Ω ναι! Ξέρω καλά πως δε
χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις..πως δε χρειάζεται ωκεανός για να
πνιγείς.. Υπάρχουν πολλοί που ναυάγησαν μέσα στο κοστούμι τους..μέσα στη
βαθιά τους πολυθρόνα..πολλοί που για πάντα τους σκέπασε το πουπουλένιο
τους πάπλωμα.. Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους..σ' ένα κουπάκι του καφέ..σ' ένα κουταλάκι του γλυκού.. Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά που κοιμούνται.. Ας είναι γλυκός κι ανόνειρος.. Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει.. Αργύρης Χιόνης .............................................................................................................
<< Ο έρωτας είναι σαν το τανγκό...
αισθησιακός.. μαγικός..σε συνεπαίρνει..σε εξιτάρει..
θέλει συντονισμένες κινήσεις....ρυθμό και χάρη...
πρέπει να γνωρίζεις τα βήματα..
να κρατάς το μέτρο για να αποφεύγεις τα λάθη..>>
Η ιστορία του Τάνγκο
Το ταγκό, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, είναι μουσική και χορός, που
αποτελεί τη συνεισφορά της Αργεντινής στον παγκόσμιο πολιτισμό, μαζί
βεβαίως με τους αστέρες της μπάλας, που αφθονούν στη χώρα των πάμπας και
των γκάουτσος.
Το ταγκό το γνωρίζουμε στην αστική του εκδοχή, αφυδατωμένο από τις
κοινωνικές του αναφορές, έτσι όπως το διέδωσαν στον υπόλοιπο κόσμο οι
Παριζιάνοι στη δεκαετία του '20.
Κυρίες με ολόσωμες τουαλέτες και κύριοι
με φράκα να χορεύουν βαριεστημένα στη δεξίωση του κυρίου πρέσβη είναι
μία εικόνα, που έχουμε στο μυαλό μας, κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο.
Στη μικροαστική του εκδοχή το ταγκό θα το συναντήσουμε στη χώρα μας όλο
και σε κάποια γαμήλια δεξίωση, με την ετικέτα του «Ευρωπαϊκού», λίγο
προτού ηχήσουν τα κλαρίνα.
Όμως, το ταγκό είχε άλλες κοινωνικές αναφορές στην αρχή της ιστορίας
του.
Γεννήθηκε κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του
Μπουένος Άιρες, κάτω στο λιμάνι της πόλης με τα μπαρ και τα πορνεία,
εκεί που εδρεύει η θρυλική Μπόκα Τζούνιορς και έμαθε μπάλα ο Μαραντόνα.
Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν μαστροποί και πόρνες, αλλά και άνθρωποι
της εργατικής τάξης, μετανάστες, τόσο από τα ενδότερα της Αργεντινής,
όσο και από την Ευρώπη. Αρχικά ήταν καθαρά αρσενικός χορός... για άνδρες
με τα όλα τους.
Το ταγκό, σύμφωνα με τον μεγάλο αργεντινό συγγραφέα Ερνέστο Σάμπατο,
είναι προϊόν επιμειξίας μουσικών και χορών, που έφερναν οι μετανάστες
από τις πατρίδες τους, με έντονο το ερωτικό στοιχείο. Είναι το τραγούδι
του μοναχικού άνδρα, του «πορτένιο», που εκφράζει την επιθυμία και τη
νοσταλγία του για μία γυναίκα και σε πολλές περιπτώσεις το ανικανοποίητο
του έρωτά του:
«Στη ζωή μου είχα γκόμενες και γκόμενες, μα ποτέ μου μια
γυναίκα» λέει το δίστιχο ενός τάνγκο τραγουδιού.
Είναι ένας χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός, αντίθετα με άλλους χορούς
που είναι εξωστρεφείς και χαρωποί. «Ο γερμανός πίνει μπίρα, μεθοκοπάει
και χορεύει αφελώς, ο «πορτένιο» χορεύει ένα τάνγκο για να σκεφθεί την
τύχη του, που δεν του φέρθηκε ευνοϊκά» συμπληρώνει ο Ερνέστο Σάμπατο.
Μεγάλη ώθηση στο ταγκό έδωσε το μπαντονεόν, που αποτελεί το σήμα
κατατεθέν του. Είναι ένα είδος ακορντεόν που έφτασε από τη Γερμανία, με
ήχο συναισθηματικό, βαθύ και δραματικό, που εκφράζει τέλεια τους καημούς
του «πορτένιο». Ο συνθέτης και βιρτουόζος του μπαντονεόν Άστορ Πιατσόλα
(1921-1992) ήταν ο αυτός, που έβαλε το ταγκό στις αίθουσες συναυλιών,
ενώ μεγάλη ήταν και η συνεισφορά του κορυφαίου τραγουδιστή του είδους
Κάρλος Γκαρντέλ (1890-1935). ..............................................................................................................
