Ο 'Ερωτας και η Ψυχή..

Ζούσε κάποτε μια θνητή, κόρη μιας συνηθισμένης οικογένειας με τρία παιδιά, που την έλεγαν Ψυχή. ΄Ηταν τόσο πολύ όμορφη, που από όλα τα μέρη του κόσμου έρχονταν για να την επισκεφτούν και να θαυμάσουν την ομορφιά της. Είχαν φτάσει μάλιστα στο σημείο, να την τιμούν περισσότερο και από τη Θεά Αφροδίτη.

Η Αφροδίτη όταν αντιλήφθηκε τι συνέβαινε, διέταξε τον Έρωτα να δηλητηριάσει τις ψυχές των ανδρών, ώστε να μην επιθυμούν την Ψυχή.

Ωστόσο όμως, στρέφοντας κατά λάθος το βέλος προς τον εαυτό του, την ερωτεύτηκε και ο ίδιος.
Καθώς τα χρόνια περνούσαν, οι γονείς της Ψυχής άρχισαν να ανησυχούν από την έλλειψη μνηστήρων και υποψιαζόμενοι ότι κάποιος θεός είχε αναμιχθεί, αποφάσισαν να ζητήσουν χρησμό. Στους Δελφούς, ο Απόλλων με την καθοδήγηση του Έρωτα έδωσε το χρησμό.

«Η Ψυχή δεν προορίζεται να γίνει γυναίκα κανενός θνητού. Ο σύζυγός της την περιμένει στην κορυφή ενός βουνού και είναι ένα αποκρουστικό τέρας, που κανείς, ούτε θνητός ούτε αθάνατος δεν μπορεί να του αντισταθεί».

Αν και η θλίψη έπεσε βαριά μέσα στην οικογένεια, ωστόσο αποφάσισαν να προχωρήσουν στις διαδικασίες του γάμου με το τέρας.
Ο γάμος έγινε αλλά η Ψυχή δεν μπορούσε να δει το σύζυγό της, αφού εκείνος εμφανιζόταν μόνο βράδυ και πάντα μέσα στο σκοτάδι. ΄Όμως ήταν τόσο τρυφερός και καλόκαρδος που η Ψυχή κατάλαβε πως δεν ήταν δυνατόν να είναι ένα αποκρουστικό τέρας, αλλά αυτός που επιθυμούσε για σύζυγο σε όλη της τη ζωή.
Αν και περνούσαν πολύ όμορφα μαζί, εξακολουθούσε να προβληματίζεται, που δεν τον είχε δει ακόμη.
Κάποτε, η Ψυχή αποφάσισε να επισκεφτεί το πατρικό της. Οι αδελφές της ζηλεύοντας την ευτυχία της Ψυχής, την έπεισαν πως όχι μόνο θα ήταν ένα τέρας αλλά και ότι στο τέλος θα την σκότωνε επίσης και ότι το καλλίτερο που είχε να κάνει ήταν να τον σκοτώσει εκείνη πρώτη.

‘Όταν η Ψυχή γύρισε στο παλάτι της, το ίδιο βράδυ και καθώς ο σύζυγός της είχε αποκοιμηθεί, πήρε ένα λυχνάρι και ένα μαχαίρι, αποφασισμένη να τον σκοτώσει.
‘Όταν το λυχνάρι φώτισε το πρόσωπο του πανέμορφου θεού Έρωτα, η Ψυχή σάστισε τόσο πολύ που το λυχνάρι έγειρε και το καυτό λάδι έπεσε πάνω στον Έρωτα, που ξυπνώντας από τον πόνο, πέταξε μακριά από την Ψυχή λέγοντάς της πως η καχυποψία της σκότωσε την αγάπη τους και πως δεν θα μπορούσαν πλέον να είναι μαζί, αφού αυτή που ήταν μια θνητή, είδε το πρόσωπο ενός θεού.
Μάταια η Ψυχή περιπλανιόταν και αναζητούσε τον Έρωτα . Η καρδιά της ήταν γεμάτη θλίψη. Κάποτε βρέθηκε στο ναό της θεάς Δήμητρας που συγκινημένη από την ιστορία της, της πρότεινε να παρακαλέσει τη θεά Αφροδίτη, να της επιτρέψει να δει τον αγαπημένο της.

