της φαντασίας επισκέπτης η ''ελπίδα'' της ψυχής..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πέρασαν χρόνια άπειρα.. πολλά.. από τότε..που το τραγουδήσανε και οι ποιητές..πως εγεννήθηκε εκείνο  εκεί το βράδυ το ξεχωριστό..γεννήθηκε η ευσπλαχνία..Πέρασαν από τότε 2016 χρόνια τελικά..που ήρθε στον κόσμο αυτό το ''βρέφος'' το ελπιδοφόρο..το ξεχωριστό..και ναι..γεννήθηκε..και εμεγάλωσε..όπως συμβαίνει σε όλα τα μωρά..Και είπε λόγια αλλιώτικα ετούτο το ''μωρό''...Θέλησε με την απεραντοσύνη των λόγων του..να αλλάξει τους ανθρώπους.Μα τόσα χρόνια σήμερα μετά..η ανθρωπότης μας απέδειξε..πως έχασε το δρόμο που μας έδειχνε..το μονοπάτι το αλλιώτικο..το τόσο φωτεινό..που θα μας οδηγούσε στο τέλος της διαδρομής..με την πολυπόθητη συνάντηση να έχουμε..την ουρανόσταλτη ευσπλαχνία..

Μα το αστέρι αυτό το φωτεινό..που οι επιστήμονες το εξηγήσανε ''νεφέλωμα'' το είπανε και φυσικό φαινόμενο..δε θέλω να χαθεί αυτή τη νύχτα..ευχή και προσδοκία μέσα μας..να μείνουνε τα χέρια απλωμένα..να γίνουν μια αγκαλιά μεγάλη..γιατί πάντα εκεί..απρόσμενος της φαντασίας επισκέπτης η ''ελπίδα'' της ψυχής.. ήρθε κι απόψε και ετρύπωσε από τη χαραμάδα του 
 αντίσκηνου του παγωμένου..εκεί στην άκρια της θάλασσας που μανιασμένη σκάει το κύμα στα ποδάρια του μπροστά...Όχι δεν είναι χριστιανός ίσως σε μια ταυτότητα γραμμένος..μα πιστεύει σε μια ''γέννηση'' αποβραδίς κι αυτός..που με άλλο ίσως όνομα το δικό του το Σωτήρα ονομάζει..Κι εσύ καυχιέσαι και θαρρείς πως μόνο ο δικός σου ο Χριστός..το θαύμα του για την καινούρια που υπόσχεται ζωή..μπορεί να σου αναστήσει..Κι εκεί ..λίγο πιο πέρα στο κοντέινερ..άνθρωποι απόψε στοιβαγμένοι..άλλοι με ταυτότητα χριστιανική ..κι άλλοι με κάποια άλλη..βγήκανε μες στ' αγιάζι αποβραδίς κι αυτοί..πατώντας και ξυπόλητοι επάνω στο υγρό το χώμα..και ψάχνουν.. στρέφοντας στα φώτα πια της πόλης που λαμποκοπούν..τον ''ερχομό''..μια χαραμάδα της ελπίδας πάντα ψάχνουν...

Κοιτώ με βλέμμα απορημένο ..μα όχι ανυποψίαστο απόψε εγώ..ξέρω τη μοιρασιά του κόσμου τούτου..Κάνει κρύο πολύ..ρίχνει χιονόνερο..και οι καρδιές ζητούν απόψε ακόμα πιο πολύ..καρδιές σαν να 'ναι ''κουβέρτες''.. για να τυλιχτούν να τις ζεστάνουν..Χώνω τα χέρια μου στη ρόμπα τη ζεστή  και σκέφτομαι..αν ένα μοναχά ''χριστόψωμο''..εκείνο εκεί το αλλιώτικο ψωμί της μάνας μου..είναι σε θέση τις καρδιές να τις ζεστάνει..
Να το μοιράσεις αν μπορείς..οι ανθρώποι είναι μερικές στιγμές..που το στομάχι τους το νιώθουν πιο γεμάτο..σαν ήρθε και ακούμπησε επάνω στη δική τους την καρδιά..μια άλλη πιο ζεστή καρδιά ακόμα...Φέρε αν μπορείς στο ''στόμα'' των παιδιών..τούτο το τραγούδι μας που τραγουδάγαμε μικρά παιδιά..εκεί μες στις αλάνες της μικρής της γειτονιάς μας..χοροπηδώντας..με τη μύτη κόκκινη μαθές..από τον ασταμάτητο χιονιά..
...Xριστούγεννα χαρά μου παιδική..μυρτιές και κάλαντα γεμάτη..
και στο μικρό καλύβι του φτωχού..και στο ψηλό τρανό παλάτι...
 
Καλά Χριστούγεννα !!!
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

άραγε φέτος.. θα ακουστούνε οι μικροί τυμπανιστές ? - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

O κόσμος γύρω μας ''τρελλάθηκε''..ακίνητο το βλέμμα στο παράθυρο να μένει..Για ποιό παράθυρο θα αναρωτιέσαι σου μιλώ..αυτό της σάλας μου που το στολίζει ένα κλαδί μυρτιάς..με τα φωτάκια..τα λαμπιόνια του ..γιορτές για να θυμίζει ή στο παράθυρο του κόσμου μένει ακίνητο το βλέμμα στην οθόνη...Και κόβεται η φωνή και μένει ακίνητο το βλέμμα..καθώς στα μάτια μας μπροστά..πρωτόγνωρα..εν ψυχρώ..δολοφονίες συντελούνται..Μα η βία φέρνει βία θα μου πεις..τι απορείς κυρά μου ?

Κι εγώ που αδυνατώ να επεξεργαστώ..τις εικόνες που εσύ μου στέλνεις..με γεύματα κεριά και τουαλέτες ρεβεγιόν..που τόσο θέλω ήσυχα ..γαλήνια σε ένα δείπνο να βρεθώ οικογενειακό.. και με το γέλιο τη βραδιά μου να περάσω..ζορίζομαι..ζορίζομαι ειλικρινά να αφήσω πια την ''άφθαρτη ουτοπία'' μου για να με κυριεύσει..Πάντα η πόλη γίνεται σαν πέφτει το σκοτάδι..μοιάζει ακόμα μαγική..πάντα μου μοιάζει η πόλη ακόμα πιο όμορφη το βράδυ..έπεσε η νύχτα από νωρίς.. έτσι νωρίς- νωρίς  νυχτώνει το Χειμώνα.. Μένουν τα μάτια ακίνητα..μπρος στα φωτάκια τ' αναμμένα..Λίγα κλαράκια πράσινο απ' το βουνό..και μπήκαν τα Χριστούγεννα στο σπίτι..Λέω αυτή είναι γιορτή για τα παιδιά..και κάποιος μέσα μου και δίπλα μου μου γνέφει αρνητικά..Όχι μου λέει..δε γίνεται όλες οι μέρες να 'ναι ίδιες..Βάλε χρώμα.. λάμψη.. βάλε γιορτή..είναι άφθαρτη μαμά μου η ουτοπία..Περιμένει πάντα στη γωνιά..για να φορτίσει αυτή ..κι ας μην στα χέρια της κρατεί ..κάτι φανερό..κάτι πιασάρικο να μοιάζει..Μα υπόσχεται κάθε χρόνο νοερά..κι έτσι δε φθείρεται ποτέ της..

