Τώρα όμως βράδιασε. Ας κλείσουμε την πόρτα κι ας κατεβάσουμε τις κουρτίνες γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισμών. Τι κάναμε στη ζωή μας; Ποιοι είμαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;
Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα μας κι ο ταχυδρόμος έχει αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράμματα, πόσα ποιήματα που τα πήρε ο άνεμος του Νοεμβρίου.
Κι αν έχασα τη ζωή μου την έχασα για πράγματα ασήμαντα: μια λέξη ή ένα κλειδί, ένα χτες ή ένα αύριο όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι.
Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση, πόσα λόγια χωρίς ανταπόκριση κι η μουσική σκέφτομαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν.
Όσοι είχαν τη χαρά να βρεθούν καθισμένοι σε ένα αμφιθέατρο και να έχουν απέναντί τους για δάσκαλο και συνομιλητή τους τον Δημήτρη Λιαντίνη..γνωρίζουν πολύ καλά πόσο καλός μύστης υπήρξε..και πόσο ο τρόπος και η φωνή του είχαν τη δύναμη να σε ταξιδεύουν.. Παρεξηγήθηκε πολλές φορές..μα ένα είναι βέβαιο πως ήταν πέρα για πέρα ανθρώπινος και αληθινός..Καθώς ο άνθρωπος γαλουχείται με έναν άκρατο εγωισμό για την ύπαρξή του πάνω εις τη Γη..πλέκει ένα μύθο του αιώνιου ..του ανεπανάληπτου σε τούτο εδώ το σύμπαν..και κυριεύεται τρομαχτικά και αφάνταστα από το επερχόμενο το τέλος του..και τη λέξη ''Θάνατος'' τρέμει να ξεστομίσει..
Στο πολύτιμο βιβλίο του << Γκέμμα >> λοιπόν μας περιγράφει γλαφυρά πολλές φορές για την αντιμετώπιση του τέλους του ανθρώπου..
Η φίλη σας Σοφία... ............................................................................................................. Εδώ σας παραθέτω μοναχά δυό μικρά αποσπάσματα από αυτό :
Όσοι
είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την τέχνη
του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης (παρά τα
θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια: - See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.vwyLCki9.dpuf
Όσοι
είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την τέχνη
του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης (παρά τα
θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια: - See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.vwyLCki9.dpuf
Όσοι
είχαν τη χαρά να τον ακούσουν σε αμφιθέατρο ξέρουν ότι είχε την τέχνη
του καλού μύστη, που μιλά και η φωνή του σε ταξιδεύει. Επίσης (παρά τα
θρυλούμενα) έμοιαζε πέρα για πέρα ... ανθρώπινος και πειστικός.
Η Γκέμμα του, το πιο πολυσυζητημένο του βιβλίο, έχει μερικά αποσπάσματα
που ίσως τον εξηγούν περισσότερο και τον παρεξηγούν λιγότερο. Τα
παραθέτουμε αυτούσια: - See more at:
http://www.ekriti.gr/%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C%CF%88%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B7/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7%CF%82-%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CF%84%CE%B1-%CE%B1%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AE%CE%B8%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B3%CE%BF%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%8D%CE%BF%CF%85%CE%BD#sthash.vwyLCki9.dpuf
~Πάντα και ποτέ~
Μια είναι η αιτία που κάνει το θάνατο την πικρότερη πίκρα μας. Είναι η γνώση πως το ασώματο ταξίδι μας δεν έχει πηγαιμό. Αλλά ούτε και γυρισμό. Με το θάνατο για στερνή φορά και πρώτη ο άνθρωπος περνά στην πατρίδα του πάντα και του ποτέ. Το τι θα σε καλωσορίσει εκεί που θα πας είναι ιδέα μηδενική, μπροστά στην άπειρη ιδέα του τι αποχαιρετάς εδώ που φεύγεις. Στο αναποδογύρισμα αυτού του διαλεκτικού σχήματος οι θρησκείες στηρίξανε την πανουργία της κυριαρχίας τους.
~Μύθοι και απάτες~
Οι
μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την
άποψη του απόλυτου και του καθολικού…..Εκείνος από τους ιδρυτές
θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε
άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα
αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του…Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη.
Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η
αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε
κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης.
Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία…
Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να
καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το
κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της
«ύπαρξης» των ανθρώπων. – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο;Αν
σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις
είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να
πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου.Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…
Πάντα το τέλος γεννά μια μελαγχολία..μα είναι τόσο όμορφη η διαδρομή μέχρι το τέλος..που μας συνεπαίρνει..απομακρύνει τη σκέψη μας από αυτό..μας χαλαρώνει..μας γεμίζει στιγμές..που θα πάρουμε σ' αυτό το άγνωστο ταξίδι μαζί μας..
Οι ειδήσεις πέφτουνε βροχή πρωί -πρωί και γίνονται δυνατές σαν το χαλάζι..Περικοπές ζητάει το ΔΝΤ συντάξεων..άλλοι παντρεύονται σου λέει για πολλοστί φορά για να χωρίσουνε σε λίγα χρόνια πάλι..ειδήσεις για πρίγκηπες που αγοράζουνε νησιά..άστεγοι που πεθαίνουνε στα πεζοδρόμια απ' το κρύο και την πείνα..πρόσφυγες που σέρνονται μες στις λάσπεςς σαν τα ''ερπετά'' και μια είδηση θανάτου να ταράζει το πολύχρωμο το παζλ του ''τρελλοκομείου''που λέγεται ζωή..Πέθανε ο Κωστής ο Στεφανόπουλος διαβάζω στα έντυπα..και δεν αρχίζω να σταυροκοπιέμαι..γιατί δεν είμαι εγώ τόσο υποκρίτρια θεοφοβούμενη ..πως τάχα θα λυποθημήσω από τη λύπη..και θα φορέσω μια ''πλερέζα'' φανταστική..να μεταβώ και στην κηδεία να με δουν..το συνολάκι μου να δείξω.
.Ένα σφίξιμο μονάχα στο στομάχι μου έρχεται και κάθεται πικρά..και για τα βιογραφικά και για το θάνατο ο νους μου πλημμυρίζει..Γεννιέσαι..μεγαλώνεις.. τρέχεις και μορφώνεσαι..γεμίζεις δυο και τρεις και πέντε σελίδες βιογραφικό..κι έρχεται ο καταλύτης ο ''Θάνατος'' και φέρνει τη σιωπή..Κι ύστερα ? Λέω ύστερα ? Που πάνε λέω όλα αυτά ? Πάνε μαζί σου στον Παράδεισο ή στην κόλαση..αναλο΄γως σου λέν' οι παπάδες τι έπραξες επάνω εις τη γη..και οι επιστήμονες απ' την άλλη επιμένουνε πως εδώ κερδίζεις τον Παράδεισο ολοζώντανος.. αν πρόλαβες στη γη να τελειοποιηθείς..τον εαυτό σου να καλυτερέψεις..
Κι εγώ που έμαθα από μικρούλα να θαυμάζω τους ήρεμους ..τους αξιοπρεπείς..τους ταπεινούς..είχα μεγάλο θαυμασμό για τον άνθρωπο αυτό ..που τον έβλεπα τα Καλοκαίρια εκεί εις το Δημοριρί στο Ρίο της Πάτρας..στο σπίτι το παραθαλάσσιο που διατηρούσε εκεί..να κάνεις βόλτες με ένα ποδήλατο..χωρίς τυμπανοκρουσίες και φρουρά..ανάμεσα στο πλήθος..ήταν ωραίος άνθρωπος μου λέγανε οι μαγαζάτορες ..απλός..κι ας είχε τόσο πλούσιο βιογραφικό..Ποτέ του δεν ''εκτροχιάστηκε'' και φόραγε ένα ρούχο..πάντοτε διακριτικό...Πάντα μου λάτρευα τη φυσική ευγένεια που αποπνέουν κάποιοι άνθρωποι..και ο Κωστής ο Στεφανόπουλος υπήρξε ευγενής...
