Ανοίξανε οι πόρτες του Καλοκαιριού- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ανοίξανε οι πόρτες του Καλοκαιριού...τα όνειρα τρυπώσανε ξανά..Πήρες τη βάρκα σου και πάλι μοναχή..καραβοκύρης ήσουν πάντα εσύ σε ένα σκαρί γερό..που ήξερες καλά να το κωπηλατείς...στα βράχια αυτό να μην το ρίχνεις..Πάντα επάταγες στη Γη..τις αεροβασίες και τα λόγια τα μεγάλα..μα και τους φανφαρονισμούς εκείνων των μυθομανών..που από τα παραμύθια τους ζωή ζητούσαν να αντλήσουν..πάντα τους εμισούσες..έκλεινες   τα αυτιά σου στους ανόητους τους καυχησιάρηδες..που σε μια μια μέρα εχτίζανε ανώγεια και κατώγεια..

Εβάδιζες με σύνεση και είχες 
<< μέτρον άριστον>>..πάντα εις τη ζωή σου..Μα είναι μπαμπέσα η ζωή και έρχεται συχνά για να σε ανατρέψει..Βάζει στα μάτια σου μπροστά εικόνες και ανθρώπους που δεν πρόσμενες ,ούτε θα τους επέλεγες ποτέ από μόνος σου..φίλους σου να τους κάνεις..Τρέχουν..κολλούν σαν βδέλες πάνω σου και το κενό της άδειας τους ψυχής..να το γεμίσουν προσπαθούν...Εκεί είναι η δική σου η σύνεση και η ομορφιά..μέσα σ' αυτή την όμορφη τη βάρκα σου.. σε άλλον τα κουπιά ποτέ να μην αφήνεις..Τα ξέρεις τα νερά ..το βάθος τους το ξέρεις..

Ποτέ σου δε φοβήθηκες να ανοιχτείς και στα βαθιά..και στα ρηχά..Συχνά σου ψιθυρίζανε πως βάδισες στα μονοπάτια του ατομικισμού, μονάχη εκεί έξω..Και ναι..το δέχομαι πως βάδισα σε τούτη τη ''σχολή του ατομικισμού''( με την καλή την έννοια βεβαίως)..Μα πως αλλιώς να γίνει μέσα στη ζωή.. αν δεν νοιαστείς,αν δεν φροντίσεις κι αν δεν θελήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό να σκύψεις και να τον γνωρίσεις ?Αν δεν αναλάβεις ο ίδιος το δικό σου ,τον ατομικό το ρόλο σου,πως γίνεται στο σύνολο να ενταχθείς ?Αυτοπροσδιορίζεσαι αρχικά εσύ..και μπαίνεις με περισσότερη ευκολία στα σενάρια του κόσμου..Από κείνη τη μαγική στιγμή της γέννησής μας..από κείνη τη μέρα που τον κόσμο αντικρύζουμε.. καλούμαστε όλοι να αυτοπροσδιοριστούμε,ναι.. με το πρώτο ακόμα κλάμα μας..να δώσουμε την ταυτότητά μας..να ανακαλύψουμε  αργότερα και  τις προτεραιότητές μας..

Πολλές στιγμές ξανακαλούμαστε να αυτοπροσδιοριστούμε..Και τούτο δω το Καλοκαίρι στάθηκα και σκέφτηκα ξανά και πάλι και ξανά και επροσπάθησα να είμαι ο εαυτός μου..Όχι δεν αλλάζω βάρκα εγώ και θάλασσα ..δεν ταξιδεύω σε θολά νερά..Θάβω πάντα με λύπη περισσή..ό,τι μπροστά μου στέκεται ήδη ασάλευτα νεκρό..Έτσι κι αλλιώς στο νου μου πάντα έρχεται συχνά η ρήση του Κεβέδο..του σπουδαίου αυτού Ισπανού του ποιητή..που πριν από τέσσερις αιώνες την εξέφρασε και διαχρονικότατη ακόμα παραμένει:
<<Να ζεις μόνο για σένα αν μπορείς γιατί, μόνο για σένα αν πεθάνεις,πέθανες. >>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Τα όσα η μοίρα μου'γραφε          
κι άλλος κανείς δεν ξέρει
Τα βρήκα μέσα στον καφέ
τα διάβασα στο χέρι.

Ποτάμι βρήκα σκοτεινό

μια σφαλιγμένη πόρτα

Κοράκια πάνω στο βουνό

και φίδια μες στα χόρτα

Μακάρι να ΄μουν σαν τα ζα

που βόσκουνε στον κάμπο

Γράμματα να μη γνώριζα

μες στα μυστήρια νά ΄μπω 

Μυστήρια τέτοια δε συμφέρει

να ψάχνω δε συμφέρει

Φέρτε μου δεύτερο καφέ

κι αλλάξτε μου το χέρι.

Ποίηση :Οδυσσέας Ελύτης.

Μουσική:Αντώνης Σκαμνάκης.

Εκτέλεση: Χαϊνηδες. 

............................................................................................................

