Με τ' άψυχα μπορούμε να φερθούμε σκληρά κι ανελέητα: μπορούμε
να πελεκήσουμε τα δέντρα, να ψήσουμε τούβλα, να σφυροκοπήσουμε
αλύπητα το σίδερο στ' αμόνι. Όμως στους ανθρώπους δεν μπορούμε να φερόμαστε άκαρδα, χωρίς
αγάπη, όπως δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσουμε το μελίσσι χωρίς μέτρα
προφύλαξης.
Αυτή είναι η φύση της μέλισσας εξ ορισμού: αν της
συμπεριφερθούμε χωρίς προσοχή τότε και σ' αυτή θα κάνουμε κακό
και τον εαυτό μας θα βλάψουμε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Κι αλλιώς δεν
μπορεί να είναι, γιατί η αμοιβαία αγάπη των ανθρώπων είναι ο
βασικός νόμος της ανθρώπινης ζωής.
Είναι αλήθεια βέβαια πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να εξαναγκαστεί
ν' αγαπήσει τον άλλον, όπως μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί,
όμως απ' αυτό δεν συνάγεται πως μπορεί να συμπεριφέρεται στους
συνανθρώπους του χωρίς αγάπη, και μάλιστα όταν τους ζητάει κάτι.
Αν δεν είσαι ικανός να νιώσεις αγάπη για τους άλλους, τότε
κάθισε στη γωνιά σου ασχολήσου με τον εαυτό σου, με πράγματα που
θέλεις εσύ ο ίδιος ή μ' ό,τι άλλο επιθυμείς, εκτός απ' τους
ανθρώπους.
Όπως δεν μπορείς χωρίς βλαβερές επιπτώσεις να τρως παρά μόνο
όταν νιώθεις την επιθυμία να φας, έτσι και στους ανθρώπους μπορείς
να φέρεσαι χωρίς δυσάρεστες συνέπειες μονάχα όταν τους αγαπάς.
- Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Η ανάσταση, του Λέοντα Τολστόι. .............................................................................................................
Η Ανάσταση είναι ένα κλασικό μυθιστόρημα της παγκόσμιας
λογοτεχνίας. Ένα αριστουργηματικό βιβλίο που στην εποχή του (1899)
ξεπέρασε σε πωλήσεις το "Πόλεμος και ειρήνη" και την "Άννα Καρένινα". Το
τελευταίο σπουδαίο έργο του Λέοντα Τολστόι.
Στην "Ανάσταση" κορυφώνονται και εκφράζονται οι ηθικοί στοχασμοί, οι
πνευματικές ανησυχίες και οι πολιτικές ιδέες που καλλιέργησε ο Τολστόι
προς το τέλος της ζωής του, όταν άρχισε να αναθεωρεί τη σχέση του με το
κράτος, καταδίκασε το δεσποτισμό, την εξαθλίωση των φτωχών αγροτών και
το φεουδαλισμό ως πυρήνα του τσαρικού καθεστώτος. Και παρότι
εξακολουθούσε να θεωρεί τον εαυτό του χριστιανό, δε φοβήθηκε να
στηλιτεύσει την υποκρισία της επίσημης Εκκλησίας.
Για το Γιάννη..την Ηλιάνα ...τον Πάνο ...την Ελένη..την Αλίκη.. τη Βούλα ...το Γιώργο....το Νίκο...τη Βάσω...την Όλγα... για τους ανθρώπους που αγαπάμε...για όλους τους ανθρώπους που πρέπει να καταλαβαίνουμε...υπέροχη μουσική χωρίς λόγια...αλλά με εκατομμύρια λέξεις !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Παράξενα που εξελίσσονται κάποιοι άνθρωποι..Πάντα από παλιά ..κι από την εποχή ακόμα των σπηλαίων ο άνθρωπος δεν άντεχε τη μοναξιά και στην ''εστία'' ήθελε να μοιράζεται τους λίγους σπόρους που ολημερίς εμάζευε με έναν άλλο άνθρωπο..να κοιταχτεί και δυο νοήματα να ανταλλάξει..μιας και η γλώσσα ήτανε επίτευγμα κατοπινό.Και εσυνέχισε να εξελίσσεται..και βρήκε τρόπους από τότε να επικοινωνεί..να συγχρωτίζεται πότε με ενδιαφέροντες και πότε με αδιάφορους ανθρώπους..Αυτή είναι η ζωή και είναι όμορφη στ' αλήθεια από μόνη της,γιατί σου δίνει μες στον κήπο της ποιά λούλουδα θα επιλέξεις. Και φτάσαμε σιγά - σιγά..και πέρασαν αιώνες..και βρήκαμε και βρίσκουμε χίλιους τρόπους να επικοινωνούμε.. Πότε αληθινούς και πότε ψεύτικους εντελώς.. εφτάσαμε λοιπόν και σήμερα στην εποχή του Ιντερνετ και του διαδικτύου.