Και οι σκέψεις μου δε με αφήνουνε πάλι να ησυχάσω..Εεε και ? Και τι θα γίνει άραγε τώρα η ψυχή ..αυτή η ψυχή που επροσπάθησε τον κόσμο μας καλύτερο να κάνει ?Δεν μιλώ εγώ πολιτικά..πολιτικός δεν είμαι..ούτε και ανήκω σε κόμματα και φράξιες λόγους να εκφωνώ..Ένας απλός πολίτης και άνθρωπος είμαι κι εγώ..και αναρωτιέμαι.. που ακούω κάθε φορά για θάνατο..άραγε τι άξίζει και τι άξιζε..αν τον προχώρησες τον κόσμο που επερπάταγες..αν η ψυχή σου θα 'χει συνέχεια ..καθώς έρχεται ο Παξινός ο επιστήμονας και μου το απορρίπτει..και μένει το ερώτημα πάντα να αιωρείται..Όπως και να 'χει όμως αυτό..αξίζει το ταξίδι μας επάνω εις τη Γη !!! Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ..............................................................................................................
Ανάγκη εσωτερική..συσωρευμένος ο θυμός μου..μα σήμερα είναι Κυριακή...μια μέρα όλο σκόλη..Κατηφορίζω μια γνωστή αγαπημένη διαδρομή..στο ακρογιάλι πάλι να με βγάλει..Βαρέθηκα τα σάπια τα καϊκια της ζωής..που σέρνονται στο χώμα ..ποθώ τούτο το πρωινό τα μάτια μου να αφήσω να αντικρύσουν ιστιοφόρα της ζωής..που γρήγορα και με ορμή διασχίζουνε το απέραντο γαλάζιο..Μου λένε οι φίλοι μου ο ήλιος να μη με ξεγελάει..φυσάει και θα κρυώσω...Αψηφώ τα λόγια τα μουντά.. την προσπερνάω τη στιγμή την παγωμένη..Θέλω εκεί και να βρεθώ..εκεί που ενώνεται το μπλε της θάλασσας..με τ' ουρανού το μπλε..Ζητώ να περπατήσω δίπλα σε δρομάκια χωμάτινα..να σεργιανίσω σε πετρόχτιστα σπιτάκια απλά αφτιασίδωτα..πνιγμένα στα γεράνια..
Να ρίξω θέλω ''πετονιά''για της ζωής μου την ''ψαριά'' στης θάλασσας την άκρη..Σήμερα η μέρα ξημερώθηκε αλλιώτικη..δεν άντεχα το πισωγύρισμα ..δεν έψαξα συρτάρια και μπαούλα και φωτογραφίες για να βρει η ψυχή παλιές.Είχα ανάγκη σήμερα τόσο πολύ τον ήλιο και τον άνεμο και την αρμύρα της θάλασσας ..τα συναισθήματά μου ..σαν να 'ναι καράβια σε κάβους δεμένα από καιρό να λύσω..να τ' αφήσω..να ταξιδέψουνε πάλι προς τα μπρος..και να γεμίσουν με χαμόγελα τα καινούρια μου μουράγια..
Φτάσαμε λέν' οι φίλοι μου..τέλειωσε το ταξίδι μας μιας Κυριακής στα κοντινά..που μας οδήγησε μουράγια..δε λύσαμε ίσως πανιά για τόπους και λιμάνια μακρινά...μα η θάλασσα που αντικρύσαμε ..όσο κοντά -σιμά μας κι αν υπάρχει..έχει ετούτο το καλό το μαγικό..να σου χαρίζει το ταξίδι..Να σου χαρίζει στα κρυφά το όνειρο..κι ας μοιάζει να 'ναι κοντινός ο προορισμός..κι ας μοιάζει να 'χει τελειωμό..Στα δύσκολα ..στα ζόρια μας..είν' το ταξιδάκι μας αυτό στης πόλης τα θαλάσσια περίχωρα..είναι μια γερή αναλαμπή..στο γκρίζο που οι καθημερινές ..με τα προβλήματα τριγύρω μας..θαμπά το ζωγραφίζουν...
