το << φως... >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τα χειμωνιάτικα τα βράδια..εκείνα τα χουχουλιάρικα..όταν το κρύο μας καλεί για να συγκεντρωθούμε..ένα καλό βιβλίο είναι πάντα φίλος μας καλός..να ''κουβεντιάσουμε'' μπορούμε νοερά..Μιλώ για συζητήσεις ''ουσιαστικές'' ημών και των ηρώων..για κατανόηση βαθιά..για εξαγνισμό και ολοκλήρωση ηρώων και χαραχτήρων .. Και ναι..εκεί ανάμεσα στη λάμπα και τη ζεστασιά..έρχονται οι ήρωες..περνούν από μπροστά μας..και τη συνείδηση.. την έκφραση των συναισθημάτων μας..ζητούν να καρπωθούν..Είναι η ανάγκη της ψυχής του καθενός αλλιώτικη..σε κάθε ανάγνωσμα άλλα και διαφορετικά..προσωπικά ο καθένας μας γυρεύει για να ''πάρει''..Μα είναι κάποια αναγνώσματα..που κατά κοινή ομολογία και πολυπληθώς..που πήρανε δικαίωση..μέσα απ' τις πολύτιμες σελίδες τους..και τον βαθύ..πλούσιο σε χαραχτήρες και συναισθήματα..ολοκληρωμένων και εξαγνισμένων μέσα από τα λάθη τους..ιδανικών σχεδόν ηρώων..

Ένα τέτοιο βιβλίο και ανάγνωσμα..κατά την ταπεινή μου άποψη..είναι το << το φως ανάμεσα στους Ωκεανούς>> της Μ.Λ Στέντμαν..μιας  Αυστραλέζας  συγγραφέως που ζει στο Λονδίνο.. και που κυριολεκτικά το ''ρούφηξα'' σαν μια ζεστή να μοιάζει κούπα σοκολάτας.. μέσα σε λίγα βράδια .. Ανάγνωσμα εξαιρετικό.. ξεχωριστό..κι όχι για τα σωρό βραβεία του..και την ξεχωριστή του  θέση..επάνω στις προθήκες τις παγκόσμιες των βιβλιοπωλείων..Είναι που σας το συνιστώ ανεπιφύλαχτα..σαν δώρο από μένα προς εσάς..για να επαναφέρετε ..να ξανανιώσετε βαθιά και από την αρχή..εκείνα εκεί τα συναισθήματα..να νιώσετε συγκίνηση..όσοι ακόμα αντέχετε να συγκινείστε..να ξαναβάλετε και πάλι την καρδιά σε εγρήγορση..να την ξαναφορτίσετε..να δείτε πάλι με άλλη οπτική..θέματα τόσο πια γνωστά..εκείνα της μητρότητας της αληθινής..την υψηλή αξιοπρέπεια αντρών και γυναικών..μπροστά στο λάθος..στη συγγνώμη...Εδώ σε τούτες τις σελίδες του αναγνώσματος..θα συγκρουστούν..η λογική με την καρδιά..και μέσα από τη σύγκρουση αυτή..θα 'ρθει ο εξαγνισμός.. η ολοκλήρωση..και η δικαίωση των ηρώων..

Κάποτε οι άνθρωποι ..παλιά..σαν έρχονταν εκπτώσεις..ξεχύνονταν στα μαγαζιά..είχανε βάλει στόχους από πριν..ένα παλτό ίσως καμηλό ονειρεύονταν που ήταν ακριβό..και ψάχνανε μια ευκαιρία καλή ,για να το αγοράσουν..ξεχνώντας να επενδύσουνε σε κάτι άλλο πιο ''φτηνό''.Σήμερα που τα ''πορτοφόλια'' στένεψαν πολύ και τα χρήματα είναι λιγοστά στους περισσότερους..θαρρώ μια ενδοσκόπηση..διόλου δε θα μας βλάψει..Δε λέω..χρήσιμο είναι και το παλτό να μην κρυώνουμε.. μα ας είναι κι άλλο ύφασμα..δε χάλασε ο κόσμος..Ας βρούμε ένα ''παλτό'' ακόμα πιο ζεστό..που την ψυχή μας θα ζεστάνει..Γι αυτό..μια βόλτα αξίζει χαλαρή στα μαγαζιά..ένας καφές μέσα στης πόλης τα στενά..μια ματιά στα μαγαζιά που λεν' πως έχουνε εκπτώσεις..και μια ματιά ..ένα βλέμμα αληθινό στο βιβλιοπωλείο σας..που ''έκπτωση'' μες στον πολιτισμό..ένα καλό βιλίο του .. ποτέ στο νου και στην καρδιά..ποτέ του δε μας κάνει..Είναι στα σίγουρα μια επένδυση ''προσοδοφόρα'' μεν πολύ και διαχρονική συνάμα...

