Σαββάτου απόγευμα..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σαββάτου απόγευμα..γκρίζο..Φθινοπωρινό..κι εγώ ψάχνω να ισορροπήσω στα θέλω μου..στις σκέψεις μου στα πριν ..στα τώρα στα μετά..Σε ένα ''καράβι'' επιβιβάστηκα μαζί με σας ..ένα καράβι που μπατάρει από παντού και να βουλιάξει προσπαθεί καιρό..Κι εγώ που έμαθα παραμύθια να γράφω και να ''πουλώ'' κρατώ για μένα το καλύτερο..γιατί είναι και πανάκριβο και να το πουλήσω δεν ευελπιστώ..Αγάπες που δοκιμάστηκαν με τον καιρό..και βγήκαν σκάρτες ..ψεύτικες..κι άλλες που μείνανε στη μέση..Και πάντα ετούτο το παράθυρο με ξεγελά.. κι ας δείχνει απόψε μισό και πάλι το φεγγάρι..Μου δείχνει τα κρυμμένα μονοπάτια της νιότης μου που κρύφτηκαν..χαθήκανε στα σύννεφα..σκορπίσανε στους ουρανούς..τραγούδι γίναν στους αιθέρες..είναι μέσα φωλιασμένα στο φεγγάρι το μισό..

Κοντεύουνε να σβήσουνε οι μηχανές..στου κόσμου το καράβι..κι εγώ σαν τα αποδημητικά πουλιά πρέπει  τις σκέψεις μου να πάρω και να φύγω..Να τις κουρνιάξω εκεί σε μια γωνιά και να κρυφτώ..γιατί η υποκρισία καιροφυλαχτεί..και  ο ποιητής θα προσπαθήσει πάλι απόψε στην τελευταία του στροφή ελπίδα να μου δώσει..Σαββάτου απόγευμα και πάλι αργά και όχι βιαστικά θα σύρω τα βήματά μου πάλι στο παραθύρι και θα το ψάξω ολόκληρο ξανά το παιδικό μου το φεγγάρι..Ανάμεσα από εξεγέρσεις..καψίματα ..ερείπια ..σεισμούς..χαλάσματα και καταποντισμούς..ανάμεσα από κλάμματα πεινασμένων..γέρων ανήμπορων..κακοποιημένων μεγάλων και παιδιών..θα πρέπει πάλι απόψε στη ''γλύκα'' του μαξιλαριού μου να αφεθώ....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
.............................................................................................................

.............................................................................................................

θα συνομωτήσει ο ουρανός.. για τ' όνειρο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κλειδώνω πόρτες και παράθυρα..να ''κλείσω''απέξω προσπαθώ τον άνεμο..που απόψε πάλι βουητά λυσσομανάει στο παραθύρι μου απέξω για να μπει..Είναι Παρασκευής απόγευμα..οι εργαζόμενοι και οι περαστικοί τρέχουνε βιαστικοί..με βήμα γρήγορο στο σπίτι για να φτάσουν προσπαθούν...Πάντα μου αρέσει να παρατηρώ.. την κίνηση..και την οχλαγοή ..μα και τα σιωπηλά..τα σκυθρωπά τα πρόσωπα στου δρόμου τις διαδρομές..γιατί πάντοτε δύο όψεις έχει το νόμισμα καθώς και η ζωή..

Κι εκεί στην ήσυχη τη μικρή μου γειτονιά που πήρε να βραδιάζει..ακούγεται απ' το ραδιόφωνο αυτοκινήτου που ήρθε να σταθεί..στο σπίτι μου από κάτω..μια μελωδία όμορφη..γλυκειά μα και πολύ γνωστή..από τη Συνοικία το όνειρο..μια μελωδία και ήχος ταξιδιάρικος και συναρπαστικός.. μια μελωδία του Μάνου Χατζιδάκι..Ταξίδι κίνησα με το  αγαπημένο μου τραγούδι αυτό..στη συνοικία που τότε έμοιαζε όνειρο..στα νεανικά μου μάτια..Τότε που όλοι οι νέοι σαν κι εμένα πίστευαν τα λόγια..που χρόνια αργότερα διαβάσαμε.. από το λατρεμένο βιβλίο του Κοέλιο..τα λόγια του Αλχημιστή : πως και όλο το σύμπαν συνομωτεί υπέρ μας..για να καταχτήσουμε ό,τι πολύ επιδιώκουμε και θέλουμε και λαχταράμε..Μα καθώς ''ταξίδευα''με το τραγούδι το γλυκό αυτό στη Συνοικία που το όνειρο υπόσχονταν..θυμήθηκα  καλά τη φράση του Κοέλιο..που μου μιλούσε για αέναη προσπάθεια και κυνηγώντας το δικό μας όνειρο..

Και πως να πιάσεις το όνειρο εσκέφτηκα ?Από που να αρχίσεις να το κυνηγάς..και ίσως μια στιγμή και να το πιάσεις?Μα από τον εαυτό σου απάντησα στον εαυτό μου το μικρό..από σένα ξεκίνα να το κυνηγάς..Γίνε απ' την αρχή άνθρωπος..άνθρωπος καλύτερος για σένα..για το γείτονά σου..για το φίλο σου..για το σύντροφό σου..και ζήσε αληθινά..μοναδικά..Αυτό να 'ναι  η αρχή του όνειρου...του όνειρου.. που στα μάτια μοιάζει άπιαστο..μα θα συνομωτήσει ο ουρανός και η Γη..και θα προλάβεις να το αγγίξεις το όνειρο..γιατί θα το χει πλησιάσει ο βελτιωμένος σου και ευτυχισμένος σου εαυτός...

Aλλοίμονο αν βλέπεις όλες τις μέρες ίδιες που έρχονται..είναι σχεδόν και βέβαιο πως θες να ''τυφλωθείς''.. Μπροστά σου ξετυλίγεται ένα καινούριο ..διαφορετικό..ίσως ξεχωριστό διήμερο ανάπαυσης..και αυτό το θαύμα να το ψάξεις στα απλά μέσα μπορείς..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 

Ονειρομάγια Χρήστος Θηβαίος - Αργύρης Λούλατζης

.............................................................................................................. 

Περί Φιλίας..Κικέρων

Υπάρχει πιο γλυκιά εμπειρία από την παρουσία ενός ανθρώπου στον οποίο μπορείς να τα εκμυστηρευτείς όλα, σαν να μιλάς στον εαυτό σου; Τι να την κάνεις την ευτυχία, όταν δεν έχεις κανέναν να τη μοιραστείς; Και πώς θα μπορούσε κανείς ν' αντέξει την κακοτυχία χωρίς το στήριγμα που οι περισσότεροι από μας αναζητούν; Όλες οι επιθυμίες του ανθρώπου έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο: θέλει να αποκτήσει πλούτη για να περνάει καλύτερα, επιζητεί την ισχύ για να κερδίσει το σεβασμό του κόσμου, επιδιώκει τις τιμές για να τον επαινούν, τις ηδονές για να γεύεται την απόλαυση· θέλει να έχει υγεία για να μην υποφέρει και για να αντλεί δυνάμεις από το σφρίγος του σώματος. 

Η φιλία, αυτή καθαυτή έχει πολλά θετικά στοιχεία. Όποιος τη χρειάζεται, είναι εκεί πάντα παρούσα, δεν αποκλείει κανέναν, δεν είναι ποτέ νωθρή. Όπως λένε, δεν χρειαζόμαστε τόσο τη φωτιά και το νερό, όσο χρειαζόμαστε τη φιλία. Δεν μιλώ φυσικά για μια συνηθισμένη, κοινή, συγκαταβατική φιλία, ανεξάρτητα από τα πλεονεκτήματα που τη συνοδεύουν. Μιλώ για την πραγματική, την ολοκληρωμένη φιλία που ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων κατάφερε να κατακτήσει. Κάνει την ευτυχία ακόμη μεγαλύτερη και τη δυστυχία λιγότερο οδυνηρή γιατί μοιράζει το βάρος της. 

πηγή: Κικέρων, Περί Φιλίας - απόσπασμα.
..............................................................................................................

                                       Χάρις Αλεξίου - Οι φίλοι 

...............................................................................................................

καιρός..αληθινών των ''μασκαράδων''.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Να τος και πάλι ο καιρός..ένας καιρός που γέμισε ξανά μεταμφιέσεις..όχι δεν είναι των  μασκαράδων ο καιρός..μα είναι καιρός των αληθινών των ''μασκαράδων''..Εκείνων που φορούν καθημερινά..ένα μανδύα ψεύτικο..να μην κρυώνουν προσπαθούν..σκεπάζουνε τη γύμνια τους και βγαίνουν μες στο πλήθος..Μα είναι αλλιώτικοι και διαφορετικοί ετούτοι οι μασκαράδες..έχει ο μανδύας τους κουρέλια..καμουφλάζ επάνω γαζωμένα....

