Από το Μονόγραμμα ( απόσπασμα) - Οδυσσέας Ελύτης.

    Το "Μονόγραμμα" γράφτηκε κατά τη διαμονή του Οδυσσέα Ελύτη στο Παρίσι (1969-1971). Η πρώτη του έκδοση έγινε την άνοιξη του 1971 στις Βρυξέλλες από φωτοτυπημένο χειρόγραφο του ποιητή, για λογαριασμό των εκδόσεων L`oiseau της Αμμοχώστου Κύπρου. Στην Ελλάδα εκδόθηκε το φθινόπωρο του 1972 από τον Ίκαρο. Είναι ένα από τα πιο περίτεχνα ποιητικά οικοδομήματα του Οδυσσέα Ελύτη. Είναι ένα σχετικά μικρό ποίημα, ένα ερωτικό τραγούδι, γεμάτο συγκίνηση και λυρισμό, τόσο καλά σχεδιασμένο όσο και το "Άξιον Εστί".
                                      

     III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.

( απόσπασμα- Μονόγραμμα-  Ελύτης)
                                   

.................................................................................................................................................................... 

 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 Το μονόγραμμα...ποίηση Οδυσσέας Ελύτης.
Διαβάζουν: Ιουλίτα Ηλιοπούλου - Μίκης Θεοδωράκης.
..............................................................................................................

            

μα είχα μέσα μου έναν ''άγιο'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Με τους αγίους ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά..ούτε κι αυτοί με μένα..Μα είχα μέσα μου..εκεί επάνω στο '' περβάζι''του μικρού του παραθύρου μου..εκείνο της καρδιάς..είχα ένα μικρούλι σαν παιδάκι που εκάθονταν..που μοναχή μου τον εβάφτισα δικό μου άγιο..που πολύ τον αγαπούσα..ήταν ο Άγιος - έρωτας..έτσι τον βάφτισα από μικρή..και πάντοτε μαζί του περπατούσα..Ήτανε ζωηρός..απρόβλεπτος..έτρεχε πάντα γρηγορότερα από τα πόδια τα δικά μου..ποτέ μου δεν τον επρολάβαινα..είχε φτερά σαν αετού..με σήκωνε ψηλά..Τώρα θαρρείτε εσείς.. πως για τα αγόρια μοναχά πως σας μιλώ..και που χαμόγελα εφέρνανε στα ροδαλά τα μαγουλά μου..τότε που ήμουν κορίτσι άγουρο..και έπλεκα σαν υφαντά της μάνας μου τα όμορφα τα λόγια τους κεντίδια στα μαλλιά μου..

Ήμουν μικρή και νόμιζα πως είναι έρωτας τρελλός εκείνος μοναχά..να σε φιλήσει πα στο μάγουλο ..ένα όμορφο σκαστό φιλί..το αγόρι σου που εδιάλεξες.. που το κοιτάς και το λατρεύεις..που το θαυμάζεις και το αναζητάς στα ονείρατα τα βράδια..Μα τώρα που μεγάλωσα πολύ..που τα 'νιωσα και τα φιλιά..και τα τρελλά τους χάδια..τώρα..όχι..όχι δε σας μιλώ για τα γαργαλετά..τα χαχανίσματα..εκεί.. στα απογευματινά μας τα περιδιαβάσματα..τη ''βόλτα'' όπως τη λέγαν οι μεγάλοι..το ''νυφοπάζαρο'' το έλεγε η νόνα μου η σοφή..

Για εκείνον 'κει τον έρωτα πάντα θα σας μιλώ..που ομορφαίνει την ψυχή..της βάζει φτερά στα πόδια της..την κάνει τη ζωή να κυνηγά..μέσα στους κήπους της.. που όλα τα λούλουδα τα περιέχει..Λουλούδια για την ομορφιά του έρωτα του αληθινού.. εκείνη εκεί τη δύναμη ..που τους τροχούς μας ..εκεί στο κάρο της ζωής..τους έχει σε εγρήγορση..και τους μετακινεί..με μια ταχύτητα ακατάπαυστη.. μέχρι να 'ρθει το τέρμα..εκείνης της διαδρομής..που στην εκπλήρωση του ανθρώπου οδηγεί...Αγάπησα και ερωτεύτηκα ..αφέθηκα πολύ..και παραπονεμένη δε με άφησε η ζωή..Τώρα δεν κάνω πια δηλώσεις και βαρύγδουπες ατάκες δεν πετώ..για τους αιώνιους τους έρωτες..που και αυτοί είναι δυσεύρετοι .. και βλογημένος..από τη μοίρα προικισμένος όποιος τους συνάντησε..και ναι..ευλογήθηκα από έναν τέτοιο έρωτα τρελλό..και διαρκείας..γιατί είναι ευλογημένοι εκείνοι οι έρωτες.. που με αγάπη την καρδιά αλείφουνε..και την εσυντηρούνε..

Ρουφώ απλά του έρωτα..εκείνου εκεί του έρωτα.. την όμορφη φρεσκάδα του..που μου εναποθέτει καθημερινά..δίνει αξία στη ζωή..την κάνει να βαθαίνει..από τα πιο σημαντικά..μέχρι τα πιο ασήμαντα..εκείνος τα φωτίζει..ο έρωτάς μου ο ακαταύπαστος..για αυτά τα μύρα τα πλούσια.. της ίδιας της ζωής..Έτσι μονάχα νιώθεις ζωντανός..σαν περπατάς και μες στην τσέπη σου..έχεις κρυμμένο έναν έρωτα..κάθε φορά έναν έρωτα.. που βήματα μες στη ζωή σου ανοίγει..τον έρωτα εκείνον τον μοναδικό..που κόβει την ανάσα για τα αναπάντεχα..τα απρόβλεπτα που η μοίρα σου 'χει φυλαγμένα..μα συγχρόνως σε αναζωογονεί σαν μάσκα οξυγόνου..Δραπέτης της λογικής ο έρωτας μονολογώ συχνά εγώ..η αδρεναλίνη πιάνει το Ζενίθ..μα έρχεται ο Γκάντι και μου ψιθυρίζει στο αυτί πως :
 «η πιο απ' όλες διακριτική η δύναμη στον κόσμο.. είναι μονάχα  η αγάπη».

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.....................................................................................................................................................................

''φεγγάρι'' μου.. δεν είσαι εντάξει από καιρό - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Με προκαλείς..ναι.. με προκαλείς κι απόψε να το στρέψω φευγαλέα το βλέμμα μου..εκεί σε σένανε στον ουρανό ψηλά..να ψάξω πάλι για το ολόγιομο..το πολλά υποσχόμενο αιώνες τώρα στο στερέωμα..το ''ουτοπικό'' σου πρόσωπο φεγγάρι μου λαμπρό.. έρχεσαι απροσκάλεστο..μέσα στο καταχείμωνο .. στέκεσαι πάνω απ' το παράθυρό μου και με κοιτάς αλλόκοτα .. περίεργα μου γνέφεις.. 

Αφού κι εσύ το ξέρεις..είναι κρύος ο καιρός..δεν είν' οι νύχτες για φεγγάρια πια πανσέληνα ρομαντικά   για να κοιτάς..Μα σαν σαράκι.. που στα ύπουλα δουλεύει και ενεργεί..τα όνειρά μας πάντοτε τολμάς να τα σκαλίζεις..όχι δε θα σε αποποιηθώ..δε θα γυρίσω τώρα εγώ την πλάτη μου σε σένα.. ανάγκη μου είναι εσωτερική αέναα τα όνειρα να συντηρώ..γιατί είν' τροφή αυτά..πορεία πάντοτε χαράζουνε και βήματα στην πορεία την εμπρός μας..

Την ευτυχία θα ζητήσω να μου φέρεις πάλι εσύ..καθώς θα πέφτουνε τριγύρω σου τ' αστέρια..και θα 'ναι τόσο γύρω σου όλα λαμπερά .. με κείνο το ξεχωριστό το φως..που μόνο εσύ στις Πανσελήνους τα φωτίζεις...Εσύ 'σαι η αιτία που με παρακινείς..να κάνω σαν σε βλέπω μια ευχή..κι εγώ που θέλω να παρασυρθώ..κι ας πια από πριν.. κι ας είμαι γνώστης και υποψιασμένη παντελώς .. τρέχω σαν το μικρό παιδί..κι ας γελαστώ..δεν νοιάζομαι..την ευχή μου να προκάνω να στην πω...Μου έταξες χίλιες φορές.. κράτησες την υπόσχεση που μου 'δινες τα βράδια..που εφαίνοσουν για μένα φιλικό και γελαστό κι άλλοτε την υπόσχεση γρήγορα την ξεχνούσες..

Η μόνη που δεν ξέχναγα τα ''υποσχόμενα'' ήμουν μονάχα εγώ..κι όλο τα καρτερούσα..κι έτρεχα να ''προσευχηθώ'' σε σε..την ευτυχία να φωνάξω να κατέβει..Και πότε - πότε όταν ξεχνούσες να φανείς..εθύμωνα μαζί σου..γιατί το επαράκανες πολλές φορές.. ξεχνούσες να κοιτάξεις χαμηλά..που οι ανθρώποι εκεί σε καρτερούσαν...Μα τι να κάνεις θα μου πεις κι εσύ..ποιόν να πρωτοκοιτάξεις..όλοι ζητούν και σου ζητούν..κι από τη ίδια πίτα την ολόγιομη..όλοι μερίδιο σου γυρεύουν...Πάλι εσύ τα φταίς φεγγάρι μου..γιατί αφήνεις να ελπίζουνε ..πως απλόχερα θα μοίραζες την ευτυχία που ''κρατείς''..στο φέγγος το ξεχωριστό .. μέσα όταν το φοράς.. στις μαγικές σου τις βραδιές...

