Η σατραπεία - Κωνσταντίνος Καβάφης.

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Κωνσταντίνος Καβάφης .
.............................................................................................................

«Τι ακριβά που με κόστιζαν εμένα οι μικρές μου πολυτέλειες. Για να τες αποκτήσω βγήκα απ’ την φυσική μου γραμμή κ’ έγινα ένας κυβερνητικός υπάλληλος (τι γελοίο), και ξοδιάζω και χάνω τόσες πολύτιμες ώρες την ημέρα (στες οποίες πρέπει να προστεθούν και οι ώρες καμάτου και χαυνώσεως που τες διαδέχονται). Τί ζημιά, τί ζημιά, τί προδοσία.» (Καβάφης)
.............................................................................................................


 Σκέψεις για της '' σατραπείας'' τα δώρα..
της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τι ζημιά..τι προδοσία..τι ψέμμα ..τι κοροϊδία στον ίδιο σου τον εαυτό...να προσπαθείς μέσα από τη βόλεψη..μέσα απ' τη μιζέρια σου,μέσα από την υπερφίαλη την πίστη σου στα μεγάλα και τρανά..τον κόσμο σου να αλλάξεις..Να εγκλωβιστείς μέσα στη φτώχεια σου την καθημερινή...μες στη συνήθεια την ανόητη,που θαρρείς πως πολυτέλεια ζωής θα σου προσφέρει..κοιτώντας τη γυαλάδα τους και μοναχά..των ''δώρων'' που προσμένεις.Χάνεσαι και τρελλαίνεσαι αργά αλλά σταθερά..δεν την αντέχεις πια τη 
<< τη σατραπεία>>. Σε πνίγει αυτή..τίποτα δεν μπορεί να σου προσφέρει..Κι όμως πηγαίνεις και ξαναπηγαίνεις και ζητανιεύεις εις την πόρτα της ,γιατί να αρνηθείς αυτά που ελογάριασες εσύ πολύτιμα και ζηλευτά...δεν δύνασαι ..δεν έχεις πια τη δύναμη..είσαι ένα πιόνι της καθημερινής συνήθειας, που σούταξε ζωή ταχτοποιημένη ..βολεμένη...φανταχτερή και λαμπερή..με ψεύτικα ''φτιασίδια''..σαν έρμαιο να σέρνεσαι ξοπίσω τους..χάνοντας το αληθινό το νόημα..την ίδια την ουσία

Εποδοπάτησες τα θέλω τα πραγματικά της ίδιας της ιδιοσυγκρασίας σου..της ίδιας της ψυχής σου..για τα υποτιθέμενα μεγάλα και τρανά δώρα της σατραπείας..κι έτσι εκεί προσμένοντας ,καθημερινά αργοπεθαίνεις..γιατί πολλοί εθέλησαν και εκυνήγησαν της 
<< σατραπείας> >.τα δώρα..και ήρθαν αυτά κι όταν τα άνοιξες..αγκίδες εγεμίσανε τα χέρια τα δικά σου..Θλίβεσαι.. κλαις,χτυπιέσαι και αναμαλλιάζεσαι που απέτυχες και τούτη τη φορά..μα είναι που δεν αναλογίστηκες άνθρωπε απερίσκεπτε..πως χωρίς τα δώρα τα αληθινά ζωή δε γίνεται..κι ένα σαράκι θα γεννούνε μέσα σου  
<<της σατραπείας τα δώρα >>.

Σοφία Θεοδοσιάδη - Σκέψεις για της '' σατραπείας'' τα δώρα.
........................................................................................................... 

