.✿..απόψε τα γοβάκια μου...τα φόρεσα για σένα...✿. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Bράδυ Σαββάτου...καλοκαιριάτικο βράδυ από τα  λιγοστά του φετεινού που μείναν...Και να που το προλάβαμε και τούτο δω το Καλοκαίρι..Πάει  και πέρασε γλυκά..είχε αέρηδες πολλούς απ' την αρχή..μα εγαλήνεψε εδώ στην άκρη του που φτάνει.. το φετινό το Καλοκαίρι...μας γέμισε εικόνες...και συναπαντήματα γλυκά και τρυφερά...ήλιου ανάσες..Ναι ..και μας καλεί κι απόψε να το ζήσουμε...Δε μας ζητάει πολλά...εκεί στο θερινό σινεμά...ένα γλυκό κρασάκι παγωμένο δροσερό..και μετά..εκεί στην άκρια της θάλασσας ,καθώς θα ρίχνει η νύχτα η φωτεινή τις δέσμες της ,μες στα νερά τα καταγάλανα..Ναι ..εκεί το ραντεβού μας θάναι πάλι απόψε φίλοι μου..για να ''γευτούμε'' τη χαρά...το άγγιγμα του αγαπημένου μας...το χέρι που μας σφίγγει ζεστά και την ψυχή μας τη ζεσταίνει...Γι απόψε ίσως μόνο..για αύριο..ποιός το ξέρει ?
Έχουν τα Καλοκαίρια αποχαιρετισμούς γλυκούς..μα υπόσχονται ξανά ..ζεστά και τρυφερά.. Άνοιξες και καινούρια Καλοκαίρια !!!

Γι αυτό το αποψινό..του αποχαιρετισμού Καλοκαιριού..το αποψινό το δείλι και το βράδυ.. εσύ θα λαχταρήσεις πάλι σαν το μικρό.. με το φλοράλ φουστάνι.. κοριτσάκι..Είναι που θα βάλεις πάλι την ψυχή σε μια τροχιά...αναζήτησης χαράς..και έρωτα...με τα ψηλά τα κατακόκκινα γοβάκια σου...όπως το χρώμα του έρωτα καλεί..


Μη φοβηθείς και τόλμησε..και πάλι απόψε την καρδιά σου να χαρίσεις...Μοιράσου εσύ καρδιά μου ταξιδιάρικη και μοίρασε..δώσε χαρά πάλι απόψε και πάρε..με όποιο τρόπο επέλεξες εσύ..με αυτόν.. που στην ''λάγνα'' σου ψυχή ταιριάζει..

Εκεί στης ''Όστριας'' δίπλα στα κύματα της θάλασσας.. καθώς όστρια σημαίνει νότιος ήπιος άνεμος και γλυκός..στείλε με μουσική υπόκρουση.. την καρδιά να ταξιδέψει και το επανιδείν να ευχηθεί..για το άλλο Καλοκαίρι να μας έβρει...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Όταν η μουσική δεν έχει σύνορα !!!!!!!!!!!!!!
 Άκρως ερωτικόν !!!

 Εξαιρετικό κομμάτι κι απ' ό,τι διάβασα γράφτηκε από τους Calexico στην Ελλάδα με τη συνδρομή του παραδοσιακού συγκροτήματος "Τακίμ". Φοβερό πώς συνδυάζεται το λάτιν ύφος του τάγκο με την καθαρά ελληνική ή γενικότερα ανατολίτικη παραδοσιακή μουσική! 
Απίστευτο κράμα!
Εμπνευσμένο από τον Ελληνικό μπάλο!!

Ερωτευθείτε κι απόψε ξανά..τη ζωή ..το Καλοκαίρι..''τον''που σας εμπνέει και σας ''μοιράζει''χαρά...

η φίλη σας Σοφία..
Καλό Σαββατόβραδο !!!!!!!!!!!!!!

            https://youtu.be/3iUSvyNaDyo    

Calexico - Roll Tango (feat. Takim & Eric Burdon)[Bonus Track] 

..............................................................................................................