Κανείς δεν τους προειδοποίησε τους άνθρωπους θαρρείς.. πως είν' αδύναμα και τα φεγγάρια τα ολόγιομα..κι ας μοιάζουν κραταιά.. κανείς δεν τους ψιθύρισε θαρρείς...πως είν' εκείνα τα κομμάτια της ψυχής που κρύβονται στο ''γκρίζο'' της ζωής..είναι εκείνα που πρέπει για να βγουν να φωτιστούν σωστά και δυνατά..αν θέλουν απ' το φέγγος σου να ''κλέψουν''...Φεγγάρι μου δεν είσαι εντάξει από καιρό απέναντι στη Γη..δεν τα φωτίζεις τα όνειρα..σκορπάς εδώ κι εκεί το φέγγος σου..και την λησμόνησες τη γη σου .. Αλλιώς σε ήξερα εγώ..έστελνες φως στα όνειρα..που πήγε τώρα η γενναιοδωρία σου..που πήγε η ομορφιά σου ?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

ζηλεύω της..της αμυγδαλιάς... της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πέρα από το μύθο της που την ακολουθεί..για τη Φυλλίδα και τον Δημοφώντα.. που ερωτεύτηκαν παράφορα ..σφοδρά..και η προσμονή για τον απελπισμένο της τον έρωτα μοιραία την οδήγησε στο θάνατο..- μα όπως πάντα εμφανίζονται οι Θεοί και βάζουν το ''χεράκι'' τους..- τη μεταμόρφωσαν σε δέντρο της ελπίδας..την έκαναν αμυγδαλιά την όμορφη Φυλλίδα..αιώνες τώρα από μόνη της..είναι η ανάγκη της η εσωτερική..που την ωθεί ..στα βιαστικά..μες στο Χειμώνα..στους αέρηδες..στο κρύο και στην παγωνιά..την Άνοιξη να αναζητεί..στις πόρτες μας να φέρει.. Έτσι απλά..για να χαρίσει με τη γλύκα της των λουλουδιών..σε άλλες όμορφες ζωές της φύσης μας..στις πεταλούδες..στα μελίσσια  που την τριγυρνούν..μέλι για να ετοιμάσουν..Ζηλεύω της της αμυγδαλιάς τα άνθια της τα ροζ και τ' άσπρα..μήτε πτοούνται .. μήτε σκιάζονται..στον παγωμένο το ''διάδρομο'' του καιρού της παγωμένης του Χειμώνα εποχής.. να βγαίνουν στο σεργιάνι..Και έτσι δίνοντας και παίρνοντας απ' τον καιρό.. το τσουχτερό το κρύο και την παγωνιά αψηφά.. η ''νύφη'' του Χειμώνα αυτή..η στολισμένη αμυγδαλιά..

 Φόρεσα τη ζακέτα μου και βγήκα απ' το πρωί στον ήλιο της ..της μέρας που εφαίνονταν ακόμα φωτεινή...εμύρισα και μάζεψα τα αγριολούλουδα μαζί με μυρωδιές.. γέμισα και τα βλέφαρα με χρώματα απ' τη γωνιά των χειμωνιάτικων των λουλουδιών .. εκοίταξα τις όμορφες βιολέτες μου..κι έπειτα..κρύωσα..μαζεύτηκα και  στάθηκα εκεί..στο ανοιγμένο μου παράθυρο..την ομορφιά της να αγναντέψω..Να σουλατσάρουν τα όνειρά μου τα άφησα..στης γειτονιάς μου της παλιάς..εκείνα τα σοκάκια..Κάθε που επιστρέφω εκεί..θέλω να κοινωνάω τη ζωή..εκείνη την αληθινή..που η φύση μόνο ξέρει να ''τρατάρει''...

Ο τόπος τούτος όλος ήτανε γεμάτος με αμυγδαλιές..πριν να κοπεί οικόπεδα να γίνει..Τις κόψαμε όλες να χτιστούνε τα μπετά απ' τα σπίτια μας..και κράτησα μονάχα μία στη γωνία..Έτσι να μου θυμίζει το τοπίο που μας μάγεψε..και αποφασίσαμε να χτίσουμε το σπίτι μας σε εκείνο εκεί τον τόπο..Τώρα χάθηκαν τα λιβάδια αυτά με τις αμυγδαλιές και τις βερυκοκιές..που ο κτηματίας χρόνια διατηρούσε..Στέκομαι εκεί και την κοιτώ..δεν τον φοβάται το βοριά..ολάνθιστη ..καμαρωτή..δε σκέφτεται αν απ' την τόση παγωνιά ''καεί''.Τολμάει λέω μέσα μου ψιθυρίζοντας..κοίτα την πως τολμάει.. αγέρωχη..επίμονη..την Άνοιξη καλεί..

Στρέφω το βλέμμα και τη σκέψη μου στη λεωφόρο του σπιτιού..που είναι τα πεζοδρόμια γεμάτα νεραντζιές..όπως παλιά..που οι δρόμοι εφυτεύονταν για να μοσχοβολούν..Μια θλίψη όμως με διαπερνά..η ψυχούλα μου σκοντάφτει..δεν είναι που τα χρόνια μας περνούν .. ούτε και ο καθρέφτης με φοβίζει.. μα να ..ρολλά κατεβασμένα ..καταστήματα κλειστά..παντού λουκέτα να πληθαίνουν..Κι εκεί έξω απ' το φούρνο μας της γειτονιάς.. χέρια απλωμένα ζητιανιάς.. χέρια της προσβολής και της ταπείνωσης του ανθρώπου..

Όχι δεν θέλω τα ''σκοτάδια'' τους..την πλάτη τους γυρίζω..Δεν είναι αυτή η Ελλάδα που με γέννησε και αγάπησα..ζητάω πίσω την ελευθερία του μυαλού μου..Θέλω να είμαι άφοβη..σαν εκείνη την αμυγδαλιά του κήπου μου.. που Άνοιξη προκαλώντας επιμένει για να πάρει..Όχι..αρνούμαι  κατηγορηματικά..δε θα τα αφήσω τα άγαρπα πινέλα τους με γκρίζο να μου χρωματίσουνε την Άνοιξη.. που τόσο καρτερώ..Θα βάψω εγώ με ροζ σαν της αμυγδαλιάς..με τα πινέλλα της δικής μου της ψυχής..τα λιβάδια της καρδιάς μου.. Όχι..ποτέ μου δε χαλάω τη φωλιά..που χτίζουν κάθε Άνοιξη..κάτω από το μπαλκόνι της μικρής μου κοπελιάς..όχι θα περιμένω πάλι και ξανά..να 'ρθουν στην πόρτα μου τα ''τιτιβίσματα'' από τα χελιδόνια..τα ''τιτιβίσματα'' τα γνώριμα εκείνα της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

..κτηνώδες πρόσωπο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

«Πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε μη όντων ως ουκ έστιν».*
 Πρωταγόρας (480-411 Π.Κ.Χ). 

 Το μέτρο είναι ο άνθρωπος....
 Mε αυτές τις αρχές οικοδομήθηκε πριν 2.500 χρόνια η Δημοκρατία.Αυτή που άφησε τον κόσμο να ονειρεύεται πως θα απαλλαγεί από την απολυταρχία και τα τυραννικά καθεστώτα..αυτή τη Δημοκρατία που έδινε αξία στον άνθρωπο και τα δικαιώματά του στη ζωή και μπροστά στο θάνατο..
Και τώρα ? 
Κτηνώδες πρόσωπο..ανθρωποφαγικό..σημεία των απερίσκεπτων των κυβερνώντων ..σημεία των καιρών... Θυσία στο βωμό της φτώχειας των πολλών..σημεία των κυρίαρχων του χρήματος..της εξουσίας της διαβρωμένης ..της μουχλιασμένης ..της αδιάβαστης της εξουσίας της ολίγης..της εξουσίας της κατώτερης των περιστάσεων..Η φτώχεια και η φτωχοποίηση ..όχι εξ αιτίας των ιδίων των εργαζομένων και των απλών των πολιτών..η φτώχεια και η φτωχοποίηση των καθημερινών ανθρώπων..και της διπλανής μας πόρτας των ανθρώπων..έχει και μια άλλη όψη εξευτελιστική..λίγο και πριν το τέλος.. που για τον καθένα θα 'πρεπε να 'ναι δικάιωμα αξιοσέβαστο..ενός τέλους ανθρώπινο..σαν η αρρώστεια σε εδιάλεξε..έτσι για να τελειώσεις..


