Πάψε να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''Πολιτικά αηδόνια''που βράχνιασαν και κελαηδούν βραχνά..κι άλλα που χάσανε την ψεύτικη λαλιά τους..Κι εσύ στη μέση πάντα ..εσύ μικρέ λαέ..που κρέμεσαι από χείλη ψεύτικα...που πάντοτε σου τάζουνε..και πάντα μένουνε ''υγρά'' και μουσκεμένα τα ταξίματα..μέσα εις τα συρτάρια σου..απ' της ομίχλης που τα σκέπασαν οι δροσοσταλιές..τα λόγια τα μεγάλα...Έβαλες τα καλά σου πάλι σήμερα και βγήκες σαν την ''κόρη'' τη νοικοκυρά και τη φρεσκοπλυμένη..να υποδεχτείς γι άλλη μια φορά την ''αίγλη'' σου.. που χρόνια τώρα σου την πήραν..καθώς σου φορέσανε με μιας..με μια μόνο κίνηση τραπεζική..εκείνο το λερό σου το φουστάνι..Μικρή ήσουν και είσαι Πατρίδα μου γλυκειά..και πάντα μου το ήξερα και δεν σε ανέβαζα να ζεις επάνω σε παλάτια..που ουρανοξύστες μοιάζανε μιας άλλης πολιτείας..Μα προσπαθούσα να σε δώ σε μια αυλή γύρω απ' το σπίτι σου να είναι ''ασπρισμένη''.. 

Δεν το εκαταδέχοσουν εσύ..σε συνεπήρε ξαφνικά μια ''μεγαλομανία'' και έτρεχες..βιαζόσουν να πάρεις το''ασανσέρ''. Να σε ανεβάσει στα ψηλά..να 'ρθεις κι εσύ στο ίσο μπόι με τους άλλους..Μα δεν σου το διδάξανε τόσα παθήματα που πέρασες.. πως το ασανσέρ σαν είσαι άμαθος ''ίλιγγο'' πάντα φέρνει?..Δε σου αρκούσαν τα σκαλιά...είχες μεγάλη ιδέα..Κι έμεινες στα αζήτητα σαν ''μεγαλοκοπέλα''..που όλοι στα δόντια την κοιτούν. ..τάχα να τις τα φτιάξουν..Μα τους είναι ευκολότερο να τις τα ξεριζώσουν..

Πάψε λοιπόν να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή..και μεγαλοκοπέλα..  θα σου ζητήσουνε πολλά ''προικιά'' για να σε''ξεπουλήσουν''.. να σε ''λιγουρευτούν'' και να σε πάρουν οι ''γαμπροί'' σου..Έχε τα μάτια σου ανοιχτά..αν θέλεις να γλιτώσεις..κοίτα καλά .. προσεχτικά..τα δώρα που σου φέρνουν..και θυμήσου για άλλη μια φορά : <<Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας >>.

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Η τράτα μας η κουρελού.....
<< Κι αν σε ρωτήσει η μάνα μου τι έκανα στην τράτα..να πεις πως την ''εψείριζα'' τη βρώμια μου τη βράκα.....>>
Τα συμπεράσματα δικά σας φίλοι μου αγαπητοί.... 
η φίλη σας Σοφία..

Η ΤΡΑΤΑ, ΣΙΚΑΓΟ 1932, ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΣΑΣ 

.............................................................................................................

Απόψε πάλι οι ''λύκοι'' θα ουρλιάζουνε.._ της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Απόψε πάλι οι ''λύκοι'' θα ουρλιάζουνε..( λες και εσταματήσανε ποτές..?)..κι όχι γιατί είναι Πανσέληνος και όλα είναι ωραία..ούτε κοιτάζοντας τον ουρανό..που ήρθε και εστάθηκε το ολόγιομο φεγγάρι.Κάτω απόψε οι ''λύκοι'' θα κοιτούν..κάτω θα 'χουν στραμμένο το βλέμμα τους οι λύκοι αυτοί..με υποψία θα  κοιτάζουνε τη Γη..Γιατί αυτοί είναι ''λύκοι'' αλλιώτικοι..έχουνε διαφορετική ταυτότητα..είναι από άλλη ''ράτσα'' και γενιά..και έχουν ''σεσημασμένο'' αριθμό..Είναι λύκοι- πολιτικοί- αρπαχτικά..τσανακογλύφτες συμφερόντων.. 

 Λένε πως απόψε..ετούτη τη βραδιά.. της 14ης του Νοέμβρη.. το φεγγάρι θα πλησιάσει από όλες τις άλλες τις φορές..( εδώ και   χρόνια πάνε 68 από τότε) ..τόσο πολύ κοντά στη Γη..που θα φαντάζει στα μάτια μας ακόμα πιο μεγάλο..θα 'ναι ακόμα και περισσότερο απ' τις άλλες τις φορές..πιο φωτεινό και λαμπερό..κι ύστερα πάλι από χρόνια πάλι πολλά ..ετούτο θα συμβεί...

Η φύση δουλεύει ακούραστα με τους δικούς της τους ρυθμούς..Μα..εγώ..που πάντα στέκομαι απέναντι και το κοιτώ..δεν ξέρω απόψε αν και το όνειρο θα γίνει πιο μεγάλο και πιο φωτεινό..και θα 'ρθει τον Πλανήτη μας μαζί μ' αυτό ..για να τον πλησιάσει..Δεν ξέρω πάλι απόψε αν το φεγγάρι μπορεί τον πόνο να απαλύνει των ανθρώπων.. Δεν ξέρω αν οι ''σαρκοβόροι'' λύκοι..που έπαψαν να κατοικούν εκεί ψηλά στον έναστρο ουρανό..και κατεβήκανε στη Γη..αν θα καταπιούν ..και θα ξεσκίσουν πάλι το όνειρο..καθώς ''ουρλιάζοντας'' θα βάζουνε καινούρια σχέδια..για παγκοσμιοποιήσεις..μοίρασμα εθνών..και μοίρασμα ψυχών..σε παραδείσους και κολάσεις κατα το δοκούν...των άναρθρων των ουρλιαχτών..και των πεινασμένων και αιμοδιψών κραυγών τους... 