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά ..Της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Κάθισα εκεί σε μια πεζούλα του σπιτιού μου απόμερα κι άφησα χώρο στη σιωπή μου απόψε επίσκεψη να'ρθει και να μου κάνει..Βρήκε την πόρτα ανοιχτή..σιμά μου κάθησε και σιγανά εθέλησε να μου μιλήσει και συζήτηση μεγάλη να μου πιάσει..Την καλωσόρισα ..την υποδέχτηκα..γιατί ο ανεμοστρόβιλος που σάρωσε το σπίτι μου εδώ και μήνες τώρα..δεν εννοούσε να κοπάσει..Γέμισε όλο το κενό με ειδών - ειδών πούπουλα και φτερά..Τώρα εκαταλάγιασε μέσα στου νου μου τους θαλάμους.. και ήρθε και τούτη η φίλη μου η σιωπή..που πάντα την καλούσα...σαν το εκαταλάβαινα πως ο ανεμοστρόβιλος κι εμένα θα επαρέσυρε μέχρι της λίμνης τα θολά νερά...

Πες μου τα νέα σου μου λέει..δε με γνωρίζεις..είμαι η σιωπή?.. κι εγώ θα σου απαντήσω...Δεν είναι όπως τα άφησες ..αλλάξανε τα πλάνα...μπήκανε άγρια κύματα ..ξεχύθηκαν οι θάλασσες και τη διάβρωση θελήσανε να φέρουνε κι εκεί...που στέρεα τόσα χρόνια ανατιστεκόταν..Αποφασίσανε για σένανε άλλοι άνθρωποι..ανάγκη ανάγκη ίσως τό' χες να παρασυρθείς..γιατί ακόμα και οι δυνατότεροι λυγίζουν στις ανάγκες..άκου καλή μου απόψε να σου πω...

Γεμίσανε για άλλη μια φορά ανθρώπους κι ανθρωπάκια..όλοι οι δρόμοι γύρω σου και τα σοκάκια που εγνώριζες και χαρωποί τα περπατούσες..Σκοτείνιασαν οι άνθρωποι και οι συνεπιβάτες σου..ίσως και πάντα έτσι να 'ταν..Έγίναν βολεψάκηδες..άκρατοι εαυτούληδες..φιλοτομαριστές,τσιγγούνηδες στα αισθήματα κι εβγήκαν στο σεργιάνι..Να απομυζήσουν σκέφτονται ολημερίς.. χαρά για να τρυγησουν..ωσάν τις πεταλούδες και τις μέλισσες την Άνοιξη,που τρέχουνε αλαλιασμένες στα άνθη τα πολύχρωμα και τα ευωδιαστά..

Εσύ διόλου δεν υποπτεύθηκες ..καθόλου δε νοιαζόσουνα..και άφηνες πάντα στη ζωή..νά'χουν την αίσθηση και την ικανοποίηση το μέλι σου να το ρουφούν..όχι δε δήλωνες Μητέρα Τερέζα εσύ..ούτε και άγια της εκκλησιάς ονειρευόσουν για να γίνεις..Απλά και ήσυχα και ταπεινά..άφηνες να σου πάίρνουν τα κομμάτια σου..γιατί από μικρή διδάχθηκες..μα και μεγάλη εκάθησες με πολύ σοφούς δασκάλους..έμαθες λοιπόν και διδάχθηκες..πως από την απαργή αυτή..όσο κι αν μοιάζει καταστροφική..ο κόσμος με το λιθαράκι σου αυτό..χτίζεται ..προχωράει..

Μη θλίβεσαι και μην πικραίνεσαι για τους ψεύτες και τους ελλειπείς..τη δική τους ευτυχία καταστρέφουν..όσα κομμάτια και να σου αρπάξουν πονηρά..πάντα ασυγκόλλητα θα μένουνε μπροστά τους..Χρειάζεται νάχεις κόλλα ισχυρή για να τα συναρμολογήσεις..άνθρωποι και ανθρωπάκια γύρω σου πολλά..πουλούν της μιας δραχμής τα γιασεμιά...για μιας δεκάρας καλοπέραση στη φτώχεια της μιζέριας..

Μα παύουνε να μοσχοβολούν τα γιασεμιά..όταν σφιχτά τα σφίγγουν για να τα πουλήσουν..Είναι ευαίσθητα τα λούλουδα αυτά και ανθούν κάτω από ειδικές συνθήκες..Τώρα εγώ θα φύγω κόρη μου ..κουράστηκα να σου ομολογώ...και για αχρείους να μιλάω..Θα σε αφήσω ήσυχη..εδώ στην άκρη της πεζούλας σου..γιατί εβράδιασε πολύ..και η μυρωδιά του νυχτολούλουδου.. που τον κήπο σου στολίζει..θα πλημμυρίσει την αυλή..και θά 'ρθει να σε βρει..Ανάσανε πολύ βαθιά..και μες στη νύχτα ψάξε...μες στο σκοτάδι το βαθύ, ανθούν κάθε βραδιά τα νυχτολούλουδα και μένουνε στο φράχτη σου ως το πρωί ανθισμένα..

