Ταξίδια μακρινά..ταξίδια κοντινά..ναυάγια και ξέμπαρκοι επιβάτες..η ζωή μας...Μα πάντα εκεί παρούσα η ζωή και η ψυχή συχνά τα θέλω της να μην μπορεί να τα αγγίξει...Δύσκολες πάντα οι θάλασσες και ξεγολιάστρες γίνονται.. όταν τα θέλω της ψυχής βγαίνουν να επιπλεύσουν μέσα στις τρικυμίες της..Είναι πολύ δύσκολοι οι καιροί...μα ναυαγοί δεν ονειρεύτηκαν ποτέ τους οι άνθρωποι να γίνουν... Κι όταν ναυάγησαν ενίοτε..από την αρχαιότητα ακόμα και έως τώρα στις μέρες μας τις δύσκολες..οι άνθρωποι οι περισσότεροι..εκτός μονάχα ελαχίστων εξαιρέσεων.. μετέτρεψαν ετούτο το ναυάγιο..σε δύναμη και μια τεράστια μεταστροφή...και φιλοσόφησαν τα τεκταινόμενα..και βγήκανε από τα άγρια τα κύματα..σε ξέρες άγνωστες γι αυτούς..μα που αποδείχθηκαν αφετηρίες για την νέα τους ζωή...
Φτάνει μια μικρή σχεδία ..αυτοσχέδια τελικά...για να μπαρκάρει η ψυχή...την τρικυμία να αντιμετωπίσει...και στο ταξίδι της.. για της ψυχής το φως να οδηγηθεί...Είναι η δική μου η ματιά για τα ναυάγια..που δεν τα θεωρώ ποτέ για ''τέλος'' μιας αληθινής ζωής και ουσιαστικής..μα για μια καταστροφή προσωρινή...και μια καινούργια αφετηρία ..ένα λάκτισμα και μία ώθηση ψυχής..για μία δημιουργική μεταστροφή..ενός ξεχωριστού πλέον ανθρώπου.
Μια υπέροχη εκτέλεση του τόσο αγαπημένου τραγουδιού για τη Θάλασσα από τον Φίλιππο Πλιάτσικα...και τι όμορφοι στίχοι...της αγαπημένης Λίνας Νικολακοπούλου.....
Θάλασσα μάνα αρμύρα μου εσύ
γαλάζια μοίρα
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα
θάλασσα μνήμη μαύρο μου ασήμι
πάρ’ την καρδιά μου και κάν’ την νησί
του ανέμου αγρίμι.....
Έτσι που τα θυμάμαι κείνα τα χρόνια και τα ξαναζώ και τα ξανά είμαι,πολύ θα 'θελα να τα 'λεγα με τον Αλέκο ή έστω με τον Τέλη και να μου λεν κι αυτοί τα δικά τους,σα να 'μαστε ακόμη παιδιά,σα να μην πέρασαν τα χρόνια,σα να 'ναι να μην πεθάνουμε ποτέ.Μα ο Αλέκος παντρεμένος τώρα , η γυναίκα του όπου να'ναι θα γεννήσει,ο έρωτας σταμάτησε και κατάκατσε,κι ο Τέλης τσιμπημένος για τα καλά με την Αλέκα,όλο με δαύτην γυρνά καβάλα στο γάιδαρό του,- πάει κι αυτός- που αυτί ν'ακούσει, που μάτι να δει άλλο απ' τα βυζιά της κοπελιάς του,κολλημένος στο τώρα,ούτε πίσω ούτε μπρος.Αμ ο Λευτέρης ? - με δυο παιδιά-μπας κι εφτιαξε και κάνα τρίτο?- να λέει: << πού καιρός να βλέπεις όνειρα στον ύπνο σου ή στον ξύπνιο σου ? που καιρός ? >>
.Έτσι κάθομαι εδώ πέρα μόνος , χαρούμενα μόνος και τ'αραδιάζω στο χαρτί και δεν ξέρω αν κάποιος τα διαβάσει και πως θα τα διαβάσει..Μα πάλι εγώ είμαι χαρούμενος,γιατί όταν μιλάς με κάποιον λες μονάχα εκείνα που ενδιαφέρουν αυτόν,που έχουν κάποια αντιστοιχία με τα δικά του βιώματα και βρίσκουν εύκολη ανταπόκριση.Μα όταν μιλάς μόνος τα λες όλα και για όλους και μην έχοντας άμεσο ακροατή μπροστά σου ,λες και πράματα ανήκουστα,<< παράξενα πράματα>> με άφοβες λέξεις που δε θα τις ξεστόμιζες ποτέ ούτε μπροστά σ' ένα φίλο σου ,ούτε σε γιατρό,ούτε σ' έναν ποιητή.Σαν να μιλάς σ' άχρονο,άπειρο και κουφό κενό ,που σ' ακούει σωστά...Ωστόσο ,μέσα μου βαθιά ,νιώθω πως δε φτάνει................................................................................................... άλλωστε η μοναξιά ( εσύ το 'λεγες) μια ασφυκτική ευρυχωρία είναι και χρειάζονται στενές επαφές με τα πράγματα ,με τους ανθρώπους ,με την ιστορία,ερωτικές επαφές,φιλικές επαφές,συντροφικές επαφές,για να είσαι...να γίνεσαι.....