Το ''τέρας'' εξαπλώθηκε παντού..ωσάν λερναία ύδρα καμωμένο..Πως να συλλάβει ανθρώπου νους..πως να το επεξεργαστεί..πως να κατέβει τα σκαλιά του εξευτελισμού..διαβάζοντας στα χέρια τους ..μια συνταγή ιατρική..που απαιτεί να αναφέρεται το προσδόκιμο ζωής στους καρκινοπαθείς..ή και σε άλλες πιο βαριές ασθένειες ακόμα..Έτσι απλά..με μια συνταγή ιατρική..ας κάνουμε σου λέει οικονονμία στο κράτος..άνθρωποι μιας χρήσεως..αφού δεν έχουν και μεγάλο μέλλον επιβίωσης..Ζούγκλα κατάντησε η καθημερινότητα..ζούγκλα γεμάτη με λιοντάρια..ζούγκλα από αδιάβαστους..απαίδευτους και αδαείς πολιτικούς..που δυστυχώς επιλέξαμε για να μας κυβερνάνε..Αξία έχει μοναχά η δική τους η ζωή..όλοι οι άλλοι αναλώσιμοι γι αυτούς και σκέτοι  αριθμοί .. 

Ζητείται ελπίς..και έλεος..πριν να 'ναι και για σας πολύ αργά..Σαν μαζευτούν τα σύννεφα τα μαύρα τα πυκνά..χαλάζι στα κεφάλια σας θα πέσει..Θα πνίξει το άδικο τον άνθρωπο..που για ζώο μοναχά αυτός λογίζεται..για ζώο μοναχά περνιέται..Άραγε αναρωτιέμαι εσάς τι σας διδάξανε ..επήγατε καθόλου σε σχολειά ? Αγράμματοι και αδαείς..μπούληδες πλαδαροί κενοί και άδειοι..αξία έχει ο άνθρωπος και όχι οι αριθμοί..Αίσχος..ντροπή.. και όνειδος..ακόμα εβρίσκεστε επάνω εις τη γη..και αυτή δεν σας κατάπιε? Ελέγανε πάντα εις το χωριό..θα ανοίξει η γη για να με καταπιεί..αν κάνω κάτι ολισθηρό..

Εσάς? Ακόμα εσάς δε σας κατάπιε από ντροπή ?Διαβάζετε τα νομοσχέδια που υπογράφετε..ή τρώτε πίτσες και ποπ - κορν..καθώς τα υπογράφετε..και πάτε για ουζάκια ? Ντρέπομαι που αφήνω τα αυτιά μου να ακούνε τούτες τις αισχρές..ετούτες τις απάνθρωπες ειδήσεις..κτηνώδες πρόσωπο..ετούτο εδώ το πρόσωπο του κράτους..Όχι δεν είμαι θυμωμένη απλά..βαθειά είμαι λυπημένη για την κατάντια και το τέλμα που μπορεί να φτάσουνε οι άνθρωποι.. που εξουσία στα χέρια τους κρατούν..

Πάντα το ήξερα κι εσείς το ξέρατε καλά πως η εξουσία διαβρώνει..εάν βεβαίως υπάρχει και έδαφος για να ''διαβρωθεί''..Εδώ δεν υπάρχει έδαφος ..ούτε και καν η παιδεία..η στοιχειώδης ..Ανάθεμά με κι αν ποτέ ετούτα τα ''ανθρωποειδή'' διαβάσανε ποτέ τους γνωμικά..ή ρήσεις κάποιων πιο σοφών ανθρώπων..Θλίψη  πικρή απλώθηκε παντού..και να το κρύψουμε πια δε θα μπορούμε..που η αγραμματοσύνη κυβερνά..Συγγνώμη που δεν είμαι ευχάριστη πολύ..σ' αυτούς ..που ψάχνουν πρωινά χαμόγελα και ωραίες καλημέρες μοναχά..Μα η ζωή έχει από όλα τα καλά και τα κακά..και στο χαλί δεν κρύβονται τέτοιες ''τερατουργίες''..Να ζητούν να γίνονται Θεοί..να υπολογίζουν το υπόλοιπο ζωής..σε μια συνταγή απλή ιατρική..έλεος Θεέ μου ..έλεος..Οσονούπω ..όπου να 'ναι έρχονται και τα συγχωροχάρτια.. 

Φαινόμενα εκφυλλισμού ..κράτους και κοινωνίας που καταρρέει..στην κατηφόρα οδηγείται καθημερινά..κράτους που ζητά την κεφαλή μας επί πίνακι σε μία συνταγή ιατρική.. κράτος ανθρωποφαγικό..να έχει πιθανή ημερομηνία λήξεως..του καθενός μας η ζωή..για να χαλάσει λίγα ''φραγκοδίφραγκα'' για τον πολίτη ασθενή...

.. Ω!! τι κόσμος μαμά !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

<< Ο φόβος τρώει τα σωθικά >>

Εκεί ήταν κρυμμένος..μες στα σωθικά..καραδοκούσε να φανεί..να πάρει πάλι και ξανά..καθημερινά το μερτικό του..Δεν είχε σχήμα ή μορφή ανθρώπινη..δεν είχε πρόσωπο καθάριο και ευδιάκριτο με μιας..ήταν ένα γκρίζο σύννεφο που τρύπωσε βαθιά..μες στης καρδιάς εκείνα τα συρτάρια τα αδειανά..ήταν πολυδιάστατος..είχε πολλές μορφές το γκρίζο του το χρώμα και το σχήμα..Καθένας το προσάρμοζε σε ό,τι μέσα του βαθιά του έλειπε..του έδινε και σάρκα και οστά..ήταν ο φόβος για το ξένο..το άγνωρο..το διαφορετικό..ήταν ο φόβος για το γήρας που εσυνοδεύονταν από επαπειλούμενη..από αφόρητη συχνά μια μοναξιά..ο φόβος για την απόρριψη..ο φόβος γαι το φόβο της επιβίωσης...Όλοι οι φόβοι μας μαζί..με μια ταυτότητα μονάχα..αυτήν ..με τη σφραγίδα του γαντζώματος..αυτήν τη σφραγίδα την ατομική..τη σφραγίδα που θα αφήσει ένα ίχνος ευτυχίας μιας στιγμής για να γευτούμε..

 Σκέψεις για το << φόβο που τρώει τα σωθικά>> - από τη φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................. 

Το Θέατρο Τέχνης συμπράττοντας με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, παρουσιάζει από τις 21 Ιανουαρίου στη σκηνή του Υπογείου τη θεατρική μεταφορά του θρυλικού έργου του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ «Ο φόβος τρώει τα σωθικά» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα, με την Τάνια Τσανακλίδου στο ρόλο της Έμμι.

Η ιστορία της Έμμι και του Αλί που αφηγήθηκε το 1974 ο γερμανός δημιουργός στην ταινία ορόσημο της καριέρας του «Angst Essen Seele Auf» (Fear Eats The Soul) ζωντανεύει -για πρώτη φορά στην Ελλάδα- στη σκηνή του Υπογείου, μέσα από τη σκηνοθετική ματιά του Σίμου Κακάλα.

 Μια μοναχική γερμανίδα καθαρίστρια, χήρα με τρία μεγάλα παιδιά, ερωτεύεται τον κατά πολύ νεότερό της μετανάστη Αλί. Η Έμμι δε θα διστάσει να εναντιωθεί στο συντηρητικό και άκρως ξενοφοβικό περίγυρό της και θα παντρευτεί τον Αλί. Το φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι ζει πολύ ευτυχισμένα, όμως το μίσος και η άγρια περιφρόνηση που αντιμετωπίζουν και οι δύο καθημερινά, αρχίζουν να μολύνουν τον έρωτά τους. Ο φόβος –και ο ρατσισμός- τρώει τα σωθικά της Έμμι και του Αλί που καλούνται να αναμετρηθούν με τα όρια της αγάπης τους.

Και για τους φίλους που ζουν μακριά από την Αθήνα..και δεν έχουν τη δυνατότητα του Θεάτρου..σε κάποιες αίθουσες ..λίγες μα ξεχωριστές..μα πρέπει να σαι μέλος και γι αυτές.. η ταινία από τις πιο τρυφερές..από τον υπολογιστή σας θα τη δείτε σίγουρα..και θα σας ανταμείψει..είναι βαθιά ανθρώπινη και αγγίζει την ψυχή..
EΠΕΙΔΗ..η τέχνη πάντα προηγείται των πολιτικών αποφάσεων..επειδή πάντα η ζωή τρέχει πιο μπροστά....
............................................................................................................

<< Το πρόσωπο είναι τζάμι >>..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

<< Το πρόσωπο είναι τζάμι >> έλεγε ο αγαπημένος μου παππούς.. και ναι.. να έχεις πρόσωπο συμπλήρωνε ο λατρευτός μου ο πατέρας..Σαν κρύβεσαι πίσω από μάσκες..από κουκούλες..και τουρμπάνια ..τούλια και καμουφλάζ..κάτι κακό σκοπεύεις για να δώσεις παραπέρα...Θαρρείς πως έχεις δρόμο..χρόνο απεριόριστο κάθε φορά..και χαραμίζεσαι μες σε ''κρυψώνες'' της ψυχής σου..Ντύνεσαι ζώο..ψάρι..καρχαρίας..φώκια ή  τίγρης κι άγριο λιοντάρι..και βγαίνεις στην αρένα της ζωής..Θαρρείς πως είσαι ο πιο σοφός..και πως μπορείς ανθρώπους να νικήσεις με τη μάσκα σου την ''καρναβαλική'' καθώς γελοίος γίνεσαι και βλάκας της σοφίας...

