Tον δικό μου αγαπημένο άντρα τον ερωτεύτηκα ολάκερη.Θα ξέρετε σίγουρα τι θα πει ολάκερη,το είδα στα μάτια σας πως το ξέρετε,στους κύκλους κάτω απ' τα μάτια σας που πότε πότε σκουραίνουν.Ολάκερη ,λοιπόν ,τον ερωτεύτηκα..έως θανάτου..κυριολεκτικά..όπως άλλοι δηλώνουν << ελευθερία ή θάνατος>>..εγώ ένιωθα << εκείνος ή θάνατος >>.Και το εννοούσα όταν χρειάστηκε.έτσι διάλεξα...άλλο ζήτημα τώρα αν ζω...
Το ότι επιζώ - κάποια βραδιά κάποιοι με έσωσαν- πότε το θεωρώ θαύμα ,πότε ατύχημα,δεν έχω καταλήξει. Κι εκείνος ολάκερος μ' ερωτεύτηκε ,το γνώρισα βαθιά.Δεν ξεγελιέσαι με τον έρωτα,όταν συμβαίνει..άλλο αν αλλάζουν αύριο οι συσχετισμοί αδυναμιών που σχηματίζουν ένα ζευγάρι.Άλλο αν επεμβαίνει ένας δαίμονας πλεονεξίας.Άλλο αν εμείς αλλάζουμε γιατί είμαστε ρευστοί και υγροί..οι δυνάμεις της σελήνης μπορούν κι αντιστρέφουν τη ροή του πορθμού.
Όμως όταν συμβαίνει ο έρωτας ,το ξέρεις καλά.Στον κοινό σπασμό αστράφτουν όλα..και τα βλέπεις .Ας σκοτεινιάσουν μετά.Εκείνο όμως που τότε αντίκρισες ,χαράσσεται αληθινό,το πιο αληθινό, της αποκάλυψης.Ο δικός μας έρωτας κράτησε σαν διαρκής κοινός σπασμός.Το ξέραμε και οι δυο τι ήταν εκείνο που συνέβη.......................................................................................... ..................................................................... Μέχρι τη νύχτα που εκείνος άλλαξε...Η πανσέληνος αντέστρεψε τα νερά του πορθμού.... Η αγωνία όταν ρωτάς << Για πάντα? πες μου πως είναι για πάντα !>>.είναι αγωνία φυσική και μεταφυσική.Και η βέβαιη απάντηση <<Για πάντα!>>. είναι μια απάντηση ειλικρινής.Εννοεί : << Τώρα μόνο,για πάντα >>.Πρέπει να είναι κανείς προετοιμασμένος.Γίνεται ?Κάθε ερωτευμένος περιφρονεί τον κανόνα,είναι σίγουρος πως ζει τη μόνη εξαίρεση.......................... ............................................ << πάντα >>........................................................... Το δικό του το ράγισε λοιπόν...έπειτα από χρόνια ενωμένοι,από παιδιά μαζί,μπήκε στο σπίτι μια νύχτα κατάχλωμος και δυστυχής να ομολογήσει πως αγκαλιάστηκε με μια άλλη γυναίκα...........................
Καινούρια πάλι εβδομάδα ξεκινά και τα όνειρα αχαλίνωτα.. τρέχουν να φτάσουνε το τέλος της διαδρομής...που οι ελπίδες όλες τους ατόφιες περιμένουν...Τρέχουν σαν άτια τα όνειρα μέσα στα δύσκολα τα χρόνια αυτά της οικονομικής παγκόσμιας κυριαρχίας...Μα αυτά διόλου δεν νοιάζονται,καθόλου δεν πτοούνται...και αδιαφορούν...μου το μηνάει έξω στην αυλή μου η ροδιά...που άνθια γέμισε ξανά και προσπαθεί καρπούς για να γεμίσει...