Κείμενο Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Μα παύουνε να μοσχοβολούν τα γιασεμιά..όταν σφιχτά τα σφίγγουν για να τα πουλήσουν..Είναι ευαίσθητα τα λούλουδα αυτά και ανθούν κάτω από ειδικές συνθήκες..
η φίλη σας Σοφία...

                                    Της μιας δραχμής τα γιασεμιά 

...............................................................................................................

Γιατί υπάρχει ο έρωτας και η μοιραία επιλογή του ανθρώπου - Δ.Λιαντίνης.

Γιατί υπάρχει ο έρωτας στη φύση και στη ζωή μας; Ο έρωτας υπάρχει, για να διαιωνίζεται η συνέχεια των ειδών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η φύση έχτισε ετούτη τη συναρπαστική λειτουργία.

Τη φύση ένα την ενδιαφέρει, η διαιώνιση των ειδών. Να ζήσει το κάθε είδος όσο γίνεται πιο πολύ χρόνο. Δύο, πέντε, δέκα εκατομμύρια χρόνια. Κι όταν θα εξαφανισθεί το κάθε είδος, αφού συντελεσθεί ο χρόνος που του ορίστηκε να ζήσει, η φύση θα το ταφιάσει και θα το κλάψει χωρίς δάκρυα και, γόους. Και ταυτόχρονα θα μεριμνήσει να το αντικαταστήσει με το καινούριο είδος.

Θα γνωρίζεις βέβαια πως από τότε που εμφανίσθηκε η ζωή στην επιφάνεια του πλανήτη, πριν εξακόσια εκατομμύρια χρόνια, το 99% των έμβιων όντων που έζησαν και άκμασαν, σήμερα έχουν εξαφανισθεί. Τα αντικατάστησαν άλλα, και αυτά με τη σειρά τους θα παραχωρήσουν τη θέση τους σε άλλα.

Στη φύση ανώλεθρο και αχάλαστο δε μένει τίποτα, παρά μονάχα ένα: η βούληση της φύσης να οικονομεί και να φροντίζει την αλυσίδα των ειδών. Όπως φροντίζει και την αλυσίδα της ανόργανης ύλης. Την αλυσίδα των αστέρων, για παράδειγμα. (Αστέρες πρώτης γενεάς, δεύτερης γενεάς κ.λ.π.).

Πώς πετυχαίνει η φύση τη διαιώνιση των ειδών; Με το πιο απλό, το πιο πανούργο, αλλά και το πιο ελκυστικό δέλεαρ. Με τη γενετήσια ηδονή. Με τον ϊμερον των ελλήνων, τη voluptas και τη libido των λατίνων.

Επομένως η ηδονή που τρυγούν και καρπώνουνται δύο δυνατοί και τρυφεροί εραστές, όταν αγκαλιάζουνται μέλος με μέλος, σφιχτά και βαθιά, και γίνουνται τα δύο ένα, δεν είναι ο αυτοσκοπός της γενετήσιας πράξης.

Δεν αγκαλιαζόμαστε, για να ζήσουμε εκείνο το σύντονο αλλά και ωκεάνειο αίσθημα του ίλιγγου και του αποκεφαλισμού που το λέμε ηδονή. Όχι.

Αγκαλιαζόμαστε, για να γεννήσουμε την καινούργια ζωή, το παιδί μας, που θα προωθήσει την υπόθεση του είδους μας. Του είδους άνθρωπος στο προκείμενο.

Σύμφωνα μ' αυτή την αυτονόητη και κατάδηλη θεώρηση της φυσιολογίας, οι άνθρωποι έπρεπε να ζευγαρώνουμε τόσες φορές, όσες είναι για να γεννήσουμε τη νέα ζωή.

Αυτό είναι το άγιο θέλημα της φύσης. Και αυτό γίνεται με τα ζώα που ζουν φυσικά.

Οι κατσίκες, λένε οι χωρικοί μας, "ζητούν" το Σεπτέμβριο. Οι γάτες "ζητούν" το Γενάρη. Όλοι έχουμε ακούσει πόσο εύμουσα και καλεστικά νιαουρίζουν στα κεραμίδια το καταχείμωνο. Ούτε ο βιολιστής στη στέγη έτσι.

 Αυτό συνέβαινε και με τον άνθρωπο. Αλλά με τον άνθρωπο εσυνέβηκε και κάτι άλλο. Ήρθε μια στιγμή μέσα στην εξελικτική του διαδρομή, που κατανόησε ότι είναι ωραίο πράμα να αγκαλιάζεται. Είδε ότι καλόν το ιδείν και κατανοήσαι και άψασθαι, και δοκιμάσαι το σώμα του έρωτα.

Από την άλλη όμως είδε ότι είναι κακό και ψυχρό και ανάποδο το προϊόν που έδινε αυτή τη τερπνή ώρα, από έναν αριθμό πρϊόντων και ύστερα. Είδε ότι η κύηση, ο τοκετός, το παιδί που θα ‘ρχότανε είναι μπελάς και μπαλαούρα, είναι σκοτούρα και έγνοια, και κίνδυνος κάποτε μεγάλος. Οι μισές γυναίκες παλαιά πεθαίνανε στη γέννα.

