Περί τυφλότητας ( απόσπασμα ) - Ζοζέ Σαραμάγκου.

”Υπάρχει άραγε εξουσία , είπε ο πρώτος τυφλός. Δεν φαντάζομαι, αλλά και να υπάρχει, θα είναι μια εξουσία τυφλών που θέλουν να κυβερνούν τυφλούς, σαν να λέμε το τίποτα θέλει να οργανώσει το τίποτα.”[…]
 
Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά, άλλα βήματα βρε αδερφέ και καλά κάνει, αλλά γιατί τόσο εξόφθαλμα να στερούμαστε προσανατολισμού.

Γιατί να έχουμε προσανατολισμό θα με ρωτήσετε και καλά θα κάνετε. Έτσι για αλλαγή, να πούμε ότι η βάρκα θα πάει παρακάτω, που σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι και κινούμαστε σε πορείες αντίθετες και πώς να κάνει δουλειά ο βαρκάρης κι αυτός τυφλός είναι ο έρμος.

Και δε μιλώ για πρωθυπουργό στο όνομα του βαρκάρη,γιατί ο βαρκάρης ξέρει τουλάχιστον ένα κουπί να το πιάνει, με αυτό βγάζει το ψωμί του, μ’αυτό και την κυρά του.

Ας ξεκουνάγαμε τη βάρκα , έστω δύο λεύγες παρακεί, να αλλάξουμε νερά και παραστάσεις, να κατουρήσουμε κι αλλού κι ας επιστρέψουμε μετά πίσω στο μόλο, ούτως ή άλλως το σκοινί μας βγήκε λίγο , βάρκα κι αυτή με περιλαίμιο σκύλου, σαν και αυτούς που οδηγούν κάποιους τυφλούς.

Σε μια χώρα – συγχωρέστε μου τη λέξη για άλλη μια φορά – όπου οι τυφλοί πολλαπλασιάζονται όσο δίνονται συντάξεις αναπηρίας και κατορθώνουν οι τυφλοί να ‘χουν δυο μάτια αετίσια κάθε που στέκονται ουρά να την τσεπώσουν, χάθηκε να τσοντάρουμε να πάρουμε και λίγο σκοινί παραπάνω για τη βάρκα ;

"Δεν είχαν προσανατολισμό , προχωρούσαν δίπλα δίπλα στα κτήρια με τα χέρια απλωμένα μπροστά , σκόνταφταν διαρκώς ο ένας πάνω στον άλλο , σαν τα μυρμήγκια που προχωρούν στο μονοπάτι , όταν όμως συνέβαινε αυτό δεν ακούγονταν διαμαρτυρίες , ούτε χρειαζόταν να μιλήσουν , κάποια οικογένεια ξεκολλούσε απ' τον τοίχο , προχωρούσε περνώντας δίπλα από αυτήν που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση , κι έτσι συνέχιζαν μέχρι την επόμενη συνάντηση . Πότε πότε σταματούσαν , οσφραίνονταν το κατώφλι μαγαζιών για να μυρίσουν μυρωδιά από φαγητό , ό,τι κι αν ήταν , κι ύστερα συνέχιζαν το δρόμο τους ..."

 Περί τυφλότητας ( απόσπασμα ) - 
Ζοζέ Σαραμάγκου.

..............................................................................................................
 
Στο διεθνές το Μαγαζί μιλούσανε δύο χαζοί..
γι αγάπη και ειρήνη..
κι όμως οι άσοφοι σοφοί αφήνουν νηστικούς στη Γη
και πάνε στη σελήνη...
Και ένας νέος μοναχός.................

..............................................................................................................

