ένα μύθο θα σας πω...

Ο μύθος  λέει : 

μια νεαρή πεταλούδα με εύθραυστο σώμα και
ευαίσθητη ψυχή-εκεί που πετούσε ανάλαφρα κάποιο απόγευμα, είδε ένα αστέρι και το ερωτεύτηκε παράφορα.
Αναστατωμένη γύρισε σπίτι, λαχταρώντας να πει στη μητέρα της ότι είχε ανακαλύψει τι θα πει αγάπη.
 «Ανοησίες!»  ήταν η ψυχρή απάντηση που εισέπραξε, 
<<τα αστέρια δεν έγιναν για να
 πετάνε οι  πεταλούδες γύρω τους. >>

Για βρες καλύτερα καμιά κολώνα ή κανένα αμπαζούρ για να  ερωτευτείς,  ήταν η ψυχρή απάντηση.Για κάτι τέτοιο δημιουργηθήκαμε.

Απογοητευμένη, η πεταλούδα αγνόησε το σχόλιο της μητέρας της και άφησε τον εαυτό
 της να απολαμβάνει την ανακάλυψη:

 «Θαυμάσιο πράγμα να μπορείς να
 ονειρεύεσαι!».
 

Την επόμενη βραδιά το αστέρι βρισκόταν στην

 ίδια θέση και η πεταλούδα αποφάσισε να

 ανέβει ως τον ουρανό, να πετάξει γύρω από

 εκείνο το ακτινοβόλο φως και να εκδηλώσει

 την αγάπη της.

 Δυσκολεύτηκε να ξεπεράσει το
 συνηθισμένο της ύψος, κατάφερε όμως να
 πετάξει μερικά μέτρα πιο ψηλά από το κανονικό της.
 Αποφάσισε ότι με λίγα μέτρα προόδου
 καθημερινά, στο τέλος θα έφτανε στο αστέρι.

 Εφοπλίστηκε λοιπόν με υπομονή και ξεκίνησε
 την προσπάθεια να καλύψει την απόσταση
 που τη χώριζε από την αγάπη της.
Περίμενε  με λαχτάρα να πέσει το σκοτάδι και μόλις
 διέκρινε τις πρώτες ακτίνες του αστεριού
 χτύπησε ανυπόμονα τα φτερά της προς τον
 ουρανό.

Η μητέρα της δε συγκρατούσε το θυμό της. 

«Είμαιπολύ απογοητευμένη από την κόρη μου», έλεγε,«όλες οι αδελφές, ξαδέλφες και ανιψιές της
 απέκτησαν ήδη ωραία εγκαύματα στα φτερά τους από τις λάμπες!

 Μόνο η θερμότητα μιας λάμπας μπορεί να θερμάνει την καρδιά μιας πεταλούδας. Θα πρεπε να εγκαταλείψεις αυτά τα άσκοπα όνειρα και να βρεις μια εφικτή αγάπη».

Θυμωμένη επειδή κανένας δε σεβόταν τα αισθήματά,της, η νεαρή πεταλούδα αποφάσισε να εγκαταλείψει το σπίτι της, αν και ενδόμυχα παραδεχόταν-όπως γίνεται συνήθως-ότι η μητέρα της είχε δίκιο.

 Για ένα διάστημα προσπάθησε να ξεχάσει το αστέρι και να ερωτευτεί το φως των αμπαζούρ των
πολυτελών σπιτιών, το φωτισμό που τόνιζε τα χρώματα των θαυμάσιων πινάκων, τη φλόγα των
κεριών που ανάβουν στους πιο ωραίους ναούς του κόσμου.

