Τα ''δίχτυα''..εσύ μου τα 'μαθες να ρίχνω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πάντα το 'χες παράπονο και το 'λεγες στη μάνα μου..μ' εκείνη τη βροντόφωνη..βραχνή απ' τα πολλά τσιγάρα σου..την όμορφη στ' αυτιά μου ακόμα..τη λαλιά σου..- Φανή ..ένα αγόρι εσύ δε μου 'κανες..με γέμισες κορίτσια..Τρία κορτσούδια έχει ο Λιάς..λέγανε στο χωριό..ούτε ένα αρσενικό..ούτε ένα ''κληρονόμο'' για μετά..Περίεργα που ήτανε τα χρόνια εκείνα..που τα αγόρια ήτανε ''παιδιά'' και τα κορίτσια απλώς κορίτσια..Καθώς όμως μας λάτρευες..και το θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα αυτό..χέρι δε σήκωνες επάνω μας..γινόσουνα θεριό ανήμερο ..όταν καμμιά φορά η μάνα μας τράβαγε τα κοτσίδια..

Που να τα βγάλει πέρα η δόλια και αυτή..με τρεις κοπέλες ζωηρές..φοβότανε και ξέσπαγε για καμμιά φορά..θαρρώντας με το φόβο της..πως θα μας προφυλάξει..Θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανες..για να σταθούμε δυνατές στις δυσκολίες της ζωής..σαν ''άντρες'' να σταθούμε..ήμουν η μεγαλύτερη και ήθελες ''αντράκι'' να με κάνεις..να με ''ανδρώσεις'' έλεγες συχνά..Με έπαιρνες συχνά - πυκνά τις Κυριακές σου.. που δεν δούλευες..μαζί σου στο ποτάμι εκείνο το μεγάλο του χωριού..που ήταν γεμάτο πέστροφες..μικρά ψαράκια και μεγάλα..για να μου δείχνεις πως ψαρεύουνε με δίχτυα και καλάμι και κοφίνι... 

Εθύμωνε η μάνα μου..και τα ''βαζε'' μαζί σου..φοβότανε πως θα' χανα την γυναικεία μου την τρυφερότητα..κορίτσι πράμα εγώ και να ψαρεύω..Ούτε το φανταζότανε τότε η δόλια αυτή.. πως μου μάθαινες τη φύση εσύ..την αληθινή..χωρίς φτιασίδια και άγνοια ζωής.. και πως να επιβιώνουμε στα δύσκολα..στα ζόρια..πως να σκεφτόμαστε πως πάντα λύσεις υπάρχουνε για την επιβίωση..και πως η φύση από μοναχή της προνοεί..Ήμουν μικρή..και εσύ δεν καταλάβαινες.. ..πόσο πολύ γραφόταν στο κεφάλι μου το ''ψάρεμα'' αυτό.. Εκαταλάβαινα και εταξίδευε ο νους του παιδικού μου του  μυαλού..περισσότερα από αυτά..που εσύ μου εξηγούσες..

Σήμερα σ' έφερα στο νου μου πάλι και ξανά..κι ας μη γιορτάζουνε οι πατεράδες όλοι σε μια παγκόσμια..που συνηθίζουνε γιορτή..Σήμερα το κατάλαβα καλά..καθώς η αναπόληση με έφερε στις άκρες..στο ποτάμι..Πως μου 'μαθες να ρίχνω ''δίχτυα'' στη ζωή..μου 'μαθες να ψαρεύω..να μη φοβάμαι τη ζωή..τις δυσκολίες να' χω τρόπο να τις ξεπερνώ..να γίνομαι ''ψαράς''..μες στης ζωής τα δύσκολα και του καιρού..τα ''φουσκωμένα'' τα ποτάμια..
Πόση αλήθεια σιγουριά μου ''φύτεψαν'' οι δυνατές σου πλάτες ..που καθώς μικρούλα τις εθαύμαζα..σαν να 'σουνα στα μάτια μου ''Θεός''..Ήρθανε δύσκολοι καιροί..πάντα οι καιροί μες στη ζωή συνηθίζουν να εναλλάσσονται..και τις εποχές των παχέων αγελάδων διαδέχονται.. εκείνες των ισχνών..

Σε κείνο το ποτάμι που ξεκίναγε το δρόμο..το ταξίδι του από ψηλά εκεί..απ' τις κορυφές του καταπράσινου και όμορφου  βουνού μας εκείνου της Ροδόπης..μου έμαθες την ''παιδαγωγική'' για τη ζωή..χωρίς να φοίτησες εσύ..σε παιδαγωγικές σχολές..και σε σχολεία Μοντεσσόρι..Μου έμαθες και μου λεγες..μου δίδαξες ''σοφέ'' πατέρα εσύ..πως:

<< απ' το άλογο θα πέφτουμε..συχνά..μα όλη η ωραία η ''μαγκιά'' για τη ζωή..είναι τα γκέμια απ' την αρχή να τα κρατάς..να ξανακαβαλάς το άλογο και πάλι απ' την αρχή>>  

Τι με έπιασε θα αναρωτιέστε τώρα εσείς..και σας τα λέω όλα αυτά ?
Τώρα καλούμαστε όλοι όσο ποτέ.. τούτους τους ζόρικους καιρούς..που ο πανικός ετρύπωσε στις οικογένειες παντού..να αναλογιστούμε άλλη μια φορά..πως δεν είναι οι παροχές προς τα παιδιά...που τους κάνουν τη ζωή μοναχά καλύτερη..μα ο τρόπος για να ''ψήνονται''..να γίνονται τα ίδια τους''ψαράδες'' της ζωής..τρόπους να εφευρίσκουνε σωστούς..φιλοσοφώντας την αξία  αυτής καθεαυτής ..της ίδιας της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