Πάψε να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''Πολιτικά αηδόνια''που βράχνιασαν και κελαηδούν βραχνά..κι άλλα που χάσανε την ψεύτικη λαλιά τους..Κι εσύ στη μέση πάντα ..εσύ μικρέ λαέ..που κρέμεσαι από χείλη ψεύτικα...που πάντοτε σου τάζουνε..και πάντα μένουνε ''υγρά'' και μουσκεμένα τα ταξίματα..μέσα εις τα συρτάρια σου..απ' της ομίχλης που τα σκέπασαν οι δροσοσταλιές..τα λόγια τα μεγάλα...Έβαλες τα καλά σου πάλι σήμερα και βγήκες σαν την ''κόρη'' τη νοικοκυρά και τη φρεσκοπλυμένη..να υποδεχτείς γι άλλη μια φορά την ''αίγλη'' σου.. που χρόνια τώρα σου την πήραν..καθώς σου φορέσανε με μιας..με μια μόνο κίνηση τραπεζική..εκείνο το λερό σου το φουστάνι..Μικρή ήσουν και είσαι Πατρίδα μου γλυκειά..και πάντα μου το ήξερα και δεν σε ανέβαζα να ζεις επάνω σε παλάτια..που ουρανοξύστες μοιάζανε μιας άλλης πολιτείας..Μα προσπαθούσα να σε δώ σε μια αυλή γύρω απ' το σπίτι σου να είναι ''ασπρισμένη''.. 

Δεν το εκαταδέχοσουν εσύ..σε συνεπήρε ξαφνικά μια ''μεγαλομανία'' και έτρεχες..βιαζόσουν να πάρεις το''ασανσέρ''. Να σε ανεβάσει στα ψηλά..να 'ρθεις κι εσύ στο ίσο μπόι με τους άλλους..Μα δεν σου το διδάξανε τόσα παθήματα που πέρασες.. πως το ασανσέρ σαν είσαι άμαθος ''ίλιγγο'' πάντα φέρνει?..Δε σου αρκούσαν τα σκαλιά...είχες μεγάλη ιδέα..Κι έμεινες στα αζήτητα σαν ''μεγαλοκοπέλα''..που όλοι στα δόντια την κοιτούν. ..τάχα να τις τα φτιάξουν..Μα τους είναι ευκολότερο να τις τα ξεριζώσουν..

Πάψε λοιπόν να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή..και μεγαλοκοπέλα..  θα σου ζητήσουνε πολλά ''προικιά'' για να σε''ξεπουλήσουν''.. να σε ''λιγουρευτούν'' και να σε πάρουν οι ''γαμπροί'' σου..Έχε τα μάτια σου ανοιχτά..αν θέλεις να γλιτώσεις..κοίτα καλά .. προσεχτικά..τα δώρα που σου φέρνουν..και θυμήσου για άλλη μια φορά : <<Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας >>.

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Η τράτα μας η κουρελού.....
<< Κι αν σε ρωτήσει η μάνα μου τι έκανα στην τράτα..να πεις πως την ''εψείριζα'' τη βρώμια μου τη βράκα.....>>
Τα συμπεράσματα δικά σας φίλοι μου αγαπητοί.... 
η φίλη σας Σοφία..

Η ΤΡΑΤΑ, ΣΙΚΑΓΟ 1932, ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΣΑΣ 

.............................................................................................................

Απόψε πάλι οι ''λύκοι'' θα ουρλιάζουνε.._ της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Απόψε πάλι οι ''λύκοι'' θα ουρλιάζουνε..( λες και εσταματήσανε ποτές..?)..κι όχι γιατί είναι Πανσέληνος και όλα είναι ωραία..ούτε κοιτάζοντας τον ουρανό..που ήρθε και εστάθηκε το ολόγιομο φεγγάρι.Κάτω απόψε οι ''λύκοι'' θα κοιτούν..κάτω θα 'χουν στραμμένο το βλέμμα τους οι λύκοι αυτοί..με υποψία θα  κοιτάζουνε τη Γη..Γιατί αυτοί είναι ''λύκοι'' αλλιώτικοι..έχουνε διαφορετική ταυτότητα..είναι από άλλη ''ράτσα'' και γενιά..και έχουν ''σεσημασμένο'' αριθμό..Είναι λύκοι- πολιτικοί- αρπαχτικά..τσανακογλύφτες συμφερόντων.. 