HASTA SIEMPRE AMOR tango Αντίο, αγάπη (1953) Στίχοι: Federico Silva
Ρωτάς και με ξαναρωτάς να σου αποκριθώ..πόσο μεγάλωσα να σου ομολογήσω..Μα εγώ λυπάμαι να σου πω.. πόσο περάσανε τα χρόνια τα δικά σου.Άγχος μεγάλο σε κυρίευσε..καθώς τη γέρικη..μες στη νεανική καρδιά σου αναγνωρίζεις.. Εξεχαστήκαμε εμείς οι τολμηροί..οι περιπατητές της πλήρους της διαδρομής...στου χρόνου τα κιτάπια..Απορείς ..συνοφρυώνεσαι..μετράς..και δε σου βγαίνει ηλικιακά στο μέτρημα..το σφρίγος και η ζωντάνια ..που αναγκάζεσαι να δεις και να παραδεχτείς..μες στη μεγάλη λύπη σου..και να συνειδητοποιήσεις ξαφνικά..πως η ζωή δε μετριέται με τα χρόνια..
Και ναι..σε σένα μιλάω φίλε μου..σε σένα που ενόμισες πως πρέπει να κάνω αγώνα δρόμου τα χιλιόμετρα..και όχι τα χιλιόμετρα που με οδηγούν στην ευτυχία..Ναι..ναι στην ευτυχία τη δική μου ,που εσύ την αγνοείς..και δείχνεις την ταυτότητα και προσπαθείς δροσιά απ' τα αναγραφόμενα τα χρόνια να αντλήσεις.. Τι κρίμα που εμαράζωσες νωρίς πουλάκι μου..και άφησες στην ψυχή σου τη ρυτίδα να εισχωρήσει !!! Αναρωτήθηκες στ' αλήθεια εσύ τι σου συμβαίνει ..εσκέφτηκες μήπως το πνεύμα σου το σκότωσες πριν η ζωή η ίδια σε σκοτώσει ?Γιατί το λένε επιστήμονες και σπουδαίοι ψυχίατροι..ερευνητές και ψυχολόγοι..πως πεθαίνει το πνεύμα κι η ψυχή μας πολύ πριν το βιολογικό μας
θάνατο. Ανάμεσα στο δρόμο που οδηγεί σίγουρα στο γκρεμό και στο άγνωστο
μονοπάτι, που ίσως οδηγεί στο ξέφωτο και στην απελευθέρωσή μας,
επιλέγουμε το πρώτο ελπίζοντας-αυτή η ελπίδα είναι μια δεύτερη φυλακή-
σε ένα θαύμα που ξέρουμε ότι ποτέ του δε θα γίνει...
Κι όμως εξακολουθούμε να ελπίζουμε.Κι έτσι ''αποκοιμισμένοι'' πια και συντηρητικά σκεπτόμενοι ακολουθώντας τους κανόνες γύρω μας του καθωσπρεπισμού..αφήνουμε τα θέλω μας..και τη ζωή που μας αρμόζει..εκεί σε μια γωνιά..μόνη και παραγκωνισμένη..μέχρι που να ξυπνήσουμε ένα πρωί..κι απ' τις αράχνες που δίχτυ εσχηματίσαν γύρω μας..να μην μπορούμε από μέσα για να βγούμε..Διαλαλείς τάχα πως είσαι ελεύθερος πουλάκι μου..στο πνεύμα και στην ψυχή σου ακόμα,μα στρουθοκαμηλίζεις σίγουρα ..όταν την κόκκινη γραμμή φοβάσαι να περάσεις..