Κι εγώ που πάντα γέλαγα..με ένα ύφος σκωπτικό..που απεχθανόμουνα τους ήρωες αυτούς..που ψάχνουν μέσα από αυτό να τους προσέξεις..κι εγώ που πάντα ήθελα να γίνομαι ''ήρωας'' των καταστάσεων..που έρχονται και με βρίσκουν..δηλώνω αναζητητής..απ' του Θεού αναζητητής και μέχρι των ανθρώπων..σήμερα γελάω τρανταχτά με τα ανδρείκελα..τους δήθεν και τους άτιμους ..τους βολεψάκηδες που αυτοχρίζονται ήρωες..ενώ δεν μπορούν να ορίσουν το μαντρί τους..

Ήρωες αυτοχρίζονται,κανένας δεν τους έμαθε την ερμηνεία της λέξης ''ήρωας''..την ερμηνεία που την διδάσκουμε..και στα παιδιά από μικρά της Β' Δημοτικού..πως ήρωας είναι ένας άνθρωπος που έχει συνέπεια λόγων και πράξεων..και μετέπειτα..σαν τον αγώνα τον καλό θα δώσει και με πάθος τον πετύχει ...και αμετακίνητος στις ιδέες του και στα ιδανικά..ήρωας είναι εκείνος που αντέχει και επιμένει εις τις θέσεις του..κάνει στάση ζωής τα θέλω και πιστεύω τα δικά του..χωρίς να εξαργυρώνει με ''αργύρια'' αυτήν την προσφορά ..

Κι έτσι μες στο σκοτάδι που ''φωτίζει'' την ηλιόλουστη τη μέρα  τη σημερινή..ψάχνω σαν γνήσιος αναζητητής..έναν ήρωα αληθινό ζωής..που να κοιτάζει δίπλα ..παραδίπλα  και μπροστά..και να ξεκινάει τη δημοκρατία από τον εαυτό του πρώτα και καλά..και  μετά από μέσα από το σπίτι το δικό του...και να' ρχεται και να φτάνει η Δημοκρατία ομαλά..χωρίς φωνές ..κραυγές δαρσίματα..σκοτώματα και σφαίρες..να 'ρχεται σαν κυρά κι αρχόντισσα εις το κατώφλι μας ..του σπιτικού μας εμπροστά..

Κι έτσι ήσυχα ..αθόρυβα και ομαλά..από τη σιγανή φωλίτσα μου..χωρίς ηρωισμούς και ταρζανιές..απόμακρη μέσα από το πλήθος.. που ζητωκραυγάζουνε ''μασκαρεμένοι'' χοροπηδητά..θα κάτσω για άλλη μια φορά για να σκεφτώ..λόγια σοφά..αλήθειες που δεν κρύβονται απ' τις φωνές των ''μασκαράδων'' και τα ουρλιαχτά..λόγια σαν του αγαπημένου μου του Κώστα Βάρναλη :


<< κ' μένα η καλοσύνη μου φαντάστη,-πλάνα ιδέα!-
Να 'σουνα, Πόνε κι 'Ανοιξη,στερνός και τελευταία.>>

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

 Κάνω να βγάλω μια φωνή : ''Σταθείτε αρματωμένοι''
στη γης τη ματωμένη !
Του θάνατου αδερφόποιτοι,ποιος δαίμονας σας σφίγγει...

Μ. Δημητριάδη _Το τραγούδι της ψυχής(Ν.Μαμαγκάκης)

.............................................................................................................

Ναι ..ήμουν κι εγώ εκεί..απέξω.- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ναι..ήμουν κι εγώ εκεί..όχι μέσα στο Πολυτεχνείο..απέξω..μέσα όμως στο χρόνο.. που έγιναν τα γεγονότα..και γνώστης σ' αυτό το κομμάτι Ιστορίας της σύγχρονης Ελλάδας που ονειροπολούσε να φέρει άλλον αέρα στα καθεστώτα της εποχής..Δεν βίωσα εμφυλίους πολέμους..είμαι νεώτερη από την ημερομηνία του εμφυλίου..και νόμισα πως αυτός ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος...και κατά έναν τρόπο ήταν..όχι όμως εναντίον συμπολιτών μου απλών ..αλλά εναντίον συμπολιτών μου με διαστρεβλωμένη ιδέα για τη Δημοκρατία..εναντίον συμπολιτών μου που την Προδοσία βάφτισαν σωτηρία..Ένας πόλεμος για την ιδέα αυτή..που ούτε καν θαρρώ ξεκίνησε γνωρίζοντας τη διάσταση που θα έπαιρνε αργότερα..Και γράφτηκε μια αιματηρή σελίδα τη μέρα εκείνη της 17 Νοέμβρη ..μια σελίδα που θα μου μάθαινε με μιας απ' την καλή και την ανάποδη τη ζωή..μια στιγμή που θα έγραφε μέσα μου όπως και στους περισσότερους από μας...


Κι ύστερα το αίμα πάγωσε..και έμενε να ταυτιστούν οι αξίες αυτές και τα ιδανικά της Ελευθερίας στην καθημερινότητα του πολίτη..Να γίνουν πράξη..να προχωρήσουν τη ζωή σε μονοπάτια δημιουργικά..σε μονοπάτια ελεύθερης έκφρασης σε μονοπάτια αληθινής Δημοκρατίας..Οι προσδοκίες που ήταν ζητούμενο και γραμμένες στις πόρτες του Πολυτεχνείου..ζητούν δικαίωση ακόμα και στις μέρες μας..Χαμένος δεν πάει κανένας αγώνας..μα χαμένοι είναι οι άνθρωποι που τις προδίδουν..Στιχάκια και τραγούδια γράφτηκαν πολλά..άλλα για κατανάλωση κι άλλα μιλώντας για αλήθεια..

Σήμερα η μνήμη μου είναι ακόμα ζωντανή και περιφέρεται γύρω από τις πόρτες τις κλειστές..εκείνες της ουσιαστικής ελευθερίας του ατόμου..εκείνες της ίσης μεταχείρησης των πολιτών..εκείνες τις πόρτες για ΠΑΙΔΕΙΑ..κατ' αρχήν ..γιατί ενημερωμένος πολίτης ενεργός πολίτης..για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ  γιατί στα πλαίσια αυτά δημιουργείς..και ΨΩΜΙ..για αξιοπρέπεια και αυτοεκτίμηση για τον καθένα από μας...Ημέρα μνήμης..ημέρα προσδοκίας...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

Περί τυφλότητας ( απόσπασμα ) - Ζοζέ Σαραμάγκου.

”Υπάρχει άραγε εξουσία , είπε ο πρώτος τυφλός. Δεν φαντάζομαι, αλλά και να υπάρχει, θα είναι μια εξουσία τυφλών που θέλουν να κυβερνούν τυφλούς, σαν να λέμε το τίποτα θέλει να οργανώσει το τίποτα.”[…]
 
Αναπνέουμε το ίδιο σκοτάδι κι όμως ο καθένας αλλιώς παραπατά, άλλα βήματα βρε αδερφέ και καλά κάνει, αλλά γιατί τόσο εξόφθαλμα να στερούμαστε προσανατολισμού.

Γιατί να έχουμε προσανατολισμό θα με ρωτήσετε και καλά θα κάνετε. Έτσι για αλλαγή, να πούμε ότι η βάρκα θα πάει παρακάτω, που σηκωθήκαμε όλοι όρθιοι και κινούμαστε σε πορείες αντίθετες και πώς να κάνει δουλειά ο βαρκάρης κι αυτός τυφλός είναι ο έρμος.

Και δε μιλώ για πρωθυπουργό στο όνομα του βαρκάρη,γιατί ο βαρκάρης ξέρει τουλάχιστον ένα κουπί να το πιάνει, με αυτό βγάζει το ψωμί του, μ’αυτό και την κυρά του.

Ας ξεκουνάγαμε τη βάρκα , έστω δύο λεύγες παρακεί, να αλλάξουμε νερά και παραστάσεις, να κατουρήσουμε κι αλλού κι ας επιστρέψουμε μετά πίσω στο μόλο, ούτως ή άλλως το σκοινί μας βγήκε λίγο , βάρκα κι αυτή με περιλαίμιο σκύλου, σαν και αυτούς που οδηγούν κάποιους τυφλούς.

Σε μια χώρα – συγχωρέστε μου τη λέξη για άλλη μια φορά – όπου οι τυφλοί πολλαπλασιάζονται όσο δίνονται συντάξεις αναπηρίας και κατορθώνουν οι τυφλοί να ‘χουν δυο μάτια αετίσια κάθε που στέκονται ουρά να την τσεπώσουν, χάθηκε να τσοντάρουμε να πάρουμε και λίγο σκοινί παραπάνω για τη βάρκα ;

"Δεν είχαν προσανατολισμό , προχωρούσαν δίπλα δίπλα στα κτήρια με τα χέρια απλωμένα μπροστά , σκόνταφταν διαρκώς ο ένας πάνω στον άλλο , σαν τα μυρμήγκια που προχωρούν στο μονοπάτι , όταν όμως συνέβαινε αυτό δεν ακούγονταν διαμαρτυρίες , ούτε χρειαζόταν να μιλήσουν , κάποια οικογένεια ξεκολλούσε απ' τον τοίχο , προχωρούσε περνώντας δίπλα από αυτήν που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση , κι έτσι συνέχιζαν μέχρι την επόμενη συνάντηση . Πότε πότε σταματούσαν , οσφραίνονταν το κατώφλι μαγαζιών για να μυρίσουν μυρωδιά από φαγητό , ό,τι κι αν ήταν , κι ύστερα συνέχιζαν το δρόμο τους ..."