μυρίζει απόψε γιασεμί..στης πόλης τα στενά. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί..και άρωμα γυναίκας..βραχήκανε και στάζουνε τα αναρριχώμενα φυτά στους κήπους μου..μυρίζουνε ανάκατα..στο νοτισμένο χώμα απ' τη βροχή..καθώς και μέσα στην καρδιά μου..Μ' αρέσουνε τα Σαββατόβραδα ..εκείνα εκεί που σε πηγαίνουνε..σε ''ένοχα'' ..κρυμμένα μυστικά..σαν να 'ναι εικόνα από ταινία παλιακά..σαν το παλιό το σινεμά..Ποτέ μου δε φοβήθηκα το δόσιμο απλόχερα..την ανημπόρια του μυαλού φοβήθηκα πολύ..τις πετρωμένες τις ψυχές φοβήθηκα..και την ''αρρώστεια'' της ψυχής..που γύρω μας επλήθυνε..γέμισε τον αέρα..και να καταβροχθίσει σαν θεριό..τα γεννημένα συναισθήματα ..που τις ζωές μας ομορφαίνουν...

Στο τέλεμα της κάθε εβδομάδας μου..στο τέλεμα της μέρας..''ταμείο'' πάντα κάνω για να δω..αν ''δίνοντας''.. προσφέροντας ''δωρίζοντας''..είμαι άξια να πάρω ..να γευτώ..όχι σαν ανταπόδοση..που και αυτό στους νόμους της ζωής λογιέται..μα σαν μια ευχαρίστηση πως αγαπήθηκα..πως τον προχώρησα τον δόλιο εαυτό μου..πως τα κατάφερα..να γίνω αντιληπτή στους γύρω μου..και να σκεφτούν..να αποφασίσουν μόνοι τους..αν είμαι ο άνθρωπός τους αυτός..που είμαι άξια να αγαπηθώ...

Παράπονο δεν έχω και αχάριστη θα με έλεγα..γιατί πολύ αγαπήθηκα..επλαισιώθηκα..και μου χαρίστηκαν τα ''δώρα''της ζωής..Είμαι ακόμα όρθια και είμαι ανάμεσά σας..και αναπνέω..ζω και γεύομαι ''μικροχαρές'' που μου προσφέρει η ζωή..Μα σήμερα ..σήμερα.. γεμάτο το δισάκι μου αγάπη ..και έρωτα για τη ζωή..και τους ''ξεχωριστούς'' μου τους ανθρώπους..ένα καινούριο Σαββατόβραδο..ένα βράδυ με γέμισμα ψυχής..καλούμαι για να ζήσω..Είναι όμορφα τα Σαββατόβραδα στης πόλης μου εκείνα τα στενά..στα σινεμά..στα σκοτεινά με το γλυκό το φως μπαράκια..μα γίνονται ομορφότερα όταν περιδιαβαίνεις όλα αυτά..κρατώντας σου το χέρι αγαπημένου..Είναι εκείνη η ζεστασιά..στο βλέμμα πίσω από το βλέμμα σου..και η θερμοκρασία του χεριού..σαν δυο ζευγάρια ''γάντια'' μάλλινα.. που ξέρουν να ζεσταίνουν την καρδιά..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

το ''δαντελένιο''..το λευκό μου το φουστάνι - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ποιός τάχα περπατώντας μόνος και ξυπόλητος..μες στο ''λιβάδι''  της ζωής του δε λαχτάρησε..να σκύψει αγριοφράουλες να κόψει.. να γευτεί ? Τάχατες..ποιός δεν τόλμησε..και ποιός του δεν αψήφησε λάσπες αν θα γεμίσει ? Με άγγιξε η βρωμιά πολλές φορές..μα δε λερώθηκα ποτέ ολοκληρωτικά.. η ''ούγια'' μου μονάχα ελερωνόταν..γιατί ήτανε αδιάβροχο το φόρεμα που μου 'ραψε η μάνα μου..ήταν γεμάτος ο ποδόγυρος δαντέλλα χειροποίητη..και τη χαρά σκορπούσε στο κορμί μου...Μικροί οι άνθρωποι στη γη..ήτανε οι περισσότεροι απροχώρητοι στο νου..''μικροαστοί'' στις αντιλήψεις...''Θάβανε'' τους ανθρώπους για τους ''έρωτες''..που δεν καταλαβαίνανε.. γιατί η ψυχή τους ήτανε στεγνή..Δεν καταλάβαιναν από χαρά..από γεύση..από πετάρισμα ψυχής..γιατί ποτέ τους ίσως  δεν το συναντήσαν...

Ήρθες  μικρή μου μες στον κόσμο αυτό να ζήσεις τη δική σου τη ζωή ..κι όχι τις άλλες τις ζωές..τις μίζερες των ξένων...Θέλει γερά πατίνια..ατσάλινα για να ''τσουλάς'' μέσα στις πίστες της ζωής..να κάνεις πατινάζ..να μη ''σκαλώνουν οι ''δαντέλλες'' σου..σ' αγκάθια που τρυπούν .. Ακούραστη η ψυχή μου..χρόνια τώρα ακούραστη..σκύβει στην ανάγνωση της λειτουργίας της..τις λέξεις της να ερμηνεύσει ακατάπαυστα ..καθημερινά αναζητά.. γιατί.. ένα βιβλίο η ψυχή προς μελέτη και ανάγνωση του καθενός.. από ανέκαθεν και πάντα..Το κεντημένο μου φουστάνι δεν ήταν ορατό με μια ματιά επιπόλαιου αναγνώστη..γιατί ήτανε ''ραμμένο'' στην επιδερμίδα της ψυχής μου...εκεί βαθιά..έλειπε γνώση και σοφία απ' τους ανθρώπους..που ήξεραν μονάχα ακάματα..επιφανειακά..να έρχονται κοντά μου..ήταν ''φουστάνι'' ακριβό..και το αγοράσαν μόνο λίγοι..που γνώριζαν από δαντέλλες ''ακριβές''..είχανε περπατήσει χρόνια στα παζάρια τα ακριβά...