<< Ένα παράθυρο όμορφο και ανοιχτό>> είναι αυτό μέσα στον κόσμο.Ανοίγει ορίζοντες πολλούς..σε βάζει σε εγρήγορση..κι ο νους σου ταξιδεύει..Γεμίζεις γνώσεις ..πληροφορίες και ευκολίες για την ίδια αυτή την καθημερινότητά σου..Μα έχει και παγίδες άπειρες το << παράθυρο>> αυτό άμα από μόνος σου βίαια το ανοίξεις..Δεν έχουνε την αντοχή..τη δύναμη οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές να τοποθετηθούν.Δεν έχουν τη δύναμη να είναι ο εαυτός τους.Θέλουν ,επιθυμούν διακαώς να επικοινωνήσουνε..μα πάντα εκεί πίσω από μια μάσκα..
Αναρωτιέστε φίλοι μου τι είδους επικοινωνία είναι αυτή που μοναχοί μας πίνουμε εδώ μέσα εμείς τον καφέ μας..Έχετε δίκιο..πόσο άσχημο να πίνεις μόνος τον καφέ σου..Μα είναι και κάποιοι άνθρωποι που ίσως δεν μπορούν ολημερίς να τρέχουν μες στον καφενέ ,για τους δικούς τους λόγους..Είναι και κάποιοι άλλοι όμως άνθρωποι,που δεν αντέχουνε τον ίδιο τους τον εαυτό..και καταντούν <<ψηφιακοί ανθρώποι>>.
Και πως να πιεις και εδώ μέσα ακόμα τον καφέ με έναν που έχει για προφίλ << γαϊδούρι>> ή μια <<φώκια>>..ή και καμμιά ''αρκούδα'' και άλλες φορές και ένα ''διάβολο''..να βάζουν για προφίλ..και τι κρίμα για τα ζωάκια που τόσο τα αγαπώ στ' αλήθεια..ακόμα και για το διάβολο το κρίμα..που ξέρει καλά το ρόλο του χρόνια πολλά αυτός...Και πως να πιάνεις κουβέντα ατελείωτη με άνθρωπο, που δεν έχει τη δύναμη και δεν το ξεπερνά να σε κοιτά στα μάτια ,έστω και από μια φωτογραφία του της στιγμής..που κρύβει στα συρτάρια του ,γιατί δεν αντέχει ή και σκόπιμα πολλές φορές να στην παρουσιάσει ?
Θέλει να κρύβεται πίσω από ό,τι φαντάζεται και παραμύθια να 'ρχεται να σου πουλά..Όλοι εμείς ..αναγκαστικά και μη που είμαστε ''ψηφιακοί'' και επικοινωνία ψάχνουμε συχνά..όλοι έρχονται στιγμές που στην παγίδα του εγκλωβισμού θα πέσουμε του εαυτού μας του ίδιου..Μα είναι άλλος να 'σαι ψηφιακός άνθρωπος..και άλλο ''ανθρωπος''..Αν το προσωπό σου δεν αντέχεις καν για να μου δείξεις..τι κάθεσαι και μου ''τσαμπουνάς'' και ιστορίες για τη σπουδαιότητά σου μου αραδιάζεις? Πετάς μια φράση..έτσι στα πεταχτά που κάπου αντέγραψες ή μες στο τραμ την άκουσες..και περιμένεις μετά να σου' ρχονται οι αφελείς..και κουβέντα ανούσια να πιάνεις..για να γεμίζεις το κενό της άμοιρης ψυχής σου..Μα από μικρό σου λέγανε να αφουγκράζεσαι..να σκύβεις στην αληθινή ζωή..να μελετάς στα σοβαρά και τον εαυτό σου με << κουρέλια και σκουπίδια>> να μην ντύνεις.