 Περί τυφλότητας ( απόσπασμα ) - 
Ζοζέ Σαραμάγκου.

..............................................................................................................
 

..............................................................................................................

Πάψε να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

''Πολιτικά αηδόνια''που βράχνιασαν και κελαηδούν βραχνά..κι άλλα που χάσανε την ψεύτικη λαλιά τους..Κι εσύ στη μέση πάντα ..εσύ μικρέ λαέ..που κρέμεσαι από χείλη ψεύτικα...που πάντοτε σου τάζουνε..και πάντα μένουνε ''υγρά'' και μουσκεμένα τα ταξίματα..μέσα εις τα συρτάρια σου..απ' της ομίχλης που τα σκέπασαν οι δροσοσταλιές..τα λόγια τα μεγάλα...Έβαλες τα καλά σου πάλι σήμερα και βγήκες σαν την ''κόρη'' τη νοικοκυρά και τη φρεσκοπλυμένη..να υποδεχτείς γι άλλη μια φορά την ''αίγλη'' σου.. που χρόνια τώρα σου την πήραν..καθώς σου φορέσανε με μιας..με μια μόνο κίνηση τραπεζική..εκείνο το λερό σου το φουστάνι..Μικρή ήσουν και είσαι Πατρίδα μου γλυκειά..και πάντα μου το ήξερα και δεν σε ανέβαζα να ζεις επάνω σε παλάτια..που ουρανοξύστες μοιάζανε μιας άλλης πολιτείας..Μα προσπαθούσα να σε δώ σε μια αυλή γύρω απ' το σπίτι σου να είναι ''ασπρισμένη''.. 

Δεν το εκαταδέχοσουν εσύ..σε συνεπήρε ξαφνικά μια ''μεγαλομανία'' και έτρεχες..βιαζόσουν να πάρεις το''ασανσέρ''. Να σε ανεβάσει στα ψηλά..να 'ρθεις κι εσύ στο ίσο μπόι με τους άλλους..Μα δεν σου το διδάξανε τόσα παθήματα που πέρασες.. πως το ασανσέρ σαν είσαι άμαθος ''ίλιγγο'' πάντα φέρνει?..Δε σου αρκούσαν τα σκαλιά...είχες μεγάλη ιδέα..Κι έμεινες στα αζήτητα σαν ''μεγαλοκοπέλα''..που όλοι στα δόντια την κοιτούν. ..τάχα να τις τα φτιάξουν..Μα τους είναι ευκολότερο να τις τα ξεριζώσουν..

Πάψε λοιπόν να ''βαυκαλίζεσαι'' κόρη μικρή..και μεγαλοκοπέλα..  θα σου ζητήσουνε πολλά ''προικιά'' για να σε''ξεπουλήσουν''.. να σε ''λιγουρευτούν'' και να σε πάρουν οι ''γαμπροί'' σου..Έχε τα μάτια σου ανοιχτά..αν θέλεις να γλιτώσεις..κοίτα καλά .. προσεχτικά..τα δώρα που σου φέρνουν..και θυμήσου για άλλη μια φορά : <<Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας >>.

  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Η τράτα μας η κουρελού.....
<< Κι αν σε ρωτήσει η μάνα μου τι έκανα στην τράτα..να πεις πως την ''εψείριζα'' τη βρώμια μου τη βράκα.....>>
Τα συμπεράσματα δικά σας φίλοι μου αγαπητοί.... 
η φίλη σας Σοφία..

Η ΤΡΑΤΑ, ΣΙΚΑΓΟ 1932, ΚΩΣΤΑΣ ΔΟΥΣΑΣ 

.............................................................................................................

#Απόψε πάλι οι ''λύκοι'' θα ουρλιάζουνε..#

Απόψε πάλι οι ''λύκοι'' θα ουρλιάζουνε..( λες και εσταματήσανε ποτές..?)..κι όχι γιατί είναι Πανσέληνος και όλα είναι ωραία..ούτε κοιτάζοντας τον ουρανό..που ήρθε και εστάθηκε το ολόγιομο φεγγάρι.Κάτω απόψε οι ''λύκοι'' θα κοιτούν..κάτω θα 'χουν στραμμένο το βλέμμα τους οι λύκοι αυτοί..με υποψία θα  κοιτάζουνε τη Γη..Γιατί αυτοί είναι ''λύκοι'' αλλιώτικοι..έχουνε διαφορετική ταυτότητα..είναι από άλλη ''ράτσα'' και γενιά..και έχουν ''σεσημασμένο'' αριθμό..Είναι λύκοι- πολιτικοί- αρπαχτικά..τσανακογλύφτες συμφερόντων.. 

 Λένε πως απόψε..ετούτη τη βραδιά.. της 14ης του Νοέμβρη.. το φεγγάρι θα πλησιάσει από όλες τις άλλες τις φορές..( εδώ και   χρόνια πάνε 68 από τότε) ..τόσο πολύ κοντά στη Γη..που θα φαντάζει στα μάτια μας ακόμα πιο μεγάλο..θα 'ναι ακόμα και περισσότερο απ' τις άλλες τις φορές..πιο φωτεινό και λαμπερό..κι ύστερα πάλι από χρόνια πάλι πολλά ..ετούτο θα συμβεί...

Η φύση δουλεύει ακούραστα με τους δικούς της τους ρυθμούς..Μα..εγώ..που πάντα στέκομαι απέναντι και το κοιτώ..δεν ξέρω απόψε αν και το όνειρο θα γίνει πιο μεγάλο και πιο φωτεινό..και θα 'ρθει τον Πλανήτη μας μαζί μ' αυτό ..για να τον πλησιάσει..Δεν ξέρω πάλι απόψε αν το φεγγάρι μπορεί τον πόνο να απαλύνει των ανθρώπων.. Δεν ξέρω αν οι ''σαρκοβόροι'' λύκοι..που έπαψαν να κατοικούν εκεί ψηλά στον έναστρο ουρανό..και κατεβήκανε στη Γη..αν θα καταπιούν ..και θα ξεσκίσουν πάλι το όνειρο..καθώς ''ουρλιάζοντας'' θα βάζουνε καινούρια σχέδια..για παγκοσμιοποιήσεις..μοίρασμα εθνών..και μοίρασμα ψυχών..σε παραδείσους και κολάσεις κατα το δοκούν...των άναρθρων των ουρλιαχτών..και των πεινασμένων και αιμοδιψών κραυγών τους... 

Δεν το γνωρίζω αν η επιθυμία και η δύναμη να το κοιτάς..και να ελπίζεις..να παρακαλάς..και να νομίζεις πως σου τάζει..δεν ξέρω αν κατέβει πάλι απόψε χαμηλά στα όνειρά μας..δεν ξέρω αυτό αν φτάνει..Έρχονται και ξανάρχονται οι γέμισες αυτές..και το βλέμμα ψάχνει με αγωνία και θαυμάζει και κοιτά..΄και πάλι τα ολόγιομα φεγγάρια..Πόσες αλήθεια φορές δε μας τάξανε ουρανούς με άστρα φωτισμένους.. ..πόσες φορές αλήθεια αυτά τα ίδια δε μας γέλασαν ?
Μα εμείς.. πάντα θαμώνες της βραδιάς αδιάκοπα αυτής..που γίνονται πρόσωπα ολοφώτεινα γεμάτα τα φεγγάρια..πρόσωπα υπερδύναμα..πρόσωπα μάγισσας με ραβδί θαυματουργό..μάγισσες των ψυχών...πάντα θαμώνες μιας ελπίδας που μας τάζουνε..και που τόσο λίγο ..μια βραδιά μονάχα αυτή κρατεί..πάντα πιστοί να μένουμε..κοιτώντας μες στα σύννεφα να βγει ..ψηλά στους ουρανούς..Πόσο πολύ επενδύουμε στη νύχτα αυτή..στη νύχτα που σαν δίσκος πια χρυσός..υπόσχεται..ένα φεγγάρι αλλιώτικο..την προσδοκόμενη ευτυχία να μας φέρει..

Στεκόμαστε πάλι σιωπηλοί..λες και δεν βγαίνουν οι κατάλληλες οι λέξεις για να πούμε..Σιωπές που γίνονται εκκωφαντικές απόψε της σελήνης..κι έρχονται και μπερδεύονται απαλά με τις σιωπές τις τρυφερές της πεινασμένης γι αγάπη και ευτυχία ανέλπιστη ..της όμορφης ψυχής μας..

  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

Μυρίζει απόψε άρωμα βροχής.. και άρωμα γυναίκας..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Πάντα την ηρεμούσε το περπάτημα..ποτέ της δεν την ένοιαζε..αν είναι βράδυ για να περπατά ή αν είν' πρωί.. Ποτέ σε τούτο τον περίπατο δεν έμοιαζε να είναι μόνη..Πάντα θαρρείς και την ακολουθούσε μια σκιά..μία σκιά που αναζητούσε να 'ναι δίπλα της..και να την συντροφεύει..Μα σήμερα αποβραδίς..έβλεπε τους περαστικούς..να τρέχουν ..για να μαζευτούν..μπόρα εμηνύονταν πως θα ξεσπάσει..

