από παιδί βιαζόσουνα..μα τώρα.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βήματα αργά και συνετά..αυτό είναι το δικό σου μυστικό..το μυστικό που αφουγκράστηκες σοφά μες στη ζωή..στο γαϊτανάκι σου της ζήσης της μικρής σου του περάσματος..κλωστές μεταξωτές.. χρωματιστές να δένεις..και αργά..με τέχνη και αθόρυβα..να πλέκεις τον ιστό σου...

Εκείνη η ανθεκτική στο χρόνο η σιωπή..η αμέτρητη και ''πεισματάρα'' επιμονή σου...χτίζει και χτίζει το πολύχρωμο..το υφαντό σου κέντημα..τα χέρια που ξηλώνουνε δεν τα κρατάς σφιχτά..τη ζεστασιά σου τη στερούνται..Πορεύεσαι μοναχικά..θλίβεσαι άλλοτε γονατίζοντας..κι άλλοτε ορθοποδώντας ..και μένεις πάντα αγέρωχη στο βράχο σου  γυναίκα...αληθινή..βιβλίο ανεξερεύνητο .. αισθαντική γυναίκα....

Μα αυτή είναι και η ομορφιά..στο λόφο σαν ορθώνεσαι ..στο βράχο της ψυχής σου..κοιτάς τον κόσμο με διαπεραστική ματιά.. ανάσες παίρνεις και ας πνίγεσαι..το οξυγόνο αναζητάς ..πόσο μικρός αλήθεια ο κόσμος σου φαντάζει απ' τα ψηλά  !!! Σιγοτραγούδα το λοιπόν μαζί με μένανε κι εσύ..εκείνο το τραγούδι που μιλούσε για μια Άννα..μια Μαρία μια Σοφία..αν με γνωρίζεις.. αν με συνάντησες ποτές..αν με θυμάσαι ακόμα...


Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

σαν τους Πρωτόπλαστους ''γυμνοί''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σου μήναγα ..σου το 'λεγα ψιθυριστά..σου το 'γραφα σε  πάπυρους ..δραπέτης σου 'λεγα της λογικής πως είναι ετούτος δω ο έρωτας..ο έρωτας που σαν Πρωτόπλαστοι γυμνοί σταθήκαμε μπροστά του.. σαν δεν εφοβηθήκαμε κι οι δυο.. μπρος  στα τσουρουφλισμένα μας φτερά.. και σαν κρυψώνες δεν εψάξαμε..τη ζάλη μας δεν εφωλιάσαμε σε ανήλιαγες ψυχής μας τις κυψέλες.. Παραδοθήκαμε καθώς και σαν του άξιζε..στης λίμνης μας της μυστικής..που σπάνια μεταξωτά τα νούφαρα φυτρώνουν...

Μην τ' αρνηθείς πως ο Παράδεισος που αντίκρυσαν τα μάτια μας.. ήτανε λίμνη τεχνητή...μα μόνο μια λίμνη άγρια..εκεί χαμένη μες στα απάτητα τα δάση τα μεγάλα της καρδιάς μας..Χρόνια και χρόνια ο σπόρος μέσα εκεί εμούσκευε και ''εφούσκωνε''  ρίζες και άνθια και καρπούς να βγάλει προσδοκούσε..Να τους γευθούμε τους καρπούς..καθώς μετά τη γεύση και τη βρώση του του έρωτα έρχεται μες στο νου και η λαμπερή της άνθησης η γνώση......

Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''νυχτολούλουδο'' στης ψυχής μου τους φράχτες..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και είναι η καλημέρα μου σήμερα αλλιώτικη θαρρείς..κρατάει πεσκέσι ο ήλιος ομορφόδετο..βάλθηκε να μου το στέλνει βάλθηκε πουρνό -πουρνό..μια χούφτα αέρα θάλασσας ..μια χούφτα συναισθήματα αγάπης και πετάγματος ..γιατί ο καθείς ψηλώνει όσο μπορεί στον κόσμο ετούτο τον μικρό.. ψηλώνει όσο του χαρίζεται από τους χασεδένιους του ανθρώπους. Τρελλάθηκαν και στήσανε χορό στα λούλουδα του κήπου μου...γιορτή μηνύουν και φορέσαν τα φανταχτερά οι εφήμερες ..ευάλωτές μου  πεταλούδες.. 