 Λένε πως απόψε..ετούτη τη βραδιά.. της 14ης του Νοέμβρη.. το φεγγάρι θα πλησιάσει από όλες τις άλλες τις φορές..( εδώ και   χρόνια πάνε 68 από τότε) ..τόσο πολύ κοντά στη Γη..που θα φαντάζει στα μάτια μας ακόμα πιο μεγάλο..θα 'ναι ακόμα και περισσότερο απ' τις άλλες τις φορές..πιο φωτεινό και λαμπερό..κι ύστερα πάλι από χρόνια πάλι πολλά ..ετούτο θα συμβεί...

Η φύση δουλεύει ακούραστα με τους δικούς της τους ρυθμούς..Μα..εγώ..που πάντα στέκομαι απέναντι και το κοιτώ..δεν ξέρω απόψε αν και το όνειρο θα γίνει πιο μεγάλο και πιο φωτεινό..και θα 'ρθει τον Πλανήτη μας μαζί μ' αυτό ..για να τον πλησιάσει..Δεν ξέρω πάλι απόψε αν το φεγγάρι μπορεί τον πόνο να απαλύνει των ανθρώπων.. Δεν ξέρω αν οι ''σαρκοβόροι'' λύκοι..που έπαψαν να κατοικούν εκεί ψηλά στον έναστρο ουρανό..και κατεβήκανε στη Γη..αν θα καταπιούν ..και θα ξεσκίσουν πάλι το όνειρο..καθώς ''ουρλιάζοντας'' θα βάζουνε καινούρια σχέδια..για παγκοσμιοποιήσεις..μοίρασμα εθνών..και μοίρασμα ψυχών..σε παραδείσους και κολάσεις κατα το δοκούν...των άναρθρων των ουρλιαχτών..και των πεινασμένων και αιμοδιψών κραυγών τους... 

Δεν το γνωρίζω αν η επιθυμία και η δύναμη να το κοιτάς..και να ελπίζεις..να παρακαλάς..και να νομίζεις πως σου τάζει..δεν ξέρω αν κατέβει πάλι απόψε χαμηλά στα όνειρά μας..δεν ξέρω αυτό αν φτάνει..Έρχονται και ξανάρχονται οι γέμισες αυτές..και το βλέμμα ψάχνει με αγωνία και θαυμάζει και κοιτά..΄και πάλι τα ολόγιομα φεγγάρια..Πόσες αλήθεια φορές δε μας τάξανε ουρανούς με άστρα φωτισμένους.. ..πόσες φορές αλήθεια αυτά τα ίδια δε μας γέλασαν ?
Μα εμείς.. πάντα θαμώνες της βραδιάς αδιάκοπα αυτής..που γίνονται πρόσωπα ολοφώτεινα γεμάτα τα φεγγάρια..πρόσωπα υπερδύναμα..πρόσωπα μάγισσας με ραβδί θαυματουργό..μάγισσες των ψυχών...πάντα θαμώνες μιας ελπίδας που μας τάζουνε..και που τόσο λίγο ..μια βραδιά μονάχα αυτή κρατεί..πάντα πιστοί να μένουμε..κοιτώντας μες στα σύννεφα να βγει ..ψηλά στους ουρανούς..Πόσο πολύ επενδύουμε στη νύχτα αυτή..στη νύχτα που σαν δίσκος πια χρυσός..υπόσχεται..ένα φεγγάρι αλλιώτικο..την προσδοκόμενη ευτυχία να μας φέρει..

Στεκόμαστε πάλι σιωπηλοί..λες και δεν βγαίνουν οι κατάλληλες οι λέξεις για να πούμε..Σιωπές που γίνονται εκκωφαντικές απόψε της σελήνης..κι έρχονται και μπερδεύονται απαλά με τις σιωπές τις τρυφερές της πεινασμένης γι αγάπη και ευτυχία ανέλπιστη ..της όμορφης ψυχής μας..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

				έβγα κυρά του φεγγαριού και κόρη της σελήνης.........

 

Σπύρος Πετρουλάκης - ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ - Σαββέρια Μαργιολά

..............................................................................................................