Tα κοχύλια μου τα μέτρησα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Πήρα τις γυάλες απ' το μπάνιο του παλιού σπιτιού να τις μετακομίσω και αυτές..μαζί με τα άλλα πράγματά μου...Χρόνια πολλά εμένανε εκεί...γεμάτες από θησαυρούς..που τα όμορφα τα Καλοκαίρια της ζωής μου μου χαρίζαν...Γεμάτα πέτρες ήτανε λευκές...κοχύλια απλά μα και μοναδικά...που μάζευα τα πρωινά...καθώς ο ήλιος έβγαινε...και πέταγε με χάρη..αχτίνες επάνω τους χρυσές...και τάκανε να λαμπυρίζουν..Έρριξα μια γρήγορη ματιά στις γυάλες μου και σκέφτηκα γρήγορα και βιαστικά..πως έχω χρόνο πιο μετά...να τις ταχτοποιήσω και αργότερα στο νέο σπιτικό μου...Μα η ματιά μου έπεσε πάνω σε μία και μοναδική..πάνω σε μια μαύρη πέτρα..Και κοντοστάθηκα με μιας..Κάθησα εκεί σε μια γωνιά του κήπου μου..και εξετύλιξα τη μνήμη μου..λες κι ήταν πάπυρος παλιός...με ένα κορδόνι τυλιγμένος και δεμένος...

Ω!!! το Καλοκαίρι μας στο Μόλυβο...πέρα εκεί στην όμορφη...και τη μοναδική τη Μυτιλήνη...έσκυψες και τη μάζεψες..και σαν μικρό παιδί που βρήκε θησαυρό ανεκτίμητο..ήρθες για να μου τη χαρίσεις..Σπάνια και μοναδικά όλα τα ευρήματα της θάλασσας..άπειρες αναμνήσεις μας γεμίζουν...Μα όσα είναι τα κοχύλια που εφύλαξα καλά από τα ξεχωριστά μας Καλοκαίρια...άλλες χίλιες θάλασσες γεννιούνται εκεί μέσα μου...καθώς κάθε φορά τα αντικρύζω...Τώρα τα κοίταζα ώρα πολλή..τα πήρα και τα ξανατοποθέτησα ..τα έβαλα ξανά στην καινούρια θέση τους ...καθώς χρόνια να τα αποχωριστώ πια δεν μπορώ...γιατί τα κουβαλώ τα Καλοκαίρια μας και τα μοναδικά κοχύλια μας...τα σύναξα καλά μες στην ψυχή μου...

Ακούω μες στον άνεμο τους ήχους τους..έρχεται από μακριά..μέσα από τα πέλαγα η φωνή...σαν  ένα τραγούδι μελωδικό...εικόνες μου γεννά...με παροτρύνει να σε νοσταλγήσω..να σε αγαπήσω για άλλη μια φορά...κι ας πέταξες μακριά μου...Με οδηγεί κατευθείαν στη ζωή τη ζωντανή...που νέες θάλασσες μου υπόσχεται..και νέα όστρακα μπροστά στα πόδια μου σκορπάει..
Άραγε άλλαξε ποτέ κανείς.....τον τρόπο που ονειρευόμαστε ?
Ίσως αυτός να είναι και ο δρόμος ...της Χίμαιρας....
Τρέχουμε πίσω από το απραγματοποίητο...το ανολοκλήρωτο....

Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν όλη τους τη ζωή ...
<< για ένα και μόνο όστρακο >>...για μια και μόνη τόση δα ''γυαλιστερή'' πετρούλα..κι άλλοι που δεν ονειρεύονται ''όστρακα''...μα ζουν απλά την άγρια ..τη σκληρή, μονότονη την καθημερινότητά τους......δράττοντας και αρπάζοντας την κάθε ευκαιρία...με όποιο κόστος και τίμημα κι αν έχει αυτό επάνω τους   και στην αξιοπρέπειά τους....

Θέμα χαραχτήρα καθαρά και επιλογών ...να κυνηγάς ακτές, να ψάχνεις για ''κοχύλια''...και μια μονάχα τόση δα πετρούλα μπερδεμένη μες στα γυαλιστερά τα όστρακα..μια τόση δα πετρούλα...να πλημμυρίζει αυτή τη γυάλα μου...και θάλασσες να ξεχειλίζει...να πλημμυρίζει για άλλη μια φορά το μπάνιο μου...που μοιάζει σαν ακτή, γαλήνια και μεγάλη !!!