Η Αφροδίτη είχε φυλακίσει τον Έρωτα μέχρι να ξεχάσει την Ψυχή και να επουλωθούν τα τραύματά του από το λάδι. Είπε στην Ψυχή ότι θα της επέτρεπε να τον δει, αν περνούσε με επιτυχία τρεις δοκιμασίες.
Στις δύο πρώτες δοκιμασίες, η Ψυχή τα κατάφερε, η τρίτη όμως απαιτούσε να κατέβει στον Άδη και να της φέρει το κουτί της Περσεφόνης. Το κουτί αυτό περιείχε το μαγικό ελιξήριο της ομορφιάς και η Ψυχή απαγορευόταν να το ανοίξει.
Η Ψυχή πήρε το κουτί αλλά δεν άντεξε στον πειρασμό να ανοίξει το κουτί και να πάρει λίγο από το ελιξήριο για τον εαυτό της. Το κουτί όμως δεν περιείχε κανένα ελιξήριο αλλά το Μορφέα, που την έριξε αμέσως σε βαθύ ύπνο.
‘Όταν ο΄Έρωτας έμαθε τι έπαθε η αγαπημένη του, δραπέτευσε από το παλάτι της θεάς Αφροδίτης και πετώντας στον Όλυμπο, παρακάλεσε τον Δία να σώσει την Ψυχή.

Ο Δίας συγκινημένος από τη βαθιά αγάπη του θεού Έρωτα, έκανε αθάνατη την Ψυχή, επιτρέποντας στο ερωτευμένο ζευγάρι να ενωθεί μαζί για πάντα.

ΠΗΓΗ: Ελληνική Μυθολογία.
..............................................................................................................

 Υπέροχο βίντεο !!!
Θαυμάσια μουσική !!!
Εξαιρετικές εικόνες !!!
Για τος υπέροχους φίλους μου..για σας !!!
Η φίλη σας Σοφία...

 Οι μύθοι που εμπλέκουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τον θεό Έρωτα είναι πολλοί και παλιοί. Η ιστορία, όμως, του Έρωτα και της Ψυχής καταγράφηκε για πρώτη φορά από τον Λούκιο Απουλήιο, λατίνο συγγραφέα του 2ου μεταχριστιανικού αιώνα. Το βίντεο αυτό αποτελεί μια ελεύθερη και σύντομευμένη περίληψη της ιστορίας αυτής. Πλαισιώνεται από 19 έργα τέχνης διαφόρων εποχών με θέμα την ερωτική ιστορία

                            Ο Έρως και η Ψυχή (Eros & Psyche)

...............................................................................................................

Άλλοι αντίδραση και άλλοι θέληση τη λένε..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δεν μου ταιριάζουνε τα μοιρολόγια και τα κλάματα..δεν μου ταιριάζαν οι πλερέζες..Πληγώθηκα και πόνεσα..άλλοτε από το θάνατο που επίσκεψη απρόσμενη μου έκανε..από νωρίς στο σπιτικό μου..κι άλλοτε από την απογοήτευση , που οι ''ζωντανοί οι θάνατοι''αγαπημένων μου προσώπων ,κάπου εκεί στης προδοσίας τα σκαλιά μου έστησαν καρτέρι..Έχει δικό του χρόνο και ωράριο αυτός..ο θάνατος ..ο βιολογικός..μα και ο ''εντός'' και δε χτυπάει ποτέ σχεδόν στην ώρα του εκείνο το κουδούνι..Και βγήκε και μου ζήτησε τα δύσκολα.. τα πολύ δύσκολα..αγαπημένους μου να του ''τρατάρω'' το ζήτησε με επιμονή..Αρνήθηκα πεισματικά εις την αρχή..μα ήταν άνισος ο αγώνας...Νικήθηκα δύο φορές..και η ήττα μου αυτή ήταν μεγάλη...Μα επερπάταγα πάντα μια ζωή..και κόντρα εις τα κύματα κινούσα για να πάω..