Μυρίζει απόψε άρωμα βροχής.. και άρωμα γυναίκας..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Πάντα την ηρεμούσε το περπάτημα..ποτέ της δεν την ένοιαζε..αν είναι βράδυ για να περπατά ή αν είν' πρωί.. Ποτέ σε τούτο τον περίπατο δεν έμοιαζε να είναι μόνη..Πάντα θαρρείς και την ακολουθούσε μια σκιά..μία σκιά που αναζητούσε να 'ναι δίπλα της..και να την συντροφεύει..Μα σήμερα αποβραδίς..έβλεπε τους περαστικούς..να τρέχουν ..για να μαζευτούν..μπόρα εμηνύονταν πως θα ξεσπάσει..

Ήταν και Σαββατόβραδο..όλοι ετρέχαν για μια έξοδο ..μια συντροφιά να βρουν..την μοναξιά.. που το σκοτάδι.. που γύρω του άπλωνε..να τη σκεπάσουν με φωνές..και με το ''ρούχο'' της παρέας..Εκείνη επερπατούσε αμέριμνη..δεν την εφόβιζε η βροχή..που έτοιμη ήταν να ξεσπάσει..


Επιζητούσε ίσως να βραχεί..να δροσιστεί..από σταγόνες που ξεπλένουνε το πρόσωπο..μα μαζί με τούτο εδώ το ''ξέπλυμα'' δροσίζουν την ψυχή...Επερπατούσε ασταμάτητα..χωρίς σαφή προορισμό..ήτανε χαμογελαστή..παρέα με τις σκέψεις της..και συντροφιά τα λόγια του..εκείνα που την έκαναν ξεχωριστή να μοιάζει..Όχι καθόλου δεν την ένοιαζε απόψε εδώ με το ψιλόβροχο..που ένα χέρι δεν την ξάφνιασε ..τον ώμο να της πιάσει..Γύρισε πίσω το κεφάλι της..και το 'νιωσε..το κατάλαβε..πως δεν περπατούσε μοναχή..εκείνος την ακολουθούσε..Γινότανε μια παρουσία δυνατή..λες και της κράταγε από κοντά ..σφιχτά και δυνατά το αδύναμό της χέρι..

Ύστερα βράχηκε πολύ..μα πάλι δεν την ένοιαξε.. που περπατούσε στη βροχή..για ένα πράγμα νοιαζόταν μοναχά..μην τύχει και περάσει από μέσα η βροχή..μην τύχει και μουσκέψει και διαλύσει αυτή τη μάσκα που έκρυβε βαθιά.. τη μάσκα.. που εσκέπαζε βαθιά τα δάκρυα.. που είχανε φωλιάσει στην ψυχή της..έβρεχε απόψε ασταμάτητα..μα εκείνη ακόμα περπατούσε...
Μυρίζει απόψε άρωμα βροχής..και άρωμα γυναίκας...
Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Μέσα από θεϊκές μουσικές..και λιτά..όλο άρωμα γυναίκας..με μια μοναχά εικόνα..η νοσταλγία..ο έρωτας...το άγγιγμα ψυχής..απελευθερωμένα συναισθήματα,,απλόχερο δώρο από την λατρεμένη μου Ευανθία Ρεμπούτσικα !!!!!!!!!!!!!!!!!

Evanthia Reboutsika ~ best of the best ~ ¨¨˜"°º★ 

...............................................................................................................

αγάπης φάτνες και φωλιές..για τα ''ξεχωριστά'' παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Περνώ έξω από το ''σπίτι'' σου..γυρνώ...κοιτώ..θυμάμαι..τα μάτια τα δικά σου.Στην μικρή αυλίτσα που ''σπόρους'' φυτεύαμε μαζί..''φύτρωσε'' τώρα μια πανύψηλη..απρόσωπη και τσιμεντένια πολυκατοικία..Μα οι ''σπόροι'' που εσπείραμε πίσω εκεί..μέσα στα γόνιμα για σας τα εργαστήριά σας..οι ''σπόροι'' που στο ''χώμα'' έπεσαν σε τούτο το σχολειό..θαρρώ πως εφυτρώσανε μέσα βαθιά εις τις καρδιές σας..Τρομάξανε..τρομάξανε ..το βάλανε στα πόδια σαν σας αντικρύσανε..ακόμα εκεί κάποιες φορές και οι ''δόλιοι''..οι αδύναμοι γονείς σας..