 Τα κοχύλια μου τα μέτρησα - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ

 Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μεσ στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η  αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
...........................................................................................................

.Έβαζα πάνω από τις σελίδες του ημερολογίου μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποτέ μου δεν ταξίδευα μονάχη μου... χωρίς το ''παρεάκι'' μου, με το μικρό μου και πολύτιμο αυτό τετράδιο...εκείνο με το πολύχρωμο εξώφυλλο... εκείνο το ημερολόγιό μου... Έτσι...να καταγράφω μ' άρεσε τα μακρινά ταξίδια της ζωής μου...Όχι γιατί σπουδαία τα ενόμιζα, από των αλλονών καλύτερα ..μα ήτανε ξεχωριστά για μένανε την ίδια...και ήθελα...ήθελα να μην ξέχναγα..τοπία που απλώθηκαν μπροστά μου...Έβαζα πάνω από τις σελίδες του ημερολογίου μου...μια τόση δα μικρή επικεφαλίδα...μια ημερομηνία εσημείωνα ...μην τύχει και τα λησμονήσω...έτρεχα εκεί πολλές φορές...να θυμηθώ στιγμές, που από χαρά με κάναν να πετάξω...κι άλλες που μ' έβρισκαν γονατιστή...να βρέχω μούσκεμα το μαξιλάρι μου...καθώς δεν άντεχα καταστροφές...αναμενόμενες πολλές φορές...γιατί έχει δύο πρόσωπα...το ήξερα αυτό...πάντα δυο όψεις έχουν τα νομίσματα...στα κέρματα και στη ζωή την ίδια...

Σήμερα δυσκολεύτηκα συρτάρια πάλι να αδειάσω...άφησα τις φωτογραφίες  όλες μας..και μιας ολόκληρης ζωής ζησμένης όμορφα και αγαπησιάρικα πολύ .. μες στο παλιό το σεκρετέρ...απείραχτες τις άφησα...και μετακόμισα τα συναισθήματα...μες στα συρτάρια της ψυχής μου...Θα ταξιδεύουνε ολονυχτίς αυτές...με το μεγάλο φορτηγό...στις εθνικές θα σεργιανούν...τα ξεχασμένα εκεί τα όνειρα απ' τα παλιά...γιατί τα μάζεψα εγώ..τα φύλαξα βαθιά μες στην καρδιά... σαν εταξίδεψα...στο δρόμο μου το γνώριμο.. της ίδιας μου διαδρομής..30 χρόνους τώρα...

Να το κρατάτε πάντα το ημερολόγιο αυτό...είναι το πιο από όλα χρήσιμο τετράδιο...και μη φοβάστε για να το γεμίζετε...αφήστε το μυαλό και τον κοντυλοφόρο σας..να ζωγραφίσουν και να καταγράψουν.. τα πλούσια..τα αναπάντεχα και τα ξεχωριστά τα συναισθήματά σας...Μη ντρέπεστε να τα ομολογήσετε αυτά..αυτά κρατούνε τις μνήμες ζωντανές...και  ξαναφέρνουνε στα μάτια μας..εικόνες σκονισμένες...Είναι ο χρόνος από μόνος του ένας αγέρας..που συχνά σηκώνει μια ανεμοθύελλα και στροβιλίζει γύρω μας άμμους και μας θαμπώνει...