Ήτανε μια φορά κι έναν καιρό..ένας βαρκάρης ..που ολημερίς εψάρευε..σε μια λίμνη όμορφη ..γεμάτη νούφαρα μια λίμνη...Ποτέ του δεν τα επλησίαζε αυτά..φοβότανε μην τύχει και τα ξεριζώσει.. Μην τύχει κι άθελά του τα κουπιά της βάρκας του..πέσουνε βίαια επάνω σε αυτά..και τα γεμίσουν τραύματα..μη τύχει και τα πληγώσουνε ..ποτέ του δε θα ήθελε αυτά να τραυματίσουν.. Μα κάποια μέρα ο ψαράς δεν άντεξε..και μπήκε μόνος του στον πειρασμό..ένα απ' αυτά τα όμορφα τα νούφαρα..να το πλησιάσει να το χαϊδέψει θέλησε και να το ξεριζώσει...Ήθελε να το πάρει σπίτι του..να το φυτέψει σε μια γλάστρα..να το ποτίζει κάθε πρωινό και κάθε βράδυ να το καμαρώνει..Μα δεν ήξερε ο δόλιος ο ψαράς..πως τα φυτά αυτά τα νούφαρα με τα όμορφα και τα ξεχωριστά τους άνθια..δε ζούνε ποτέ σε γλάστρες τόσο πολύ μικρούλες και στενές..ούτε σε χώματα τις ρίζες ακουμπάνε.. Έχουνε ρίζες μόνο μέσα στο νερό..κινούνται ελεύθερα και δεν περιορίζονται ποτέ..κι αν τόλμησε ποτέ κανείς για να τα ξεριζώσει..εκείνα εμαράθηκαν ευθύς...και χάσανε τη λάμψη τους..και ποτέ δεν ξανανθίσαν..
Μα ο επίμονος ψαράς..δεν άντεχε χωρίς αυτό και επάτησε τον όρκο του που έλεγε..πως εκεί..μέσα στα καθαρά νερά της λίμνης του μοναχά.. θα το χαϊδεύει και θα το κοιτά..και ποτέ του δεν θα το ξεριζώσει...Επάτησε τον όρκο του και το ξερίζωσε..Το εξερίζωσε..το πήρε σπίτι του..το φύτεψε στην πιο όμορφη τη γλάστρα του...κι ολημερίς το πότιζε μην τύχει και χαλάσει..Δεν άντεξε πολύ καιρό εκεί..το όμορφο.. το μεταξένιο νουφαράκι..Λες και κατάλαβε από μοναχό..πως ο ψαράς δεν νοιάζονταν γι αυτό..παρά μονάχα για τη δική του την καρδιά..για το δικό του εγωισμό..για τη δική του ευχαρίστηση..τις ρίζες του διέλυσε..κι όταν αυτό εμαράθηκε..το πέταξε ακόμα παραπέρα..