Η καρδιά της όμως δεν μπορούσε να ξεχάσει το αστέρι. Αφού διαπίστωσε πως η ζωή της χωρίς την
αληθινή αγάπη δεν είχε κανένα νόημα αποφάσισε να ξαναπάρει το δρόμο της προς τον ουρανό.
Κάθε νύχτα προσπαθούσε να πετάει όσο το δυνατόν ψηλότερα.
Τα χαράματα όμως, το σώμα της ήταν παγωμένο και η ψυχή της γεμάτη θλίψη…
Στο μεταξύ,όσο μεγάλωνε, πρόσεχε όλο και περισσότερο αυτά που διαδραματίζονταν γύρω της...

Από εκεί ψηλά διέκρινε τις φωτισμένες πόλεις, όπου προφανώς οι ξαδέλφες, αδελφές, ανιψιές της ήδη είχαν βρει την αγάπη.
 Εβλεπε τα χιονισμένα βουνά,τους ωκεανούς με τα πελώρια κύματα, τα σύννεφα που ολοένα άλλαζαν σχήμα.

Η πεταλούδα ερωτεύτηκε τότε ακόμα πιο πολύ το αστέρι της, γιατί την ωθούσε να αγναντεύει έναν
τόσο πλούσιο και ωραίο κόσμο.
Είχε περάσει αρκετός καιρός και μια μέρα αποφάσισε
 να επιστρέψει στο σπίτι…

Τότε έμαθε από τους γείτονες ότι η μητέρα, οι
 αδερφές, οι ξαδέλφες, οι ανιψιές αλλά και όλες οι
 πεταλούδες που είχε γνωρίσει είχαν ήδη πεθάνει
στις λάμπες και στις φλόγες των κεριών και ότι είχαν
 καταστραφεί από την αγάπη που θεωρούσαν
 εύκολη.

 Η πεταλούδα, αν και ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο αστέρι της, έζησε πολλά χρόνια και κάθε βράδυ ανακάλυπτε κάτι διαφορετικό και ενδιαφέρον, συμπεραίνοντας ότι:

Καμιά φορά οι ανέφικτες αγάπες προσφέρουν πιο πολλές χαρές και απολαύσεις απ΄τις εφικτές…

Πηγή : Μυθολογία.

................................................................................. 

Ο Μύθος | Νένα Βενετσάνου | Μέγαρο Μουσικής 1999 

.............................................................................................................

Στις ''εσοχές'' φυτρώνει το όνειρο - της Σοφίας Θεοδοσιάδη .

  Ανάμεσα κάπου εκεί.. στη ρουτινιασμένη καθημερινότητα..και στο κατέβασμα των Χειμωνιάτικων απ' της ντουλάπας τα ψηλά..βόλτες κόβουν και σουλατσάρουνε τα αγριοπερίστερα.. επάνω στην καταπακτή..κι εγώ να σκέφτομαι.. πως είναι αυτά ακόμα ελεύθερα..δεν τα φοβίζει ο ερχομός του κρύου..του Χειμώνα..και μας μηνούνε.. πως ξανά θα έρθει η Άνοιξη..και τα χελιδόνια θα επιστρέψουν..Θα φορτωθούν και πάλι το όνειρο και την ελπίδα από μακριά..και θα την κουβαλήσουνε στους ώμους τους ..μέχρι να τελειώσει το ταξίδι...

Στις αλλαγές των εποχών ..κάπου εκεί στα ανάμεσα..στις εσοχές του χρόνου που κυλά..έρχονται και μας βρίσκουν επισκέπτες μας απρόσκλητοι..μπόρες ..βροχές και καταιγίδες..και χειροκροτήματα κι αγάπες ..κι αποχωρισμοί..μα και φυτρώνουνε νέες ζωές..καθώς οι άλλες χάνονται από δίπλα ..Σκοτεινιάζει γύρω μας ο ουρανός ..μα το χερότερο που σκοτεινιάζει η σκέψη μας..και που ''μπλοκάρονται'' συχνά οι προγραμματισμοί και τα όνειρά μας..