 Ο κόσμος έχει χίλια χρώματα.. στο χασεδένιο το φουστάνι  μου γεμάτο με κεντίδια ο ποδόγυρος...κι εγώ εδώ στη γη...να περπατώ.. να οσφραίνουμαι ...να γεύομαι... να  ντύνομαι το ρούχο αυτό το γιορτινό...με τα κεντίδια του τα πλουμιστά...δεν ημπορώ να απαρνηθώ τα χρώματα τα χίλια..τι..είναι η καρδιά μου ζωντανή.. και με καλεί.. σε ένα χορό να θέλω να πιαστώ.. σήμερα που προσθέτω..ένα ακόμα νυχτολούλουδο..στις βελονιές της σταυροβελονιάς σε κείνον τον ποδόγυρο..που γέμισε μοσχοβολιές τον κήπο της ψυχής μου...

Οι χασεδένιοι μου  οι άνθρωποι..!!!

Σπάνια νυχτολούλουδα..απλά του ''φράχτη'' και της νύχτας λούλουδα..άρωμα πλούσιο ως το πρωί σκορπάτε..αρωματίζετε τις νύχτες μας..αθόρυβα και ταπεινά που σκαρφαλώνετε..στους φράχτες της ψυχής μας...φοβάμαι να το σφίξω αυτό το ακριβό.. ακριβό..μην τύχει και το σπάσω..εύθραυστο μοιάζει κι από κρύσταλλο..το ''ακριβό'' σας μπουκαλάκι !!! Μπροστάρικο..ευαίσθητο...βλέμμα γεμάτο οξυδέρκεια..ψυχή σαν  νυχτολούλουδο..αγόρι εσύ...

Συγχαρητήρια πολλά αγόρι της καρδιάς μας!!!

 ''νυχτολούλουδο'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

''φωνές μου αλησμόνητες'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Φωνές μου αλησμόνητες..με ταξιδέψατε..χάδια σαν πούπουλο στου χρόνου  τη ρωγμή..χαράξατε τους δρόμους μου..έρωτες μου φυτέψατε..ταξίδια μου υποσχεθήκατε σε γαλαξίες απάτητους...σε γαλαξίες άγνωρους..φτερά λευκά αγγέλου στης ψυχής μου το άβατο κολλήσατε..περιπλανήσεις των ονείρων μου μου ψιθυρίσατε.. λόγια σταλάξατε πηγής δροσιάς..στη μέση μιας ερήμου...

Φωνές μου αλησμόνητες..μες στης καρδιάς την ακοή.. εκεί στους χτύπους της ακόμα κατοικείτε...πιστές μου συντροφιές των αλησμόνητων ερώτων μου..των νιάτων και των ώριμων των χρόνων μου..φωνές μου τώρα σιωπηλές...μα εκκωφαντικές.. απόηχοι νοσταλγικοί.. γλυκείς..άρωμα ακριβό πα στο πετσί μου..βοτάνι γιατρικό θαρρείς ..πα στις πληγές του χρόνου..Φωνές μου απόμακρες και κοντινές..στήνετε αποβραδίς χορό τριγύρω μου και για να σύρω με καλείτε το χορό..στων αστεριών την πίστα....
Φωνές μου αλησμόνητες η κάθε μια..την ευτυχία μου στα χέρια σας κρατήσατε..κρατάτε...........

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

αμπάρωσα στην ψυχή μου...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Αμπάρωσα στην ψυχή μου..μυρωδιές μνήμες..αγάπες που με γονάτισαν..αγάπες που με έκαψαν ωσάν τις φλόγες της φωτιάς Καλοκαιριού...και βαδίζω στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου..στον καυτό ήλιο της χώρας μου..κρατώντας σου το χέρι.. το ζεστό σου..

Αμπάρωσα ερμητικά φεγγάρια.. που μαζί εσεργιανίσαμε...φεγγάρια που τα σεργιανώ...αστέρια που μου μιλήσανε σαν πέφταν και τους έστελνα ευχές..για την αγάπη μας...εκείνη τη ζωογόνα ..τη λυτρωτική..εκείνη που λαμπάδιασμα.. με έκαψε...που σιγοκαίει ακόμα..αποτυπώματα και χνάρια μίας σύντομης ζωής που τη βημάτισε..γέλια και μουσικές που ακόμα στα εντός μου κατοικούν.. 
έρωτας ο παράφορος..πηγή του διψασμένου......