.. την ''τσιγγουνιά της ψυχής σου..διώξε''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Αγάπα τον τον εαυτό σου..σεβάσου τον..διάλεξε γι αυτόν τα καλύτερα..αυτά που σου αξίζουν...που σου ταιριάζουν..που πηγαίνουν την ψυχή σου στα ανοιχτά...Δυσκολεύεσαι να αποστασιοποιηθείς από εσένα..να κοιτάξεις και να σκύψεις μέσα σου βαθιά..ντρέπεσαι ίσως και να τον χαϊδέψεις..Μα είναι ώρα να το πράξεις για να νιώσεις πιο καλά..γιατί αξίζεις νάσαι εσύ καλά..και τότε μόνο και οι γύρω σου θα είναι..Μη λυπηθείς..φέρσου απλόχερα και μια φορά εις τον ''πολύτιμο'' και τον ξεχωριστό για σένα εαυτό σου.. και χάρισέ του τους ανθρώπους που ''οσμίζονται'' τα ίδια με εσένα ..Πέταξέ τους μια κόκκινη κλωστή..που θα σας δένει με μια αόρατη δύναμη..άκου τις μουσικές που θα σε ταξιδέψουν..κλείσε τα αυτιά σου στο κάλεσμα του ''ψεύτικου'' του λίγου..του μίζερου...γέλα ..ή κάνε πως γελάς για να τους μάθεις..ίσως και να τους συνετίσεις..

Διώξε από μέσα σου την ''τσιγγουνιά της ψυχής'' των ανθρώπων..των αχάριστων.. που απλόχερα τους μοίρασες..αγάπη ..χρόνο..έδιωξες την ανία τους..βοήθησες τη μοναξιά τους...

Αγάπα το όμορφο αυτό κομμάτι του εαυτού σου..και προσπάθησε ..βελτίωσε αν μπορείς...αυτό που προσπαθεί να σε ''βουλιάξει''..τις σκοτεινές σου νύχτες..που το γκρίζο απλώνεται τριγύρω σου..το κακό κομμάτι του εαυτού σου...που το ανακαλύπτεις μέσα από τα μάτια των ανάξιων..μα είσαι τυχερή φορές- φορές..που στην επιφάνεια το βγάζουν..


Γίνονται ο καθρέφτης σου..διότι η αγνότητα ή και η ''βρωμιά'' ενός προσώπου και της ψυχοσύνθεσής του, αποτυπώνεται σε αντιδιαστολή..επάνω στα πρόσωπα των άλλων γύρω του..
Αγάπα τον λοιπόν  τον εαυτό σου..είναι όλα αυτά μαζί..είσαι εσύ...ο ''υπέροχος'' μες στις στιγμές ο εαυτός σου..μα και ο ''γκρίζος''που στην επιφάνεια οι άλλοι σου ανασύρουν..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Με τη μαγική μουσική της ''μοναδικής'' Loreena Mc Kennitt ταξιδέψτε κι αυτό το Σαββατοκύριακο τα όνειρά σας... 

Η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...

Loreena McKennitt - NIGHTS from the ALHAMBRA Full 

..............................................................................................................

Μέθα...Σαρλ - Πιερ Μπωντλαίρ.

Μέθα

Αν κάποτε στα σκαλιά ενός παλατιού ,στο πράσινο γρασίδι
μιας τάφρου, στη μουντή μοναξιά του δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πια,ρώτα τον άνεμο,ρώτα το κύμα,
το πουλί το ρολόι,κάθε τι που φεύγει,
κάθε τι που στενάζει ,κάθε τι που κυλάει, που τραγουδάει,
που μιλάει'
ρώτα τι ώρα είναι? 
Κι ο άνεμος ,το κύμα ,το άστρο,το πουλί ,το ρολόι,
θα σου απαντήσουν: Είναι η ώρα της μέθης!


Για να γίνεις ο μαρτυρικός σκλάβος του χρόνου,
μέθα' μέθα αδιάκοπα!
Αλλά με τι?Με ρακή,με κρασί,με ποίηση,με αρετή...
Με ό,τι θέλεις ,αλλά μέθα!... 
 Σαρλ Μπωντλαίρ. 
.................................................

 Να είστε πάντα μεθυσμένοι! 

Να είστε πάντα μεθυσμένοι! Αυτό είναι όλο! Επιτακτική ανάγκη! Για να μη νιώθετε το φριχτό βάρος του Χρόνου,να συντρίβει τους ώμους, να σας γέρνει στη γη. Μεθύστε και μείνετε μεθυσμένοι.. Αλλά με τί; Με κρασί..με ποίηση..με αρετή..με ό,τι σας αρέσει..Όμως μεθύστε! Κι αν τύχει κάποιες φορές και ξυπνήσετε στα σκαλιά ενός παλατιού..στο γρασίδι ενός χαντακιού..μέσα στη βαρύθυμη μοναξιά του δωματίου σας..με το μεθύσι σας χαμένο ή ελαττωμένο..Ρωτήστε τον άνεμο..το κύμα..το πουλί..το ρολόι..Ρωτήστε οτιδήποτε φεύγει..οτιδήποτε βογκάει..ή κυλάει..ή τραγουδάει..οτιδήποτε μιλάει..Ρωτήστε τί ώρα είναι; Και ο άνεμος..το κύμα..το αστέρι..το πουλί..το ρολόι..Θα σας απαντήσει: Είναι ώρα να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου..Μεθύστε..Μείνετε μεθυσμένοι.. Με κρασί..με ποίηση..με αρετή..Με ό,τι σας αρέσει!
Σαρλ Μπωντλαίρ 

Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire, Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867) ήταν Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και την θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν. Η εφημερίδα Le Figaro της 5ης Ιουλίου 1857 έγραψε τα εξής σχετικά με την πρόσφατη εμφάνιση των Ανθέων του Κακού:

 «Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Μπωντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα—για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα».

Ο Μπωντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ' Ορεβιγί τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.
.............................................................................................................

Αγάπα τη ζωή...μέθα με τις ομορφιές της..ρούφα τους χυμούς της..άφησέ την να σε παρασύρει..να σε συνεπάρει...
Είναι από μόνη της μια ιστορία αγάπης..δωρισμένη από το Θεό προς τον άνθρωπο...Να μεθάς ..να χάνεσαι με τις μουσικές..με την τέχνη..με την ομορφιά ..με τους έρωτες...
Να γεύεσαι !!!!!!!!!
Και με την αφιερωμένη μουσική ..μοναδική σε βιολί και πιάνο..
Ένας ύμνος στη ζωή...στον έρωτα ..μοναδική ..θαυμάσια εκτέλεση..
Να μεθάτε !!!
Όσο υπάρχει καιρός..όσο θα περπατάτε πάνω στη Γη...όσο...

<< Μια αστραπή η ζωή μας ,μα προλαβαίνουμε..>>
η φίλη σας Σοφία.... 

Love Story (Piano & Violin Duet) 

............................................................................................................

<< Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν μέσα στο κουστούμι τους >>.

Ω ναι! Ξέρω καλά πως δε χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις..πως δε χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.. Υπάρχουν πολλοί που ναυάγησαν μέσα στο κοστούμι τους..μέσα στη βαθιά τους πολυθρόνα..πολλοί που για πάντα τους σκέπασε το πουπουλένιο τους πάπλωμα..
Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους..σ' ένα κουπάκι του καφέ..σ' ένα κουταλάκι του γλυκού..
Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά που κοιμούνται..
Ας είναι γλυκός κι ανόνειρος..
Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει..

Αργύρης Χιόνης
............................................................................................................. 

Alkinoos Ioannidis - Oneiro Htane 

............................................................................................................

<< Ο έρωτας είναι σαν το τανγκό >>...George Vidakis

George Vidakis

<< Ο έρωτας είναι σαν το τανγκό... αισθησιακός.. μαγικός..σε συνεπαίρνει..σε εξιτάρει.. θέλει συντονισμένες κινήσεις....ρυθμό και χάρη... πρέπει να γνωρίζεις τα βήματα.. να κρατάς το μέτρο για να αποφεύγεις τα λάθη..>>

Η ιστορία του Τάνγκο Το ταγκό, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, είναι μουσική και χορός, που αποτελεί τη συνεισφορά της Αργεντινής στον παγκόσμιο πολιτισμό, μαζί βεβαίως με τους αστέρες της μπάλας, που αφθονούν στη χώρα των πάμπας και των γκάουτσος. Το ταγκό το γνωρίζουμε στην αστική του εκδοχή, αφυδατωμένο από τις κοινωνικές του αναφορές, έτσι όπως το διέδωσαν στον υπόλοιπο κόσμο οι Παριζιάνοι στη δεκαετία του '20.

 Κυρίες με ολόσωμες τουαλέτες και κύριοι με φράκα να χορεύουν βαριεστημένα στη δεξίωση του κυρίου πρέσβη είναι μία εικόνα, που έχουμε στο μυαλό μας, κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο. Στη μικροαστική του εκδοχή το ταγκό θα το συναντήσουμε στη χώρα μας όλο και σε κάποια γαμήλια δεξίωση, με την ετικέτα του «Ευρωπαϊκού», λίγο προτού ηχήσουν τα κλαρίνα. Όμως, το ταγκό είχε άλλες κοινωνικές αναφορές στην αρχή της ιστορίας του. 