Ήταν και Σαββατόβραδο..όλοι ετρέχαν για μια έξοδο ..μια συντροφιά να βρουν..την μοναξιά.. που το σκοτάδι.. που γύρω του άπλωνε..να τη σκεπάσουν με φωνές..και με το ''ρούχο'' της παρέας..Εκείνη επερπατούσε αμέριμνη..δεν την εφόβιζε η βροχή..που έτοιμη ήταν να ξεσπάσει..


Επιζητούσε ίσως να βραχεί..να δροσιστεί..από σταγόνες που ξεπλένουνε το πρόσωπο..μα μαζί με τούτο εδώ το ''ξέπλυμα'' δροσίζουν την ψυχή...Επερπατούσε ασταμάτητα..χωρίς σαφή προορισμό..ήτανε χαμογελαστή..παρέα με τις σκέψεις της..και συντροφιά τα λόγια του..εκείνα που την έκαναν ξεχωριστή να μοιάζει..Όχι καθόλου δεν την ένοιαζε απόψε εδώ με το ψιλόβροχο..που ένα χέρι δεν την ξάφνιασε ..τον ώμο να της πιάσει..Γύρισε πίσω το κεφάλι της..και το 'νιωσε..το κατάλαβε..πως δεν περπατούσε μοναχή..εκείνος την ακολουθούσε..Γινότανε μια παρουσία δυνατή..λες και της κράταγε από κοντά ..σφιχτά και δυνατά το αδύναμό της χέρι..

Ύστερα βράχηκε πολύ..μα πάλι δεν την ένοιαξε.. που περπατούσε στη βροχή..για ένα πράγμα νοιαζόταν μοναχά..μην τύχει και περάσει από μέσα η βροχή..μην τύχει και μουσκέψει και διαλύσει αυτή τη μάσκα που έκρυβε βαθιά.. τη μάσκα.. που εσκέπαζε βαθιά τα δάκρυα.. που είχανε φωλιάσει στην ψυχή της..έβρεχε απόψε ασταμάτητα..μα εκείνη ακόμα περπατούσε...
Μυρίζει απόψε άρωμα βροχής..και άρωμα γυναίκας...
Κείμενο -Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Μέσα από θεϊκές μουσικές..και λιτά..όλο άρωμα γυναίκας..με μια μοναχά εικόνα..η νοσταλγία..ο έρωτας...το άγγιγμα ψυχής..απελευθερωμένα συναισθήματα,,απλόχερο δώρο από την λατρεμένη μου Ευανθία Ρεμπούτσικα !!!!!!!!!!!!!!!!!

Evanthia Reboutsika ~ best of the best ~ ¨¨˜"°º★ 

...............................................................................................................

αγάπης φάτνες και φωλιές..για τα ''ξεχωριστά'' παιδιά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Περνώ έξω από το ''σπίτι'' σου..γυρνώ...κοιτώ..θυμάμαι..τα μάτια τα δικά σου.Στην μικρή αυλίτσα που ''σπόρους'' φυτεύαμε μαζί..''φύτρωσε'' τώρα μια πανύψηλη..απρόσωπη και τσιμεντένια πολυκατοικία..Μα οι ''σπόροι'' που εσπείραμε πίσω εκεί..μέσα στα γόνιμα για σας τα εργαστήριά σας..οι ''σπόροι'' που στο ''χώμα'' έπεσαν σε τούτο το σχολειό..θαρρώ πως εφυτρώσανε μέσα βαθιά εις τις καρδιές σας..Τρομάξανε..τρομάξανε ..το βάλανε στα πόδια σαν σας αντικρύσανε..ακόμα εκεί κάποιες φορές και οι ''δόλιοι''..οι αδύναμοι γονείς σας..

Μα όλοι εμείς που σας κοιτάξαμε κατάματα ..κι όχι στις άκρες των ''κοφτών''ματιών σας..η Νέλλα μου .. δασκάλισσα με ''μαγικές'' τις ικανότητες..αγάπης μάγια έκανε..και σαν χορδές βιολιού ..του αργού μυαλού σας και του χαμηλού..σε εγρήγορση να βάζει..η τολμηρή μου η Χαρά..ο εμπνευσμένος Παντελής..κι όλοι εμείς μαζί..σαν συγχορδίας όργανα ορχήστρας κουρδισμένης..να ψάχνουμε για την ψυχή.. που κρύβετε μέσα σας και να την εξωτερικεύσετε.. εσείς τον τρόπο ψάχνατε αγγελούδια μου και δεν τον εγνωρίζατε..δεν είχατε την επικοινωνία εύκολη σε μας να την εκαταθέσετε..να την εμπιστευτείτε..

Πόσο πολύ θαρρώ πως δεν το άντεχα..καθημερινά στον πόνο του αλλιώτικου..να σκύβω..να αισθάνομαι..και να το επεξεργάζομαι από βραδίς σαν κίναγα στη δουλειά μου για να πάω...Αρνιόμουν να δεχτώ της φύσης γύρω μου..το ''λάθος'' που για σένα έκανε..την αδικία που σε ''κέρασε'' από της γέννας σου την ώρα...Μα θυμάμαι εκείνα εκεί τα πρωινά της νιότης μου..που όλο φλόγα με οδηγούσαν προς εσέ..θυμάμαι τα χαμόγελα τα φωτεινά..τα ανεπιτήδευτα..τα αθώα ..τα αφτιασίδωτα..που σαν τα αστεράκια εφωτίζανε τα πρόσωπά σας τα ιδιαίτερα..που λέγαν πως δε μοιάζανε με των παιδιών των άλλων...

Μα εγώ τα γεύτηκα..τα μύρισα..τα αγκάλιασα τα λούλουδα.. που μου χάριζαν σε ανύποπτες στιγμές τα μάτια σας.. που δεν έμοιαζαν και τα χαμόγελα..ναι.. γιατί ήταν αληθινά διαφορετικά..από των άλλων των παιδιών..Όχι δεν στάθηκα στις άκρες των ματιών..μα κοίταξα κατάματα την αλήθεια που σκορπάνε..άνοιξα τα μάτια κι εγώ διάπλατα..άνοιξα την καρδιά μου..γιατί πάντα μου πίστευα πως οι αγάπες και οι Άνοιξες..ποτέ δεν επισκέπτονται τις κλειδωμένες τις καρδιές..

Έσκυψα πάνω σε γονείς..που ήταν αγάπης φάτνες και φωλιές..για τούτα τα ''ξεχωριστά'' τους τα παιδιά..κι έσκυψα και σε απελπιστικά αδύναμους..και μόνους και ανήμπορους μπροστά στο πρόβλημα γονείς..Άλλοι σας είδαν με μάτι αγάπης καθαρό και σας ενόμισαν αγγέλους.. πως σας έστειλαν στη Γη..κι άλλοι σας είδανε σαν ''βάσανα''..που ήρθατε για να ξεπληρώσετε αμαρτίες των γονιών σας ..Κι εγώ σαν σαστισμένη νέα και άπειρη..γονάτιζα μπροστά στην αποθηκευμένη αγάπη μου ..που φύλαγα να σας χαρίσω τα χαμογελαστά τα πρωινά..έχανα τον επαγγελματισμό μου μονομιάς..και γίνομουν μικρό παιδί μαζί με σας..και προσπαθούσα να φυτέψω σπόρους ''γόνιμους'' στο αργό και ήσυχο μυαλό σας... 

''Κλέβω'' στιγμές από τον άνεμο..τα αδύνατα φτερά της πεταλούδας..που στον άνυδρο Χειμώνα σας μικρά μου..προσπαθούνε να πετάξουν..Θαρρείτε πως δεν βαστάτε στο πέταγμα αυτό το καταχείμωνο που σάρωσε την ''δύσκολη'' ζωή σας..Λένε για σας πως είστε αλλιώτικα μικρά μου...πως δεν καταλαβαίνετε  τις θεωρίες και τα γράμματα στην τάξη σας..που οι δάσκαλοί σας σας διδάσκουν...Κι έτσι που τώρα καταλάγιασα..κι εβγήκα από τις τάξεις καθημερινά..μα μόνο με σύνεση κι αγάπη έρχομουν κοντά σας εθελοντικά..τώρα καταλαβαίνω σίγουρα..πόση αγάπη αληθινή μου ''εφορτώσατε'' μες στης ζωής μου εκείνο εκεί.. εκείνο με τα πολύτιμα..τα ανεκτίμητα τα φυλαχτά..εκείνο το μικρό το βαλιτσάκι...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Έλα μάθε μου άλλες λέξεις
και άλλο τρόπο να αγαπώ
τον σκοπό στα τραγούδια εσύ να διαλέξεις
και να δεις που θα μάθω και εγώ....

                                         Ένα αλλιώτικο νανούρισμα 

...............................................................................................................

