Ωκεανοί μελάνης χύθηκαν για σε..λέξη μου ευτυχία.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μια λέξη ζόρικη πολύ η λέξη ευτυχία..ένας δρόμος άγονος τις πιο πολλές φορές.. Και κάπως έτσι εμεγάλωνα..και κάπως έτσι μέσα από δρόμους δύσκολους επροσπαθούσα να ορίσω τη ζωή μου ..ψάχνοντας  πάντοτε με γνώμονα.. πάντοτε  με αγάπη..ανθρώπους ..καταστάσεις..τους φίλους μου.. και τους εχθρούς μου ακόμα...
Λένε πως όλοι ερχόμαστε σε τούτη τη ζωή για να εκπληρώσουμε ολοι μας έναν σκοπό κι έναν προορισμό..μα περισσότερο και από αυτά να δώσουμε ..μα και να πάρουμε αγάπη..ή ακόμα και να μάθουμε..να διδαχτούμε από αυτήν και να οδηγηθούμε προς την ευτυχία..Μα εμένα δε  μου αρέσουνε καθόλου τα τσιτάτα ..οι περιφράσεις και τα γνωμικά.. που προσπαθούν για να την περιγράψουν..λες κι είναι μία ..κάποια συνταγή μαγειρικής εκείνη η λέξη η μαγική..η λέξη ευτυχία..

Είναι σχεδόν αδύνατο και ακατόρθωτο να βρουν και να αποδώσουνε το πιο βαθύ της λέξης τούτης νόημα ..της ποθητής..της ζητούμενης αέναα και συνεχώς..ξεχωριστά για τον καθένα μας..γιατί όσοι οι άνθρωποι έλεγε η νόνα μου η σοφή..τόσες και οι γνώμες και οι χαρές..και για την ευτυχία..που ψάχνουμε.. για  να καταλαγιάσουν οι ψυχές.. Ξοδεύτηκαν  και χύθηκαν γι αυτήν την τόσο δα μικρούλα λέξη..ατελείωτοι ωκεανοί μελάνης..Είναι μοναχικός ο δρόμος της αναζήτησης.. αναζήτησης ψυχής..θέλει ανατροπές μεγάλες ..να αναταράξεις από αρχής και πάλι τα βαλτώδη τα νερά της λίμνης σου..αν θέλεις πάλι εκεί.. νούφαρα να φυτρώσουν..

Δεν ξέρω πόσοι άνθρωποι από μας μπορούν να πολεμήσουν με τα κύματα και με τους δυνατούς βοριάδες..Δεν ξέρω πόσοι από μας μπορούν να σηκωθούνε το πρωί και να ποτίσουνε πέρα απ' τον κήπο το δικό τους..Και μεγαλώνεις και μαθαίνεις γρήγορα πως μόνος σου ποτίζεις εσύ κάθε φορά τον κήπο τον προσωπικό σου.. Εσύ μονάχος σου θα περιποιηθείς αν θες λουλούδια για να κόψεις..μην περιμένεις αλλουνούς..Καίγεσαι κάποιες δυνατές στιγμές απ' τις ακτίνες του ηλίου..Μα είναι δίπλα εκεί και το πηγάδι σου.. νερό για να ανασύρεις.. να μαζέψεις..Ψάξτο μονάχος σου με δύναμη..μην περιμένεις απ' τους ξένους..Τη δίψα τους μονάχα αυτοί κοιτάν να ξεδιψάσουν...

Πρέπει να συνηθίσεις να αγαπάς..αυτό.. που κρύβεις κάτω από τις φυλλωσιές σου..Πρέπει να συνηθίσεις να μη ζητάς..από αυτούς που δεν μπορούν να δώσουν..Να δίνεις έστω κι αν φαντάζει αυτό τυραννικό..κι αν μοιάζει με μαρτύριο..γιατί ίσως αυτό να ακουμπά στη λέξη ευτυχία..αυτό που λείπει από μέσα σου..και συνεχώς το ψάχνεις..το ψάχνεις να το ακουμπήσεις απαλά..πα.. σε καρδιές και σε ..ψυχές που μοιάζουν διψασμένες..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

 Σ′ άγριο τόπο εφύτρωσες τ′ ονείρου μου ανεμώνα......
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σ’ άγριο τόπο εφύτρωσες
τ’ ονείρου μου ανεμώνα
και σπάσαν τα κλωνάρια σου
οι μπόρες του χειμώνα.

Ρόδο μου μη μαραίνεσαι
κι εγώ θα σε γιατρέψω
στο πανεμίδι της καρδιάς
θα σε μεταφυτέψω. 

Χαϊνηδες ♪♫•¨•.¸¸❤
 Η ΑΝΕΜΩΝΑ ♪♫•¨•.¸¸❤ 

..............................................................................................................

Σαν διαβατάρικα πουλιά ..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σμήνη πουλιών..τα διαβατάρικα πουλιά..παίρνουν το δρόμο για να βρούνε ένα ''Χειμαδιό''..για να ξεχειμωνιάσουν..Κάνει Χειμώνα εκεί στον τόπο αυτά που κατοικούν..ψάχνουν για λίγη ζεστασιά..Ξυπνούν ένα πρωί αλλιώτικο να μοιάζει από τα άλλα..Φυσάει αγέρας δυνατός...τους παίρνει..τους σηκώνει τα φτερά..Ψάχνονται..ψηλαφίζονται και ψηλαφίζουν τις ψυχές τους..όχι δεν έχει πια καλή ζωή εδώ..σε τούτο εδώ τον τόπο που χρόνια κατοικούσαν..Κοιτούν κατά τον ουρανό..κοιτούν επάνω στα τηλεγραφόξυλα ..κοιτούνε στις κολώνες...Εμαζευτήκαν τα πουλιά..θα ξεκινήσουν το ταξίδι..Αλλού θα ψάξουν για φωλιές..αλλού να ζεσταθούνε.