Σοφία Θεοδoσιάδη
................................................................................................................

αξίζουνε τα ''μακροβούτια'' στα βαθιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Εσκέφτηκα.. πως έτσι είναι το πεπρωμένο στη ζωή..πρέπει να ''βυθιστείς''...χωρίς τη μάσκα και βατραχοπέδιλα..με τη γερή σου τη ματιά σου μοναχά..να ''βυθιστείς'' μες στην ομήγυρη και τους ανθρώπους να κοιτάξεις..Δεν ξέρω αν ακόμα τις ανάσες τις  βαθιές κι αν τα πνευμόνια σου ακόμα τις αντέχουν..να ψάχνεις πια καινούριες θάλασσες και για καινούριες παραλίες..

Μα δεν έχεις παράπονο θαρρώ...μες στο μεγάλο σου ταξίδι αυτό..που η σκούνα σου σου χάρισε..είδες ''βυθίστηκες'' πολλές  φορές..τώρα με τέχνη ανοίξου στο κολύμπι  σου..να τις δαμάσεις το μπορείς..τις ταραγμένες  θάλασσες  που απλώνονται εμπρός σου..έχεις βαρκάκι αβούλιαχτο στων χρόνων σου τις απρόσμενες τις φουσκοθαλασσιές..πως να αρνηθείς σινιάλο..λευκό του το μαντίλι...?

Μπορεί  οι ανάσες σου να γίνανε πιο λίγες και μικρές..μα αν δεν κλωτσήσεις με δύναμη και τέχνη τα νερά..τα κρύα ρεύματα που το κορμί σου περιβάλλουν..θα μείνεις για πάντα κάτω στο βυθό..εκεί ..απομεινάρι αζήτητο στο βάθος της απέραντης και της βαθιάς της θάλασσας ..που όλα τα καταπίνει.. και τα φυλάει σαν θησαυρό ..εκεί μέσα στους σκοτεινούς θαλάμους της και μέσα στις ανήλιαγες σπηλιές..αξίζουνε πάντα τα μακροβούτια στα βαθιά της να θυμάσαι......

Σοφία Θεοδοσιάδη
....................................................................................................................................................

τόσος ήλιος τριγύρω μας - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κυλιόμενες σκάλες η ζωή..κι εμείς απλοί επιβάτες..που πότε σε ''ουρανοξύστες'' ανεβήκαμε στων σκέψεων μ' αυτές..κι άλλοτε σε υπόγεια..μα τώρα είν' εποχή ''αφαίρεσης''..διώχνουμε βάρη περιττά.. αδύναμα τα χρόνια μας βάρη για να σηκώνουν...Μικρές - μικρές σταλαγματιές ζητούν οι άνθρωποι..τον ήλιο της καρδιά τους να φωτίσει..

Τόσος ήλιος τριγύρω τους..άραγε δεν τον βλέπουν? Μια χώρα λουσμένη μες στο φως..κι οι ανθρώποι γύρω  δέσμιοι σ' ένα απλωμένο  θάμπος ..Ένα μικρό λαμπιόνι χρωστάει ν' ανάψει ο καθείς πάνω στη γη..Καλοκαιράκι και  τα μάτια αποζητούν χίλια μικρά λαμπιόνια..έτσι για να φωτίσουνε τις ''έρμες της ψυχής μας παραλίες''...
Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
.............................................................................................................

στο καπελάκι μου το ψάθινο.. κι ένα γαρούφαλλο ''φυτεύω'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μαθαίνουμε από μικροί μες στη ζωή να τρέχουμε με ανεβασμένες τις ταχύτητες..σε ένα ράλλυ αγωνίσματος πρωτιάς..μα έμαθα από νωρίς ..να χαμηλώνω γκάζια ..φρένο να πατάω στις μέρες τις ''τρελλές''..ανάσες ηρεμίας να ρουφώ... Κάποτε τη ζωή μου την ''εστρίμωχνα'' σε μέρες που οι άλλοι μου ορίζανε..μου δένανε τον πήχυ..μέσα σ' ένα Σαββατοκύριακο μονάχα.. να ψάχνω τη γαλήνη μου να βρίσκω..