Αλήθεια είναι.. που εδιαλύθηκα και έκλαψα πολύ μα όχι ξεφωνίζοντας..τσιρίζοντας και φωνασκώντας.. Έκλαψε η ψυχή μου σιωπηρά μα γοερά...γιατί είναι ο θάνατος ,τον πιο μεγάλο πόνο που αφήνει..Μα ήταν εκείνη η δύναμη η εσωτερική..που άλλοι αντίσταση..άλλη αντίδραση και άλλοι θέληση τη λένε...Είναι η θέληση για τη ζωή..για τη συνέχεια.. που ορθούς μας στήνει εκείνη απέναντι απ' αυτόν..που λύπη ,θλίψη μα και πόνο μας σκορπά..Είναι η δύναμη για τη συνέχεια..για την ολοκλήρωση..το ψάξιμο πάνω στη γη για το ένδον της ψυχής μας..

Μετράει τις αντοχές ο ''θάνατος''..μετράει τη θέλησή μας...Αν αφεθείς είναι το πιο εύκολο για να σε παρασύρει,σ' ένα ποτάμι χείμμαρο και δίχως γυρισμό..Αργά ή γρήγορα θα βρεθείς.στο δέλτα προς τη θάλασσα..Και θα πνιγείς μες στη θολούρα των εκβολών...και θα χαθείς στην άκρια εκεί της θάλασσας..Μα εσύ το αποφάσισες..αντίδραση και θέληση το ονόμασες,αυτό που πάντα προς τα μπρος σε σπρώχνει..Σου αρέσουν οι ανοιχτές οι θάλασσες και λάτρης τους χρόνια τώρα δηλώνεις..και δε σου αρέσει να ''θαλασσοπνίγεσαι'' στις ''εκβολές των ποταμών''..Τα πέρασες τα δύσκολα Κυρά μου εσύ μονάχη σου..κολύμπησες βαθιά..μα ήξερες κολύμπι επαγγελματικό..κράτησες τις ανάσες σου ,ακόμα και στα απρόσμενα τα κύματα..σαν εχρειάσθηκε να κάνεις μακροβούτια..

Ήρθανε καλοθελητάδες και σου τάξανε λαγούς με πετραχήλια..πως τάχα λέει σε καταλάβαιναν...και να απαλύνουνε τον πόνο σου συχνά επροσπαθούσαν..Ήταν στιγμές που τους επίστεψες..κι ας έμοιαζαν τα λόγια τους χάρτινα και λειψά..ίσως να ήταν η ανάγκη σου κι εσύ να τα πιστέψεις..Σίγουρα ένα τους κενό...μια έλλειψη μεγάλη τους γεμίζαν ..με της συμπόνοιας το μαντήλι σαν πλερέζα πένθιμη..τη γύμνια τους ζητώντας, μέσα από τα λόγια τους να κρύψουν..Φταίω κι εγώ.. που ανεβάζω τους ανθρώπους στο βάθρο που εγώ φτιάχνω για 'κείνους..που ανεβάζω τον πήχυ στα ψηλά..γιατί είναι το βάθρο.. που μέσα μου χρόνια πολλά  το ψάχνω..και κυμηγώντας το θαρρώ πως θα το φτάσω.. Δε φταίνε εκείνοι... διόλου δε φταίνε εκείνοι..που είναι απλοί, καθημερινοί...όπως κι εγώ ..όπως  και όλοι άλλωστε...
 Μα η δική σου η φωνή..η θέληση εντός σου σου εμήνυσε να μην πιστεύεις στις Κασσάνδρες..Κι έτσι επροφυλάχτηκες κυρά μου εσύ..και βγήκες δυνατή και ολοζώντανη..μέσα απ' τις συμπληγάδες του ''θανάτου''...

Τους έθαψες όλους τους νεκρούς..νεκρούς και ζωντανούς συνάμα..που ''θάνατο'' θελήσανε να σου τρατάρουν συμπονώντας σε..

Τώρα εβγήκες πια στο ξέφωτο..αγάπησες ξανά από την αρχή τους φίλους τους πραγματικούς...και με περίσσεια θέληση ψάχνεις για της ζωής...τα όμορφα..γεμάτα μυρωδιές τα μονοπάτια...

 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
.............................................................................................................