.Ήρθε Φθινόπωρο και πάγωσε η ατμόσφαιρα ξανά..θα 'ρθει βαρύς Χειμώνας τα μηνάει ..πρέπει να φύγουν..να προλάβουν..να σωθούν..πριν τα σκεπάσει ο χιονιάς..Γιατί είναι διαβατάρικα πουλιά..έτσι εμάθαν στη μικρή και σύντομη ζωή τους...Δεν την αντέχουνε την παγωνιά..ζούνε κάτω από ειδικές συνθήκες..Και η Αϊσέ στέκει εκεί μες στον καταυλισμό που λάσπωσε εχτές από τις πολλές βροχές.. στέκει εκεί ακίνητη κι ας εσουρούπωσε..κι ας περουνιάζει το  αδύναμο και ταλαιπωρημένο το κορμί της η υγρασία και τ' αγιάζι..Στέκει εκεί αποσβολωμένη και ακίνητη..μόλις πριν λίγο βάφτηκε το χώμα κόκκινο...

Έφυγε πια η φίλη της..έγινε ατύχημα της είπαν οι μεγάλοι..Μα η Αϊσέ δε νοιάζεται ..ούτε και σταματά τη σκέψη της αν ήτανε ατύχημα αυτοκινητιστικό ή ατύχημα της μοίρας της ..που την έφερε σε τούτο τον καταυλισμό να ζήσει εκεί ξεριζωμένη.. ανοργάνωτη..χωρίς μια πόλη να την αγαπά.. Εμάθαινε στο σχλέιο της η Αϊσέ..και τώρα τα θυμάται..πως τα ''αποδημητικά πουλιά'' είναι πολύ πιο έξυπνα απ'  τα άλλα τα πουλιά ,γιατί έχουν στον εγκέφαλο ξεχωριστούς νευρώνες..Μα η Αισέ δεν ήθελε να 'ναι αποδημητικό πουλί..ήθελε μια ζωή οργανωμένη να 'χει...
 Έφυγε η Φατμέ..ήτανε διαβατάρικο πουλί από αυτόν εδώ τον κόσμο.Σάμπως αναρωτιέται η φίλη της δεν είναι διαβατάρικα πουλιά οι άνθρωποι επάνω εις τη γη? Κοιτάζει πάλι τα πουλιά που μαζευτήκανε στο σύρμα.. Αυτά..σκέφτεται σιωπηλά.. οργανώνονται και πετούν..όλα μαζί.. σε ένα πέταγμα που μοιάζει με χορό..

Πάνε να ξεχειμωνιάσουν στα ζεστά και πίσω θα ξανάρθουν..Θα 'χουνε σίγουρα απώλειες στο ταξίδι τους αυτό..μα έχουν μία διαφορά από τους διαβατάρικους ανθρώπους σκέφτεται η μικρή η Αϊσέ..Αυτά τουλάχιστον τα όμορφα πουλιά  δεν ξεκινούνε το ταξίδι τους σαν είναι λαβωμένα..Έρχεται της χαϊδεύει τα μαλλιά η μάνα της..έλα της λέει μέσα στη σκηνή..η πληγή σου και το τραύμα σου..το τραύμα αυτό που κουβαλάς στο σώμα σου απ' τις σφαίρες. που σε λαβώσανε και σε εβγάλανε στο δρόμο.. ποτέ του δε θα κλείσει..αν κάθεσαι στο αγιάζι μέσα και στην παγωνιά...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

              Gela pouli mou-Xaris kai Panos Katsimixas 

............................................................................................................ 

Σου γράφω..να χαμογελάς - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Kυριακές που φύγανε..Θεέ μου πόσο γρήγορα περάσανε και βιαστικά..Δευτέρες που φέρανε ξανά μπροστά καινούριες  εβδομάδες.. Σχέδια που μείνανε μισά..κι άλλα δεμένα ακόμα εκεί με ροζ κορδέλλες..Ξημέρωμα και τ' αεράκι δροσερό το Φθινοπωρινό θωπεύει απ'  το μισανοιγμένο μου παράθυρο τις λευκές μου τις κουρτίνες..Στιχάκια να σου γράψω δεν γροικώ..μα μου αρέσει γράμματα να στέλνω..Θες είναι η μυρωδιά εκείνου του χαρτιού με το μελάνι μου..θες που από μικρό κορίτσι έγραφα σ' αυτούς που αγαπούσα..με κάνουνε τούτο το πρωινό..με αράδες από λέξεις να σου πω τα μυστικά μου...

 Κουρνιάσανε απ' το πρωί σαν ξύπνησαν και πάλι τα πουλιά..είναι γεμάτα τα κλαδιά της λεύκας του πεζόδρομου..γεμίσανε κοτσύφια και δεκαοχτούρες.. Γκρίζα τα σύννεφα απ' το πρωί στον ουρανό..μα τώρα πήραν χρώμα σκούρο..σκυθρωπό το βάψανε του ουρανού το πρόσωπο..μυστήρια σκυθρωπό..Κάθομαι εκεί κάποιες στιγμές τα πρωινά..μέσα στην πρωινή..του ύπνου της πολύβουης της πόλης μου..που σε λιγάκι ''πόλεμο''εργασιακό θα ξεκινήσει..και με το αχνιστό το καφεδάκι μου κοιτάζω τον καιρό....Θα βρέξει λέω και σήμερα  ..πάλι τα όνειρα βρεγμένα θα ξυπνήσουν την αυγή...Φοβούνται τα σπουργίται από νωρίς και χάνονται μέσα εις τις φωλιές τους..Μα εγώ που πάντα αγαπούσα τα στιχάκια τα όμορφα..τρέχω να βρω να σου μηνύσω...
 