Κι εκεί ,μέσα στην πρωϊνή σιωπή..που σπάει τη μοναξιά..ήρθε και επίσκεψη η αγάπη μούκανε..έτσι απρόσκλητη απ' το ρολόι της μνήμης μου ...κι απ' τα παλιά...να μου μιλήσει πάλι αυτή...και να γεμίσει με άνθη τα κενά...που άφησαν στα ράφια της ψυχής...τα χρόνια μας τα δύσβατα..που άλλοι για μας τα ζωγραφίσαν...Κι εγώ την καλωσόρισα...γιατί μου φάνηκε μεστή...ελπίδες έφερνε μες στο πανέρι το γεμάτο της...και αυτές τις είχε ανάγκη η ψυχή...Έτσι να διώξει θέλησε το γκρίζο από τα ράφια και χρώματα να βάλει..να στολίσει..ακόμα και το σύννεφο απ' τη βροχή που συχνά μας απειλούσε...πως θα ξεσπάσει έλεγε απότομα και θα μας παρασύρει σαν χείμμαρος ορμητικός στα βρώμικα νερά του...Ήρθε η αγάπη ορμητικά να διώξει τους Χειμώνες που μας απειλούν καταμεσίς το Καλοκαίρι...
Μου θύμισε ξανά και πάλι και ξανά...και μου το είπε φωναχτά...μα και ψιθυριστά μέσα στο αυτί...πως πέρα και μακριά από τις μίζερες και καταστροφικές και ποδηγετικές τις σχέσεις τις πολιτικές μέσα εις τη ζωή μας...υπάρχουν και οι άλλες οι ανθρώπινες...οι ζεστές και οι αγαπησιάρικες...αυτές που σαν την ένεση την τονωτική και μυοχαλαρωτική...σε ανακουφίζουνε ...σου δίνουν δύναμη ...σου προσθέτουν ενέργεια και σε τραβούν μπροστά... Μούπε και για την ''ύλη'' και για την αξία της...πως γι αυτήν η αξία της είναι μηδαμινή..μα εγώ δεν την επίστεψα..και πάλι μου άφησε χιλιάδες απορίες και αναπάντητα τα ερωτηματικά. Απορημένη την εκοίταξα πολύ τούτο το πρωϊνό...εκεί καθώς το βλέμμα μου εκλέβανε τα νυχτολούλουδα, που μες στη νύχτα ανθίσαν..και λίγο πριν τα άνθια τους μαζέψουνε μες στο χωνί κλειστά...για να τα ξαναπλώσουνε τη νύχτα πούρχεται και η δροσιά...η δροσιά που αγαπούν και γεύονται ...μόνο τα νυχτολούλουδα ...αυτά τα ασήμαντα χωνάκια πότε μωβ και πότε άσπρα ..πότε ροζ...στους φράχτες, όπου μόνα τους πολλές φορές φυτρώνουνε...στα αραχνιασμένα σπίτια της αγάπης... Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Τα λόγια ήσαν της θάλασσας,
γυρίσαν στο βυθό τους,
σαν τους μεγάλους έρωτες
που σβήνουν στον ανθό τους.
Σαν τον καπνό στον άνεμο
οι μέρες ταξιδεύουν,
θολώνουν τον ορίζοντα,
τα σύνορα στενεύουν.
Μα εγώ ξυπνώ κάθε πρωί
και λέω δε με νοιάζει,
μα η νύχτα ακόμα με κρατά
κι η μέρα με τρομάζει.
Τα λόγια είναι γράμματα
από παλιά σφραγίδα,
μα τα διαβάζω μέσα μου
κι ας άλλαξαν σελίδα.
Σαν τον καπνό στον άνεμο
οι μέρες ταξιδεύουν,
θολώνουν τον ορίζοντα,
τα σύνορα στενεύουν.
Μα εγώ ξυπνώ κάθε πρωί
και λέω δε με νοιάζει,
μα η νύχτα ακόμα με κρατά
κι η μέρα με τρομάζει.
Είναι αλήθεια πως πονάνε και οι ψυχές...πολύ πονάνε και λυγίζουνε φορές-φορές...έρχονται μες στα βράδυα οι λαλιές που σου μιλούν και σου θυμίζουν μνήμες ...αναμνήσεις πότε όμορφες και άλλοτε πικρές...Δυσκολίες και προβλήματα επιβίωσης, ..προσαρμογής.. ''ανυπέρβλητα'' φαντάζουνε για τον αδύναμο τον δικό σου τον ''κορμό''. Προβλήματα προσωπικά,ενδοοικογενειακά, εργασιακά..κοινωνικά..απογοητεύσεις συναισθηματικές..Και τότε χάνεσαι ..πονάς...στενεύουν τα παράθυρα του νου..και αναζητάς να απαλύνεις τους τριγμούς...Θέλεις να γιάνεις τις πληγές...με ''αλοιφές'''και γιατρικά ανήμπορα τον πόνο να σου γιάνουν...Αλοίβεις προσωρινά τις ματωμένες σου πληγές...με φάρμακα που ανακούφιση και λήθη προσδοκάς πως θα σου φέρουν...