 Η νύχτα ψάχνει τα παλιά της υλικά
σε μιας αγάπης την παράφορη βιασύνη
θα γίνω πέλαγος και θα ’ρθω τελικά
για να σου μάθω χωρισμό και καλοσύνη...

Από τους υπέροχους στίχους του : Μάνου Τσιλιμίδη...
Σε μουσική του Τάκη Μπουγά με την μοναδική και ευαίσθητη και τρυφερή : Τάνια Τσανακλίδου..
Απολαύστε το !!!! 

                        Για να σου μάθω μοναξιά - 1990
..............................................................................................................  

Η σατραπεία - Κωνσταντίνος Καβάφης.

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Κωνσταντίνος Καβάφης .
.............................................................................................................

«Τι ακριβά που με κόστιζαν εμένα οι μικρές μου πολυτέλειες. Για να τες αποκτήσω βγήκα απ’ την φυσική μου γραμμή κ’ έγινα ένας κυβερνητικός υπάλληλος (τι γελοίο), και ξοδιάζω και χάνω τόσες πολύτιμες ώρες την ημέρα (στες οποίες πρέπει να προστεθούν και οι ώρες καμάτου και χαυνώσεως που τες διαδέχονται). Τί ζημιά, τί ζημιά, τί προδοσία.» (Καβάφης)
.............................................................................................................


 Σκέψεις για της '' σατραπείας'' τα δώρα..
της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Τι ζημιά..τι προδοσία..τι ψέμμα ..τι κοροϊδία στον ίδιο σου τον εαυτό...να προσπαθείς μέσα από τη βόλεψη..μέσα απ' τη μιζέρια σου,μέσα από την υπερφίαλη την πίστη σου στα μεγάλα και τρανά..τον κόσμο σου να αλλάξεις..Να εγκλωβιστείς μέσα στη φτώχεια σου την καθημερινή...μες στη συνήθεια την ανόητη,που θαρρείς πως πολυτέλεια ζωής θα σου προσφέρει..κοιτώντας τη γυαλάδα τους και μοναχά..των ''δώρων'' που προσμένεις.Χάνεσαι και τρελλαίνεσαι αργά αλλά σταθερά..δεν την αντέχεις πια τη 
<< τη σατραπεία>>. Σε πνίγει αυτή..τίποτα δεν μπορεί να σου προσφέρει..Κι όμως πηγαίνεις και ξαναπηγαίνεις και ζητανιεύεις εις την πόρτα της ,γιατί να αρνηθείς αυτά που ελογάριασες εσύ πολύτιμα και ζηλευτά...δεν δύνασαι ..δεν έχεις πια τη δύναμη..είσαι ένα πιόνι της καθημερινής συνήθειας, που σούταξε ζωή ταχτοποιημένη ..βολεμένη...φανταχτερή και λαμπερή..με ψεύτικα ''φτιασίδια''..σαν έρμαιο να σέρνεσαι ξοπίσω τους..χάνοντας το αληθινό το νόημα..την ίδια την ουσία

Εποδοπάτησες τα θέλω τα πραγματικά της ίδιας της ιδιοσυγκρασίας σου..της ίδιας της ψυχής σου..για τα υποτιθέμενα μεγάλα και τρανά δώρα της σατραπείας..κι έτσι εκεί προσμένοντας ,καθημερινά αργοπεθαίνεις..γιατί πολλοί εθέλησαν και εκυνήγησαν της 
<< σατραπείας> >.τα δώρα..και ήρθαν αυτά κι όταν τα άνοιξες..αγκίδες εγεμίσανε τα χέρια τα δικά σου..Θλίβεσαι.. κλαις,χτυπιέσαι και αναμαλλιάζεσαι που απέτυχες και τούτη τη φορά..μα είναι που δεν αναλογίστηκες άνθρωπε απερίσκεπτε..πως χωρίς τα δώρα τα αληθινά ζωή δε γίνεται..κι ένα σαράκι θα γεννούνε μέσα σου  
<<της σατραπείας τα δώρα >>.

Σοφία Θεοδοσιάδη - Σκέψεις για της '' σατραπείας'' τα δώρα.
........................................................................................................... 