Βρέχει και βρέχει ασταμάτητα στο ολόλευκό μου το φουστάνι..μα να το βρέξει η βροχή..να το μουσκέψει δεν μπορεί...Τις καταπίνει όλες η αγάπη σου.. τα βράδια σαν με παίρνεις μια ζεστή αγκαλιά.. ωσάν το χώμα τις σταγόνες της βροχής που απορροφάει..κι εμένα μένουνε ξανά στεγνά τα όνειρά μου τα λευκά ..Μένουνε ''άβρεχτα''   και χαμογελούν...γιατί είν' κρυμμένα και βαθιά..καθημερινά στο μαξιλάρι της καρδιάς μου..Πως να καταλάβεις αν δεν είσαι άνθρωπος μπροστάρης και αισιόδοξος..αν τη ζωή δεν ψάχνεις καθημερινά..βουλιάζοντας στις γούβες της μιζέριας της καρδιά σου ?Aλήθεια τι να καταλάβεις εσύ..αφού κοπάδι έγινες ..στη μάζα χάθηκες εκείνη του κυριλέ..του καθωσπρεσμού..που αλυχτά για να σε καταπιεί..και που κοντεύει πια να σε τρελλάνει..Δύσκολο είν' πάντα το φόρεμα το ''ταιριαστό'' ..που στον καθένα μας εφαρμόζει..Θέλει ψυχή και δύναμη να είσαι ο εαυτός σου...Γι αυτό..το νου σου εσύ καλή μου αρχόντισσα .. στο ''δαντελένιο'' το λευκό σου φόρεμα..που σε ''στολίζει'' καθημερινά.. και σε αληθινούς παράδεισους σε φέρνει...να το φυλάς προσεχτικά..στο όμορφο ''σεντούκι'' της ψυχής σου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

⫷ξεφυλλίζοντας ''αλκυονίδες''... ⫸

Lawrence Alma-Tadema

Αλλάζουνε οι εποχές.. αιώνες τώρα τους Χειμώνες διαδέχονται οι Άνοιξες κι έπειτα εκείνα εκεί.. τα φωτεινά τα Καλοκαίρια.. Χειμώνας παγερός εις το κατώφλι μας..κι είν' άγριος..βαρύς..μα η ζωή ανίκητη..κρυμμένη στο φεγγίτη καρτερεί..Μιας '' αλκυόνας πέταγμα'' σε όλους μας ..δικαιωματικά ανήκει..σε μας τους ''θιασώτες'' της αληθινής ζωής..που με τις ''γεύσεις'' της και τα ''αρώματα''.. στα σκαλοπάτια της χαράς..πάλι ξανά μας  φέρνει...Έρχονται μες στο ''καταχείμωνο''.. σημεία και τερτίπια του καιρού..όλα καλά..από παλιά..και για σκοπό καλό - μελετημένα.. Τις ψάχνουνε..τις περιμένουνε οι άνθρωποι..ανάσα απ' το αγιάζι για να πάρουν...τις μέρες τις αλλιώτικες..τις ''λαμπερές''.

Μα εγώ από μικρό παιδί νωρίς το εκατάλαβα..ήταν μαθές κι οι ορμήνειες του παππού σαν στάχυα γινωμένα νοημάτων..Εκράταγα ημερολόγιον..σημείωνα τις μέρες μας του ηλίου φωτεινές μέσα στ' αγιάζι και τους πάγους του Χειμώνα..  Κατάλαβα..αφουγκράστηκα..ναι..ναι..είναι εκείνες οι γελαστές..οι λουσμένες ήλιο μα και φως ημέρες μας..''οι Αλκυονίδες'' μας οι μέρες..μέσα στην παγωμένη ενίοτε καρδιά ..που έρχονται στα ξαφνικά..μας παρασέρνουν και μας συνεπαίρνουνε.. σκουπίζουνε το δάκρυ από τα μάτια μας..έτσι σαν μια εκκίνηση..ξανά απ' την αρχή..έτσι σαν μια εκκίνηση για την καινούρια τη σοδειά..για την καινούρια γέννα.

Είν' άχαρη συχνά η καθημερινότητα..και καταντά μονότονη..όταν κρατούμε  τα μάτια μας ερμητικά κλειστά..όταν αδυνατούμε να τις δούμε από νωρίς..και άμποτε δεν τις δημιουργούμε μοναχοί..καθώς περνούν κοντά μας.Αφήνουμε να φύγουν ξεμακραίνουνε  γιατί είναι πάντα δυνατοί..οι Χειμώνες του καιρού και της καρδιάς μας..Μέσα εις το κατώφλι της ζωής..είναι δυνατοί οι βοριάδες που φυσούν ολόγυρα..και θέλει βλέμμα δυνατό και μάτια ανοιχτά για κείνο εκεί το καλωσόρισμα το φωτεινό..για τις ''Αλκυονίδες'' μας τις μέρες.Φέρνει από μακριά ο άνεμος φωνής: προσπάθησε..και μην τις προσπερνάς γιατί έχουν μνήμη δυνατή αυτές..και θα σε εκδικηθούνε..Θα σου θυμίσουνε πως δεν τις χάρηκες..δε γεύτηκες τον ''ήλιο'' που απλόχερα και άπλετα σου χαρίσαν..και μόνος σου θα βυθιστείς.. μέσα στο παγωμένο αγιάζι του ''Χειμώνα'' της ψυχής σου...