Εθύμωσε πολύ o ψαράς.. που αυτό δεν άντεξε..μέσα στο ξένο.. το εχθρικό και το αφιλόξενο το περιβάλλον...Πως να αντέξει ένα φυτό που λούζεται καθημερινά μέσα σε λίμνες και νερά απέραντα.. μέσα σε ένα κουβαδάκι...? Μα ούτε και τον ένοιαξε..την άλλη μέρα άλλο εξερίζωσε..και το 'φερε ξανά στο σπίτι του μπροστά..Κανένας δεν του μίλησε για τον ξεριζωμό αυτό..κανένας δεν του έμαθε να σκύβει και να αφουγκράζεται..τη μουσική της λίμνης και τα τραγούδια που έλεγαν εκεί..τις φεγγαρόλουστες βραδιές.. σαν καθρεφτίζονταν στης λίμνης τα νερά..τα μεταξένια νουφαράκια..
Του μοιάζαν ταπεινά και ασήμαντα τα λούλουδα αυτά..μα κανένα από τα άνθια του κήπου του δεν είχανε την εμορφάδα τους και συνεχώς τα ζήλευε και να τα κόψει ..απερίσκεπτος καθώς εφαίνονταν δεν σκέφτονταν ποτέ ..τον πόνο που τους προκαλούσε...Εμοιάζανε πολύ ευαίσθητα αυτά..μα ήτανε πολύ ανθεκτικά..και αιώνες τώρα απ' τα παράριζα ..που έμεναν στης λίμνης τα νερά..επολλαπλάσιάζονταν..και φύτρωναν ξανά..Λατρεύτηκαν και ζωγραφίστηκαν από όλους τους λαούς...γιατί εκρύβαν μέσα τους..πάνω στα ανθεκτικά τους φύλλα..και στα πέταλα του άνθους τους..μια εμορφάδα ξεχωριστή...και μια αγνότητα μεγάλη..που στους ανθρώπους πολύ άρεσε..γι αυτό και αυτά τα λούλουδα τα νούφαρα..εσυμβολίζανε και Νύμφες..και της αγνότητας και της Παρθενίας της ψυχής..λογίζονται φυτά...
Τώρα εγέρασε πολύ ο ψαράς..έμεινε η βάρκα έρημη στη μέση εκεί της λίμνης..Κανένας δεν την μάζεψε..εσπάσανε και τα κουπιά.. Μα το μικρό το νουφαράκι είχε ένα μυστικό...είχε απλωτές τις ρίζες του.. έτσι το έφτιαξε ο Πλάστης του..για να μη χάνεται ποτέ..επέπλεαν πάντα οι ρίζες του μέσα εις το νερό..και εταξίδευαν σε όλες τις γωνιές της...Κι έτσι το νουφαράκι ξαναφύτρωσε εκεί στης λίμνης τη γωνιά.. και στέκει πάντα λαμπερό...βρήκε ξανά τη λάμψη του..όταν τις ρίζες του εξαναμάζεψε και τις ξαναάπλωσε στα καθαρά νερά.. Ήταν πολύ επίμονο και πεισματάρικο..επέμενε την ομορφιά του να σκορπάει..
Κι αυτός..ο ονειροπόλος..ο βαρκάρης..ο ψαράς...που την ομορφιά ελάτρευε και αγάπαγε ιδιαίτερα.. βαθιά...ήταν αλλιώτικος βαρκάρης και ψαράς... γιατί ήτανε και ο ίδιος όμορφος πολύ..την ομορφιά την είχε φυτεμένη στην καρδιά του..κάποια απόβραδα που εκατέβαινε εκεί τρικλίζοντας.. αναπολούσε ..κοίταζε τώρα θλιμμένα πια.. μα δεν τολμούσε..πάλι τις ρίζες του να βγάλει..ίσως σοφός ..καθώς εμεγάλωσε και έγινε..να εκατάλαβε..πως νουφαράκια αυτός στην πόρτα του μπροστά ..ποτέ του δεν μπορεί για να φυτεύει και να έχει..γιατί μέσα στις γλάστρες του μονάχα τα γεράνια ευδοκιμούν...
Μα πάντα μες στην καρδιά του θα 'χει και θα αναπολεί..το μεταξένιο χρώμα που εζωγράφιζε τ' ασήμαντο.. μα τόσο λαμπερό...το πεισματάρικο και επίμονο.. που φύτρωνε χρόνια ατέλείωτα στης λίμνης τον αφρό..και στης ψυχής του εκεί τις ρίζες..εκείνο το ξεριζωμένο νουφαράκι...που μοναχό του εφυτεύτηκε στα σπλάχνα του βαθιά... !!! Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. ............................................................................................................