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάπου εκεί στα εξήντα και βάλε..ψηλά παπούτσια δε φοράω...έτσι λέει για τα τριάντα το άσμα με την υπέροχη Βίσση..κι εγώ που έμαθα να περπατώ..πάντα με χαμηλά παπούτσια από τα νιάτα μου.. γιατί δε βολευόμουν..απλά έκανα μια διαπίστωση ..που πολύ με βόλεψε και την αγάπησα..τώρα που δεν αντέχουν και πολύ...όπως και πρώτα πια τα πόδια μου στο βάδισμα..πα σε ψηλά και δωδεκάποντα τακούνια...και που ποτέ μου δηλαδή δεν άντεχαν..μα όλοι γύρω μου ελέγανε.. πως είναι πολύ σέξυ..Είναι λέει σέξυ να φορούν ..τακούνια οι γυναίκες..Μα εγώ έβλεπα κάτι άχαρες ..επάνω σε ακριβοπλήρωτες....σαν κότες που  χάνουν το βηματισμό..να πηγαίνουνε ..και να περπατούνε το σέξυ τους να υποστηρίξουνε προφίλ...

Τι το νομίζεις μάτια μου.. πως είναι η θηλυκότητα..και που σε κάνει θελκτική...και γοητευτική και σέξυ..? Τι να σου κάνουν τα ημίμετρα..με τα γοβάκια που φορείς...αν δεν εφρόντισες από νωρίς..να προσαρμόζονται ζεστά στα ποδαράκια σου...αν δεν προδίδουν το βηματισμό..που σε οδηγεί στον έρωτα...στο πλησίασμα ..και στη σαγήνη τελικά...στα μονοπάτια και του σέξυ? Το κουβαλάς από μικρός...είναι που νιώθεις το άρωμα και της ψυχής του άλλου..και θέλεις..το επιθυμείς βαθιά...ένα να γίνουν τα πετάγματα...και να βρεθούν ασφυχτικά κοντά και τα κορμιά...όταν σε κατακλύζει η έκσταση και να την μοιραστείς γυρεύεις..

Έτσι απλά..μακριά από ρήσεις μεγάλων συγγραφέων και ποιητών ..μακριά από βαρύγδουπες και σκορπισμένες εδώ κι εκεί για κατανάλωση λέξεις κενές κι άνευ νοήματος συχνά..θηλυκότητα είναι μια προσπάθεια για μένανε..μια εσωτερική ανάγκη της γυναικείας φύσης να φανεί όλη η Άνοιξη.. που κουβαλάει μέσα της..και  να εκπέμπει ακούραστα τη γλύκα της..αυτήν που επιζητά και η ίδια για να παίρνει...να γίνεται λιμάνι υπήνεμο αυτή..και ο λιμενοχώρος του αντρός..

Ένα γλυκό ταγκό ο έρωτας.. γοβάκια δε διαλέγει..Ανάσες ψάχνει μοναχά να 'ναι όμοιες..φιλιά που ανάβουνε στου έρωτα το βλέμμα..Ξέρει αυτός να περπατά..ξέρει και να διαλέγει..δωδεκάποντα ή χαμηλά παπούτσια κι αν φοράει..είναι κρυμμένα μες στο νου..του σέξυ και της αγκαλιάς παιχνίδια..Φοράει τα ''παπούτσια''που τον κάνουνε να περπατεί..στης απογείωσης τα διαλεχτά τα μονοπάτια..Είναι παιχνίδια του μυαλού.. 
η θηλυκότητα..ο έρως και το ''σέξυ''..

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Κι εγώ φλερτάροντας τον ήλιο..ψάχνω τα χρόνια που 'χουν φύγει..Προετοιμάζομαι να νιώσω κάτι καινούριο δυνατό...και την ψυχή μου θα πουλήσω τώρα στο διάβολο γι αυτό...

Κάπου εκεί στα τριάντα..στα σαράντα ..στα εξήντα και βάλε...
Δε ζω για αύριο ..θα ζω τρελλά για τώρα.....

Ωραία στιχάκια..γεμάτα όρεξη για ζωή..αληθινή ζωή..όχι μίζερη ζωή...Κάπου εκεί στα......και βάλε.....ψηλά τακούνια δε φοράω...μα τρέχω πίσω από τη ζωή ..με τα σπορτέξ..έστω να την προλάβω.....
Η φίλη σας Σοφία.....

                                       Anna Vissi - 30 Kai Vale 

.............................................................................................................

Aγκάθια οι σκέψεις..που τρυπούν..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αγκάθια οι σκέψεις ..που τρυπούν..καθώς η μέρα δύει στο σούρουπο και πλησιάζει το σκοτάδι..Παράξενος ετούτος ο μήνας και απροσδιόριστος..μια με βροχή και μία με χαλάζι..Μαζεύεται ο κόσμος όλος σε μια γωνιά..και απολογισμούς..μετρήματα για το Χειμώνα που έρχεται αρχίζει..Κάποτε που ήμουνα μικρότερη πίστευα.. πως θα παραμείνω για πάντοτε αθώα.. χαιρόμουνα με το παραμικρό..κι έλεγα πως κάθε βράδυ θα κοιμάμαι ευτυχισμένη.. Ποτέ δεν είχα φανταστεί..δεν ήξερα..η άγνοια η παιδική ..η απειρία δεν το επέτρεπε να φανταστώ..πως η ζωή έχει ξαφνιάσματα αναπάντεχα..πως η ζωή δεν είναι πάντα ροζ...Μέσα στο κρύο και στην παγωνιά τρατάρει ολόζεστες στιγμές..και μέσα στην ηλιοφώτιστη λιακάδα ..άλλοτε κρύο ''τσουχτερό''...

 
Τώρα δεν το πιστεύω πια..χάθηκε η αθωότητα και όσο κι αν προσπαθώ..έρχονται βράδια που γεμίζει το δωμάτιο σκιές ...
Κι όχι σκιές από τις σκέψεις τις δικές μου μοναχά..μα από τα εγωιστικά θέλω των γύρω μου..από τον συντηρητισμό που καθημερινά σαν ''φίδι '' μας τυλίγει.. Θέλω προσωπικά..θέλω ερωτικά..θέλω πολιτικά..όλα στα μέτρα τους..κομμένα και ραμμένα..Χάνω τη σκέψη μου συχνά..και αναρωτιέμαι και αμφισβητώ θεωρίες που έχτισα μονάχη μου..μέσα στην ψυχή και στο μυαλό μου..

Να τις ανατρέψεις προσπαθείς..καθώς δε σκέφτεσαι βαθιά..και πιπιλάς και καταπίνεις αμάσητη την καραμέλλα που σου δίνουν ..να μου τσαλαπατήσεις το όνειρο..να σβήσεις με την ασχήμια σου ..τις λάθος επιλογές σου..την όμορφη εικόνα μου ..που χρόνια τώρα με υπομονή ..σαν το ζωγράφο ..''ζωγραφίζω''.. Δακρύζουνε τα λείψανα..κλαίνε μπροστά σου οι Παναγίες.. ψηφίζεις τους πολιτικούς τους κραυγάζοντες άναρθρα και λαοπλανίστικα.. και τους εθνικιστές..λες κι είσαι μοναχός σου ..ολομόναχος..σαν κάτι το ξεχωριστό ..μέσα στον κόσμο τούτο...Και αδυνατώ να τα επεξεργαστώ..κι έτσι χάνεται η μαγεία της λίμνης μου..θολώνουνε τα θέλω αυτά τα εγωιστικά..θολώνουν τα νερά της..Σκύβω..και προσπαθώ..επίμονα να πιώ..μα νερό δεν πίνω κάθε βράδυ..Κι αν το φτάσω για να πιω μου φαίνεται στυφό τις περισσότερες φορές..

Μεγάλωσα πολύ και ξέρω..Οι άνθρωποι είναι μόνοι..και ιδιαιτέρως προστατευμένοι στο καβούκι τους..έστω κι αν αυτό έχει αγκάθια...Κοιτάζω στο νερό και ψάχνω να καθρεφτιστώ ..να ζωγραφίσω μια σκιά..μα βλέπω μοναχά τη δική μου τη μορφή..που ψάχνει απεγνωσμένα την αλήθεια..δεν κρίνω..για να μην κατακριθώ..Κι έρχεσαι εσύ απρόσμενα..για την αγάπη θεωρίες να αναπτύξεις..γιατί μου λες αυτό είναι το ζητούμενο ετούτης της ζωής..μονάχα η αγάπη..Η αγάπη που να 'ναι παρούσα καθημερινά..σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής..

Μου λες πως η αγάπη θέλει πάντα δυο για ανθίσει και να γεννηθεί..Μα εγώ σου λέω ναι εις την αρχή..μα είμαι της θεωρίας του αγαπημένου μου Λουντέμη..Πιστεύω πως είναι η ανάγκη να αγαπάς..μια θεωρία απέραντη και δίχως σύνορα..από μόνη της η αγάπη..Τι κι αν εσύ αδυνατείς να βγεις απ' το στενό το ρούχο που σου φόρεσαν..εγώ σαν θέλω και το νιώσω αγαπώ..κι ύστερα κλαίω στα συντρίμμια μου επάνω..Μα είναι δάκρυα ευτυχίας και χαράς αυτά..δάκρυα αληθινά..γιατί εγώ μονάχη τα κατάφερα ..καθώς εσύ γινόσουν πέτρα και ασβέστωμα ..σε ένα βουνό και κάτω από το χώμα.. Είναι η αγάπη σου αποκρίνομαι ζήτημα σοβαρό..και ερωτικό..και οικογενειακό ακόμα και πολιτικό το ζήτημα θαρρώ..

