''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.........της Σοφίας Θεοδοσιάδη

ΕΥΤΥΧIΑ..λέξη..απλή..πολύπλοκη..αναπάντεχη και μαγική συγχρόνως..

εγράφτηκε στα λεξικά..στου κόσμου όλες τις γλώσσες..

αφηρημένη έννοια..κανείς ποτέ του δεν κατόρθωσε..

τον ακριβή ορισμό κι ερμηνεία να της δώσει..

πολλές φορές την πόρτα μου την χτύπησε...

της άνοιξα προσεχτικά..δισταχτικά..
ανυποψίαστη θαρρείς..για το μεγαλειώδες της στιγμής..
μου χάρισε διαμάντια..άλλοτε πάλι με ξεγέλασε..
κάλπικα τα μαλάματα..μα..πολύτιμα κι αστραφτερά..
μες στην καρδιά κρυμμένα μένουν...

είναι που εγκλωβίσαν τη στιγμή..κι ας γλίστρησαν κατόπιν..
ποτέ οι χαρές μου δε με προσπεράσανε..ήταν που
 τις ετράταρα στο καλωσόρισμα..ήταν που
 ήσαντε στιγμές..στα μάτια μου ξεχωριστές?

και ναι..το νιώθω άμποτε..πως τη ζωή δεν εφοβήθηκα..

και μόνη μου πορεύτηκα μες στα παζάρια τα ακριβά της..

 πότε γονατισμένη..πότε όρθια..κι άλλοτε τρέχοντας

 πολύτιμα μαλάματα..χρυσάφια να αγοράσω..

πάντα εκεί..βραχιόλα τα φορώ..στη συλλογή μου τα προσθέτω...

τα δαχτυλίδια της καρδιάς μου τα ακριβά..γιατί..

ελπίδα αν το λέν αυτό..ζωή αν το ονομάζουν..
μπόλικη αγόρασα απ' αυτήν..μπόλικη πάντα κουβαλάω.

  και αγαπώ κάθε φορά το ολοκαίνουργιο το δαχτυλίδι μου..

θαρρώ πως είν' αυτό το μυστικό..στο δρόμο που με πάει της ευτυχίας..

σταγόνες σκέψεις μου ακριβές..γεννήθηκαν εντός μου..
ακουμπισμένες πα στο βλέμμα των παιδιών που εβύζαξα..
ακουμπισμένες στο γλυκό και τρυφερό της μάνας μου...

ακουμπισμένες πα στο βλέμμα σου..και στο χαμόγελό σου...
''άντρα'' που με ελάτρεψες..και γέννησες τον έρωτα.....

''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


.....................................................................................................................................................................

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬

Κι όταν θα φτάσεις περπατώντας πια ξυπόλητoς..
 στην άμμο της ακτής σου...
όταν σταθείς ορθός στην απεραντοσύνη της..
των θυελλώδών σου των καιρών..των χρόνων σου..
της ερημιάς και της σιωπής..
 των ποταμών σου των ασάλευτων στη μνήμη..
ανασυρμένα..δε θ' απαρνηθείς..ούτε..
και στο τραγούδι των σειρήνων θα παραδοθείς..
ανέμους θα σκορπίσεις μ' ένα ασκό σαν Αίολος..
στα πρόσωπα τα υποσχόμενα ..τα απατηλά..
στης φρούδας της πολιτικής τ' ανδρείκελα..
κακέκτυπα της μαριονέττας μιας παράστασης λειψής..

 
θα 'ρχεται κύμα από τη θάλασσα..
οι λίμνες θα φουσκώσουν..τσουνάμι..
κόκκινο αίμα θα'ν ζεστό..εκδίκησης..
αέρηδων κρυμμένων στις σπηλιές των γνώσεων..
βοριάδων που το πνεύμα αποθηκεύει..
με ζεσταμένα πέλματα θα επιστρέψεις στην κορφή..
να δεις και να χαράξεις και να κλείσεις τη ρωγμή..
που άφησαν τα χρόνια τα κλεμένα ... 
τα λεηλατημένα χρόνια μας..
ληστές χωρίς κουκούλες μας ελήστεψαν..
κρύβοντας τιμαλφή ψυχής..χωρίς επιστροφή...
εδείχνανε τα πρόσωπα..φορώντας προσωπείο..
εκεί καταμεσίς στο ξέφωτο..σαν φτάσεις..
στου κόσμου με τα λάβδανα λιβάδια..
 δέντρα γιατρειάς ξεριζωμένα μας..θα φυτευτούν... 
φως να σκεπάζουν τα κλαριά
μη βρέχονται οι ψυχές μας.............. 