Τρέχεις σε ουσίες δυνατές...ουσίες που σε κάμνουν να ξεχνάς πως οι πληγές σου είναι βαθιά σκαμμένες από κάτω...και με αλοιφές απλές και υποδόρειες δε θεραπεύονται ...δε γίνονται καλά...Γιατί προσωρινές και ανίκανες μοιάζουνε αλοιφές και τα ''ναρκωτικά'''που την ψυχή σου ''πασαλείβουν''..Τρέχεις για να σωθείς από τον ''πόνο το βαρύ'' και ξεκινάς ..αυτή την αδυναμία σου για να καλύψεις ...και να την σκεπάσεις...και να ξεχαστείς..το νου σου δεν τον ενεργοποιείς μονάχος σου και με τα φάρμακα να στηλωθείς κοπιάζεις...Κι έτσι μέρα τη μέρα χάνονται οι δυνάμεις οι αληθινές...οι δυνάμεις οι δικές σου...και γίνονται κυρίαρχες και ''εξουσιαστικές ''επάνω σου οι ''ουσίες'''των χαπιών...που σου ναρκώνουν την ψυχή προσωρινά...για λίγο και με δόσεις...
Δύσκολη είναι η γιατρειά της ψυχής σου μάτια μου και εγώ μαζί σου συμφωνώ ,πως θέλει πολύ δύναμη πληγές ψυχής για να γιατρέψεις...Μα δεν είναι η λύση η προσωρινή ...που γίνεται ''εθισμός'''η λύση των ναρκωτικών ψυχής...Γιατί κι αν θα γλιτώσεις για προσωρινά...για μιας ημέρας γιατρειά...θα τυραννιέσαι για τα φάρμακα αυτά ...ίσως και τη ζωή σου όλη...και μέχρι και να καταλήξεις εις το θάνατο...Δύσκολο να δώσεις συμβουλές για τις ψυχές...και θέλει δύναμη και αγάπη μπόλικη να καταθέσεις...Να απλώσεις χέρια αληθινά...και να αγκαλιάσεις ...να τυλίξεις ζεστά...μα και σωστά...τις πληγωμένες τις ψυχές...Δεν ξέρω πόσοι στ' αλήθεια έχουν την διάθεση...τη δύναμη...να βοηθήσουν φίλους του και γύρω συνανθρώπους...Δεν ξέρω καν στ' αλήθεια αν φταίει η αδιαφορία μας για το διπλανό...που τις ψυχές τσακίζει και στο περιθώριο τις οδηγεί...τις βγάζει αργά- αργά και βασανιστικά...στην αναζήτηση ελπίδας...με λάθος τρόπο σίγουρα και καταστροφικό...συχνά και τελειωτικό και ίσως και θανατηφόρο...
Είναι μια μέρα η σημερινή για τα ναρκωτικά Παγκόσμια...μα οι μέρες όλες είναι μέρες γιατρειάς ψυχών...αλληλεγγύης,προσφοράς και σκυψίματος...νοιαξίματος αληθινού από άνθρωπο σε άνθρωπο...Γιατί αυτό θα πει εξέλιξη...αυτό θα πει πολιτισμός...να νοιάζεσαι καθημερινά...και τη χαρά και την ευτυχία να μοιράζεσαι...την όποια να προσφέρεις δύνασαι...μέσα από υην ταραγμένη απ' την καθημερινότητα και αντρισμένη και συχνά...από τις όμορφες τις πεταλούδες της ψυχής σου...Τα υπόλοιπα τα γιατρικά για τα ναρκωτικά...είναι των ''ειδημόνων'''η δουλειά...εσύ μονάχα αγάπη έχεις για να καταθέσεις....Δώσε αγάπη αληθινή και μη θελήσεις να γενείς εσύ ..'''στερητικό το σύνδρομο εκείνο της αγάπης''...που θα οδηγήσει αργά -αργά και βασανιστικά...αδύναμους και ευαίσθητους συνανθρώπους σου σε στερητικό σύνδρομο ηρωίνης και χαπιών.... Σοφία Θεοδοσιάδη.. ..............................................................................................................