Μπορεί να κάνει κρύο τσουχτερό..μα οι δρόμοι μοιάζουνε και είναι  στολισμένοι..χιλιάδες τα λαμπιόνια που φωτίζουν..Οι δρόμοι από μόνοι τους στολίστηκαν και γράψαν ''παραμύθι''..Γωνιές και δρόμοι πολύχρωμα ντυμένες..έναν αέρα αλλιώτικο στο παζλ της πόλης για να φέρνουν..Γέμισαν πρόσφυγες πλατείες και σοκάκια..Και τα ξυπόλητα παιδάκια με τα όμορφα ..τα μεγάλα τα μάτια τους..να ''γεύονται'' παιχνίδια και να ονειρεύονται..χωρίς να πλησιάζουν..μονάχα με τα μάτια..και το στομάχι να ''ρουφά''μια σούπα να 'ναι και ζεστή..έτσι στα ψεύτικα..στης φαντασίας τους μέσα στο βιαστικό το παραμύθι..

Μα νύχτωσε..και οι δρόμοι είναι πλέον ''καθαροί'' κουρνιάξανε σε μια γωνιά και οι ζητιάνοι.. Σε ένα ''απάγκιο'' χωμένοι για να ζεσταθούν οι άστεγοι..έπαψαν μες στη νύχτα για να μοιάζουν ''ενοχλητικοί''..Τρέχουν σαν  αλλαφιασμένοι οι άνθρωποι..τα όνειρά τους να προλάβουν να ''στοιβάξουνε'' αποβραδίς..πριν πέσει το αγιάζι το βαρύ..και τους τα ''κρουσταλλιάσει''..Άραγε μου 'ρχεται στο νου..εκεί καθώς ανέβαινα το τσάι μου να πιω..εκεί στις κυλιόμενες τις σκάλες.. του όλο θέα του ''καφέ''..άραγε απόψε θα ακούσουμε τη σάλπιγγα..το τύμπανο..που χρόνια τώρα παίζουνε όλα αυτά τα γιορτινά τα βράδια..οι μικροί εκείνοι ακούραστοι ''μικροί τυμπανιστές'' της όμορφης και διψασμένης της ψυχής μας ?

 Θα φτάσει ο ήχος ως τα αυτιά..θα απαλύνει τη σκληράδα της ψυχής..θα ταξιδέψει πάλι ο νους ως τις γραμμές..που οδηγούνε σε ταξίδια με τρενάκι μαγικό..  ταξίδια μακρινά..διαδρομές μέσα στο χρόνο...μέσα στο φως λουσμένες ? Άραγε..θα κατορθώσει να ''ανακατευτεί'' η λάμψη εκείνη η δυνατή του διαφορετικού αστεριού..που εξεφύτρωσε το βράδυ εκείνο με τη νέα ''Γέννηση''..με κείνο εκεί το φως το μικροσκοπικό..που καίει δίπλα μας στο τζάκι..με κείνο εκεί το φως το μικροσκοπικό..που βγάζουν τα αγορασμένα μας λαμπιόνια ? Θα ενωθεί..θα μεγαλώσει τη ''φωτιά'' που ψάχνει πάλι η ουτοπία μας η άφθαρτη..μέσα μας να φουντώσει ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

όλοι εμείς..που έρχονται Χριστούγεννα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Ανάκατες μες στο μυαλό μου πάντα οι μυρωδιές από κανέλλα και γαρύφαλλο στην ''σουρωτή'' την πίτα την μικρασιάτικη της μάνας μου  για τις γιορτές των Χριστουγέννων..ψημένου κάστανου η μυρωδιά στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..στην παγωμένη μου πατρίδα..και η σκάφη στρωμένη επιμελημένα ..καθαρά..το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..και να..στήσανε πάλι εμπρός μου ''σκηνικό'' και να..''Χριστού''τη ''γέννα''..΄πάλι μου την τάζουν..Τις αφορμές ξανά αναζητάς..να φτάσεις και προορισμούς απ' την αρχή..μιας νέας γέννας ξεκινήματα να κάνεις..

Λατρεύω τα Χριστούγεννα..πάντα μου τα αγαπούσα..από μικρό σαν ήμουνα παιδί..γιατί ελέγαμε τα κάλαντα..μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια..παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..κι έφταχνε πάντα η μάνα μου γλυκά..Και καθώς εμεγάλωνα πάντοτε συνέχιζα να τ' αγαπώ και πάλι..Μπορούσα τώρα να σκεφτώ και πιο καλά..ήταν που περιμέναμε να γίνει μία ''γέννα''..Πάντα οι ''γέννες'' μας γεμίζουνε και φέρνουνε χαρά..ένα βλέμμα..ένα κοίταγμα βαθύ με το ''μωρό'' κι έτσι δενόμαστε για πάντα .. φωλιάζει η ελπίδα στην καρδιά..έρχεται η αλλαγή μέσα στα απόκρυφα εκείνα της ψυχής μας..

Σε λίγες μέρες πάλι θα ξανασυμβεί..πάλι η προσδοκία την πόρτα θα χτυπήσει..άηχα ακόμα είναι νωρίς..μα τόσο δυνατά.. ακούω τον μικρό τυμπανιστή..που ήρθε και στάθηκε στου νου την πόρτα μου μπροστά..και μελωδίες για τη ''γέννα'' ..τη γέννα την ξεχωριστή μου τραγουδά..Είναι η γέννα του Χριστού..  .αλλιώτικο ετούτο το μωρό..Η Παναγιά δεν το κατάλαβε..δεν το περίμενε..που να το φανταστεί..πως η γέννα απ' τη μήτρα της..θα γίνονταν γέννα αλλιώτικη.. '' γέννα και μήτρα ελπίδας''.. καρτερικότητας και υπομονής..για τους ανθρώπους που πιστεύανε σε έναν καινούριο ερχομό ? Μητέρα ήταν κι αυτή ..γλυκειά και τρυφερή..το βλέμμα της αγκάλιασε με ζεστασιά..και θαλπωρή το όμορφο μωρό της..Κοιτάχτηκαν.. αγαπήθηκαν και δέθηκαν..με μία συμφωνία παντοτινή..ήρθαν και στάθηκαν από ψηλά ..και τραγουδούσανε Ωσσανά..απόψε οι αγγέλοι..

Μα τώρα πάψαμε εμείς εδώ στη Γη να ''ακούμε'' τους αγγέλους ..έφυγαν..  απομακρύνθηκαν από μας κοντά και ζούνε μονάχα εκεί ψηλά..στης φαντασίας το στερέωμα..των λίγων.. που ονειρεύονται τα βράδια..Φέρανε και δώρα οι μάγοι και οι βοσκοί..να το τιμήσουν το καινούριο το μωρό..να αρχίσει με ευλογία τη ζωή του...Κανένας τους ετούτη τη στιγμή δεν υποψιάστηκε..πως επάνω σε τούτο το μικρούλη το βρέφος το αδύναμο θα στηριζότανε.. τόσες πολλές ελπίδες..για μια ολόκληρη ανθρωπότητα..για μια ζωή πλημμυρισμένη από αγάπη..Κανένας τους δεν εκατάλαβε.. πως κάθε ''γέννα'' είναι ξεχωριστή..και κουβαλάει βάρος ασήκωτο κρυμμένο σε μια ελπίδα..Κανένας τους δεν εκατάλαβε πως θα τελείωνε η όμορφη ..αυτή η αποψινή..η νέα η ελπιδοφόρα ετούτη ''γέννα''..