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


....................................................................................................................................................................

''στης μυστικής αγάπης μας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

 Δε λάθεψαν τα βήματα στο λιγοστό του σκοταδιού
το φως ..στο λάθος το αμαρτωλό..οδήγησαν..κι απόψε..
στης μυστικής αγάπης μας το σκαλοπάτι το βρεμένο..
ψιχάλιζε..και γλίστραγε η ψυχή..ο νους και το κορμί μου..
μ' εβγαζε στο πλατύσκαλο..της νοτισμένης σου
 του έρωτα αγκαλιάς..απόηχος των λόγων σου θαρρείς..
 να 'σαι το ''αστροκούβερτο'' μου εψιθύριζες..
να'σαι η ''βροχή που θα μουσκεύει το κορμί μου''..
του νου μου τα ασυγχώρητα τα λάθη αγαπώντας τα...
 ..για να σε προσπεράσω πλέον δύσκολο..
κι απόψε στο δηλώνω..δεν καίγομαι απ' τις φωτιές..
τις σβήνουνε οι στάλες της καρδιάς μου...
μου μήνυσες πως μ' αγαπάς..φτωχή η λέξη αντήχησε..
άλλη ηχώ εταχυδρόμησες..εκείνη του ''λατρεύω''..
κι εγώ καλέ μου που λυγίζω εύκολα..
που κοκκινίζουνε τα μάγουλα στην έξαψη..
σαν μίας κόρης άβγαλτης στης ζήσης τη βροχή..
τούτο μονάχα σου μηνώ τραγουδιστά...
αν μ 'αγαπάς αληθινά..κάνε ξανά απ' την αρχή..
κι απόψε να ανθίσω..μη μ' αρνηθείς την Άνοιξη..
 γιατί μονάχα ο έρωτας..ανθεί μες στις βροχές..

 ''στης μυστικής αγάπης μας'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


 "Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου, να τραγουδήσω στερνή φορά..." 
μας ψιθυρίζει με την ατόφια λαϊκή φωνή της..
και την υπέροχη κιθάρα της.. η Σεμέλη Παπαβασιλείου... 
Απίστευτο ταλέντο.. Συγχαρητήρια! 

 ***********************************


......................................................................................................................................................................

Μ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ -[Άρχισε μια σιγανή βροχή…]

Έπεφτε μια κίτρινη παλιά βροχή…
Γ. Κ.

Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.  
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα 
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο 
 Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό —σου είναι αδιάφορο— 
 Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.
  Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα —
Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα—
Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά 
 Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φως  
 Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές. 
Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα 
Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα 
Εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι  
Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ’ το πιο κοφτερό λεπίδι  
Να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για σένανε το κάθε τι  
Τόσο π’ αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφής 
Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.
…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος. 

Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.
 
Μανώλης Αναγνωστάκης
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

Ένα ορχηστρικό: Βροχή - 1965

 

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 

.......................................................................................................................................................................

'' Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ''....και Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ !!!.

 Ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα του ανθρώπινου γένους,
 συνώνυμη με την αγνωμοσύνη, όπου διαγράφουμε 
όλα όσα έχουν κάνει για εμάς και στρεφόμαστε εναντίον τους
 όταν γίνεται κάποιο σφάλμα.. ή κάποια παράλειψη........ 
H Αχαριστία !!!!
Και τα σοφά λόγια του μπαρμπα- Λια..του πατέρα μου:
<< τη αχαριστία κόρη μου..έπεται αναισχυντία >>
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