Και ξεφυλλίζοντας αλκυονίδες μέρες μες στα χρόνια σου..να το θυμάσαι μην το λησμονάς..πάντα να στέκεις σιωπηλός..να κάμνεις παραλληλισμούς..συγκρίσεις κι απορρίψεις..πως ο καιρός έχει γυρίσματα..και δεν μπορεί για πάντα να 'ναι απλόχερος και δωριστής..ούτε και πλούσια τα ελέη του πάντοτε να προσφέρει. Κοίτα..παρακολούθα τες εκείνες τις κοντούλες τις αμυγδαλιές..πόσο τολμούν..πόσο απαλλαγμένες απ' το φόβο τα προβάλλουνε τα ροζ εκείνα τα ''νυφιάτικα''  τα άνθια τους..στο πρώτο φώτισμα του ήλιου του Χειμώνα..Μέσα εις τον καθένα μας υπάρχουνε σειρήνες που μας προσκαλούν στο φως..Άδραξε την εύφορη στιγμή..φτιάξε   και δημιούργησε..και χτίσε..ζήσε τις ετούτες σου τις λιγοστές..που σου προσφέρονται κάθε φορά..μες στους ''Χειμώνες'' που σε συναντούν ..τις γελαστές..μαγευτικές .. τις λιγοστές..''Αλκυονίδες'' της ψυχούλας σου τις μέρες...

⫷ ξεφυλλίζοντας  ''αλκυονίδες'' ...⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν  

                                          Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

μικρές..τρυφερές '' αποδράσεις'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταχύτητες μεγάλες δίχως φρεναρίσματα..''κυνηγητό'' για το κατόπι της ζωής μας..μα τόσο γρήγορα..κάθε φορά..έρχονται μπρος μας τα Σαββατοκύριακα..που εγκαλούμαστε να χαμηλώσουν οι ταχύτητες..να δούμε..να ''γευθούμε''  τη ζωή...Είναι άδικο το ξέρω..το γνωρίζω..το κατανοώ..την κάθε νέα μέρα σου..να την αφήνεις να σου σπαταλιέται μες στα δύσκολα..σ' εκείνα μοναχά.. που την ιλιγγιώδη μας ταχύτητα ζητούν...Και πως αλλιώς θα γίνει όμως να κερδίσεις και τα απαραίτητα..τα καθημερινά..και τα αναγκαία..αν καθημερινά αφήνεσαι..στοχάζεσαι και αδρανείς .. χωρίς να πράττεις..να δημιουργείς...και να πηγαίνεις παραπέρα? 

Πάντα η ζωή μας έχει ένα νόμισμα τριγύρω μας..και πάντα αυτό το νόμισμα μας δίνει δύο όψεις..Από τη μία τη μεριά η ομορφιά..η χαρά ..η ικανοποίηση..που ζητούν την ηρεμία..τη γαλήνη μας..την προσοχή..το στοχασμό μας..για τα τεκταινόμενα..και για τα ''δώρα'' της ζωής..Κι από την άλλη πάλι τη μεριά..η προσπάθεια..η κούραση..η αγωνία και ο κάματος..για να τα καταφέρουμε..να φτάσουμε στο τέρμα..για να κοπεί το νήμα που μας καρτερεί..στη σκυταλοδρομία της ζωής..εκεί κάπου στο τέρμα της επιτυχίας..

Έρχονται όμως κάποιοι άνθρωποι αιφνιδιαστικά..ξανά και πάλι απ' τα παλιά..ανύποπτα..απροσκάλεστα..και φέρνουνε τον ήλιο στη ζωή μας..Είναι ζεστοί..γαλήνιοι και τρυφεροί..εκεί παρόντες σε μικρούλες ''κοντινές '' μας αποδράσεις..αποδράσεις μας ξεχωριστές..αγγίγματα ψυχής..Ξυπνούν την τρυφερότητα..τη θηλυκότητά μας την αντλούν..αυτήν.. που οι κεκτημένες μας ταχύτητες..στιγμές - στιγμές την κρύβουν ..και την αφαιρούν.. Επιδιώκουμε..και θα 'πρεπε..επιλέγουμε μαζί τους να βρεθούμε πάλι και ξανά..γιατί μας κάνουνε να νιώθουμε ''ξεχωριστές'' μοναδικές...είμαστε ο κόσμος όλος για τα μάτια τα δικά τους.. Αξίζουνε λοιπόν τα ''φρεναρίσματα'' οι στάσεις μέσα στη ζωή..εκεί σε στέκια γνώριμα..την τρυφερότητά σου να   ''παρκάρεις''...

Είναι οι αγκαλιές που σε ζεσταίνουνε..εκεί μέσα ''βαφτίζεσαι'' κι έτσι αντέχεις τις βδομάδες..που πάνε κι έρχονται αδιάκοπα..κι όλο τη δύναμη και τη δυναμική σου ..σου ζητούν να καταθέσεις...Μας άγγιξε το άρωμά τους..και αμεταμέλητα εκεί ..ο νους σημάδι έγραψε εντός μας...δεν ήταν μοναχά το άρωμα εκείνο το ξεχωριστό..είναι που γέννησε και συνεχίζει να γεννά μια τρυφεράδα στην ψυχή μας...εκείνο εκεί το άγγιγμα..που αγγίζει τις ψυχές..σαν να 'ναι απογευματινό..μετά τον κάματο της μέρας αεράκι...Επιστροφή.. καθώς και πάλι θα γυρνάς..από της ομορφιάς του αγγίγματος...της τρυφεράδας την αγκάλη.. επιστροφή και πάλι απόψε από τον τόπο σου.. εις το ''κλεινόν το άστυ''..κι ένα τραγούδι μέσα σου ζεστό..αγαπησιάρικο και απαλό...καθώς  αναμειγνύεται  με το ραδιόφωνο..τα σπλάχνα σου γεμίζει με αγάπη..με μια υπόσχεση..την άλλη πάλι Κυριακή.. στης ''τρυφεράδας την κοιλάδα'' να βρεθούμε...