Μπορεί να μην είναι τόσο προβεβλημένη τραγουδίστρια η Αλίκη Καγιαλόγλου...μπορεί να το τραγούδησαν εκπληκτικές τραγουδίστριες υψηλού κύρους..μα πάντα στέκομαι στα τραγούδια στο ''ξεχωριστό'' συναίσθημα..που χρωματίζει τη φωνή..και θαρρώ κατά την ταπεινή μου γνώμη..το τραγούδι αυτό το ''κελάηδησε'' πραγματικά..με περισσό συναίσθημα η κυρία αυτή... την ξεχωρίζω..λατρεύω τις αυθεντικές φωνές..τις ζωντανές..τις γεμάτες... η φίλη σας Σοφία...
Σαββάτου απόγευμα..γκρίζο..Φθινοπωρινό..κι εγώ ψάχνω να ισορροπήσω στα θέλω μου..στις σκέψεις μου στα πριν ..στα τώρα στα μετά..Σε ένα ''καράβι'' επιβιβάστηκα μαζί με σας ..ένα καράβι που μπατάρει από παντού και να βουλιάξει προσπαθεί καιρό..Κι εγώ που έμαθα παραμύθια να γράφω και να ''πουλώ'' κρατώ για μένα το καλύτερο..γιατί είναι και πανάκριβο και να το πουλήσω δεν ευελπιστώ..Αγάπες που δοκιμάστηκαν με τον καιρό..και βγήκαν σκάρτες ..ψεύτικες..κι άλλες που μείνανε στη μέση..Και πάντα ετούτο το παράθυρο με ξεγελά.. κι ας δείχνει απόψε μισό και πάλι το φεγγάρι..Μου δείχνει τα κρυμμένα μονοπάτια της νιότης μου που κρύφτηκαν..χαθήκανε στα σύννεφα..σκορπίσανε στους ουρανούς..τραγούδι γίναν στους αιθέρες..είναι μέσα φωλιασμένα στο φεγγάρι το μισό..
Κοντεύουνε να σβήσουνε οι μηχανές..στου κόσμου το καράβι..κι εγώ σαν τα αποδημητικά πουλιά πρέπει τις σκέψεις μου να πάρω και να φύγω..Να τις κουρνιάξω εκεί σε μια γωνιά και να κρυφτώ..γιατί η υποκρισία καιροφυλαχτεί..και ο ποιητής θα προσπαθήσει πάλι απόψε στην τελευταία του στροφή ελπίδα να μου δώσει..Σαββάτου απόγευμα και πάλι αργά και όχι βιαστικά θα σύρω τα βήματά μου πάλι στο παραθύρι και θα το ψάξω ολόκληρο ξανά το παιδικό μου το φεγγάρι..Ανάμεσα από εξεγέρσεις..καψίματα ..ερείπια ..σεισμούς..χαλάσματα και καταποντισμούς..ανάμεσα από κλάμματα πεινασμένων..γέρων ανήμπορων..κακοποιημένων μεγάλων και παιδιών..θα πρέπει πάλι απόψε στη ''γλύκα'' του μαξιλαριού μου να αφεθώ....
Κλειδώνω πόρτες και παράθυρα..να ''κλείσω''απέξω προσπαθώ τον άνεμο..που απόψε πάλι βουητά λυσσομανάει στο παραθύρι μου απέξω για να μπει..Είναι Παρασκευής απόγευμα..οι εργαζόμενοι και οι περαστικοί τρέχουνε βιαστικοί..με βήμα γρήγορο στο σπίτι για να φτάσουν προσπαθούν...Πάντα μου αρέσει να παρατηρώ.. την κίνηση..και την οχλαγοή ..μα και τα σιωπηλά..τα σκυθρωπά τα πρόσωπα στου δρόμου τις διαδρομές..γιατί πάντοτε δύο όψεις έχει το νόμισμα καθώς και η ζωή..