η φίλη σας - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

εκείνοι οι άνθρωποι οι ''άτολμοι''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είναι εκεί..μονάχοι και ερημικοί..δειλοί..δισταχτικοί..ωσάν τους ''καμουφλαρισμένους χαμαιλέοντες''..εκείνοι οι άνθρωποι οι ''άτολμοι''..την ομορφιά δεν τόλμησαν να αγγίξουν..Μπορεί η ομίχλη των ματιών τους να 'τανε πυκνή..η ορατότητα ανεπαίσθητη στο όμορφο..έμεναν πάντα μπρος στο άγγιγμα της ομορφιάς ανήμποροι..''λωβοί''..Δεν τόλμαγαν..ο φόβος για το άγνωστο τους τρόμαζε..είχανε τόσο βολευτεί.. φορώντας το κατάσαρκα εκείνο το κοστούμι της συνήθειας..Επροσπαθούσαν χρόνια ολόκληρα και επερπατούσανε χιλιόμετρα πολλά σε διαδρομές..μα μόλις την αντίκρυζαν την ομορφιά..ένα χέρι μπροστά τους άπλωνε..κι εκείνοι φοβισμένοι ξαναγύρναγαν ..σέρνοντας πάλι αργά τα βήματα..στις σκονισμένες τους διαδρομές..ήταν οι κρυψώνες γνώριμες..και κρύβονταν εκεί..Ο φόβος απροσκάλεστος..μες στα συρτάρια του μυαλού τους..πάντα εκεί..''δράκος'' ..που καταπίνει τα όνειρα..

Μα έρχονταν βράδια δύσκολα..ένα σαράκι αργά και σταθερά τους εκατέτρωγε..To επιθυμητό..προσέκρουε και άνοιγε πληγή..στους τοίχους της ψυχής τους..και έμεναν ''δεμένοι'' ..κολλημένοι στα λασπόνερα..γιατί δεν τόλμησαν το χέρι να απλώσουν..Δήλωναν επαναστάτες και ελεύθεροι..δήλωναν ασυμβίβαστοι ..  ασυμβίβαστοι αρέσκονταν να λένε πως τους πρέπει.. δηλώνανε μονάχα στα χαρτιά..Μα εδώ ταιριάζουνε απόλυτα τα λόγια.. του εξαιρετικού μας ποιητή..του Κάλβου του Αντρέα. πως : 

<< Θέλει μεγάλη αρετή και τόλμην η ελευθερία..>>
Απλώθηκαν παντού..απ' την φτηνή πολιτική..μέχρι και την εφήμερη και ψεύτικη αγάπη..''Πουλάνε'' όσο - όσο όταν μπορούν..ψυχές.. που είναι παιδικές και ανυποψίαστες..ψυχές  που έμειναν παιδιά - ονειροπόλα.. για μιας ''δραχμής'' ξεπούλημα..''Ξεπερασμένοι''..ανήξεροι..η κοινωνία προ πολλού τους έχει αποβάλλει..  τρέχουνε γρηγορότερα απ' αυτούς..οι ώριμοι πολίτες.. Πως να κακίσεις τους ανθρώπους γύρω σου που ''έχασαν '' την όραση και είναι λιγοστή..χαμένοι μες στο πλήθος και στον όχλο τον πολύ..συνήθισαν μονάχα φευγαλέα αυτήν..την ομορφιά την αληθινή.. για να την διακρίνουν..