Γεννήθηκε κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του Μπουένος Άιρες, κάτω στο λιμάνι της πόλης με τα μπαρ και τα πορνεία, εκεί που εδρεύει η θρυλική Μπόκα Τζούνιορς και έμαθε μπάλα ο Μαραντόνα. Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν μαστροποί και πόρνες, αλλά και άνθρωποι της εργατικής τάξης, μετανάστες, τόσο από τα ενδότερα της Αργεντινής, όσο και από την Ευρώπη. Αρχικά ήταν καθαρά αρσενικός χορός... για άνδρες με τα όλα τους. Το ταγκό, σύμφωνα με τον μεγάλο αργεντινό συγγραφέα Ερνέστο Σάμπατο, είναι προϊόν επιμειξίας μουσικών και χορών, που έφερναν οι μετανάστες από τις πατρίδες τους, με έντονο το ερωτικό στοιχείο. Είναι το τραγούδι του μοναχικού άνδρα, του «πορτένιο», που εκφράζει την επιθυμία και τη νοσταλγία του για μία γυναίκα και σε πολλές περιπτώσεις το ανικανοποίητο του έρωτά του:

 «Στη ζωή μου είχα γκόμενες και γκόμενες, μα ποτέ μου μια γυναίκα» λέει το δίστιχο ενός τάνγκο τραγουδιού. Είναι ένας χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός, αντίθετα με άλλους χορούς που είναι εξωστρεφείς και χαρωποί. «Ο γερμανός πίνει μπίρα, μεθοκοπάει και χορεύει αφελώς, ο «πορτένιο» χορεύει ένα τάνγκο για να σκεφθεί την τύχη του, που δεν του φέρθηκε ευνοϊκά» συμπληρώνει ο Ερνέστο Σάμπατο. Μεγάλη ώθηση στο ταγκό έδωσε το μπαντονεόν, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του. Είναι ένα είδος ακορντεόν που έφτασε από τη Γερμανία, με ήχο συναισθηματικό, βαθύ και δραματικό, που εκφράζει τέλεια τους καημούς του «πορτένιο». Ο συνθέτης και βιρτουόζος του μπαντονεόν Άστορ Πιατσόλα (1921-1992) ήταν ο αυτός, που έβαλε το ταγκό στις αίθουσες συναυλιών, ενώ μεγάλη ήταν και η συνεισφορά του κορυφαίου τραγουδιστή του είδους Κάρλος Γκαρντέλ (1890-1935).
..............................................................................................................

 HASTA SIEMPRE AMOR tango
Αντίο, αγάπη (1953)
Στίχοι: Federico Silva

Στο επανειδείν, αγάπη μου

 .............................................................................................................

To πέρασμα της κόκκινης γραμμής.....- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ρωτάς και με ξαναρωτάς να σου αποκριθώ..πόσο μεγάλωσα να σου ομολογήσω..Μα εγώ λυπάμαι να σου πω.. πόσο περάσανε τα χρόνια τα δικά σου.Άγχος μεγάλο σε κυρίευσε..καθώς τη γέρικη..μες στη νεανική καρδιά σου αναγνωρίζεις..
Εξεχαστήκαμε εμείς οι τολμηροί..οι περιπατητές της πλήρους της διαδρομής...στου χρόνου τα κιτάπια..Απορείς ..συνοφρυώνεσαι..μετράς..και δε σου βγαίνει ηλικιακά στο μέτρημα..το σφρίγος και η ζωντάνια ..που αναγκάζεσαι να δεις και να παραδεχτείς..μες στη μεγάλη λύπη σου..και να συνειδητοποιήσεις ξαφνικά..πως η ζωή δε μετριέται με τα χρόνια..