Δε μου αρέσουν τα μελό ποιήματα αγάπη μου..μονάχα τα αρώματα που στάζουν και σταλάζουν στις καρδιές..Διαλέγω πάντα να ποτίζω με της σκέψης μου τα δάκρυα..τον κήπο σου τον ανθισμένο...που είναι γεμάτος λούλουδα ευαίσθητα..μην τύχει αυτά να μαραθούν..γιατί σαν στεγνώσει η ψυχή..πότισμα δεν φτουράει...Σκέφτομαι και σου γράφω μες στο γράμμα μου αυτό..πως κάποτε τα πρωινά..γύρω μου δεν προλάβαινα ματιές να ρίξω..να κοιτάξω..Ήμουν τρελλαμένη απ' τη ζωή κι απ' τους ρυθμούς της πόλης...Σαν είσαι νέος και νομίζεις πως πορεύεσαι γρήγορα και σωστά..δε σκέφτεσαι πως σκοτεινιάζεις τα όνειρα με αυτή σου τη βιασύνη..

Μα σαν τα χρόνια θα περάσουν βιαστικά..από μπροστά σου σαν να' ναι αεράκι..θα καταλάβεις πως εχάραξες πορεία δημιουργική..μα ίσως απρόσεχτα και άτσαλα απ' τη βιασύνη σου να άφησες να κατρακυλήσουνε..οι νότες εκείνες οι μελωδικές ,που δίνουν χρώμα στη ζωή σου...Δε θέλω πια οι νότες τούτες οι μελωδικές..που τη ζωή μας ομορφαίνουν..να αιωρούνται στον αέρα και να χάνονται..χωρίς ποτέ να φτάνουνε στα αυτιά μας...

Καινούρια εβδομάδα πάλι πρόβαλλε κι εγώ ακόμα μια φορά σου γράφω...Μην πάψεις να χαμογελάς..δεν γίνεται ..κάπου μια χαραμάδα ελπίδας να προλάβουμε.. ακόμα θα υπάρχει.. Δεν έβρεξε ακόμα δυνατά..ακούω απ' το ραδιόφωνο ..για αναταραχές πάλι μιλάνε..μα..κάπου μπορεί ένας ικανός το πλοίο αυτό που μπάταρε ..να κατορθώσει να οδηγήσει...Πάω μέσα γιατί υγράνθηκε πολύ η μέρα σήμερα..μια ζακετούλα επάνω μου να ρίξω..μου 'ρχεται και η μυρωδιά απ' το ματσάκι ρίγανης που ακούμπησα επάνω στο τραπέζι..Να κοιταχτώ και να κοτάξω γύρω μου..να φροντίσω τους δικούς μου..
Καινούρια εβδομάδα πάλι σήμερα...τον κόσμο να καλημερίσω ...

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

Υλικά αγαθά που χάθηκαν μπορεί να ξαναβρεθούν..Steve Jobs..

Ο δισεκατομμυριούχος συνιδρυτής της Apple και ο εγκέφαλος μιας αυτοκρατορίας προϊόντων που έφεραν την επανάσταση στους υπολογιστές, την τηλεφωνία και την μουσική βιομηχανία, συγκινεί με τα τελευταία του λόγια κάνοντας έναν «σκληρό» προσωπικό απολογισμό και δίνοντας συμβουλές αναφερόμενος στο τι έχει περισσότερο σημασία στη ζωή.

Ωστόσο, πέρα από τη δουλειά, έχω λίγη χαρά. Στο τέλος, ο πλούτος είναι μόνο ένα γεγονός της ζωής που έχω συνηθίσει.
Αυτή τη στιγμή, ξαπλωμένος στο κρεβάτι άρρωστος και κάνοντας αναδρομή σε ολόκληρη τη ζωή μου, συνειδητοποιώ ότι όλη η αναγνώριση και ο πλούτος που πήρα με τόσο πολύ υπερηφάνεια, ξεθωριάζουν και χάνουν το νόημά τους στο πρόσωπο του επικείμενου θανάτου.

Στο σκοτάδι, κοιτάζω τα πράσινα φώτα από τις συσκευές μηχανικής υποστήριξης της ζωής και ακούω το βουητό των μηχανικών ήχων, μπορώ να αισθανθώ την αναπνοή του Θεού και τον θάνατο να πλησιάζει περισσότερο...

Τώρα πια ξέρω, ότι όταν θα έχουμε συσσωρεύσει επαρκή πλούτο για όλη τη διάρκεια της ζωής μας, θα πρέπει να ασχοληθούμε με άλλα θέματα που δεν έχουν σχέση με τον πλούτο... Θα πρέπει να είναι με κάτι που είναι πιο σημαντικό.
Ίσως με τις σχέσεις, ίσως με την τέχνη, ίσως με ένα όνειρο από τα νιάτα μας...
Η ασταμάτητη επιδίωξη του πλούτου θα επιτρέψει μόνο ένα στριμμένο πρόσωπο, ακριβώς σαν και το δικό μου.

Ο Θεός μας έδωσε τις αισθήσεις για να αισθανόμαστε την αγάπη στην καρδιά όλων, όχι τις αυταπάτες που επιφέρει ο πλούτος.
Τον πλούτο που έχω κερδίσει στη ζωή μου, δεν μπορώ να τον πάρω μαζί μου.
Αυτό που μπορώ να πάρω είναι μόνο οι αναμνήσεις ακολουθούμενες με αγάπη.

Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος που θα σας ακολουθήσει, θα σας συνοδεύει, δίνοντάς σας τη δύναμη και το φως για να προχωρήσετε.

Η αγάπη μπορεί να ταξιδέψει χίλια μίλια. Η ζωή δεν έχει κανένα όριο. Πηγαίνετε όπου θέλετε να πάτε. Προσεγγίστε το ύψος που θέλετε να φτάσετε. Είναι όλα στην καρδιά σας και στα χέρια σας.
Ποιο είναι το πιο ακριβό κρεβάτι στο κόσμο; – «Το άρρωστο κρεβάτι»...

Μπορείτε να προσλάβετε κάποιον να οδηγεί το αυτοκίνητο για εσάς, να βγάζει χρήματα για εσάς, αλλά δεν μπορείτε να έχετε κάποιον για να πάρει την ασθένεια από εσάς.

Υλικά αγαθά που χάθηκαν μπορεί να ξαναβρεθούν. Αλλά υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν μπορεί να βρεθεί όταν έχει χαθεί – «Η ζωή».

Όταν ένα άτομο πηγαίνει στο χειρουργείο, θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει ένα βιβλίο που δεν έχει ακόμη τελειώσει την ανάγνωση του -Το «Βιβλίο της Υγιούς Ζωής».

Σε όποιο στάδιο στη ζωή και αν βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή, με τον καιρό, θα αντιμετωπίσουμε την ημέρα, στην οποία θα πέσει η αυλαία.
Θησαυρός αγάπη για την οικογένειά σας, αγάπη για τους συζύγους σας, αγάπη για τους φίλους σας...

Περιποιηθείτε τον εαυτό σας καλά. Αγαπάτε τους άλλους.

Steve Jobs.. 
............................................................................................................

ένα μύθο θα σας πω...

Ο μύθος  λέει : 

μια νεαρή πεταλούδα με εύθραυστο σώμα και
ευαίσθητη ψυχή-εκεί που πετούσε ανάλαφρα κάποιο απόγευμα, είδε ένα αστέρι και το ερωτεύτηκε παράφορα.
Αναστατωμένη γύρισε σπίτι, λαχταρώντας να πει στη μητέρα της ότι είχε ανακαλύψει τι θα πει αγάπη.
 «Ανοησίες!»  ήταν η ψυχρή απάντηση που εισέπραξε, 
<<τα αστέρια δεν έγιναν για να
 πετάνε οι  πεταλούδες γύρω τους. >>

Για βρες καλύτερα καμιά κολώνα ή κανένα αμπαζούρ για να  ερωτευτείς,  ήταν η ψυχρή απάντηση.Για κάτι τέτοιο δημιουργηθήκαμε.

Απογοητευμένη, η πεταλούδα αγνόησε το σχόλιο της μητέρας της και άφησε τον εαυτό
 της να απολαμβάνει την ανακάλυψη:

 «Θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να
 ονειρεύεσαι!».
 

Την επόμενη βραδιά το αστέρι βρισκόταν στην

 ίδια θέση και η πεταλούδα αποφάσισε να

 ανέβει ως τον ουρανό, να πετάξει γύρω από

 εκείνο το ακτινοβόλο φως και να εκδηλώσει

 την αγάπη της.

 Δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το
 συνηθισμένο της ύψος, κατάφερε όμως να
 πετάξει μερικά μέτρα πιο ψηλά από το κανονικό της.
 Αποφάσισε ότι με λίγα μέτρα προόδου
 καθημερινά, στο τέλος θα έφτανε στο αστέρι.

 Εφοπλίστηκε λοιπόν με υπομονή και ξεκίνησε
 την προσπάθεια να καλύψει την απόσταση
 που τη χώριζε από την αγάπη της.
Περίμενε  με λαχτάρα να πέσει το σκοτάδι και μόλις
 διέκρινε τις πρώτες ακτίνες του αστεριού
 χτύπησε ανυπόμονα τα φτερά της προς τον
 ουρανό.

Η μητέρα της δε συγκρατούσε το θυμό της. 

«Είμαιπολύ απογοητευμένη από την κόρη μου», έλεγε,«όλες οι αδελφές, ξαδέλφες και ανιψιές της
 απέκτησαν ήδη ωραία εγκαύματα στα φτερά τους από τις λάμπες!

 Μόνο η θερμότητα μιας λάμπας μπορεί να θερμάνει την καρδιά μιας πεταλούδας. Θα πρεπε να εγκαταλείψεις αυτά τα άσκοπα όνειρα και να βρεις μια εφικτή αγάπη».

Θυμωμένη επειδή κανένας δε σεβόταν τα αισθήματά,της, η νεαρή πεταλούδα αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι της, αν και ενδόμυχα παραδεχόταν-όπως γίνεται συνήθως-ότι η μητέρα της είχε δίκιο.

 Για ένα διάστημα προσπάθησε να ξεχάσει το αστέρι και να ερωτευτεί το φως των αμπαζούρ των
πολυτελών σπιτιών, το φωτισμό που τόνιζε τα χρώματα των θαυμάσιων πινάκων, τη φλόγα των
κεριών που ανάβουν στους πιο ωραίους ναούς του κόσμου.