Αναρωτιόμαστε πολύ συχνά τι είναι και το Google+ ..ναι φίλοι μου..μέσον καλό επικοινωνίας μοιάζει..μονάχα που οι άνθρωποι..όπως παντού είναι ένα ψηφιδωτό ανομοιόμορφο..και ο καθείς παρουσιάζεται όσο αντέχει και του ταιριάζει..Λίγοι απομείναν οι αυθεντικοί που δεν φοβούνται και τολμούν ο εαυτός τους να' ναι..Ψάχνεις και τους βρίσκεις τους αυθεντικούς και αν έχεις τύχη κι είσαι τυχερός πολύ ..και ιδέες και γνώσεις ανταλλάσσεις..
Παντού και πάντοτε μπορείς..από τον καφενέ και ως το διαδίκτυο διακίνηση ιδεών να κάνεις..Μη σας φανεί''βαρύγδουπη'' η λέξη αυτή,που τώρα δα ξεστόμισα..Δεν είναι σκέψη δική μου μοναχά αυτή...αλλά και των πολύτιμων δασκάλων μου ,που απ' τη ζωή μου επεράσαν..Σταθείτε όλοι στον καθρέφτη σας μπροστά και κοιταχτείτε..και μιλήστε του ,έστω και μια φορά..και αν μπορείτε αντέξτε τον τον πολύτιμο εαυτό σας...και παρουσιάστε τον έστω μια φορά αληθινό..και πάψτε όλοι να θέλετε ''πρόεδροι''και ''συγγραφείς'' και ''πολιτικοί'' και ειδήμονες..και του ξερολισμού σαϊνια..να το παίζετε απ' το πρωί ως το βράδυ.. Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη ..............................................................................................................
-Γιάννης Ρίτσος, «Το χώμα κάτω απ’ τη βροχή»
(απόσπασμα)
Τούτη η αργή, ασταμάτητη βροχή, καλόδεχτη, βοηθάει,
μαλακώνει το χώμα, πλένει μητρικά τα φύλλα της συνοικιακής
τριανταφυλλιάς απ’ τη σκόνη,
νοτίζει τις φτωχές στέγες- όλα τα δείχνει ταπεινά και φτωχά,
τους αφαιρεί την έπαρση και τη σκληρότητα, φτωχαίνει ακόμα
και τη λύπη,
γίνεται η λύπη μαλακιά, πονετική- δεν επιμένει
σ’ αυτή την τυφλή αρνητική περηφάνεια της, μπορεί να σκύψει,
να κλάψει ή να χαμογελάσει, σαν ένα νέο κορίτσι
που ‘κλαιγε στο παράθυρο κι είδε έξαφνα στα τζάμια το γλυκύ της πρόσωπο
τόσο νεανικό, τόσο όμορφο- ωραίο ακόμη κι όταν κλαίει-
κ’ ίσως ακόμη πιο ωραίο, τόσο που χαμογελάει. Τούτη η βροχή
μιλάει με τα λόγια της, ήσυχα λόγια, όχι για μένα και για σένα-
δεν έχουν στόχο τα λόγια της – γι αυτό μας μιλάνε-
δεν αφορούν εμάς, δε θέλουν να μας συμβουλέψουν,
να μας παινέψουν, να μας κατηγορήσουν, να μας παρηγορήσουν,
δε μας αναγκάζουν σ’ οποιαδήποτε στάση
σ’ άμυνα, ή σ’ επίθεση, ή σε απολογία-
Ήσυχα λόγια της βροχής, μπορεί και να θυμίσουν
το μοσκοβόλημα της γης- όχι της γης όταν σκάβουν ένα λάκκο-
της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται
και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –
μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη
που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει…»