Αρλέτα - το τραγούδι της λίμνης (ο γλάρος)
Μεσ’ στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς
κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό
Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου
Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω
Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας
Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά
Κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό
Μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου
Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω
Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο
Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς
Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου
Κι ύστερα μ’ ένα φιλί ψηλά με πας.
Μιλάς για κερδισμένους.. ηττημένους και ανταγωνιστές ..κι εγώ απορημένη σε ακούω..Γνωρίζω από μικρό παιδί τις λέξεις απ' το λεξιλόγιο που εσημείωνα..όταν οι δάσκαλοί μου μου τονίζαν..Τις φύλαξα και δεν τις χρησιμοποιούσα εγώ συχνά..ίσως γιατί δίπλα σ' αυτές..και κάποια υποσημείωση κρατούσα..Μεγάλωνα προχώραγα.. δυσκολευόμουν άλλοτε και άλλες φορές πετύχαινα τα ακατόρθωτα και με τον εαυτό μου απορούσα..Μα όταν ερχόταν η ώρα του απολογισμού..ανέσυρα εκείνο εκεί το λεξιλόγιο και για να καταλάβω προσπαθούσα..ποιές λέξεις μου σημειωμένες και έννοιες εγώ εχρησιμοποιούσα για να ανέβω..στα σκαλοπάτια του εαυτού μου...
Τη λέξη πόλεμο πάντα την είχα στο κεφάλι μου..αλλά από μια άλλη προσέγγιση..από μια άλλη εκδοχή..Πάντα θυμόμουνα τη ρήση του λαού στο λήμμα αυτό : το Θέρος - Τρύγος- Πόλεμος..και έλεγα αυτή είναι η ζωή ..κι ό,τι φυτέψεις θα θερίσεις..Μου αρέσουνε οι παραλληλισμοί..πολύ μες στη ζωή μου σε εκτίμηση τους είχα..Μου μίλησες και για το κέρδος μου..μου φώναξες πως κέρδισα..Μα εγώ δίπλα στη λέξη αυτή..είχα για υποσημείωση..μια άλλη λέξη όχι συνώνυμη..μα είχε μεγάλη σημασία για τη διαδρομή ως το κέρδος.Ήταν σημειωμένη δίπλα η λέξη μου -κατάκτηση..ναι..ναι ή λέξη μου κατάκτηση..μεγάλης γκάμας κι έννοιας αυτή..κι ας έχει τόσο λίγα γράμματα..Τι ωραιότερο να κατακτάς τα σκαλοπάτια της ζωής..μα περισσότερο τα σκαλοπάτια της καρδιάς..εκείνης των ανθρώπων?
Όχι δε θέλω να με λέν' νικήτρια και κερδισμένη να με θεωρούν..αν φτάνουνε σε τούτο το συμπέρασμα για με..μέσα από πολέμους αιμοβόρους και αιμοχαρείς..ούτε και από μονοπάτια πονηρά..που ο νους τους για εμέ εσκέφθη..Θέλω να σπέρνω..να τρυγώ..και να 'ρχεται η ώρα να θερίζω..καρπούς μονάχα ώριμους και μοσχοβολητούς και μυρωδάτους στο πανέρι μου..πάντα να τους συλλέγω..Σταμάτα να με λες νικήτρια λοιπόν..αν δεν κατόρθωσα μια θέση εκεί στον κήπο σου να πιάσω..Αν δεν εκατόρθωσα δαντέλα να σου πλέξω εγώ και την ωραιότητα την αληθινή..την εσωτερική μου ωραιότητα..να σου χαρίσω ..να σε καταχτήσω..δε θέλω να με λες νικήτρια...οι τίτλοι αυτοί σε μένα δεν ταιριάζουν... Μετρώ καθημερινά και ακούω και μετρώ..μετρώ τις βελονιές που στο αυτί μου ψιθυρίζεις..τις πλέκω ..μα λαθεύω και καμμιά φορά..και γίνεται η δαντέλα λαθεμένη..Μα εκείνο το λαθάκι είναι εκεί..δε θέλω διόλου για να το ξηλώσω..γιατί η χειροποίητη η δαντέλα μου..που είναι αυθεντική..έχει και μέσα λάθη μικροσκοπικά..που η μηχανή η εμπορική..δεν τολμάει για να κάνει... γιατί είναι ρυθμισμένη και κουρτισμένα τα γρανάζια της..και δεν έχουν ψυχή...