Η καρδιά της όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το αστέρι. Αφού διαπίστωσε πως η ζωή της χωρίς την
αληθινή αγάπη δεν είχε κανένα νόημα αποφάσισε να ξαναπάρει το δρόμο της προς τον ουρανό.
Κάθε νύχτα προσπαθούσε να πετάει όσο το δυνατόν ψηλότερα.
Τα χαράματα όμως, το σώμα της ήταν παγωμένο και η ψυχή της γεμάτη θλίψη…
Στο μεταξύ,όσο μεγάλωνε, πρόσεχε όλο και περισσότερο αυτά που διαδραματίζονταν γύρω της...

Από εκεί ψηλά διέκρινε τις φωτισμένες πόλεις, όπου προφανώς οι ξαδέλφες, αδελφές, ανιψιές της ήδη είχαν βρει την αγάπη.
 Εβλεπε τα χιονισμένα βουνά,τους ωκεανούς με τα πελώρια κύματα, τα σύννεφα που ολοένα άλλαζαν σχήμα.

Η πεταλούδα ερωτεύτηκε τότε ακόμα πιο πολύ το αστέρι της, γιατί την ωθούσε να αγναντεύει έναν
τόσο πλούσιο και ωραίο κόσμο.
Είχε περάσει αρκετός καιρός και μια μέρα αποφάσισε
 να επιστρέψει στο σπίτι…

Τότε έμαθε από τους γείτονες ότι η μητέρα, οι
 αδερφές, οι ξαδέλφες, οι ανιψιές αλλά και όλες οι
 πεταλούδες που είχε γνωρίσει είχαν ήδη πεθάνει
στις λάμπες και στις φλόγες των κεριών και ότι είχαν
 καταστραφεί από την αγάπη που θεωρούσαν
 εύκολη.

 Η πεταλούδα, αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο αστέρι της, έζησε πολλά χρόνια και κάθε βράδυ ανακάλυπτε κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον, συμπεραίνοντας ότι:

Καμιά φορά οι ανέφικτες αγάπες προσφέρουν πιο πολλές χαρές και απολαύσεις απ΄τις εφικτές…

Πηγή : Μυθολογία.

................................................................................. 

Ο Μύθος | Νένα Βενετσάνου | Μέγαρο Μουσικής 1999 

.............................................................................................................

Στις ''εσοχές'' φυτρώνει το όνειρο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη .

  Ανάμεσα κάπου εκεί.. στη ρουτινιασμένη καθημερινότητα..και στο κατέβασμα των Χειμωνιάτικων απ' της ντουλάπας τα ψηλά..βόλτες κόβουν και σουλατσάρουνε τα αγριοπερίστερα.. επάνω στην καταπακτή..κι εγώ να σκέφτομαι.. πως είναι αυτά ακόμα ελεύθερα..δεν τα φοβίζει ο ερχομός του κρύου..του Χειμώνα..και μας μηνούνε.. πως ξανά θα έρθει η Άνοιξη..και τα χελιδόνια θα επιστρέψουν..Θα φορτωθούν και πάλι το όνειρο και την ελπίδα από μακριά..και θα την κουβαλήσουνε στους ώμους τους ..μέχρι να τελειώσει το ταξίδι...

Στις αλλαγές των εποχών ..κάπου εκεί στα ανάμεσα..στις εσοχές του χρόνου που κυλά..έρχονται και μας βρίσκουν επισκέπτες μας απρόσκλητοι..μπόρες ..βροχές και καταιγίδες..και χειροκροτήματα κι αγάπες ..κι αποχωρισμοί..μα και φυτρώνουνε νέες ζωές..καθώς οι άλλες χάνονται από δίπλα ..Σκοτεινιάζει γύρω μας ο ουρανός ..μα το χερότερο που σκοτεινιάζει η σκέψη μας..και που ''μπλοκάρονται'' συχνά οι προγραμματισμοί και τα όνειρά μας..

Μα ο δρόμος δεν αλλάζει την πορεία του..όσο κι αν να αλλάξουμε τη ρότα μας εμείς το προσπαθούμε...Θα φάμε ..θα λουστούμε καταιγίδες..μπόρες και βροχές...μα θα ''λουστούμε'' κι απ' το φως του ήλιου..θα απλώσουμε τα ρούχα τα στεγνά..επάνω μας..σεργιάνι για να βγούμε..Αναρωτιόμαστε πολλές φορές αν το δρόμο αυτό μονάχοι τον χαράξαμε ..εμείς που περπατούμε..ή είναι σχεδιασμένος ''άτυπα'' εις τα χαρτιά..της μοίρας ή και των πολιτικών..που χρόνια τώρα έχουν ερήμην μας.. άλλοι έχουν χαράξει..

Όπως και να 'χει όμως ..κι όπως κι αν σου τύχει και θα το δεχτείς..μόνος ποτέ σε τούτο το στρατί..ποτέ μόνος εσύ δεν είσαι..Συνοδοιπόρους έχεις στη ζωή..εκτός αν επιλέγεις την άρνηση..και το μοναχικό το δρόμο ακολουθείς..Σημασία έχει να κατανοείς..πως πρέπει να μοιράζεσαι και μπόρες και βροχές..και τα ηλιοτρόπια που σε κοιτούν..και σε γεμίζουν φως..Να 'ναι οι ορίζοντές σου ανοιχτοί..ψάχνοντας πάντα πίσω απ' τη γραμμή..ίσως εκεί να κατοικούν και όνειρα και ελπίδες... 
Εκεί ..στο ένωμα του ουρανού με της θάλασσας..εκεί επάνω.. και πίσω απ' τη γραμμή των οριζόντων...

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Μια γλυκειά πρωινή μουσική για θετική ενέργεια στο ξεκίνημα της μέρας σας...ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!

Morning Music for Positive Energy - Music for Positive Energy and Healing 3 

..............................................................................................................