<< Επίτρεψέ μου να σου πω ,πως κάποια
παιδιά σαν εσένα δεν μεγαλώνουν ποτέ,γιατί σαν μεγαλώσουν.. οι Ιθάκες του
καθενός από εμάς θα χαθούν, γιατί μόνο τα μικρά ευαίσθητα παιδιά έχουν πια
Ιθάκες.Οι μεγάλοι τις έχασαν στο ψάξιμο του παράλογου εγώ τους και στα
συντρίμια της καθημερινής ασχήμιας της ζωής τους...μείνε λοιπόν έτσι όπως είσαι και λύτρωσε εαυτούς και αλλήλους..φιλώ σε...>>
Όμορφα λόγια και γλυκά..μα βαρυσήμαντος ο λόγος που μου απευθύνεις φίλε μου καλέ..είναι αδύναμοι οι ώμοι μου...κι εγώ ποτέ μου δεν εσήκωσα ανάστημα τον κόσμο για να σώσω..Τον εαυτό μου επροσπάθησα.. μονάχα αυτόν για να καλυτερέψω..αν μπορώ..να τα 'βρω μια και καλή μαζί του...Μεγάλωσα κι ακόμα προσπαθώ και για Ιθάκες ψάχνω.. Εμένα οι Ιθάκες μου δεν είχανε ποτέ τρικάταρτα καράβια..Κάτι μονάχα σχεδίες απλές και ταπεινές..γιατί απλοϊκή ήταν η καταγωγή μου..Δεν ήμουν από τζάκια ξακουστά..ούτε από βασιλικά σινάφια..για να 'χω ''στόλους'' και αρμάδες ξακουστές.. Πάντα χανόμουν και τις έψαχνα μέσα σε σελίδες ποιητών και απλοϊκών ανθρώπων..
Ναυάγησα πολλές φορές..θαλασσοπνίγηκα επάνω σε τούτη τη μικρή μου τη ''σχεδία''..Μα αγκιστρώθηκα από τα ξύλα της..και σώθηκα..κι ακόμα πίστεψέ με κολυμπώ..Δεν είσαι μόνος στη ζωή, που εναυαγήσαν τα νησιά και Ιθάκες δεν θωρείς σιμά σου..Χάθηκε η πυξίδα μας πολύ καιρό..μα εμείς καπεταναίοι παλιοί..θα βρούμε τα σημάδια της διαδρομής..τα μίλια θα μετρήσουμε..και ξέρες θα αντικρύσουμε ξανά..Φυσάει πολύ στους κόσμου τα λιμάνια..φυσάει άγρια και δυνατά και μέσα στην καρδιά μας..
Άδειο
κοχύλι μοιάζει και η δική μου η καρδιά μες στον καιρό.. και τούτο εδώ το πρωινό που η θάλασσα εγαλήνεψε και
ξέβρασε φύκια αστερίες και κοχύλια στην ακτή...Έβρεχε απόψε από
νωρίς...έβρεχε μια ψιχαλιστή και σιγανή ποτιστική βροχή..Μα δεν.. στην
καρδιά μου μέσα εκεί δεν έβρεχε..γιατί ήταν μουσκεμένη από καιρό..Εγώ να
στεγνώσω ήθελα και όχι άλλο να βραχώ... Άδειο
κοχύλι μοιάζει ενίοτε η ψυχή..σαν να' ναι πεταμένο στην ακτή,στην τύχη των περαστικών...να το ποδοπατήσουν
αν κοχύλια στην ακτή αυτοί,δεν έμαθαν να ψάχνουν ,να συλλέγουν..
Η προτροπή σου είναι σαν φυλαχτό ξεχωριστό για εμέ..κι εκεί μες στης ψυχής μου τη ''χρυσή φωλιά'' ,που λες πως την εγνώρισες..εγώ θα τη φυλάξω...'Ετσι απλά και ταπεινά θα πω ευχαριστώ..αν τα κατάφερα εικόνα τέτοια για ''Ιθάκες'' να σου ζωγραφίσω... Είναι πολύ σημαντικό και συναρπαστικό τους φίλους να εμπνέουμε...και να τους αγαπάμε...
Βαθύ χινόπωρο γοερό, πόσο καιρό σε καρτερώ,
με τις πλατιές, βαριές σου στάλες
των φύλλων άραχλοι χαμοί, των δειλινών αργοί καημοί,
που με μεθούσατε τις άλλες...