Μες στο κατακαλόκαιρο που άλλοτε με έλουζαν οι ανάσες από ιδρώτες και έρωτες..ηδονικά φτιαγμένους..μες στο κατακαλόκαιρο ετούτη τη φορά...εμετακόμισα όλη την πραμάτεια μου και πάλι...και να την ακουμπήσω προσπαθώ...όχι σε άλλες αγκαλιές..μα να την ξανακοιτάξω..και να βαπτιστώ...τη λύπη από πάνω μου να διώξω, απ' τα χαμένα Καλοκαίρια.. που με άφησαν να σεργιανώ...που δεν με άφησαν να σκύψω και να δω βαθιά και καθαρά..κιτρινισμένα όνειρα..και φωτογραφίες τσαλακωμένες.. από του χρόνου τα συρτάρια...φωτογραφίες που με πλήγωναν ,από την τόση ομορφιά...από τις αναμνήσεις που ζωντάνευαν και παίρναν σάρκα και οστά... στα μάτια μου μπροστά..

Τούτο το Καλοκαίρι θα γραφτεί..με αλλιώτικες τις λέξεις στο τετράδιο...Όχι δεν είναι μια λύπη αυτή απλή...Είναι μια συνειδητοποίηση..πως οι απώλειες...χρόνια αμέτρητα ακόμα και μετά...έχουν αφήσει ένα σημάδι ανεξίτηλο...όπως στο γόνατο που μένει το σημάδι..απ' τα παιδικά μας τα τρελλά πεσίματα...και πάντα μας θυμίζει...Κάθε φορά που τα αποτυπώματα στιγμών...επάνω σε άψυχες που μοιάζουνε  φωτογραφίες...κάθε φορά που σε καινούρια άλμπουμ τις ταχτοποιείς...σε γρατσουνάνε απαλά και τρυφερά...και ένα δάκρυ σου προσθέτουν που κυλάει...εκεί κάτω από τα βλέφαρα...που εστέκονταν για χρόνια παγωμένο...Τώρα επήρες το κρεββάτι σου και μετακόμισες σε άλλη λίμνη με τα νούφαρα...σαν τη γοργόνα που συνέχεια..λίμνες και θάλασσες αλλάζει...
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
............................................................................................................ 

Οι μεγάλες οι αγάπες δεν τελειώνουνε...οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουνε...στον παράδεισο τα βράδια μας πηγαίνουνε....

               

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ,ΓΛΥΚΕΡΙΑ

.............................................................................................................. 

Άδειασαν τα μάτια.....

Άδειασαν τα μάτια.....

Σήμερα σε ξερίζωσα παλιά μου ζωή

 μια γούβα στο χώμα της ανάμνησης πια

έτσι όπως ταξιδεύουν σε ένα φοτρηγό οι φωτογραφίες 

απόδειξης μιας όμορφα ζησμένης ζωής...κοίτα θυμάσαι στο γάμο...

Μόνο σκόνη απόμεινε σκόνη και μερεμέτια της πίκρας

Τώρα που κινάς να τα τοποθετήσεις αλλού

έχοντας αγκαλιά ένα δερματόδετο ακριβό βιβλίο 30 χρόνων

και πως να βρω λέξεις να μιλήσω  και τι να πω

Μονάχα μια ευχή θα κάνω..

Στην πρώτη σελίδα του καινούργιου σου βιβλίου

να είναι και η δική μου αφιέρωση απ' το ακριβό μελάνι των ματιών μου 

και της ψυχής μου την ορθογραφία .

nikos Davios 21 /7 /2016.

Προς Εμένα.
............................................................................................................

Στίχοι - Τηλιακού Σέβη

Ήταν μια γλυκιά εποχή
που μόνο γι’ αγάπη μιλούσες
ζούσες γιατί ζούσα κι εγώ
αγόρι μου λατρευτό

Αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές
τα φιλιά οι όρκοι κι οι χαρές
ο καιρός κυλάει κι οι αγάπες περνούν
κι οι καρδιές μας όλα τα ξεχνούν
Κάποια μέρα φτάνει ένα γκρίζο πρωί
που δε σου γελά ποια η ζωή
και για συντροφιά σου έχεις τη μοναξιά
κι αναμνήσεις μέσα στην καρδιά