Σκύψε..άπλωσε χέρι κατανόησης ..συμπόνοιας..κι όχι λύπησης..που δεν κατάλαβαν μες στη ζωή..πως οι χαρές..η εκτίμηση..η ευτυχία  και οι αγάπες καταχτιώνται.Δώσε ''χαριστική'' βολή στα ''ανδρείκελα'' που τις αξίες  σου τις ''θάβουν''..Όλα καθώς περνούν τα χρόνια τα ισοπεδώνουνε..αυτό είναι το ''γήρας'' το εσωτερικό...μα η γνώση τους για τη ζωή.. πάντα θα κατοικεί εκεί..και θα τους τυραννά.. θα 'ρχεται αναπάντεχα η μιζέρια τους μπροστά τους...

Κι έτσι μικροί..θλιμμένοι..  .κουλουριασμένοι στο καβούκι τους..τις αλυσίδες τους να σπάσουν δεν τολμούν..γράφουν και σβήνουνε ατέλειωτες σελίδες για το επιθυμητό...που όμως χάνεται αυτό και καταπίνεται απ' της μιζέριας.. που τους δίνεται για αντάλλαγμα σαν σιγουριά..σαν ένα πιάτο μακαρόνια ζεσταμένα απ' την αρχή..και δύσκολα πολύ τα καταπίνουν... Πάντα θα μένει απωθημένο το ''επιθυμητό'' γιατί είναι αυτό από μοναχό..μια Ερινύα τυραννική..που εκπλήρωση γυρεύει...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

σαν ''παφλασμός'' της θάλασσας.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ίσως και δυνατότερα από πριν.. για άλλη μια φορά....ήρεμα ..τρυφερά..εκεί στην άκρια της θάλασσας..στην αγριάδα του καιρού..έρχεται αίφνης ''φουσκοθαλασσιά''..ξεχύνεται σαν ''παφλασμός''.. πλημμύρα των συναισθημάτων..Η παρουσία σου..βλέμμα αλλιώτικο .. βαθύ .. διερευνητικό...γαλήνιο ..μα ερωτικό...ερωτικό για τους χυμούς ζωής και του κορμιού..που περιμέναν να 'ρθεις..Η παραλία άδεια..χειμωνιάτικη..δε ''λούζεται''  κανείς...το κρύο είναι τσουχτερό..μα εσύ εκεί ολόρθος στέκεις και χαμογελάς..και σκύβεις το κοχύλι να μαζέψεις..Έλα και πάλι με το βλέμμα μου μηνάς..θα σε ζεστάνει το δικό μου το παλτό...Χωράει σαν πρώτα πάλι και τους δυο..βάλε το χέρι σου ξανά και ψάξε το ''κοχύλι''..

Φυσάει ένας αέρας ''παγερός''..κι απόψε στην ακρογιαλιά.. γύρω οι πευκοβελόνες λαμπυρίζουνε...σταλαματιές που κρέμονται η καθεμιά ξεχωριστά...τόσες πολλές ..όσες και οι πευκοβελόνες...
Μοιάζει γλυκό το σούρουπο..μαγευτικό και η ''ζωγραφιά'' ανεπανάληπτη  ...κι ας είναι χειμωνιάτικο το όλο το τοπίο..σ' αυτή τη γνώριμη..του τόσο μας γνωστού..μα και τόσο ''άγνωρου'' στιγμές - στιγμές..ξεχωριστού τοπίου...γιατί ο ''ερωτας'' πλημμύρισε..και σκέπασε και πάλι την καρδιά μας...