Xαμένος κόσμος..σε διαδρόμους ψεύτικους ..παραπλανητικούς να τριγυρνά...Φοράς τη μάσκα αυτή που εδιάλεξες και βγαίνεις στο σεργιάνι της ζωής..Έχει χιλιάδες μάσκες τούτο εδώ το μαγαζί.. έχει πολύ πραμάτεια..Βρίσκεις μάσκα για σοβαροφανείς..μάσκα για ελαφρείς φελλούς.. που κλείνουνε συχνά τα άδεια τα μπουκάλια.. μάσκες για νοικύρηδες..μάσκες για θιασώτες τάχα του Θεού..που δόντια ..χαυλιόδοντες μες στις καρδιές τους έχουν φυτρωμένα.. Όλοι ψάχνουν το ταίρι τους να βρουν..και να τρυπώσουνε σε μια γωνιά αυτού του καφενέ..που λέγεται ζωή..για να γεμίσουν το εγώ και τη ζωή να την παλέψουν..

Είν' δύσκολο το τζάμι της ψυχής να το κοιτάς..είναι ευαίσθητα τα τζάμια- πρόσωπα και ευάλωτα στις καιρικές συνθήκες..Δεν την αντέχουνε την παγωνιά..ούτε και την απότομη τη ζέστη..δεν τις αντέχουνε τις χαρακιές..γίνονται κάδρα που καθόλου στους πολλούς δεν μας αρέσουν...Αγγελικός ο κόσμος.. μοιάζει ο μικρόκοσμος..που ο καθένας μας στήνει και ζωγραφίζει..μα η δυστυχία δεν είναι αγγελική..και σαν σαράκι τον μικρόκοσμο σκύβει και κατατρώγει..Η γύμνια της ζωής σου είναι φόρεμα καυτό ..τυραννικό..τις σάρκες σου αργά ..μα σταθερά ανθρωπέ μου ..τα βράδυα τα μοναχικά..τις γδέρνει και τις καταπίνει..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

⫷λεμονανθούς στερέωνες⫸ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λεμονανθούς στερέωνες με ένα τσιμπιδάκι μιας δραχμής..στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..για να στολίσεις έλεγες το πρόσωπο..τη μυρωδιά  να μου ''φορέσεις''..Ήσουν μια μάνα σαν τις άλλες σε ένα σπίτι χαμηλό..δεν είχε πόρτες και παράθυρα ψηλά..μα ήταν τα παράθυρα τα ξύλινα αυτά..στον ήλιο εντελώς παραδομένα...Γέμιζες όλες σου τις κάμαρες με αγριολούλουδα..σ' ένα ποτήρι του νερού..φρεσκάδα πάντα έβαζες στα μάτια των παιδιών σου..Η μνήμη μου δεν με απατά..τρέχει ξανά- ξανά και πάλι εκεί στα χέρια σου τα δοτικά..δεν είναι παραμύθια αυτά φανταστικά..είναι οι ''μυρωδιές'' σου..έρχεσαι και ξανάρχεσαι στην πόρτα μου και στέκεσαι..όχι σαν μνήμη ξεχασμένη απ' τον καιρό..μια παρουσία γίνεσαι και μου χτυπάς την πόρτα..Ήσουνα κόρη λυγερή..όμορφη σαν μια ζωγραφιά στα παιδικά μου μάτια..


Πορεύοσουν μαζί μου και μεγάλωνες μαζί με εμένανε κι εσύ..Μου μάθαινες..σου μάθαινα..φωνές τριγύρω και χαρές..ένα σου βλέμμα θάρρος εγινότανε..καταχτητής του όνειρου..σαν πειρατής σε βάρκα με πανιά..εσύ τα όνειρά μου τα πλειοδοτούσες..Και σήμερα ..αυτή η φθορά..του χρόνου του αμείλικτου που κύτταρα  και λογισμούς  και μνήμη αλλοιώνει..με ρώτησες ποια είμαι εγώ ..που στο τηλέφωνο σου κρένω..Εκείνο εκεί το κοριτσάκι σου μανούλα μου..που τη μυρωδιά σου ακόμα σαν κολώνια τη φοράω..Θαρρείς πως είναι πάντα δεδομένα όλα στη ζωή..μέχρι που η ίδια στα ανατρέπει..περνάει ο χρόνος και αλλάζουν οι καιροί..και σαν το δέντρο ρόζους πια ο άνθρωπος γεμίζει..


Ήσουν από τις τυχερές μανούλα μου γλυκειά..γιατί ακόμα κι έτσι εκεί παραδομένη μες στης κλίνης την ανημποριά..σε αγαπούσαν τα παιδιά σου ακόμα πιο πολύ..και δεν σε διώξανε..σε πάρκιγκ..σ'απρόσωπα γηροκομεία να σε πάνε..Είχες εκείνη τη ζεστή σου τη φωλιά..τα πρέποντα σου δίναν..αγάπη..ανθρωπιά. Σήμερα είν' γιορτή της μάνας η τρανή..είναι μια όμορφη γιορτή για όλες τις μανούλες..είναι η ελάχιστη απόδοση τιμής ..η θύμησή μου αυτή..ένα ελάχιστον για το τρανόν που η καρδιά σου μας εχαρίσθη.

Δοκίμιον Λυρικόν - ⫷ λεμονανθούς στερέωνες⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

H χώρα στην ''κατάψυξη'' κυριολεχτικά και μεταφορικά... παγιδευμένα τα όνειρα μέσα σε γυάλες με ''φορμόλη''..Μα τα όνειρα είναι δίχως σκελετό..είναι αερικά..δεν εγκλωβίζονται..όση κι αν γίνεται προσπάθεια..έχουν γνώσιν οι ''ονειροπόλοι   φύλακες'' και τις αδειάζουνε μες στο νερό.. που ρέει άφθονο τον μήνα τούτο που 'ρθε πάλι..για να παρασύρει τα ''όνειρα''μέχρι τις θάλασσες τις ανοιχτές..για να τα ταξιδέψει..Είναι η μέρα που ''μεγάλωσε''..είναι ο ήλιος που ξεμύτισε δειλά- δειλά..είναι ο άνεμος.. που σήμερα δίνει φτερά στη σκέψη μου ..είναι που τα χρυσαφένια όνειρα μου υπόσχεται ξανά ο καιρός..βουτώντας με απ' την αρχή στις σμιλεμένες μου αναμνήσεις ? Κάποτε ήταν αλλιώς ..οι άνθρωποι δεν τρέχανε σαν αλλαλιασμένοι..είχανε μια σειρά.. .είχανε ρέγουλο..ξέρανε τη ζωή τους να ''ρουφάνε''..Μια
 εμπιστοσύνη έγραφε στο βλέμμα τους..δεν μπαινοβγάζαν τα κλειδιά πάνω στην πόρτα..μπαίναν και βγαίνανε και το κλειδί στη γλάστρα το 'βρισκαν και τα παιδιά και οι μεγάλοι..κυλούσε ο χρόνος ήρεμα..γλυκά..καρτερικά..

Είχαμε εκεί στο πλατύσκαλο στο πατρικό το σπίτι μου..μια γλάστρα ασπρισμένη απ' τα χέρια της γιαγιάς..κι είχε έναν ''έρωτα''..ένα λουλούδι γούρικο έλεγε..για να σκορπίζει αγάπη μες στο σπίτι..Χειμώνα - Καλοκαίρι εκεί..ακόμα κι όταν χιονιάς ''επλάκωνε'' βαρύς..μέσα στη σάλα το φερνε η μάνα μου ..μην τύχει και ''παγώσει''..Και κάθε που ''φλεβάριζε'' ο καιρός.. στο σκαλοπάτι του πλατύσκαλου..έπαιρνε την τιμητική του θέση.. Ερχότανε οι γείτονες..κι ονειρευόντουσαν ομαδικά και φωναχτά.. στα βραδυνά ''μασάλια''..έτσι τα λέγανε στον τόπο μου εκείνα τα νυχτέρια..καθώς ήτανε οι περισσότεροι σε τούτο το χωριό..απ' της Τουρκιάς τα μέρη..απ' της Τραπεζούντας τη μεριά...Έλληνες πέρα ως πέρα..κι ας  τους φωνάζανε οι ντόπιοι καμμιά φορά ειρωνικά.. τουρκομερίτες..αν σκεφτείς τώρα κυριολεκτικά..από εκεί ήτανε φερμένοι...Είχανε όμως μια καλή.. ανθρώπινη σειρά και μέσα τους μεγάλη αληλλεγγύη..

Σήμερα γέμισαν τα σπίτια κλειδαριές καθώς εγέμισε ο τόπος από κλέφτες..Και δικαιολογημένοι είναι οι άνθρωποι..μα ας αφήσουμε ξεκλείδωτες..τουλάχιστον εκείνες.. της καρδιά μας...Μπαίνει ξανά ο Φλεβάρης που έχει όνομα νερού και της βροχής..καθώς λένε τις ''φλέβες'' πως γεμίζει έξω της φύσης.. στα ποτάμια..Φλεβάρισε σαν προπομπός της Άνοιξης τούτος ο μήνας πάλι..με τις τόσες παροιμίες του να το επιβεβαιώνουν..κόντρα στις άναρθρες κραυγές.. που διασχίζουν σαν ανέμοι λυσσαλέοι τον αέρα..Θα την εφέρει στα δειλά - δειλά ξανά την Άνοιξη..όπως και να 'χει στις καρδιές μας..Ίσως ξανά αναθαρρήσουμε μονάχοι μας..σκεφτούμε ομαδικά γεμίσουμε τις φλέβες μας..τις φλέβες της ψυχής μας..με αισιοδοξία και με όνειρα που είναι ''κρυμμένα σε ''φορμόλη''..ανθρώπινα..έτσι απλά ..χωρίς φιλοσοφίες περιττές ..  να καταφέρουμε να ''σπάσουμε'' τις ''γυάλες''..