Μα ο δρόμος δεν αλλάζει την πορεία του..όσο κι αν να αλλάξουμε τη ρότα μας εμείς το προσπαθούμε...Θα φάμε ..θα λουστούμε καταιγίδες..μπόρες και βροχές...μα θα ''λουστούμε'' κι απ' το φως του ήλιου..θα απλώσουμε τα ρούχα τα στεγνά..επάνω μας..σεργιάνι για να βγούμε..Αναρωτιόμαστε πολλές φορές αν το δρόμο αυτό μονάχοι τον χαράξαμε ..εμείς που περπατούμε..ή είναι σχεδιασμένος ''άτυπα'' εις τα χαρτιά..της μοίρας ή και των πολιτικών..που χρόνια τώρα έχουν ερήμην μας.. άλλοι έχουν χαράξει..

Όπως και να 'χει όμως ..κι όπως κι αν σου τύχει και θα το δεχτείς..μόνος ποτέ σε τούτο το στρατί..ποτέ μόνος εσύ δεν είσαι..Συνοδοιπόρους έχεις στη ζωή..εκτός αν επιλέγεις την άρνηση..και το μοναχικό το δρόμο ακολουθείς..Σημασία έχει να κατανοείς..πως πρέπει να μοιράζεσαι και μπόρες και βροχές..και τα ηλιοτρόπια που σε κοιτούν..και σε γεμίζουν φως..Να 'ναι οι ορίζοντές σου ανοιχτοί..ψάχνοντας πάντα πίσω απ' τη γραμμή..ίσως εκεί να κατοικούν και όνειρα και ελπίδες... 
Εκεί ..στο ένωμα του ουρανού με της θάλασσας..εκεί επάνω.. και πίσω απ' τη γραμμή των οριζόντων...

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Μια γλυκειά πρωινή μουσική για θετική ενέργεια στο ξεκίνημα της μέρας σας...ΚΑΛΗΜΕΡΑ !!!

Morning Music for Positive Energy - Music for Positive Energy and Healing 3 

..............................................................................................................

<< Η Λιβελούλα μου κι Εγώ >> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Κάθε που περιδιάβαινα τρανό κορίτσι πια..κάθε που ερχόμουνα να μάθω και να κατατοπιστώ καλά..για να μπορώ και να τα μεταδώσω στα παιδιά..γνώση σωστή για να αποχτήσω..για όλα τα γύρω μας και ζώα και φυτά και έντομα..πρώτη εγώ μαγεύομουν από το μεγαλείο και τη σοφία της φύσης...Πολλές φορές μου ασυναίσθητα εδιάλεγα κάποια κοσμήματα να τα φορώ..απλά ..μα όμορφα στα μάτια μου ..γνώριμα μου εφαίνονταν..αφού τη φύση αποτύπωναν και αναπαριστούσαν..

Ναι ..ναι..για ένα βραχιόλι μου μιλώ..που μία τόση δα μικρούλα λιβελούλα είχε κρεμασμένη..Μες στα σοκάκια επεριδιάβαινα..σε κείνα εκεί τα γκαλντερίμια της..στην όμορφη τη Σαντορίνη μας..με τα υπέροχα εκείνα μαγαζιά..που όλη η πραμάτεια είναι εμπρός στα μάτια σου εκτεθειμένη..Το διάλεξα το βραχιολάκι το ασημένιο μου με μιας..μου ''χτύπησε'' στο μάτι..η κρεμασμένη η μπλε η λιβελούλα...Παντού την αναπαριστούν εσκέφθηκα..ας μάθω περισσότερα γι αυτήν.

 Ο μύθος λέει ότι οι Νεράιδες,όταν είδαν ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν με ανθρώπους,( δύσκολο είδος ενίοτε οι άνθρωποι παιδί μου )..μεταμορφώθηκαν σε λιβελούλες,για να μπορέσουν να κρατήσουνε τα φτερά και συγχρόνως να μένουνε  κοντά και στους ανθρώπους και να μπορούν να τις αντιληφθούν και να τις αναγνωρίζουν..μοναχά όσοι είναι ικανοί και άξιοι συνάμα.. Καθόλου δε τυχαίο και παράξενο δε μας φαίνεται που μπορούν και ζουν και μέσα και έξω από το νερό..και που κινούνται με τόσο ξεχωριστό τρόπο κινώντας ιδιόμορφα τα διάφανα φτερά τους.. όσο κανένα άλλο έντομο...επάνω εις τη φύση..

