║▌χαμένα όνειρα ║▌

 

 

 

Της νιότης όνειρα γεμάτα γρατσουνιές
γινήκανε ρυτίδες αυλακώνουν τις ψυχές
χαμένα όνειρα πυξίδες χαλασμένες
κλωθογυρνούνε και αφήνουνε ουλές.
μα βρίσκουν ρότα πάντα στην καρδιά.

 ║▌χαμένα όνειρα ║▌

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 16.22 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Ο χορός των οραμάτων#

Μονάχη στέκεται στην όχθια του κόσμου
με μεθυσμένα βήματα ακροβατεί
την πεθυμιά της κουβαλεί
σε όρμους και σε βράχια.
Μένει στο έσχατό της καταφύγio
πάντα η ζωή της αρμένιζε στο ανέφικτο
μες στο μικρό της το παράρτημα ψυχής...
αιρετική..στασιαστής..αμετανόητη
ξόδεψε χίμαιρες πολύτιμες..
στης αστραπής τη λάμψη φυλακίστηκε...
αέρινες φιγούρες την τυλίγουν απαλά
χορός των οραμάτων την κυκλώνει ασφυχτικά..
είναι οι ψυχές ..οι σκιές των οι ανάριες.

# Ο χορός των οραμάτων # -

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή#

 

 

 

 

Πόσες φορές δεν είδαμε το φως τ' αυγερινού
πουλιά κελάηδαγαν γλυκά
σε μονοπάτια μυστικά
τα λόγια μας σταλαγματιές
μες στο κρυφό μας μονοπάτι
μια ρομαντζάδα η ζωή μας μιας στιγμής...
μας κλέβει το ταξίδι
ήχοι φωνές νοσταλγικές
κοιμούνται αναπαμένες στις ψυχές μας.

# μιας ρομαντζάδας η στιγμή# - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

#μικρές πυραμίδες #

 

 

 

Εμείς οι αγέρωχοι.. φαιδρότατοι
που λογιζόμαστε ενίοτε ποιητές...
γινόμαστε συλλέκτες των πολύτιμων στιγμών
κρυβόμαστε μες στις μικρές τις συλλογές μας
μικρές πυραμίδες μες στην έρημη ψυχή
οάσεις δροσερές οι συλλογές μας..
Κάποτε έρχονται εκείνες οι στιγμές ..μας γονατίζουν
μα ένα χέρι αόρατο τον ώμο μας κρατεί
έρχεται στα απρόσμενα το βλέμμα μας χαιδεύει.
Εμείς οι αγέρωχοι..ενίοτε φαιδροί ως ποιητές
χανόμαστε σε θάλασσες σε ωκεανούς φουρτουνιασμένους
νησίδες ψάχνουμε να βρούμε ερημικές
να ξαποστάσουν οι ναυαγισμένες οι ψυχές μας.

#μικρές πυραμίδες # σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

# λησμονημένο θυμιατήρι#

 

Αν κάποτε συλλογιστείς
να εξαγνίσεις την ψυχή σου
τούτο μονάχα θε να θυμηθείς
τρεμίζει αχνοβολά η ψυχή
σάμπως λησμονημένο θυμιατήρι
πιάνουν χορό..μύρα ..
ήχοι τ' απόβραδου
απ' τ' ανοιχτό σου παραθύρι
στα μέσα σου η μνήμη του
άγιο δισκοποτήρι
ξεσπάει η καρδιά και στροβιλίζεται
μα η φωνή του έρχεται γλυκά και την αγγίζει
''είσαι της λέει σα ρόδινο του Φθινοπώρου δείλι''
μα η καρδιά ψυχορραγεί
κι αφήνει πίσω της θυμό
στα ράθυμά της χείλη.

 # λησμονημένο θυμιατήρι# - ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

.......................................................................................................... 

# βραδινό πρελούδιο #

'Ονειρό μου όμορφο..
καλημέρα μου φωτεινή..
και τρυφερή καληνύχτα μου.
Λουλούδι του μυαλού
και της καρδιάς μου.
από τον κήπο της ψυχής μου
θα κόψω λόγια ένα μπουκέτο
στο βάζο σου κίτρινα και άσπρα
μοσχοβολιές στα όνειρα της νύχτας
και αυτά να βάζουν τα καλά τους
και να έρχονται σαν σε γιορτή
τον ύπνο σου να φυλάνε
φύλακες της αγάπης ..
μες την τρικυμία της ψυχής
τα μάτια βλέπουν φάρους....
και ταξιδεύει η καρδιά στη θάλασσά σου
έχει νηνεμία η αγκαλιά .....γαλήνη ....

# βραδινό πρελούδιο # - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷θαλασσένια αγαπημένη μου⫸

 

Ψηλό και λυγερό μου νυχτολούλουδο
με μάτια θαλασσένια.....
θαλασσένια αγαπημένη μου
με χείλια κερασένια
ποιός πόθος σε ανάσταινε
κι επρόσμενες εξαίσιαν ψυχήν να κάμεις ταίρι
πρωτοσυναντηθήκαμε σε γνώριμο ακρογιάλι
κι έπεσες γρήγορα πολύ
μες στην ζεστή μου αγκάλη
ήσουν η θαλασσένια μου
μα ο χρόνος μας εδίκασε
κι η αγάπη μας εσβήσθη
νύχτα κι απόψε στάθηκες αντίκρυ μου
με θλίψη με κοιτάζεις
μονάχη στ' ακρογιάλι περπατείς
ψάχνοντας για κείνο το κοχύλι
εκείνο το ανεύρετο
της καρδιάς σου το πολύτιμο κοχύλι!
στο πέρασμά σου ακόμα ραίνω νυχτολούλουδα
απ' τη συγκομιδή των συνειρμών μου!

 ⫷ θαλασσένια αγαπημένη μου ⫸ σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

⫷μετάξια μιας ψυχής⫸

 

 

Ποτέ δε μίλησα μαζί του για το θάνατο.....
τυφλή μια γεύση έρωτα
πέρναε στα κορμιά μας
όταν πλαγιάζαμε μαζί.
Ωσάν μελίσσι εφόρμησε
τη γύρι για να κλέψει
μεταφραστές δρομολογίων
μιας φθαρμένης διαδρομής
εμπρός σε τόσες προσδοκίες
εγεύτηκα το θάνατο
και δε σηκώνει γιατρειά
μετάξια μίας άδολης ψυχής
στα λούλουδα του κήπου κρεμασμένα!

 ⫷ μετάξια μιας ψυχής⫸ - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,