Δε θέλω να 'μαι νάρκισσος..ή ένα βασιλικό λουλούδι.. Θέλω πολύ και το επιθυμώ..ένα απλό και μοσχοβολητό να 'μαι εκεί σε μια γωνιά.. ένα μικρούλι γιασεμί..μία μικρή λεβάντα κι όταν περνάς από κοντά..με τον αέρα σου τη μυρωδιά μου να σου στέλνω..Δε μου αρέσουνε τα υφάσματα που ποτέ δεν σκίζονται.. δεν τα διαλέγω εγώ τα νάυλον..και δεν τα επιλέγω...μου αρέσουν ιδιαίτερα οι ''δαντέλες''..Μου αρέσουν γιατί είναι ευάλωτες..κάπου εκεί στο ένωμα..στο βελονάκι της γιαγιάς..κάπου εκεί που πλέκονται ..λαθεύουνε καμμιά φορά..και ενώνονται λιγάκι αδύναμα..με φόβο να κοπούν..Είναι δαντέλες ανεκτίμητες οι άνθρωποι οι πλεγμένοι από χέρια ευαίσθητα..πολύτιμες δαντέλες...Είναι αυτοί οι αγαπημένοι μου..που περπατούνε δίπλα μου ακριβώς..χωρίς ποτέ τους να μετρούν το ύψος μου κι εμένα το δικό τους αν απολύτως μου ταιριάζει..Ισότιμα μ' αρέσει πάντοτε να με κοιτούν..με βλέμμα τρυφερό και κατανόησης..παραδοχή να δείχνει μες στο βάθος της η ξεχωριστή και τρυφερή ματιά τους...
Οι δαντελένιοι μου οι άνθρωποι..!!! Θέλω να' μαι κομμάτι απ' τη ''δαντέλα'' τους..κι εγώ...αυτούς που έχουν την ικανότητα ..τη δύναμη..πίσω από το πέπλο μου..να σκύβουν..να κοιτούν..Να τους φορώ επάνω μου..σαν το μικρό μου γιακαδάκι..εκείνο εκεί το δαντελένιο και κατάλευκο..σαν τότε που εστόλιζε την σχολική μας την ποδιά... Πολύ τους ψάχνω ακόμα και πάντα θα τους ψάχνω μεσα στο πλήθος και το βουητό..και πάρα πολύ..ιδιαίτερα.. αυτούς..με έναν τρόπο αλλιώτικο..πάντα τους αγαπώ !!!
Δε μου αρέσει και βαθιά απεχθανόμουνα της μιας ημέρας τις γιορτές..που επετείους και για Ειρήνη και για Πόλεμο μιλούσαν..Όχι που δεν πιστεύω στη μνημοσύνη τη Θεά, που κρατά τη μνήμη ζωντανή..και την καρδιά πάντοτε σπαρταρούσα..Ο τρόπος δε μου ταίριαζε ποτέ ..γι αυτό και δεν ''εκραύγαζα'' ούτε μες στο σχολειό μου..μέσα από γιορτές τυποποιημένες.. και κακομασημένες..Μέσα στις θύμησες και τις ιστορίες τις διδακτικές..πάντοτε ήταν τα γεγονότα που κρυβόντουσαν για εμένανε καλύτερα .. παρά πίσω από τις μεγαλόστομες τις λέξεις ..Είναι σου λέει Παγκόσμια σήμερα για την Ειρήνη..Κι εσύ ..κι εγώ..θα πρέπει τώρα εγώ.. να αρχίσω μες στην ποίηση πάλι να ψάχνω και να λέω..αυτά που πέρυσι σου υπενθύμισα : αν θέλεις άνθρωπος να λέγεσαι του Τάσου Λειβαδίτη..που πολύ τον αγαπώ και πολύ τον σέβομαι..κι έχω ρουφήξει τα στιχάκια τα δικά του..ή να σου υπενθυμίζω πάλι τους ξεσηκωμούς..πως: η Δέσπω κάνει Πόλεμο με νύφες και μ'αγγόνια..