Ετότες λοιπόν ήταν που ο άνθρωπος έκαμε τη μοιραία επιλογή. Εψήφισε φιλί και ηδονή, και καταψήφισε τοκετό και κύηση. Έτσι εδιάσπασε την ενότητα της πανίερης πράξης, και την εδιαχώρισε στα δύο μισά της. Επροσκύνησε το ένα, εβλαστήμησε το άλλο. Είπε ναι στο πήδημα, είπε όχι στο γκάστρωμα.

Ευρήκε, λοιπόν, τη λύση ο πανούργος. Αυτό το «δεινόν» τέρας, όπως λέει ο Σοφοκλής. Ο τετραπέρατος, ο μπαγαμπόντης, ο πάντα καταφερτζής. Αυτός ο καιροσκόπος και υστερόβουλος, ο πολυπράγμονας και πονηρός. Αλλά μαζί ο μωρός και ο μύωπας. Ο κωμικός και ο ασήμαντος, ο ανεύθυνος, ο άτσαλος και ο υβριστής ανθρωπάκος.

Γιατί αποφάσισε να εκτρέψει τη γενετήσια ορμή του από το φυσικό της ρείθρο. Και ελογάριασε ανόητα πως η νέα κατάσταση που θα δημιουργήσει θα είναι εξίσου έγκριτη και νόμιμη με την παλαιά. Ότι ημπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να δημιουργήσει φύση! 

Εδώ ο άνθρωπος δεν εσκέφθηκε ότι όσο μηχανικός και ευρεσιτέχνης και να ‘ναι, δεν ημπορεί να υψωθεί στην περιωπή της δύναμης και της τελειότητας που έχει η φύση. Το λάθος του ήταν που πίστεψε πως θα ‘φτανε να εξισώσει τη δύναμή του με τη δύναμη της φύσης.

Αλλά αυτό είναι Ύβρις με την έννοια της αττικής τραγωδίας. Είναι η μεγαλύτερη Ύβρις που διέπραξε ο άνθρωπος σε όλη την εξέλιξη της ιστορίας του. Μαζί με την άλλη, την Ύβρι του θανάτου, που θα ειπούμε.

Δε γνωρίζουμε πότε συνέβηκε αυτή η τομή. Σε ποια στιγμή της ιστορικής πορείας του ανθρώπου. Όπως δε γνωρίζουμε την ακριβή στιγμή, που ο εγκέφαλος του ζώου έγινε νους στον άνθρωπο. Τη στιγμή, δηλαδή, που ξεφεύγοντας από τη σφαίρα του ζώου άνθρωπος διατύπωσε την πρώτη ερώτηση. Το πρώτο τι; ή γιατί; που ο Καντ το λέει «Η στιγμή του όφι των πρωτοπλάστων».

********

Δ. Λιαντίνης - Γκέμμα

............................................................................................................ 

 Με τους υπέροχους στίχους του Δημήτρη Λάγιου..και την ξεχωριστή μουσική του...στεκόμαστε στη δύναμη των λέξεων...

 Να ονειρεύομαι απ’ το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω

Να ονειρεύομαι, Δημήτρης Λάγιος, Γιώργος Νταλάρας 

.............................................................................................................

Τάχα τα σπίτια να γερνούν μαζί με τους ανθρώπους ?- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Κάποτε πίστευα σαν ήμουν νια.. πως και τα σπίτια πάντοτε γερνούν μαζί με τους ανθρώπους τους..Τώρα..εδώ και χρόνια πια.. έπαψα για να το πιστεύω..Οι άνθρωποι γερνούν και φεύγουνε..και τα σπίτια απλά παλιώνουν...Χάνουν τα χρώματα που απορρόφαγαν χρόνια πολλά.. .από τους πρώτους τους νοικοκυραίους...Χρώματα..γέλια και φωνές...ήχοι χαρούμενοι...και γελαστοί..πρόσωπα ροδοκόκκινα παιδιών...τρεξίματα και γέλια και χαχανητά...ζωή ολάκερη ζωντάνια...λυμένη σαν μια κόκκινη κλωστή...στο χρόνο να αιωρείται αφημένη...

Κι έπειτα ..σαν να μη πέρασε μια μέρα μοναχά ..αλλάζουν χρώματα οι τοίχοι οι εξωτερικοί ..χάνονται οι ώχρες οι παλιές...χάνονται και τα χρώματα και οι οσμές..που μέσα σ' αυτά εκατοικούσαν..καινούριοι άνθρωποι..καινούρια χρώματα τα κατοικούνε...Άλλες φωνές...μη γνώριμες...άγνωστες στα δικά σου τα αυτιά...όχι δεν είναι οι παιδικές φωνές που αγάπησες...δεν είν' το κλάμα και το γέλιο, που στα αυτιά σου αντηχεί το γνώριμο...