  Δοκίμιον - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

ένα ρέκβιεμ πένθιμο..στη φίλη μας Μερσίνα.- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ένα ''ρέκβιεμ''..ναι ένα ρέκβιεμ πένθιμο..είναι η σημερινή μας η διάθεση...για έναν άνθρωπο που τον γνωρίσαμε εδώ..μέσα από μια φωτογραφία της στιγμής..ένα αποτύπωμα στο χρόνο..και ύστερα σιωπή..Ίσως να ξεκινήσαμε εδώ..μέσα σε τούτη την παρέα...έτσι απλά..ελαφρά.. και με χαμόγελο..κουβέντες και ιδέες και εικόνες να ανταλλάξουμε..για μια επικοινωνία..΄Ησουν Μερσίνα μου γλυκειά..από τους πρώτους φίλους που απόχτησα εδώ...μου μίλησες και με πλησίασες με γλύκα..Καθημερινά μας  ''εμαγείρευες''...και κάθε σου απόγευμα μας γέμιζες εικόνες...

Λένε πως εσιώπησες παντοτινά..μα εγώ δεν το πιστεύω..Έγραψες μες στα μάτια σαν εικόνα σε μορφές που δε φοβήθηκες..την αλήθεια να μας δείξεις..Φωτογραφήθηκες όπως δεν θα τολμάγανε πολλοί...και είδαμε έναν άνθρωπο αληθινό..και την αδυναμία..το εφήμερο..την ματαιοδοξία μας στον κόσμο τούτο..Περαστικοί κι αμίλητοι πολλές φορές..αδύναμοι μπρος στη φθορά του χρόνου.. ένα μονάχα θέλω να σου πω..πως όσο κι αν μιλήσαμε αθόρυβα και σιωπηρά..πίσω από μια οθόνη..πάντα να ξέρεις εκεί που θα πας..πως αισθανθήκαμε όσα καλά εσκέφθηκες για μας..και ''κοινωνήσαμε'' το δυνατόν μαζί σου..
Καλό ταξίδι κορίτσι μου !!!
Ανάπαυση..γαλήνη να 'ρθει πια..στο ταλαιπωρημένο το κορμί σου !!! 

Η φίλη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

το ''μαγισσάκι'' της αλήθειας - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

 Ήρθε μια νύχτα ''παγερή'' και στάθηκε στην καμινάδα του χωριού ένα μικρό πουλί..κι είχε δυο μάτια λαμπερά παράξενα..με βλέμμα σκεπτικό..παράξενο το ''βλέμμα'' για πουλί..για μια απλή μονάχα κουκουβάγια..Από παλιά ..και στα σημερινά..''σοφίας'' το ονόμασαν πουλί..κι έγινε έμβλημα μεγάλο..σε πάπυρους παλιούς και σε βιβλία και σελίδες και αναφορές..όταν τολμούσανε να περιγράψουν τη ''σοφία''..Κι ήρθε μες στο σκοτάδι και εκάθησε σιμά του και αθόρυβα..ένα μικρούλι ''μαγισσάκι''...του εσυστήθηκε με μιας..κι ''αλήθεια'' είπε πως το λένε...Του άρεσε πολύ το όνομα αυτό..και αποφάσισε εκείνο το ''σοφό'' μας το πουλί..φίλη του να το κάνει..Τα βρήκανε..ταιριάζανε πολύ τα ονόματα αυτά..και εξεκίνησαν ταξίδι για να κάνουν..

Πήρανε ένα συρματόσκοινο γερό..και κάθησαν επάνω..το πέταγμά τους να 'ναι σίγουρο και σταθερό..πάνω απ' τις στέγες του χωριού..Είχε ομίχλη τρομερή.. πυκνό σκοτάδι σκέπαζε τις τζαμαρίες των σπιτιών..Το αποφάσισαν τα δυο..''σοφία'' και ''αλήθεια'' για να γράψουνε.. αφού αφουγκραστούν..στο τζάμι του καθένα του σπιτιού..την δική του την αλήθεια..Μα η ''σοφία'' την προειδοποίησε εκείνη τη ''μικρή''..εκείνο εκεί το μαγισσάκι το γλυκό και το πικρό πολλές φορές..το μαγισσάκι της ''αλήθειας''..Πρόσεχε του είπε..πρόσεχε.. γιατί: Πολλές φορές..συχνά..η αφοπλιστική ειλικρίνεια σοκάρει τους ανθρώπους..Θες και δεν είναι έτοιμη την ωμή αλήθεια να αντικρύσουν..θες που δεν την προχώρησαν τη σκέψη τους και μείνανε εκεί πίσω..στης ''φτώχειας'' και της ''ένδειας'' του μυαλού εγκλωβισμένοι..θες που να υποκρίνονται πως τάχατες αντέχουν ? 