Και τι θα γίνει φίλε μου που εσύ θα τα διαβάσεις γρήγορα για άλλη μια φορά και θα τα καταπιείς σαν καραμέλλα..κι όταν θα λιώσει η γλύκα των λόγων τους στο στόμα σου..πάλι θα πας να σεργιανίσεις..σε ένα μουσείο για να δεις πως όπλα απ' την αρχαιότητα κατασκευάζαν οι ανθρώποι...Θα δεις και θα θαυμάσεις και τα σημερινά και τα σύγχρονα ''ντουφέκια'' που τις καρδιές τις σημαδεύουνε και έλεος κανένα..Θα μου ''κοτσάρεις'' και δυο φωτογραφίες εντελώς ''ψυχοπονιάρικες'' στο θυμικό μου να χτυπήσεις..να κλάψω ίσως στιγμιαία και ρηχά..κι ύστερα θα 'σαι ήρεμος πως μίλησες κι εσύ για την Ειρήνη..Και για την Ειρήνη αυτή στην καθημερινότητα..στο γίγνεσθαι..εσένα ποιός θα σου μιλήσει ?
Ποιός θα σου πει να μη γίνεσαι Δέσπω με ντουφέκια κι άρματα τον Τούρκο για να πολεμήσεις..Ποιός θα σου πει πως ειρήνη είναι το ζεστό και το γαλήνιο φαγητό..το βράδυ που στο σπίτι σου θα φας..που λέει και ο μεγάλος μας ο Ρίτσος ? Δε μου αρέσει διόλου να γιορτάζω εγώ ''ξυστά'' ..μοδάτα ..κραυγαλέα.. επιδερμικά..και επιφανειακά..αλλά με πράξεις..Πράξεις στην κάθε μέρα ολωνών..γαλήνη για να προσπαθώ..ουσία ειρήνης να δημιουργώ..και μες σ' αυτό το ειρηνικό και γαλήνιο τοπίο..να αφήνω τον άνθρωπο να αυτενεργεί και παραπέρα τον εαυτό του να πηγαίνει...
Σωρεία αναρτήσεων..και πληροφοριών..που μες σ' αυτές ενίοτε χάνεται η ουσία..Αν έχεις κάτι ουσιαστικό να κάνεις και να πεις..για την Ειρήνη γύρω σου σημάδι για να βάλεις..καν' το και σιώπα και ησύχασε..και πάψε να αλαλλάζεις ..σαν ένα φερέφωνο που θέλουνε οι κατασκευαστές των όπλων και εργοστασίων ντουφεκιών..εσένα να σε μετατρέψουν.. Ειρήνη λοιπόν και σήμερα..ξεκίνα απ' το μέσα σου..στο σπίτι σου..στο γείτονα ..στο χωριουδάκι και στην πόλη σου..κι έτσι θα επεκτείνεσαι σε όλον τον πλανήτη..
Σου μοιάζω ουτοπική και υπερφίαλη ? Είδαμε και τα ''μπερεκέτια '' ( προκοπές ) σου.. που έλεγε η γιαγιά μου..που συντασσόσουν και επήγαινες με τα κοπάδια του εμπορίου..γι αυτό..έχω ένα τραγούδι μέσα μου και σιγοτραγουδώ.. Ειρήνη.......Δημιουργία...όρκος..καθημερινός ..υπόσχεση σε μένα για να δίνω.. να μην ξανανάψει φωτιά..πουθενά..και το ''θηρίο'' ο άνθρωπος μέσα του να νικήσει...
Σοφία Θεοδοσιάδη - για την Ειρήνη .............................................................................................................
Πάλι κι απόψε στάθηκε απέναντί μου το φεγγάρι..Είναι σχεδόν μισό..δεν έχει πανσέληνο απόψε..μα έχει καθαρό ουρανό και φέγγει ξάστερα..γαλήνια.. πάνω στις κορυφές του Αη- Γιώργη.. Θαρρώ πως μου χαμογελά...και παίρνω δύναμη και νιώθω δυνατή..Τις σκέψεις μου επικροτεί..δε με αφήνει πάλι να μελαγχολήσω..μοιράζεται απόψε το φορτίο μου ..της ανακάλυψης..του φανερώματος της προδοσίας των ανθρώπων.. Πόσο λειψοί μοιάζουν απόψε οι άνθρωποι..πόσα κομμάτια τους δεν τα αναγνωρίζω... πόσο λίγο είναι το φως που δέχονται..υποκρισίας απαύγασμα το φως του πάλι απόψε μου μηνάει....Μα εγώ θα ψάξω το άλλο του μισό..γιατί αυτό εμέ με συμπληρώνει...Το ξέρω πια τώρα καλά..πως αν του γυρίσω την πλάτη θα θαμπώσω..