Τα καλοκαίρια μ᾿ έψησαν και τα λιοπύρια τα βαριά,
κι οι ξάστεροι ουρανοί οι γαλάζοι:
απόψε μου ποθεί η καρδιά πότε να ῾ρθεί μέσ᾿ τα κλαριά,
ο θείος βοριάς και το χαλάζι!
Τότε, γερτός κι εγώ ξανά, μέσ᾿ τα μουγγά τα δειλινά,
θ᾿ αναπολώ γλυκά, -ποιος ξέρει-,
και θα με σφάζει πιο πολύ, σαν ένα μακρινό βιολί,
το περασμένο καλοκαίρι... .............................................................................................................
Μ. Χατζηδάκι:Οι γειτονιές του φεγγαριού Xωρίον ο πόθος
Βράχηκε απόψε πάλι το όνειρο..όχι γιατί εσιγανοψιχάλιζε ..απαλά και ρυθμικά..μα ήταν που δεν πρόλαβες..''ομπρέλλα'' που δεν άνοιξες..να τρέξεις για να το σκεπάσεις..Το 'βαφες ροζ ..εδιάλεγες τις τέμπερες..ήθελες απαλά να βάψεις τούτη τη φορά ..φωτοσκιάσεις απαλές να βάλεις..Καθόσουνα απόμερα ..ζωγράφιζες μονάχη σου..τη φρόντιζες..την ξανακοίταζες..ψεγάδι να της βρεις δεν τόλμαγες..δεν το ποθούσες μέσα σου..τούτης της ζωγραφιάς...Μα ήταν πολύ λεπτός και ευάλωτος ο δικός σου ο καμβάς..κακής ποιότητας τα λάδια..Κάθε που εσύ τον εστερέωνες..εκείνος εξεκαρφωνόταν..
Να ζωγραφίσεις επροσπάθησες..μα αέρας εσηκωνότανε..και θόλωνε τα μάτια σου..τα χρώματα αλλοιώνονταν..μουτζούρες γέμιζε ο καμβάς..Για να ταιριάξουνε τα χρώματα στον πίνακα..θέλει το πλάνο και το σχέδιο νάναι εμπνευσμένα και από τους δυο και να 'χουνε ψυχή..Να σου μιλούν τα χρώματα..να αφήνουνε το ροζ να υπερτερεί.. Αλήθεια πίστεψες... Έχουνε βάρος οι ψυχές..βάρος που δε χωράνε σε καμβάδες με ένα πλαίσιο..μέσα εκεί κακοβαμμένο ..στριμωγμένο..
Μα εσύ προσπάθησε..μην το αφήσεις να βραχεί μικρή μου το όνειρο..κι ας σιγοψιχαλίζει..Προσπάθησε..πάρε ομπρέλλα αδιάβροχη..οι ψιχάλες μεγαλώνουν...Τις βλέπω έξω εκεί στις πέτρες της αυλής..γεμίσανε οι γλάστρες μου...εγείραν τα λουλούδια τους και μοιάζουν μαραμένα..Τρέξε και πρόλαβε..και άνοιξε το δίχτυ προστατευτικά..χαλάζι λένε πως θα ρίξει..
Μα απόψε μέσα μου ένα χρώμα αλλιώτικο..όχι δεν είναι ροζ ετούτο που κυριαρχεί..Σε ένα θλιμμένο μέσα χρώμα βούτηξα..θαρρώ πως είναι πιο λυπητερό..μωβ λέν' πως είν' της λύπης των ανθρώπων χρώμα..Εμένα όμως πάντα τα όνειρά μου ..το ήξερα..και δεν τα έβαφα ξεκάθαρα με ροζ..Υποψιασμένη καθώς ήμουνα..άφηνα εκεί στην άκρη του καμβά..σαν μια γωνιά προειδοποίησης..έτσι σαν μια θύμηση..πως η ζωή και ο καμβάς..συλλέγουν μια παλέτα ατελείωτη..σε μια μεγάλη γκάμα αποχρώσεων..σαν και πως είναι η ψυχή ..αυτών που ''ευτύχησαν'' να ζουν...ανόδους ..πτώσεις και καθόδους..