Θα σε πετροβολήσουνε πολλές φορές ..μικρό μου ''μαγισσάκι''..μα οι πέτρες τους θα πέσουν στο κενό..τη φτέρνα σου προσωρινά ίσως τα καταφέρουν να αγγίξουν..Είναι αυτός ο νόμος της βαρύτητας..που πάντα κάθετα τα ''λόγια'' τα πηγαίνει..κι εκεί στα ''ύψη'' για να φτάσουνε συχνά αδυνατούν.. κι έτσι αναπάντεχα επιστρέφουνε οι ''πέτρες''τους.. στα πόδια τους μπροστά... Είσαι ''ορίτζιναλ'' γλυκό μου μαγισσάκι.. Μείνε εκεί στο ύψος.. που σ' αρέσει και μπορείς..εκεί στο πιο ψηλό κλαρί που κάθισες μ' εκείνο το περίεργο πουλί..με τα παράξενα τα μάτια της ''σοφίας''..δε σου αξίζει κάτι απ' αυτό ακόμα άλλο πιο λίγο.. Όπως και να 'χει όμως αυτό..αυτό που είναι και για σένανε και πάντοτε μετράει..μες στους χρόνους που περνούν..απ' τη φτιαξιά ακόμη του μικρού αυτού του κόσμου.. είναι που τολμούνε κάποιοι άνθρωποι και με την ειλικρίνειά τους..απρόσμενα..αναπάντεχα..  έρχονται ξαφνικά..εκείνους που σε πολεμούν ''αλήθεια'' μου.. και τους αιφνιδιάζουν. Όχι πως το 'χανε σκοπό..ούτε και καν ήταν στα σχέδιά τους από εξαρχής μελετημένο..Είναι που.. αυτοί έτσι γεννήθηκαν..έτσι τους έμαθαν..να είναι  ο εαυτός τους..Ποτέ δεν αναγκάστηκαν..ποτέ τους δεν πιέστηκαν ..να ''στρουθοκαμηλίσουν'' ..

Το μαγαζάκι της ''αλήθειας'' τους δεν έκλεινε ποτέ..ήτανε μέρα - νύχτα ανοιχτό..και είχε πάντοτε αξιόλογη ''πραμάτεια''.Περαστικοί περνάγανε αμέτρητοι..μα λίγοι σταματούσαν..όχι πως δεν είχανε ''χρήματα'' ούτε και θα καθυστερούσαν..Μα ήτανε πολύ βαριά τα προϊόντα που πουλούσε αυτό το μαγαζί ..να τα σηκώσουν δεν το άντεχαν.. δεν είχανε τη δύναμη στο σώμα τους ..ούτε και στην ψυχή τους..μονάχοι λίγοι τα αντέχανε αυτά..ήταν πραμάτεια για τους λίγους....Μικρό μου μαγισσάκι ..πάντα είσαι ''κρυμμένο''εκεί σε μια γωνιά. .πάντα σαν βγαίνει ο ήλιος μόνο λάμπεις..μα πως αλλιώς..με τέτοιο όνομα βαρύ σαν ''Ιστορία'' ?
- Χαίρω πολύ σου λέω σήμερα..εμέ με λέν' ''σοφία''...
''Αλήθεια'' εσύ μου είπες πως σε λέν' ..μικρό μου ''μαγισσάκι''..!!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

το << φως... >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τα χειμωνιάτικα τα βράδια..εκείνα τα χουχουλιάρικα..όταν το κρύο μας καλεί για να συγκεντρωθούμε..ένα καλό βιβλίο είναι πάντα φίλος μας καλός..να ''κουβεντιάσουμε'' μπορούμε νοερά..Μιλώ για συζητήσεις ''ουσιαστικές'' ημών και των ηρώων..για κατανόηση βαθιά..για εξαγνισμό και ολοκλήρωση ηρώων και χαραχτήρων .. Και ναι..εκεί ανάμεσα στη λάμπα και τη ζεστασιά..έρχονται οι ήρωες..περνούν από μπροστά μας..και τη συνείδηση.. την έκφραση των συναισθημάτων μας..ζητούν να καρπωθούν..Είναι η ανάγκη της ψυχής του καθενός αλλιώτικη..σε κάθε ανάγνωσμα άλλα και διαφορετικά..προσωπικά ο καθένας μας γυρεύει για να ''πάρει''..Μα είναι κάποια αναγνώσματα..που κατά κοινή ομολογία και πολυπληθώς..που πήρανε δικαίωση..μέσα απ' τις πολύτιμες σελίδες τους..και τον βαθύ..πλούσιο σε χαραχτήρες και συναισθήματα..ολοκληρωμένων και εξαγνισμένων μέσα από τα λάθη τους..ιδανικών σχεδόν ηρώων..

Ένα τέτοιο βιβλίο και ανάγνωσμα..κατά την ταπεινή μου άποψη..είναι το << το φως ανάμεσα στους Ωκεανούς>> της Μ.Λ Στέντμαν..μιας  Αυστραλέζας  συγγραφέως που ζει στο Λονδίνο.. και που κυριολεκτικά το ''ρούφηξα'' σαν μια ζεστή να μοιάζει κούπα σοκολάτας.. μέσα σε λίγα βράδια .. Ανάγνωσμα εξαιρετικό.. ξεχωριστό..κι όχι για τα σωρό βραβεία του..και την ξεχωριστή του  θέση..επάνω στις προθήκες τις παγκόσμιες των βιβλιοπωλείων..Είναι που σας το συνιστώ ανεπιφύλαχτα..σαν δώρο από μένα προς εσάς..για να επαναφέρετε ..να ξανανιώσετε βαθιά και από την αρχή..εκείνα εκεί τα συναισθήματα..να νιώσετε συγκίνηση..όσοι ακόμα αντέχετε να συγκινείστε..να ξαναβάλετε και πάλι την καρδιά σε εγρήγορση..να την ξαναφορτίσετε..να δείτε πάλι με άλλη οπτική..θέματα τόσο πια γνωστά..εκείνα της μητρότητας της αληθινής..την υψηλή αξιοπρέπεια αντρών και γυναικών..μπροστά στο λάθος..στη συγγνώμη...Εδώ σε τούτες τις σελίδες του αναγνώσματος..θα συγκρουστούν..η λογική με την καρδιά..και μέσα από τη σύγκρουση αυτή..θα 'ρθει ο εξαγνισμός.. η ολοκλήρωση..και η δικαίωση των ηρώων..