Εύθραστες που 'ναι οι καρδιές..εύθραστη που 'ναι η ανθρώπινη η φύση!!! Κι ύστερα εχτές.. εκεί..σε κείνον τον αντικρυστό χορό.. παίχτηκε η μαγεία της ψυχής μας..Κόσμος και κοσμοσυρροή..να στροβιλίζονται δεκάδες πα στην πίστα..κι εμείς οι δυο ..σαν να μην πέρασε μια μέρα..μοναχοί..παραδομένοι σ' έναν κόσμο μοναχά για δυο...Έτσι άρχισε και πάλι απ' την αρχή..εκείνο εκεί το πέταγμα του έρωτα..σ' έναν μονάχα αντικρυστό χορό..χορό που ''αντικρύζονται''οι καρδιές..χορό  που βλέμματα''ομολογάνε''..

Αιχμαλωτίζονται οι σκιές βαθιά..μα και τα χρώματα..μες στον καμβά που ζωγραφίστηκε..που έδωσε τη στάμπα ..τη σφραγίδα του ..ο έρωτας που μας σημάδεψε..είναι ακόμα ''ζωντανός'' .. ''τροφή'' μονάχα πάλι αναζητούσε  ..να ζήσει απ' την αρχή..το νήμα που άφησε εκεί..στη παραλία την ερημική..να πιάσει να ενώσει...Το βλέμμα σου γαλήνιο..γεμάτο υποσχέσεις..βλέμμα σαν θάλασσα πλατιά..μέσα απ' τα δυνατά..   γεμάτα εμπιστοσύνη..τα σμαραγδένια σου τα μάτια..ξεχύθηκε και πάλι και πλημμύρισε την ''παραλία'' της ψυχής μου...Δεν είναι από μόνος του ο έρωτας ρομαντικός..ούτε κι έχει τη δύναμη μονάχος να μας κατακλύσει .. .είναι η ρομαντική μας η διάθεση..που ανακαλεί και φέρνει απ' την αρχή στην επιφάνεια..εικόνες δυνατές..που δεν τις επιτρέψαμε ανάμνηση να γίνουν..πως συναντιούνται οι διαδρομές !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Για σένα.. Γιάννη μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''Διάττοντες αστέρες''..που η λάμψη η δική τους σπάνια και φωτεινή..σαν ''πεφταστέρια'' τ' ουρανού..που στης ζωής  της Γης μας το διάζωμα ..για μια στιγμή κρατούν..Περαστικοί..διαβάτες μ' ένα εισιτήριο χωρίς σαφή προορισμό ..γνωστούς σταθμούς..και καταλύματα γνωστά..Απρόβλεπτα..από το πουθενά..ερχόμαστε στης ζήσης το χορό..Καθένας μας έναν κύκλο διαγραφόμενο οφείλει να χαράξει..Να περπατήσει σε ωκεανούς..ωκεανούς εμπειριών..και θάλασσες ανοιχτές συναισθημάτων..Και μέσα στο στημένο από ψηλά αυτό το σκηνικό..να αυτοβελτιωθείς..να ολοκληρωθείς..τη ''λάμψη'' που ταιριάζει ..να προλάβεις να αποχτήσεις..Μέσα σ' αυτό το σκηνικό..που σου ''στήσανε'' οι άλλοι..μια επιθυμία δυνατή το είναι σου κυριεύει..Μάταια σου μοιάζει και σου φαίνεται η λάμψη σου αυτή ? Μάταιο το περπάτημα στα καλντερίμια αυτού του διαζώματος ..που λέγεται ζωή ?  Να αφήσεις θέλεις ίχνη στον κύκλο επάνω της ζωής..τα χνάρια σου να ζωγραφίσεις ..να σταμπάρεις?