Και ναι..σε σένα μιλάω φίλε μου..σε σένα που ενόμισες πως πρέπει να κάνω αγώνα δρόμου τα χιλιόμετρα..και όχι τα χιλιόμετρα που με οδηγούν στην ευτυχία..Ναι..ναι στην ευτυχία τη δική μου ,που εσύ την αγνοείς..και δείχνεις την ταυτότητα και προσπαθείς δροσιά απ' τα αναγραφόμενα τα χρόνια να αντλήσεις..
Τι κρίμα που εμαράζωσες νωρίς πουλάκι μου..και άφησες  στην ψυχή σου τη ρυτίδα να εισχωρήσει !!!
 Αναρωτήθηκες στ' αλήθεια εσύ τι σου συμβαίνει ..εσκέφτηκες μήπως το πνεύμα σου το σκότωσες πριν η ζωή η ίδια σε σκοτώσει ?Γιατί το λένε επιστήμονες και σπουδαίοι ψυχίατροι..ερευνητές και ψυχολόγοι..πως πεθαίνει το πνεύμα κι η ψυχή μας πολύ πριν το βιολογικό μας θάνατο. Ανάμεσα στο δρόμο που οδηγεί σίγουρα στο γκρεμό και στο άγνωστο μονοπάτι, που ίσως οδηγεί στο ξέφωτο και στην απελευθέρωσή μας, επιλέγουμε το πρώτο ελπίζοντας-αυτή η ελπίδα είναι μια δεύτερη φυλακή- σε ένα θαύμα που ξέρουμε ότι ποτέ του δε θα γίνει...

Κι όμως εξακολουθούμε να ελπίζουμε.Κι έτσι ''αποκοιμισμένοι'' πια και συντηρητικά σκεπτόμενοι ακολουθώντας τους κανόνες γύρω μας του καθωσπρεπισμού..αφήνουμε τα θέλω μας..και τη ζωή που μας αρμόζει..εκεί σε μια γωνιά..μόνη και παραγκωνισμένη..μέχρι που να ξυπνήσουμε ένα πρωί..κι απ' τις αράχνες που δίχτυ εσχηματίσαν γύρω μας..να μην μπορούμε από μέσα για να βγούμε..Διαλαλείς τάχα πως είσαι ελεύθερος πουλάκι μου..στο πνεύμα και στην ψυχή σου ακόμα,μα στρουθοκαμηλίζεις σίγουρα ..όταν την κόκκινη γραμμή φοβάσαι να περάσεις..

Μα πως να παραμείνεις νέος μέσα σου ...αν τη γραμμή εις το ξεκίνημα δεν τόλμησες και το σχοινί να κόψεις..Έχασες άπειρες φορές εις την εκκίνηση ..έχασες και δεν μπόρεσες στο ξέφωτο να βγεις..έμεινες να κοιτάς και να μετράς τα χρόνια σου ..που πήγανε χαμένα..κι ήταν αλήθεια από τόσο πολύ νωρίς..που ακόμα η ταυτότητα τα νιάτα σου μετρούσε..Ήτανε τότε  που δεν τόλμαγες ,από μικρό παιδί ..να ακολουθήσεις τα της ηλικίας σου ..φοβούμενος ,σεβόμενος τα πρέπει των κυρίαρχων γονιών σου.Και έτσι εμαραίνοσουν σιγά- σιγά..σαν το λουλούδι που το οξυγόνο του στερείται..Είναι ευαίσθητο και άκρως επικίνδυνο το πέρασμα της κόκκινης γραμμής του συντηρητισμού,που αν τη διαβείς απότομα και απερίσκεπτα στο γήπεδο του παλιμπαιδισμού μπορεί και να σε βγάλει..Μα από την άλλη είναι άδικο να εθελοτυφλείς..και να καταπιέζεσαι ..μπρος στα ωραία δώρα της που η ζωή μονάχα μια φορά σου τα προσφέρει..
Έστω και αργά..ζήσε όσο μπορείς και δύνασαι τη ζωή που επιθυμούσες και δεν έζησες..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Πολυμέρης Φώτης - Άσ' τα τα μαλλάκια σου 

..............................................................................................................

Μια νύχτα είδα ένα όνειρο..

Μια νύχτα είδα ένα όνειρο..
Ήμουν..λέει..στην άκρη του γιαλού και κοίταζα..
Η θάλασσα ήταν κατάμαυρη..όλο τρόμο και χοχλακούσε..
Κι από πάνω της ο ουρανός..κατάμαυρος κι αυτός..όλο φοβέρα..κατέβαινε
όλο και πιο χαμηλά..λίγο ακόμα και θ' άγγιζε τη θάλασσα..
Αγέρας δε φυσούσε..νέκρα φρικτή..πλάνταζα..δε μπορούσα να πάρω ανάσα..
Κι άξαφνα..στη στενή χαραμάδα που απόμενε λεύτερη..ανάμεσα ουρανού και θάλασσας..άστραψε ένα άσπρο κατάφωτο πανί..
Ήταν μια μικρή-μικρή βαρκούλα..αυτόφωτη..και μέσα στην πλανταγμένη
απανεμιά..φούσκωνε κάργα το πανί της και προχωρούσε γοργά..βίαια..
ανάμεσα στα σκοτάδια..
Άπλωσα κατά πάνω της τα χέρια.."Η καρδιά μου" φώναξα και ξύπνησα..
Βοήθεια μεγάλη στάθηκε τ' όνειρο ετούτο στη ζωή μου..
Σε δύσκολες στιγμές..όταν όλα γύρα μου σκοτείνιαζαν..κι οι πιο ακριβοί
μου φίλοι..και οι πιο σίγουρες ελπίδες με παρατούσαν..πόσες φορές δεν
έκλεινα τα μάτια..και δεν έβλεπα μέσα από τα ματοτσίνουρά μου τη βαρκούλα αυτή..κι η καρδιά μου έπαιρνε κουράγιο..τινάζουνταν απάνω..
"όρτσα και μη φοβάσαι" μου φώναζε.. κι έσκιζε το σκοτάδι..!
"Αναφορά στο Γκρέκο" Ν. Καζαντζάκης
............................................................................................................