Μα όλοι εμείς που σας κοιτάξαμε κατάματα ..κι όχι στις άκρες των ''κοφτών''ματιών σας..η Νέλλα μου .. δασκάλισσα με ''μαγικές'' τις ικανότητες..αγάπης μάγια έκανε..και σαν χορδές βιολιού ..του αργού μυαλού σας και του χαμηλού..σε εγρήγορση να βάζει..η τολμηρή μου η Χαρά..ο εμπνευσμένος Παντελής..κι όλοι εμείς μαζί..σαν συγχορδίας όργανα ορχήστρας κουρδισμένης..να ψάχνουμε για την ψυχή.. που κρύβετε μέσα σας και να την εξωτερικεύσετε.. εσείς τον τρόπο ψάχνατε αγγελούδια μου και δεν τον εγνωρίζατε..δεν είχατε την επικοινωνία εύκολη σε μας να την εκαταθέσετε..να την εμπιστευτείτε..

Πόσο πολύ θαρρώ πως δεν το άντεχα..καθημερινά στον πόνο του αλλιώτικου..να σκύβω..να αισθάνομαι..και να το επεξεργάζομαι από βραδίς σαν κίναγα στη δουλειά μου για να πάω...Αρνιόμουν να δεχτώ της φύσης γύρω μου..το ''λάθος'' που για σένα έκανε..την αδικία που σε ''κέρασε'' από της γέννας σου την ώρα...Μα θυμάμαι εκείνα εκεί τα πρωινά της νιότης μου..που όλο φλόγα με οδηγούσαν προς εσέ..θυμάμαι τα χαμόγελα τα φωτεινά..τα ανεπιτήδευτα..τα αθώα ..τα αφτιασίδωτα..που σαν τα αστεράκια εφωτίζανε τα πρόσωπά σας τα ιδιαίτερα..που λέγαν πως δε μοιάζανε με των παιδιών των άλλων...

Μα εγώ τα γεύτηκα..τα μύρισα..τα αγκάλιασα τα λούλουδα.. που μου χάριζαν σε ανύποπτες στιγμές τα μάτια σας.. που δεν έμοιαζαν και τα χαμόγελα..ναι.. γιατί ήταν αληθινά διαφορετικά..από των άλλων των παιδιών..Όχι δεν στάθηκα στις άκρες των ματιών..μα κοίταξα κατάματα την αλήθεια που σκορπάνε..άνοιξα τα μάτια κι εγώ διάπλατα..άνοιξα την καρδιά μου..γιατί πάντα μου πίστευα πως οι αγάπες και οι Άνοιξες..ποτέ δεν επισκέπτονται τις κλειδωμένες τις καρδιές..

Έσκυψα πάνω σε γονείς..που ήταν αγάπης φάτνες και φωλιές..για τούτα τα ''ξεχωριστά'' τους τα παιδιά..κι έσκυψα και σε απελπιστικά αδύναμους..και μόνους και ανήμπορους μπροστά στο πρόβλημα γονείς..Άλλοι σας είδαν με μάτι αγάπης καθαρό και σας ενόμισαν αγγέλους.. πως σας έστειλαν στη Γη..κι άλλοι σας είδανε σαν ''βάσανα''..που ήρθατε για να ξεπληρώσετε αμαρτίες των γονιών σας ..Κι εγώ σαν σαστισμένη νέα και άπειρη..γονάτιζα μπροστά στην αποθηκευμένη αγάπη μου ..που φύλαγα να σας χαρίσω τα χαμογελαστά τα πρωινά..έχανα τον επαγγελματισμό μου μονομιάς..και γίνομουν μικρό παιδί μαζί με σας..και προσπαθούσα να φυτέψω σπόρους ''γόνιμους'' στο αργό και ήσυχο μυαλό σας... 

