μέσα μου μια λιακάδα εντρυφεί
σεμνοί σταθμοί οι στάσεις μου
στις μελιχρές λιακάδες του Φλεβάρη.
Σαν μουσαφίρης βιαστικός
η ελπίδα μας ..στου χρόνου τις αιώρες...
πότε ψηλά να τραμπαλίζεται το όνειρο
κι άλλες λυγίζοντας..
στις ξεχασμένες ράγιες
των σταθμών μας να μας βγάζει.
βουτώ μαβί μελάνι στον κονδυλοφόρο μου
μη και της λησμοσύνης χαριστώ
καθώς για νιο Φλεβάρη θε να στήσω το καρτέρι
φιλοδοξίες που δεν πιάστηκαν
φιλίες που προδόθηκαν..
φιλίες που είναι εκεί ομπρέλα λες..
όταν στους ώμους ψιχαλίζει..
αγάπες που δεν καταχτήθηκαν..
και μείνανε μετέωρες στο άγονο
στο χέρσο το χωράφι της ψυχής μας
μα εγώ αμετανόητα ρομαντική
πάντα το κυνήγι του έρωτα εντός μου ανθεί!
# όταν η μέσα μου λιακάδα # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