Β.Παπακωνσταντινου - ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΡΑΒΙΑ

.............................................................................................................. 

Βράδυ Καλοκαιριού - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βράδυ Καλοκαιριού..δροσιά που φέρνει απόψε το αεράκι !!!Εκεί κάπου σε κείνη τη γωνιά του κήπου μου..που οι μυρωδιές από το γιασεμί του φράχτη μου..γίνονται ένα με το δυόσμο και το βασιλικό..κι έρχονται  να ερεθίσουν έναν κόσμο αέναο..που κάθε Καλοκαίρι με επισκέπτεται στης μνήμης και στης λήθης μου το δρόμο..Δεν είναι βράδυ απολογισμών,καθώς κι αυτό το Καλοκαίρι κλείνει τον κύκλο του σιγά -σιγά..Όχι δεν είναι βράδυ απολογισμών..μα μιας βαθύτερης αναζήτησης..αν πρόλαβες όλες τις υπερβάσεις σου να κάνεις..κι αν εκατόρθωσες ..αν μπόρεσες ολοκληρωτικά,από το στόχο σου ποτέ να μην ξεμάκρυνες...αν το ευτύχησες

<< να αγαπήσεις και να αγαπηθείς >>..γιατί αυτό είναι που στη ζυγαριά σου της ζωής..πάντα βαρύτερο θα γέρνει..

Γιατί τι τάχατες είναι πλέον βαρυσήμαντο.. από τη σπουδαία αυτή..τη δημιουργική σου τη διαδρομή..το λόγο ύπαρξής σου...από την ίδια τη διαδρομή εκείνη της αγάπης ?Μέτρησες πάλι απόψε άνθρωπε τα κατορθώματά σου...τα ταξινόμησες ,τα ελογάριασες ,τα βαθμολόγησες και πάντοτε στο μέτρημα ίσως λειψά και να τα βρήκες..καθώς το βλέμμα έστρεψες σε κείνο το σακίδιο , που έκρυβε την αγάπη..Για άλλους ίσως νάταν αρκετή..αν μέσα στα τετριμμένα πλαίσια..και μέσα σε συμβατικούς δρομίσκους την αγάπη αυτή αναζητούσαν..Μα εσύ που πήρες μπόλικη από αυτή.. άλλη ακόμα πιο ιδανική,απ' τη ζωή αναζητούσες..

Υπάρχουν άραγε αγάπες πια ιδανικές...ανιδιοτελείς..με δώρα φορτωμένες ?Αναρωτιέσαι και μόνη σου απαντάς..τόσο που εμεγάλωσες.. πως όχι..δεν υπάρχουνε πολλές ανιδιοτελείς τέτοιου είδους αγάπες..Τις πιο πολλές φορές..''αλισβερίσι'' γίνεται ακόμα και στις δυνατές τις χαραχτηρισμένες τις μεγάλες τις αγάπες..''αλισβερίσι'' ανταγωνιστικό και εγωιστικό και μέσα στις καρδιές..Υπάρχουνε όμως στη ζωή και αγάπες όμορφες και καθαρές σαν κρύσταλλο ακριβό...εκείνες που εδιάλεξες.. όταν γονέας αποφάσισες να γίνεις...Ναι..γι αυτές τις μόνες τις αληθινές ..τις μητρικές..τις πατρικές..και τις αδελφικές αγάπες..και για τη μια που σου'τυχε στο διάβα σου..άξιζε της ζωής σου το σεργιάνι..Τώρα.. δεν ξέρω αν είσαι τυχερός μες στη ζωή..ίσως και μια και δυο από τις άλλες..τις μεγάλες και τις όμορφες..ίσως να εσυνάντησες..τις ιδανικές.. που λένε στα βιβλία οι συγγραφείς και οι ποιητές..και με ''στολίδια'' περισσά τις περιγράφουν..