''Κλέβω'' στιγμές από τον άνεμο..τα αδύνατα φτερά της πεταλούδας..που στον άνυδρο Χειμώνα σας μικρά μου..προσπαθούνε να πετάξουν..Θαρρείτε πως δεν βαστάτε στο πέταγμα αυτό το καταχείμωνο που σάρωσε την ''δύσκολη'' ζωή σας..Λένε για σας πως είστε αλλιώτικα μικρά μου...πως δεν καταλαβαίνετε  τις θεωρίες και τα γράμματα στην τάξη σας..που οι δάσκαλοί σας σας διδάσκουν...Κι έτσι που τώρα καταλάγιασα..κι εβγήκα από τις τάξεις καθημερινά..μα μόνο με σύνεση κι αγάπη έρχομουν κοντά σας εθελοντικά..τώρα καταλαβαίνω σίγουρα..πόση αγάπη αληθινή μου ''εφορτώσατε'' μες στης ζωής μου εκείνο εκεί.. εκείνο με τα πολύτιμα..τα ανεκτίμητα τα φυλαχτά..εκείνο το μικρό το βαλιτσάκι...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Έλα μάθε μου άλλες λέξεις
και άλλο τρόπο να αγαπώ
τον σκοπό στα τραγούδια εσύ να διαλέξεις
και να δεις που θα μάθω και εγώ....

                                         Ένα αλλιώτικο νανούρισμα 

...............................................................................................................

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω...έτσι λέει για τα τριάντα το άσμα με την υπέροχη Βίσση..κι εγώ που έμαθα να περπατώ..πάντα με χαμηλά παπούτσια από τα νιάτα μου.. γιατί δε βολευόμουν..απλά έκανα μια διαπίστωση ..που πολύ με βόλεψε και την αγάπησα..τώρα που δεν αντέχουν και πολύ...όπως και πρώτα πια τα πόδια μου στο βάδισμα..πα σε ψηλά και δωδεκάποντα τακούνια...και που ποτέ μου δηλαδή δεν άντεχαν..μα όλοι γύρω μου ελέγανε.. πως είναι πολύ σέξυ..Είναι λέει σέξυ να φορούν ..τακούνια οι γυναίκες..Μα εγώ έβλεπα κάτι άχαρες ..επάνω σε ακριβοπλήρωτες....σαν κότες που  χάνουν το βηματισμό..να πηγαίνουνε ..και να περπατούνε το σέξυ τους να υποστηρίξουνε προφίλ...

Τι το νομίζεις μάτια μου.. πως είναι η θηλυκότητα..και που σε κάνει θελκτική...και γοητευτική και σέξυ..? Τι να σου κάνουν τα ημίμετρα..με τα γοβάκια που φορείς...αν δεν εφρόντισες από νωρίς..να προσαρμόζονται ζεστά στα ποδαράκια σου...αν δεν προδίδουν το βηματισμό..που σε οδηγεί στον έρωτα...στο πλησίασμα ..και στη σαγήνη τελικά...στα μονοπάτια και του σέξυ? Το κουβαλάς από μικρός...είναι που νιώθεις το άρωμα και της ψυχής του άλλου..και θέλεις..το επιθυμείς βαθιά...ένα να γίνουν τα πετάγματα...και να βρεθούν ασφυχτικά κοντά και τα κορμιά...όταν σε κατακλύζει η έκσταση και να την μοιραστείς γυρεύεις..

Έτσι απλά..μακριά από ρήσεις μεγάλων συγγραφέων και ποιητών ..μακριά από βαρύγδουπες και σκορπισμένες εδώ κι εκεί για κατανάλωση λέξεις κενές κι άνευ νοήματος συχνά..θηλυκότητα είναι μια προσπάθεια για μένανε..μια εσωτερική ανάγκη της γυναικείας φύσης να φανεί όλη η Άνοιξη.. που κουβαλάει μέσα της..και  να εκπέμπει ακούραστα τη γλύκα της..αυτήν που επιζητά και η ίδια για να παίρνει...να γίνεται λιμάνι υπήνεμο αυτή..και ο λιμενοχώρος του αντρός..