<< Η Λιβελούλα μου κι Εγώ >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάθε που περιδιάβαινα τρανό κορίτσι πια..κάθε που ερχόμουνα να μάθω και να κατατοπιστώ καλά..για να μπορώ και να τα μεταδώσω στα παιδιά..γνώση σωστή για να αποχτήσω..για όλα τα γύρω μας και ζώα και φυτά και έντομα..πρώτη εγώ μαγεύομουν από το μεγαλείο και τη σοφία της φύσης...Πολλές φορές μου ασυναίσθητα εδιάλεγα κάποια κοσμήματα να τα φορώ..απλά ..μα όμορφα στα μάτια μου ..γνώριμα μου εφαίνονταν..αφού τη φύση αποτύπωναν και αναπαριστούσαν..

Ναι ..ναι..για ένα βραχιόλι μου μιλώ..που μία τόση δα μικρούλα λιβελούλα είχε κρεμασμένη..Μες στα σοκάκια επεριδιάβαινα..σε κείνα εκεί τα γκαλντερίμια της..στην όμορφη τη Σαντορίνη μας..με τα υπέροχα εκείνα μαγαζιά..που όλη η πραμάτεια είναι εμπρός στα μάτια σου εκτεθειμένη..Το διάλεξα το βραχιολάκι το ασημένιο μου με μιας..μου ''χτύπησε'' στο μάτι..η κρεμασμένη η μπλε η λιβελούλα...Παντού την αναπαριστούν εσκέφθηκα..ας μάθω περισσότερα γι αυτήν.

 Ο μύθος λέει ότι οι Νεράιδες,όταν είδαν ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με ανθρώπους,( δύσκολο είδος ενίοτε οι άνθρωποι παιδί μου )..μεταμορφώθηκαν σε λιβελούλες,για να μπορέσουν να κρατήσουνε τα φτερά και συγχρόνως να μένουνε  κοντά και στους ανθρώπους και να μπορούν να τις αντιληφθούν και να τις αναγνωρίζουν..μοναχά όσοι είναι ικανοί και άξιοι συνάμα.. Καθόλου δε τυχαίο και παράξενο δε μας φαίνεται που μπορούν και ζουν και μέσα και έξω από το νερό..και που κινούνται με τόσο ξεχωριστό τρόπο κινώντας ιδιόμορφα τα διάφανα φτερά τους.. όσο κανένα άλλο έντομο...επάνω εις τη φύση..

Διαβάζω ασταμάτητα γι αυτήν τη λιβελούλα μου που κρέμασα στο χέρι μου ..σε ένα τόσο δα μικρό που μοιάζει και ασήμαντο τούτο το βραχιολάκι... έχει μεγάλη όραση και από μακριά αντιλαμβάνεται αυτή το θήραμά της..Αναπαράγεται επάνω απ' το νερό..σε ένα τρελλό ερωτικό χορό.. που μοιάζει αυτή η αναπαραγωγή..μέσα στο πέταγμά της..Αρχίζω να κάνω συνειρμούς..και τώρα επιβάλλεται καταμεσίς της κρίσης...Μου λένε τα βιβλία μου λοιπόν πως η μικρή η λιβελούλα μου αλλάζει χρώματα συχνά.. όσο περνά ο καιρός και ωριμάζει ηλικιακά.. κι έτσι συμβολίζει.. τον διαφορετικό τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει  αυτή την αλλαγή.. 

Αλήθεια τι μπορεί να μάθει κανείς..από μια μικρούλα λιβελούλα.. Να προσαρμόζεσαι  και να ελίσσεσαι όπως κι αυτή...γιατί τάχα αυτή μπορεί ? Γλιστράς..''πετάς'' ανοίγεις νέες διαδρομές..βρίσκεις καινούριους τρόπους επιβίωσης..σκαρφίζεσαι..ψάχνεις κι ανοίγεις νέες προοπτικές..για σένανε τους γύρω σου και τους δικούς σου..

Σοφή που είναι η φύση σκέφτομαι..γι αυτό και αιώνες τώρα αναπαράγεται απ' την αρχή και όμορφα επιβιώνει..Βάζω καινούριες σκέψεις στο μυαλό..και πλάνα φρέσκα μες στο νου μου...σχεδιάζω..

Μια ευκαιρία είναι ίσως και η κρίση αυτή..λέω αγαναχτισμένη βέβαια στην αρχή...μια ευκαιρία να ξαναβουτήξουμε στον πολύτιμο και στον πραγματικό τον εαυτό μας..Ίσως να ανακαλύψουμε το πέταγμα της λιβελούλας μας.. που μέσα μας φωλιάζει..και να βρεθούμε με καινούρια κι άλλου χρώματος φτερά..καθώς η κρίση και ο χρόνος προχωρά και εμάς μας ωριμάζει...Μιας λιβελούλας πέταγμα ονειρεύτηκα..ένα διάδρομο ανοιχτό να βρω για να προσγειωθώ...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

Ορφέας Περίδης - Λιβελούλα

 Λιβε λιβελούλα, τρέξε μια στιγμούλα
τρέξε μια στιγμούλα λίγο να σε δω
διάδρομο δε βρίσκω, ψάχνω μα δε βρίσκω
ψάχνω μα δε βρίσκω ν’ απογειωθώ.
 


Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ’ είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.

Αθω αθωώνω τον γλυκό μου πόνο
τον γλυκό μου πόνο, μόνο όταν σε δω,
σβήνεται το φως μου γύρω μου κι εντός μου
γύρω μου κι εντός μου, δες με, θα χαθώ.

Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ’ είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.