Κάποτε οι άνθρωποι ..παλιά..σαν έρχονταν εκπτώσεις..ξεχύνονταν στα μαγαζιά..είχανε βάλει στόχους από πριν..ένα παλτό ίσως καμηλό ονειρεύονταν που ήταν ακριβό..και ψάχνανε μια ευκαιρία καλή ,για να το αγοράσουν..ξεχνώντας να επενδύσουνε σε κάτι άλλο πιο ''φτηνό''.Σήμερα που τα ''πορτοφόλια'' στένεψαν πολύ και τα χρήματα είναι λιγοστά στους περισσότερους..θαρρώ μια ενδοσκόπηση..διόλου δε θα μας βλάψει..Δε λέω..χρήσιμο είναι και το παλτό να μην κρυώνουμε.. μα ας είναι κι άλλο ύφασμα..δε χάλασε ο κόσμος..Ας βρούμε ένα ''παλτό'' ακόμα πιο ζεστό..που την ψυχή μας θα ζεστάνει..Γι αυτό..μια βόλτα αξίζει χαλαρή στα μαγαζιά..ένας καφές μέσα στης πόλης τα στενά..μια ματιά στα μαγαζιά που λεν' πως έχουνε εκπτώσεις..και μια ματιά ..ένα βλέμμα αληθινό στο βιβλιοπωλείο σας..που ''έκπτωση'' μες στον πολιτισμό..ένα καλό βιλίο του .. ποτέ στο νου και στην καρδιά..ποτέ του δε μας κάνει..Είναι στα σίγουρα μια επένδυση ''προσοδοφόρα'' μεν πολύ και διαχρονική συνάμα...

η φίλη σας - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

εκείνοι οι άνθρωποι οι ''άτολμοι''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Είναι εκεί..μονάχοι και ερημικοί..δειλοί..δισταχτικοί..ωσάν τους ''καμουφλαρισμένους χαμαιλέοντες''..εκείνοι οι άνθρωποι οι ''άτολμοι''..την ομορφιά δεν τόλμησαν να αγγίξουν..Μπορεί η ομίχλη των ματιών τους να 'τανε πυκνή..η ορατότητα ανεπαίσθητη στο όμορφο..έμεναν πάντα μπρος στο άγγιγμα της ομορφιάς ανήμποροι..''λωβοί''..Δεν τόλμαγαν..ο φόβος για το άγνωστο τους τρόμαζε..είχανε τόσο βολευτεί.. φορώντας το κατάσαρκα εκείνο το κοστούμι της συνήθειας..Επροσπαθούσαν χρόνια ολόκληρα και επερπατούσανε χιλιόμετρα πολλά σε διαδρομές..μα μόλις την αντίκρυζαν την ομορφιά..ένα χέρι μπροστά τους άπλωνε..κι εκείνοι φοβισμένοι ξαναγύρναγαν ..σέρνοντας πάλι αργά τα βήματα..στις σκονισμένες τους διαδρομές..ήταν οι κρυψώνες γνώριμες..και κρύβονταν εκεί..Ο φόβος απροσκάλεστος..μες στα συρτάρια του μυαλού τους..πάντα εκεί..''δράκος'' ..που καταπίνει τα όνειρα..

Μα έρχονταν βράδια δύσκολα..ένα σαράκι αργά και σταθερά τους εκατέτρωγε..To επιθυμητό..προσέκρουε και άνοιγε πληγή..στους τοίχους της ψυχής τους..και έμεναν ''δεμένοι'' ..κολλημένοι στα λασπόνερα..γιατί δεν τόλμησαν το χέρι να απλώσουν..Δήλωναν επαναστάτες και ελεύθεροι..δήλωναν ασυμβίβαστοι ..  ασυμβίβαστοι αρέσκονταν να λένε πως τους πρέπει.. δηλώνανε μονάχα στα χαρτιά..Μα εδώ ταιριάζουνε απόλυτα τα λόγια.. του εξαιρετικού μας ποιητή..του Κάλβου του Αντρέα. πως : 

<< Θέλει μεγάλη αρετή και τόλμην η ελευθερία..>>
Απλώθηκαν παντού..απ' την φτηνή πολιτική..μέχρι και την εφήμερη και ψεύτικη αγάπη..''Πουλάνε'' όσο - όσο όταν μπορούν..ψυχές.. που είναι παιδικές και ανυποψίαστες..ψυχές  που έμειναν παιδιά - ονειροπόλα.. για μιας ''δραχμής'' ξεπούλημα..''Ξεπερασμένοι''..ανήξεροι..η κοινωνία προ πολλού τους έχει αποβάλλει..  τρέχουνε γρηγορότερα απ' αυτούς..οι ώριμοι πολίτες.. Πως να κακίσεις τους ανθρώπους γύρω σου που ''έχασαν '' την όραση και είναι λιγοστή..χαμένοι μες στο πλήθος και στον όχλο τον πολύ..συνήθισαν μονάχα φευγαλέα αυτήν..την ομορφιά την αληθινή.. για να την διακρίνουν..

