους...ακόμα και εδώ που είστε άγνωστοι τελείως μεταξύ σας...
Τι κρίμα που είναι να προσβάλλετε τις άμοιρες τις γάτες..θέλοντας να τις μετατρέψετε σε αιχμηρά και ειρωνικά και γρατσουνιάρικα ''γατόνια''. 

 
Έρχομαι σήμερα εδώ, να θυμηθώ και να σταθώ στη ρήση αυτή την τόσο σπουδαία του τραγικού αυτού του ποιητή του Σοφοκλή..που από τον πέμπτο ακόμα αιώνα..( γιατί η καλοσύνη δεν καθορίζεται από όρια χρονικά..)να θυμηθώ λοιπόν μαζί με σας:

 πως << η καλοσύνη γεννά πάντα μόνο καλοσύνη>>,
έλεγε, για αυτό τσακίστε έγκαιρα τον ''ειρωνικό'' σας εαυτό ,που θέλει να σας μετατρέψει σε 
 ''γατόνια'''σε ''ύαινες'''και σε ''αρπαχτικά''..
 Εγώ για καλοσύνη πάντα, σε σας και σε μένα θα μιλώ !!!

 
 ↬ εγώ για καλοσύνη πάντα  θα μιλώ ↫ - Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιαδη.

............................................................................................................

Πες μου γιατί (τραγούδι για την κατάσταση του κόσμου) 

 τραγουδιστής: Declan Galbraith

Αφιερωμένο στους υπέροχους φίλους μου..που με συντροφεύουν στο δύσκολο και μοναχικό φορές- φορές δρόμο της αναζήτησης της αληθινής ζωής..μα και στους φίλους που ''αλαλιάζοντας'' ψάχνουν το δρόμο..
Κάπου εκεί...κρυμμένος μες στις μουσικές και στα άβατα της ψυχής είναι ο ''αληθινός δρόμος''.....


Καλέ διακοπές!!!

Aς εστιάσουμε στην καλοσύνη!!!
Καλή σας απόλαυση !!!
η φίλη σας Σοφία...
...............................................................................................................