Μα πως να παραμείνεις νέος μέσα σου ...αν τη γραμμή εις το ξεκίνημα δεν τόλμησες και το σχοινί να κόψεις..Έχασες άπειρες φορές εις την εκκίνηση ..έχασες και δεν μπόρεσες στο ξέφωτο να βγεις..έμεινες να κοιτάς και να μετράς τα χρόνια σου ..που πήγανε χαμένα..κι ήταν αλήθεια από τόσο πολύ νωρίς..που ακόμα η ταυτότητα τα νιάτα σου μετρούσε..Ήτανε τότε που δεν τόλμαγες ,από μικρό παιδί ..να ακολουθήσεις τα της ηλικίας σου ..φοβούμενος ,σεβόμενος τα πρέπει των κυρίαρχων γονιών σου.Και έτσι εμαραίνοσουν σιγά- σιγά..σαν το λουλούδι που το οξυγόνο του στερείται..Είναι ευαίσθητο και άκρως επικίνδυνο το πέρασμα της κόκκινης γραμμής του συντηρητισμού,που αν τη διαβείς απότομα και απερίσκεπτα στο γήπεδο του παλιμπαιδισμού μπορεί και να σε βγάλει..Μα από την άλλη είναι άδικο να εθελοτυφλείς..και να καταπιέζεσαι ..μπρος στα ωραία δώρα της που η ζωή μονάχα μια φορά σου τα προσφέρει.. Έστω και αργά..ζήσε όσο μπορείς και δύνασαι τη ζωή που επιθυμούσες και δεν έζησες.. Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Μια νύχτα είδα ένα όνειρο.. Ήμουν..λέει..στην άκρη του γιαλού και κοίταζα.. Η θάλασσα ήταν κατάμαυρη..όλο τρόμο και χοχλακούσε.. Κι από πάνω της ο ουρανός..κατάμαυρος κι αυτός..όλο φοβέρα..κατέβαινε όλο και πιο χαμηλά..λίγο ακόμα και θ' άγγιζε τη θάλασσα.. Αγέρας δε φυσούσε..νέκρα φρικτή..πλάνταζα..δε μπορούσα να πάρω ανάσα.. Κι άξαφνα..στη στενή χαραμάδα που απόμενε λεύτερη..ανάμεσα ουρανού και θάλασσας..άστραψε ένα άσπρο κατάφωτο πανί.. Ήταν μια μικρή-μικρή βαρκούλα..αυτόφωτη..και μέσα στην πλανταγμένη απανεμιά..φούσκωνε κάργα το πανί της και προχωρούσε γοργά..βίαια.. ανάμεσα στα σκοτάδια.. Άπλωσα κατά πάνω της τα χέρια.."Η καρδιά μου" φώναξα και ξύπνησα.. Βοήθεια μεγάλη στάθηκε τ' όνειρο ετούτο στη ζωή μου.. Σε δύσκολες στιγμές..όταν όλα γύρα μου σκοτείνιαζαν..κι οι πιο ακριβοί μου φίλοι..και οι πιο σίγουρες ελπίδες με παρατούσαν..πόσες φορές δεν έκλεινα
τα μάτια..και δεν έβλεπα μέσα από τα ματοτσίνουρά μου τη βαρκούλα
αυτή..κι η καρδιά μου έπαιρνε κουράγιο..τινάζουνταν απάνω.. "όρτσα και μη φοβάσαι" μου φώναζε.. κι έσκιζε το σκοτάδι..! "Αναφορά στο Γκρέκο" Ν. Καζαντζάκης ............................................................................................................
Βράδυ Καλοκαιριού..δροσιά που φέρνει απόψε το αεράκι !!!Εκεί κάπου σε κείνη τη γωνιά του κήπου μου..που οι μυρωδιές από το γιασεμί του φράχτη μου..γίνονται ένα με το δυόσμο και το βασιλικό..κι έρχονται να ερεθίσουν έναν κόσμο αέναο..που κάθε Καλοκαίρι με επισκέπτεται στης μνήμης και στης λήθης μου το δρόμο..Δεν είναι βράδυ απολογισμών,καθώς κι αυτό το Καλοκαίρι κλείνει τον κύκλο του σιγά -σιγά..Όχι δεν είναι βράδυ απολογισμών..μα μιας βαθύτερης αναζήτησης..αν πρόλαβες όλες τις υπερβάσεις σου να κάνεις..κι αν εκατόρθωσες ..αν μπόρεσες ολοκληρωτικά,από το στόχο σου ποτέ να μην ξεμάκρυνες...αν το ευτύχησες
<< να αγαπήσεις και να αγαπηθείς >>..γιατί αυτό είναι που στη ζυγαριά σου της ζωής..πάντα βαρύτερο θα γέρνει..
Γιατί τι τάχατες είναι πλέον βαρυσήμαντο.. από τη σπουδαία αυτή..τη δημιουργική σου τη διαδρομή..το λόγο ύπαρξής σου...από την ίδια τη διαδρομή εκείνη της αγάπης ?Μέτρησες πάλι απόψε άνθρωπε τα κατορθώματά σου...τα ταξινόμησες ,τα ελογάριασες ,τα βαθμολόγησες και πάντοτε στο μέτρημα ίσως λειψά και να τα βρήκες..καθώς το βλέμμα έστρεψες σε κείνο το σακίδιο , που έκρυβε την αγάπη..Για άλλους ίσως νάταν αρκετή..αν μέσα στα τετριμμένα πλαίσια..και μέσα σε συμβατικούς δρομίσκους την αγάπη αυτή αναζητούσαν..Μα εσύ που πήρες μπόλικη από αυτή.. άλλη ακόμα πιο ιδανική,απ' τη ζωή αναζητούσες..