Ήταν μια γλυκιά εποχή
γεμάτη με φως και αλήθεια
μέσα στη μικρή μου ψυχή
εικόνα χρυσή εσύ

Αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές
τα φιλιά οι όρκοι κι οι χαρές
ο καιρός κυλάει κι οι αγάπες περνούν
κι οι καρδιές μας όλα τα ξεχνούν
Κάποια μέρα φτάνει ένα γκρίζο πρωί
που δε σου γελά ποια η ζωή
και για συντροφιά σου έχεις τη μοναξιά
κι αναμνήσεις μέσα στην καρδιά

    Ερμηνεία - Βίκυ Λέανδρος.. 

Συνθέτης : Mario panas.

.............................................................................................................                   

Το λίγο του κόσμου- Κική Δημουλά.

Ζωγράφος- John Lavery ( 1856-1941 )

Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα'

Όχι, δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
.............................................................................................................

 Άσε με πάλι να σε βρώ...κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ...στην αγορά του κόσμου...
Υπέροχος στίχος...βαθιά φιλοσοφημένος...έτσι είναι η 
<< αγορά του κόσμου >>..σου δίνει απ' όλα..Χαρές ,λύπες .απογοητεύσεις..ξαφνιάσματα..εκπλήξεις..αναπάντεχα..
Εκεί έγκειται και η ομορφιά της...

Καλή σας απόλαυση..με το θαυμάσιο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη..σε στίχους δικούς του...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
η φίλη σας Σοφία ...

                     Αλκίνοος Ιωαννίδης - Στην αγορά του κόσμου 

...............................................................................................................

Άξια κόρη έγινες...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Φεγγάρια δε σου έταξα ολόγιομα μικρή μου...μα σου έδειξα το φέγγος τους...να το γνωρίσεις θέλησα...να γλυκαθούν τα μάτια σου ,απ' το θαμπό και το μελένιο φως τους...Να τα αναγνωρίζεις επροσπάθησα...και νάρχονται στιγμές -στιγμές...οι δυνατές στιγμές...και σε αυτά να καταφεύγεις...Και να τα κυνηγάς...να τα ονειρεύεσαι...και να τα ψάχνεις στα ψηλά..στου ουρανού το θόλο.Την άκουσες καλά εκείνη την ορμήνεια μου...και επορεύτηκες μ' αυτά...τα εκυνήγησες...και κάποια βράδια ειδικά...ξεχωριστά..  ίσως και να τα ακούμπησες λιγάκι..Δεν ξέρω και αναρωτιέμαι ένοχα και βασανιστικά...αν ήμουν άξια εγώ...σε σένα αστέρι μου.. ''φεγγάρια'' να σου μάθω...

Είναι οι μανάδες κάποιες νύχτες σκοτεινές...μες στους αγριεμένους τους καιρούς...που αμφισβητούν συχνά...λεγόμενα που οι ίδιες υιοθέτησαν...λεγόμενα που ίσως προδοθήκαν...Δεν θα 'θελα τη μέρα αυτή την όμορφη..τη μέρα της γιορτής σου...σε ένα όνομα.. σαν ήλιος φωτεινός...Ηλιανή μου ...Ηλιάνα μου...σε απολογισμούς να μεταβώ προσωπικούς δικούς μου...Είναι η μέρα σου αυτή η λαμπερή..κάθε που έρχεται η 20 του Ιούλη..που απόψε η Πανσέληνος του Ιουλίου θα τη φωτίσει...που μ' έκανε στην άκρη να σταθώ της θάλασσας και με του φεγγαριού το θάμπος να σκεφτώ και να μιλήσω...