Κι εμείς..όλοι εμείς που έρχονται Χριστούγεννα  για άλλη μια φορά..τρέχουμε ασταμάτητα..να τα προλάβουμε..όλα να είναι καθαρά..μέσα και έξω από το σπίτι..Διώχνουμε πάλι απόψε τη μιζέρια μακριά..που ήρθε και φώλιασε ..φώλιασε εκεί ανάμεσα στο ''αλισβερίσι''..αυτό το αλισβερίσι που μας προτείνουν αδιάκοπα..κι έχει σαν αρχηγό το χρήμα..Δρόμοι στολισμένοι χρυσοπλουμιστοί..δεντράκια από καλούδια φορτωμένα..κάποτε ίσως και υπερβολικά..που ''θάβουνε'' την ταπεινότητα.. που έφερνε ετούτη εδώ η ''γέννα''.. Θέλουμε να υποδεχτούμε τούτο τον μικρό Χριστό..ετούτο το μωρό..ετούτο εδώ το βρέφος..που χρόνια ίσως και βαθιά μέσα μας κατοικεί..να τον υποδεχτούμε όπως αρμόζει σε ένα μοναδικό πραγματικά ''Θείο μωρό''..που την Αγάπη επρόσθεσε σε έναν ''ολόχρυσο'' για τη ζωή την αυθεντική και αληθινή..σε ένα  κρίκο αγάπης αλυσίδας..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 

..............................................................................................................

# δέκα χρόνια..κι ούτε ένα γράμμα # - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Πέρασαν δέκα χρόνια και δεν τόλμησα..δε σου 'γραψα ένα γράμμα
..την αλήθεια που βιώνω εδώ στον κόσμο τούτο να σου πω..Άκου 
λοιπόν Γιώργη μου .. καμάρι της ψυχής μου..εκεί ψηλά που κατοικείς..εκεί που ήθελες ..που διάλεξες..στα μακριά μαλλιά της Βερενίκης σου να τυλιχτείς..και για να ζήσεις..έχεις δικαίωμα να μάθεις..Φόρεσα την ατσαλένια πανοπλία μου σαν ''έφυγες'' κι όχι την ψεύτικη εκείνη της ''θεούσικης'' και ανούσιας την ''υποκριτική'' ..για να αντέξω..για να τα βγάλω πέρα με όλα και με τα παιδιά..και βγήκα μοναχή μου πια στο αλώνι της ζωής..

Μα τώρα έβγαλα την ''πλεζέρα '' που μου βάζαν στο κεφάλι οι γύρω μου ( όχι πως την εφόρεσα στ' αλήθεια και ποτέ μου)..γιατί το ξέρεις εσύ από όλους πιο καλά..τα ''καραγκιοζιλίκια'' δε μ' αρέσουνε .. όταν πονάω τόσο δυνατά.. Κλείνομαι πάντα στο ''καβούκι'' μου..κι εκεί μετράω τις πληγές μονάχη..Και τώρα που τα κλάμματα ..και ο θυμός..μα και τα πένθη τα αληθινά και τα βαθιά..περάσανε και μας τελειώσανε.. αφήνοντας σημάδια δυνατά..τώρα να κάτσουμε οι δυο μας πάλι στο μπαλκόνι μας.. τα δυο μας ..σαν παλιά..αλήθειες μόνο για να πούμε..όπως μονάχα εμείς γνωρίζαμε καλά..

Σηκώθηκες και έφυγες ένα πρωί..χωρίς να με ρωτήσεις .. Μα θα μου πεις είσαι τρελλή κυρά μου εσύ.. πότε έγινε να ειδοποιεί κανείς για το ''φευγιό''..που ούτε ο ίδιος ξέρει και ετοιμάζει..? Όχι σου λέω..επιμένω και σου απαντώ..εσύ το εκατάλαβες και μου το έκρυβες..και μου την έσκασες εκείνο το ''άγριο'' για μένα πρωινό.. Και τότε τρέξαν όλοι ..δε μπορώ  κανέναν να αδικήσω..τι να πω..παράπονο δεν έχω..κι όλοι μου λέγαν πως να το αντέξω όλο αυτό..εσύ που ήσουνα η κολώνα του σπιτιού μου..εσύ που ήσουνα το στήριγμα ..ήσουν στ' αλήθεια ο άνθρωπός μου..

Δεν θα το αντέξεις μου έλεγαν..είναι μεγάλη η απώλεια..κι αυτοί που αγαπήθηκαν φεύγουν συνήθως και μαζί..Ήμουν βαθιά χωμένη στα κατάβαθα ..εκεί..μες στις κρυψώνες της ψυχής μου..και έψαχνα να δω τι θέλουν να μου πουν..και πως θα συνεχίσω..Μια φωνή μου φώναζε πως λένε ψέμματα..πως υποκρίνονται..αφού το ξέρουν πως επάνω εκεί στο ζύγι της ζωής..ο θάνατος πάντα ζυγίζει πιο λειψός..Γιατί η ζωή από μόνη της υπερτερεί για πάντα του θανάτου..αφού έχει τη δύναμη για να γεννά ζωή...

Κι εγώ επέζησα..κοίτα με για να δεις..είμαι ξανά μπροστά σου και σου γράφω..Είναι και συνταραχτικά τα νέα που έχω να σου πω..Άκου να δεις.. οι φίλοι μας ..αυτοί που τόσο μας εγούσταραν και από νωρίς μας έκλειναν τα Σαββατοβραδα μαζί μας να περάσουν..ελάτρευαν το χιούμορ σου..τις γνώσεις σου..και τον καθαρό σου χαραχτήρα..ίσως γιατί μες στην καθαρότητα αυτή..εξαγνισμό πολλές φορές οι άνθρωποι ζητούν..εκεί στα ταβερνάκια τα παλιά της πόλης μας της Πάτρας..συνέχισαν να με αγαπούν..παράπονο αγόρι μου δεν έχω..

Ώσπου μια μέρα όμορφη και μια βραδιά καρναβαλιού.. .έβαψα τα μαλλιά μου κατακόκκινα..έβαψα κόκκινα τα νύχια.. φόρεσα το φουστάνι μου το μαύρο το στενό και πήγα εκεί στο ρεμπετάδικο τις ζεμπεκιές μου για να ρίξω...Εμπούχτησα καλέ..τι με κοιτάζεις πονηρά ?.. δεν άντεχα άλλο τον άνθρωπο που ήμουνα..μέσα μου να τον κρύβω..Μου ''κλεινε'' το μάτι η ζωή κι εσύ καλά το ξέρεις..πως ποτέ δεν αντιστάθηκα στο φλερτ με τη ''ζωή''..πάντα με παρακίναγες..με ''έσπρωχνες'' καμάρι μου μπροστά..

Χα χα χα !!!... έλα και γέλα μαζί μου δυνατά..με κείνο σου το γέλιο το κελαρυστό..να θυμηθώ και πάλι ..για άλλη μια φορά γιατί η αγάπη σου αυτή..χρόνια μετά..τόσα πολλά ..στέκεται απέναντί μου και με σημαδεύει...Πως με καταλαβαίνεις !!! Θυμάσαι εκείνο το βράδυ..από τα αξέχαστα τα βράδια μας επάνω στη βεράντα μας την πνιγμένη απ' το πρασινο..κι από ανάμεσα κοιτώντας το φεγγάρι ..ήταν δυο χρόνια πριν να φύγεις ετούτο το ταξίδι το μακρινό..που να το φανταστώ..που πιάσαμε κουβέντα ατελείωτη για τις θρησκείες..το Θεό..και για τους Έλληνες..και τον σκοταδιστικό τον πουριτανισμό που τους διακατέχει ? .Ακου να δεις μου έλεγες..είναι παράξενοι οι άνθρωποι..και στην υποκρισία βουτηγμένοι..Σε σέβονται όσο συνοδεύεσαι από μένανε..σε προσκυνούν..μα σαν θα μείνεις μόνη σου..θα αλλάξουνε και οι συμπεριφορές..να σε κατασπαράξουνε θα προσπαθούν με τα κουτσομπολιά τους...