 Ό,τι και όποιο και αν είναι το κίνητρο..ο έρωτας..η αφορμή..η αγάπη η αιτία.. βρίσκεις τον πιο κατάλληλο..αυτόν που εσύ θαυμάζεις και αγαπάς..και θέλεις μια συνέχεια να δώσεις..Κι αν είναι ευλογημένη αυτή η ένωση..βλαστάρια νέα ξεφυτρώνουνε..από τη μαγική και τη θαυματουργή αυτή ''συνεύρεση''..και βγαίνουν στο στερέωμα καινούριες πια ζωές.. Εσύ 'σαι ένα παιδί του ''έρωτα''..μεγάλου έρωτα.. για τη συνέχεια της ζωής..για τη συνέχεια της αγάπης.. Είναι άδικο καρδιά μου να σβήνει και να χάνεται..μια τέτοια γλυκειά..μοναδική ..ξεχωριστή..συμπαντική θα έλεγα ''όσμωση'' .. δυο ανθρώπων που εσυναντήθηκαν..χωρίς μια ελπίδα για συνέχεια της όμορφης ψυχής τους..Και ναι..μπορεί να μοιάζουν οι ζωές μας σύντομες..''διάττοντες'' να μοιάζουμε αστέρες..μα σαν μετακομίζουμε..και κάνουμε τον κύκλο μας..κάπου εκεί στο ουράνιο στερέωμα..η λάμψη μας χρόνια μετά ..φως για χιλιάδες χρόνια ακόμα εκπέμπει..κι έτσι η ζωή παίρνει νόημα..και η ζωή στη Γη μας εξελίσσεται..και αέναα προχωρά..

Λένε πως γιορτάζεις Γιάννη μου ..πως σε λίγες ώρες ξημερώνει  πάλι τ' Αη- Γιαννιού.. μα εγώ δεν περιμένω να γευτούν τα μάτια μου..τη λάμψη σου μια μέρα μοναχά..Πήρα φως άπλετο και λαμπερό απ' την παρουσία σου..ένιωσα αγάπη τι θα πει..
εγέμισα τις ''λάμπες της ψυχής'' μου..
Χρόνια πολλά αστέρι μου !!!
Να λάμπεις ..να φωτίζεις..έτσι σαν τους ''διάττοντες'' που είναι σπάνιοι..και εμφανίζονται..όχι τόσο συχνά..!!!
Η μάνα σου ..που σε αγαπά..που προσπαθεί να απεμπλακεί απ' το μητρικό της το συναίσθημα..σαν λόγια γράφει για εσένανε..μην τύχει και υπερβάλλει..μα η πέννα της με παρακινεί..το χαραχτήρα σου...
και την προσωπικότητά σου..για να τα ''ζωγραφίσω''...
Είσαι καλό παιδί..μιας μάνας που θα 'ηθελε παιδί της για να σε έχει..!!!

Για σένα Γιάννη μου - Σοφία Θεοδοσιάδη..
( η μάμμυ σου )
.............................................................................................................. 

Τις ''μάγισσες'' τις έψαχνα..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Έμαθα γραφή από μικρή ..να καταγράφω τα καθημερινά..μα απ' τα μελλούμενα μου λείπουνε οι φθόγγοι..Κανείς δε μου μαθε εκείνα τα αναπάντεχα..τα απρόσμενα ..τα απρόβλεπτα για να τα καταγράφω..Της φαντασίας μου τα δίχτυα ήταν απέναντι στα δίχτυα της ζωής..μικρά..δεν έφταναν για να σκεπάσουνε τα όνειρα που πλάθουνε οι άνθρωποι επάνω εις τη Γη..Άκουγα τραγούδια για τις μοίρες και τις μάγισσες πολλά..κι έτρεχα στα ποτάμια ολημερίς με τα άλλα τα παιδιά ..για να τις συναντήσω...Εκεί στου βάλτου τη γωνιά περνούσε ένα ποτάμι..ήτανε ήρεμο..έτσι έμοιαζε τα Καλοκαίρια τα ζεστά..σαν βγαίναμε παγάνα ..Μα το Χειμώνα αγρίευε..εφούσκωνε..και επλημμύραγε τα στάρια του πατέρα μου..κι έτρεχε η μάνα μου αυλάκια για να σκάψει..να ξεθυμάνει το κακό..την αγριάδα του να διώξει..