Αθέτησαν πολλές φορές οι άνθρωποι τριγύρω μας...όσα με τόση αγάπη θέλησα στο νου να σου φυτέψω...Ιδανικά που φάνταζαν στα μάτια σου μεγάλα...μεγάλα όμορφα και δελεαστικά...που οδηγούν σε μια ζωή..σε μια πορεία...άξια για να λέγεται πορεία ενός σωστού ανθρώπου...Τα ακολούθησες πιστά...ποτέ σου δεν τα πρόδωσες και σαν αστέρι λαμπερό,τώρα εσύ το δρόμο μου φωτίζεις..Μεγάλωσα πολύ και τόχω ανάγκη αυτό το φέγγος σου...είναι που ίσως θα 'θελα να δω, αν μέσα στις κρυψώνες της καρδιάς σου..εκεί βαθιά το έχεις κρύψει..Έτσι ονειρεύονται οι μανάδες τα παιδιά..σαν φέρνουνε στον κόσμο αυτό...σαν τα ματάκια τους το φέγγος τούτο αντικρύζουν...όλο το φως που μάζεψαν να τους το μεταδώσουν...Όχι μονάχα από εγωισμό που να θαρρούν..και πως πετυχημένοι να λογιούνται...μα για νάναι ευτυχισμένοι και χαρούμενοι...πως ψήγματα στην αναζήτηση της ουσίας της ζωής...και της ευτυχίας των δικών τους των ανθρώπων έχουνε προσθέσει...

Άξια κόρη έγινες...διαμάντι από τα σπάνια...γιατί έχεις ενσυναίσθηση για τα γενόμενα ,τα όμορφα μα προπαντός, μια ακριβή και πλήρη τοποθέτηση και για τα άσχημα...που τον κόσμο ταλανίζουν...Χαίρομαι που πορεύεσαι με σύνεση...που γεύεσαι και που ρουφάς με ορμή ,τις ομορφιές του μάταιου και άδικου στιγμές- στιγμές..  ετούτου εδώ του κόσμου..
Νάσαι γεμάτη αστέρι μου από το φέγγος της ζωής...εκεί νάναι σαν φωτοστέφανο επάνω στα μαλλιά σου..
Χρόνια σου Πολλά ομορφούλα μου !!
Χρόνια καλά γιαβρί μου !!!
Ένα μικρό μπουμπούκι τριαντάφυλλο...σαν την αγνή σου και καθάρια σου ψυχή...απόψε εγώ θα σου προσφέρω...ένα ροζ μικρό τριαντάφυλλο...μα μεγάλα και ροζ νάναι τα όνειρά σου !!!
Τη θετική σου την ενέργεια ..την καλοσύνη και τη δύναμη..παντού να τη σκορπάς !!!

Άξια κόρη έγινες - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Μεγάλωσες καμάρι μου...ωρίμασες...και ομόρφυνες ακόμα πιο πολύ...η γνώση σε ομόρφυνε...Μα εγώ η μάνα σου..πάντα μες στην καρδιά μου τη μικρή...ένα μωρό θα σ' έχω...Ένα μωράκι τρυφερό...ένα κορίτσι αέρινο...ένα μικρό διαμάντι στο δαχτυλίδι της ψυχής μου...
Ένα νανούρισμα...με ένα νανούρισμα που μου 'λεγε η μάνα μου...φερμένο από πολύ μακριά...κι εσέ στο τραγουδούσα...
Μ' αυτό και τούτη την ξεχωριστή βραδιά...που αύριο για σένα ξημερώνει...πάλι κι απόψε με τούτο το νανούρισμα ..πάνω στα πόδια μου νοερά..κι απόψε θα σε νανουρίσω :

                                         Νανούρισμα...♫♫♫ 

 Ερμηνεία-Αρετή Κετιμέ
Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά,
έλα πάρε και τούτο.( ΜΙΚΡΑς ΑΣΙΑς)

.............................................................................................................

Όλοι είμαστε στο λούκι,μερικοί όμως από μας κοιτάζουν τ' άστρα - Όσκαρ Ουάιλντ.