Δεν το γνωρίζω αν η επιθυμία και η δύναμη να το κοιτάς..και να ελπίζεις..να παρακαλάς..και να νομίζεις πως σου τάζει..δεν ξέρω αν κατέβει πάλι απόψε χαμηλά στα όνειρά μας..δεν ξέρω αυτό αν φτάνει..Έρχονται και ξανάρχονται οι γέμισες αυτές..και το βλέμμα ψάχνει με αγωνία και θαυμάζει και κοιτά..΄και πάλι τα ολόγιομα φεγγάρια..Πόσες αλήθεια φορές δε μας τάξανε ουρανούς με άστρα φωτισμένους.. ..πόσες φορές αλήθεια αυτά τα ίδια δε μας γέλασαν ?
Μα εμείς.. πάντα θαμώνες της βραδιάς αδιάκοπα αυτής..που γίνονται πρόσωπα ολοφώτεινα γεμάτα τα φεγγάρια..πρόσωπα υπερδύναμα..πρόσωπα μάγισσας με ραβδί θαυματουργό..μάγισσες των ψυχών...πάντα θαμώνες μιας ελπίδας που μας τάζουνε..και που τόσο λίγο ..μια βραδιά μονάχα αυτή κρατεί..πάντα πιστοί να μένουμε..κοιτώντας μες στα σύννεφα να βγει ..ψηλά στους ουρανούς..Πόσο πολύ επενδύουμε στη νύχτα αυτή..στη νύχτα που σαν δίσκος πια χρυσός..υπόσχεται..ένα φεγγάρι αλλιώτικο..την προσδοκόμενη ευτυχία να μας φέρει..

Στεκόμαστε πάλι σιωπηλοί..λες και δεν βγαίνουν οι κατάλληλες οι λέξεις για να πούμε..Σιωπές που γίνονται εκκωφαντικές απόψε της σελήνης..κι έρχονται και μπερδεύονται απαλά με τις σιωπές τις τρυφερές της πεινασμένης γι αγάπη και ευτυχία ανέλπιστη ..της όμορφης ψυχής μας..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

				έβγα κυρά του φεγγαριού και κόρη της σελήνης.........

 

Σπύρος Πετρουλάκης - ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ - Σαββέρια Μαργιολά

..............................................................................................................

Μυρίζει απόψε άρωμα βροχής.. και άρωμα γυναίκας..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Πάντα την ηρεμούσε το περπάτημα..ποτέ της δεν την ένοιαζε..αν είναι βράδυ για να περπατά ή αν είν' πρωί.. Ποτέ σε τούτο τον περίπατο δεν έμοιαζε να είναι μόνη..Πάντα θαρρείς και την ακολουθούσε μια σκιά..μία σκιά που αναζητούσε να 'ναι δίπλα της..και να την συντροφεύει..Μα σήμερα αποβραδίς..έβλεπε τους περαστικούς..να τρέχουν ..για να μαζευτούν..μπόρα εμηνύονταν πως θα ξεσπάσει..

Ήταν και Σαββατόβραδο..όλοι ετρέχαν για μια έξοδο ..μια συντροφιά να βρουν..την μοναξιά.. που το σκοτάδι.. που γύρω του άπλωνε..να τη σκεπάσουν με φωνές..και με το ''ρούχο'' της παρέας..Εκείνη επερπατούσε αμέριμνη..δεν την εφόβιζε η βροχή..που έτοιμη ήταν να ξεσπάσει..


Επιζητούσε ίσως να βραχεί..να δροσιστεί..από σταγόνες που ξεπλένουνε το πρόσωπο..μα μαζί με τούτο εδώ το ''ξέπλυμα'' δροσίζουν την ψυχή...Επερπατούσε ασταμάτητα..χωρίς σαφή προορισμό..ήτανε χαμογελαστή..παρέα με τις σκέψεις της..και συντροφιά τα λόγια του..εκείνα που την έκαναν ξεχωριστή να μοιάζει..Όχι καθόλου δεν την ένοιαζε απόψε εδώ με το ψιλόβροχο..που ένα χέρι δεν την ξάφνιασε ..τον ώμο να της πιάσει..Γύρισε πίσω το κεφάλι της..και το 'νιωσε..το κατάλαβε..πως δεν περπατούσε μοναχή..εκείνος την ακολουθούσε..Γινότανε μια παρουσία δυνατή..λες και της κράταγε από κοντά ..σφιχτά και δυνατά το αδύναμό της χέρι..

Ύστερα βράχηκε πολύ..μα πάλι δεν την ένοιαξε.. που περπατούσε στη βροχή..για ένα πράγμα νοιαζόταν μοναχά..μην τύχει και περάσει από μέσα η βροχή..μην τύχει και μουσκέψει και διαλύσει αυτή τη μάσκα που έκρυβε βαθιά.. τη μάσκα.. που εσκέπαζε βαθιά τα δάκρυα.. που είχανε φωλιάσει στην ψυχή της..έβρεχε απόψε ασταμάτητα..μα εκείνη ακόμα περπατούσε...
Μυρίζει απόψε άρωμα βροχής..και άρωμα γυναίκας...
Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Μέσα από θεϊκές μουσικές..και λιτά..όλο άρωμα γυναίκας..με μια μοναχά εικόνα..η νοσταλγία..ο έρωτας...το άγγιγμα ψυχής..απελευθερωμένα συναισθήματα,,απλόχερο δώρο από την λατρεμένη μου Ευανθία Ρεμπούτσικα !!!!!!!!!!!!!!!!!

Evanthia Reboutsika ~ best of the best ~ ¨¨˜"°º★ 

...............................................................................................................