Διαβάζω ασταμάτητα γι αυτήν τη λιβελούλα μου που κρέμασα στο χέρι μου ..σε ένα τόσο δα μικρό που μοιάζει και ασήμαντο τούτο το βραχιολάκι... έχει μεγάλη όραση και από μακριά αντιλαμβάνεται αυτή το θήραμά της..Αναπαράγεται επάνω απ' το νερό..σε ένα τρελλό ερωτικό χορό.. που μοιάζει αυτή η αναπαραγωγή..μέσα στο πέταγμά της..Αρχίζω να κάνω συνειρμούς..και τώρα επιβάλλεται καταμεσίς της κρίσης...Μου λένε τα βιβλία μου λοιπόν πως η μικρή η λιβελούλα μου αλλάζει χρώματα συχνά.. όσο περνά ο καιρός και ωριμάζει ηλικιακά.. κι έτσι συμβολίζει.. τον διαφορετικό τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει  αυτή την αλλαγή.. 

Αλήθεια τι μπορεί να μάθει κανείς..από μια μικρούλα λιβελούλα.. Να προσαρμόζεσαι  και να ελίσσεσαι όπως κι αυτή...γιατί τάχα αυτή μπορεί ? Γλιστράς..''πετάς'' ανοίγεις νέες διαδρομές..βρίσκεις καινούριους τρόπους επιβίωσης..σκαρφίζεσαι..ψάχνεις κι ανοίγεις νέες προοπτικές..για σένανε τους γύρω σου και τους δικούς σου..

Σοφή που είναι η φύση σκέφτομαι..γι αυτό και αιώνες τώρα αναπαράγεται απ' την αρχή και όμορφα επιβιώνει..Βάζω καινούριες σκέψεις στο μυαλό..και πλάνα φρέσκα μες στο νου μου...σχεδιάζω..

Μια ευκαιρία είναι ίσως και η κρίση αυτή..λέω αγαναχτισμένη βέβαια στην αρχή...μια ευκαιρία να ξαναβουτήξουμε στον πολύτιμο και στον πραγματικό τον εαυτό μας..Ίσως να ανακαλύψουμε το πέταγμα της λιβελούλας μας.. που μέσα μας φωλιάζει..και να βρεθούμε με καινούρια κι άλλου χρώματος φτερά..καθώς η κρίση και ο χρόνος προχωρά και εμάς μας ωριμάζει...Μιας λιβελούλας πέταγμα ονειρεύτηκα..ένα διάδρομο ανοιχτό να βρω για να προσγειωθώ...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη...
..............................................................................................................

Ορφέας Περίδης - Λιβελούλα

 Λιβε λιβελούλα, τρέξε μια στιγμούλα
τρέξε μια στιγμούλα λίγο να σε δω
διάδρομο δε βρίσκω, ψάχνω μα δε βρίσκω
ψάχνω μα δε βρίσκω ν’ απογειωθώ.
 


Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ’ είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.

Αθω αθωώνω τον γλυκό μου πόνο
τον γλυκό μου πόνο, μόνο όταν σε δω,
σβήνεται το φως μου γύρω μου κι εντός μου
γύρω μου κι εντός μου, δες με, θα χαθώ.

Βράδυ και αυγή μου, δε μου πάει η ψυχή μου
να σε παγιδεύω,
το μυαλό μου θόλωσ’ είμαι άδειος όλος
και σου το χορεύω.

Στίχοι:  

Νίκος Μπάκας

Μουσική:  

Ορφέας Περίδης & Νίκος Μπάκας

Ερμηνεία  : Ορφέας Περίδης   :  ............................................................................................................