Τώρα κάνεις προσπάθεια τους ήχους να αναγνωρίσεις.. κάπου εκεί στο θάμνο πίσω της αυλής..που λεβάντα ακόμα σου μυρίζει..Εκεί στην άκρη της αυλής...στο θάμνο που λεβάντα αναβλύζει..εκεί σαν μία ζωγραφιά...μια φατσούλα γνώριμη απόψε μοιάζει να σου γνέφει...Παράξενο παιχνίδι παίζουνε τα μάτια σου με σένανε..θαρρείς πως είναι το μικρό το κοριτσάκι σου..ένα σγουρό μελαχροινό κατσαρομάλλικο...με μάτια αμυγδαλωτά...που όλο απορία σε κοιτάζουν..Πλησιάζεις μα δεν είναι αληθινή η οπτασία αυτή που βλέπεις..Μια άλλη φάτσα ετρύπωσε στο θάμνο σου από πίσω...δεν τη γνωρίζεις ..άγνωστη σου φάινεται και στης ψυχής τα δεδομένα...

Αλλάζουνε τα σπίτια χρώματα ..αλλάζουν και ενοίκους...Δεν έχουν άραγε μνήμη αυτά...σαν του νερού τη μνήμη ?Δύσκολη η απάντηση αυτή...δε σε αφήνει η ανάγκη να απαντήσεις...Είναι που συμβιβάστηκες και δέχτηκες να αλλάξεις χρώματα στην κάμαρα..που η ζωή σου έγινε ένα με αυτές τις   ώχρες ?  Είναι που αποφάσισες να κλείσεις τις σελίδες στο τετράδιο, μη τύχει και πίσω  σε γυρνάνε?.Δεν ξέρω τι είναι από όλα αυτά..Αυτό μονάχα ξέρω...απόψε δεν είναι γνώριμη η βραδιά..ξένη αντηχεί μέσα στα αυτιά και στην καρδιά σου...Μα όσο κι αν προσπαθείς να αφουγκραστείς τους ήχους που 'ρχονται απρόσμενα στ' αυτιά σου..τόσο αυτοί και ξεμακραίνουνε ξανά..Θυμήθηκα όμως και εσκέφτηκα απόψε καθώς επεριδιάβαινα γύρω απ' των αναμνήσεων τους τοίχους...θυμήθηκα και παρηγορήθηκα συνάμα ξαφνικά..πως
 << οι πέτρες σώζονται όταν από το χώμα σηκωθούν και με λάσπη χτιστούν..κι όταν επάνω τους το πνεύμα χαραχτεί>> 
( Ασκητική του Καζαντζάκη.)

Και ναι θαρρώ πως τις ''πέτρες '' μου τις έχτισα βαθιά μες στην καρδιά μου...και χάραξα επάνω τους το πνεύμα της ''ψυχής'' μου..Είναι εδώ τριγύρω μου οι ήχοι μου οι γνώριμοι..όσο κι αν κατοικήθηκαν τα σπίτια τα παλιά..από καινούριους πια ενοίκους ..που νέους ήχους μα και χρώματα χαρούμενα ξανά..επάνω εις της μνήμης τους τους τοίχους θα αφήσουν...

Να σκύψεις πρέπει απόψε μέσα σου βαθιά...να αναρωτηθείς...να προσκυνήσεις τα παλιά...να τα αποχαιρετήσεις...Ψιθύρισε για άλλη μια φορά στον εαυτό σου δυνατά..μήπως και το ακούσει.. πως οι συντεταγμένες μες στην πόλη σου...ήταν η αγάπη σου που αποχωρίστηκες εδώ και τόσα χρόνια ..καθώς και εσύ η ίδια...Επροσδιόριζες το γεωγραφικό σου μήκος και το πλάτος σου επάνω σε αυτές τις νοητές γραμμές..που την ψυχή σου.. στην αγάπη του σπιτιού σου οδηγούσαν..

Ποτέ ξανά δε θάναι όπως πριν..ποτέ ξανά τα χρώματα δε θα βαφτούνε ίδια..Παλιώνουνε τα σπίτια απλά..και οι άνθρωποι γερνάνε..Τώρα μέσα τους μένουνε και κατοικούν τα χρώματα ,τα αρώματα και οι μυρωδιές που πότισαν ολόκληρες ζωές.. Μένουν εκεί να τα κοιτούν...μια πόρτα τους να ανοίξει να τους γνέψει..ένα χαμόγελο γνωστό να 'ρθει και να καθήσει..στο μάγουλο που πάγωσε στη χαρακιά του χρόνου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

 Είχε αυλή που ευώδιαζε ασβέστη
κι ήταν γλυκιά σαν το μέλι η χαρουπιά.
Κι ήσουν κι εσύ ξαφνικά "Χριστός Ανέστη"
κι ήσουν κι εσύ που δε θα ξανάβρω πια.....

                      ΒΙΚΥ ΜΟΣΧΟΛΙΟΥ ΣΠΙΤΙ ΠΑΛΙΟ 

..............................................................................................................

Άγγελε, φίλε μου.- Αλμπέρ Καμύ..

 Ο Καμύ όμως δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος λογοτέχνης. Ο βιογράφος Olivier Todd σκιαγραφεί έναν άνθρωπο που ξέρει να χαίρεται την ζωή του. Κάνει λόγο για έναν άνδρα που απολαμβάνει το καλό κρασί, το καλό φαγητό και τις ωραίες γυναίκες. Τα γούστα του είναι απλά: λατρεύει τον Δον Ζουάν και τα κουαρτέτα του Μπετόβεν, ενώ όταν του αναφέρουν την Αλγερία τα πράσινα μάτια του σκοτεινιάζουν. 

