⫷Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸

 

 

 

Κάποτε ο έρως ξαφνικά
φώλιασε στην ψυχή μου
κι οι πόθοι μου ανήσυχα πουλιά
φωλιάσανε κι εκείνοι
θρύψαλα λες μενεξεδιά
φωλιάσαν στην καρδιά μου!
Λένε πως με το χρόνο όλα γιατρεύονται
όμως.. οποία συμφορά.........
το πεπρωμένο ενός έρωτα ανεκπλήρωτου
θρύψαλα λες μενεξεδιά Ανοίξεως
στο χώμα πεταμένα.

 ⫷ Άνοιξης θρύψαλα μενεξεδιά⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸

Μνήμες και συναισθήματα
έρωτες που περάσανε
κι αφήσανε σημάδια
αυτό το ανεύρετο φιλί
ίσως στα ύστερα η ζωή
να μου το ξαναφέρει..
Είμαστε νέοι..
όντας κινήσαμε για το έρημο νησί μας
ανάμεσα σε ολάνθιστες βατιές
μύρο απέπνεε η νυχτιά μεθυστικό
γευτήκαμε ηδονικές στιγμές
το φεγγαράκι μάρτυρας πιστός
στης νοσταλγίας μου.......
ακούγονται αηδόνια που λαλούν
στον φόντο τον ασπρόμαυρο
μες στην ερωτευμένη μου καρδιά
παντοτινά.........
τα μάγια σου απλώνεις !

  ⫷ νοσταλγία σε ασπρόμαυρο φόντο⫸ σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷άνοιξ' το παραθύρι σου⫸

Κι όταν αποκάτω θα σταθώ
στο παραθύρι το δικό σου το κλειστό
γλυκό θε νά ν' το κάλεσμα
κι ο Μάης θα φέρνει άνθια
ξεχωριστές τις ευωδιές
το παραθύρι μην κρατάς ''το'' σφαλιστό
αγαπημένε μου..άνοιξε μέσα για να μπώ
σαν φάντασμα σαν ξωτικό
στην καμαρή σου να τρυπώσω
ν' αρχίσω ένα τραγούδι ερωτικό
τα στήθη σου εκείνα τα μισάνοιχτα
να 'ναι γεμάτα ηδονή
κι όταν η αυγούλα θα προβάλλει
αντάμα με τον αυγερινό
γλυκά θε να βρεθούμε αγκαλιασμένοι
χωρίς ψαλτάδες και παπάδες και ψαλμούς
μονάχοι να στεφανωθούμε..μοναχοί
με ολίγα άνθια κερασιάς!

 ⫷άνοιξ' το παραθύρι σου⫸ - σε ποίηση - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ η ζωή είναι συνάντηση ⫸

 

Μες στις φουρτούνες της ζωής
εγίνηκες η βάρκα μου
εμοιραστήκαμε την ίδια θάλασσα
η φαντασία μου ακόμα σε καλεί
όλα τα χτίζει ο νους απ' την αρχή
σου γύρεψα έναν έρωτα ιδεατό
μου δίδαξες....
η ζωή είναι ''συνάντηση''.
κι η βάρκα των συναισθημάτων μου
εγίνηκες εσύ!
Η γοητεία της δικής σου σιωπής
η απουσία σου............
στην ενδοχώρα της ψυχής
ακόμα αναβλύζει!
Γιατί κάποιοι....
γεννήθηκαν να γράφουν ιστορίες
για το ταξίδι της ζωής!
Το ξέρω δε με ξεγελάς
ίσως στο ουράνιο στερέωμα
να ξαναϊδωθούμε!

 ⫷ η ζωή είναι συνάντηση ⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸

 

Παιδιά σαν ''αλητάκια'' άλλης εποχής..ξυπόλητα συχνά..ανήσυχα στα μάτια και στο πνεύμα μας..τρελλοπαρέα αγοροκόριτσων σε κείνο μου το μικροσκοπικό.. μα ''μαγικό'' χωριό..Κάμπος απέραντος ..σαν θάλασσα πλατιά..μα θάλασσα δεν ήταν..Είχε καλούδια όμως περισσά..σε πονηριές και ζαβολιές την παρέα μου κρατούσε..

Κι εκεί στον κάμπο τον πλατύ..στης Θράκης μου τα μέρη..οι γεωπόνοι πιάσανε δουλειά ..μαζί μ' αυτούς κι εμείς..Μα εμείς οι λιλιπούτειοι..σκεπάρνια δεν κρατάγαμε..μον' εμαζεύαμε ''σοδειά'' κι εκείνη στα κρυφά.. Εσκαρφαλώναμε σαν έβλεπε το μάτι μας ..ο κάμπος να γεμίζει ''σκουλαρίκια'' .. Πρόκληση δυνατή και αξεπέραστη.. τα ''σκουλαρίκια'' μας να γίνονται..να ομορφαίνουνε
τα παιδικά μας τα αυτιά..τα κόκκινα τα πλουμιστά κεράσια...

Τα απογεύματα εκείνα τα Μαγιάτικα στο μακρινό χωριό..γέλια τραγούδια και φωνές..στολίζαν το κεφάλι μας..και σκουλαρίκια ολοκόκκινα τα αυτιά των κοριτσιών μα και των αγοριών μας..στα πανηγύρια της γιορτής των κερασιών με τα σαντούρια και τις γκάϊντες..με τα τραγούδια της τοπολαλιάς..νότες να ''σκίζουν'' να χαράζουνε τη χαρά μες στον αέρα..

Άφησα πίσω τα δρομάκια τα γνωστά..τα καλντερίμια της μικρής της γειτονιάς μου..μια νοσταλγία γλυκειά σαν το παλιό καλό λικέρ της μάνας μου..διώχνει τη θλίψη και χαϊδεύει την ψυχή μου..λίπασμα λες..και ρίζωσαν ανθίζουν και καρπίζουνε οι κερασιές εντός μου..κάθε που Μάης έρχεται ..και με κερνά από τα δυνατά της μνήμης μου τα ακριβά παλιά λικέρ.....

⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸- Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................

# σκέψεις του Έαρος#

 

 

Μια νύμφη μου 'γνεφε απ' το πρωί
έπειτα σύννεφο βροχή, ανάκατο με νοτισμένο χώμα
μια ζέστη άφηνε η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική..
Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..
λες και ποτίζεται η σκέψη..η ψυχή μου..
είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς
από τις μυρωδιές των άπληστων ανθέων
αρώματα του Έαρος σταλάζουν στην ψυχή
που με τις στάλες η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει.
Σκέψεις ανάκατες εκεί..
χωρίς κραυγές..και περισσούς αλαλαγμούς..
πιστή και γαντζωμένη πα στη ρόδα της ζωής..
διασχίζοντας το δάσος με τα δέντρα του Ιούδα
της προδοσίας η γεύση πάντοτε έμενε πικρή.
Συνεπαρμένη και ονειρευάμενη..σκεπτόμενη
το ''Δρόμο των Δακρύων''
επέλεξα μαζί σας να το μοιραστώ..
✿*ﾟη ζωή ποτέ της δεν ηττάται ✿*ﾟ.

 # σκέψεις του Έαρος#  -  γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,