αγάπης φάτνες και φωλιές..για τα ''ξεχωριστά'' παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Περνώ έξω από το ''σπίτι'' σου..γυρνώ...κοιτώ..θυμάμαι..τα μάτια τα δικά σου.Στην μικρή αυλίτσα που ''σπόρους'' φυτεύαμε μαζί..''φύτρωσε'' τώρα μια πανύψηλη..απρόσωπη και τσιμεντένια πολυκατοικία..Μα οι ''σπόροι'' που εσπείραμε πίσω εκεί..μέσα στα γόνιμα για σας τα εργαστήριά σας..οι ''σπόροι'' που στο ''χώμα'' έπεσαν σε τούτο το σχολειό..θαρρώ πως εφυτρώσανε μέσα βαθιά εις τις καρδιές σας..Τρομάξανε..τρομάξανε ..το βάλανε στα πόδια σαν σας αντικρύσανε..ακόμα εκεί κάποιες φορές και οι ''δόλιοι''..οι αδύναμοι γονείς σας..

Μα όλοι εμείς που σας κοιτάξαμε κατάματα ..κι όχι στις άκρες των ''κοφτών''ματιών σας..η Νέλλα μου .. δασκάλισσα με ''μαγικές'' τις ικανότητες..αγάπης μάγια έκανε..και σαν χορδές βιολιού ..του αργού μυαλού σας και του χαμηλού..σε εγρήγορση να βάζει..η τολμηρή μου η Χαρά..ο εμπνευσμένος Παντελής..κι όλοι εμείς μαζί..σαν συγχορδίας όργανα ορχήστρας κουρδισμένης..να ψάχνουμε για την ψυχή.. που κρύβετε μέσα σας και να την εξωτερικεύσετε.. εσείς τον τρόπο ψάχνατε αγγελούδια μου και δεν τον εγνωρίζατε..δεν είχατε την επικοινωνία εύκολη σε μας να την εκαταθέσετε..να την εμπιστευτείτε..

Πόσο πολύ θαρρώ πως δεν το άντεχα..καθημερινά στον πόνο του αλλιώτικου..να σκύβω..να αισθάνομαι..και να το επεξεργάζομαι από βραδίς σαν κίναγα στη δουλειά μου για να πάω...Αρνιόμουν να δεχτώ της φύσης γύρω μου..το ''λάθος'' που για σένα έκανε..την αδικία που σε ''κέρασε'' από της γέννας σου την ώρα...Μα θυμάμαι εκείνα εκεί τα πρωινά της νιότης μου..που όλο φλόγα με οδηγούσαν προς εσέ..θυμάμαι τα χαμόγελα τα φωτεινά..τα ανεπιτήδευτα..τα αθώα ..τα αφτιασίδωτα..που σαν τα αστεράκια εφωτίζανε τα πρόσωπά σας τα ιδιαίτερα..που λέγαν πως δε μοιάζανε με των παιδιών των άλλων...

Μα εγώ τα γεύτηκα..τα μύρισα..τα αγκάλιασα τα λούλουδα.. που μου χάριζαν σε ανύποπτες στιγμές τα μάτια σας.. που δεν έμοιαζαν και τα χαμόγελα..ναι.. γιατί ήταν αληθινά διαφορετικά..από των άλλων των παιδιών..Όχι δεν στάθηκα στις άκρες των ματιών..μα κοίταξα κατάματα την αλήθεια που σκορπάνε..άνοιξα τα μάτια κι εγώ διάπλατα..άνοιξα την καρδιά μου..γιατί πάντα μου πίστευα πως οι αγάπες και οι Άνοιξες..ποτέ δεν επισκέπτονται τις κλειδωμένες τις καρδιές..

Έσκυψα πάνω σε γονείς..που ήταν αγάπης φάτνες και φωλιές..για τούτα τα ''ξεχωριστά'' τους τα παιδιά..κι έσκυψα και σε απελπιστικά αδύναμους..και μόνους και ανήμπορους μπροστά στο πρόβλημα γονείς..Άλλοι σας είδαν με μάτι αγάπης καθαρό και σας ενόμισαν αγγέλους.. πως σας έστειλαν στη Γη..κι άλλοι σας είδανε σαν ''βάσανα''..που ήρθατε για να ξεπληρώσετε αμαρτίες των γονιών σας ..Κι εγώ σαν σαστισμένη νέα και άπειρη..γονάτιζα μπροστά στην αποθηκευμένη αγάπη μου ..που φύλαγα να σας χαρίσω τα χαμογελαστά τα πρωινά..έχανα τον επαγγελματισμό μου μονομιάς..και γίνομουν μικρό παιδί μαζί με σας..και προσπαθούσα να φυτέψω σπόρους ''γόνιμους'' στο αργό και ήσυχο μυαλό σας... 

''Κλέβω'' στιγμές από τον άνεμο..τα αδύνατα φτερά της πεταλούδας..που στον άνυδρο Χειμώνα σας μικρά μου..προσπαθούνε να πετάξουν..Θαρρείτε πως δεν βαστάτε στο πέταγμα αυτό το καταχείμωνο που σάρωσε την ''δύσκολη'' ζωή σας..Λένε για σας πως είστε αλλιώτικα μικρά μου...πως δεν καταλαβαίνετε  τις θεωρίες και τα γράμματα στην τάξη σας..που οι δάσκαλοί σας σας διδάσκουν...Κι έτσι που τώρα καταλάγιασα..κι εβγήκα από τις τάξεις καθημερινά..μα μόνο με σύνεση κι αγάπη έρχομουν κοντά σας εθελοντικά..τώρα καταλαβαίνω σίγουρα..πόση αγάπη αληθινή μου ''εφορτώσατε'' μες στης ζωής μου εκείνο εκεί.. εκείνο με τα πολύτιμα..τα ανεκτίμητα τα φυλαχτά..εκείνο το μικρό το βαλιτσάκι...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Έλα μάθε μου άλλες λέξεις
και άλλο τρόπο να αγαπώ
τον σκοπό στα τραγούδια εσύ να διαλέξεις
και να δεις που θα μάθω και εγώ....