Έστησε πάλι την εξέδρα του το Καλοκαίρι..ετοιμασίες μπλε...στα απέραντα τα κύματα...έβαλε πια για τα καλά τα γιορτινά του...και μας καλεί χορό να αρχίσουμε τρελλό...ξανά και πάλι κυνηγώντας τις ουτοπίες και τις νύχτες τις πανσέληνες...τις φωτισμένες του Αυγούστου...γιατί κι ο Αύγουστος προ των πυλών...μας κλείνει πονηρά το μάτι...Πολλά υποσχόμενο και τούτο δω το Καλοκαίρι...άλλοτε εσημείωνα και εκατέγραφα ..φωνές και ήχους του μεσημεριού...που προσπαθούσα τη δροσιά να βρω κάτω από τις μουριές του όμορφου χωριού μου... Τώρα αλλάξαν οι καιροί...μεγάλωσα και άλλαξα συνήθειες και θέλω πια καινούρια και πιο γεμάτα και πιο καρπερά τα πράγματα να κάνω...έρχονται επιθυμίες μέσα μου πολλές...απλές...και μοιάζουνε ασήμαντες με μια ματιά.. μα είναι σπουδαίες και σημαντικές...Να σε κρατήσω από το χέρι θάθελα ...έτσι αναπάντεχα ένα πρωϊνό...χωρίς καν να το περιμένεις...χωρίς να προετοιμαστείς...να περπατήσουμε μαζί σε θάλασσες γαλάζιες ...δροσερές...να βουτηχτούμε στα νερά...να γίνουμε ξανά παιδιά...να κοιταχτούμε πονηρά...σαν τότε που έφηβοι σαν ήμασταν τα βλέμματα μιλούσαν... Να ψάχνουμε ανέμελοι...έστω για μιας ημέρας ώρες...να ψάχνουμε κοχύλια μες στα βότσαλα...και να μετράμε την αγάπη μας...μετρώντας τις ξεχωριστές και τις λευκές τις σμιλεμένες πέτρες...τα βοτσαλάκια τα ξεχωριστά που τόση μνήμη κουβαλούν απ' τη δροσιά και την αρμύρα της μάνας γης και της γόησσας της θάλασσας.. που ετάχθη για να τα δροσίζει και να τα σμιλεύει...
Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ζεστά και τρυφερά...γιατί η ψυχή μου το ζητά και το καταλαβαίνει...Σου απαντά...το βλέπω στο ζεστό σου το κορμί...που γέμισε από πόθο και να το κρύψει αδυνατεί...Έλα κοντά μου αγαπημένε μου...μη ντρέπεσαι εσύ για να ξεγυμνωθείς μπροστά μου...Είναι το πιο όμορφο απ' όλα τα ξεγυμνώματα ετούτο της ψυχής σου...Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί στου κύματος την αύρα...Κράτα το χέρι μου σφιχτά...ψιθύρισέ μου ..έστω για σήμερα τη λέξη αυτή τη μαγική...που λέει το ''για πάντα''...Είμαστε μεγάλοι θα μου πεις...και ξέρουμε για πάντα τι σημαίνει..Είναι και που η ''συννεφιά ετούτων των καιρών'' Κατακαλόκαιρο ,,στάζει βροχές σταγόνες και μας βρέχουν.. Κι ύστερα σιώπησε ...και θάρθει το απόβραδο...στην πορφυρή ακτή για να μας βρει...εκεί αποκαμωμένους...με ένα ηδονιστικό...γλυκό και αναπάντεχο παιχνίδι...Είναι το Καλοκαίρι φυτεμένο μέσα μας...χρόνια και χρόνια στήνει την εξέδρα του πεισματικά...και μας καλεί να το εξερευνήσουμε...πριν το Φθινόπωρο το σκυθρωπό εμφανιστεί και βρέξει τις ψυχές μας... Σοφία Θεοδοσιάδη.. .............................................................................................................
Πόσες φορές ταξίδια δε μου έταξες για να με πας...ταξίδια μακρινά...ταξίδια που θα άγγιζαν του ουρανού το θόλο...κι εγώ τα ονειρεύτηκα και τα ταξίδευα.. στην αγκαλιά σου εκούρνιαζα ..πριν η ομίχλη γύρω απλωθεί και να σε διακρίνω δεν μπορούσα...Κι ύστερα πάλι και ξανά.. ερχόσουν σαν πάχνη πρωϊνή στου κάμπου το τοπίο..και πάλι με εγέμιζες δροσιά για να σε ξαναχάσω...εκεί στο πρώτο λιώσιμο...στου ήλιου τις αχτίδες...Κι ήταν η άγρια αυτή η δύναμη.. που το μυαλό μου κυβερνούσε..ήταν αυτή που με ανάλωνε συχνά...και το μυαλό μου εθόλωνε...και έχανα τον έλεγχο, γιατί ενόμιζα χωρίς εσέ πως δεν μπορώ να συνεχίσω...