Πολλές φορές..φόραγα τις γαλότσες μου και την ακολουθούσα..έψαχνα εκεί στα αυλάκια μέσα για να δω..μήπως και οι μάγισσες και οι μοίρες περπατούσαν..Έλεγα δεν μπορεί..δεν γίνεται αυτές..οι μάγισσες..οι άλλες..οι καλές να μην υπάρχουν.. να 'ρθουν να προστατέψουνε τη μάνα μου..που τα χωράφια της κοιτούσε για να σώσει.. Τα παραμύθια που μας διάβαζαν.. θαρρούσανε οι μεγάλοι.. και τότε μα και τώρα..πως είναι παραμύθια να μας ''νανουρίζουνε'' για να κοιμόμαστε ελαφρά..Είναι γραμμένα με σοφία περισσή..και ανέμελα..χωρίς με συμπεράσματα σε ρήσεις φιλοσοφικές..μπορεί να μοιάζουνε ''ελαφρά''..μα είναι εκείνα που ''γεννήσανε'' μες στης ψυχής μας τα κατάστιχα..τους ήρωες..που γίνανε οι στόχοι μας και τα σημεία αναφοράς μας..

Γιατί στ' αλήθεια ποιός μπορεί να μου αρνηθεί.. πως πάντα στη ζωή του δεν περίμενε ..τη μάγισσα εκείνη την καλή..που σαν μια 
''Θεία Δίκη'' θα 'ρχονταν το άδικο να τιμωρήσει ? ή ποιός δεν εκαρτέραγε υπομονετικά για να δικαιωθεί..κι εκείνη η μάγισσα η καλή..να 'ρθει και να σταθεί μπροστά του..και να αλλάξει το κακό..που πάντα περπατά μες στη ζωή..με το καλό αντάμα? Κατάλαβα πολύ αργά..αργότερα.. που εμεγάλωσα..πως πάντα οι κακές οι μάγισσες είναι πιο δυνατές για μια στιγμή μονάχα..γιατί οι ''άλλες''..εκείνες οι άλλες με υπομονή..και με ζυμάρι γλυκερό και όμορφο εκείνες ''ζυμωμένες'' ερχότανε απρόσμενα και στήνανε έναν πόλεμο..με τις κακές τις μάγισσες.. που νόμιζαν πως είν' νικήτριες καθώς προσωρινά ενικούσαν..΄Ετσι εγίνονταν η πάλη με τις μάγισσες στο παιδικό μου το μυαλό..κι έτσι εκαταλάβαινα..και τη διδαχή μου μάζευα..πως το κακό που μοιάζει ανίκητο..έρχεται με δυσκολία και άνιση πάλη ενίοτε..η μάγισσα η καλή..κι ευθύς στο χώμα το σωριάζει..

Kαι από τότε δεν έπαψα στιγμή..μαζί μου να τις κουβαλώ τις ''μάγισσες'' που μου 'μαθαν τον κόσμο ν' αντικρύζω ..καθώς τα βράδια μου 'στηναν χορό..και με χαμόγελο μου γνέφαν.. με  καλούσαν..και να μαθαίνω με υπομονή..να καρτερώ..μου ψιθυρίζαν..στην πάλη τους θα υπερνικάει πάντοτε..εκείνη εκεί.. η μάγισσα η ''όμορφη'' που μοιάζει σαν ''Νεράϊδα''..Πάντα μου μάθαν οι δασκάλοι μου..κι ακόμα το πιστεύω..πως η καλοσύνη ανταμείβεται ..η ευγένεια εκτιμάται..το όμορφο μπορεί να μετατρέψει το άσχημο..κι ο ''δράκος'' να γεννεί ..με κόπο και ίδρωτα πολύ..να γίνει πριγκηπόπουλο..σαν η αγάπη η αληθινή την καρδιά του καταχτήσει..και να μοιράσει απλόχερα το δίκαιο στους ανθρώπους...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

την « Ομορφιά ».. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 την « Ομορφιά »…


Απέραντο το ''θέατρο'' που στήθηκε στου κόσμου τις γωνιές..και στο μικρό μας το αλωνάκι..Επίδαυρος αληθινή..με τραγικές και ατελείωτες ..χωρίς στο τέλος κάθαρση..να 'χουν οι ''παραστάσεις''  ..και θεατές που αποζητούν τη λύτρωση..καθώς η τελευταία πράξη αργεί ..και δεν εσχεδιάστηκε απ' τους τρανούς.. που μοιρασιά σωστή.. δεν έμαθαν να κάνουν..Μόνος καθένας μες στο θέατρο..το θέατρο ετούτο του παράλογου..ανάγκη εσωτερική η ''κάθαρση''..μέσα από την ''ομορφιά''..σε αντιπερισπασμό για την ''ασχήμια'' τους..μέσα εκεί .. απεγνωσμένα τη γυρεύει...