Το 1959 ο Καμύ επιστρέφει στην Ελλάδα για Τρίτη φορά. Αποφασίζει να ταξιδέψει στο ελληνικά νησιά με το σκάφος του φίλου του Michel Gallimard. Παίρνει μαζί του ένα νεαρό έλληνα ζωγράφο, τον Μάριο Πράσινο, στον οποίο ζητά να ζωγραφίζει κάθε ελληνικό νησί το οποίο επισκέπτονται, ενώ ο ίδιος γράφει συνεχώς κάτω από τον λευκό ήλιο του ελληνικού καλοκαιριού. Ήταν το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής του. Ένα πρωί ο Καμύ φτάνει στην Λέσβο. Ερωτεύεται το νησί με την πρώτη ματιά και αποτυπώνει τα συναισθήματα του σε ένα γράμμα που στέλνει στον φίλο του Άγγελο Κατακουζηνό:

 «Άγγελε, φίλε μου. Ανακάλυψα το μέρος στο οποίο θέλω να ζήσω. Πρόκειται για ένα πανέμορφο νησί, σχεδόν αρσενικό θα έλεγα. Θέλω να ζήσω εκεί, δίπλα στην θάλασσα, ατενίζοντας τα κύματα του Αιγαίου, αυτά τα κύματα που κουβαλούν επάνω τους τα αρώματα της πατρίδας μου, της Αλγερίας. Έχω ήδη εντοπίσει ένα μικρό σπίτι κοντά στην θάλασσα από το ποίο θα μπορώ να αποχαιρετώ τον ήλιο που δύει πάνω από το Αιγαίο, και ίσως έτσι καταφέρω να συνηθίσω την ιδέα του αποχωρισμού. Μπορώ να με φανταστώ πάνω σε μία μικρή βάρκα, να ταξιδεύω σαν τρελός μέσα στα κύματα. Όμως αγαπητέ μου φίλε, δεν με μάγεψε μόνο η ομορφιά του νησιού, αλλά και η ομορφιά των κατοίκων του. Θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους που από μακριά φαίνονται στεγνοί, όπως τα δέντρα της ελιάς που καλλιεργούν, αλλά αν τους παρατηρήσεις από κοντά είναι γεμάτοι πλούσιους φυσικούς χυμούς, και λάμπουν, όπως λάμπει το ασήμι στα φύλλα των ελαιόδεντρων.»

 Ο Καμύ δεν κατάφερε ποτέ να επιστρέψει στην Λέσβο. Πέντε μήνες μετά από αυτό το ταξίδι του στην Ελλάδα, στις 4 Ιανουαρίου του 1960, πεθαίνει σε τροχαίο στη νότιο Γαλλία. Στο αυτοκίνητο που οδηγούσε χάνει τη ζωή του και ο φίλος του Michel Gallimard, ο ιδιοκτήτης του σκάφους με το οποίο ο Καμύ είχε ανακαλύψει τον ουτοπικό του παράδεισο στην γη. Ήταν μόνο 46 χρονών. 
.............................................................................................................

To ομορφότερο από όλα για τον άνθρωπο είναι να νιώθει βαθιά..να αισθάνεται..να επιλέγει...να κάνει όνειρα...όνειρα για τη ζωή που είναι τόσο απρόβλεπτη..μα και τόσο συναρπαστική γι αυτούς που τη ρουφούν καθημερινά με βλέμμα γεμάτο πάθος...Ίσως πολλάκις να μην προλαβαίνουμε να αγγίξουμε το ''νησί της ουτοπίας ''μας...μα άξίζει θαρρώ τον κόπο που το πλησιάσαμε και  το φέραμε τόσο σιμά..μες στους θαλάμους του μυαλού μας...εκεί στους σκοτεινούς θαλάμους που γέμισαν από το όνειρο με άπλετο φως...

Μαγεία και όνειρο που δεν πρόλαβε να γίνει πραγματικότητα και για τον σπουδαίο Αλμπέρ Καμύ..καθώς η ζωή είχε άλλα σχέδια για τον ίδιο..Τον πήρε μακριά της..πέρα στη χώρα των αγγέλων...των αγγέλων που κατέβηκαν για λίγο στη Γη..μα αφήσανε τη σφραγίδα τους με την μοναδική γραφή τους...Κι εδώ ίσως να θυμηθούμε τη ρήση του Καζαντζάκη και να αναρωτηθούμε :
 << Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε ? >> .
Μια ρήση που σας την μετέτρεψα σε ερώτημα...ένα ερώτημα αναπάντητο για μένανε..Τι προλαβαίνουμε από αυτά που ονειρευτήκαμε άραγε...? Και πόσες γεύσεις πήραμε μαζί μας για το αέναο ταξίδι ?Είναι Καλοκαίρι και τα ασημένια τα νερά της θάλασσας του Αιγαίου μας με τα μοναδικά πετράδια της.. που είναι τα νησιά...αφήνουνε και σπρώχνουνε τον άνθρωπο να ταξιδέψει νοερά ..να χτίσει και να κατοικήσει σε νησιά..που ο νους του τα διψάει...Όπως και νάναι το παιχνίδι της ζωής...ακόμα και για όλους μας..τους βραβευμένους ή και όχι...είναι όμορφο και μοναδικό...και αρκεί που το επερπατήσαμε και που τα μάτια μας αντίκρυσαν τον ''ουτοπικό'' μας τον παράδεισο έστω και μια φορά..όπως του έλαχε και του ίδιου του Καμύ..