Στίχοι:  

Νίκος Μπάκας

Μουσική:  

Ορφέας Περίδης & Νίκος Μπάκας

Ερμηνεία  : Ορφέας Περίδης   :  ............................................................................................................

        

καταιγίδα.

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος..μια ιστορία αγάπης..

Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. 

Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.

Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.

- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!

Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!

Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.

- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;

- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;

- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.

- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.

- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;

- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.

- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.

Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:

- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;

- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.

- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.

Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.

- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα 'θελα να μείνω εδώ για πάντα.

- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.

- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.

Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο.. την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους περαστικούς με τη σκιά των δέντρων της.
  Πάολο Κοέλιο
..............................................................................................................

 Love story (piano) - Beethoven  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                                         Francais Lai - Love Story 

..............................................................................................................

Ο ΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ Ή Ο ΚΟΛΟΚΥΘΟΥΛΗΣ

Ο ΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ  Ή Ο ΚΟΛΟΚΥΘΟΥΛΗΣ

  - Μην αφήνεις το παιδί σου να μάθει πολλά γράμματα, ήλεγε η κυρά-Ριγανούλα της γειτόνισσάς της κυρα-Παπαρούνας· γιατί το ύστερο θέλα το χάσεις. Ο Θεός να του φυλάξει τη γνώση του! … Αμ, δεν είδες τον Κολοκυθούλη της κυρα-Παρδάλως, οπού δεν είναι στα μέτρα του; Διάβασε, διάβασε, αλλαλόγησε το παιδί! Ξέρεις οπού μου το ’χε ειπεί και ο Αϊγούμενος από το Πουρνάρι – να ’χωμε την ευκή του – πως τα πολλά τα γράμματα δεν είναι καλά για τα παιδιά;

  Γιατί τα ήλεγε τάχα αυτά η κυρα-Ριγανούλα; Επειδής ήκουγε το λογιώτατο κυρ-Κολοκυθούλη να κρένει αλλοιώτικα απ’ όσους δεν είχαν τη χρυσή μοίρα να σπουδάξουν, σαν κι αυτόν, στα σκολειά μας. Ο χρησμός του Αϊγούμενου, ξεχωριστά, την είχε πληροφορήσει, πως η πολλή σπουδή χαλνάει τη γνώση. Δεν είχε τάχα δίκιο η κυρα-Ριγανούλα να τον πιστέψει;

  Αυτή δεν είχε ακούσει καμμιά φορά τον Αϊγούμενο να της μιλήσει με τη γλώσσα του κυρ-Κολοκυθούλη, και ξεχωριστά όποτ’ εχρειάζονταν να τη θυμίσει για τες προσφορές ή για τες λαμπάδες ή για τα μνημόσυνα, οπού η καλή γυναίκα έδινε άκοπα στο Μοναστήρι από ευλάβειά της. Μη θέλα ήξερε και πλειότερα ο Λογιώτατος από την αγιωσύνη του; Αϊγούμενος αυτός! και τον έφτανε άλλος στην προκοπή; Δεν είχε άδικο λοιπόν η κυρα-Ριγανούλα να στοχάζεται πως ο κυρ-Κολοκυθούλης είχε χάσει τη γνώση του, αφορμής οπού είχε γένει λογιώτατος.

  Αυτή η κυρα-Ριγανούλα είναι και σαν κομμάτι σκανταλιάρα, κι ήταν καλό να μην παρακρένουν οι λογιώτατοι, καταπώς συνηθάν, επειδή μπορεί να τα ακούσει, κι απέ δεν αργάει να τους ονομάσει Κολοκυθούληδες.

  Μιαν ημέρα ήλεγε της ίδιας γειτόνισσάς της:

- Ξέρεις, κυρα-Παπαρούνα μου, τι ήλεγε του Κολοκυθούλη ο πατέρας του; «Άφησε αυτά τα κορακίστικα, παιδί μου, γιατί σε περιγελάν ο κόσμος. Αν ορέγεσαι ν’ αποχτήσεις υπόληψη και να φανείς άξιος στο Γένος, αγωνίσου να φωτίσεις το Γένος με συμβουλές και συγγράμματα σε γλώσσαν οπού να την απεικάζουν όλοι. Μη φαντάζεσαι να σε πάρουν για σοφόν, επειδή και καμώνεσαι να κρένεις τη γλώσσα των προπατόρων σου, σε τρόπον οπού δε θέλα την απείκαζαν μήτ’ εκείνοι, αν την ήκουγαν από το στόμα σου. Αμ’ δε μου λες, παιδί μου· όταν λες το «ψωμί» ψωμίον, οπού από τους Έλληνας ονομάζονταν «άρτος», μη παντεχαίνεις να το λες ελληνικά; Το αγοράζεις φτηνότερο ή το τρως με περσότερη νοστιμάδα; 

Φοβάσαι τάχα να ειπείς το νερό νερό, οπού το λες νηρόν, κι οπού οι Έλληνες το ’λεγαν «ύδωρ», για να μη γένει λάδι; Μακάρι να είχαν τα λόγια τη δύναμη να μεταμορφώνουν τα πράματα! Κανένας δε θέλα απόμνησκε, οπού να μη γένει λογιώτατος, αν ίσως και το λογιώτατος έκανε τον άνθρωπο. Η προκοπή ενός αληθινού λογιώτατου, παιδί μου, είναι να ξέρει να παρασταίνει με τάξη τες ιδέες του στη φυσική του γλώσσα. Η διαφορά από τον σπουδαίον εις τον αμαθή δεν είναι άλλο από την ταχτική ή άταχτη παράσταση των ιδεών τους. Τα ομορφύτερα λόγια του κόσμου, σαν δε φανερώνουν σωστήν ιδέα και δεν τ’ απεικάζουν όλοι, δεν αποκόβουν την κυρα-Ριγανούλα να λέει πως ο λογιώτατος Κολοκυθούλης αλλαλογάει… »

  Δεν ξέρω, αδερφούλα, πού μ’ ήκουσε οπού είπα αυτόν το λόγο! Ωστόσο τον ορμήνευε σαν πατέρας, οπού όχι καλύτερα. Μόνε τι το όφελος; Ξέρεις τι έκανε ο Κολοκυθούλης, όσην ώρα τον ορμήνευσε ο πατέρας του; εχαμογέλαε κι έπιανε μύγες! Ο Αϊγούμενος, κυρά μου, ξέρει τι κρένει…

 Γιάννης Βηλαράς.