Γι αυτό...την ''ομορφιά''..την  αναζήτησα ...την έψαξα ...την γύρεψα παντού... Πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....στα τριανταφυλλένια χείλια ενός αγαπημένου...στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...μες στα χαμόκλαδα ...με ασήμαντη που έμοιαζε..ανεμώνη σαν εσυναντούσα...Την έψαξα παντού...στις μουσικές του πρωϊνού των αηδονιών.. την βρήκα στα θροϊσματα των φύλλων...στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....στου τρένου αυτού το κάλεσμα του ταξιδιού τον ήχο ...που υποσχόταν...Και πως αλλιώς..πως γίνεται μονάχος σου..εσύ μονάχος σαν δε βγεις μες στης ζωής τον κήπο να την ψάξεις..σαν δε θελήσεις να πιστέψεις δυνατά.. στο κάλλος των ονείρων σου..εκείνα τα ουράνια που θα σε φέρουνε σιμά της ?

Την βρήκα εκεί..την μάζεψα την ομορφιά...τη γνώρισα...μου μίλησε ...την γεύτηκα ...πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά..στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά πολλές φορές...και ώρες -ώρες αφημένη.....Πάντα ήταν εκεί η ομορφιά .. με όποια φορεσιά από μπροστά μου κι αν περνούσε....ο χρόνος δεν την άγγιζε..ρυτίδες δεν της φόραγε ο φόβος..όσο και αν στιγμές το εκατόρθωνε..τη σκίαζε μπροστά μου...

Ήταν εκεί η ομορφιά...ήταν εκεί.. μαζί μου την εκουβαλούσα...να φύγει δεν την άφηνα...και το λερό της το φουστάνι...να το ξεπλύνω μέσα μου..κάθε φορά το προσπαθούσα....

Ναι.. ήταν εκεί...αλλοίμονο...αν την άφηνα να φύγει...
Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής που ήθελε ...που πάντα λαχταρούσε...πάντα να ζωγραφίζει...

Να ζωγραφίζει ήθελε ...τοπία ασήμαντα ...που για τους άλλους μοιάζαν...μα ήταν τόσο πλουμιστά...στον ήλιο που καθημερνά αυτά της εγεννούσαν...
Πως θα άντεχε...πως θα βάσταζε αλλιώς...μέσα στα αποκαϊδια ... αν την ομορφιά δεν έψαχνε ...εκεί μονάχη της αυτή να ζωγραφίζει και να ξεφυτρώνει ?
Ελπίδα αυτή μοναδική ...ακριβοπλήρωτη και σπάνια ...η ομορφιά ,που το χέρι σου κρατεί ...σε οδηγεί...κι απ' την ασχήμια σου σε βγάζει...Κρυφογελάς και μειδιάς..πόσες φορές δεν σ' είδα .. βιαστικά από μπροστά από γραπτά..που σου θυμίζουν τα γνωστά.. 

 τα απλά...εσύ να προσπερνάς...να κάνεις τάχα πως διαβάζεις..   άλλα στο νου σου μέσα εκεί να τριγυρνούν....εξουσία και χρήμα... και δύναμη...που τη ζωή σου να γεμίσουν χρώμα ψεύτικο ζητούν.. Άραγε εστάθηκες ποτέ...λογάριασες σωστά...χρώματα κι  ομορφιά στ' αλήθεια τι σημαίνει ? Είναι μεγάλη και βαριά η ομορφιά μέσα
  στον κόσμο τούτο, τρέξε και πρόλαβε και δες....και στους χαμένους τους σταθμούς...μην παραμένεις άλλο εκεί...ασχήμια να μαζεύεις..Τώρα  είσαι σίγουρος ...κρυμμένη είναι αυτή η ομορφιά τριγύρω σου...στα απλά ..τα ήσυχα τα καθημερινά...ασήμαντα για άλλους κι αν φαντάζουν... 