        

καταιγίδα.

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος..μια ιστορία αγάπης..

Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. 

Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.

Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.

- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!

Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!

Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.

- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;

- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;

- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.

- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.

- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;

- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.

- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.

Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:

- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;

- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.

- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.

Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.

- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα 'θελα να μείνω εδώ για πάντα.

- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.

- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.

Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο.. την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους περαστικούς με τη σκιά των δέντρων της.
  Πάολο Κοέλιο
..............................................................................................................

 Love story (piano) - Beethoven  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                                         Francais Lai - Love Story 

..............................................................................................................

Ο ΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ Ή Ο ΚΟΛΟΚΥΘΟΥΛΗΣ

Ο ΛΟΓΙΩΤΑΤΟΣ  Ή Ο ΚΟΛΟΚΥΘΟΥΛΗΣ

  - Μην αφήνεις το παιδί σου να μάθει πολλά γράμματα, ήλεγε η κυρά-Ριγανούλα της γειτόνισσάς της κυρα-Παπαρούνας· γιατί το ύστερο θέλα το χάσεις. Ο Θεός να του φυλάξει τη γνώση του! … Αμ, δεν είδες τον Κολοκυθούλη της κυρα-Παρδάλως, οπού δεν είναι στα μέτρα του; Διάβασε, διάβασε, αλλαλόγησε το παιδί! Ξέρεις οπού μου το ’χε ειπεί και ο Αϊγούμενος από το Πουρνάρι – να ’χωμε την ευκή του – πως τα πολλά τα γράμματα δεν είναι καλά για τα παιδιά;

  Γιατί τα ήλεγε τάχα αυτά η κυρα-Ριγανούλα; Επειδής ήκουγε το λογιώτατο κυρ-Κολοκυθούλη να κρένει αλλοιώτικα απ’ όσους δεν είχαν τη χρυσή μοίρα να σπουδάξουν, σαν κι αυτόν, στα σκολειά μας. Ο χρησμός του Αϊγούμενου, ξεχωριστά, την είχε πληροφορήσει, πως η πολλή σπουδή χαλνάει τη γνώση. Δεν είχε τάχα δίκιο η κυρα-Ριγανούλα να τον πιστέψει;

  Αυτή δεν είχε ακούσει καμμιά φορά τον Αϊγούμενο να της μιλήσει με τη γλώσσα του κυρ-Κολοκυθούλη, και ξεχωριστά όποτ’ εχρειάζονταν να τη θυμίσει για τες προσφορές ή για τες λαμπάδες ή για τα μνημόσυνα, οπού η καλή γυναίκα έδινε άκοπα στο Μοναστήρι από ευλάβειά της. Μη θέλα ήξερε και πλειότερα ο Λογιώτατος από την αγιωσύνη του; Αϊγούμενος αυτός! και τον έφτανε άλλος στην προκοπή; Δεν είχε άδικο λοιπόν η κυρα-Ριγανούλα να στοχάζεται πως ο κυρ-Κολοκυθούλης είχε χάσει τη γνώση του, αφορμής οπού είχε γένει λογιώτατος.

  Αυτή η κυρα-Ριγανούλα είναι και σαν κομμάτι σκανταλιάρα, κι ήταν καλό να μην παρακρένουν οι λογιώτατοι, καταπώς συνηθάν, επειδή μπορεί να τα ακούσει, κι απέ δεν αργάει να τους ονομάσει Κολοκυθούληδες.