                                         Ένα αλλιώτικο νανούρισμα 

...............................................................................................................

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω...έτσι λέει για τα τριάντα το άσμα με την υπέροχη Βίσση..κι εγώ που έμαθα να περπατώ..πάντα με χαμηλά παπούτσια από τα νιάτα μου.. γιατί δε βολευόμουν..απλά έκανα μια διαπίστωση ..που πολύ με βόλεψε και την αγάπησα..τώρα που δεν αντέχουν και πολύ...όπως και πρώτα πια τα πόδια μου στο βάδισμα..πα σε ψηλά και δωδεκάποντα τακούνια...και που ποτέ μου δηλαδή δεν άντεχαν..μα όλοι γύρω μου ελέγανε.. πως είναι πολύ σέξυ..Είναι λέει σέξυ να φορούν ..τακούνια οι γυναίκες..Μα εγώ έβλεπα κάτι άχαρες ..επάνω σε ακριβοπλήρωτες....σαν κότες που  χάνουν το βηματισμό..να πηγαίνουνε ..και να περπατούνε το σέξυ τους να υποστηρίξουνε προφίλ...

Τι το νομίζεις μάτια μου.. πως είναι η θηλυκότητα..και που σε κάνει θελκτική...και γοητευτική και σέξυ..? Τι να σου κάνουν τα ημίμετρα..με τα γοβάκια που φορείς...αν δεν εφρόντισες από νωρίς..να προσαρμόζονται ζεστά στα ποδαράκια σου...αν δεν προδίδουν το βηματισμό..που σε οδηγεί στον έρωτα...στο πλησίασμα ..και στη σαγήνη τελικά...στα μονοπάτια και του σέξυ? Το κουβαλάς από μικρός...είναι που νιώθεις το άρωμα και της ψυχής του άλλου..και θέλεις..το επιθυμείς βαθιά...ένα να γίνουν τα πετάγματα...και να βρεθούν ασφυχτικά κοντά και τα κορμιά...όταν σε κατακλύζει η έκσταση και να την μοιραστείς γυρεύεις..

Έτσι απλά..μακριά από ρήσεις μεγάλων συγγραφέων και ποιητών ..μακριά από βαρύγδουπες και σκορπισμένες εδώ κι εκεί για κατανάλωση λέξεις κενές κι άνευ νοήματος συχνά..θηλυκότητα είναι μια προσπάθεια για μένανε..μια εσωτερική ανάγκη της γυναικείας φύσης να φανεί όλη η Άνοιξη.. που κουβαλάει μέσα της..και  να εκπέμπει ακούραστα τη γλύκα της..αυτήν που επιζητά και η ίδια για να παίρνει...να γίνεται λιμάνι υπήνεμο αυτή..και ο λιμενοχώρος του αντρός..

Ένα γλυκό ταγκό ο έρωτας.. γοβάκια δε διαλέγει..Ανάσες ψάχνει μοναχά να 'ναι όμοιες..φιλιά που ανάβουνε στου έρωτα το βλέμμα..Ξέρει αυτός να περπατά..ξέρει και να διαλέγει..δωδεκάποντα ή χαμηλά παπούτσια κι αν φοράει..είναι κρυμμένα μες στο νου..του σέξυ και της αγκαλιάς παιχνίδια..Φοράει τα ''παπούτσια''που τον κάνουνε να περπατεί..στης απογείωσης τα διαλεχτά τα μονοπάτια..Είναι παιχνίδια του μυαλού.. 
η θηλυκότητα..ο έρως και το ''σέξυ''..

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Κι εγώ φλερτάροντας τον ήλιο..ψάχνω τα χρόνια που 'χουν φύγει..Προετοιμάζομαι να νιώσω κάτι καινούριο δυνατό...και την ψυχή μου θα πουλήσω τώρα στο διάβολο γι αυτό...

Κάπου εκεί στα τριάντα..στα σαράντα ..στα εξήντα και βάλε...
Δε ζω για αύριο ..θα ζω τρελλά για τώρα.....

Ωραία στιχάκια..γεμάτα όρεξη για ζωή..αληθινή ζωή..όχι μίζερη ζωή...Κάπου εκεί στα......και βάλε.....ψηλά τακούνια δε φοράω...μα τρέχω πίσω από τη ζωή ..με τα σπορτέξ..έστω να την προλάβω.....
Η φίλη σας Σοφία.....

                                       Anna Vissi - 30 Kai Vale 

.............................................................................................................

Aγκάθια οι σκέψεις..που τρυπούν..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αγκάθια οι σκέψεις ..που τρυπούν..καθώς η μέρα δύει στο σούρουπο και πλησιάζει το σκοτάδι..Παράξενος ετούτος ο μήνας και απροσδιόριστος..μια με βροχή και μία με χαλάζι..Μαζεύεται ο κόσμος όλος σε μια γωνιά..και απολογισμούς..μετρήματα για το Χειμώνα που έρχεται αρχίζει..Κάποτε που ήμουνα μικρότερη πίστευα.. πως θα παραμείνω για πάντοτε αθώα.. χαιρόμουνα με το παραμικρό..κι έλεγα πως κάθε βράδυ θα κοιμάμαι ευτυχισμένη.. Ποτέ δεν είχα φανταστεί..δεν ήξερα..η άγνοια η παιδική ..η απειρία δεν το επέτρεπε να φανταστώ..πως η ζωή έχει ξαφνιάσματα αναπάντεχα..πως η ζωή δεν είναι πάντα ροζ...Μέσα στο κρύο και στην παγωνιά τρατάρει ολόζεστες στιγμές..και μέσα στην ηλιοφώτιστη λιακάδα ..άλλοτε κρύο ''τσουχτερό''...