Είναι το λόμπυ των ανασφαλών των γυναικών..των γυναικών..χωρίς προσωπικότητα..φερέφωνα πολλές φορές επιφανών τάχα αντρών..και ένα άλλο λόμπυ τραγικών αντρών.. που θεωρούνε τις μοναχικές γυναίκες ..τις αυτόνομες τις περισσότερες φορές..εύκολη λεία για τα δόντια τους τα ''σάπια''..χωμένοι..ανθρωπάκια φοβισμένα και ελεεινά πολλές φορές.. πίσω από τη ρόμπα γυναικών..που δεν τολμούν λέξη να της ''γυρίσουν''...και ελευθερία ορέγονται..στα δύσκολα δεσμά τους..κλέβοντας όμορφες στιγμές..για να μπορούνε να αντέχουν..
Ευτυχώς ακόμα εις τη χώρα μας Γιωργάκη μου..''φτηνά τη γλίτωσαν''οι χήρες..γιατί αλλού τις ''θάβουν '' ζωντανές..και τις εξορίζουνε ακόμα και σε ''γκέτο''..Εδώ..''ευτυχώς'' τις θέλουν μόνο να 'χουν πνεύμα και μυαλό..και μοναχά για τον αποθαμένο..χωρίς κορμί..να 'ναι άυλες αν είναι δυνατόν..εκεί ειδικά στης επαρχίας τα χωριά..που η υποκρισία ξεχειλίζει..

 Πόσο ήρθαν τα λόγια σου στ' αυτιά μου να 'ξερες αγάπη μου γλυκειά..Μα δε φοβήθηκα..μου είχες δώσει εσύ τέτοια ''μαγιά'' γιατί ήσουνα σωστός και αμερόληπτος συζητητής..και πάντα σε εθαύμαζα και τα δικά σου λόγια με συντρόφευαν σαν φυλαχτό  ..μες στην καρδιά  κρυμμένα..Έχω και άλλα νέα να σου πω..πως έκανα πολλά ταξίδια μακρινά..εγύρισα τον κόσμο..δεν έπληττα ειλικρινά..είχα παρέες όμορφες τις φίλες μου..που σκέφτονταν κι αυτές όπως κι εγώ..Χρόνια τις είχα επιλεγμένες.. από καιρό και πια δεν τις αλλάζω..Είχα κι εσένα παρεάκι μου τα βράδια σαν εκοίταγα τα αστέρια με τις νύχτες τις λευκές..με τα φεγγάρια τα ατελείωτα..που μου 'γνεφες..μέσα απ' τα μαλλιά της Βερενίκης..
Αλλάξανε και κυβερνήσεις από τότες που 'φυγες ένα σωρό..μα πάντα εκεί το χρέος και η ''φτήνια αξιών'' τη ζωή μας ταλανίζει.. 

Τι να σου πω σήμερα Γιώργη μου..που κλείσαν δέκα χρόνια απ' το φευγιό σου.. και ναι.. ''εφλέρταρα ''με τη ζωή..ποιός τάχα που έχει μάτια αρνείται να φλερτάρει..? Μα σκόρπισες φως πολύ τριγύρω μας..σε εμέ και τα παιδιά σου..Είμαστε μια ''ομάδα'' όλοι μαζί..και πάντα παίζουμε ''επίθεση''σε όποιον διανοηθεί..την προσωπικότητά μας να αγγίξει..Εύχομαι να περνάς καλά..και από ψηλά να μας κοιτάζεις..Μη σε θαμπώνουνε τα όμορφα  μαλλιά και η κόμη η χρυσή της Βερενίκης..Είμαι η χήρα σου μην το ξεχνάς..και θα 'ρθω εκεί κάποια στιγμή να σε αναζητήσω..

Κάπου σε ένα βιβλίο της αγαπημένης μας της Φωτεινής Τσαλίκογλου .. 
''το ευτυχισμένο νησί'' θαρρώ λεγόταν.. διάβαζα..και συμφωνούσα απόλυτα..πως η απώλεια δεν είναι απαραίτητα ''κατάρα''..Και ναι ..μετά τη θλίψη που με γέμισες.. θαρρώ με το φευγιό σου..πως μας ''εστειλες'' ακόμα κι από κει..''δώρα πολλά''.
Χαιρετίσματα έχεις πολλά και γλυκά φιλιά κι απ' τα παιδιά..
Με αγάπη και ευγνωμοσύνη για την κατανόηση.. που άντεξα..και  έμεινα στη Γη ακόμα μακριά σου..
Η Σοφία σου.....
 # δέκα χρόνια..κι ούτε ένα γράμμα # - Στον άντρα μου 

 Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

⫷ με τα χέρια γεμάτα αστέρια..⫸ - Διήγημα - Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Περπατούσε σκυφτός..παγωμένος..με βήμα αργό..είχαν αποκάμει τα πόδια καθώς κι η ψυχή..με τα χέρια στις τσέπες χωμένα βαθειά. Ζεσταμένος είχε βγει απ' του καφενείου του μικρού του χωριού..που στη μέση η ξυλόσομπα ζέσταινε όλη τη σάλα.. Λιγοστά..καπνιστά μεζεδάκια επάνω εκεί..στη γωνιά του παλιού σιδερένιου ταβλά..κι οι ανθρώποι κι αυτοί λιγοστοί..

 

Μαζεμένοι στις εστίες τους κάθε βράδυ νωρίς..να προσμένουνε όλοι μαζί.. συνηθίζονταν πάντα και κάθε χρονιά..για τη Γέννηση να 'ναι προσδοκούντες εκεί..να στολίζουν..να παραμονεύουν να 'ρθει..να μπει..μες στο σπίτι το βρέφος το νέο..και μαζί του να φέρει ..να κρατά..το χαμόγελο που είχε απ' τον κόσμο σβηστεί..τη συμπόνια που τριγύρω εχάθη.. Την προσμέναν με κρυμμένη βαθιά τη χαρά.. στα ροδουλά απ' το κρύο τα μάγουλα αυτού του μωρού..την ευσπλαχνία ...την αγάπη..την αγκαλιά να τη νιώσουν ξανά..

Περπατούσε..και κρύωνε..λες και είχε κακιώσει ο καιρός..η βροχή και το χιόνι στροβιλίζονταν γύρω απ' το  τριμμένο απ' τους χρόνους παλτό..είχε βήμα ταχύ..στις καπνοδόχους ο καπνός σκορπούσε βαρειά μυρωδιά θλίψης έμοιαζε ετούτη η καπνιά στον δικό του αγέρα..Μα ένα φως.. εφωτίσθη το πρόσωπο με μιας ξαφνικά και τα μάτια σηκώνει ψηλά.Ξαστεριά..ο ουρανός..γεμάτος αστέρια..Τα ελιμπίσθηκε εκείνος ευθύς..δεν του άρεσε η κάμαρα που σε λίγο μια λάμπα μονάχα θα φώτιζε εμπρός του..Εσταμάτησε στη μέση του δρόμου και κλείνει τα μάτια με μιας..κι ένα σάκο στα χέρια κρατεί.. Θα χωρέσει ο σάκος αστέρια πολλά..θα γεμίσει με γρήγορη μάξωξη απ' το χέρι  που δε σταματά..Βγάζει ευθύς απ' τη μέση τη ζώνη με μιας..Θα τον δέσει το σάκο καλά..θα τον φτάσει στην κάμαρα εκείνη..όχι απόψε δε θάναι με μια λάμπα αχνή μοναχά..Θα σκορπίσει τα αστέρια της νύχτας αυτής τα λαμπρά..Θα στολίσει ένα δέντρο μονάχα κλαρί..Δεν τον νοιάζει αν είν' έλατο..πεύκο ή δρυς..ένα δέντρο θα στήσει εκεί στη δική του γωνιά..θα σκορπίσει τα αστέρια επάνω..