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

# άσκηση ψυχής και νου..εστίν παιδεία#

 

“Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι,αλλά ανάψαι αυτήν ”  έλεγε ο Πλάτωνας.

 

Είναι η παιδεία ''άσκηση ψυχής και νου '' καθημερινή..και στα φτωχά σοκάκια του λαού..και στα μεγάλα τα σαλόνια..Έτσι τουλάχιστον θα ήταν το επιθυμητό..δικαίωμα των πάντων στην παιδεία..αυτήν που σμιλεύει όμορφα το νου και μαλακώνει τις γωνίες του ανθρώπου..Ας έρθουμε όμως εις το σήμερα..  Το διακύβευμα τρανό σήμερα  στην Παιδεία ...



Κανένας μας ποτέ δεν αμφισβήτησε τη δύναμη και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας....είναι αυτή ένα παράθυρο τρανό από μόνη της στον κόσμο..Μα μοναχή της δεν μπορεί ανθρώπους για να πλάσει..είναι το ''ήθος'' που σμιλεύεται με το ανθρώπινο υλικό..και την κατάθεση ψυχής των διδασκόντων...είναι ''ηθοπλαστικό'' το ζήτημα αιώνες τώρα ..από παλιά ζητούμενο αυτό...


 Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του.Υπήρχαν και υπάρχουν στον κόσμο και στον τόπο μας.. τόσοι εγγράμματοι  άνθρωποι και συγχρόνως  τέτοια φτώχεια πνευματική. Έχουμε μια παιδεία που εστιάζει κυρίως στις ανάγκες της τροφοδοσίας των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας. 

 

Γεμίσαμε διπλωματούχους και εξαφανίστηκαν οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι.Αλλά ξεχάσαμε παντελώς πως η πραγματική παιδεία προσφέρει πνευματικότητα...είναι τροφή ψυχής και νου...Κάθε πολιτισμένη και ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη όχι μόνον από ειδικούς επιστήμονες...αλλά και από φωτισμένα μυαλά και αληθινούς χαραχτήρες...

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

κοκκινολαίμηδες μου''τραγουδούν'' απ' το πρωί - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζεστά σεντόνια..και ζεστή αγκαλιά..στου πρωινού της παγωνιάς του έξω ..στης παγωνιάς.. που τόλμησε κι απόψε εκεί..τα μάταια ..τα ονειροπόλα σχέδια .. απρόσκλητη εις στο κατώφλι μας..να γίνει επισκέπτης..Μα μέσα στο χουζούρεμα του πρωινού..μια μελαγχολική φωνούλα και κελαηδητή..έρχεται στο δωμάτιο και χαϊδεύει τα αυτιά μου...Μέσα στο καταχείμωνο.. έρχονται αηδόνια μες στον κήπο μου..αηδόνια χειμωνιάτικα..κάτι κοκκινολαίμηδες και σιγοτραγουδούν...Μοιάζει το τραγούδι αυτό..σαν να 'ναι μια μελαγχολία ορχηστρωμένη..μα είν' συγχρόνως και μελωδικό..σαν αηδονιού γλυκού λαλιά..κι ας είναι ακόμα η Άνοιξη μακριά..έχει Χειμώνα ακόμα...είναι το κελάηδημα ετούτων των πουλιών.. προμήνυμα της Άνοιξης που θα 'ρθει...

Ξυπνώ απ' το άκουσμα ετούτο το γλυκό..που το Χειμώνα δείχνει να αποχαιρετά..στην άκρη εκεί του κήπου μου..σε κείνη την μικρή..κοντούλα τη ροδιά..Πάν' δέκα χρόνια που φυτεύτηκε ..κι είναι σημαδιακή για μένανε η ''γενέθλια'' χρονιά της..γεμίζει από αηδόνια..σαν και αυτά της Άνοιξης  μα κι από αηδόνια του Χειμώνα  του χιονιά..καθώς τη ζεστασιά σκορπάς κι εσύ στην κάμαρά μου..Όχι..δε φτάνει μελαγχολικό στα αυτιά μου αυτό το πρωινό τραγούδι σου..μικρέ μου εσύ κοκκινολαίμη...

Όχι δεν τον φοβήθηκα το θάνατο ..που θα μου στερήσει τις εικόνες και τα ακούσματα εκείνα τα μελωδικά.. πουλιών που τη ζωή μας ομορφαίνουν..αφού θα έχω κερδίσει στον ''πόλεμο'' αυτό με τη ζωή..και με τη φαρέτρα μου γεμάτη θα οδεύω..αφού θα έχω ένα χέρι για να με κρατά ζεστά..σφιχτά..και το τραγούδι σου το μελαγχολικό χαρούμενο να κάνει...Την ανημπόρια φοβάμαι μοναχά..εκείνη εκεί την ανημπόρια..που σταματά το πήγαινε- έλα στην καθημερινή  τη γέφυρα της όμορφης ζωής..γιατί μια γέφυρα είναι αυτή η ίδια η ζωή..από τη λύπη στη χαρά και πάλι απ' την αρχή..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

γυναίκες ''γλάστρες''..σε μπαλκόνια αρσενικά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η εξουσία.. γένους σχεδόν πάντα αρσενικού..μα και θηλυκού ενίοτε συγχρόνως.. Δηλώνεις γλάστρα για ''φυτά'' εξωτικά..τις τύχες παίρνεις των ανόητων..αλαλλαζόντων και φτωχών στα χέρια σου ανθρώπων..στα ζάρια να τις παίξεις πάλι εσύ.. ανθρώπων ανίδεων για το παιχνίδι αυτό .. και της ''λαμέ'' της τουαλέτας..Χορός καρναβαλιού στημένος εσαεί..ασχέτως χρόνου και ημερομηνίας Τριωδίου..όχι δεν είναι μία Κυριακή εκείνη των Απόκρεω..όχι δεν είναι αυτή..είναι η γελοιογραφία που εστήθηκε στα μάτια σου μπροστά..παγκόσμια..σαν μια μπάλα- φούσκα πλανηταρχικιά.. να παγαλίζει λόγους και υποσχέσεις και να μοιράζει όνειρα...μια ''λατέρνα'' σαν γυναίκα στολισμένη..
Όνειρα ίσως πως να κάνετε το μπότοξ σας..σε μια ευημερούσα κοινωνία.. που σας υποσχεθήκανε άπειρες θέσεις εργασίας σε ινστιντούτα καλλονής....κορίτσια που το ξέρουνε καλά ετούτο το παιχνίδι της κατάχτησης..αντρών του τελευταίου υποστρώματος.. νοητικά εννοώ..και όχι όμως της τσέπης τους το υπόστρωμα .. άντρες που ψάχνουνε για φανταιζί.. στης νύχτας και στης ''γλάστρας'' με τα ''άχυρα'' εκεί.. σε κείνης της ομίχλης τους..σ' εκείνης της θολούρας τους μα και της ''σκοτεινιάς'' συγχρόνως.... 

Κι εσύ.. αθώα γυναίκα εσύ..που από μικρή εβάλθηκες τον κόσμο να αλλάξεις με τα γράμματα..που θέλησες το φάκελλό σου τον προσωπικό περγαμηνές να τον γεμίσεις ? Στήνεσαι αποχαυνωμένη ..αδιάφορη συχνά..πότε από αγανάχτηση.. που το επιθυμητό αργεί να σε προλάβει και πότε από εγκατάλειψη ονείρων σου από απαισιοδοξία..στήνεσαι και χειροκροτείς..τα ''τσόφλια'' του αυγού..? Άραγε εσύ το πίστεψες..το εκατάπιες και το ένιωσες ποτέ..πως τον κόσμο οι γλάστρες θα μπορέσουνε αυτόν να τον αλλάξουν..να τον σώσουν? Μόδα αυτή φανταχτερή..τραβηχτική..  ..το όνειρο της Σταχτοπούτας..που καταχτά βασίλεια..με το χρυσό της το γοβάκι..χρόνια και χρόνια σε παραμυθιάζουνε μ' αυτό..και προκοπή δε βλέπεις..γιατί σαν σβήσουνε τα φώτα της ράμπας σου που έστησες τα ψεύτικα..στο μαξιλάρι σου σε κατατρώγει η ''μοναξιά''..δεν τρώγονται οι τουαλέτες από την πείνα της ψυχής.. ..και κάκτος μένεις ''ξεάνθιστος'' με αγκάθια φορτωμένη.. γυναίκα εσύ ανδρείκελο και ''στήλη'' του αντρός...

Πως να ξεχάσω..κι ας πάνε χρόνια από τότε αρκετά..που ένα σόου επαιζότανε στην τηλεόραση από έναν σόουμαν πετυχημένο και διάσημο και με ταλέντο αυτός γεμάτο..που είχε ''γλάστρες'' και τις αποκαλούσε έτσι απαξιωτικά..το ''φανταιζί'' το σόου να προβάλει..Κι εγώ..σαν μια δασκάλα ουτοπική..του όνειρου σαν λάτρης.. πάντα ρωτούσα τα παιδιά ..σαν πήγαιναν σε μια τάξη πια μεγάλη..τι ονειρεύονται να γίνουνε..ωσάν θα μεγαλώσουν..