Δε με αφήνει να το αποχωριστώ..και μένω στο παράθυρο να το κοιτώ..μη τύχει και η σκέψη μου θαμπώσει..Είναι βαρύ αποβραδίς να κατεβαίνεις μαζεμένα τα σκαλιά...Σκοντάφτεις..σε τυλίγει η σκοτεινιά..αν από το φέγγος του απομακρυνθείς..Πόσο μου μοιάζει απόψε το φεγγάρι !!! Λες και του κόψανε επίτηδες το φέγγος του και έμεινε μισό..λες και το ξεγελάσανε οι ουρανοί και τα αστέρια..όχι δε θέλω να το αποχωριστώ...Θα το αφήσω και απόψε ανοιχτό ολονυχτίς..εκείνο το παραθυρόφυλλο ..να' ρχεται μέσα ολάκερο κι ας μοιάζει και μισό..να τρυπώνει..να μ' αγκαλιάζει με τις αχτίνες του.. να μου φωτίζει το μέτωπο...κι ας κλείνουνε τα βλέφαρα..είναι ο σύντροφος του καθενός μας το φεγγάρι.. που νοιάζεται για σε..ποτέ το φέγγος του δε σε εγκαταλείπει..
Πως μου μιλάς καρδιά μου εσύ εμένανε για ερωτικά φιλιά..φιλιά του έρωτα που γέμιζαν τον άνεμο με πάθος..αφού ποτέ σου έρωτα αληθινό δε γνώρισες..αφού εστέγνωσες εδώ και χρόνια ..παν πολλά από τότε..στεγνή πηγή κατάντησες..βουνού που πια στους βράχους του..έπαψε το νερό να τρέχει..να κυλά..χαθήκανε μες στα ξερόκλαδα τα χνάρια τ' αυλακιού μαζί μ' αυτά τα χνάρια της ψυχής σου..Κάθεσαι τώρα και να αναλύσεις προσπαθείς..να μου εξηγήσεις τις αρρώστειες που φοβάσαι πως κολλάς ..αν το δικό σου στόμα το χαρίσεις εις το στόμα κάποιου άλλου..Μα η αρρώστεια σου είναι ήδη ''ανίατη''..έπαθες ''αφυδάτωση'' και να ποτίσεις την αφυδατωμένη σου ψυχή και τη ''στεγνή '' δεν το μπορείς..Κι εγώ που τόσο στη ζωή μου.. έρωτες και αγάπες και φιλιά εγεύτηκα..δεν δύναμαι πια να σε συμβουλέψω...Ήθελα μόνο τούτα να σου πω...μήπως και καταλάβεις...
Άκου λοιπόν με προσοχή... Και να μαζέψεις πες μου εσύ πως γίνεται..εσύ που δε λυπήθηκες.. και σκόρπισες απλόχερα ..πες μου πως γίνεται να πάρεις πίσω την αγάπη...Ζεστό ψωμί..που ο φούρνος''εξεφούρνισε'' πρωινό.. που σκόρπισε μοσχοβολιά στις γειτονιές του κόσμου.. η αγάπη σου καρδιά μου...Γυναίκα σε βαφτίσανε...να δίνεις πάντα εσύ και να σκορπάς..μέλι απ' την κηρύθρα σου..εργατική σαν μέλισσα..ποτέ να μη στερεύεις..Έρχονται μπρος μου καθημερινά..ανόητες και επιφανειακές..και υπερφίαλες..συχνά διαβάζω κάποιες ρήσεις..για το πιο διάσημο φιλί...που εγράψαν ψυχολόγοι...