Μοναχός θα καθίσει ..θα ανάψει φωτιά..λιγοστά και τα ξύλα που εμάζωξε απ' τις άκρες εκεί στα περβάζια των δρόμων..Δεν είναι ''άστεγος'' ετούτος ο άνθρωπος εδώ..μα όλοι λέν' ''άκληρος'' .είν' από χρόνια..Δεν νογάω να εξηγήσω τη λέξη αυτή..Λεξικά έχω ανοίξει πολλά ως τα τώρα..Εξηγήσεις μου δίνουν σαφείς..μα εγώ να ταυτοποιήσω αδυνατώ για άλλη μια φορά..την σπουδαία την έννοια αυτή..που σε βάζει μέσα ή έξω απ' το γίγνεσθαι γύρω..Για επιλογή κανείς για τον άνθρωπο αυτό δεν μιλά..Για ατυχία κανείς δε μιλά.. Για το περιθώριο που γρήγορα κινείται κανείς δε μιλά.. Σάμπως ξέρουν οι πολλοί οι ανθρώποι για τη νέα τη ''γέννα'' αυτή και πολλά..?

 
Τα Χριστούγεννα λένε έρχονται πάλι ξανά και ξανά ..και ετοιμασίες ..λαμπιόνια..χιλιάδες λαμπιόνια.. τρέχουν να αγοράσουν πολλά..να βρεθούνε στο κλίμα ..στο φως.. οι ανθρώποι..Να φυτέψουν και πάλι ..για άλλη μια φορά..την ελπίδα στην άδεια ψυχή..Κυνηγώντας ελπίδα ..χαμένοι για το φως..λησμονιά ας μην έλθει στο νου μας..Εκεί έξω..δίπλα ..και τόσο κοντά..ένας Στράτος..ένας Αλέκος..μια Χρυσάνθη..περιμένουνε αστέρια χαμόγελου πάλι..Δεν κοστίζουνε τα χαμόγελα πολλά..κάτι ''κέρματα''απλά..ευσπλαχνίας ..αγάπης ..αλληλεγύης ψυχής και καρδιάς..αληθινά..

Και ο Στράτος.. που δηλώνουν ''άκληρος'' πως είναι πια..μαζεμένος εκεί στου φτωχικού τη γωνιά..τα κοιτά μαγεμένος τα αστέρια που σκόρπισε γύρω...Γεμισμένα ποτήρια κεριά..πλημμυρίζουνε φως το δωμάτιο..μια γλυκειά προσευχή σαν ευχή απ' τα χείλη ανεβαίνει ψηλά..στο μικρούλη το βρέφος εναποθέτει την ελπίδα ξανά..Αχ!Χριστέ μου να γινόταν να λυτρώσεις τον κόσμο απ' την εσωτερική του μοναξιά..να γινόταν να γεμίσεις της ψυχής την παγωνιά για άλλη μια φορά..όλος ο κόσμος μια αγκαλιά πάλι..ξανά.

Είν' το βλέμμα του ασάλευτο πια..έτσι βρήκαν το Στράτο το πρωί στο χωριό..με τα χέρια γεμάτα αστέρια !!!Ετοιμασίες είχε για τα αστέρια - λαμπιόνια πολλές..για μια ''γέννα'' εκαρτέραε επίσης κι αυτός..με ένα ''σάκο αστέρια στο βλέμμα''..είχε φέξει η μέρα..το όνειρο επληρώθη ξανά..στης Βηθλεέμ ταξιδεύει.. στ' αστέρια..

 ⫷ με τα χέρια γεμάτα αστέρια..⫸ - Διήγημα - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

και καθώς προσπαθούσα..''έφευγα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Και καθώς προσπαθούσα να ανακαλύψω τι ήταν αυτό που σε πήγαινε μακριά μου..ανακάλυπτα πως κάθε μέρα και περισσότερο ήμουν εγώ αυτή που έφευγα..Ήταν εκείνη η αόρατη αίσθηση της ερημιάς που φύτευες μέσα μου..μέρα τη μέρα ..λεπτό το λεπτό .. καθώς η υπόσχεση της παρουσίας σου ήταν μια τεράστια.. απέραντη ..ολοστρόγγυλη απουσία..Ήταν η απουσία της ψυχής σου.. που δεν έμαθες ποτέ..για να  την καταθέτεις ..έψαχνες να τη δίνεις εκεί..που το κορμί σου απολάμβανε απλά..λίγα..μηδαμινά ..καθημερινά..μα σίγουρα..αυτό ήταν που σε κατέτρωγε ..το ''σίγουρα''..Είχε χαθεί από τη λίστα σου η λέξη έρωτας..είχε χαθεί η λέξη αγάπη..είχαν πάρει τη θέση τους η λέξη επιβίωση..η λέξη βόλεμα..κι εκεί κοντά χάθηκε η λέξη ''συνύπαρξη'' κι ήρθε στη θέση της η λέξη ερημιά ..

Κι έμεινε η προσπάθεια μετέωρη στις πλάτες του ενός..δεν είχε η προσπάθεια ''συνύπαρξη'' κι αυτή.. ήτανε σκλάβα και αυτή.. της μη αποστασιοποίησης του αληθινού εαυτού σου..Είναι ο εγωισμός.. που σου ζητά τροφή..τροφή χορταστική για να του δώσεις..Μα η ''τροφή'' που του 'δωσες είναι βαριά..έχει ''αχώνευτα'' σκληρά μπαχαρικά..δεν είναι ευκολο το στομάχι να χωνέψει..Είναι η χρόνια ωραιοποίηση του εαυτού..του εαυτού σου που ενδόμυχα με εδέσματα ημιτασιόν έμαθες για να τον ταϊζεις..Και ψάχνεις γύρω και απανταχού..τον δύστυχο και ταλαιπωρημένο..τον αχάϊδευτο εαυτό σου να ακουμπήσεις..

Ο έρωτας της ζωής σου σε βρίσκει όπως και να 'σαι..χωρίς υποκρισίες..φτιασιδώματα..χωρίς κουβέντες υπερφίαλες..χωρίς γοβάκια και παλάτια και χρυσά.. έρχεται μπρος σου ..απρόσμενα και σου παρουσιάζεται..σε αρπάζει και σε παρασύρει σαν κύμα θάλασσας  σε αφρισμένο ωκεανό..Δεν βάζει καταστατικά..δεν ξέρει από ημερομηνίες λήξης και προγράμματα..δεν κρύβεται πίσω από ανίερα σεντόνια και κουρτίνες ξεσκισμένες παραθύρων σάπιων και τζακιών κατεστραμμένων..

Ο έρωτας είναι ''τολμηρός''..αλλιώς παύει να είναι έρωτας..είναι..
είναι συμφέρον ..συναίσθημα ποταπό..ο έρως θέλει διεκδίκηση σαν είναι αληθινός..Ποτέ δεν λογαριάζει τι πήρε και τι έδωσε..δεν του ταιριάζει ο απολογισμός αυτός..Κι όσοι σε υπολογισμούς..και σε οργανογράμματα σταθήκανε..προδώσανε τον έρωτα από ''χέρι''.. Τώρα στέκεσαι μπρος στα ''ερείπια''..που αναζητούσες μες στα ''μπάζα'' για να βρεις..για να ικανοποιείς καθημερινά..το αχόρταγο εγώ σου...Φτήνια συναισθημάτων μα και σκέψεων.. ασήμαντα τα ''κέρματα'' ανταμοιβής.. που κουβαλάς στις τσέπες.. 
.''Φεύγοντας'' από κάθε μια συνάντηση..ποτέ δε μένεις πια ο ίδιος..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
...............................................................................................................