Υπάρχουν άραγε αγάπες πια ιδανικές...ανιδιοτελείς..με δώρα φορτωμένες ?Αναρωτιέσαι και μόνη σου απαντάς..τόσο που εμεγάλωσες.. πως όχι..δεν υπάρχουνε πολλές ανιδιοτελείς τέτοιου είδους αγάπες..Τις πιο πολλές φορές..''αλισβερίσι'' γίνεται ακόμα και στις δυνατές τις χαραχτηρισμένες τις μεγάλες τις αγάπες..''αλισβερίσι'' ανταγωνιστικό και εγωιστικό και μέσα στις καρδιές..Υπάρχουνε όμως στη ζωή και αγάπες όμορφες και καθαρές σαν κρύσταλλο ακριβό...εκείνες που εδιάλεξες.. όταν γονέας αποφάσισες να γίνεις...Ναι..γι αυτές τις μόνες τις αληθινές ..τις μητρικές..τις πατρικές..και τις αδελφικές αγάπες..και για τη μια που σου'τυχε στο διάβα σου..άξιζε της ζωής σου το σεργιάνι..Τώρα.. δεν ξέρω αν είσαι τυχερός μες στη ζωή..ίσως και μια και δυο από τις άλλες..τις μεγάλες και τις όμορφες..ίσως να εσυνάντησες..τις ιδανικές.. που λένε στα βιβλία οι συγγραφείς και οι ποιητές..και με ''στολίδια'' περισσά τις περιγράφουν..
Είναι σπάνιο''λουλούδι''η αγάπη η ανιδιοτελής και η ιδανική...για να την τραγουδάς μεγάλη..έτσι και να λογίζεται από σε.Μα οι άνθρωποι βολεύονται..έτσι ίσως πρέπει και να γίνεται για να επιβιώνουν..για να μπορούνε να πορεύονται στο διάβα της ζωής..Τι κι αν δεν μπόρεσες το λούλουδο το ακριβό..το γιασεμί σου να μυρίσεις..Έχει το βάζο τόσα λούλουδα..έχουν και κείνα μυρωδιά..Φορές - φορές σαπίζει το νερό στο βάζο σου αυτό και η μυρωδιά του.. ποτίζει και τα λούλουδα και την πετάς την ανθοδέσμη..Τίποτα στη ζωή δεν είναι αιώνιο..όλα και πάντα έχουνε αρχή -μέση και τέλος..εκτός από αυτούς.. που επένδυσαν σε φράχτες σταθερούς..φράχτες αγάπης δυνατής και αληθινής συνάμα αγάπης..
Βρε πως έχεις μεγαλώσει μπέμπα..μπέμπα..τραγουδάς και μειδιάς..Για σκέψου πως ξεκίνησες μικρή μου...με βήματα δειλά..κοιτούσες ντροπαλά και χαμηλοβλεπούσα έμοιαζες..εκείνα εκεί τα Καλοκαίρια..εκεί στην Κατασκήνωση που σε 'στελνε η μάνα σου..να πάρεις λέει τον καθαρό αέρα..Μα εσύ κι όταν ακόμα ήσουνα μικρότερη..εικόνες στο μυαλό σου μάζευες γλυκές και τρυφερές...Λένε οι ειδικοί και οι επιστήμονες,πως τίποτα μες στη ζωή ,από την αρχή μέχρι το τέλος της δε γίνεται τυχαία..Σχέσεις από παιδιά και φιλικές και ερωτικές επιδιώκουμε..από τόσο δα παιδιά..
Μα τίποτα εδιάβαζα στα βιβλία μου τα παιδαγωγικά δεν είναι τόσο αθώο και αστείο όσο μας φαίνεται εμάς των γονιών..όταν καμαρώνουμε για τα βλαστάρια μας..όταν κοιτάμε πως ''φλερτάρουν''.Στέκομαι εκεί στην παραλία και κοιτώ την ''τσαχπινιά εκείνης της μικρής..και έρχονται διάσπαρτα στο νου μου..εκείνα που εδιάβαζα για να καταλάβω τα παιδιά..Μου 'λέγαν τα συγγράμματα λοιπόν,πως ο άνθρωπος σε κάθε του μεταίχμιο αλλαγής..κάθε που θα αλλάξει μια περίοδο ή ηλικία της ζωής του,ψάχνει για έναν άλλο άνθρωπο επάνω του έναν έρωτα να ακουμπήσει..και μέσα από αυτόν για να μεταλλαχτεί..να ολοκληρωθεί..και την προσωπικότητά του να την συγκροτήσει και να την ολοκληρώσει..