Κι εκεί στην ήσυχη
τη μικρή μου γειτονιά που πήρε να βραδιάζει..ακούγεται απ' το ραδιόφωνο
αυτοκινήτου που ήρθε να σταθεί..στο σπίτι μου από κάτω..μια μελωδία όμορφη..γλυκειά μα και πολύ γνωστή..από τη Συνοικία το όνειρο..μια μελωδία
και ήχος ταξιδιάρικος και συναρπαστικός.. μια μελωδία του Μάνου
Χατζιδάκι..Ταξίδι κίνησα με το αγαπημένο μου τραγούδι αυτό..στη συνοικία
που τότε έμοιαζε όνειρο..στα νεανικά μου μάτια..Τότε που όλοι οι νέοι
σαν κι εμένα πίστευαν τα λόγια..που χρόνια αργότερα διαβάσαμε.. από το λατρεμένο βιβλίο του Κοέλιο..τα
λόγια του Αλχημιστή : πως και όλο το σύμπαν συνομωτεί υπέρ μας..για να
καταχτήσουμε ό,τι πολύ επιδιώκουμε και θέλουμε και λαχταράμε..Μα καθώς
''ταξίδευα''με το τραγούδι το γλυκό αυτό στη Συνοικία που το όνειρο υπόσχονταν..θυμήθηκα καλά τη φράση του Κοέλιο..που μου
μιλούσε για αέναη προσπάθεια και κυνηγώντας το δικό μας όνειρο..
Και πως
να πιάσεις το όνειρο εσκέφτηκα ?Από που να αρχίσεις να το κυνηγάς..και
ίσως μια στιγμή και να το πιάσεις?Μα από τον εαυτό σου απάντησα στον
εαυτό μου το μικρό..από σένα ξεκίνα να το κυνηγάς..Γίνε απ' την αρχή
άνθρωπος..άνθρωπος καλύτερος για σένα..για το γείτονά σου..για το φίλο
σου..για το σύντροφό σου..και ζήσε αληθινά..μοναδικά..Αυτό να 'ναι η αρχή του όνειρου...του
όνειρου.. που στα μάτια μοιάζει άπιαστο..μα θα συνομωτήσει ο ουρανός και η
Γη..και θα προλάβεις να το αγγίξεις το όνειρο..γιατί θα το χει
πλησιάσει ο βελτιωμένος σου και ευτυχισμένος σου εαυτός...
Aλλοίμονο αν βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες που έρχονται..είναι σχεδόν και βέβαιο πως θες να ''τυφλωθείς''.. Μπροστά σου ξετυλίγεται ένα καινούριο ..διαφορετικό..ίσως ξεχωριστό διήμερο ανάπαυσης..και αυτό το θαύμα να το ψάξεις στα απλά μέσα μπορείς..
Υπάρχει πιο γλυκιά εμπειρία από την παρουσία ενός
ανθρώπου στον οποίο μπορείς να τα εκμυστηρευτείς όλα, σαν να μιλάς στον
εαυτό σου; Τι να την κάνεις την ευτυχία, όταν δεν έχεις κανέναν να τη
μοιραστείς; Και πώς θα μπορούσε κανείς ν' αντέξει την κακοτυχία χωρίς
το στήριγμα που οι περισσότεροι από μας αναζητούν; Όλες οι επιθυμίες
του ανθρώπου έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο: θέλει να αποκτήσει πλούτη
για να περνάει καλύτερα, επιζητεί την ισχύ για να κερδίσει το σεβασμό
του κόσμου, επιδιώκει τις τιμές για να τον επαινούν, τις ηδονές για να
γεύεται την απόλαυση· θέλει να έχει υγεία για να μην υποφέρει και για
να αντλεί δυνάμεις από το σφρίγος του σώματος.
Η φιλία, αυτή καθαυτή
έχει πολλά θετικά στοιχεία. Όποιος τη χρειάζεται, είναι εκεί πάντα
παρούσα, δεν αποκλείει κανέναν, δεν είναι ποτέ νωθρή. Όπως λένε, δεν
χρειαζόμαστε τόσο τη φωτιά και το νερό, όσο χρειαζόμαστε τη φιλία. Δεν
μιλώ φυσικά για μια συνηθισμένη, κοινή, συγκαταβατική φιλία, ανεξάρτητα
από τα πλεονεκτήματα που τη συνοδεύουν. Μιλώ για την πραγματική, την
ολοκληρωμένη φιλία που ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων κατάφερε να
κατακτήσει. Κάνει την ευτυχία ακόμη μεγαλύτερη και τη δυστυχία λιγότερο
οδυνηρή γιατί μοιράζει το βάρος της.
πηγή: Κικέρων, Περί Φιλίας - απόσπασμα. ..............................................................................................................