Η αγάπη είναι επανάσταση από μόνη της..λίγοι εκείνοι οι τολμηροί που ''επαναστατούν'' αληθινά..Δεν μπαίνει σε καλούπια..δε δέχεται προυποθέσεις και όρους..δεν είναι εμπορεύσιμη...Είναι αδύνατον να πιεις να ξεδιψάσεις απ' το ποτάμι της..αν δεν κρατάς ποτήρι στα χέρια σου τρανό..αν δεν κοιτάς ..και αν δεν βλέπεις τις ομορφιές αυτού του κόσμου...μέσα απ' του έρωτα για τη ζωή..μέσα απ' του έρωτα τα μάτια...

Κείμενο -  Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Και ο άνθρωπος ο βαριομοίρης.....μας λέει ο Κωστής Παλαμάς..ο μεγάλος μας ποιητής..και μας τραγουδά ο μοναδικός Χαρούλης.. σε ένα υπέροχο παραδοσιακό τραγούδι..με ξεχωριστά όργανα.....

                                           Γιάννης Χαρούλης - Αγάπη 

..............................................................................................................

Γιάννη Σκαρίμπα, «Φαντασία»

Nα 'ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί
προς έναν δρόμο φειδωτό που σβει στα χάη,
και σένα του καπέλου σου πλατειά και φανταιζί
κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει. 

Kαι να 'ν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά
γι' άστρα, τη ζώνη που πηδάν των νύχτιων φόντων,
κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά
όλο προς τη γραμμή των οριζόντων. 

Kι όλο να λες, να λες, στα θάμβη της νυκτός
για ένα —με γυάλινα πανιά— πλοίο που πάει
όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο που πέφτει εκτός:
όξ' απ' τον κύκλο των νερών — στα χάη. 

 

Kι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο αέρας μαζί
πέρ' από τόπους και καιρούς έως ότου —φως μου—
(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)
βγούμε απ' την τρικυμία αυτού του κόσμου…

πηγή: Γιάννης Σκαρίμπας, Ουλαλούμ.
..............................................................................................................

                      ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΜΒΑΚΗ-ΦΑΝΤΑΣΙΑ

............................................................................................................

Μια παλαίστρα η ζωή.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Nα φύγω θέλω..να εκδράμω..όχι με βαλίτσες και αποσκευές ..μα με αποσκευή μονάχα την καρδιά μου..κι όχι σαν άλλες καθημερινές.. χωμένη στης Πλατείας το καφέ..να περιεργάζομαι άσκοπα τους θαμώνες.. Mοιάζω αλλόκοτη στα μάτια σας..φορές - φορές γιατί έπαψα ..πάει καιρός..αρνούμαι.. δε θέλω πια να σας καταλαβαίνω..Αρνούμαι να κατανοήσω την ανοησία σας..το ανούσιο..το λίγο ίσως και το τίποτα..που γύρω μου σκορπιέται..Να φύγω θέλω.. να εκδράμω απ' της υποκρισίας το ψέμμα το κοινωνικό..που ορέγεται για να την καταπιεί..την αληθινή φωνή.. που απ' τα βαθιά φωνάζει μέσα μου ..φωνάζει να κλείσω τα αυτιά στις σειρήνες τις ποταπές..και τον αληθινό τον τρόπο της ζωής για να διαλέξω.. 

''Σαπίσανε'' από καιρό..πράγματα χιλιοειπωμένα.. ιδέες που κατρακύλησαν σε μια ''νεροποντή''..Νιώθω πως μοιάζει καταστροφικό..να ''πελεκάς'' αργά -αργά..αλλά σταθερά το δέντρο της δικής σου της ζωής..των θέλω σου το δέντρο..Να αναλώνεσαι ..να χάνεσαι ανούσια..όταν εσέ οι άνθρωποι..παύουνε πια να σου ταιριάζουν..Θέλω μέσα στα όμορφα βουνά..εκείνα εκεί τα γνώριμα..εκεί που χρόνια τώρα αγέραστα για αλήθειες μου μιλούν ..με ξέρουνε οι ρεματιές..με γνωρίζουνε οι ασπάλαθοι..με ξέρουν οι ανεμώνες ..οι λεβάντες οι άγριες..εκεί να μένω μοναχή κάποιες φορές..να  ψάξω μέσα στην αλήθεια τους..τη δική μου τη γαλήνη..να ζυγίσω..να μετρήσω και να σκεφτώ..το ''αλισβερίσι'' που έκανα εγώ με την ίδια τη ζωή.. και τη δική μου τη ζωή...Τα ρίσκα μου..τα όνειρα και τις ελπίδες μου..αν τα κατάφερα σε μια καλή τιμή..στους ανθρώπους μου και στους ανθρώπους να ''πουλήσω''.  

Θέλω να είμαι ένα πρόσωπο αληθινό..που μονάχη μου εξωτερίκευσα..κι όχι το πρόσωπο που οι άλλοι μου κατασκεύασαν ..με τα πρέπει και τα θέλω τους..Η ομορφιά απλώνεται διάχυτη.. και οι μυρωδιές μπροστά μου..Εκεί η ησυχία μου μιλά..με προκαλεί..και να τη διακόψω αρνούμαι..μόνο ησυχία και σιωπή ταιριάζει στο τοπίο...Το ξέρουνε οι φίλοι μου..το ξέρουν και οι γνωστοί μου..πως πάντα θέλω για να περπατώ..και να κοιτώ από ψηλά..την πόλη που στο μάτι χάνεται..απ' την απεραντοσύνη..

Στέκομαι εκεί στην κόψη του βράχου σιωπηλή..και να συγκεντρωθώ..και να κοιτάξω μέσα μου επιχειρώ..ποιά είμαι..που βαδίζω...Κι έτσι εκεί στην όμορφη ..γαλήνια εικόνα μου..μέσα και έξω απ' το τοπίο..εισβάλλει η φίλη μου απ' τα παλιά..κι απάντηση γυρεύει..Να με διακόψει προσπαθεί απ' τη σιωπή..και να κοιτάξω να 'μαι χρήσιμη για τη δική της μου ζητά ζωή..Ανατροπές συμβαίνουν κατακόρυφες..και ογκόλιθους στο πέρασμα εκεί κατρακυλούν..μες στη δική της τη ζωή..όπως κατά καιρούς και ολονών μας..Με βλέμμα απορημένο ..φοβισμένο ..διερευνητικό γυρίζω την κοιτώ...

Μια παλαίστρα η ζωή..κι εμείς ανόμοιοι παλαιστές..πότε δυνατοί και πότε αδύναμοι..συνειδητά ή ασυνείδητα ..άλλοτε υποχωρούντες..κατανοώντας ..συναισθανόμενοι ..ίσως και οικτίροντας την αθλιότητα...που σαν το κύμα επάνω μας στέλνουν ανασφαλείς συχνά...Λένε πως η ανασφάλεια είναι συνήθως γένους θηλυκού...Ποτέ μου δεν ξεχώρισα σε γένη και ουσιαστικά.. τους χαραχτήρες σε αρσενικούς και θηλυκούς...Μα ήρθανε βράδια που προβληματίστηκα..σαν στάθηκα σε συμπεριφορές αλλόκοτες...παράξενες...και τότε όχι..δεν εθύμωσα..μα ελυπήθηκα βαθιά..

Είδα γυναίκες διψασμένες..πεινασμένες και ανασφαλείς..κι όχι από πείνα της τροφής..μα από πείνα αγάπης και στοργής...το ρίξαν στην ''κλεψιά''..Μα είναι αλήθεια πως να αντέξουν γύρω τους την τόση μυρωδιά..όταν οι ίδιες δε μύρισαν ποτέ ..ούτε καν έναν κρίνο του αγρού..πως να αντέξουν γύρω τους τόση μεθυστική τη μυρωδιά των γιασεμιών ?Τρυπώνουνε λοιπόν τα βράδια όταν μπορούν..στους ξένους τοίχους σκαρφαλώνουνε..να κλέψουν ..να κλαδέψουνε..κλωνάρια μυρωδάτα και μεθυστικά.. Μα κάπου εκεί προς το ξημέρωμα...λησμόνησαν πως τα κλωνάρια αυτά των λουλουδιών...καταλαβαίνουν από χαϊδέματα..και από καθαρά νερά...Θέλησαν..επροσπάθησαν να γίνουν βάζα και αυτές..και να φυλάξουν κρίνους ..γιασεμιά...μα δεν το κατορθώνουνε...είν' τοξικά τα βάζα και τα λούλουδα τα ξένα...

Άκουσα ιστορίες δυνατές..από φίλους και γνωστούς..άκουσα δάκρυα απελπισίας και πολλά ..όταν ερχότανε ένας χωρισμός..σαν σίφουνας για να σαρώσει σκέψεις που δε βάζει ο νους..για φίλους-   φίλες..προδοσίες..μαχαιρώματα κλεψιές συναισθημάτων..Δεν μπόρεσα ποτές μου συμβουλές εγώ να ξεστομίσω και να δώσω..Πως να απαντήσω σε κλεψιές..πως να το επεξεργαστώ ετούτο το ολίσθημα..που μοιάζει όχι ένα απλό έγκλημα σεξουαλικό..μα ένα ποινικό αδίκημα σε εμπιστοσύνη που σου δείξανε..και την ετσαλαπάτησες....την πέταξες στον κάδο των αχρήστων...? 