Ένα γλυκό ταγκό ο έρωτας.. γοβάκια δε διαλέγει..Ανάσες ψάχνει μοναχά να 'ναι όμοιες..φιλιά που ανάβουνε στου έρωτα το βλέμμα..Ξέρει αυτός να περπατά..ξέρει και να διαλέγει..δωδεκάποντα ή χαμηλά παπούτσια κι αν φοράει..είναι κρυμμένα μες στο νου..του σέξυ και της αγκαλιάς παιχνίδια..Φοράει τα ''παπούτσια''που τον κάνουνε να περπατεί..στης απογείωσης τα διαλεχτά τα μονοπάτια..Είναι παιχνίδια του μυαλού.. 
η θηλυκότητα..ο έρως και το ''σέξυ''..

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Κι εγώ φλερτάροντας τον ήλιο..ψάχνω τα χρόνια που 'χουν φύγει..Προετοιμάζομαι να νιώσω κάτι καινούριο δυνατό...και την ψυχή μου θα πουλήσω τώρα στο διάβολο γι αυτό...

Κάπου εκεί στα τριάντα..στα σαράντα ..στα εξήντα και βάλε...
Δε ζω για αύριο ..θα ζω τρελλά για τώρα.....

Ωραία στιχάκια..γεμάτα όρεξη για ζωή..αληθινή ζωή..όχι μίζερη ζωή...Κάπου εκεί στα......και βάλε.....ψηλά τακούνια δε φοράω...μα τρέχω πίσω από τη ζωή ..με τα σπορτέξ..έστω να την προλάβω.....
Η φίλη σας Σοφία.....

                                       Anna Vissi - 30 Kai Vale 

.............................................................................................................

Aγκάθια οι σκέψεις..που τρυπούν..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αγκάθια οι σκέψεις ..που τρυπούν..καθώς η μέρα δύει στο σούρουπο και πλησιάζει το σκοτάδι..Παράξενος ετούτος ο μήνας και απροσδιόριστος..μια με βροχή και μία με χαλάζι..Μαζεύεται ο κόσμος όλος σε μια γωνιά..και απολογισμούς..μετρήματα για το Χειμώνα που έρχεται αρχίζει..Κάποτε που ήμουνα μικρότερη πίστευα.. πως θα παραμείνω για πάντοτε αθώα.. χαιρόμουνα με το παραμικρό..κι έλεγα πως κάθε βράδυ θα κοιμάμαι ευτυχισμένη.. Ποτέ δεν είχα φανταστεί..δεν ήξερα..η άγνοια η παιδική ..η απειρία δεν το επέτρεπε να φανταστώ..πως η ζωή έχει ξαφνιάσματα αναπάντεχα..πως η ζωή δεν είναι πάντα ροζ...Μέσα στο κρύο και στην παγωνιά τρατάρει ολόζεστες στιγμές..και μέσα στην ηλιοφώτιστη λιακάδα ..άλλοτε κρύο ''τσουχτερό''...

 
Τώρα δεν το πιστεύω πια..χάθηκε η αθωότητα και όσο κι αν προσπαθώ..έρχονται βράδια που γεμίζει το δωμάτιο σκιές ...
Κι όχι σκιές από τις σκέψεις τις δικές μου μοναχά..μα από τα εγωιστικά θέλω των γύρω μου..από τον συντηρητισμό που καθημερινά σαν ''φίδι '' μας τυλίγει.. Θέλω προσωπικά..θέλω ερωτικά..θέλω πολιτικά..όλα στα μέτρα τους..κομμένα και ραμμένα..Χάνω τη σκέψη μου συχνά..και αναρωτιέμαι και αμφισβητώ θεωρίες που έχτισα μονάχη μου..μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μου..

