''όταν τα ανθρωποειδή''....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Γλυκές οι μελωδίες που τον ερχομό
 του '''Βασιλέα'''των Πάντων αναγγέλλουν..
ήχοι γλυκείς γεμίσαν τα στενά της πόλης της πολύβουης...
ήχοι που την καρδιά στοχεύουνε..για να την μαλακώσουν..
Με πόση ευλάβεια..πόθο και πίστη για την λύτρωση 
οι μάγοι...πριν από 2000 χιλιάδες χρόνια
 με σμύρνα , λιβάνι και χρυσό...
τα ταπεινά τα πόδια του μικρού Χριστού ,
 δεν κόπιασαν να προσκυνήσουν...
Δεν σκέφτομαι με δώρα σε χρυσόκουτα χαρά να φέρω 
μες στην ''άχρωμη'''την κάμαρα που του σπιτιού την όψη έχει...
μα κάμαρα σπιτιού ποτέ της δεν λογίζεται....
Τι νόμισες πως είναι οι κάμαρες οι ζεστές...
που θαλπωρή σκορπίζουν ?
Θαρρείς πως είναι τοίχοι με ταπετσαρίες πλουμιστές...
και οργανωμένα γεύματα πανομοιότυπα 
στους ηλικιωμένους μοιρασμένα ?
Χαρμόσυνα και πάλι μες στην παγωμένη νύχτα ..
στα κατάλευκα από χιόνι  μονοπάτια θα κινήσεις..
.έντονη την συγκίνηση του Πνεύματος 
των Χριστουγέννων για να βρεις..
Αν κεραίες υψηλές στα αυτιά και στην ψυχή δεν έχεις στήσει...
το πνεύμα αυτό και τον Μικρό Χριστό ποτέ δεν θα ανταμώσεις.... 
Κι εσένα που δε σου διδάξανε..δε σου το μάθανε από νωρίς..
πατάς και βρίζεις και γελάς..
τσαλαπατάς τη''φτώχεια'' της ψυχής σου..
Την έντυσες και τούτη τη φορά..την πήγες για σεργιάνι..
την κουρελού σου την ψυχή...ετσαλαπάτησες
 και πάλι για άλλη μια φορά..το όνειρο..
ποδοπατώντας το μικρό παιδί..
 στη ληστεμένη κοινωνία σου..την εικόνα σου καθρεφτίζεις ..
Σε τιμωρήσανε ελέγαν οι τηλεοράσεις τα ραδιόφωνα
 κυρά μου εσένα ...''ανθρωποειδές''..μα είσαι ''νυχτωμένη..
και μακράν..της ρήσης του Χριστού..:
<<Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, 
τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. [Ματθ. ιθ' 14]>>
Όπως καταλαβαίνεις έχασες το τρένο της γραμμής..αγαπητή μου...
που στο υπέροχο το πνεύμα της αγάπης Χριστουγέννων οδηγεί..

''όταν τα ανθρωποειδή''. Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................


...................................................................................................................................................................

Ω! χαμογέλιο της αγάπης.........

Κρύσταλλο βοημίας της ψυχής μου

Στρείδι ωκεάνιο του ονείρου μου 

Ω ! πόσο άγια η στιγμή που σε αγάπησα

την ώρα της ανθισμένης πασχαλιάς

και της λαβωματιάς του έρωτα  

Την ώρα που οι νότες ταξίδεψαν σαν δίδυμα φεγγάρια

να σε βρουν στον ύπνο σου  

και η καρδιά ξεδίψαγε απ' τα μάτια σου

Ω ! της λατρείας δάκρυ

Κερί βραδινό η καρδιά μου λιώνει στο χάδι σου 

Ω! χαμογέλιο της αγάπης ω..πόνε της χαράς 

nikos Davios 14/12/2017.

..................................................................................................................................

''άνοιξε η αγάπη τα πορτόφυλλα''

Άνοιξε η αγάπη τα πορτόφυλλα

μηνύματα τρυπώσαν στις ρωγμές τους..

'' Να αγαπάς τους ανθρώπους 

με βαθεία ενσυναίσθηση..

με αποχρώσεις μιας παλέτας μαλακής

να τηνε ζωγραφίζεις..τα κάδρα της

αφιλοκερδώς να τα πουλάς

κι ας είν' πληγή στα στήθια σου άμποτε

η αγάπη η προδομένη

τη μέρα που μερώνει και τη νύχτα

το αστέρι μες στα χέρια να κρατείς 

σαν κατεβαίνει απ' τον ουρανό

τ' αφώτιστα της Γης να λαμπυρίσει..