Μη θλίβεσαι καλή μου εσύ..της προδοσίας το μανδύα πάντα τον φορούν..οι ανεπαρκείς..οι ελλειπείς..όσοι την ευτυχία από λάθος δρόμο αναζητούν...Σήμερα..αύριο..και συνεχώς..θα φορέσουνε το γιορτινό..το ψεύτικο χαμόγελο..όλοι και όλες τους και οι πάντες ..και θα 'ρθουν να σου κλέψουνε κι εσέ..βαλίτσα με τα συναισθήματα..της προδοσίας έδεσμα να σου τρατάρουνε..αντί μονάχα.. για ένα και μόνο σαν αντάλλαγμα.. ''αντί ενός πινακίου φακής''..Μα η συντροφιά ..η αυτογνωσία σου..ορθώνεται μπροστά σου..σαν μια γλυκειά..επιλογή ''αλλόκοτη'' για τους γύρω σου ας μοιάζει...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Αλλοτινές μου εποχές..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σε μια ζωή φορτωμένη από πίκρες ..χαστούκια..ξεραϊλα ψυχής και απανθρωπιά..είναι όμορφο την πίκρα σου να διώχνεις..να προσπαθείς τουλάχιστον.. βουτώντας μες στο βάζο το γλυκό των αναμνήσεων των παιδικών και των νεανικών σου χρόνων..να πασαλείβεις το μικρό σου δάχτυλο..σαν το γλυκό που εδοκίμαζες..κρυφά απ' τη μαμά.. Χρόνων που σε γεμίσανε χαρές και ζεστασιά..με τις μικροστιγμές, τα ασήμαντα ..τα απλά..Εκεί μες στα πλακόστρωτα σοκάκια της..  της πόλης μου..οι μικροπωλητές και οι καστανάδες ..κάνανε με την παρουσία τους το παγωμένο απ' τους αέρηδες και τις βροχές τοπίο..το κάνανε να μοιάζει πιο ζεστό..καθώς τα κάστανα γυρνάγανε με τη ''μασιά'' και γέμιζαν με μυρωδιές τα όμορφα στενά μας τα δρομάκια..

Σάμπως θαρρείς πως είχαμε και χαρτζιλίκι αρκετό..ή και περισσευούμενα λεφτά..Μα τα πράγματα ήτανε τότε και αλλιώς..με ένα μοναχά αυγό σαν το αντάλλασσες.. .έπαιρνες πέντε κάστανα ψημένα..μοσχοβολητά...Σαν το μελίσσι που μαζεύεται γύρω απ' τη βασίλισσα το μέλι να ρουφήξει.. τρέχαμε..εμαζευόμαστε με τη σειρά στον καστανά μπροστά...

Σήμερα..πάλι η μνήμη επίσκεψη μου έκανε στα ξαφνικά..μέσα στης μεγαλούπολης πια το πλακόστρωτο..αντίκρυ απ' το καφέ μου ..εκεί σε μια γωνιά μες στην Ερμού..πάλι περιτριγυρισμένο βλέπω έναν καστανά..με μεράκι σε χωνάκι να σερβίρει την πραμάτεια.. Τώρα στο μικρό πορτοφολάκι τα παιδιά..δεν έχουνε κρυμμένα δυο αυγά..που να βρεθούν κι οι κότες εδώ μέσα..τώρα λίγα ευρωπουλάκια περισσά..που η γιαγιά εφρόντισε τα εγγονάκια να τροφοδοτήσει..

Μα τα παιδιά είναι παιδιά..και ξέρουν πάντοτε να γεύονται μικροχαρές στην καθημερινότητά τους..Τραβώντας φέρνουν τη μαμά σε τούτη τη γωνιά..που στήθηκε ο μερακλής..κι ο μεροκαματιάρης καστανάς της πόλης...

Όχι δε ντρέπομαι την αδυναμία μου ..την τρυφερότητά μου να δηλώσω..που έρχεται στιγές - στιγμές για να με κατακλύσει..Θέλω να είμαι άνθρωπος κανονικός..με τα ευαίσθητα σημεία μου..και να γελώ..να κλαίω..να αισθάνομαι..και να λυγίζω..Το ξέρω τώρα πια καλά αυτό..όποιος πολύ αγαπήθηκε από τα μικράτα του..αυτό το κουβαλά..το εκδηλώνει ό,τι και να του συμβεί..έχει να δώσει και να πάρει..Δε στέγνωσε η ψυχούλα του..γι αυτό και ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη του..όταν θωρεί ετούτα τα μικρά παιδιά..που ανέμελα..γεμάτα αθωότητα..καταβροχθίζουν   τη μικρούλα αυτή τη νοστιμιά..Στιγμές..και νόστιμες πολύ.. οι παιδικές μας μνήμες..

Πάλι ο παππούς μου με ''χαιρέτησε'' από μακριά..καθώς γυρνούσε απ' το λιβάδι στο μικρούλη μας χωριό..κι είχε γεμάτο το καπέλλο του με κάστανα...που μάζεψε μονάχος του..για να τα φέρει να τα βράσει η γιαγιά..Γιατί τα βράζαμε εμείς τα κάστανα.. εκεί μες στο μικρό μου χωριουδάκι..Μα ήτανε πιο νόστιμα τα κάστανα του καστανά..ψημένα καθώς γέμιζαν τον αέρα μυρωδιά.. Ο κυρ- Θανάσης έπιανε από όταν Φθινοπώριαζε..από νωρίς δουλειά..και έψηνε σε κείνη τη γωνιά μέχρι που να 'βγει ο Χειμώνας..είχε και πέντε στόματα στο σπίτι του να θρέψει..έκανε πάντοτε όλες τις δουλειές..μεροκαματιάρης άνθρωπος..τη ζωή του εκυνηγούσε..
Πάντα θυμάμαι και τα λόγια της γιαγιάς :
«Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι και το κορίτσι φίλημα πρωί και μεσημέρι ». 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
.............................................................................................................

Με μεράκι και ''μαγκιά'' μεγάλη η ζεμπεκιά......

Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ - ΣΚΟΥΤΑΣ - ΜΗΤΑΡΑΚΗΣ - ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ

Στίχοι:  

Κώστας Κοφινιώτης

Μουσική:  

Δημήτρης Σέμσης

Μέσα στη βαρυχειμωνιά
τώρα που κάνει κρύο
με τη φουφού μου στη γωνιά
περνάω μεγαλείο.
Έχω κάστανα στην πένα, κάστανα ξεροψημένα.

Μέσα ζάχαρη γλυκά τα κάστανα που ψήνω,
μ’ ένα φραγκάκι μοναχά τέσσερα αμέσως δίνω.
Στα κορίτσια δεν την χάνω, δίνω κι ένα παραπάνω.

Πήγαινε μια στο σινεμά και στάθηκε μπροστά μου.
Τα κάστανά σου είναι ωμά, μου είπε, καστανά μου.
Φούρνος μ’ έκανε να γίνω και μαζί της να τα ψήνω.

............................................................................................................. 

.. ''παγωμένοι'' και άπραγοι ..σε κακέκτυπο θίασο εμπρός- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Χειμωνιάζει αργά-αργά καθημερινά..κυριολεκτικά και μεταφορικά..Σκοτεινιάζει ..και φορτίο βαρύ..να σηκώσεις φτερά δυνατά πια σου λείπουν...Κι όλοι εμείς ''παγωμένοι'' και άπραγοι ..απροετοίμαστοι για την παγωνιά..που τυλίγει κορμιά και ψυχές..οργιζόμαστε..φουρκιζόμαστε ..πληγωνόμαστε..θλίψη κυριεύει το νου..τις καρδιές..Λες και μπήκαν ληστές από παντού..να σαρώσουν τα σπίτια..τις αυλές..τις ψυχές..Ζητούν και ζητούν..να απομυζήσουν ζωές προσπαθώντας.. αδηφάγα.. λες κι είναι θηρία στο δάσος..αλυχτούν ..χαμένοι κι οι ίδιοι ηγέτες..διευθυντήρια χαμένα σε κόλλες χαρτιού..παγωμένες οι μάσκες τους όλες..λες και ζουν σε έναν άλλο πλανήτη..λες και ανάμεσά μας αυτοί δεν κατοικούν..

Παγωμένο το βλέμμα ψυχρό..αντρών ..γυναικών αλλοτριωμένων μορφών..Και η οργή μας μετατρέπεται σε θλίψη..Μία θλίψη μεγάλη ..τρανή..που πηγή της θαρρώ είν' η απραξία..που απλώθηκε γύρω παντού..Σιωπηλά παραμένουν τα στόματα.. ανοιχτά απορημένα τα μάτια..για το έργο ετούτο μπροστά μας..φαρσοκωμωδίας αντίγραφο μοιάζει.. κακέκτυπος θίασος..με αισχρούς ηθοποιούς..Κλέβουν και κλέβουν και κλέβουν..ληστές αδηφάγοι..αχόρταγοι κλέφτες..κλέφτες πορτοφολιών των νοικοκυραίων ανθρώπων..κλέφτες ζωών με ονείρατα..κλέφτες ατιμώρητοι χρόνια που μένουν..Κι η οργή εσχημάτισε όρη ψηλά..θα γκρεμίσει αναβάτες τρελλούς..μα και τους ίδιους τους ''κλέφτες'' σωριασμένους θα έβρει..

