Δεκαπενταύγουστος..και θύμησες γλυκές γεμίζουν το μυαλό και την ψυχή μου ακόμα...Έρχεται εκείνη η μορφή η ολοστρόγγυλη ..ωσάν του φεγγαριού του Αυγουστιάτικου την όψη..εκείνη η μορφή της νόνας μου..της ροδαλής γιαγιάς μου..που τέτοια μέρα εκαθόταν και λογάριαζε,έβαζε τάξη μέσα της και σε σειρά τα ''μερομήνια'', κι ερχόταν και μας τα ανακοίνωνε,ωσάν η ίδια νάτανε ο πιο ακριβής μετεωρολόγος.Δε δέχονταν καμμία αμφισβήτηση στο μέτρημα αυτό και στα λεγόμενά της..γιατί λέει ο πάππος της της μάθαινε να τα μετρά..ακόμα εκεί.. στη μακρινή της την πατρίδα..
Κι από την άλλη η μάνα μου ,που δεν επίστευε στα θαύματα ,μα ούτε και στο μέτρημα των ''ημερομηνίων'', εφρόντιζε και ετοίμαζε το
<< Πάσχα>> του Καλοκαιριού καθώς το έλεγε πως είν' των χριστιανών,τούτη εδώ η γιορτή της Παναγιάς..τούτο το πανηγύρι...Κάθε που εξημέρωνε της Παναγιάς η μέρα,ένα αρνί ετοιμάζαμε στη σούβλα να ψηθεί.Εκεί εγέμιζε η αυλή από τις παιδικές φωνές..από τα κουδoυνίσματα..καθώς με τα ποδηλατάκια τα παιδιά φιγούρες γύρω από το αρνί,επροσπαθούσαν για να κάνουν..
Μα σήμερα που η παραλία μοιάζει ερημική..καθώς οι αέρηδες την ''κοπανάνε''και μελτέμια μου θυμίζουν..όλοι τρομάζουνε και φεύγουνε..δεν τους εμπνέει το τοπίο..Μα εμένα οι αέρηδες δε με τρομάζουνε..και ο παφλασμός της θάλασσας ήχους γεννά μέσα στα αυτιά μου γνώριμους...και βιαστικά τους μεταφέρει..Μιας οικογένειας ολοζώντανης,που ήξερε..που γνώριζε καλά..πως να γεννιέται σαν μια αγκαλιά..μιας Παναγιάς..όχι μονάχα του Χριστού.Μιας Παναγιάς ..μιας μάνας..πλατιάς ωσάν τη θάλασσα..απέραντη στους αιθέρες σαν αέρας..
Μνήμες και θύμησες γλυκά να εναλλάσσονται ,κάτι σαν μια χρυσή κληρονομιά,μες στου μυαλού μου το ψηλό παλάτι,εκεί όπου η αρχόντισσα η μάνα μου ,η δική μου γλυκειά η ''Παναγιά'' εκατοικούσε χρόνια τώρα..
Σήμερα καλούμαι εγώ ..σημείο αναφοράς γλυκό...μιας μάνας ανοιχτής σα θάλασσα απέραντη..μιας μάνας που τις θύμησες ..πράξεις ..εικόνες ..μνήμες μα και καινούριες θύμησες στου νέους ''βλαστούς'' μου να φυτέψω..
Πόσο γλυκά με αγκαλιάζει η σκέψη μου και σήμερα..που στα μάτια των δικών μου των παιδιών...την αλήθεια μου θα μεταλαμπαδεύσω...
Στέκομαι πάντα και με σεβασμό..σ' αυτή τη μάνα του Χριστού...που ''εκοιμήθη'' πικραμένη..αφού στα μάτια της αντίκρυσε το σπλάχνο της...και το κουράγιο της την ακολούθησε και μέχρι και το τέλος..Έτσι την αγαπώ και την εγνώρισα την Παναγιά..μέσα από τα μάτια της πολύτιμης της νόνας μου..της χιλιοβασανισμένης..και μέσα από το βλέμμα το αγέρωχο της μάνας μου..που ήξερε αλήθειες να μας λέει...κι ας ήξερε τα λίγα γράμματα..η σοφία της παντού και πάντα.. την ακολουθούσε...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός...
............................................................................................................
Σημείωση:
Ας με συγχωρέσουν οι ''θεούσηδες''και κάποιοι άψαχτοι θεολόγοι...που δεν απαριθμώ τα θαύματα της Παναγιάς που την θέλουν πάνω στα ''ξύλα ''να δακρύζει..Εγώ την αγαπώ πολύ την Παναγιά..και δεν καταδέχομαι να την εξευτελίζω..
Είναι η δική μου άποψη..δε ''γλείφω''εγώ και δε μασώ τα λόγια μου..φίλους για να αποχτήσω..Μου έτυχε..γι αυτό και εξηγώ..ναι.. και για να μην παρεξηγούμαι...πως είναι προσωπική μου άποψη..και δεν σας την επιβάλλω...είμαι ελεύθερη και να γελώ με τις ''θεούσικες''ανοησίες..και με τα παρατράγουδα των ημερών...
Σκύβω ευλαβικά..στην καρτερικότητά της και στην ''απέραντη την έννοιά της''..
η φίλη σας Σοφία..ευχαριστώ.
..............................................................................................................
Σουμέλα λεν’ την Παναγιά
Σουμέλα λεν’ και σέναν
Θα προσκυνώ την παναγιά
Κι έρχουμαι με τ’ εσέναν.