Στιγμές..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Περπατώντας μόνη σε νοτισμένες όχθες..σε ποτάμια..ή σε λίμνες...και σε βρεγμένες ακτές...πρωινού..που ο ήλιος τολμάει να βγαίνει...Μεγάλες οι διαδρομές..μα αλήθεια πόσο λίγες οι στιγμές που τυπωθήκανε στο νου μας !!! Λες και είναι αναμνηστικά.. αναμνηστικά ζωής.. που ''αγοράσαμε'' σε μια αγορά..σε ένα ταξίδι μας εκεί..όμορφα φυλαγμένα..Και   μουσικές..μουσικές της αγαπημένης μου Καραϊνδρου..μουσικές από το Χατζιδάκι..δικές μου..φορεμένες κατάσαρκα στιγμές- στιγμές..αυτές.. εγώ και το τιμόνι μου και η ταχύτητα αντάμα..Η ελευθερία στη διαπασών..και οι στιγμές σε πρόσθεση..το άθροισμα να δίνει ευτυχία.. απ' το χέρι πάντα με κρατούν.. και με πηγαίνουνε ακόμα...με ''ταξιδεύουνε''..και μου μαθαίνουνε τη στράτα..ταξίδι αυτό χωρίς προορισμό..Τα μουσικά ταξίδια μου λατρεύω....μέσα στη μικρή ''σχεδία'' μου..αφημένη...στιγμές μονάχα σαν ξεκλέβω..στιγμές πολύτιμες..και ακριβές πολύ.. 
γιατί οι στιγμές μου οι γαλήνιες μάθανε πια να δραπετεύουνε.. φοβήθηκαν..το κρύο των ψυχρών ρευμάτων των καιρών..των χρόνων.. που πια δεν μου υπόσχονται όπως παλιά..τα νιάτα δραπετεύσαν..η φλόγα γίνηκε πιο χαμηλή..οι σπίθες λιγοστεύουν............?

Μα ...τώρα που η καρδιά εγλύκανε και ξέρει πια τι θέλει ..τι μπορεί...και τι ζητά..πως να το αγκαλιάσει..τώρα οι στιγμές φοβήθηκαν εκείνη τη μεγάλη χαρακιά ...ανάμεσα στα μάτια και το μέτωπο..Κοιτώ με βλέμμα πάντα ''αναχωρητή'' και με ψυχή και με καρδιά ανοιχτή..με βουλιμία προσπαθώ..στιγμές..πολλές στιγμές..σαν τους χυμούς να τις ''ρουφήξω''..Είναι όμορφο να σταματάς..εκείνο το αδυσώπητο ρολόγι μας του χρόνου..Να το νικάς..να το αφήνεις στα αζήτητα..την ώρα μοναχός να υπολογίζεις..Μα πως να γυρίσω και το χρόνο πίσω μόνη δε μπορώ...Έχω μονάχα δυο μικρά κουπιά..έχασα το συνεπιβάτη της μικρής μου της σχεδίας...Σήμερα εξεθάρρεψα και ανοίχτηκα  πάλι μονάχη μες στης λίμνης μου τα ατάραχα νερά..Με παρέσυραν οι γλυκές οι νότες που έφταναν απρόσμενα στ' αυτιά μου..απ' το μικρό σπιτάκι εκεί στην άκρη της λίμνης που πάντα ονειρεύομουν να έχω και να αράξω..Απογεύματα μου χάρισε το όνειρό μου αυτό..εκεί στη μύτη της λίμνης και στο ένωμα με τη στεριά..καθώς μου κράταγες το χέρι..

Κι ύστερα το όνειρο χάθηκε..έμεινε μισό..όπως μισά μένουν τα γλυκά τα όνειρα...σαν κάποιος να θέλει να απλώσει δίχτυ προστατευτικό.. για να μην τα φθείρει ο χρόνος που περνά...να μη χαθεί η ομίχλη που τα σκέπασε..για να τα ''προστατεύει'' ....ναι..ναι για να τα προστατεύει..Στιγμές...στιγμές γλυκές.. γραμμένες με μελάνι σταγμένο απ' της ψυχής βαθιά τα φύλλα.. 

Στιγμές...που ήρθαν.. και μας χάϊδεψαν.. σταθήκανε μπροστά μας..''κουτάκια'' ταχτοποιημένα όμορφα μες στα συρτάρια του μυαλού..στιγμές που ήρθανε ..μας κοίταξαν..μας έγνεψαν...μας πλησιάσανε ''επικίνδυνα''.. για να μας κλέψουν εθελήσανε..λόγια καλά κρυμμένα..ντροπαλά ...λόγια που ασφυχτιούσανε..θέλανε να ακουμπήσουν τα αυτιά..αυτιά αγαπημένου τους...που δεν ετόλμαγαν..φοβόντουσαν .φοβόντουσαν..μη και χαλάσουν τις στιγμές ..μη και   κομματιαστούνε..Στιγμές που πέρασαν..που ''ζωγραφίστηκαν'' βαθιά..μελάνι είχαν διακριτικό..χωρίς τα λόγια τα μεγάλα..μα τα αγγίγματα..τις πράξεις..μα ακόμα πιο γλυκές.. γοητευτικές..εκείνες οι απρόσμενες..που περιμένουνε..να μας αιφνιδιάσουν..Είναι το αναπάντεχο..εκείνων των στιγμών..που μας ξαναγεννά...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Eleni Karaindrou - Waltz By The River 

..............................................................................................................

Ταξίδευε τη ''σκούνα'' της μέσα στο Καταχείμωνο..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kαθότανε από μικρή εκεί σε μια γωνιά..πάντα πολύ της άρεσε ο Χειμώνας να διαβάζει..Σκοτείνιαζε γρήγορα πολύ και στο χωριό..και οι δρόμοι ερήμωναν από το σούρουπο νωρίς.. νωρίς..καθώς τα φώτα εις τους δρόμους ήταν λιγοστά.. Είχε το πάθος του αγνού..του αθώου..του μικρού παιδιού..του ανυποψίαστου αναγνώστη..που ''ερούφαγε'' με λαιμαργία τα τεκταινόμενα ..τις διδαχές..που απλώνονταν σαν ένας κόσμος άγνωρος..μαγευτικός..μια θάλασσα απέραντη..αταξίδευτη ..που η σκούνα της με ολόλευκα πανιά..έπρεπε όλη να τη διασχίσει..

Έμπαινε μες στη σκούνα της και εχάνονταν..άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί και να την ταξιδεύει..Λιμάνια ..κόλπους..έδενε σε κάβους πότε υπήνεμους κι άλλοτε με φουρτούνα ..φουσκοθαλασσιές ..τσουνάμια και με κύματα γαλήνια την όμορφη ακτή της να τη βρέχουν..ήρωες αγνοί..ωραίοι και απόλυτοι..σχεδόν ιδανικοί..ψεγάδι δεν τους έβρισκες επάνω τους να ράψεις..δεν το 'ξερε ..δεν το φαντάζουνταν..τόσο μικρή που ήτανε..πως ένας κόσμος άλλος..ο ιδανικός είναι και πρέπει στα βιβλία..Έτσι έπρεπε..έτσι συνηθίζονταν..δεν κάνει εκατάλαβε χρόνια αργότερα  αμέσως απ' τα πρώτα βήματα ..την ασχήμια να τη δίνεις στα παιδιά..