Μα της αγάπης και του έρωτα..οι θιασώτες της ψιχάλας της καρδιάς.. πάντα ήταν εκεί ..χωρίς ακουστικά..να ακούνε τον ήχο της βροχής..που το όνειρο το μούσκευε..και άλλοτε επρολάβαιναν..και άλλοτε πάλι όχι..κι έτσι απλά χωρίς ακουστικά..τη μελωδία του ονείρου ακούγανε και σιγοτραγουδούσαν... Κρύψε και σκέπασε το όνειρο απόψε αν μπορείς..κι ας μοιάζουν τσακισμένα τα φτερά του..είναι πάντοτε ευάλωτα κι ευαίσθητα της πεταλούδας του έρωτα εκείνα τα φτερά...Γρήγορα τσαλακώνονται..μα.. ίσως μες στο σύντομο το πέρασμα ..μιας πεταλούδας που η ζωή τόσο λίγο κρατεί...σ' αυτό το λίγο πέρασμα κι ο έρωτας κρατεί... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ..............................................................................................................
Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη, με το σαξόφωνο του Γιώργου Κατσαρού. Ορχηστρικό
Έρχονται στιγμές στη ζωή που δεν ξέρεις τι είναι αυτό που σε κάνει να κατρακυλάς καμμιά φορά..και να πηγαίνεις με μανία ''φουλ'' στην κατηφόρα..Γράψαν πολλά οι φιλοσόφοι..οι ψυχολόγοι και οι γραμματικοί..μα εγώ πια δεν θυμάμαι τα αποφθέγματα για να σας αραδιάσω..Πως γίνεται ποτέ μου δεν κατάλαβα..σαν μια ζωή πορεύεσαι και νιώθεις πλήρης κατά βάσιν και χορτάτος και ευτυχής..να επιτρέπεις εις τον εαυτό σου να παρεκτραπεί..και να ζητάς το λίγο ..το φτηνό..Κι ενώ το ξέρεις και το διαισθάνεσαι το παίρνεις αγκαλιά το ψέμμα σου..το κουκουλώνεις ..το τυλίγεις μες σε καθαρή ''φασκιά''και να το ξετυλίξεις δεν τολμάς..
Κι έρχεται η ώρα που ''ξεσκίζεται η φασκιά''κρέμονται σαν κουρέλια τα κορδόνια..Κι εσύ μαζεύεις τα κορδόνια από τη γης και να τα ξαναδέσεις προσπαθείς...Λύνεις και δένεις με τα κορδόνια σου σφιχτά το ψέμμα σου ..μην τύχει και το δει ο ήλιος και σου το φωτίσει..Ο ήλιος είναι διαπεραστικός και πάντοτε το ξέρεις..πως θα διαλύσει το σκοτάδι της ''φασκιάς''και θα την ξεγυμνώσει την αλήθεια σου και τότε θα καούνε όλα..Μα πως στ' αλήθεια την ανάγκη του άλλου να επεξεργαστείς..αν αυτό το ψέμμα τον κρατάει ζωντανό μες στη ζωή του κι όρθιο..Αγώνα κάνει ο καθείς για να πιαστεί..από σχοινιά και από τριχιές χοντρές και άγαρπες καμμιά φορά..
Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..γιατί εγώ μονάχη μου έψαχνα να μαγευτώ..Ανάγκη μου ήταν εσωτερική αυτή..και τους ετοποθέτησα ψηλά..Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρευσε..γύρισα δίπλα ένα πρωί και δεν τους αναγνώριζα..δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..να τρέχουνε για να πιαστούν..από όπου βρουν ..αρκεί νάναι ''δεμένοι''από κάπου..Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν προσκυνήσαν..Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπήθηκα σαν έπεσαν εις την κατάντια τους ..γιατί τη μοναξιά δεν άντεξαν..ω..πόσο λυπήθηκα που είδα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..Ξέρεις τι είναι αυτό που με λύπησε απ' όλα πιότερο εμέ?
Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι παθαίναν ίλιγγο εκεί εις τα ψηλά..Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..έναν άνθρωπο για να τον σώσω..Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή αναζητούν για να χορτάσουν..Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν.. Περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής μες στη ζωή αυτή δηλώνω...