Σκέψεις για τον ''ουτοπικό παράδεισο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Έπιασε βοριαδάκι..της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Έπιασε βοριαδάκι ξαφνικά...όπως και κάθε Αύγουστο και κάθε Καλοκαίρι...εκεί που μια γαλήνη επικρατεί παντού..εκεί ένας άνεμος ..ένα μικρό αεράκι...έρχεται το παλιό τεράδιο να ξεφυλλίσει ξαφνικά...και στα λιβάδια του χωριού...με τα κιτρινισμένα από το θέρος στάχυα να σε βγάλει...Πηγαίνεις μέσα αγέρωχη και προχωράς...η μυρωδιά είναι γνώριμη πολύ..βαθιά αποθηκευμένη ...ανακατεύεται με τις φωνές των τζιτζικιών...μα και με του αμάραντου τη μυρωδιά...που εκεί μονάχος του φυτρώνει.Φυτρώνει πάντα όπου βρει και  μέσα στα λιθάρια...κι ανακατεύεται με την ψιλή φωνή της μάνας σου..που συχνά καθώς επεριδιάβαινε τα χωράφια και τα καπνοχώραφα..μελωδικά τον τραγουδούσε...

Κάθε πρωί μαζί με τα πουλιά ξεκίναγαν τα όνειρα τα Αυγουστιάτικα...σαν τα πουλιά τα ταξιδιάρικα, που κάθε λίγο τόπο αλλάζουν...Γεμίζουνε και φέτος από όνειρα οι κάμαρες οι ανοιχτές...ελύσαν τις κορδέλλες τους και ξεπροβάλλανε στα μάτια μας μπροστά...Τα κοίταξες με χάρη περισσή..τα αγκάλιασες και πάλι..και εκατέβηκες ως το γιαλό...για να τα ταξιδέψεις...Περνούν καράβια από μακριά...και κουβαλούν μαζί τους σκέψεις..όνειρα και έρωτες..που σαν καλοκαιριού αέρας σου χαϊδεύουνε τα μάγουλα...να ονειρευτείς κι εσέ σε προκαλούν...να μπεις μέσα στη βάρκα σου, που κάποτε είχε πανιά λουλουδιαστά..μα τώρα μοιάζει πια μικρή...να ακολουθήσεις την πορεία τους..και σε λιμάνια να βρεθείς αλλοτινά..

Ναι εκεί στην άκρη του γυαλού που βρέχονται τα πόδια σου..εκεί στην άκρη πια της θάλασσας, που φύκια και κοχύλια τα αγκαλιάζουν...εκεί και βρέχονται πολλές φορές τα όνειρα κι αυτά..άλλες φορές λυπάσαι που σκορπούνε γύρω σου τα όνειρα..και με την αλμύρα και τα βότσαλα γίνονται ένα και η θάλασσα μέσα της τα ρουφάει..Μα είναι και κάτι τόσες δα στιγμές..που από το κάμα και την κάψα του Καλοκαιριού...εκεί στην άκρια καθώς βρέχεσαι..δροσίζονται κι αυτά τα όνειρα..και νέα χρώματα γεννούν..που ο ήλιος τα φωτίζει...Μην κουραστείς και μην αλλάζεις τα πανιά της όμορφης της βάρκας σου...Βάλε φουστάνι αέρινο..σάλπαρε πάλι μια βραδιά..και άσε το αεράκι να σε διαπερνά...ανάλαφρα καθώς θα ανεμιζουνε...τα γιορτινά σου κοριτσίστικα φουστάνια...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Και με τις υπέροχες νότες...σαν άρωμα ψυχής...το νοσταλγικό κομμάτι με την μοναδική Ελένη Καραϊνδρου!!!
Καλά ταξίδια καλοκαιρινά !!!
η φίλη σας Σοφία ....

 

                                 Ελένη Καραΐνδρου - Νοσταλγικό 

..............................................................................................................

<< Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Από μικρό σαν ήμουνα ακόμα κοριτσάκι...ποτέ μου δεν το έπαιξα καλό παιδί...εν αντιθέσει με τα αδέλφια μου που ενώ ήταν ανυπάκουα ενδόμυχά τους και βαθιά...σκεπάζανε τις αντιρρήσεις τους με ένα ''πέπλο''του καλού παιδιού...Πάντα αγωνιούσαν για τα λεγόμενα των γύρων τους..και έτσι ανταγωνιστικά...και θέλοντας να υπερτερούν στα μπράβο που εισέπρατταν σε σύγκριση μαζί μου..μετρώντας τα..τα  θέλαν να τα βρίσκουν πιο πολλά...