Γλυκά - γλυκά να τους τη λες..όμορφα να τη δίνεις..μη και τρομάξουνε από νωρίς και ευθύς το βάλουνε στα πόδια..είναι άσχημο να χτίζεις τις ψυχές από νωρίς με αλήθειες που πολλές φορές..ξεριζώνουνε τα δέντρα τα μικρά ..που είναι τα παιδιά..και να βλαστήσουν δεν τα αφήνεις..Σιγά- σιγά..έτσι σαν τσίμπημα μιας μέλισσας στο μάγουλο..που φέρνει έναν ερεθισμό..έτσι να τους τη δίνεις την ασχήμια.. 

Γιατί..ύστερα έτσι κι αλλιώς θα έρθει η ίδια η ζωή..όταν θα βγεί μες στο αλώνι του ''τρελλού χορού'' που είναι η ζωή και εκεί θα τα ''χορέψει'' και τα δύσκολα..θα βγάλει τα παπούτσια της ..και σαν τη μέρα της γιορτής του Άη- Γιάννη του Λαμπαδιάρη..θα τις ''πηδήξει'' τις φωτιές..εκεί στη μέση της πλατείας του χωριού..και όλοι θα κοιτούνε τη μικρή..που πλέον εμεγάλωσε κι αντέχει και ξυπόλητη για να πατεί τα κάρβουνα..να μη φοβάται ούτε τις φλόγες ..ούτε και  τις φωτιές..και ούτε και την κατάγυμνη  και την πικρή αλήθεια..

Της άρεσε..πολύ της άρεσε κι όταν μεγάλωνε..να κάθεται τα Χειμωνιάτικα τα βράδια δίπλα στην εστία της φωτιάς..εκεί δίπλα στο τζάκι του σπιτιού..και να διαβάζει σιωπηλά και να ξαναγεννά τους ''πεθαμένους'' ήρωες ..που τους ετουφεκίσανε..οι άγριοι και σκληροί οι δράκοι της ζωής..Δεν άντεχε να τους κοιτά να κείτονται μπροστά της καταγής..νεκροί..να μην μπορούν μια λέξη να της πουν..αληθινή..ίσως ιδανική..λέξη χωρίς ψεγάδι..έκλεινε πότε- πότε και τα μάτια της και τους ανάσταινε..ήταν ανάγκη εσωτερική ολόδική της πια αυτή..για να μπορεί μαζί μ' αυτούς τους ήρωες κι αυτή να αναστηθεί..να ανορθωθεί..Όχι δεν της ταίριαζαν καθόλου οι αποχαιρετισμοί και τα μνημόσυνα τόσων σημαντικών ηρώων..Πως να τους ''θάψει'' ..δεν ετόλμαγε..και πως χωρίς την αύρα τους..αύρα μοναδική..δύναμη σαν τον άνεμο που όλα τα ανατρέπει.. ετούτη την πεζή που της τρατάρανε ζωή..να έρθει να την αντέξει..

Ήτανε αδιόρθωτη η μικρή..επέμενε ακόμα που' φυγε από το μισοφωτισμένο της χωριό..ακόμα τώρα που οι δρόμοι εφωτίστηκαν ολονυχτίς ..βιβλία με ήρωες ανεπανάληπτους..να θέλει να αγοράζει..Ούτε ποτέ της πως την ένοιαξε..αν διάβαζε βιβλία που παντού διαλαλούσανε πως είναι της μοδός..είν' καινοτόμα λέει και έχουνε μια απαξίωση στα παλιά τα κλασσικά και τα ξεπερασμένα..Εκείνη εσυνέχιζε μες στα καλά ..τα λογοτεχνικά της αναγνώσματα τα κλασσικά..και τα μοντέρνα με καλή γραφή και καθαρό μυαλό..να ψάχνει επίμονα τους ήρωες..που θα την κάνουνε περήφανη..και θα της λένε πως αξίζει για να συνεχίσει..Πάντα από μικρή της άρεσε να κρύβει την απογοήτευση..που οι ήρωες οι αψεγιάδιαστοι έφερναν τον ερεθισμό..στο αγνό το πρόσωπό της..

Τους έδινε συγχώρεση..γιατί ήτανε και φορές..που νόμιζε πως ήτανε αυτή που έκανε εκείνο το ψεγάδι..να φαντάζει τόσο δυνατό στα παιδικά της μάτια..Είναι που εταυτίζονταν με τους ήρωες..μα πως αλλιώς να γίνει..Οι ήρωες είναι βγαλμένοι απ' τη ζωή..και έχουνε ψεγάδια..όπως όλα τα εκατομμύρια οι άνθρωποι που ζούνε στον πλανήτη μας και πάνω εις τη γη..

Απόψε πάλι παρασύρθηκε η μικρή.. που ξύπνησε από νωρίς το σούρουπο η ''ηρωίδα'' της..τώρα πια καθισμένη με την κουβερτούλα δίπλα στο καλοριφέρ..και προσπαθεί να ζωντανέψει ξεχασμένα είδωλα..που εφοβήθηκαν το κρύο και τα λόγια των καιρών..και κρύφτηκαν βαθιά μες στις φωλιές τους ..δύναμη να αντλήσουνε ξανά..από τα παλιά τους κατορθώματα.. να γίνουν πάλι ''ήρωες'' στα μάτια των πολλών... 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 

Μοιραίοι ..τραγικοί..οι μυθομανείς - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μας μαθαίνουνε από μικρά παιδιά..πως στη ζωή δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε ουσιαστικά..αν δεν εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους.. Έρχεται ακόμα αργότερα και το σχολειό..και τις ίδιες θεωρίες αναπτύσσει..Και ναι..είναι αδύνατον να ζήσει κάποιος με τον εαυτό του μοναχά..κι ας λένε συχνά πολλοί και διάφοροι για κατανάλωση..πως ο καλύτερος ο φίλος μας είναι ο εαυτός μας.Μα έρχονται κάποιες στιγμές..που οι θεωρίες μας αυτές..αιώνων θεωρίες..που τώρα τείνουν να ξεφτίσουνε..όλα τα ανατρέπουν.. Γιατί εκεί έξω υπάρχουν και οι μυθομανείς..που καιροφυλαχτούν ..κι ό,τι ωραίο ορέγονται παντί τω τρόπω βάζουνε στόχο να το οικειοποιηθούν..και από την ομορφιά λίγη να κλέψουν..την προσοχή για να τραβήξουν...

Υπάρχουν πληγωμένοι άνθρωποι ..με τραύματα ανεξίτηλα παιδικά..που συσσωρεύονται καθώς περνούν τα χρόνια..Η αγωνία που εμάζεψαν από παιδιά..καθώς επροσπαθούσαν να αποδείξουν αυτό που οι άλλοι ονειρεύονταν γι αυτούς..η επιβράβευση που συνεχώς επιζητούσαν και δεν έρχονταν συχνά..τους έκανε να κατρακυλούν σε μονοπάτια ψέμματος..να φαίνονται ..να δείχνονται..να 'χουν τα βλέμματα επάνω τους στραμμένα..Κι όταν δεν το πετύχαιναν..ασφυχτιούσαν..χάλαγε η ψυχική ισορροπία τους και βγαίναν απ' τον ίδιο τους τον ανυπόφορο γι αυτούς τον εαυτό..Μεγάλωσαν και τίποτα δεν άλλαξε..κι ακόμα τραύματα και πληγές να κλείσουν προσπαθούν.. Πνίγονται μες στο ρούχο που φορούν..γιατί θαρρούν πως είναι λίγο για αυτούς..και πως δεν τους ταιριάζει..κι αναζητούν να βγούνε απ' αυτό..Είναι όμως δύσκολο..γιατί το θολωμένο τους μυαλό δεν τους αφήνει να πετάξουν.Άλλο ο μύθος που πλάθουμε..και άλλη η πραγματική ζωή..