Και ένα χαμόγελο έρχεται και κάθεται στα χείλη μου..ένα μειδίαμα ''ειρωνικό'' και περιπαιχτικό συνάμα...ένα χαμόγελο ανοησίας περισσής που ανθρώπων νους εσκέφθη...Γιατί πως να αξιολογήσεις εσύ ''ειδικέ'' το δικό μου το φιλί...που η καρδιά μου και η ψυχή αποτυπώσανε στα χείλη της αγάπης μου..Τι να καταλάβεις και να γράψεις τώρα εσύ...από το μέλι που η καρδιά μου έχει στάξει...Άσε τα φιλιά του καθενός..τα χείλη που αναζητούν... εκείνα μόνο ξέρουν και να το περιγράψουν..Χίλια κομμάτια γίνονται οι καρδιές...όταν μπορούν και σκύβουνε ..φιλιά για να τρυγήσουν...Τότε μιλούνε μόνο τα κορμιά...συγγράμματα εκείνα δε γνωρίζουν να διαβάζουν...
Είναι πολύ νωρίς αγάπη μου τη γεύση να μετρήσεις... Το δρόμο αυτόν δεν τον περπάτησες..και πως να αξιολογήσεις το άγγιγμα ετούτο των ψυχών που ενώνει το φιλί..το τρέμουλο που φέρνει στην καρδιά..όταν τα χείλη μου δεν μπόρεσες ποτέ σαν μεταξένιο χάδι εσύ να πλησιάσεις.. να ακουμπήσεις...Είναι ''τροφή'' πανάκριβη του έρωτα ένα φιλί στο στόμα...Είναι ένα έδεσμα ξεχωριστό..θέλει gourmet μαγειρική..να ανακατέψεις μπόλικο συναίσθημα..να μην τσιγγουνευτείς καθόλου την αγάπη...Μα είναι πολύ νωρίς για σένα και για μένα αγάπη μου...που δεν τολμήσαμε ..που δεν τα καταφέραμε..σε μια απλησίαστη ''υψηλή'' μαγειρική...να επιδοθούμε...
Πάψε λοιπόν να μου πουλάς και να μου περιγράφεις το φιλί..σαν να 'ναι συνταγή μαγειρικής καθημερινή... Σου δίνει μια ελευθερία ο έρωτας ο αληθινός..σ' αφήνει να αυτοσχεδιάζεις.. να μαγεύεσαι..και το φιλί να δίνεις μ' έναν τρόπο που μονάχα εσύ τον ξέρεις...Τροφή ψυχής και έρωτα...και τους ''νεκρούς'' τους κάνει να ριγούν..και τους ''νεκρούς''.. των βαθιά..των αληθινά..των δίχως όρια ερωτευμένων το φιλί..κι αυτούς τους ανασταίνει.. Σταμάτα λοιπόν αγάπη μου..τόσο να το αναλύεις..γιατί τη χάνεις την τρικυμία.. που φέρνει η γεύση του φιλιού...εκείνη τη μοναδική στιγμή..όπως μας λέει πολύ σοφά..ο αγαπημένος μας Ελύτης ..εκεί μέσα στο ποίημα...εκεί.. μέσα εκεί ..στους υπέροχους τους στίχους..στων βράχων τη Μαρίνα ...... Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη .............................................................................................................
Όταν είσαι μεθυσμένη, τότε πιο πολύ
σ’ αγαπάω και το θέλω το γλυκό φιλί.
Μου το δίνεις με ναζάκια και με πείσματα
πέφτεις μες στην αγκαλιά μου με τσακίσματα.
Εξηγιέσαι πολύ φίνα βρε μανούλα μου
με τα κόλπα σου μου παίρνεις την καρδούλα μου.
Έτσι θέλω να το πίνεις, πάντα να μεθάς
να 'ρχεσαι στην αγκαλιά μου και να με φιλάς. ............................................................................................................. Ένα αγαπησιάρικο..πανέμορφο τραγούδι σε ήχους και βασισμένο σε ακούσματα Μικρασιάτικα...παραδοσιακά...με την εκπληκτική Ρόζα Εσκενάζυ..με το υπέροχο βιολί του Δημήτρη Σέμση ή Σαλονικιού.....σε ένα άκουσμα για το φιλί ..το ερωτικό φιλί..όλο σκέρτσο και νάζι...αφιερωμένο σε όλους.. που νιώθουν βαθιά.. που αισθάνονται ..που ξέρουν να δίνουν στον έρωτα .. : η φίλη σας Σοφία..