Κείμενο  - Σοφία Θεοδοσιάδη.

...............................................................................................................

χρόνος και πάλι είναι.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πέρασε άλλη μια χρονιά..με τα ρολόγια όλου του κόσμου μετρημένη..Εικόνες ξετυλίχτηκαν χιλιάδες μες στα μάτια..εικόνες άγριες..μα και γαλήνιες..εικόνες που μας προβλημάτισαν.. εικόνες..ίσως άγνωρες...για τη δική μας τη γενιά...Μα ζούμε τώρα εδώ..κι εμείς που επενδύσαμε σε αληθινές αξίες..έρμαια του γρήγορου και του << φαστ - φουντ>>..έρμαια της ελαφράδας του καιρού..που ένα  γκρίζο πέπλο τη σκεπάζει..Βρεθήκαμε σε μια νυχτιά..σε ένα καινούριο που ανοίγεται..και πολλά υποσχόμενο ..έναν καινούριο χρόνο..

Θα του φορτώσουμε από την πρώτη κιόλας μέρα με φορτίο δυνατό..θα 'χει στην πλάτη του προσδοκίες και όνειρα..και πρέπει να 'βρει το κλειδί..τις πόρτες των ονείρων μας να ξεκλειδώσει..και να μας μπάσει μέσα σε αυτά..κυνήγι για  να αρχίσουμε ατελείωτο..να τα προλάβουμε στο δρόμο γρήγορα .. γιατί ο χρόνος είναι και πάλι με τους μήνες μετρημένος..Άγχος ..και φόβος και βιασύνη..και ελπίδα είναι γραμμένα στο ημερολόγιο ξανά..κι αυτού του ''νεογέννητου'' του ολόφρεσκου του χρόνου..Μα απρόβλεπτος και ''γοητευτικός'' και πάντα νικητής να βγαίνει επιμένει ο χρόνος..Εμείς απλοί οδοιπόροι μιας ζωής..αφήνουμε τα χνάρια μας..σε έναν ''ατελείωτο'' καμβά..που ζωγραφίζει ερήμην μας ..εκείνος μοναχός του ..βάζοντας χρώματα που πάντα επιλέγει...

Ξορκίσαμε και πάλι το κακό..αγκαλιάσαμε τα όμορφα τα δώρα που μας χάρισε εκείνος.. που επάλιωσε ο χρόνος..το δρόμο πήραμε ξανά..και τον εκαλοδεχτήκαμε.. τούτον τον νέο κι όμορφο ..ως είναι ο κάθε νέος..και περιμένουμε να μας ''τρατάρει'' ό,τι καλύτερο μας κρύβει και μπορεί..μα σίγουρα μονάχος του να ανοίξει τόσες ''πόρτες'' δεν μπορεί..Ολόρθοι ..δυνατοί και αποφασιστικοί..με το δικό μας το κλειδί..για να προκάνουμε τις κλειδαριές μας πριν σκουριάσουν..

Καλά είν' της μοίρας τα γραμμένα και τα λόγια τα μεγάλα και τα υπερφίαλα..μα η ζωή μας προχωρά..γλυκά και δημιουργικά..όταν την περιποιηθούμε..και τις δώσουμε..εκείνο το ''φλουρί'' που της ανήκει και ταιριάζει .. Μοιρολατρίες..και της μοίρας τα γραφτά..ο άνθρωπος στα χέρια του κρατούσε πάντα..και τη δική του την τροχιά την άλλαζε..μονάχα σαν κρατούσε μέσα στην ψυχή βαθιά..της θέλησης..και της τόλμης και της δύναμης για τη ζωή..εκείνο το ''κλειδάκι''...
Καλή Χρονιά !!! 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................