Κρύος ιδρώτας με έλουσε σαν πήρα μια φορά..από ένα κοριτσάκι μες στην τάξη μου απάντηση ..πως ''γλάστρα''στην τηλεόραση.. ονειρευότανε να γίνει..Η ζημιά ήταν ήδη αδιόρθωτη..και είχε γίνει βίωμα  μες στις αθώες τις ψυχούλες..Πάντα τραβάει το γυαλιστερό..κι αν το αρνηθείς θα είναι ψέμμα..Πόσο θολά τα όνειρα..σαν ''έφηβα'' να μοιάζαν..έφηβα ..άγουρα και ''μικρά''..για ένα κορίτσι τόσο φρέσκο..τόσο μικρά μα και ''κοντόφθαλμα''τα όνειρα..χωρίς τη σπίθα..την αχτίδα εκείνη του φωτός..που θα 'πρεπε να ''λούζονται'' οι νέοι !!!

Όχι..όχι δεν είμαστε φυτά..σε γλάστρες και μπαλκόνια  αρσενικών..Κι αν επροτίμησες εσύ κυρά μου εσύ..να γίνεις ένα ξωτικό φυτό..σε αστοιχείωτων και αρπαχτικών της σάρκας γυναικών ..εκείνων των τιποτένιων των αντρών..που μοναχά σεντόνια ξέρουν να αγοράζουνε μεταξωτά..κάτσε στην άκρη μες στο σπίτι σου..κι άσε την εξουσία στις περγαμηνές των γυναικών..που ονειρεύονται τον κόσμο να αλλάξουν..Θα αναρωτιέμαι εγώ πάντα για όλες εσάς..''γλάστρες'' μου με τα ξωτικά φυτά τα πλαστικά:

 << Τι τάχατες εγύρευε παγκόσμια και σε κάθε πολιτείας τα στενά..η αλεπού μες στο παζάρι? >>

Φτηνά σημεία των καιρών..φτηνές κι οι ''γλάστρες'' για την εξουσία..που ευελπιστούν τον κόσμο να αλλάξουνε..με ένα άθλιο  και ακριβοπληρωμένο..για το θεαθείναι φόρεμα..που την ψυχή να ντύσει αδυνατεί...Οργανώνεις φιέστες..ντύνεσαι στολές πανάκριβες και καρναβαλικές..βρίσκεις ακόλουθους να σε χειροκροτούν ..μοιράζεις ψεύτικα εφήμερα χαμόγελα σε αβανταδόρους που διαλέγεις..μα να θυμάσαι πως στο τέλος της γιορτής καρναβαλιού..τον ''καίνε τον Καρνάβαλο'' κι ας τον περιτριγύριζαν με άρμα αρχοντικό και βασιλιά..στους διαδρόμους της φτηνής τους της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Τα ''δίχτυα''..εσύ μου τα 'μαθες να ρίχνω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πάντα το 'χες παράπονο και το 'λεγες στη μάνα μου..μ' εκείνη τη βροντόφωνη..βραχνή απ' τα πολλά τσιγάρα σου..την όμορφη στ' αυτιά μου ακόμα..τη λαλιά σου..- Φανή ..ένα αγόρι εσύ δε μου 'κανες..με γέμισες κορίτσια..Τρία κορτσούδια έχει ο Λιάς..λέγανε στο χωριό..ούτε ένα αρσενικό..ούτε ένα ''κληρονόμο'' για μετά..Περίεργα που ήτανε τα χρόνια εκείνα..που τα αγόρια ήτανε ''παιδιά'' και τα κορίτσια απλώς κορίτσια..Καθώς όμως μας λάτρευες..και το θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα αυτό..χέρι δε σήκωνες επάνω μας..γινόσουνα θεριό ανήμερο ..όταν καμμιά φορά η μάνα μας τράβαγε τα κοτσίδια..

Που να τα βγάλει πέρα η δόλια και αυτή..με τρεις κοπέλες ζωηρές..φοβότανε και ξέσπαγε για καμμιά φορά..θαρρώντας με το φόβο της..πως θα μας προφυλάξει..Θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανες..για να σταθούμε δυνατές στις δυσκολίες της ζωής..σαν ''άντρες'' να σταθούμε..ήμουν η μεγαλύτερη και ήθελες ''αντράκι'' να με κάνεις..να με ''ανδρώσεις'' έλεγες συχνά..Με έπαιρνες συχνά - πυκνά τις Κυριακές σου.. που δεν δούλευες..μαζί σου στο ποτάμι εκείνο το μεγάλο του χωριού..που ήταν γεμάτο πέστροφες..μικρά ψαράκια και μεγάλα..για να μου δείχνεις πως ψαρεύουνε με δίχτυα και καλάμι και κοφίνι... 

Εθύμωνε η μάνα μου..και τα ''βαζε'' μαζί σου..φοβότανε πως θα' χανα την γυναικεία μου την τρυφερότητα..κορίτσι πράμα εγώ και να ψαρεύω..Ούτε το φανταζότανε τότε η δόλια αυτή.. πως μου μάθαινες τη φύση εσύ..την αληθινή..χωρίς φτιασίδια και άγνοια ζωής.. και πως να επιβιώνουμε στα δύσκολα..στα ζόρια..πως να σκεφτόμαστε πως πάντα λύσεις υπάρχουνε για την επιβίωση..και πως η φύση από μοναχή της προνοεί..Ήμουν μικρή..και εσύ δεν καταλάβαινες.. ..πόσο πολύ γραφόταν στο κεφάλι μου το ''ψάρεμα'' αυτό.. Εκαταλάβαινα και εταξίδευε ο νους του παιδικού μου του  μυαλού..περισσότερα από αυτά..που εσύ μου εξηγούσες..

Σήμερα σ' έφερα στο νου μου πάλι και ξανά..κι ας μη γιορτάζουνε οι πατεράδες όλοι σε μια παγκόσμια..που συνηθίζουνε γιορτή..Σήμερα το κατάλαβα καλά..καθώς η αναπόληση με έφερε στις άκρες..στο ποτάμι..Πως μου 'μαθες να ρίχνω ''δίχτυα'' στη ζωή..μου 'μαθες να ψαρεύω..να μη φοβάμαι τη ζωή..τις δυσκολίες να' χω τρόπο να τις ξεπερνώ..να γίνομαι ''ψαράς''..μες στης ζωής τα δύσκολα και του καιρού..τα ''φουσκωμένα'' τα ποτάμια..
Πόση αλήθεια σιγουριά μου ''φύτεψαν'' οι δυνατές σου πλάτες ..που καθώς μικρούλα τις εθαύμαζα..σαν να 'σουνα στα μάτια μου ''Θεός''..Ήρθανε δύσκολοι καιροί..πάντα οι καιροί μες στη ζωή συνηθίζουν να εναλλάσσονται..και τις εποχές των παχέων αγελάδων διαδέχονται.. εκείνες των ισχνών..

Σε κείνο το ποτάμι που ξεκίναγε το δρόμο..το ταξίδι του από ψηλά εκεί..απ' τις κορυφές του καταπράσινου και όμορφου  βουνού μας εκείνου της Ροδόπης..μου έμαθες την ''παιδαγωγική'' για τη ζωή..χωρίς να φοίτησες εσύ..σε παιδαγωγικές σχολές..και σε σχολεία Μοντεσσόρι..Μου έμαθες και μου λεγες..μου δίδαξες ''σοφέ'' πατέρα εσύ..πως:

<< απ' το άλογο θα πέφτουμε..συχνά..μα όλη η ωραία η ''μαγκιά'' για τη ζωή..είναι τα γκέμια απ' την αρχή να τα κρατάς..να ξανακαβαλάς το άλογο και πάλι απ' την αρχή>>  

Τι με έπιασε θα αναρωτιέστε τώρα εσείς..και σας τα λέω όλα αυτά ?
Τώρα καλούμαστε όλοι όσο ποτέ.. τούτους τους ζόρικους καιρούς..που ο πανικός ετρύπωσε στις οικογένειες παντού..να αναλογιστούμε άλλη μια φορά..πως δεν είναι οι παροχές προς τα παιδιά...που τους κάνουν τη ζωή μοναχά καλύτερη..μα ο τρόπος για να ''ψήνονται''..να γίνονται τα ίδια τους''ψαράδες'' της ζωής..τρόπους να εφευρίσκουνε σωστούς..φιλοσοφώντας την αξία  αυτής καθεαυτής ..της ίδιας της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

μυρίζει απόψε γιασεμί..στης πόλης τα στενά. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί..και άρωμα γυναίκας..βραχήκανε και στάζουνε τα αναρριχώμενα φυτά στους κήπους μου..μυρίζουνε ανάκατα..στο νοτισμένο χώμα απ' τη βροχή..καθώς και μέσα στην καρδιά μου..Μ' αρέσουνε τα Σαββατόβραδα ..εκείνα εκεί που σε πηγαίνουνε..σε ''ένοχα'' ..κρυμμένα μυστικά..σαν να 'ναι εικόνα από ταινία παλιακά..σαν το παλιό το σινεμά..Ποτέ μου δε φοβήθηκα το δόσιμο απλόχερα..την ανημπόρια του μυαλού φοβήθηκα πολύ..τις πετρωμένες τις ψυχές φοβήθηκα..και την ''αρρώστεια'' της ψυχής..που γύρω μας επλήθυνε..γέμισε τον αέρα..και να καταβροχθίσει σαν θεριό..τα γεννημένα συναισθήματα ..που τις ζωές μας ομορφαίνουν...