Έτσι εξηγείται που κάθε φορά ..σε όλα μας τα στάδια ψάχνουμε μια σχέση για να βρούμε..Ανάγκη λέει οργανική και ψυχική..Και ανάλογα με τη στενότητα της σχέσης, τις συνθήκες μέσα
στις οποίες συναντώνται τα δύο παιδιά,ή και οι ενήλικες και κυρίως την
ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού ή και του ενήλικα, ο σύνδεσμος αυτός μπορεί να εξελιχθεί,
έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε μια σχέση γεμάτη πραγματική
αγάπη, αφοσίωση, τρυφερότητα.
Το κλισέ της «αγνής παιδικής αγάπης» δεν
είναι λοιπόν και τόσο κλισέ, αν σκεφτεί κανείς πως η έλξη που αισθάνεται
ένα παιδί για ένα παιδί του άλλου φύλου, τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία,
δεν έχει κίνητρα και σκοπιμότητες, όπως τη σεξουαλικότητα, τη
«δημιουργία σχέσης» και τις πιο πολλές φορές ούτε καν τη διεκδίκηση μιας
επιβεβαίωσης από τον άλλον.( Μας λέει η συμβουλευτική ψυχολόγος Λουίζα Βογιατζή.)
Μα εγώ μπερδεύομαι με όλα αυτά..και ένα μονάχα πάντα έχω στο μυαλό μου..πως η ανάγκη της ψυχής να επικοινωνώ..δεν μπαίνει σε κανόνες και σε νόμους και σε γράμματα..Είναι αυτή η επαφή η κοντινή..αυτό κι εκείνο το ''πλησίασμα''..εκείνο εκεί το άγγιγμα..που όλα μέσα μου τα αλλάζει.. Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη. ...........................................................................................................
Προσπάθησα να θυμηθώ...καθώς κοιτούσα τα σημάδια που άφηναν τα βήματα..απ' τα βρεγμένα πόδια σου στην άμμο..Άτιτλο το ονόμασες ..τους στίχους που μου χάρισες..εκεί στην παραλία την ερημική...την καταγάλανη που απρόσβατη έμοιαζε από ψηλά...μα την επερπατήσαμε εκείνο το πρωί.. << Μοιάζεις της θάλασσας>> μου μήνυσες γλυκά ..ψιθυριστά στο αυτί...κι έσκυψες και με φίλησες δειλά και ντροπαλά...Μοιάζεις θαρρώ της θάλασσας.. που με ανοιχτή την αγκαλιά με καλοδέχτηκε..αγκάλιασμα σφιχτό..βαθύ για να μου κάνει...Με κράτησε ολάκερο ...βυθίστηκα βαθιά...δε μούκρυψε απ' τα βάθη της.. ούτε ένα τόσο δα μικρό - μικρό κοχύλι..Απλόχερα με δρόσισε ολάκερο..ώσπου απόκαμα ...γυναίκα έμοιαζε ..που στην αγκάλη της αποκοιμήθη..Πόσο στ' αλήθεια θάλασσα -γυναίκα εσύ της μοιάζεις...Μου το ξαναψιθύρισες και πάλι απ' την αρχή..γιατί ενόμισες πως δεν το άκουσα κι απόκριση δεν πήρες.. << Ναι.. σου απάντησα καλέ μου εγώ..το άκουσα καλά..σου αποκρίθηκα ευθύς: η θάλασσα κάθε φορά παίρνει το χρώμα της αυτό..από τον ουρανό που τη σκεπάζει..>> . Αν θέλησες να γίνεις ουρανός για εμέ..εεε..τότε ναι..γίνομαι θάλασσα γαλάζια και ήρεμη..που ο άνεμος ο ούριος σε έφερε για άλλη μια φορά κοντά μου..
Συγχώραμε που δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τους στίχους σου καλέ μου..Είσαι ένας ήλιος που ανατέλλει το πρωί...κι εγώ στα χρώματα της δύσης μέσα χάνομαι..Λένε πως η δύση με τα χρώματα στους ευαίσθητους και τους ρομαντικούς...λένε πως φέρνει δάκρυ..Μα εμένα δάκρυα δε μου έφερε η δύση μου ποτέ...καθώς μου ομολόγησες κρυφά.. <<πως μοιάζεις με τη θάλασσα κυρά μου εσύ..και οι θάλασσες δεν κλαίνε.. >> Μονάχα την αλμύρα γεύονται κορμιών..που αγκαλιαστήκανε σφιχτά...αιώνες τώρα τα σφιχταγκαλιάσματα κρατούν αυτά.. εκεί σιμά στην άκρη της..που εξεστομίσανε για άλλη μια φορά τη λέξη : Ολοκλήρωση !!!