τους ξεριζωμένους ν' αγαπάς

σε όποιον κι αν πιστεύουνε Θεό...

Να αγαπάς προ πάντων τα παιδιά..

να καρτεράς και να ελπίζεις σε Άνοιξες

λιβάδια που να στάζουνε 

το πρόσφορο του έρωτα..κόκκινες παπαρούνες.. 

Να αγαπάς τον κόσμο για να σώσεις..να σωθείς'' !!!

''άνοιξε η αγάπη τα πορτόφυλλα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

............................................................................................................

...................................................................................................................................................................

''ράμφισε το τζάμι της καρδιάς''......nikos Davios

Ράμφισε το τζάμι της καρδιάς αυτό το κρύο πρωινό

ένας σπουργίτης όλο χάρη..

Έμπα να ζεσταθείς.. κόπιασε να φας   

το καρβέλι της αγάπης δεν έχει ψίχουλα..

μα μια ζεστή φέτα ψυχής..αλειμμένη χαμόγελο. 

Ανθέ στο μπαλκονάκι του μυαλού μου 

γράψε μου λόγια ...

αηδόνι στο περβάζι της ημέρας μου 

τραγούδα μου 
 αηδόνι της χαράς μου εσύ...

Όνειρο που τα βράδια έρχεσαι..

σκέπασέ με  μην κρυώνω ..

nikos Davios  6/12/2017

...............................................................................................................

''Κεριά'' - Κωνσταντίνος Καβάφης

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΝΑ !!!

art: Μποκόρος Χρήστος

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά,ζεστά,και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων 
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά,λιωμένα,και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

(Από τα ποιήματα Ίκαρος 1897-1933, Ίκαρος 1984)
............................................................................................................

''στων αναμνήσεων''

Υψιπετή πουλιά της μνήμης μου..
χάσκουν στην πόρτα την ορθάνοιχτη..
τα μάτια εκστατικά..
απέραντη της νοσταλγίας η δύναμη..
οι λεηλασίες..και οι απάτες μου..
οι ομορφιές της ζήσης μου..
η ασχήμια και η τέχνη..
η ελπίδα η άσβεστη εντός μου..  
αιμορραγώντας όπλισαν την πένα μου..
δίνει μισό το κάτοπτρο..ληστεύει το παρόν..
ξυπνάει τον ύπνο τον ληθαργικό..
 το θάνατο της μνήμης..
της νοσταλγίας το ραβδί το μαγικό μου..
Περάσματα..σφραγίδες των βημάτων μας..
στέκουνε ανήμπορες στου χρόνου τη ρωγμή..
ακόμα πέρα κι απ' τη ζήση τη δική μας..
τρομάζω..που η μοναδικότητα του καθενός..
 συχνά με τριγυρνά..
σκιάζομαι τις περικοκλάδες της..
σκιάζομαι..μα καλωσορίζω τον ''εχθρό''..
που ελεηλάτησε σε μια στιγμή..
το στέρεο οικοδόμημά μου..
στων αναμνήσεων το σπίτι ''έχτισα''..
δε λησμονώ..τη λησμονιά τους την αρνήθηκα..
''συντρόφισσες'' πιστές στους κύκλους της ζωής..
ανάμνησες που κατοικούν...
στων αναμνήσεων..στο ''σπίτι'' της ψυχής μου...

''στων αναμνήσεων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 



...................................................................................................................................................................

''καλό ταξίδι μανούλα''........................

Πάντα εκρύωνες μανούλα μου γλυκειά..
μα εδιάλεξες Δεκέμβρη παγωμένο για να φύγεις..
πως γίνεται αγάπη μου γλυκειά..
πως γίνεται κάθε Δεκέμβρη να πονάω ?
Είχα ένα Δεκέμβρη μου λυπητερό..μα τώρα γίναν δύο..
Σήμερα σε αποχαιρέτησα..εζέστανα το παγωμένο σου το μέτωπο..φιλιά πολλά σου εδωσα παντού..
 για να σε στείλω με τη ζεστασιά..
φοβόσουν το σκοτάδι...
απόψε όμορφο ..γλυκό κι αδύναμο..
στου χρόνου τη φθορά κορίτσι μου..
θα 'χεις τη σκέψη μου για συντροφιά..
στην κλίνη την αιώνια..τη μοναχική..
που ο καθένας το αναπόφευκτον..καλείται να γευτεί..
Να δώσεις χαιρετίσματα και στο μπαμπά..
κι ένα γλυκό φιλί...
Καλό ταξίδι μανούλα !!!!