Στο τέλεμα της κάθε εβδομάδας μου..στο τέλεμα της μέρας..''ταμείο'' πάντα κάνω για να δω..αν ''δίνοντας''.. προσφέροντας ''δωρίζοντας''..είμαι άξια να πάρω ..να γευτώ..όχι σαν ανταπόδοση..που και αυτό στους νόμους της ζωής λογιέται..μα σαν μια ευχαρίστηση πως αγαπήθηκα..πως τον προχώρησα τον δόλιο εαυτό μου..πως τα κατάφερα..να γίνω αντιληπτή στους γύρω μου..και να σκεφτούν..να αποφασίσουν μόνοι τους..αν είμαι ο άνθρωπός τους αυτός..που είμαι άξια να αγαπηθώ...

Παράπονο δεν έχω και αχάριστη θα με έλεγα..γιατί πολύ αγαπήθηκα..επλαισιώθηκα..και μου χαρίστηκαν τα ''δώρα''της ζωής..Είμαι ακόμα όρθια και είμαι ανάμεσά σας..και αναπνέω..ζω και γεύομαι ''μικροχαρές'' που μου προσφέρει η ζωή..Μα σήμερα ..σήμερα.. γεμάτο το δισάκι μου αγάπη ..και έρωτα για τη ζωή..και τους ''ξεχωριστούς'' μου τους ανθρώπους..ένα καινούριο Σαββατόβραδο..ένα βράδυ με γέμισμα ψυχής..καλούμαι για να ζήσω..Είναι όμορφα τα Σαββατόβραδα στης πόλης μου εκείνα τα στενά..στα σινεμά..στα σκοτεινά με το γλυκό το φως μπαράκια..μα γίνονται ομορφότερα όταν περιδιαβαίνεις όλα αυτά..κρατώντας σου το χέρι αγαπημένου..Είναι εκείνη η ζεστασιά..στο βλέμμα πίσω από το βλέμμα σου..και η θερμοκρασία του χεριού..σαν δυο ζευγάρια ''γάντια'' μάλλινα.. που ξέρουν να ζεσταίνουν την καρδιά..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.

το ''δαντελένιο''..το λευκό μου το φουστάνι - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ποιός τάχα περπατώντας μόνος και ξυπόλητος..μες στο ''λιβάδι''  της ζωής του δε λαχτάρησε..να σκύψει αγριοφράουλες να κόψει.. να γευτεί ? Τάχατες..ποιός δεν τόλμησε..και ποιός του δεν αψήφησε λάσπες αν θα γεμίσει ? Με άγγιξε η βρωμιά πολλές φορές..μα δε λερώθηκα ποτέ ολοκληρωτικά.. η ''ούγια'' μου μονάχα ελερωνόταν..γιατί ήτανε αδιάβροχο το φόρεμα που μου 'ραψε η μάνα μου..ήταν γεμάτος ο ποδόγυρος δαντέλλα χειροποίητη..και τη χαρά σκορπούσε στο κορμί μου...Μικροί οι άνθρωποι στη γη..ήτανε οι περισσότεροι απροχώρητοι στο νου..''μικροαστοί'' στις αντιλήψεις...''Θάβανε'' τους ανθρώπους για τους ''έρωτες''..που δεν καταλαβαίνανε.. γιατί η ψυχή τους ήτανε στεγνή..Δεν καταλάβαιναν από χαρά..από γεύση..από πετάρισμα ψυχής..γιατί ποτέ τους ίσως  δεν το συναντήσαν...

Ήρθες  μικρή μου μες στον κόσμο αυτό να ζήσεις τη δική σου τη ζωή ..κι όχι τις άλλες τις ζωές..τις μίζερες των ξένων...Θέλει γερά πατίνια..ατσάλινα για να ''τσουλάς'' μέσα στις πίστες της ζωής..να κάνεις πατινάζ..να μη ''σκαλώνουν οι ''δαντέλλες'' σου..σ' αγκάθια που τρυπούν .. Ακούραστη η ψυχή μου..χρόνια τώρα ακούραστη..σκύβει στην ανάγνωση της λειτουργίας της..τις λέξεις της να ερμηνεύσει ακατάπαυστα ..καθημερινά αναζητά.. γιατί.. ένα βιβλίο η ψυχή προς μελέτη και ανάγνωση του καθενός.. από ανέκαθεν και πάντα..Το κεντημένο μου φουστάνι δεν ήταν ορατό με μια ματιά επιπόλαιου αναγνώστη..γιατί ήτανε ''ραμμένο'' στην επιδερμίδα της ψυχής μου...εκεί βαθιά..έλειπε γνώση και σοφία απ' τους ανθρώπους..που ήξεραν μονάχα ακάματα..επιφανειακά..να έρχονται κοντά μου..ήταν ''φουστάνι'' ακριβό..και το αγοράσαν μόνο λίγοι..που γνώριζαν από δαντέλλες ''ακριβές''..είχανε περπατήσει χρόνια στα παζάρια τα ακριβά...

Βρέχει και βρέχει ασταμάτητα στο ολόλευκό μου το φουστάνι..μα να το βρέξει η βροχή..να το μουσκέψει δεν μπορεί...Τις καταπίνει όλες η αγάπη σου.. τα βράδια σαν με παίρνεις μια ζεστή αγκαλιά.. ωσάν το χώμα τις σταγόνες της βροχής που απορροφάει..κι εμένα μένουνε ξανά στεγνά τα όνειρά μου τα λευκά ..Μένουνε ''άβρεχτα''   και χαμογελούν...γιατί είν' κρυμμένα και βαθιά..καθημερινά στο μαξιλάρι της καρδιάς μου..Πως να καταλάβεις αν δεν είσαι άνθρωπος μπροστάρης και αισιόδοξος..αν τη ζωή δεν ψάχνεις καθημερινά..βουλιάζοντας στις γούβες της μιζέριας της καρδιά σου ?Aλήθεια τι να καταλάβεις εσύ..αφού κοπάδι έγινες ..στη μάζα χάθηκες εκείνη του κυριλέ..του καθωσπρεσμού..που αλυχτά για να σε καταπιεί..και που κοντεύει πια να σε τρελλάνει..Δύσκολο είν' πάντα το φόρεμα το ''ταιριαστό'' ..που στον καθένα μας εφαρμόζει..Θέλει ψυχή και δύναμη να είσαι ο εαυτός σου...Γι αυτό..το νου σου εσύ καλή μου αρχόντισσα .. στο ''δαντελένιο'' το λευκό σου φόρεμα..που σε ''στολίζει'' καθημερινά.. και σε αληθινούς παράδεισους σε φέρνει...να το φυλάς προσεχτικά..στο όμορφο ''σεντούκι'' της ψυχής σου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

⫷ξεφυλλίζοντας ''αλκυονίδες''... ⫸

Lawrence Alma-Tadema

Αλλάζουνε οι εποχές.. αιώνες τώρα τους Χειμώνες διαδέχονται οι Άνοιξες κι έπειτα εκείνα εκεί.. τα φωτεινά τα Καλοκαίρια.. Χειμώνας παγερός εις το κατώφλι μας..κι είν' άγριος..βαρύς..μα η ζωή ανίκητη..κρυμμένη στο φεγγίτη καρτερεί..Μιας '' αλκυόνας πέταγμα'' σε όλους μας ..δικαιωματικά ανήκει..σε μας τους ''θιασώτες'' της αληθινής ζωής..που με τις ''γεύσεις'' της και τα ''αρώματα''.. στα σκαλοπάτια της χαράς..πάλι ξανά μας  φέρνει...Έρχονται μες στο ''καταχείμωνο''.. σημεία και τερτίπια του καιρού..όλα καλά..από παλιά..και για σκοπό καλό - μελετημένα.. Τις ψάχνουνε..τις περιμένουνε οι άνθρωποι..ανάσα απ' το αγιάζι για να πάρουν...τις μέρες τις αλλιώτικες..τις ''λαμπερές''.

Μα εγώ από μικρό παιδί νωρίς το εκατάλαβα..ήταν μαθές κι οι ορμήνειες του παππού σαν στάχυα γινωμένα νοημάτων..Εκράταγα ημερολόγιον..σημείωνα τις μέρες μας του ηλίου φωτεινές μέσα στ' αγιάζι και τους πάγους του Χειμώνα..  Κατάλαβα..αφουγκράστηκα..ναι..ναι..είναι εκείνες οι γελαστές..οι λουσμένες ήλιο μα και φως ημέρες μας..''οι Αλκυονίδες'' μας οι μέρες..μέσα στην παγωμένη ενίοτε καρδιά ..που έρχονται στα ξαφνικά..μας παρασέρνουν και μας συνεπαίρνουνε.. σκουπίζουνε το δάκρυ από τα μάτια μας..έτσι σαν μια εκκίνηση..ξανά απ' την αρχή..έτσι σαν μια εκκίνηση για την καινούρια τη σοδειά..για την καινούρια γέννα.