Θα το φυλάξω το ''κοχύλι'' σου..εκεί στη συλλογή μου τη μικρή..στων κοχυλιών μου της καρδιάς τη συλλογή...ήταν ξεχωριστή η δική μας ''μυστική'' η παραλία.. Δώρο απρόσμενο και ανεκτίμητο το ''όστρακο''ετούτο το μοναδικό..θα το κοιτώ ..θα προσπαθώ να οριοθετώ εκείνη τη γραμμή..της Ανατολής σου με τη Δύση τη δική μου... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. .............................................................................................................
Καλοκαιράκι της φυγής και της ανάτασης..ψυχής τε και σώματος συγχρόνως...Είναι αλλιώτικες οι Κυριακές το μήνα Αύγουστο...σαν διάπλατα ανοίγεις το παράθυρο στην πρωινή δροσιά..Δε σε κρατάει το στρώμα σου ..ούτε το μαξιλάρι..λέει το παλιό καλό λαϊκό άσμα..Πόση αλήθεια κρύβει...Οι κοντινές ή μακρινές οι παραλίες που σχεδιάζεις και μοιράζεσαι με φίλους κι όχι μόνο...Σου κλέινει το μάτι η ζωή πρωί- πρωί κι εσύ πως να της αρνηθείς?...
Τι είναι το Καλοκαίρι άραγε ? Μια μουσική σε ένα κατάστρωμα..που σε κόσμους άλλους ..ονειρικούς σε ταξιδεύει...μια μπύρα παγωμένη στης ψυχής σου την αναζήτηση..καθώς βρεγμένο απ' την αλμύρα το σώμα σου..γεύεται τις χαρές της θάλασσας...τα γέλια τα αληθινά των φίλων σου..το μοίρασμα του βλέμματος.. με τον που αγαπάς και λαχταράς...τα ιδρωμένα τα σεντόνια σου του έρωτα..που η φύση γύρω σου σε προκαλεί να τον γευτείς.. Είναι Καλοκαίρι φίλοι μου και η ζωή ρουφά και παίρνει τις σωστές της διαστάσεις..δεν αντέχει η ζωή τα ψέμματα..είναι άπλετο το φως που πέφτει του ήλιου επάνω της και διαπεραστικό..και τα φωτίζει όλα αληθινά..χωρίς φωτοσκιάσεις.. Να περνάτε δροσερά !!!
η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
Και με την υπέροχη Αφροδίτη Μάνου: << Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου...>>
Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής..που χρόνια τώρα δρομολόγια χαράζει..Εκεί επάνω στο κατάστρωμα συνάντησα πολλές φορές..συχνά κι απρόσμενα επιβάτες μιας διαδρομής..χαμένης για τους ίδιους.. μες στο πλήθος..Είναι στ' αλήθεια ένα συναίσθημα αλλόκοτο αυτό να συναντάς να συγχρωτίζεσαι ανθρώπους άγνωστους που στο ''κατάστρωμα'' βρεθήκανε μαζί σου...Εσένα δε σου άρεσαν ποτέ τα μακρινά ταξίδια...σου φέρναν ζάλη στο μυαλό...και πάντοτε σου άρεσαν οι μικρές οι αποδράσεις και οι εκδρομούλες..Αυτές που σε γεμίζανε εικόνες απλές ..που οι άλλοι δεν τις πρόσεχαν..μεγαλεπήβολα εσχεδιάζαν κι ενεργούσαν..
Πάντα ανέβαινες στο πλοίο το χαρούμενο ετούτο της γραμμής..πολλοί επαραξενεύονταν..ειρωνικά χαμόγελα σκορπούσαν στον αέρα..Κοιτάγανε με απορία που δεν τους έμοιαζες..ήταν περίεργο το πόσο οι άνθρωποι θέλουνε στα καλούπια τα δικά τους να σε βάλουν..Μα είναι απερίσκεπτοι οι άνθρωποι που στο κατάστρωμα ευρέθηκαν μαζί σου...Δεν αναρωτηθήκανε ποτέ...αν ήθελες μαζί τους στο ''παγκάκι '' να καθίσεις..Αυτοί παρατρεχάμενοι..απελπισμένοι και ασυνεπείς με τα δικά τους όνειρα ,ψάχνανε νόημα απ' τις ζωές των άλλων να απομυζήσουν.
Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο φαντάζει το κατάστρωμα στο πλοίο της γραμμής...πόσες χαμένες και απροσάρμοστες μοιάζουνε οι ζωές.. Και ξαφνικά τις σκέψεις μου φωνές ..κραυγές τις διακόπτουν..Τρέχουν αλλαλιασμένοι άνθρωποι..καθώς''ποντίκια'' από μπρος του πέρασαν..κάτι σαν αρουραίοι..Μα δεν τρομάζω εγώ ποτέ στο θέαμα αυτό..ξέρω από μικρή πως οι ''αρουραίοι''στο σκότος και στα αμπάρια κατοικούν..Θα φύγουν σκέφτομαι σε λίγο και μέσα στις υγρές κρυψώνες τους θα μπουν για να κρυφτούν..Δεν το αντέχουνε το φως..γιατί είναι ''τυφλοπόντικες''αυτοί...μόνοι τους θα χαθούν.. Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι και διαφορετικοί..εντάσσονται σε ομάδες ..σαν να επιζητούν διακαώς να μπουν σε ένα ''μαντρί''.Ακούς παράξενα τα λόγια στα αυτιά σου...Είρωνες ..αναζητητές..μιας μοναξιάς που τους κατέτρωγε..σε ξένα χέρια την εναποθέτουν..
Όχι δεν θέλω νάμαι ένα πρόβατο ή και αρνί..εις το κοπάδι το χαμένο αυτό..ούτε και ''αρουραίος'' να γενώ..σε αμπάρια να τρυπώνω..που τα αμολήσανε στο πλοίο το δικό μου..Το πλοίο μου είναι της χαράς...της αναζήτησης..των εικόνων και της έρευνας..μιας ζωής αλλιώτικης..που εσάς δε σας αρέσει..γιατί δεν την καταλαβαίνετε..Ζητάτε να σταθώ μες στην καμπίνα σας...και να αποκοιμηθώ εκεί..τον εαυτό μου να τον χάσω..Μα εγώ χρόνια ολόκληρα δε βολεύομαι στο ''ξέφραγο'' το ανοιχτό και το βρεγμένο σας κατάστρωμα..δε θέλω απ' τη μιζέρια να ''βραχώ..'' Πάντα το πλοίο μου στις ανοιχτές τις θάλασσες ,πάντα το οδηγούσα...Δεν το εμπάταρα ποτέ...ούτε στα αμπάρια του ποτέ εκατοικούσα..
Μου άρεσε πάντα το φως..μα τα ''ποντίκια'' του αμπαριού..το φως δεν το αντέχουν..Άρα συγκάτοικος του ένοικου του αμπαριού..δεν επιλέγω για να γίνω..Αφήνω πάντα αυτούς που σαν τους ποντικούς εδιάλεξαν,αμπάρια πλοίου νάχουν κατοικία..εκεί και να θαλασσοπνίγονται...γιατί εδιάλεξαν κοπάδι ποντικών...για φίλους τους να έχουν..Γέμισε ο κόσμος μάγκες και κουτσόμαγκες..που έπαψαν το θάρρος νάχουνε στα μάτια να κοιτάζουν..Γεμίζουνε την άδεια τους ζωή,γεμίζοντας με τα άδεια τους τα σχέδια..που επάνω στο κατάστρωμα το ξένο σχεδιάζουν..
Γελώ και μειδιώ μέσα μου τρανταχτά..όχι ..ούτε αυτό το γέλιο μου δεν θέλω να σας το χαρίζω..Είστε ανάξιοι συνεπιβάτες καταστρώματος..όσοι με τη φτώχεια του μυαλού..συνεπιβάτες μου θαρρείτε εσείς πως είστε..και σαν παρατρεχάμενοι ψάχνετε συμμαχίες...μέσα στ' αμπάρια αυτού του πλοίου της γραμμής.. Γελώ και μειδιώ συχνά..επάνω εις το πλοίο αυτό του ταξιδιού..που εκίνησα στης Γης τα μονοπάτια για να κάνω... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.. .............................................................................................................
Μοναδικός Νίκος Παπάζογλου !!! Σε καινούρια βάρκα μπήκα.....
Σε καινούρια βάρκα μπήκα-Νίκος Παπάζογλου (Παραδοσιακό)
Χρόνια που''βάφτηκαν'' λευκά..που κρύψαν μέσα στο λευκό της αθωότητας...τα μύρια εκείνα χρώματα..που ακόμα δυνατά στα μέσα μας φαντάζουν..Ένα φουστάνι αυτά ..πολύχρωμο...γεμάτο από λούλουδα αληθινά...το''πλαστικό'' δεν τους εταίριαζε...δεν στέκονταν..ήταν σκληρό και δύσκαμπτο.. δαντέλα για να γίνει...Είχε με σταυροβελονιά κεντίδια το σιρίτι μας που ράβαμε επάνω στον ποδόγυρο...κεντίδια που εβγαίνανε απ' της ψυχής τα χέρια...τα χέρια τα αληθινά...Αποτυπωμένα μες στη μνήμη μας...και τούτο εδώ το Καλοκαίρι ...βγήκαν σεργιάνι μες στις γειτονιές..φίλους για να τα μοιραστούν αναζητούσαν...