Είναι σπάνιο ''λουλούδι'' η αγάπη η ανιδιοτελής και η ιδανική...για να την τραγουδάς μεγάλη..έτσι και να λογίζεται από σε.Μα οι άνθρωποι βολεύονται..έτσι ίσως πρέπει και να γίνεται για να επιβιώνουν..για να μπορούνε να πορεύονται στο διάβα της ζωής..Τι κι αν δεν μπόρεσες το λούλουδο το ακριβό..το γιασεμί σου να μυρίσεις..Έχει το βάζο τόσα λούλουδα..έχουν και κείνα μυρωδιά..Φορές - φορές σαπίζει το νερό στο βάζο σου αυτό και η μυρωδιά του.. ποτίζει και τα λούλουδα και την πετάς την ανθοδέσμη..Τίποτα στη ζωή δεν είναι αιώνιο..όλα και πάντα έχουνε αρχή -μέση και τέλος..εκτός από αυτούς.. που επένδυσαν σε φράχτες σταθερούς..φράχτες αγάπης δυνατής και αληθινής συνάμα αγάπης..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

ROMANTIC LOVE SONGS - INSTRUMENTAL MUSIC 

.............................................................................................................

Βρε πως έχεις μεγαλώσει μπέμπα.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βρε πως έχεις μεγαλώσει μπέμπα..μπέμπα..τραγουδάς και μειδιάς..Για σκέψου πως ξεκίνησες μικρή μου...με βήματα δειλά..κοιτούσες ντροπαλά και χαμηλοβλεπούσα έμοιαζες..εκείνα εκεί τα Καλοκαίρια..εκεί στην Κατασκήνωση που σε 'στελνε η μάνα σου..να πάρεις λέει τον καθαρό αέρα..Μα εσύ κι όταν ακόμα ήσουνα μικρότερη..εικόνες  στο μυαλό σου μάζευες γλυκές και τρυφερές...Λένε οι ειδικοί και οι επιστήμονες,πως τίποτα μες στη ζωή ,από την αρχή μέχρι το τέλος της δε γίνεται τυχαία..Σχέσεις από παιδιά και φιλικές και ερωτικές επιδιώκουμε..από τόσο δα παιδιά..

Μα τίποτα εδιάβαζα στα βιβλία μου τα παιδαγωγικά δεν είναι τόσο αθώο και αστείο όσο μας φαίνεται εμάς των γονιών..όταν καμαρώνουμε για τα βλαστάρια μας..όταν κοιτάμε πως ''φλερτάρουν''.Στέκομαι εκεί στην παραλία και κοιτώ την ''τσαχπινιά εκείνης της μικρής..και έρχονται διάσπαρτα στο νου μου..εκείνα που εδιάβαζα για να καταλάβω τα παιδιά..Μου 'λέγαν τα συγγράμματα λοιπόν,πως ο άνθρωπος σε κάθε του μεταίχμιο αλλαγής..κάθε που θα αλλάξει μια περίοδο ή ηλικία της ζωής του,ψάχνει για έναν άλλο άνθρωπο επάνω του έναν έρωτα να ακουμπήσει..και μέσα από αυτόν για να μεταλλαχτεί..να ολοκληρωθεί..και την προσωπικότητά του να την συγκροτήσει και να την ολοκληρώσει..

Έτσι εξηγείται που κάθε φορά ..σε όλα μας τα στάδια ψάχνουμε μια σχέση για να βρούμε..Ανάγκη λέει οργανική και ψυχική..Και  ανάλογα με τη στενότητα της σχέσης, τις συνθήκες μέσα στις οποίες συναντώνται τα δύο παιδιά,ή και οι ενήλικες  και κυρίως την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού ή και του ενήλικα, ο σύνδεσμος αυτός μπορεί να εξελιχθεί, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε μια σχέση γεμάτη πραγματική αγάπη, αφοσίωση, τρυφερότητα. 