 
Τώρα δεν το πιστεύω πια..χάθηκε η αθωότητα και όσο κι αν προσπαθώ..έρχονται βράδια που γεμίζει το δωμάτιο σκιές ...
Κι όχι σκιές από τις σκέψεις τις δικές μου μοναχά..μα από τα εγωιστικά θέλω των γύρω μου..από τον συντηρητισμό που καθημερινά σαν ''φίδι '' μας τυλίγει.. Θέλω προσωπικά..θέλω ερωτικά..θέλω πολιτικά..όλα στα μέτρα τους..κομμένα και ραμμένα..Χάνω τη σκέψη μου συχνά..και αναρωτιέμαι και αμφισβητώ θεωρίες που έχτισα μονάχη μου..μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μου..

Να τις ανατρέψεις προσπαθείς..καθώς δε σκέφτεσαι βαθιά..και πιπιλάς και καταπίνεις αμάσητη την καραμέλλα που σου δίνουν ..να μου τσαλαπατήσεις το όνειρο..να σβήσεις με την ασχήμια σου ..τις λάθος επιλογές σου..την όμορφη εικόνα μου ..που χρόνια τώρα με υπομονή ..σαν το ζωγράφο ..''ζωγραφίζω''.. Δακρύζουνε τα λείψανα..κλαίνε μπροστά σου οι Παναγίες.. ψηφίζεις τους πολιτικούς τους κραυγάζοντες άναρθρα και λαοπλανίστικα.. και τους εθνικιστές..λες κι είσαι μοναχός σου ..ολομόναχος..σαν κάτι το ξεχωριστό ..μέσα στον κόσμο τούτο...Και αδυνατώ να τα επεξεργαστώ..κι έτσι χάνεται η μαγεία της λίμνης μου..θολώνουνε τα θέλω αυτά τα εγωιστικά..θολώνουν τα νερά της..Σκύβω..και προσπαθώ..επίμονα να πιώ..μα νερό δεν πίνω κάθε βράδυ..Κι αν το φτάσω για να πιω μου φαίνεται στυφό τις περισσότερες φορές..

Μεγάλωσα πολύ και ξέρω..Οι άνθρωποι είναι μόνοι..και ιδιαιτέρως προστατευμένοι στο καβούκι τους..έστω κι αν αυτό έχει αγκάθια...Κοιτάζω στο νερό και ψάχνω να καθρεφτιστώ ..να ζωγραφίσω μια σκιά..μα βλέπω μοναχά τη δική μου τη μορφή..που ψάχνει απεγνωσμένα την αλήθεια..δεν κρίνω..για να μην κατακριθώ..Κι έρχεσαι εσύ απρόσμενα..για την αγάπη θεωρίες να αναπτύξεις..γιατί μου λες αυτό είναι το ζητούμενο ετούτης της ζωής..μονάχα η αγάπη..Η αγάπη που να 'ναι παρούσα καθημερινά..σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής..

Μου λες πως η αγάπη θέλει πάντα δυο για ανθίσει και να γεννηθεί..Μα εγώ σου λέω ναι εις την αρχή..μα είμαι της θεωρίας του αγαπημένου μου Λουντέμη..Πιστεύω πως είναι η ανάγκη να αγαπάς..μια θεωρία απέραντη και δίχως σύνορα..από μόνη της η αγάπη..Τι κι αν εσύ αδυνατείς να βγεις απ' το στενό το ρούχο που σου φόρεσαν..εγώ σαν θέλω και το νιώσω αγαπώ..κι ύστερα κλαίω στα συντρίμμια μου επάνω..Μα είναι δάκρυα ευτυχίας και χαράς αυτά..δάκρυα αληθινά..γιατί εγώ μονάχη τα κατάφερα ..καθώς εσύ γινόσουν πέτρα και ασβέστωμα ..σε ένα βουνό και κάτω από το χώμα.. Είναι η αγάπη σου αποκρίνομαι ζήτημα σοβαρό..και ερωτικό..και οικογενειακό ακόμα και πολιτικό το ζήτημα θαρρώ..

Η αγάπη είναι επανάσταση από μόνη της..λίγοι εκείνοι οι τολμηροί που ''επαναστατούν'' αληθινά..Δεν μπαίνει σε καλούπια..δε δέχεται προυποθέσεις και όρους..δεν είναι εμπορεύσιμη...Είναι αδύνατον να πιεις να ξεδιψάσεις απ' το ποτάμι της..αν δεν κρατάς ποτήρι στα χέρια σου τρανό..αν δεν κοιτάς ..και αν δεν βλέπεις τις ομορφιές αυτού του κόσμου...μέσα απ' του έρωτα για τη ζωή..μέσα απ' του έρωτα τα μάτια...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Και ο άνθρωπος ο βαριομοίρης.....μας λέει ο Κωστής Παλαμάς..ο μεγάλος μας ποιητής..και μας τραγουδά ο μοναδικός Χαρούλης.. σε ένα υπέροχο παραδοσιακό τραγούδι..με ξεχωριστά όργανα.....

                                           Γιάννης Χαρούλης - Αγάπη 

..............................................................................................................

Τα βράδια μου μυρίζουνε ''λεβάντες''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Απόψε πάλι μες στην κάμαρα..που με μανία τη χτυπά ο αέρας και σφυρίζει..διάχυτο θα αφήσω να σκορπίσει το άρωμα..από    λεβάντες του έρωτα..να την ποτίσει την κάμαρα με το χαμηλωμένο φως...το φως που χαμηλά..δισταχτικά απλώνουνε.. μοιράζουνε..πάντα εκείνα τα κεριά..που σε ανύποπτο το χρόνο μου αγοράζω τα ρεσώ.. στιγμές να μου προσφέρουνε χαλάρωσης.. τούτα τα απογεύματα τα Φθινοπωρινά...που γρήγορα  νυχτώνει...
Κατέφθασε από νωρίς εφέτος εκείνος ο Βοριάς..κρύος και παγωμένος μοιάζει πια τα βράδια..μα σαν είναι τολμηρές και θέλουν και διψούν να παραμένουνε ζεστές..οι όμορφες καρδιές..φορούν κατάσαρκα χρώματα πια ''ζεστά'' τ' αγιάζι για να διώξουν..δεν κρύβονται πίσω από ανούσιους εγωισμούς..δεν τρέμουνε τους τοίχους τους εντός τους να ''ποτίσουν''.. αφήνουνε το άρωμα..το ''έλαιο'' εκείνο το ξεχωριστό..τους τοίχους της ψυχής να ζωγραφίσει..