Το παρακάτω απόσπασμα από τη Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμιρ,ένα θεατρικό έργο που ανέβασε πρώτη φορά ο Ουάιλντ στο Λονδίνο το 1892, μας παραπέμπει στη σπουδαιότητα που έχει η δική μας προοπτική,ανεξάρτητα από τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε.

  Υπάρχουν άνθρωποι που φαινομενικά έχουν τα πάντα στη ζωή- υγεία ,ομορφιά ,χρήματα ελευθερία- και είναι βαθιά δυστυχισμένοι επειδή επικεντρώνουν την προσοχή τους σ' αυτό που τους λείπει

ή απλώς δεν ξέρουν τι θέλουν στη ζωή.
  Άλλοι αντίθετα ,ζουν σε σκληρές και αντίξοες συνθήκες ,είναι όμως σε θέση να κοιτάζουν προς εκείνη τη γωνιά του σκοτεινού κήπου τους που τη λούζει μια ηλιαχτίδα.
    Μια αγωνίστρια του αδύνατου που δε χρειάζεται συστάσεις, η Έλεν Κέλλερ, εξηγούσε ως εξής το μυστικό της για να μη σταματάει ποτέ να κοιτάζει τ' άστρα :

           Ανοίγω τις πόρτες του είναι μου σε όλα τα 
            καλά και τις κλείνω ερμητικά σε όλα τα κακά.
           Αυτή η όμορφη και πεισματώδης δύναμη μου
           επιτρέπει να αντιμετωπίζω κάθε εμπόδιο.Πο-
           τέ δε νιώθω αποθαρρυμένη από την έλλειψη 
           καλών πραγμάτων.Η αμφιβολία και η δυσπι-
           στία είναι απλώς ο πανικός μιας δειλής φαντα-
            σίας. Μπορεί να κατακτήσει κανείς τα πάντα
            με σταθερή καρδιά και ανοιχτό μυαλό.

Από τα 99 μαθήματα σοφίας του Όσκαρ Ουάιλντ - από το μπεστ σέλερ του Άλλαν Πέρσυ.
..............................................................................................................

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ -ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ 

..............................................................................................................

Ερωτικός λόγος – Απόσπασμα από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη

Ερωτικός λόγος –  Απόσπασμα από τον «Ερωτικό Λόγο» του Σεφέρη.

«Ρόδο της μοίρας, γύρευες να βρεις να μας πληγώσεις
μα έσκυβες σαν το μυστικό που πάει να λυτρωθεί
κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα που δέχτηκες να δώσεις
κι ήταν το χαμογέλιο σου σαν έτοιμο σπαθί.
…
Λες κι είχα αναστηθεί γυμνή σε μια παρμένη θύμηση
σαν ήρθες γνώριμος και ξένος, ακριβέ μου
να μου χαρίσεις γέρνοντας την απέραντη λύτρωση
που γύρευα από τα γοργά σείστρα του ανέμου
…
…Μες στον καθρέφτη η αγάπη μας, πώς πάει και λιγοστεύει
μέσα στον ύπνο τα όνειρα, σκολειό της λησμονιάς
μέσα στα βάθη του καιρού, πώς η καρδιά στενεύει
και χάνεται στο λίκνισμα μιας ξένης αγκαλιάς…
…
Ρόδο άλικο του ανέμου και της μοίρας,
μόνο στη μνήμη απέμεινες, ένας βαρύς ρυθμός
ρόδο της νύχτας πέρασες, τρικύμισμα πορφύρας
τρικύμισμα της θάλασσας… Ο κόσμος είναι απλός ».

Κατηγορία : Ερωτικά ποιήματα. 
..............................................................................................................

ΚΙΣΜΕΤ,ΜΟΙΡΑ-ΜΑΝΩΛΗΣ ΛΙΔΑΚΗΣ

 Στίχοι: Μάκης Αμπλιανίτης.
Μουσική: Μάκης Αμπλιανίτης.