Το κλισέ της «αγνής παιδικής αγάπης» δεν είναι λοιπόν και τόσο κλισέ, αν σκεφτεί κανείς πως η έλξη που αισθάνεται ένα παιδί για ένα παιδί του άλλου φύλου, τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία, δεν έχει κίνητρα και σκοπιμότητες, όπως τη σεξουαλικότητα, τη «δημιουργία σχέσης» και τις πιο πολλές φορές ούτε καν τη διεκδίκηση μιας επιβεβαίωσης από τον άλλον.( Μας λέει η συμβουλευτική ψυχολόγος Λουίζα Βογιατζή.)

Μα εγώ μπερδεύομαι με όλα αυτά..και ένα μονάχα πάντα έχω στο μυαλό μου..πως η ανάγκη της ψυχής να επικοινωνώ..δεν μπαίνει σε κανόνες και σε νόμους και σε γράμματα..Είναι αυτή η επαφή η κοντινή..αυτό κι εκείνο το ''πλησίασμα''..εκείνο εκεί το άγγιγμα..που όλα μέσα μου τα αλλάζει..
  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

........................................................................................................... 

Μοιάζεις της θάλασσας - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Προσπάθησα να θυμηθώ...καθώς κοιτούσα τα σημάδια που άφηναν τα βήματα..απ' τα βρεγμένα πόδια σου στην άμμο..Άτιτλο το ονόμασες ..τους στίχους που μου χάρισες..εκεί στην παραλία την ερημική...την καταγάλανη που απρόσβατη έμοιαζε από ψηλά...μα την επερπατήσαμε εκείνο το πρωί..
<< Μοιάζεις της θάλασσας>> μου μήνυσες γλυκά ..ψιθυριστά στο αυτί...κι έσκυψες και με φίλησες δειλά και ντροπαλά...Μοιάζεις θαρρώ της θάλασσας.. που με ανοιχτή την αγκαλιά με καλοδέχτηκε..αγκάλιασμα σφιχτό..βαθύ για να μου κάνει...Με κράτησε ολάκερο ...βυθίστηκα βαθιά...δε μούκρυψε απ' τα βάθη της.. ούτε ένα τόσο δα μικρό - μικρό κοχύλι..Απλόχερα με δρόσισε ολάκερο..ώσπου απόκαμα ...γυναίκα έμοιαζε ..που στην αγκάλη της αποκοιμήθη..Πόσο στ' αλήθεια θάλασσα -γυναίκα εσύ της μοιάζεις...Μου το ξαναψιθύρισες και πάλι απ' την αρχή..γιατί ενόμισες πως δεν το άκουσα κι απόκριση δεν πήρες..
<< Ναι.. σου απάντησα καλέ μου εγώ..το άκουσα καλά..σου αποκρίθηκα ευθύς: η θάλασσα κάθε φορά παίρνει το χρώμα της αυτό..από τον ουρανό που τη σκεπάζει..>>
. Αν θέλησες να γίνεις ουρανός για εμέ..εεε..τότε ναι..γίνομαι θάλασσα γαλάζια και ήρεμη..που ο άνεμος ο ούριος σε έφερε για άλλη μια φορά κοντά μου..

Συγχώραμε που δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τους στίχους σου καλέ μου..Είσαι ένας ήλιος που ανατέλλει το πρωί...κι εγώ στα χρώματα της δύσης μέσα χάνομαι..Λένε πως η δύση με τα χρώματα στους ευαίσθητους και τους ρομαντικούς...λένε πως φέρνει δάκρυ..Μα εμένα δάκρυα δε μου έφερε η δύση μου ποτέ...καθώς μου ομολόγησες κρυφά..
<<πως μοιάζεις με τη θάλασσα κυρά μου εσύ..και οι θάλασσες δεν κλαίνε.. >>
Μονάχα την αλμύρα γεύονται κορμιών..που αγκαλιαστήκανε σφιχτά...αιώνες τώρα τα σφιχταγκαλιάσματα κρατούν αυτά.. εκεί σιμά στην άκρη της..που εξεστομίσανε για άλλη μια φορά τη λέξη : Ολοκλήρωση !!!


Θα το φυλάξω το ''κοχύλι'' σου..εκεί στη συλλογή μου τη μικρή..στων κοχυλιών μου της καρδιάς τη συλλογή...ήταν ξεχωριστή η δική μας ''μυστική'' η παραλία..
Δώρο απρόσμενο και ανεκτίμητο το ''όστρακο''ετούτο το μοναδικό..θα το κοιτώ ..θα προσπαθώ να οριοθετώ εκείνη τη γραμμή..της Ανατολής σου με τη Δύση τη δική μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Πες μου θάλασσα-Άλκηστις Πρωτοψάλτη~Pes mou thalassa

 .............................................................................................................