Ο χρόνος όμως ήταν πάντα  συνεχής..κι εγώ αναλογίζομουν πως κυλάει σαν ρυάκι.. Τώρα καθώς τα σκήπτρα του αγώνα της ταχύτητας παρέδωσα  στους νιούς..να τρέχουνε με υψηλές ταχύτητες που ίλιγγο μου φέρνουν..να στείλω μήνυμα αποζητώ.. για να ρουφούν το χρόνο...Θέλω το χρόνο μου να τον διαλέγω πως θα τον περνώ..την ψυχή μου πλέον να γεμίζω..Τα αμπάρια του μυαλού μας δε γεμίζουνε με πεντοχίλιαρα..πάντα αδειανά μόνο μ' αυτά  θα παραμένουν .. 

Χαλάρωση λοιπόν και ''φρένο'' θέλει στη ζωή..για νιούς και  γέρους μα και παιδιά ακόμα..Απαλοχάϊδεμα του εαυτού ..του εαυτού μας του πολύτιμου..για να 'ναι σε αρμονία..ανάγκη το χει επιτακτική..χορτάτος να 'ναι πάντοτε..απ' της ζωής τις  ομορφάδες ..Μπουκώνει η μηχανή και δεν τραβάει ..αν καίει λάδια συνεχώς.. και σέρβις δεν της κάνουν......

Παίρνω λοιπόν κι εγώ το καπελάκι μου το ψάθινο..κι ένα γαρούφαλλο απάνω του ''φυτεύω''..να μου μοσχοβολάει στο δρόμο μου και βάζω μπρος στη μηχανή..σε ακρογιάλι να με βγάλει..Να το δροσίσω το κορμί..κι ο νους να ζωντανέψει..στα απλά ..στα καθημερινά και τα δροσιστικά εκείνα της ψυχής..κρύβεται η ''πεμπτουσία''...

Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

καράβι λες κι ο έρωτας ''αβούλιαχτο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kαράβι λες κι ο έρωτας αβούλιαχτο..σινιάλο μου στειλε απ' τα γαλάζια του ..τα ήρεμα  που μοιάζανε..θαλασσοταραχής μια πρόκληση..προειδοποίησης τσουνάμι στην καρδιά....Μες στο ρολόι της μνήμης μου..οι ώρες των ερώτων μου μια ταξινόμηση θαρρείς.. διεκδικούσαν για να πάρουν..

Μα μια σελίδα έμενε κενή..εδίσταζε το χέρι να τη γράψει..Στάθηκα εκεί..και συλλογίστηκα..ποια τάχα είναι η γραμμή..ευθεία ή τεθλασμένη απαιτεί για να χαράξω..γιατί η τεθλασμένη έχει σημείο συνάντησης κι αναφοράς.. λιγοστός ο χρόνος για τις ευθείες μου.. ανιαρές διαδρομές..εκπλήξεων στερημένες...

Έτσι κι αλλιώς τον εαυτό μου οδηγούσα μοναχά σε τούτο το καράβι της ζωής..και στο ψηλότερο κατάρτι του να γαντζωθώ και να σταθώ..την τεθλασμένη μου αγάπησα..σε σένανε ..στον κάβο που το άραξες το αβούλιαχτο το πλοίο σου του έρωτα..σ' εκείνο το λευκό πανί που μου ανέμισες..εκεί με οδηγούσε....

Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

στης ψυχής το ''φιλντισένιο'' όστρακο.....Σοφία Θεοδοσιάδη

Πίσω τρυφερά..στων ονείρων μου τη θάλασσα αγναντεύοντας .. ..θαρρώ πως τα κατάφερα και ''αλίευσα'' μικρά μα.. σπάνια.. μοναδικά..ξεχωριστά..μαργαριτάρια λιγοστά .. κλεισμένα στης ψυχής το φιλντισένιο όστρακο..όταν πονά να τα φοράει.....

Σοφία Θεοδοσιάδη
 ¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*•♫¸¸.•*¨*
..............................................................................................................