Μοιάζουν ''λεκέδες''ανεξίτηλοι..μα είναι ''λεκέδες'' αρωματικοί..λεκέδες που φέρνουν πότε-πότε φθορά καταστροφή.. εκεί όπου σταλάζουν.. μα αν δεν πονέσεις τότε και δεν έχεις...έτσι μαθαίνεις σαν ένας μικρός μαθητής.. τους ''λεκέδες'' από τα αρώματα να μπορείς με προσοχή να ξεχωρίζεις... 
Δεν ξέρω τι άρωμα μου λένε οι φίλοι και οι γνωστοί πως έχει ο έρωτας..του δίνουν χρώμα και άρωμα ο καθείς με τα μάτια τα δικά του..Μα στην ερώτηση αυτή του ''διαγωνίσματος'' ..εγώ την έχω την απάντηση εδώ και χρόνια πια πολλά..εδώ και κάμποσο καιρό...

Ναι για μένα έχει λεβάντας άρωμα ..είναι αυτό το άρωμα..το χρώμα αυτό που μου ταιριάζει..το επιλέγω χρόνια τώρα το φορώ..και μ' όλα τα άλλα τα χρυσά..τα διαφημιζόμενα..τα αρώματα της αγοράς..εγώ δεν το αλλάζω...Είναι μοναδική ετούτη η μυρωδιά..την νιώθω..την αισθάνομαι..όταν με κυριεύει...Λένε πως η λεβάντα είναι θεραπευτική..πως ξέρει να γιατρεύει..Μα εγώ το ξέρω από όλους πιο καλά..πως ναι..γιατρεύει αυτό το άρωμα..σαν θα φωλιάσει επάνω στα φύλλα της καρδιάς..και τα ποτίσει με δροσοσταλιές..του έρωτα σταγόνες...

Τούτα τα απόβραδα..τα βράδια που μοιάζουν κρύα και μοναχικά..ποτίζουνε οι τοίχοι γύρω μου..ρουφούν τα χρώματα..τα αρώματα..οι φλόγες που ανάβουνε τα αρωματικά κεριά μου..οι φλόγες τρεμοσβήνουνε ..μου ανάβουνε τις σπίθες της ψυχής μου..Γυρνώ..κοιτώ..μες στο ημίφως των κεριών..εκεί στο κασελάκι το παλιό..τα σακουλάκια τα αρωματικά του έρωτα..όμορφα..ταχτοποιημένα από παλιά..με το βελούδινο το κορδελάκι..μα κι άλλα φρέσκα που μυρίζουνε πιο δυνατά..την κάμαρα με αρώματα γεμίζουν...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

Γιάννη Σκαρίμπα, «Φαντασία»

Nα 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει. 

Kαι να 'ν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων. 

Kι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα —με γυάλινα πανιά— πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών — στα χάη. 

 

Kι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου —φως μου—
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου…

πηγή: Γιάννης Σκαρίμπας, Ουλαλούμ.
..............................................................................................................

                      ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΜΒΑΚΗ-ΦΑΝΤΑΣΙΑ

............................................................................................................

Μια παλαίστρα η ζωή.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Nα φύγω θέλω..να εκδράμω..όχι με βαλίτσες και αποσκευές ..μα με αποσκευή μονάχα την καρδιά μου..κι όχι σαν άλλες καθημερινές.. χωμένη στης Πλατείας το καφέ..να περιεργάζομαι άσκοπα τους θαμώνες.. Mοιάζω αλλόκοτη στα μάτια σας..φορές - φορές γιατί έπαψα ..πάει καιρός..αρνούμαι.. δε θέλω πια να σας καταλαβαίνω..Αρνούμαι να κατανοήσω την ανοησία σας..το ανούσιο..το λίγο ίσως και το τίποτα..που γύρω μου σκορπιέται..Να φύγω θέλω.. να εκδράμω απ' της υποκρισίας το ψέμμα το κοινωνικό..που ορέγεται για να την καταπιεί..την αληθινή φωνή.. που απ' τα βαθιά φωνάζει μέσα μου ..φωνάζει να κλείσω τα αυτιά στις σειρήνες τις ποταπές..και τον αληθινό τον τρόπο της ζωής για να διαλέξω.. 

''Σαπίσανε'' από καιρό..πράγματα χιλιοειπωμένα.. ιδέες που κατρακύλησαν σε μια ''νεροποντή''..Νιώθω πως μοιάζει καταστροφικό..να ''πελεκάς'' αργά -αργά..αλλά σταθερά το δέντρο της δικής σου της ζωής..των θέλω σου το δέντρο..Να αναλώνεσαι ..να χάνεσαι ανούσια..όταν εσέ οι άνθρωποι..παύουνε πια να σου ταιριάζουν..Θέλω μέσα στα όμορφα βουνά..εκείνα εκεί τα γνώριμα..εκεί που χρόνια τώρα αγέραστα για αλήθειες μου μιλούν ..με ξέρουνε οι ρεματιές..με γνωρίζουνε οι ασπάλαθοι..με ξέρουν οι ανεμώνες ..οι λεβάντες οι άγριες..εκεί να μένω μοναχή κάποιες φορές..να  ψάξω μέσα στην αλήθεια τους..τη δική μου τη γαλήνη..να ζυγίσω..να μετρήσω και να σκεφτώ..το ''αλισβερίσι'' που έκανα εγώ με την ίδια τη ζωή.. και τη δική μου τη ζωή...Τα ρίσκα μου..τα όνειρα και τις ελπίδες μου..αν τα κατάφερα σε μια καλή τιμή..στους ανθρώπους μου και στους ανθρώπους να ''πουλήσω''.  