η κόρη σου..η Σοφία σου ....12/12/2017
............................................................................................................

''στις άκριες των κήπων μας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Μου μήνυσες αποβραδίς..λόγια αρωματισμένα..
στα σιγανά μου εψιθύρισες :

  '' Θα κάνω την ψυχή μου μαξιλάρι σου
για χάρη σου..
θα ανάψω τα δαδιά όλων των άστρων
Κουρσάρος των απόρθητών σου κάστρων
στα πόδια σου είμαι ένα γατί
  και αυτό που θέλει και γυρεύει
  είν' μοναχά να σε λατρεύει''....
 
Κι εγώ καλέ μου εβγήκα μες στην παγωνιά..σε κήπους με μοναδικά τα γιασεμιά..  
ξεχωριστά τα κρίνα..τα χρυσάνθεμα..

στο άδειο βάζο της καρδιάς να τα μεταφυτέψω..
κι από το γάργαρο νερό..που στην ψυχή μου τρέχει..σταγόνες καθημερινά..
στο βάζο αυτό να ρίχνω..να τα δροσίζω απαλά..
μην τύχει και ριζώσουν...
δίπλα στο μαξιλάρι σου..στα όμορφα τα μάτια σου
μοναδικό κι ευαίσθητο λουλούδι της καρδιάς ..
θα καταλάβεις πριν το δεις..θα σε τυλίξει το άρωμα..της ανθισμένης της ψυχής μου...
δεν τις αφήνω τις στιγμές για να με προσπεράσουν..
τις ''αγκαλιάζω''..τις σκεπάζω με ζεστά..
μην τύχει και κρυώσουν..

 ωσάν τη μάνα με την κουβερτούλα στο μωρό...
τα πρωινά τα κρύα του Δεκέμβρη..
 αγάπη μου γλυκειά..μοναδική..στερνή..
στο διάβα της ζωής μου..άρωμα ήταν της καρδιάς..
που εσύ μου εστάλαξες..απλόχερα γλυκέ μου..
Έρωτας είσαι..με άφθαρτη μορφή ...
 'ερωτας δυνατός...........
Ξύπνα αγάπη μου γλυκειά..στο αυτί σου ψιθυρίζω...
καινούργια μέρα σήμερα και λύπες δεν τις πρέπουν...

αποστολέας - Σοφία Θεοδοσιάδη
( για σένα 7/12/2017) 

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

η δική μας γλώσσα ....................
μια γλώσσα των ψυχών...........
κάνε μου εσύ το ξωτικό...να κάνω το λιοντάρι....
σε ευχαριστώ !!!

......................................................................................................................................................................

''το προικιό''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Το προικιό...

Κιτρινισμένο απομεινάρι..στο σεντούκι το παλιό..

η  λευκή δαντέλα της ''κοντούλας λεμονιάς''

μίας γιαγιάς φεγγαροπρόσωπης..με τα γαλάζια μάτια..

κι αν το κορμί ο χρόνος το σταφίδιαζε..το βλέμμα της 

ακόμα ζωηρό και διψασμένο..αποζητούσε..

λες και ζωγράφιζε τις άδειες τις σπηλιές..

που 'χαν κρυμμένα τα θεριά..

που εστοιχειώνανε της νιότης της τα κάλλη..

τα όνειρα πλεγμένα με το βελονάκι της..

οι κρίνοι πια του γάμου μαραμένοι...

έπαψε τώρα από καιρό ο κήπος της 

άνθια και δέντρα αειθαλή να ευδοκιμεί..

μα ο νους της δεν ησύχαζε τα βράδια..

ήταν Χειμώνας και ο αγέρας ο τρελλός..

αντάριαζε..εσκόρπαγε το χιόνι στο παράθυρο..

το χιόνι στην καρδιά της..

ετόλμησε..μια ύστερη φορά..ετόλμησε..

και βγήκε στο αγιάζι..

φόρεσε λίγο κοκκινάδι στα άχρωμα τα χείλη της..

το κρύο δε λογάριασε..έφερνε ζέστη η σκέψη για ζωή..

πλημμύριζε απ' το καταχωνιασμένο της συναίσθημα..

έσβηνε όλες της τις δυστυχιές..

αστέρι έψαχνε να βρει..το όνειρο του γάμου της

αυτόν που δεν εγεύτηκε ποτές ..να το ταχυδρομήσει..

μα ήταν παγωμένη η βραδιά..τα χρόνια αταξίδευτα..