Η ασφυξία του ''πνιγμένου''..η θλίψη ριζωμένη βαθιά θα ανταριάσει σιμά..θα ξεσπάσει..ήρεμη μοιάζει η θλίψη και τώρα..μα η ήρεμη δύναμη έχει πάντα τις ρίζες βαθιές..Αναβάτες γυμνοί και μοιραίοι όλοι εσείς..ξεγυμνώνετε ψυχές..ληστές αξιοπρέπειας της ανθρώπινης ύπαρξης..ερπετά τυλιγμένα να σέρνεστε..σε καρέκλες γυμνές.. εξουσίας καρέκλες που πια δε θυμίζουν..Καταντάτε ληστές .. νηστικοί ..πεινασμένοι..και στα πιάτα απλώνετε γλώσσα φτωχών..για να ''γλείψετε'' αξιοπρέπεια λίγη για σας..αν σας έμεινε αγωνία τα βράδια ακόμα..για τις πράξεις ''ληστείας'' αυτές...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 Στίχοι: Νότης Περγιάλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία : Μαίρη Λίντα

Μίκης Θεοδωράκης - ΤΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΑ - Μαίρη Λίντα.

............................................................................................................. 

Η Παναγιά η γιάτρισσα..κι εσύ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η Παναγιά η Γιάτρισσα προσμένουνε όλοι οι πιστοί..στη Γη να κατεβεί και να τους σώσει..όχι δε θέλω να τα βάλω με την Παναγιά..είτε την ονομάζουν Γιάτρισσα..είτε και Γρηγορούσα.. Μόνο να σου θυμίσω πως να ''προσκυνάς'' και να προσεύχεσαι ..να εύχεσαι...κι εσύ ''τη χείρα να κινείς''.. άπραγος να μη μένεις..Γιατί τι να σου κάνει και η δόλια η Παναγιά..όταν με λάθος τρόπο την εκατασκεύασες εντός σου ? Κάθομαι καθισμένη σ' ένα πάρκο και κοιτώ..καθώς ρουφώ τον αχνιστό καφέ μου..

Παιδάκια είναι το πάρκο και η παιδική χαρά..γεμάτη από φωνές και γέλια μα και κλάμμα..Τρέχουνε γύρω σαν σπουργίτια που ζητούν σποράκια ..ψίχουλα..λίγη χαρά κι αυτά να πάρουν..Πέφτει το μάτι μου στα ξαφνικά πάνω σε δυό μικράκια..δυο τρισχαριτωμένα ζουζουνάκια όμορφα αγόρι και κορίτσι..Μπαίνουν και βγαίνουν μέσα στο γκαζόν..που αυτή την ώρα εδώ την πρωινή..ποτίζουνε τα ποτιστήρια..

Γελούν και βρέχονται..χοροπηδούν..γελάνε και φωνάζουν..Κι η μάνα τους η καψερή..χαμογελώντας με σπαστά ελληνικά τους λέει να βγούνε έξω..να σταματήσουν το παιχνίδι αυτό..είναι Φθινόπωρο και κρύο σήμερα..και πως βρεγμένα θα κρυώσουν..Κι εκείνα εντελώς την αγνοούν και συνεχίζουν το παιχνίδι..καθώς αυτή τα κυνηγά..χαμογελώντας να τα πιάσει..

Και ένας κύριος από το τραπεζάκι του το διπλανό..που μόλις γύρισε απ' την προσευχή της Παναγιάς της Γιάτρισσας ..το εκατάλαβα γιατί εκράταγε βασιλικό που στην εκκλησιά τους εμοιράσαν..σκύβει και λέει της διπλανής κυρίας του..με το μακρύ πουκάμισο..εκείνης της σεμνής της Χριστιανής ..της χαμηλοβλεπούσας..που πήγε στο ευχέλαιο για να προσευχηθεί..  και τη χάρη της Παναγιάς για να ζητήσει..Αλβανάκια είναι κυρά μου αυτά..τι περιμένεις για να κάνουν..Κι αυτή σαν άλλος δικαστής..κουνάει το κεφάλι της και συναινεί..κάνει αμέσως και τον δικαστή..τη συμπεριφορά του παιχνιδιού..για να καταδικάσει..

 Κι η μάνα τους ..εκείνη η δαχτυλοδειχτούμενη η μάνα τους..που δεν τα συμμαζεύει και ενοχλούν ..κραυγάζεις δυνατά..? Πού σε ενόχλησαν εσένα ''άρχοντα'' που πίνεις τον καφέ σου..ξύνοντας το κεφάλι και τη μύτη σου απολίτιστε.?. Κανείς ποτέ του εσένα δε σου μίλησε..κανείς δε σου το έδωσε ποτέ σου να το καταλάβεις.. πως ο πολιτισμός στην καθημερινότητα..απ' τα μικρά και τα ασήμαντα πάντοτε ξεκινάει..και λιαίνει τις γωνίες και τις διαφορές..πάντοτε των ανθρώπων..

Μα πόσο ανόητοι..πόσο λειψοί  είναι οι άνθρωποι αυτοί..που θαρρούν πως έχει εθνικότητα το παιδικό παιχνίδι..!! Τους κοιτώ και τους παρατηρώ..και βλέπω μονομιάς τη φτώχεια του μυαλού τους..Ανυποψίαστοι απ' τη ζωή.. ανυποψίαστοι κι απ' την αγάπη.. Μόλις γυρίσανε απ' την προσευχή..για σκέψου και φαντάσου !!! Αν τους ρωτήσεις πότε χάιδεψαν ένα μικρούλη κεφαλάκι..ίσως και να 'χουν ξεχάσει πότε έγινε αυτό..ίσως μονάχα πετροβολισμούς ..μονάχα να θυμούνται.. Μην εκπλαγείς και αν τους δεις σε συγκεντρώσεις.. που μιλούνε για ξυλοδαρμούς και άγριο και  φανατισμένο ρατσισμό..

Δεν μου αρκεί που εσύ εικόνες θα μου αναρτάς ψυχοπονιάρικες παιδιών και θα τα ''διαπομπεύεις'' κρατώντας ένα ξεροκόματο ..τάχα πως πολύ τα σκέφτεσαι.. για να χτυπήσεις εις το θυμικό μου...Αν δεν τολμάς μια σύσταση και μια παρατήρηση και μία συμβουλή στους άκαρδους αυτούς και υποκριτές..που παρουσιάζονται καθημερινά μπροστά σου για να δώσεις..σταμάτα υποκριτικά να μου παρουσιάζεσαι..πως τάχα εσύ το διαφορετικό αντέχεις..Ναι το αντέχεις..τι να πω..όσο δεν βρίσκεται στην πόρτα σου μπροστά ? Άραγε εσύ ποτέ σου πήρες το δρόμο του ξεριζωμού πήρες το δρόμο για την τύχη σου να κυνηγήσεις..ένιωσες ξένος ?

Εδώ μέσα στο πάρκο δεν μπορώ ανάλυση της Παιδαγωγικής εσένα να σου κάνω..δεν είναι ο χώρος ο  κατάλληλος..και αμφιβάλλω κι αν θα την καταλάβεις..Να σου εξηγήσω πολύ θα 'θελα πως εσύ μονάχος δημιουργείς το διαφορετικό..εσύ κολλάς ταμπέλες στα παιδιά..εσύ και στους ανθρώπους..εσύ τους στιγματίζεις τις ψυχές..και μην απορήσεις διόλου φιλαράκο μου αν  μια βραδιά..αν σαν φαντάσματα ορθωθούνε εμπροστά σου..

Σύρε και πήγαινε στην Παναγιά ετούτη τη φορά ..στην Παναγιά τη Γρηγορούσα..μήπως και σου αλλάξει τα μυαλά για τα καλά..και μη βασίζεσαι στα αγιασμένα σου βασιλικά..μα το μυαλό σου ακόνισε και κοίταξε φίλε μου.. να νιώσεις κάποτε αγάπη..Αγάπη θέλουν τα παιδιά..κι όχι βασιλικά να τους χτυπάς στο μέτωπο..και να καρτεράς μ' αυτά και την υποκρισία σου.. τον κόσμο να αλλάξεις..σαν δεν κατόρθωσες ακόμα εσύ..τον βλοσυρό σου εαυτό..να τον εμαλακώσεις.. και να τον κάνεις να σκεφτεί και σοβαρά..τον κόσμο τούτο το μικρό ..μα πάντοτε ενιαίο..Να τον εδείς με μάτια διάπλατα ..σαν ένα σύνολο της φύσης και εσύ..μαζί με τους υπόλοιπους..στον ίδιο κύκλο να εβρίσκεσαι..έτσι σαν ένα στοιχείο μαθηματικό... σε σύνολο πως είσαι τοποθετημένος..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

 Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις.
Τραγουδά παιδική χορωδία.
Από την ταινία 'Sweet Movie'.

Μάνος Χατζιδάκις - Τα παιδιά κάτω στον κάμπο 

..............................................................................................................