Tα κοχύλια μου τα μέτρησα - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Πήρα τις γυάλες απ' το μπάνιο του παλιού σπιτιού να τις μετακομίσω και αυτές..μαζί με τα άλλα πράγματά μου...Χρόνια πολλά εμένανε εκεί...γεμάτες από θησαυρούς..που τα όμορφα τα Καλοκαίρια της ζωής μου μου χαρίζαν...Γεμάτα πέτρες ήτανε λευκές...κοχύλια απλά μα και μοναδικά...που μάζευα τα πρωινά...καθώς ο ήλιος έβγαινε...και πέταγε με χάρη..αχτίνες επάνω τους χρυσές...και τάκανε να λαμπυρίζουν..Έρριξα μια γρήγορη ματιά στις γυάλες μου και σκέφτηκα γρήγορα και βιαστικά..πως έχω χρόνο πιο μετά...να τις ταχτοποιήσω και αργότερα στο νέο σπιτικό μου...Μα η ματιά μου έπεσε πάνω σε μία και μοναδική..πάνω σε μια μαύρη πέτρα..Και κοντοστάθηκα με μιας..Κάθησα εκεί σε μια γωνιά του κήπου μου..και εξετύλιξα τη μνήμη μου..λες κι ήταν πάπυρος παλιός...με ένα κορδόνι τυλιγμένος και δεμένος...

Ω!!! το Καλοκαίρι μας στο Μόλυβο...πέρα εκεί στην όμορφη...και τη μοναδική τη Μυτιλήνη...έσκυψες και τη μάζεψες..και σαν μικρό παιδί που βρήκε θησαυρό ανεκτίμητο..ήρθες για να μου τη χαρίσεις..Σπάνια και μοναδικά όλα τα ευρήματα της θάλασσας..άπειρες αναμνήσεις μας γεμίζουν...Μα όσα είναι τα κοχύλια που εφύλαξα καλά από τα ξεχωριστά μας Καλοκαίρια...άλλες χίλιες θάλασσες γεννιούνται εκεί μέσα μου...καθώς κάθε φορά τα αντικρύζω...Τώρα τα κοίταζα ώρα πολλή..τα πήρα και τα ξανατοποθέτησα ..τα έβαλα ξανά στην καινούρια θέση τους ...καθώς χρόνια να τα αποχωριστώ πια δεν μπορώ...γιατί τα κουβαλώ τα Καλοκαίρια μας και τα μοναδικά κοχύλια μας...τα σύναξα καλά μες στην ψυχή μου...

Ακούω μες στον άνεμο τους ήχους τους..έρχεται από μακριά..μέσα από τα πέλαγα η φωνή...σαν  ένα τραγούδι μελωδικό...εικόνες μου γεννά...με παροτρύνει να σε νοσταλγήσω..να σε αγαπήσω για άλλη μια φορά...κι ας πέταξες μακριά μου...Με οδηγεί κατευθείαν στη ζωή τη ζωντανή...που νέες θάλασσες μου υπόσχεται..και νέα όστρακα μπροστά στα πόδια μου σκορπάει..
Άραγε άλλαξε ποτέ κανείς.....τον τρόπο που ονειρευόμαστε ?
Ίσως αυτός να είναι και ο δρόμος ...της Χίμαιρας....
Τρέχουμε πίσω από το απραγματοποίητο...το ανολοκλήρωτο....

Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν όλη τους τη ζωή ...
<< για ένα και μόνο όστρακο >>...για μια και μόνη τόση δα ''γυαλιστερή'' πετρούλα..κι άλλοι που δεν ονειρεύονται ''όστρακα''...μα ζουν απλά την άγρια ..τη σκληρή, μονότονη την καθημερινότητά τους......δράττοντας και αρπάζοντας την κάθε ευκαιρία...με όποιο κόστος και τίμημα κι αν έχει αυτό επάνω τους   και στην αξιοπρέπειά τους....

Θέμα χαραχτήρα καθαρά και επιλογών ...να κυνηγάς ακτές, να ψάχνεις για ''κοχύλια''...και μια μονάχα τόση δα πετρούλα μπερδεμένη μες στα γυαλιστερά τα όστρακα..μια τόση δα πετρούλα...να πλημμυρίζει αυτή τη γυάλα μου...και θάλασσες να ξεχειλίζει...να πλημμυρίζει για άλλη μια φορά το μπάνιο μου...που μοιάζει σαν ακτή, γαλήνια και μεγάλη !!!