Αλλάξανε οι γειτονιές...αλλάξανε οι άνθρωποι..αλλάξαμε κι εμείς...Αλλάξανε και κάποια αποφθέγματα..που τα αποστηθίζαμε ..τον ορισμό της φιλίας να αποδώσουμε σωστά...Αναρωτήθηκες στα σοβαρά κι εσύ ποτέ..μίλησες με τον εαυτό σου? Έσκυψες πάνω στη δική σου τη ''δαντέλα''?...εσκέφτηκες γιατί ξεθώριασε και δεν την αναγνωρίζεις πια ?..Μη γίνεσαι γκρινιάρα τώρα εσύ..δε φταίνε μόνο πάντα οι άλλοι...Φορτώθηκες στους ώμους σου...όλα τα βάρη που σου περισσέψανε...χρόνια τώρα και τα σώριασες στο παλιό σου το σεντούκι...Ήταν αβάσταχτα πολλές φορές και σου ξεσκίζαν τη''δαντέλα'' .Μα οι φιλίες οι επιφανειακές...δεν τις αντέχουνε τις''ξεσκισμένες'' σου δαντέλες..Σε θέλουν πάντα φρέσκια ..γελαστή...και καλοφορεμένη...
Υπάρχουν όμως και οι φιλίες οι αληθινές...που το''κατάλευκο''φουστάνι τους ακόμα το φοράνε...Δε ''γάριασε''.και δεν κιτρίνισε...μες στο μπαουλοντίβανο ..εκεί στην άκρη φυλαγμένο...Είναι οι φίλοι οι υπομονετικοί...που σε κοιτούν στα μάτια...και σου αποκρίνονται χωρίς να τους μιλάς...γιατί επιάσαν το σφυγμό σου...Ναι ...υπάρχουνε..είναι ελάχιστοι..πολύτιμοι..και όχι απλά και μόνο ''χρηστικοί''.Πάντα σ' αυτούς να επενδύουμε...και είναι η πιο επισφαλής επένδυση...στο διάβα μας των χρόνων..Εδώ μονάχα θα σταθώ...και θα το μοιραστώ αυτό το υπέροχο και διαχρονικό το σκεπτικό...του φιλόσοφου Αριστοτέλη:
Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη υπάρχουν τρεις τύποι φιλίας: H φιλία που βασίζεται στη χρησιμότητα. Η φιλία που βασίζεται στην ευχαρίστηση. Η φιλία που βασίζεται στην αρετή.
Πιο συγκεκριμένα:
Η φιλία που βασίζεται στη χρησιμότητα είναι η φιλία που δύο άνθρωποι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για ένα συγκεκριμένο σκοπό.
Για παράδειγμα, οι μαθητές έχουν συχνά αυτό το είδος της σχέσης. Δύο
μαθητές μπορεί να καθίσουν δίπλα ο ένας στον άλλο στην τάξη, και να
μοιράσουν τις σημειώσεις τους ή να βοηθήσει ο ένας στον άλλο στη λύση
ενός προβλήματος . Σε μια τέτοια σχέση, όταν τελειώνει η χρησιμότητα,
τελειώνει και η φιλία. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτό το είδος της
φιλίας εφ' όσον υπάρχει σεβασμός . . Η φιλία που βασίζεται στην ευχαρίστηση, είναι η φιλία στην οποία ο ένας απολαμβάνει τη παρέα του άλλου. Ίσως
βρίσκουμε κάποιον αστείο και χαριτομένο και μας αρέσει να τον έχουμε
γύρω μας. Όταν παύει να μας ευχαριστεί η παρουσία του, τελειώνει και η
φιλία.
Η φιλία που βασίζεται στην αρετή, είναι η φιλία στην οποία
και οι δυο φίλοι αγαπάνε πραγματικά ο ενας τον αλλον και είναι ηθικά
ενάρετοι και οι δυο. Σε αυτή τη φιλία, και οι δυο αγαπάνε τον
εαυτό τους για αυτό που είναι και κατ’επέκταση αγαπάνε και το φίλο τους
για αυτό που είναι. Αυτό το είδος θεωρείτε ως την υψηλότερη μορφή φιλίας
. Δεν θεωρείτε ως η τέλεια μορφή φιλίας καθώς θα υπάρξουν και
προβλήματα, αλλά επειδή βασίζεται στη καλοσύνη και σε αληθινά αισθήματα
είναι η πιο ανθεκτική φιλία.
Σαφώς και επιλέγω πάντα στη ζωή...την τρίτη αυτή των περιπτώσεων...τη φιλία που βασίζεται στην αρετή..γιατί θαρρώ πως αυτή είναι δυνατή...και αντέχει το ''φουστάνι'' της κατάλευκο ακόμα να φοράει...