Εγώ μικρός προσκυνητής
Πήγα σην Παναΐαν
Και σαν τρία τα χρόνια απάν’
Επήγα άλλον μίαν.
Ση παναΐας το ποτάμ’
Τρία μήνας ελάστα
Επέμνα οξυπόλυτος
Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.
Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι
Ματώνω κι ματούμαι
Ση Σουμελά την Παναγιά
Εκεί θα στεφανούμαι.
Κι από την άλλη η μάνα μου ,που δεν επίστευε στα θαύματα ,μα ούτε και στο μέτρημα των ''ημερομηνίων'', εφρόντιζε και ετοίμαζε το
<< Πάσχα>> του Καλοκαιριού καθώς το έλεγε πως είν' των χριστιανών,τούτη εδώ η γιορτή της Παναγιάς..τούτο το πανηγύρι...Κάθε που εξημέρωνε της Παναγιάς η μέρα,ένα αρνί ετοιμάζαμε στη σούβλα να ψηθεί.Εκεί εγέμιζε η αυλή από τις παιδικές φωνές..από τα κουδoυνίσματα..καθώς με τα ποδηλατάκια τα παιδιά φιγούρες γύρω από το αρνί,επροσπαθούσαν για να κάνουν..
Μα σήμερα που η παραλία μοιάζει ερημική..καθώς οι αέρηδες την ''κοπανάνε''και μελτέμια μου θυμίζουν..όλοι τρομάζουνε και φεύγουνε..δεν τους εμπνέει το τοπίο..Μα εμένα οι αέρηδες δε με τρομάζουνε..και ο παφλασμός της θάλασσας ήχους γεννά μέσα στα αυτιά μου γνώριμους...και βιαστικά τους μεταφέρει..Μιας οικογένειας ολοζώντανης,που ήξερε..που γνώριζε καλά..πως να γεννιέται σαν μια αγκαλιά..μιας Παναγιάς..όχι μονάχα του Χριστού.Μιας Παναγιάς ..μιας μάνας..πλατιάς ωσάν τη θάλασσα..απέραντη στους αιθέρες σαν αέρας..
Μνήμες και θύμησες γλυκά να εναλλάσσονται ,κάτι σαν μια χρυσή κληρονομιά,μες στου μυαλού μου το ψηλό παλάτι,εκεί όπου η αρχόντισσα η μάνα μου ,η δική μου γλυκειά η ''Παναγιά'' εκατοικούσε χρόνια τώρα..
Σήμερα καλούμαι εγώ ..σημείο αναφοράς γλυκό...μιας μάνας ανοιχτής σα θάλασσα απέραντη..μιας μάνας που τις θύμησες ..πράξεις ..εικόνες ..μνήμες μα και καινούριες θύμησες στου νέους ''βλαστούς'' μου να φυτέψω..
Πόσο γλυκά με αγκαλιάζει η σκέψη μου και σήμερα..που στα μάτια των δικών μου των παιδιών...την αλήθεια μου θα μεταλαμπαδεύσω...
Στέκομαι πάντα και με σεβασμό..σ' αυτή τη μάνα του Χριστού...που ''εκοιμήθη'' πικραμένη..αφού στα μάτια της αντίκρυσε το σπλάχνο της...και το κουράγιο της την ακολούθησε και μέχρι και το τέλος..Έτσι την αγαπώ και την εγνώρισα την Παναγιά..μέσα από τα μάτια της πολύτιμης της νόνας μου..της χιλιοβασανισμένης..και μέσα από το βλέμμα το αγέρωχο της μάνας μου..που ήξερε αλήθειες να μας λέει...κι ας ήξερε τα λίγα γράμματα..η σοφία της παντού και πάντα.. την ακολουθούσε...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός...
............................................................................................................
Σημείωση:
Ας με συγχωρέσουν οι ''θεούσηδες''και κάποιοι άψαχτοι θεολόγοι...που δεν απαριθμώ τα θαύματα της Παναγιάς που την θέλουν πάνω στα ''ξύλα ''να δακρύζει..Εγώ την αγαπώ πολύ την Παναγιά..και δεν καταδέχομαι να την εξευτελίζω..
Είναι η δική μου άποψη..δε ''γλείφω''εγώ και δε μασώ τα λόγια μου..φίλους για να αποχτήσω..Μου έτυχε..γι αυτό και εξηγώ..ναι.. και για να μην παρεξηγούμαι...πως είναι προσωπική μου άποψη..και δεν σας την επιβάλλω...είμαι ελεύθερη και να γελώ με τις ''θεούσικες''ανοησίες..και με τα παρατράγουδα των ημερών...
Σκύβω ευλαβικά..στην καρτερικότητά της και στην ''απέραντη την έννοιά της''..
η φίλη σας Σοφία..ευχαριστώ.
..............................................................................................................
Στίχοι:
Παραδοσιακό
Μουσική:
Παραδοσιακό
Περιοχή:
ΠόντοςΣουμέλα λεν’ και σέναν
Θα προσκυνώ την παναγιά
Κι έρχουμαι με τ’ εσέναν.
Εγώ μικρός προσκυνητής
Πήγα σην Παναΐαν
Και σαν τρία τα χρόνια απάν’
Επήγα άλλον μίαν.
Ση παναΐας το ποτάμ’
Τρία μήνας ελάστα
Επέμνα οξυπόλυτος
Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.
Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι
Ματώνω κι ματούμαι
Ση Σουμελά την Παναγιά
Εκεί θα στεφανούμαι.