 Τα κοχύλια μου τα μέτρησα - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................

ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ

 Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μεσ στην άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ναι η  αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
...........................................................................................................

.Έβαζα πάνω από τις σελίδες του ημερολογίου μου..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ποτέ μου δεν ταξίδευα μονάχη μου... χωρίς το ''παρεάκι'' μου, με το μικρό μου και πολύτιμο αυτό τετράδιο...εκείνο με το πολύχρωμο εξώφυλλο... εκείνο το ημερολόγιό μου... Έτσι...να καταγράφω μ' άρεσε τα μακρινά ταξίδια της ζωής μου...Όχι γιατί σπουδαία τα ενόμιζα, από των αλλονών καλύτερα ..μα ήτανε ξεχωριστά για μένανε την ίδια...και ήθελα...ήθελα να μην ξέχναγα..τοπία που απλώθηκαν μπροστά μου...Έβαζα πάνω από τις σελίδες του ημερολογίου μου...μια τόση δα μικρή επικεφαλίδα...μια ημερομηνία εσημείωνα ...μην τύχει και τα λησμονήσω...έτρεχα εκεί πολλές φορές...να θυμηθώ στιγμές, που από χαρά με κάναν να πετάξω...κι άλλες που μ' έβρισκαν γονατιστή...να βρέχω μούσκεμα το μαξιλάρι μου...καθώς δεν άντεχα καταστροφές...αναμενόμενες πολλές φορές...γιατί έχει δύο πρόσωπα...το ήξερα αυτό...πάντα δυο όψεις έχουν τα νομίσματα...στα κέρματα και στη ζωή την ίδια...

Σήμερα δυσκολεύτηκα συρτάρια πάλι να αδειάσω...άφησα τις φωτογραφίες  όλες μας..και μιας ολόκληρης ζωής ζησμένης όμορφα και αγαπησιάρικα πολύ .. μες στο παλιό το σεκρετέρ...απείραχτες τις άφησα...και μετακόμισα τα συναισθήματα...μες στα συρτάρια της ψυχής μου...Θα ταξιδεύουνε ολονυχτίς αυτές...με το μεγάλο φορτηγό...στις εθνικές θα σεργιανούν...τα ξεχασμένα εκεί τα όνειρα απ' τα παλιά...γιατί τα μάζεψα εγώ..τα φύλαξα βαθιά μες στην καρδιά... σαν εταξίδεψα...στο δρόμο μου το γνώριμο.. της ίδιας μου διαδρομής..30 χρόνους τώρα...

Να το κρατάτε πάντα το ημερολόγιο αυτό...είναι το πιο από όλα χρήσιμο τετράδιο...και μη φοβάστε για να το γεμίζετε...αφήστε το μυαλό και τον κοντυλοφόρο σας..να ζωγραφίσουν και να καταγράψουν.. τα πλούσια..τα αναπάντεχα και τα ξεχωριστά τα συναισθήματά σας...Μη ντρέπεστε να τα ομολογήσετε αυτά..αυτά κρατούνε τις μνήμες ζωντανές...και  ξαναφέρνουνε στα μάτια μας..εικόνες σκονισμένες...Είναι ο χρόνος από μόνος του ένας αγέρας..που συχνά σηκώνει μια ανεμοθύελλα και στροβιλίζει γύρω μας άμμους και μας θαμπώνει...

Μες στο κατακαλόκαιρο που άλλοτε με έλουζαν οι ανάσες από ιδρώτες και έρωτες..ηδονικά φτιαγμένους..μες στο κατακαλόκαιρο ετούτη τη φορά...εμετακόμισα όλη την πραμάτεια μου και πάλι...και να την ακουμπήσω προσπαθώ...όχι σε άλλες αγκαλιές..μα να την ξανακοιτάξω..και να βαπτιστώ...τη λύπη από πάνω μου να διώξω, απ' τα χαμένα Καλοκαίρια.. που με άφησαν να σεργιανώ...που δεν με άφησαν να σκύψω και να δω βαθιά και καθαρά..κιτρινισμένα όνειρα..και φωτογραφίες τσαλακωμένες.. από του χρόνου τα συρτάρια...φωτογραφίες που με πλήγωναν ,από την τόση ομορφιά...από τις αναμνήσεις που ζωντάνευαν και παίρναν σάρκα και οστά... στα μάτια μου μπροστά..