Μα ξεγελάστηκα πολλές φορές...καθώς γυρνούσα να σε δω και είχες κιόλας φύγει..πριν από τον πρώτο σου ερχομό...Και ούτε που με ένοιαζε..που μόνη μου ξανά τα βράδυα ονειρευόμουν στην αγκαλιά σου να βρεθώ..κι ας το πρωί ξανά από την απουσία σου στο παίδεμα η ψυχή μου ..παραδομένη εκεί και σκονισμένη από τον κουρνιαχτό...της άμαξας του ονείρου...Δεν ξέρω αλήθεια αν σ'αγαπώ ..ή αν η καρδιά μου σε γυρεύει...τώρα που κάνει ψύχρα το πρωί κι ας είν' κατακαλόκαιρο,μα όχι μέσα στη δική μου την καρδιά ...
Διάλεξε το δρόμο της ζωής.Διάλεξε το δρόμο της αγάπης.Διάλεξε το δρόμο του ενδιαφέροντος.Διάλεξε το δρόμο της ελπίδας.Διάλεξε το δρόμο της πίστης στο αύριο.Διάλεξε το δρόμο της εμπιστοσύνης.Διάλεξε το δρόμο της καλοσύνης.Από σένα εξαρτάται .Εσύ θα διαλέξεις.Μπορείς να διαλέξεις την απελπισία,την δυστυχία.Μπορείς να κάνεις τη ζωή δύσκολη για τους άλλους.Μπορείς να διαλέξεις τη θρησκοληψία.Γιατί όμως?
Δεν έχει νόημα.Είναι και πάλι αυτομαστίγωμα.Σε προειδοποιώ όμως ότι,αν αποφασίσεις να πάρεις την πλήρη ευθύνη για τη ζωή σου,δεν πρόκειται να είναι εύκολο πράγμα και θα πρέπει να μάθεις ξανά να ρισκάρεις.Το ρισκάρισμα - αυτό είναι το κλειδί για την αλλαγή. <<Όταν ελπίζεις κινδυνεύεις να πονέσεις >>. Και << όταν δοκιμάζεις ,κινδυνεύεις να αποτύχεις >>. Κι όμως πρέπει να ρισκάρεις ,γιατί η μεγαλύτερη ατυχία στη ζωή είναι να μη ρισκάρεις τίποτε.Όποιος δε ρισκάρει τίποτε δεν κάνει τίποτε,και δεν είναι τίποτε.Μπορεί ν' αποφεύγει τον πόνο και τη λύπη,αλλά δε μαθαίνει ,δε νιώθει,δεν αλλάζει,δεν αναπτύσσεται,δεν ζει και δεν αγαπά.Είναι δούλος αλυσοδεμένος με τις βεβαιότητες και τους εθισμούς του.Έχει ξεπουλήσει το μεγαλύτερο αγαθό του την ατομική του ελευθερία.Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι ελεύθερος.Η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι όχι μόνο για δικό σου όφελος,αλλά και για δικό μου.
Λεό Μπουσκάλια- να ζεις, ν' αγαπάς και να μαθαίνεις. .............................................................................................................
Σχεδόν στο τέλος του κόσμου ξεστράτισε η βάρκα μου.... Γιουκάλι ..είναι η χώρα των πόθων μας... Γιουκάλι...είναι η χώρα που μοιράζονται από κοινού αγάπη... όμως είναι ένα όνειρο ..μια τρέλλα... είναι η ελπίδα ,που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά.... Αξίζει λοιπόν το ρίσκο...του ταξιδιού της ζωής μας η περιπλάνηση...αξίζει να το ψάξουμε...το Γιουκάλι... Ένα συναρπαστικό τραγούδι...κι ένα ανεπανάληπτο...ονειρεμένο ...ταξιδιάρικο Βίντεο.!!!!! Καλή απόλαυση !!!!!!!!!!!!!! η φίλη σας Σοφία...