Είν' άχαρη συχνά η καθημερινότητα..και καταντά μονότονη..όταν κρατούμε  τα μάτια μας ερμητικά κλειστά..όταν αδυνατούμε να τις δούμε από νωρίς..και άμποτε δεν τις δημιουργούμε μοναχοί..καθώς περνούν κοντά μας.Αφήνουμε να φύγουν ξεμακραίνουνε  γιατί είναι πάντα δυνατοί..οι Χειμώνες του καιρού και της καρδιάς μας..Μέσα εις το κατώφλι της ζωής..είναι δυνατοί οι βοριάδες που φυσούν ολόγυρα..και θέλει βλέμμα δυνατό και μάτια ανοιχτά για κείνο εκεί το καλωσόρισμα το φωτεινό..για τις ''Αλκυονίδες'' μας τις μέρες.Φέρνει από μακριά ο άνεμος φωνής: προσπάθησε..και μην τις προσπερνάς γιατί έχουν μνήμη δυνατή αυτές..και θα σε εκδικηθούνε..Θα σου θυμίσουνε πως δεν τις χάρηκες..δε γεύτηκες τον ''ήλιο'' που απλόχερα και άπλετα σου χαρίσαν..και μόνος σου θα βυθιστείς.. μέσα στο παγωμένο αγιάζι του ''Χειμώνα'' της ψυχής σου...

Και ξεφυλλίζοντας αλκυονίδες μέρες μες στα χρόνια σου..να το θυμάσαι μην το λησμονάς..πάντα να στέκεις σιωπηλός..να κάμνεις παραλληλισμούς..συγκρίσεις κι απορρίψεις..πως ο καιρός έχει γυρίσματα..και δεν μπορεί για πάντα να 'ναι απλόχερος και δωριστής..ούτε και πλούσια τα ελέη του πάντοτε να προσφέρει. Κοίτα..παρακολούθα τες εκείνες τις κοντούλες τις αμυγδαλιές..πόσο τολμούν..πόσο απαλλαγμένες απ' το φόβο τα προβάλλουνε τα ροζ εκείνα τα ''νυφιάτικα''  τα άνθια τους..στο πρώτο φώτισμα του ήλιου του Χειμώνα..Μέσα εις τον καθένα μας υπάρχουνε σειρήνες που μας προσκαλούν στο φως..Άδραξε την εύφορη στιγμή..φτιάξε   και δημιούργησε..και χτίσε..ζήσε τις ετούτες σου τις λιγοστές..που σου προσφέρονται κάθε φορά..μες στους ''Χειμώνες'' που σε συναντούν ..τις γελαστές..μαγευτικές .. τις λιγοστές..''Αλκυονίδες'' της ψυχούλας σου τις μέρες...

⫷ ξεφυλλίζοντας  ''αλκυονίδες'' ...⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν  

                                          Σοφίας Θεοδοσιάδη..
..............................................................................................................

μικρές..τρυφερές '' αποδράσεις'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ταχύτητες μεγάλες δίχως φρεναρίσματα..''κυνηγητό'' για το κατόπι της ζωής μας..μα τόσο γρήγορα..κάθε φορά..έρχονται μπρος μας τα Σαββατοκύριακα..που εγκαλούμαστε να χαμηλώσουν οι ταχύτητες..να δούμε..να ''γευθούμε''  τη ζωή...Είναι άδικο το ξέρω..το γνωρίζω..το κατανοώ..την κάθε νέα μέρα σου..να την αφήνεις να σου σπαταλιέται μες στα δύσκολα..σ' εκείνα μοναχά.. που την ιλιγγιώδη μας ταχύτητα ζητούν...Και πως αλλιώς θα γίνει όμως να κερδίσεις και τα απαραίτητα..τα καθημερινά..και τα αναγκαία..αν καθημερινά αφήνεσαι..στοχάζεσαι και αδρανείς .. χωρίς να πράττεις..να δημιουργείς...και να πηγαίνεις παραπέρα? 

Πάντα η ζωή μας έχει ένα νόμισμα τριγύρω μας..και πάντα αυτό το νόμισμα μας δίνει δύο όψεις..Από τη μία τη μεριά η ομορφιά..η χαρά ..η ικανοποίηση..που ζητούν την ηρεμία..τη γαλήνη μας..την προσοχή..το στοχασμό μας..για τα τεκταινόμενα..και για τα ''δώρα'' της ζωής..Κι από την άλλη πάλι τη μεριά..η προσπάθεια..η κούραση..η αγωνία και ο κάματος..για να τα καταφέρουμε..να φτάσουμε στο τέρμα..για να κοπεί το νήμα που μας καρτερεί..στη σκυταλοδρομία της ζωής..εκεί κάπου στο τέρμα της επιτυχίας..

Έρχονται όμως κάποιοι άνθρωποι αιφνιδιαστικά..ξανά και πάλι απ' τα παλιά..ανύποπτα..απροσκάλεστα..και φέρνουνε τον ήλιο στη ζωή μας..Είναι ζεστοί..γαλήνιοι και τρυφεροί..εκεί παρόντες σε μικρούλες ''κοντινές '' μας αποδράσεις..αποδράσεις μας ξεχωριστές..αγγίγματα ψυχής..Ξυπνούν την τρυφερότητα..τη θηλυκότητά μας την αντλούν..αυτήν.. που οι κεκτημένες μας ταχύτητες..στιγμές - στιγμές την κρύβουν ..και την αφαιρούν.. Επιδιώκουμε..και θα 'πρεπε..επιλέγουμε μαζί τους να βρεθούμε πάλι και ξανά..γιατί μας κάνουνε να νιώθουμε ''ξεχωριστές'' μοναδικές...είμαστε ο κόσμος όλος για τα μάτια τα δικά τους.. Αξίζουνε λοιπόν τα ''φρεναρίσματα'' οι στάσεις μέσα στη ζωή..εκεί σε στέκια γνώριμα..την τρυφερότητά σου να   ''παρκάρεις''...

Είναι οι αγκαλιές που σε ζεσταίνουνε..εκεί μέσα ''βαφτίζεσαι'' κι έτσι αντέχεις τις βδομάδες..που πάνε κι έρχονται αδιάκοπα..κι όλο τη δύναμη και τη δυναμική σου ..σου ζητούν να καταθέσεις...Μας άγγιξε το άρωμά τους..και αμεταμέλητα εκεί ..ο νους σημάδι έγραψε εντός μας...δεν ήταν μοναχά το άρωμα εκείνο το ξεχωριστό..είναι που γέννησε και συνεχίζει να γεννά μια τρυφεράδα στην ψυχή μας...εκείνο εκεί το άγγιγμα..που αγγίζει τις ψυχές..σαν να 'ναι απογευματινό..μετά τον κάματο της μέρας αεράκι...Επιστροφή.. καθώς και πάλι θα γυρνάς..από της ομορφιάς του αγγίγματος...της τρυφεράδας την αγκάλη.. επιστροφή και πάλι απόψε από τον τόπο σου.. εις το ''κλεινόν το άστυ''..κι ένα τραγούδι μέσα σου ζεστό..αγαπησιάρικο και απαλό...καθώς  αναμειγνύεται  με το ραδιόφωνο..τα σπλάχνα σου γεμίζει με αγάπη..με μια υπόσχεση..την άλλη πάλι Κυριακή.. στης ''τρυφεράδας την κοιλάδα'' να βρεθούμε...

  Δοκίμιον - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

ένα ρέκβιεμ πένθιμο..στη φίλη μας Μερσίνα.- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ένα ''ρέκβιεμ''..ναι ένα ρέκβιεμ πένθιμο..είναι η σημερινή μας η διάθεση...για έναν άνθρωπο που τον γνωρίσαμε εδώ..μέσα από μια φωτογραφία της στιγμής..ένα αποτύπωμα στο χρόνο..και ύστερα σιωπή..Ίσως να ξεκινήσαμε εδώ..μέσα σε τούτη την παρέα...έτσι απλά..ελαφρά.. και με χαμόγελο..κουβέντες και ιδέες και εικόνες να ανταλλάξουμε..για μια επικοινωνία..΄Ησουν Μερσίνα μου γλυκειά..από τους πρώτους φίλους που απόχτησα εδώ...μου μίλησες και με πλησίασες με γλύκα..Καθημερινά μας  ''εμαγείρευες''...και κάθε σου απόγευμα μας γέμιζες εικόνες...

Λένε πως εσιώπησες παντοτινά..μα εγώ δεν το πιστεύω..Έγραψες μες στα μάτια σαν εικόνα σε μορφές που δε φοβήθηκες..την αλήθεια να μας δείξεις..Φωτογραφήθηκες όπως δεν θα τολμάγανε πολλοί...και είδαμε έναν άνθρωπο αληθινό..και την αδυναμία..το εφήμερο..την ματαιοδοξία μας στον κόσμο τούτο..Περαστικοί κι αμίλητοι πολλές φορές..αδύναμοι μπρος στη φθορά του χρόνου.. ένα μονάχα θέλω να σου πω..πως όσο κι αν μιλήσαμε αθόρυβα και σιωπηρά..πίσω από μια οθόνη..πάντα να ξέρεις εκεί που θα πας..πως αισθανθήκαμε όσα καλά εσκέφθηκες για μας..και ''κοινωνήσαμε'' το δυνατόν μαζί σου..
Καλό ταξίδι κορίτσι μου !!!
Ανάπαυση..γαλήνη να 'ρθει πια..στο ταλαιπωρημένο το κορμί σου !!! 

Η φίλη σου - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................