Θέλω να είμαι ένα πρόσωπο αληθινό..που μονάχη μου εξωτερίκευσα..κι όχι το πρόσωπο που οι άλλοι μου κατασκεύασαν ..με τα πρέπει και τα θέλω τους..Η ομορφιά απλώνεται διάχυτη.. και οι μυρωδιές μπροστά μου..Εκεί η ησυχία μου μιλά..με προκαλεί..και να τη διακόψω αρνούμαι..μόνο ησυχία και σιωπή ταιριάζει στο τοπίο...Το ξέρουνε οι φίλοι μου..το ξέρουν και οι γνωστοί μου..πως πάντα θέλω για να περπατώ..και να κοιτώ από ψηλά..την πόλη που στο μάτι χάνεται..απ' την απεραντοσύνη..

Στέκομαι εκεί στην κόψη του βράχου σιωπηλή..και να συγκεντρωθώ..και να κοιτάξω μέσα μου επιχειρώ..ποιά είμαι..που βαδίζω...Κι έτσι εκεί στην όμορφη ..γαλήνια εικόνα μου..μέσα και έξω απ' το τοπίο..εισβάλλει η φίλη μου απ' τα παλιά..κι απάντηση γυρεύει..Να με διακόψει προσπαθεί απ' τη σιωπή..και να κοιτάξω να 'μαι χρήσιμη για τη δική της μου ζητά ζωή..Ανατροπές συμβαίνουν κατακόρυφες..και ογκόλιθους στο πέρασμα εκεί κατρακυλούν..μες στη δική της τη ζωή..όπως κατά καιρούς και ολονών μας..Με βλέμμα απορημένο ..φοβισμένο ..διερευνητικό γυρίζω την κοιτώ...

Μια παλαίστρα η ζωή..κι εμείς ανόμοιοι παλαιστές..πότε δυνατοί και πότε αδύναμοι..συνειδητά ή ασυνείδητα ..άλλοτε υποχωρούντες..κατανοώντας ..συναισθανόμενοι ..ίσως και οικτίροντας την αθλιότητα...που σαν το κύμα επάνω μας στέλνουν ανασφαλείς συχνά...Λένε πως η ανασφάλεια είναι συνήθως γένους θηλυκού...Ποτέ μου δεν ξεχώρισα σε γένη και ουσιαστικά.. τους χαραχτήρες σε αρσενικούς και θηλυκούς...Μα ήρθανε βράδια που προβληματίστηκα..σαν στάθηκα σε συμπεριφορές αλλόκοτες...παράξενες...και τότε όχι..δεν εθύμωσα..μα ελυπήθηκα βαθιά..

Είδα γυναίκες διψασμένες..πεινασμένες και ανασφαλείς..κι όχι από πείνα της τροφής..μα από πείνα αγάπης και στοργής...το ρίξαν στην ''κλεψιά''..Μα είναι αλήθεια πως να αντέξουν γύρω τους την τόση μυρωδιά..όταν οι ίδιες δε μύρισαν ποτέ ..ούτε καν έναν κρίνο του αγρού..πως να αντέξουν γύρω τους τόση μεθυστική τη μυρωδιά των γιασεμιών ?Τρυπώνουνε λοιπόν τα βράδια όταν μπορούν..στους ξένους τοίχους σκαρφαλώνουνε..να κλέψουν ..να κλαδέψουνε..κλωνάρια μυρωδάτα και μεθυστικά.. Μα κάπου εκεί προς το ξημέρωμα...λησμόνησαν πως τα κλωνάρια αυτά των λουλουδιών...καταλαβαίνουν από χαϊδέματα..και από καθαρά νερά...Θέλησαν..επροσπάθησαν να γίνουν βάζα και αυτές..και να φυλάξουν κρίνους ..γιασεμιά...μα δεν το κατορθώνουνε...είν' τοξικά τα βάζα και τα λούλουδα τα ξένα...

Άκουσα ιστορίες δυνατές..από φίλους και γνωστούς..άκουσα δάκρυα απελπισίας και πολλά ..όταν ερχότανε ένας χωρισμός..σαν σίφουνας για να σαρώσει σκέψεις που δε βάζει ο νους..για φίλους-   φίλες..προδοσίες..μαχαιρώματα κλεψιές συναισθημάτων..Δεν μπόρεσα ποτές μου συμβουλές εγώ να ξεστομίσω και να δώσω..Πως να απαντήσω σε κλεψιές..πως να το επεξεργαστώ ετούτο το ολίσθημα..που μοιάζει όχι ένα απλό έγκλημα σεξουαλικό..μα ένα ποινικό αδίκημα σε εμπιστοσύνη που σου δείξανε..και την ετσαλαπάτησες....την πέταξες στον κάδο των αχρήστων...? 

Μη θλίβεσαι καλή μου εσύ..της προδοσίας το μανδύα πάντα τον φορούν..οι ανεπαρκείς..οι ελλειπείς..όσοι την ευτυχία από λάθος δρόμο αναζητούν...Σήμερα..αύριο..και συνεχώς..θα φορέσουνε το γιορτινό..το ψεύτικο χαμόγελο..όλοι και όλες τους και οι πάντες ..και θα 'ρθουν να σου κλέψουνε κι εσέ..βαλίτσα με τα συναισθήματα..της προδοσίας έδεσμα να σου τρατάρουνε..αντί μονάχα.. για ένα και μόνο σαν αντάλλαγμα.. ''αντί ενός πινακίου φακής''..Μα η συντροφιά ..η αυτογνωσία σου..ορθώνεται μπροστά σου..σαν μια γλυκειά..επιλογή ''αλλόκοτη'' για τους γύρω σου ας μοιάζει...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Αλλοτινές μου εποχές..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σε μια ζωή φορτωμένη από πίκρες ..χαστούκια..ξεραϊλα ψυχής και απανθρωπιά..είναι όμορφο την πίκρα σου να διώχνεις..να προσπαθείς τουλάχιστον.. βουτώντας μες στο βάζο το γλυκό των αναμνήσεων των παιδικών και των νεανικών σου χρόνων..να πασαλείβεις το μικρό σου δάχτυλο..σαν το γλυκό που εδοκίμαζες..κρυφά απ' τη μαμά.. Χρόνων που σε γεμίσανε χαρές και ζεστασιά..με τις μικροστιγμές, τα ασήμαντα ..τα απλά..Εκεί μες στα πλακόστρωτα σοκάκια της..  της πόλης μου..οι μικροπωλητές και οι καστανάδες ..κάνανε με την παρουσία τους το παγωμένο απ' τους αέρηδες και τις βροχές τοπίο..το κάνανε να μοιάζει πιο ζεστό..καθώς τα κάστανα γυρνάγανε με τη ''μασιά'' και γέμιζαν με μυρωδιές τα όμορφα στενά μας τα δρομάκια..