Μα αυτό το σύνδρομο του καθώς πρέπει του  παιδιού...το υποκριτικό και βασανιστικό συνάμα...ποτέ μου δεν το ζήλεψα..και αν και μικρό παιδί εγώ..χωρίς ακόμα να ξέρω τις καταστροφικές συνέπειες που στη μετέπειτα ζωή τους θα επηρέαζε και θα τις τυραννούσε...σαν το κερί στο λιβάνι το απέφευγα...Και είναι άκρως καταστροφικό αυτό για τα παιδιά..και δυστυχώς αργά..πολύ αργά το διαπιστώνεις και το καταλαβαίνεις...ήδη έχεις πάθει τη ζημιά.και ασφυχτιάς στο ''στενό φόρεμα'' που οι γονείς σου αθελά τους σου φορέσαν...

Αυτοί προσπαθούσανε τάχα για το καλό...να γίνεις ένας άνθρωπος υπάκουος,κι ευγενικός.. με τα δικά τους μέτρα και σταθμά...με τα δικά τους θέλω...Αυτό που δεν κατόρθωσαν ίσως αυτοί ,ζητούν επίμονα μέσα από των παιδιών την τελειότητα να πάρουν...Να γίνεις άριστος να ικανοποιηθούν και πάλι οι ίδιοι τους  και να γεμίσουν το δικό τους το κενό..που δεν εμπόρεσαν οι ίδιοι να αριστεύσουν...Πάντα να είσαι για αυτούς το τέλειο και υπάκουο παιδί...νάχουν να λένε οι γείτονες και οι φίλοι...
 Πότε σου βγαίναν σε καλό τα λόγια τους ,μα άλλοτε πάλι τη δική τους καταπίεση του καθωσπρεπισμού επάνω σου περνούσαν...Είναι ευάλωτη ..ευαίσθητη...και σαν ζυμάρι που το πλάθεις εύκολα η παιδική ψυχή...Διαμορφώνεται από πολύ νωρίς...και η ζημία ή το κέρδος θα φανεί..χρόνια μετά..σαν ενήλικας θα βγεις να περπατήσεις στην δύσκολη και απαιτητική αρένα της ζωής...

Σαν εμεγάλωσα κατάλαβα το άγχος και την πίεση που δέχεται κανείς...και τη ''θυσία''που καλείται να πράξει και να υποστεί...σε ένα βωμό της έξωθεν της καλής της μαρτυρίας...Και με τα χρόνια όταν επιμελημένα ασχολήθηκα με τα παιδιά...κάποια μικρά και ταπεινά μου συμπέρασματα τα ακούμπησα στις συμπεριφορές των φίλων και των αδελφάδων μου..όχι για να τις κρίνω...γιατί μπορώ και η ίδια να κριθώ...μα για να τις κατανοήσω και να σκύψω με ευγένεια και αγάπη στην καινούρια τους εικόνα...

Φαντάζει ώρες - ώρες μια άλλη η εικόνα τους.. που λες πως ξένο φόρεμα ως τα προχτές φορούσαν...Εμοιάζανε ευτυχισμένα σαν ήσαντε μικρά παιδιά...γεμάτα από λούλουδα εφάνταζε η ζωή τους...Μα κανένας ποτέ του ίσως δεν επρόσεξε το άδειο βλέμμα το θλιμμένο τους...Γιατί μέσα στο βλέμμα καταγράφονται τα συναισθήματα από τις προσλαμβάνουσες που με ευκολία συχνά οι γονείς μας επιβάλλουν.

.Είναι κατακαλόκαιρο και ξαπλωμένη εκεί ρεμβάζοντας..απέναντι από τα κύματα..παρατηρώ τριγύρω μου παιδάκια που άλλοτε χαρούμενα αληθινά..και άλλοτε επίπλαστα ευτυχισμένα..παίζουν τριγύρω μου και φωνασκούν..προετοιμάζοντας τον μετέπειτα εαυτό τους...Βαρύτητα μεγάλη οφείλουμε να δώσουμε...και να γεμίσουμε τα άδεια βλέμματα...όχι γεμίζοντας μονάχα με πολύχρωμα και χίλια δυο παιχνίδια..με κουβαδάκια άδεια από ''ψυχή'' την κάθε παραλία...

Τόπο και χρόνο να δίνουμε στο παιδί..απαλλαγμένοι απ' τη δική μας καταπίεση...γιατί στ' αλήθεια τι πιο όμορφο.. και συναρπαστικό...το παραμύθι που αρχίζουμε σαν γινόμαστε γονείς...να αφήνουμε να συνεχίζουνε το γράψιμο τα ίδια τα παιδιά..για τη δική τους τη ζωή...Από μακριά το βλέμμα μας...σαν ένας μακρινός παρατηρητής..και όχι σαν ένας καθοδηγητής της ''βούρδουλας''..ρόλους να παίρνουμε αφ' υψηλού...και καταπίεση και θλίψη μέσα στα παιδικά τα μάτια να σκορπάμε...

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
.............................................................................................................

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι (Στίχοι) 

.............................................................................................................