Η ΑΧΑΡΙΣΤΗ...ΚΑΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ!!.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Σ' ένα από τα ταξίδια του Καββαδία, το καράβι του έπιασε λιμάνι στην Αργεντινή. 
Κατά την προσφιλή του συνήθεια επισκέφθηκε ενα "σπίτι" της περιοχής 
για να απολαύσει τη συντροφιά μιας κοπέλας.
Στη συνάντηση με την κοπέλα παρατήρησε ότι πάνω στο τραπέζι του δωματίου υπήρχαν Ελληνικές
εφημερίδες. Όταν τη ρώτησε εαν είναι "Πατριώτισσα", η κοπέλα απάντησε: 
"οχι" αλλά όταν ήμουν φοιτήτρια στη Γαλλία γνώρισα κι ερωτεύθηκα ένα νεαρό Έλληνα.
Αυτός της ανταπέδωσε "απατηλώς" τον ερωτά της και την έπεισε να τον ακολουθήσει στην Αργεντινή
όπου την έκλεισε σε ενα πορνείο για να εξυπηρετεί τις ανάγκες των "γελαδάρηδων" της περιοχής.
Η κοπελα έμπλεξε χωρίς να το καταλάβει και δεν μπορούσε να ξεφύγει απο τον προαγωγό της.

Ο ευαίσθητος Καββαδίας συγκινήθηκε απο την ιστορία της κοπέλας και με την βοήθεια των φίλων του
Ναυτικών την "έκλεψε" και την έβαλε στο καράβι του όπου αν και ήταν μέσα σε δεκάδες άνδρες δεν την
πείραξε κανείς. Όταν το καράβι έφθασε στην Ευρώπη, της έβγαλε ένα εισιτήριο για την Ελλάδα!.
Ο Καββαδίας έσωσε την κοπέλα αλλά όταν την συνάντησε χρόνια αργότερα στο σπίτι του Μ. Καραγάτση 
προσποιήθηκε ότι δεν τον γνώριζε.. Μάλιστα όταν έφυγε ο Καββαδίας, εκείνη ρώτησε τον Καραγάτση:
"Αυτόν τον αλήτη τι τον μαζεύεις σπίτι σου, τον ξέρεις ποιός είναι;"

Ο Καραγάτσης παραξενεύτηκε με τη στάση της κοπέλας και ρώτησε τον Καββαδία στην επόμενη τους
συνάντηση τι της είχε κάνει και γιατί τον κατηγορούσε..;
Ο λόγος που η κοπελα είχε αντιδράσει με αυτον τον τροπο, ηταν οτι είχε φτιαξει τη ζωή της στην Ελλάδα
και δεν ήθελε να αποκαλυφθεί το παρελθον της.
Ο Καββαδίας σεβόμενος την επιθυμία της δεν αποκάλυψε στον Καραγάτση την ιστορία της και του είπε
απλά.."Γιατί δεν ρωτάς αυτήν να σου πει τί της έχω κανει;"..
Είμαι βέβαιος ότι μετά από αυτό το γεγονός ο Καββαδίας όταν θα "ετσουζε" καμιά ρακή, θα σήκωνε
το ποτήρι και θα ευχόταν...

"ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΗΣ"
****************************
Νίκος Αναγνωστάκης
"Μηχανή του χρονου"
....................................................................................................................................................................

......................................................................................................................................................................

Χαλίλ Γκιμπράν - η ροδιά......

Νικηφόρος Λύτρας - η ροδιά

Κάποτε, όταν ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς, άκουσα έναν σπόρο της να λέει: «Κάποια μέρα θα γίνω δέντρο, κι ο αγέρας θα τραγουδάει ανάμεσα στα κλώνια μου. Ο ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα μου και θα είμαι δυνατό δέντρο κι όμορφο, στις εποχές όλες μέσα».

Ύστερα μίλησε ένας άλλος σπόρος και είπε: «Όταν ήμουν νιος σαν κι εσένα, είχα κι εγώ τέτοιες απόψεις, μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα, βλέπω ότι οι ελπίδες μου τρέφονταν του κάκου».

Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός: «Δεν βλέπω τίποτα που να προμαντεύει, για μας, ένα τόσο μεγαλειώδες μέλλον».

Κι ένας τέταρτος είπε: «Όμως τι φενάκη θα ‘ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».

Είπε ένας πέμπτος: «Γιατί να διαφωνούμε για το τι θα γίνουμε, αφού το τι είμαστε δεν γροικάμε καν».

Μα ένας έκτος απάντησε: «Εκείνο που είμαστε, αυτό θα εξακολουθήσουμε να είμαστε».

Κι ένας έβδομος: «Έχω τόσο ξεκάθαρη ιδέα για το καθετί πως θα γίνει. Μα να μην μπορώ να την ντύσω με λέξεις!».