στις μηχανές του χρόνου αλεσμένα..κι

επάγωσε το όνειρο..πα στα βαμμένα χείλη ..

 ''το προικιό'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


αφιερωμένο στη φίλη μου Πόπη!!!
 ( για τα γενέθλιά της)

 Μια νύχτα έπιασε φωτιά μέσα στο μαγερειό της,
που `κανε το φευγιό της
να μοιάζει με γιορτή,
τέτοια που γύρω φύτρωσαν άσπρα του γάμου κρίνα,
ολόιδια με κείνα
που είχε ονειρευτεί..........................

......................................................................................................................................................................

''Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία'' - Dylan Thomas

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία

Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Γυμνοί οι νεκροί στον άνεμο και το γερτό φεγγάρι
Με τον άνθρωπο θα σμίξουνֹ
‘Οταν γλυφτούν τα κόκκαλα τους
και τα γλυμμένα κόκκαλα χαθούν,
Θα ‘χουν αστέρια σε αγκώνα και ποδάριֹ
Αν και τρελοί, θα συνεφέρουν,
Αν θαλασσόπνιχτοιν θ’ αναδυθούν,
Αν κι εραστές χαμένοι αυτοί, δεν θα χαθεί η αγάπηֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κάτω απ’ τις δίνες τις θαλάσσης
Χρόνια χωμένοι αυτοί, θάνατο ανεμόδαρτο δεν θα ‘βρουνֹ
Σε μέγκενη στριμμένοι, με τους τένοντες λυμένους,
Παιδεμένοι σε τροχό, δεν θα τσακίσουνֹ
Στα χέρια τους η πίστη θ’ ανοίξει
Και μονόκερα στοιχειά θα τους ξεσκίσουν,
Κουρελιασμένοι ολόκληροι, και δεν θα σπάσουνֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει εξουσία.
Ας πάψουν πια να σκούζουν στ’ αυτιά τους οι γλάροι
Και στις ακτές τα κύματα να σκάζουν άγριαֹ
Λουλούδι όπου ξεμύτισε μην ξεμυτίσει πια
Να υψώσει το κεφάλι του στους χτύπους της βροχής.
Αν και τρελοί, αν και νεκροί σαν τ’ άψυχα καρφιά,
Κεφάλια σημαδιών αυτοί, χτυπούν με μαργαρίτεςֹ
Χτυπούν τον ήλιο, όσο που να ξεκαρφωθείֹ
Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία.

Dylan Thomas - μετάφραση : Γιώργος Μπλάνας
....................................................................................................................................................................

 Dylan Marlais Thomas (27 Οκτωβρίου 1914 - 9 Νοεμβρίου 1953) ήταν Ουαλός ποιητής και συγγραφέας των οποίων τα έργα περιλαμβάνουν τα ποιήματα ''Μην πάτε απαλά σε εκείνη την καλή νύχτα '' και " Και ο θάνατος δεν θα έχει κυριαρχία ". το παιχνίδι για τις φωνές κάτω από το γάλα του ξύλου . και ιστορίες και ραδιοφωνικές εκπομπές όπως τα Χριστούγεννα ενός παιδιού στην Ουαλία και το πορτρέτο του καλλιτέχνη ως νεαρό σκυλί . 


  Έγινε ευρέως δημοφιλής στη διάρκεια της ζωής του και παρέμεινε έτσι μετά τον πρόωρο θάνατό του στην ηλικία των 39 ετών στη Νέα Υόρκη. Μέχρι τότε απέκτησε μια φήμη, την οποία είχε ενθαρρύνει, ως «θρησκευόμενο, μεθυσμένο και καταδικασμένο ποιητή».



  Ο Θωμάς περιόδευσε τέσσερις φορές στην Αμερική, 
με την τελευταία δημόσια συμμετοχή του στο City College της Νέας Υόρκης. 
Λίγες μέρες αργότερα, κατέρρευσε στο ξενοδοχείο Chelsea
 μετά από ένα μακρύ πόσιμο αγώνα στο White Horse Tavern .
  Στις 9 Νοεμβρίου 1953,πέθανε στο νοσοκομείο του Αγίου Βικεντίου στη Νέα Υόρκη.

  Είχε γίνει μια θρυλική φιγούρα, τόσο για την δουλειά του όσο και για τη θορυβώδη ζωή του. 
  Ήταν θαμμένος στη Laugharne, και σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα, μια πλάκα προς Dylan
 αποκαλύφθηκε στη γωνία ποιητών, Westminster Abbey.

πηγή : Βικιπαίδεια
.....................................................................................................................................................................