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή..που όσο κι αν βρέθηκαν ψηλά..πάντα εντός τους νιώθουν μια χαμέρπεια..και προσπαθούνε λίγη ''δόξα''από ανθρώπους που νομίζουν λαμπερούς να κλέψουν και να την φορέσουν..Χρίζονται και αυτοχρίζονται αξιώματα υψηλά..γίνονται σύμβουλοι του αέρα του κοπανιστού πολλές φορές..να λένε πως αξίζουν τάχα και πως είναι..Τα ξέρουν όλα..για όποιον κι αν τους μιλήσεις και τους πεις..λένε πως ήταν φίλοι..Χτίζουνε αγάπες κι έρωτες φανταστικούς..πουλούν παλάτια κι ας μην έχουνε να φάνε..Το κίνητρό τους δεν είναι υστερόβουλο ή κερδοσκοπικό..μα μια έντονη εσωτερική ανάγκη.Τη ζούνε τη φανταστική τους τη ζωή..και όλα αυτά με ένα τέλος τραγικό σαν πέσει το σκοτάδι και νυχτώσει και βρεθούν..στη γύμνια της αλήθειας τους και της ψυχής τους..Τότε ξανά βυθίζονται στης μοναξιάς τους το σκοτάδι.

Γιατί είναι ωραία τα παλάτια και της φαντασίας τα αρχοντικά..μα το σκληρό τους στρώμα της φτωχής της κάμαρας την πραγματικότητα μπροστά τους την απλώνει..Χάνουν την εμπιστοσύνη στο εγώ τους  λένε οι ψυχολόγοι..και να αποδείξουν μονίμως προσπαθούν πως είναι κάποιοι άλλοι..Δεν είναι επικίνδυνοι..είναι ασθενείς και ευάλωτοι και χρήζουν υποστήριξης..ιατρικής μα και βοήθειας και στήριξης από τους γύρω τους ανθρώπους..

Και αν στο δρόμο σας βρεθούν...οχι μη δείξετε θυμό..μόνο αγάπη δώστε τους..Γιατί κάποτε.. αν ήταν στο χωριό τους λέγανε τρελλούς..μα είναι χρόνια τώρα πια πολιτισμένα και η ιατρική προχώρησε.. και θεραπεύει τους μυθομανείς..Γιατί είναι λυπηρή και τραγική η κατάσταση να βλέπεις άτομα αξιόλογα να ζούνε μες στο ψέμμα..Σε κάποιο βιβλίο ψυχολογίας διάβαζα και έλεγε ο Ρόμπερτ Φέλντμαν πως οι άνθρωποι αυτοί έχουν χαμένη αυτοεκτίμηση και χρήζουν βοηθείας..Ίσως την εποχή ετούτη τη σημερινή..και μέσα εις τα μέσα της δικτύωσης ..να είναι ευκολότερο να υποτροπιάσουν και οι ασθενείς αυτοί..καθώς κρύβονται πίσω από την ανωνυμία τους και μέσα απ' τον παραμυθένιο κόσμο που δημιουργούν στη φαντασία τους.. αισθάνονται καλύτερα..κρύβοντας τη μοναχικότητά τους..και επιχειρούν συχνά να προβληθούν..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

''Χαμένοι'' μες στο πλήθος - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαμένοι μες στο πλήθος..καλούμαστε να περπατήσουμε..να πορευτούμε..να σκεφτούμε ατομικά μα και συνολικά..πότε κοιτώντας χαμηλά στις λίμνες ψάχνοντας..μες στα θολά νερά..και άλλοτε τα όνειρα κοιτώντας στα χαμένα μας φεγγάρια.. Και το ψέμμα απλωμένο παντού..στο σπίτι μας..στο μέσα μας..στα γύρω μας..Και υποσχέσεις..υποσχέσεις από παντού..Γέμισε η ατμόσφαιρα και ο αγέρας από ''θα''..Μα το ''θα'' το εσπείρανε κάποια φορά.. κι εκείνο δεν εφύτρωσε..γιατί ήταν ''σπόρος''.. χαλασμένος.. δε φύτρωσε.. ποτέ και σε κανένανε αγρό..σε άντρες και γυναίκες..εραστές και ερωμένες..συζύγους και πολιτευτές.. πρωθυπουργούς και άρχοντες τρανούς..ακόμα και σε βασιλιάδες.. 

Βολεψάκηδες..φαταούλες..ερπετά που σέρνονται στη γη οι ανθρώποι ώρες - ώρες και ''εκκωφαντικά'' απροκάλυπτα .. για μιας θυρίδας το χρυσό κλειδί..Και να κοιτούν από ''ψηλά''.. βλέμμα να ρίχνουνε τριγύρω..σαν να 'ναι οι άνθρωποι μιας χρήσεως.. σαν το σαπούνι που ξεπλένεις και πετάς..σαν να 'ναι τσίχλα που ξεθύμανε η γλύκα της και καταγής τη φτύνεις.. Γρήγορος και  τρεχαλητός καιρός.. καιρός της ελαφρότητας..και του φαστ- φουντ..της μιας ημέρας έρωτες..και κλάμματα που μια βραδιά κρατάνε.  

Παράξενοι οι άνθρωποι..έτσι θαρρώ πως ήταν πάντα..απλά οι εποχές ήταν αλλιώτικες..και η υποκρισία και το φαίνεσθαι.. γινόταν ''καθώς πρέπει''..Εχτίζαν την εικόνα τους οι άνθρωποι.. πάνω σε άλλα ''χώματα'' σαθρά..που ούτε εκείνα είχαν λίπασμα γερό..για την αγάπη.. να φυτρώσει..Τώρα εσείς θα αναρωτιέστε τι με έπιασε και άρχισα πάλι κι απόψε να μονολογώ..Μα πάντα της όλης μέρας τη συσσώρευση..το γέμισμα του σακουλιού..πρέπει από τα σκουπίδια να τα ξεδιαλύνω..Πόσο υποκριτές γίνονται οι άνθρωποι ..όταν θελήσουνε να μπουν σε κήπους.. που ποτέ δε γνώρισαν ..κι ούτε ποτέ τους θα μπορέσουνε απ' αυτούς λούλουδα για να  κόψουν !!! Τι κρίμα αλήθεια κι άδικο..όταν το ''φαίνεσθαι υπερτερεί του είναι'' !!!

Το θέλουνε..το επιθυμούν..άλλωστε ποιός ''τυφλός'' έλεγε η νόνα μου η σοφή..δεν ήθελε το φως του και τα μάτια ? Μα είναι τόσο μεγάλος ο ''φιλοτομαρισμός'' που μετατρέπει δυστυχώς  σε ''μαριονέτες'' τους ανθρώπους..Κι έτσι πάντα εκείνοι τριγυρνούν στης λίμνης τα θολά νερά..ψαρεύοντας ψάρια του γλυκού νερού..μα ..δυστυχώς πριν κοιμηθούν..εκείνα δεν τους φτάνουν.. γιατί είναι ιδιαιτέρως ''άνοστα'' και ο ουρανίσκος τους τα ''φτύνει''...Χαμένοι πάντα μες στο πλήθος τριγυρνούν .. νομίζοντας πως ζουν..μα έχουν πεθάνει από καιρό..ίσως γιατί ποτέ τους δεν απόχτησαν συναίσθημα..ίσως γιατί ποτέ δεν εγεννήθηκε και μέσα τους ..ένα αθώο και μικρό παιδί..που μεγαλώνοντας χρόνια μετά..να τους καθοδηγεί και να 'ναι ο οδηγός τους...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................