Σάμπως θαρρείς πως είχαμε και χαρτζιλίκι αρκετό..ή και περισσευούμενα λεφτά..Μα τα πράγματα ήτανε τότε και αλλιώς..με ένα μοναχά αυγό σαν το αντάλλασσες.. .έπαιρνες πέντε κάστανα ψημένα..μοσχοβολητά...Σαν το μελίσσι που μαζεύεται γύρω απ' τη βασίλισσα το μέλι να ρουφήξει.. τρέχαμε..εμαζευόμαστε με τη σειρά στον καστανά μπροστά...

Σήμερα..πάλι η μνήμη επίσκεψη μου έκανε στα ξαφνικά..μέσα στης μεγαλούπολης πια το πλακόστρωτο..αντίκρυ απ' το καφέ μου ..εκεί σε μια γωνιά μες στην Ερμού..πάλι περιτριγυρισμένο βλέπω έναν καστανά..με μεράκι σε χωνάκι να σερβίρει την πραμάτεια.. Τώρα στο μικρό πορτοφολάκι τα παιδιά..δεν έχουνε κρυμμένα δυο αυγά..που να βρεθούν κι οι κότες εδώ μέσα..τώρα λίγα ευρωπουλάκια περισσά..που η γιαγιά εφρόντισε τα εγγονάκια να τροφοδοτήσει..

Μα τα παιδιά είναι παιδιά..και ξέρουν πάντοτε να γεύονται μικροχαρές στην καθημερινότητά τους..Τραβώντας φέρνουν τη μαμά σε τούτη τη γωνιά..που στήθηκε ο μερακλής..κι ο μεροκαματιάρης καστανάς της πόλης...

Όχι δε ντρέπομαι την αδυναμία μου ..την τρυφερότητά μου να δηλώσω..που έρχεται στιγές - στιγμές για να με κατακλύσει..Θέλω να είμαι άνθρωπος κανονικός..με τα ευαίσθητα σημεία μου..και να γελώ..να κλαίω..να αισθάνομαι..και να λυγίζω..Το ξέρω τώρα πια καλά αυτό..όποιος πολύ αγαπήθηκε από τα μικράτα του..αυτό το κουβαλά..το εκδηλώνει ό,τι και να του συμβεί..έχει να δώσει και να πάρει..Δε στέγνωσε η ψυχούλα του..γι αυτό και ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη του..όταν θωρεί ετούτα τα μικρά παιδιά..που ανέμελα..γεμάτα αθωότητα..καταβροχθίζουν   τη μικρούλα αυτή τη νοστιμιά..Στιγμές..και νόστιμες πολύ.. οι παιδικές μας μνήμες..

Πάλι ο παππούς μου με ''χαιρέτησε'' από μακριά..καθώς γυρνούσε απ' το λιβάδι στο μικρούλη μας χωριό..κι είχε γεμάτο το καπέλλο του με κάστανα...που μάζεψε μονάχος του..για να τα φέρει να τα βράσει η γιαγιά..Γιατί τα βράζαμε εμείς τα κάστανα.. εκεί μες στο μικρό μου χωριουδάκι..Μα ήτανε πιο νόστιμα τα κάστανα του καστανά..ψημένα καθώς γέμιζαν τον αέρα μυρωδιά.. Ο κυρ- Θανάσης έπιανε από όταν Φθινοπώριαζε..από νωρίς δουλειά..και έψηνε σε κείνη τη γωνιά μέχρι που να 'βγει ο Χειμώνας..είχε και πέντε στόματα στο σπίτι του να θρέψει..έκανε πάντοτε όλες τις δουλειές..μεροκαματιάρης άνθρωπος..τη ζωή του εκυνηγούσε..
Πάντα θυμάμαι και τα λόγια της γιαγιάς :
«Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι και το κορίτσι φίλημα πρωί και μεσημέρι ». 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

Με μεράκι και ''μαγκιά'' μεγάλη η ζεμπεκιά......

Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ - ΣΚΟΥΤΑΣ - ΜΗΤΑΡΑΚΗΣ - ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ

Στίχοι:  

Κώστας Κοφινιώτης

Μουσική:  

Δημήτρης Σέμσης

Μέσα στη βαρυχειμωνιά
τώρα που κάνει κρύο
με τη φουφού μου στη γωνιά
περνάω μεγαλείο.
Έχω κάστανα στην πένα, κάστανα ξεροψημένα.

Μέσα ζάχαρη γλυκά τα κάστανα που ψήνω,
μ’ ένα φραγκάκι μοναχά τέσσερα αμέσως δίνω.
Στα κορίτσια δεν την χάνω, δίνω κι ένα παραπάνω.

Πήγαινε μια στο σινεμά και στάθηκε μπροστά μου.
Τα κάστανά σου είναι ωμά, μου είπε, καστανά μου.
Φούρνος μ’ έκανε να γίνω και μαζί της να τα ψήνω.

.............................................................................................................