Τούτο το Καλοκαίρι θα γραφτεί..με αλλιώτικες τις λέξεις στο τετράδιο...Όχι δεν είναι μια λύπη αυτή απλή...Είναι μια συνειδητοποίηση..πως οι απώλειες...χρόνια αμέτρητα ακόμα και μετά...έχουν αφήσει ένα σημάδι ανεξίτηλο...όπως στο γόνατο που μένει το σημάδι..απ' τα παιδικά μας τα τρελλά πεσίματα...και πάντα μας θυμίζει...Κάθε φορά που τα αποτυπώματα στιγμών...επάνω σε άψυχες που μοιάζουνε  φωτογραφίες...κάθε φορά που σε καινούρια άλμπουμ τις ταχτοποιείς...σε γρατσουνάνε απαλά και τρυφερά...και ένα δάκρυ σου προσθέτουν που κυλάει...εκεί κάτω από τα βλέφαρα...που εστέκονταν για χρόνια παγωμένο...Τώρα επήρες το κρεββάτι σου και μετακόμισες σε άλλη λίμνη με τα νούφαρα...σαν τη γοργόνα που συνέχεια..λίμνες και θάλασσες αλλάζει...
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
............................................................................................................ 

Οι μεγάλες οι αγάπες δεν τελειώνουνε...οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουνε...στον παράδεισο τα βράδια μας πηγαίνουνε....

               

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΑΓΑΠΕΣ-ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ,ΓΛΥΚΕΡΙΑ

.............................................................................................................. 

Άδειασαν τα μάτια.....

Άδειασαν τα μάτια.....

Σήμερα σε ξερίζωσα παλιά μου ζωή

 μια γούβα στο χώμα της ανάμνησης πια

έτσι όπως ταξιδεύουν σε ένα φοτρηγό οι φωτογραφίες 

απόδειξης μιας όμορφα ζησμένης ζωής...κοίτα θυμάσαι στο γάμο...

Μόνο σκόνη απόμεινε σκόνη και μερεμέτια της πίκρας

Τώρα που κινάς να τα τοποθετήσεις αλλού

έχοντας αγκαλιά ένα δερματόδετο ακριβό βιβλίο 30 χρόνων

και πως να βρω λέξεις να μιλήσω  και τι να πω

Μονάχα μια ευχή θα κάνω..

Στην πρώτη σελίδα του καινούργιου σου βιβλίου

να είναι και η δική μου αφιέρωση απ' το ακριβό μελάνι των ματιών μου 

και της ψυχής μου την ορθογραφία .

nikos Davios 21 /7 /2016.

Προς Εμένα.
............................................................................................................

Στίχοι - Τηλιακού Σέβη

Ήταν μια γλυκιά εποχή
που μόνο γι’ αγάπη μιλούσες
ζούσες γιατί ζούσα κι εγώ
αγόρι μου λατρευτό

Αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές
τα φιλιά οι όρκοι κι οι χαρές
ο καιρός κυλάει κι οι αγάπες περνούν
κι οι καρδιές μας όλα τα ξεχνούν
Κάποια μέρα φτάνει ένα γκρίζο πρωί
που δε σου γελά ποια η ζωή
και για συντροφιά σου έχεις τη μοναξιά
κι αναμνήσεις μέσα στην καρδιά

Ήταν μια γλυκιά εποχή
γεμάτη με φως και αλήθεια
μέσα στη μικρή μου ψυχή
εικόνα χρυσή εσύ

Αναμνήσεις μένουν οι ωραίες στιγμές
τα φιλιά οι όρκοι κι οι χαρές
ο καιρός κυλάει κι οι αγάπες περνούν
κι οι καρδιές μας όλα τα ξεχνούν
Κάποια μέρα φτάνει ένα γκρίζο πρωί
που δε σου γελά ποια η ζωή
και για συντροφιά σου έχεις τη μοναξιά
κι αναμνήσεις μέσα στην καρδιά

    Ερμηνεία - Βίκυ Λέανδρος.. 