Κι ένας όγδοος μίλησε -κι ένατος και δέκατος- και σειρά από άλλους, και δεν μπορούσα να βγάλω άκρη πια, από τις φωνές τους.

Κι έτσι, την ίδια εκείνη μέρα, μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς, εκεί όπου οι σπόροι είναι λιγοστοί και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου.

Χαλίλ Γκιμπράν - η ροδιά.




 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

 Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη 
στολίδι της αυλής μου
 ανάπαυση της προσμονής 
νεράκι της πληγής μου.............

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 
 

.....................................................................................................................................................................

''ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ''- ( ΧΑΡΤΟΔΕΤΟ)

Henry Mosier - The spirit of rainbow.

Παππού αγαπημένε, πόσος καιρός πέρασε 
από τη νύχτα εκείνη που κοιμήθηκα στο Τολέδο κι οσμίστηκες πως έφτασε ένας Κρητικός στη γειτονιά σου 
και σηκώθηκες από το μνήμα σου, γίνηκες όνειρο κι ήρθες και με βρήκες;
 Μια αστραπή; Τρεις αιώνες; 
Ποιος μπορεί στον αέρα της αγάπης 
να ξεχωρίσει την αστραπή από την αιωνιότητα; 
Πέρασε από τότε μια ζωή· 
όλη μου τη ζωή ήμουν ένα δοξάρι σε ανήλεα, αχόρταγα χέρια·
πόσες φορές τ' αόρατα χέρια τέντωσαν,
 παρατέντωσαν το δοξάρι και το άκουγα να τρίζει να σπάσει!
 Ας σπάσει! φώναζα· με είχες, μαθές, προστάξει, παππού,
 να διαλέξω, διάλεξα. Νίκησα; Νικήθηκα; 
Τούτο μονάχα ξέρω: 
είμαι γεμάτος πληγές και στέκουμαι όρθιος. 
Γεμάτος πληγές, όλες στο στήθος· 
έκαμα ό,τι μπόρεσα, παππού, περισσότερο, 
καθώς μου παράγγειλες, 
απ' ό,τι μπόρεσα, να μη σε ντροπιάσω·


κι έρχουμαι τώρα πια που τέλεψε η μάχη 
να ξαπλώσω δίπλα σου, να γίνω χώμα δίπλα σου, 
να περιμένουμε μαζί κι οι δυο τη Δευτέρα Παρουσία. 
Φιλώ το χέρι σου, φιλώ τον ώμο το δεξό σου, 
φιλώ τον ώμο το ζερβό σου,
 Παππού, καλώς σε βρήκα! 

από  την ''Αναφορά'' στον Γκρέκο''- Νίκος Καζαντζάκης
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░  

σκέψεις μου...............

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Περνούν τα χρόνια και οι σκέψεις μας αλλάζουνε..
αλίμονο κι αν δεν αλλάζαν δηλαδή..άλλη ανάγνωση οφείλουμε..
βήματα πια σημειωτόν μες στις γραφές..να τις αφουγκραστούμε..
Μέσα σε τούτες τις σελίδες τις πολύτιμες..του δυνατού..
σοφού ετούτου νου..του μεγαθήριου της σκέψης 
και της εμβάθυνσης για τη ζωή..μόνο δέος..περίσκεψη
 και ''δώρα'' αγοράζουμε ..για να 'χουμε αποσκευές στο μακρινό..
και σύντομο ταξίδι μας συνάμα..επάνω στη ζωή..
Αγάπησα από μικρή..μαθήτρια ακόμα..τον λάτρεψα ωσάν διδάσκουσα..
και τώρα κάθομαι και σκέφτομαι..
πως ώρες- ώρες με καθοδηγούν στα ζόρια μου
τα λόγια τούτα τα βαθιά..γραμμένα απ' το μελάνι της ψυχής του..

Είναι ο Νίκος Καζαντζάκης τόσο απλά..ένα φως στο σκοτάδι μας..
ρήσεις όχι για κατανάλωση..μα για εφόδια ζωής...
Κάποιοι έχουν το χάρισμα..τους στέλνεις τάχα ο Θεός..
κεριά να γίνουν αναμμένα για τα μας..στους σκοτεινούς μας δρόμους..?
Απλά και ταπεινά  ευγνωμονώ τον..για το ''φως''.........

η φίλη σας Σοφία...
.............................................................................................................