πηγη: 
www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/bhlaras_kolokuqoulhs.html

....................................................................................................................................................................
                           Γιάννης Βηλαράς.

 
Γεννήθηκε στα Κύθηρα ή τα Γιάννενα. Μετά τις πρώτες σπουδές του στα Γιάννενα, πήγε στην Ιταλία για ανώτερες σπουδές. Πήρε δίπλωμα φιλοσοφίας και ιατρικής απ' το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας (1797). Επέστρεψε κατόπιν στην Ελλάδα και έζησε στα Γιάννενα κυρίως, όπου άσκησε το επάγγελμα του γιατρού. Διορίστηκε γιατρός του Βελή Πασά, του γιου του Αλήπασα και τον ακολούθησε σε πολλές του εκστρατείες. Ήταν ένθερμος οπαδός της δημοτικής και πρότεινε τολμηρές για την εποχή του καινοτομίες στο έργο του Ρομέηκη γλόσα, το μόνο που τυπώθηκε όσο ζούσε. (Μερικές απ' αυτές είναι: κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, των περιττών ομόηχων φωνηέντων.) Μετέφρασε, επίσης, κλασικά κείμενα κι έγραψε πολλά δοκίμια για τη γλώσσα. Ήταν ένα από τα πιο φωτισμένα πνεύματα του καιρού του, συνειδητός εκπρόσωπος του νεοελληνικού διαφωτισμού. Μαζί με το Χριστόπουλο ανανεώνει τη νεοελληνική ποίηση. Το 1820, ύστερα απ' την πυρπόληση των Ιωαννίνων και την καταστροφή της περιουσίας του, κατέφυγε στα Ζαγοροχώρια, όπου και πέθανε. Τα Άπαντά του κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό του το 1827 στην Κέρκυρα. Αξιοσημείωτο είναι ότι στον κατάλογο των συνδρομητών βρίσκεται και το όνομα του Σολωμού.

 ΠΗΓΗ http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A111/262/1915,6352/

...............................................................................................................

Σαν πεταλούδα στη φωτιά - Ιωάννης Βηλαράς..

Σαν πεταλούδα στη φωτιά...

Σαν πεταλούδα στη φωτιά, σ' εσένα γύρες φέρω
κι οχ τη φωτιά που καίγομαι να φύγω δεν ηξέρω.

Και μόλο που φλογίζομαι, πετώ ολόγυρα σου,
να ξεμακρύνω δεν μπορώ στιγμήν από σιμά σου.

Τα μάγια δεν τα πίστευα και μάγια είσαι ατή σου·
τα μάγια είν' τα θέλγητρα οπόχει το κορμί σου.

Γιατί με χέρι αλάθευτο ηθέλησεν η φύση
της νιότης τ' άνθια ολόβολο προικιό να σου χαρίσει.

Και ποιος είν' ο αναίσθητος που να σ' αλησμονήσει,
αφού σε δει για μια φορά, μαζί σου σα μιλήσει;

Τ' αηδόνι σόδωκε λαλιά, φωνή το καναρίνι,
τη χλωρασιά σου δάνεισαν των περβολιών οι κρίνοι.

Οι χάρες αναπαύουνται απάνω στη θωριά σου,
της άνοιξης τριαντάφυλλα ανθούν στα μάγουλά σου.

Λεν το κοράλλι κόκκινο, μόν' δίχως νοστιμάδα·
δεν έχει σαν τ' αχείλι σου βαφή και κοκκινάδα.

Δοξάρια είναι τα φρύδια σου και με πιτηδειοσύνη
βαρούν, πληγώνουν τις καρδιές, χωρίς ελεημοσύνη.

Στα δυο σου μάτια τα γλυκά ο έρωτας φωλιάζει
κι οχ ταύτα τις σαγίτες του στους νιους απάνω αδειάζει.

Το κοίτασμά σου το γλυκό είν' των καρδιών ο κλέφτης·
αν δεν πιστεύεις, ρώτησε να σου το είπει ο καθρέφτης...

.............................................................................................................

Ο Βηλαράς αποτελεί προδρομική μορφή της νεοελληνικής ποίησης. Στα λυρικά του ποιήματα, απαλλαγμένος κάπως από τη φαναριώτικη επίδραση, αντλεί από την αρκαδική (ιταλική κυρίως) ποίηση του καιρού του και τη δημοτική μας παράδοση. Η ερωτική του ποίηση, γεμάτη από συναισθηματική φόρτιση  εκφράζει πηγαίο αίσθημα με στοιχεία ρομαντικά.

Το ποίημα αυτό  είναι ερωτικό και  Περιλαμβάνεται στην ενότητα  «Ερωτικά»  των Απάντων του.

ΠΗΓΗ : Νέα Ελληνική Λογοτεχνία.
....................................................................................................................................................................

                         Σαν πεταλούδα- Μαρία Παπανικολάου 

.............................................................................................................