Συνθέτης : Mario panas.

.............................................................................................................                   

Το λίγο του κόσμου- Κική Δημουλά.

Ζωγράφος- John Lavery ( 1856-1941 )

Πέρασα

Περπατώ και νυχτώνει.
Αποφασίζω και νυχτώνει.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.
Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.
Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.
Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων
μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.
Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,
εντάθηκα πίσω απ΄αυτό
το συρματόπλεγμα το υδάτινο
υπομονετικά κι απαρατήρητα,
όπως ο πόνος των δέντρων
όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει
κι όπως ο φόβος των γενναίων.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα από κήπους, στάθηκα σε συντριβάνια
και είδα πολλά αγαλματίδια να γελούν
σε αθέατα αίτια χαράς.
Και μικρούς ερωτιδείς, καυχησιάρηδες.
Τα τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σε νύχτες μου και ρέμβασα.
Είδα πολλά και ωραία όνειρα
και είδα να ξεχνιέμαι.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,
τα δικά μου και των άλλων,
κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους
να περάσει ο πλατύς χρόνος.
Πέρασα από ταχυδρομεία και ξαναπέρασα.
Έγραψα γράμματα και ξαναέγραψα
και στο θεό της απαντήσεως προσευχήθηκα άκοπα.
Έλαβα κάρτες σύντομες:
εγκάρδιο αποχαιρετηστήριο από την Πάτρα
και κάτι χαιρετίσματα
από τον Πύργο της Πίζας που γέρνει.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη που γέρνει η μέρα.
Μίλησα πολύ. Στους ανθρώπους,
στους φανοστάτες, στις φωτογραφίες.
Και πολύ στις αλυσίδες.
Έμαθα να διαβάζω χέρια
και να χάνω χέρια.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πήγα κι από ‘δω, πήγα κι από ‘κει…
Παντού έτοιμος να γεράσει ο κόσμος.
Έχασα κι από ‘δω, έχασα κι από ‘κει.
Κι από την προσοχή μου μέσα έχασα
κι απ’ την απροσεξία μου.
Πήγα και στη θάλασσα.
Μου οφειλόταν ένα πλάτος. Πες πως το πήρα.
Φοβήθηκα τη μοναξιά
και φαντάστηκα ανθρώπους.
Τους είδα να πέφτουν
απ’ το χέρι μιας ήσυχης σκόνης,
που διέτρεχε μιαν ηλιαχτίδα
κι άλλους από τον ήχο μιας καμπάνας ελάχιστης.
Και ηχήθηκα σε κωδωνοκρουσίες
ορθόδοξης ερημίας.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Έπιασα και φωτιά και σιγοκάηκα.
Και δεν μου ‘λειψε ούτε των φεγγαριών η πείρα.
Η χάση τους πάνω από θάλασσες κι από μάτια,
σκοτεινή, με ακόνισε.
Όχι, δεν είμαι λυπημένη.
Όσο μπόρεσα έφερ’ αντίσταση σ’ αυτό το ποτάμι
όταν είχε νερό πολύ, να μη με πάρει,
κι όσο ήταν δυνατόν φαντάστηκα νερό
στα ξεροπόταμα
και παρασύρθηκα'

Όχι, δεν είμαι λυπημένη
Σε σωστή ώρα νυχτώνει.
.............................................................................................................

 Άσε με πάλι να σε βρώ...κι ύστερα φύγε κι ας χαθώ...στην αγορά του κόσμου...
Υπέροχος στίχος...βαθιά φιλοσοφημένος...έτσι είναι η 
<< αγορά του κόσμου >>..σου δίνει απ' όλα..Χαρές ,λύπες .απογοητεύσεις..ξαφνιάσματα..εκπλήξεις..αναπάντεχα..
Εκεί έγκειται και η ομορφιά της...

Καλή σας απόλαυση..με το θαυμάσιο τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη..σε στίχους δικούς του...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
η φίλη σας Σοφία ...

                     Αλκίνοος Ιωαννίδης - Στην αγορά του κόσμου 

...............................................................................................................