Να τις ανατρέψεις προσπαθείς..καθώς δε σκέφτεσαι βαθιά..και πιπιλάς και καταπίνεις αμάσητη την καραμέλλα που σου δίνουν ..να μου τσαλαπατήσεις το όνειρο..να σβήσεις με την ασχήμια σου ..τις λάθος επιλογές σου..την όμορφη εικόνα μου ..που χρόνια τώρα με υπομονή ..σαν το ζωγράφο ..''ζωγραφίζω''.. Δακρύζουνε τα λείψανα..κλαίνε μπροστά σου οι Παναγίες.. ψηφίζεις τους πολιτικούς τους κραυγάζοντες άναρθρα και λαοπλανίστικα.. και τους εθνικιστές..λες κι είσαι μοναχός σου ..ολομόναχος..σαν κάτι το ξεχωριστό ..μέσα στον κόσμο τούτο...Και αδυνατώ να τα επεξεργαστώ..κι έτσι χάνεται η μαγεία της λίμνης μου..θολώνουνε τα θέλω αυτά τα εγωιστικά..θολώνουν τα νερά της..Σκύβω..και προσπαθώ..επίμονα να πιώ..μα νερό δεν πίνω κάθε βράδυ..Κι αν το φτάσω για να πιω μου φαίνεται στυφό τις περισσότερες φορές..

Μεγάλωσα πολύ και ξέρω..Οι άνθρωποι είναι μόνοι..και ιδιαιτέρως προστατευμένοι στο καβούκι τους..έστω κι αν αυτό έχει αγκάθια...Κοιτάζω στο νερό και ψάχνω να καθρεφτιστώ ..να ζωγραφίσω μια σκιά..μα βλέπω μοναχά τη δική μου τη μορφή..που ψάχνει απεγνωσμένα την αλήθεια..δεν κρίνω..για να μην κατακριθώ..Κι έρχεσαι εσύ απρόσμενα..για την αγάπη θεωρίες να αναπτύξεις..γιατί μου λες αυτό είναι το ζητούμενο ετούτης της ζωής..μονάχα η αγάπη..Η αγάπη που να 'ναι παρούσα καθημερινά..σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής..

Μου λες πως η αγάπη θέλει πάντα δυο για ανθίσει και να γεννηθεί..Μα εγώ σου λέω ναι εις την αρχή..μα είμαι της θεωρίας του αγαπημένου μου Λουντέμη..Πιστεύω πως είναι η ανάγκη να αγαπάς..μια θεωρία απέραντη και δίχως σύνορα..από μόνη της η αγάπη..Τι κι αν εσύ αδυνατείς να βγεις απ' το στενό το ρούχο που σου φόρεσαν..εγώ σαν θέλω και το νιώσω αγαπώ..κι ύστερα κλαίω στα συντρίμμια μου επάνω..Μα είναι δάκρυα ευτυχίας και χαράς αυτά..δάκρυα αληθινά..γιατί εγώ μονάχη τα κατάφερα ..καθώς εσύ γινόσουν πέτρα και ασβέστωμα ..σε ένα βουνό και κάτω από το χώμα.. Είναι η αγάπη σου αποκρίνομαι ζήτημα σοβαρό..και ερωτικό..και οικογενειακό ακόμα και πολιτικό το ζήτημα θαρρώ..

Η αγάπη είναι επανάσταση από μόνη της..λίγοι εκείνοι οι τολμηροί που ''επαναστατούν'' αληθινά..Δεν μπαίνει σε καλούπια..δε δέχεται προυποθέσεις και όρους..δεν είναι εμπορεύσιμη...Είναι αδύνατον να πιεις να ξεδιψάσεις απ' το ποτάμι της..αν δεν κρατάς ποτήρι στα χέρια σου τρανό..αν δεν κοιτάς ..και αν δεν βλέπεις τις ομορφιές αυτού του κόσμου...μέσα απ' του έρωτα για τη ζωή..μέσα απ' του έρωτα τα μάτια...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Και ο άνθρωπος ο βαριομοίρης.....μας λέει ο Κωστής Παλαμάς..ο μεγάλος μας ποιητής..και μας τραγουδά ο μοναδικός Χαρούλης.. σε ένα υπέροχο παραδοσιακό τραγούδι..με ξεχωριστά όργανα.....

                                           Γιάννης Χαρούλης - Αγάπη 

..............................................................................................................