Σκύψε..άπλωσε χέρι κατανόησης ..συμπόνοιας..κι όχι λύπησης..που δεν κατάλαβαν μες στη ζωή..πως οι χαρές..η εκτίμηση..η ευτυχία  και οι αγάπες καταχτιώνται.Δώσε ''χαριστική'' βολή στα ''ανδρείκελα'' που τις αξίες  σου τις ''θάβουν''..Όλα καθώς περνούν τα χρόνια τα ισοπεδώνουνε..αυτό είναι το ''γήρας'' το εσωτερικό...μα η γνώση τους για τη ζωή.. πάντα θα κατοικεί εκεί..και θα τους τυραννά.. θα 'ρχεται αναπάντεχα η μιζέρια τους μπροστά τους...

Κι έτσι μικροί..θλιμμένοι..  .κουλουριασμένοι στο καβούκι τους..τις αλυσίδες τους να σπάσουν δεν τολμούν..γράφουν και σβήνουνε ατέλειωτες σελίδες για το επιθυμητό...που όμως χάνεται αυτό και καταπίνεται απ' της μιζέριας.. που τους δίνεται για αντάλλαγμα σαν σιγουριά..σαν ένα πιάτο μακαρόνια ζεσταμένα απ' την αρχή..και δύσκολα πολύ τα καταπίνουν... Πάντα θα μένει απωθημένο το ''επιθυμητό'' γιατί είναι αυτό από μοναχό..μια Ερινύα τυραννική..που εκπλήρωση γυρεύει...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

σαν ''παφλασμός'' της θάλασσας.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ίσως και δυνατότερα από πριν.. για άλλη μια φορά....ήρεμα ..τρυφερά..εκεί στην άκρια της θάλασσας..στην αγριάδα του καιρού..έρχεται αίφνης ''φουσκοθαλασσιά''..ξεχύνεται σαν ''παφλασμός''.. πλημμύρα των συναισθημάτων..Η παρουσία σου..βλέμμα αλλιώτικο .. βαθύ .. διερευνητικό...γαλήνιο ..μα ερωτικό...ερωτικό για τους χυμούς ζωής και του κορμιού..που περιμέναν να 'ρθεις..Η παραλία άδεια..χειμωνιάτικη..δε ''λούζεται''  κανείς...το κρύο είναι τσουχτερό..μα εσύ εκεί ολόρθος στέκεις και χαμογελάς..και σκύβεις το κοχύλι να μαζέψεις..Έλα και πάλι με το βλέμμα μου μηνάς..θα σε ζεστάνει το δικό μου το παλτό...Χωράει σαν πρώτα πάλι και τους δυο..βάλε το χέρι σου ξανά και ψάξε το ''κοχύλι''..

Φυσάει ένας αέρας ''παγερός''..κι απόψε στην ακρογιαλιά.. γύρω οι πευκοβελόνες λαμπυρίζουνε...σταλαματιές που κρέμονται η καθεμιά ξεχωριστά...τόσες πολλές ..όσες και οι πευκοβελόνες...
Μοιάζει γλυκό το σούρουπο..μαγευτικό και η ''ζωγραφιά'' ανεπανάληπτη  ...κι ας είναι χειμωνιάτικο το όλο το τοπίο..σ' αυτή τη γνώριμη..του τόσο μας γνωστού..μα και τόσο ''άγνωρου'' στιγμές - στιγμές..ξεχωριστού τοπίου...γιατί ο ''ερωτας'' πλημμύρισε..και σκέπασε και πάλι την καρδιά μας...

Εύθραστες που 'ναι οι καρδιές..εύθραστη που 'ναι η ανθρώπινη η φύση!!! Κι ύστερα εχτές.. εκεί..σε κείνον τον αντικρυστό χορό.. παίχτηκε η μαγεία της ψυχής μας..Κόσμος και κοσμοσυρροή..να στροβιλίζονται δεκάδες πα στην πίστα..κι εμείς οι δυο ..σαν να μην πέρασε μια μέρα..μοναχοί..παραδομένοι σ' έναν κόσμο μοναχά για δυο...Έτσι άρχισε και πάλι απ' την αρχή..εκείνο εκεί το πέταγμα του έρωτα..σ' έναν μονάχα αντικρυστό χορό..χορό που ''αντικρύζονται''οι καρδιές..χορό  που βλέμματα''ομολογάνε''..

Αιχμαλωτίζονται οι σκιές βαθιά..μα και τα χρώματα..μες στον καμβά που ζωγραφίστηκε..που έδωσε τη στάμπα ..τη σφραγίδα του ..ο έρωτας που μας σημάδεψε..είναι ακόμα ''ζωντανός'' .. ''τροφή'' μονάχα πάλι αναζητούσε  ..να ζήσει απ' την αρχή..το νήμα που άφησε εκεί..στη παραλία την ερημική..να πιάσει να ενώσει...Το βλέμμα σου γαλήνιο..γεμάτο υποσχέσεις..βλέμμα σαν θάλασσα πλατιά..μέσα απ' τα δυνατά..   γεμάτα εμπιστοσύνη..τα σμαραγδένια σου τα μάτια..ξεχύθηκε και πάλι και πλημμύρισε την ''παραλία'' της ψυχής μου...Δεν είναι από μόνος του ο έρωτας ρομαντικός..ούτε κι έχει τη δύναμη μονάχος να μας κατακλύσει .. .είναι η ρομαντική μας η διάθεση..που ανακαλεί και φέρνει απ' την αρχή στην επιφάνεια..εικόνες δυνατές..που δεν τις επιτρέψαμε ανάμνηση να γίνουν..πως συναντιούνται οι διαδρομές !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................