Στου φεγγαριού τη μοναξιά
ρώτησα την ψυχή μου
μήπως και μάθω μυστικά
που γύρευα καιρό.
Ρώτησα για τους γύρω μου
να μάθω πώς με βλέπουν
κι αν οι ψυχές μας κάποτε
ταξίδευαν εδώ.
Είν`η ψυχή της μοίρας κατάδικος
μες στο κορμί ζεστό φυλαχτό
κι αν μια στιγμή αγγίξει το μάταιο
απ`τη σιωπή του χρόνου θα βγω.
Ρώτησα για τις όμορφες
που γνώρισα κοπέλες
αν κάπου αλλού θα βρίσκονταν
για να τις ξαναδώ.
Ρώτησα και για σένανε
να μάθω εκεί που μένεις
αν λίγο μες στον ύπνο σου
θα μ`άφηνες να μπω.

..............................................................................................................

Ναι αγαπημένη μου - Τάσος Λειβαδίτης.

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε
Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.
.............................................................................................................

Όλες του κόσμου οι Κυριακές (Απίστευτη ερμηνεία) - Νάντια Κοντογεώργη.

............................................................................................................. 

''της λησμονιάς σινιάλο''

Penelope, 1980 Artwork By David Ligare

Να τοποθετηθούμε θα 'θελα οι δυο..στο χώρο και στο χρόνο..

σε τούτο δω το αλλόκοτο..ζεστό..μοναχικό μας Καλοκαίρι..

Ένα ταξίδι να κινήσουμε στις θάλασσες..χωρίς προορισμό...

Να μ' αγαπάς και να με θέλεις όπως πριν..να στρώνεις 

τα καλύτερα τα φύλλα της καρδιάς σου για τα με..

και πάνω εκεί να περπατάω...

Μου 'γραψες πως το άνοιξες το σπίτι σου..το φρέσκαρες...

να με υποδεχτείς γιατί καιρό το καρτερούσαμε κι οι δύο...

Μα έμεινα μόνη στην ακτή..στοιχειώνει το όνειρο η προσμονή

σαν το καράβι σου της λησμονιάς στέλνει σινιάλο..

 

Μένω μονάχη..σιωπηλή,εκεί στου φάρου το αντιφέγγισμα..

ως άλλη Πηνελόπη προσδοκούσα..

αναβοσβήνει ο φάρος μου της προσμονής..τις νύχτες μου μερεύει.

Έμεινα εκεί αποβραδίς για να σε καρτερώ..

ώσπου μου μήνυσε ο αυγερινός πως εξημέρωσε..

μου έκλεισε το μάτι πονηρά..κι ίσως ετούτη εδώ την ολοκαίνουρια

 να μπεις ..να ξεκινήσεις...

Εφώτισε για τα καλά...πάω να πέσω στο κρεββάτι μου...

να πέσω και να μοιραστώ εκεί εις τα κρυφά στο μαξιλάρι μου...

πως όλη νύχτα δεν κοιμήθηκα..γιατί η πούλια με εκοίταγε και 

μου 'λεγε πως θάρθεις.

Γέμισε ελπίδα η καρδιά...και με γεμάτη όνειρα που η νύχτα 

ξέρει να γεννά...θα πέσω εις την κλίνη μοναχή γαλήνη να γυρέψω..

Αν εξεκίνησες να 'ρθείς εγώ θα καταλάβω..Αφήνω την πόρτα μου μισόκλειστη...να σπρώξεις και να μπεις...Να κατοικήσεις δίπλα μου...να νιώσω τα φιλιά σου...και από την μυρωδιά του σώματος..να πλημμυρίσει το δωμάτιο...να ενωθούν τα όνειρα..να ταξιδέψουνε κι αυτά ,μαζί με τον αυγερινό..Εκεί στ' αστέρια κατοικούν ,τα πιο όμορφα τα όνειρα,ανθρώπων που αληθινά ερωτεύτηκαν..

ανθρώπων που ακόμα αγαπιούνται...

 
Αγάπης νοσταλγίας κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................