  Μιαν ημέρα ήλεγε της ίδιας γειτόνισσάς της:

- Ξέρεις, κυρα-Παπαρούνα μου, τι ήλεγε του Κολοκυθούλη ο πατέρας του; «Άφησε αυτά τα κορακίστικα, παιδί μου, γιατί σε περιγελάν ο κόσμος. Αν ορέγεσαι ν’ αποχτήσεις υπόληψη και να φανείς άξιος στο Γένος, αγωνίσου να φωτίσεις το Γένος με συμβουλές και συγγράμματα σε γλώσσαν οπού να την απεικάζουν όλοι. Μη φαντάζεσαι να σε πάρουν για σοφόν, επειδή και καμώνεσαι να κρένεις τη γλώσσα των προπατόρων σου, σε τρόπον οπού δε θέλα την απείκαζαν μήτ’ εκείνοι, αν την ήκουγαν από το στόμα σου. Αμ’ δε μου λες, παιδί μου· όταν λες το «ψωμί» ψωμίον, οπού από τους Έλληνας ονομάζονταν «άρτος», μη παντεχαίνεις να το λες ελληνικά; Το αγοράζεις φτηνότερο ή το τρως με περσότερη νοστιμάδα; 

Φοβάσαι τάχα να ειπείς το νερό νερό, οπού το λες νηρόν, κι οπού οι Έλληνες το ’λεγαν «ύδωρ», για να μη γένει λάδι; Μακάρι να είχαν τα λόγια τη δύναμη να μεταμορφώνουν τα πράματα! Κανένας δε θέλα απόμνησκε, οπού να μη γένει λογιώτατος, αν ίσως και το λογιώτατος έκανε τον άνθρωπο. Η προκοπή ενός αληθινού λογιώτατου, παιδί μου, είναι να ξέρει να παρασταίνει με τάξη τες ιδέες του στη φυσική του γλώσσα. Η διαφορά από τον σπουδαίον εις τον αμαθή δεν είναι άλλο από την ταχτική ή άταχτη παράσταση των ιδεών τους. Τα ομορφύτερα λόγια του κόσμου, σαν δε φανερώνουν σωστήν ιδέα και δεν τ’ απεικάζουν όλοι, δεν αποκόβουν την κυρα-Ριγανούλα να λέει πως ο λογιώτατος Κολοκυθούλης αλλαλογάει… »

  Δεν ξέρω, αδερφούλα, πού μ’ ήκουσε οπού είπα αυτόν το λόγο! Ωστόσο τον ορμήνευε σαν πατέρας, οπού όχι καλύτερα. Μόνε τι το όφελος; Ξέρεις τι έκανε ο Κολοκυθούλης, όσην ώρα τον ορμήνευσε ο πατέρας του; εχαμογέλαε κι έπιανε μύγες! Ο Αϊγούμενος, κυρά μου, ξέρει τι κρένει…

 Γιάννης Βηλαράς.

πηγη: 
www.sarantakos.com/kibwtos/mazi/bhlaras_kolokuqoulhs.html

....................................................................................................................................................................
                           Γιάννης Βηλαράς.

 
Γεννήθηκε στα Κύθηρα ή τα Γιάννενα. Μετά τις πρώτες σπουδές του στα Γιάννενα, πήγε στην Ιταλία για ανώτερες σπουδές. Πήρε δίπλωμα φιλοσοφίας και ιατρικής απ' το Πανεπιστήμιο της Πάντοβας (1797). Επέστρεψε κατόπιν στην Ελλάδα και έζησε στα Γιάννενα κυρίως, όπου άσκησε το επάγγελμα του γιατρού. Διορίστηκε γιατρός του Βελή Πασά, του γιου του Αλήπασα και τον ακολούθησε σε πολλές του εκστρατείες. Ήταν ένθερμος οπαδός της δημοτικής και πρότεινε τολμηρές για την εποχή του καινοτομίες στο έργο του Ρομέηκη γλόσα, το μόνο που τυπώθηκε όσο ζούσε. (Μερικές απ' αυτές είναι: κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων, των περιττών ομόηχων φωνηέντων.) Μετέφρασε, επίσης, κλασικά κείμενα κι έγραψε πολλά δοκίμια για τη γλώσσα. Ήταν ένα από τα πιο φωτισμένα πνεύματα του καιρού του, συνειδητός εκπρόσωπος του νεοελληνικού διαφωτισμού. Μαζί με το Χριστόπουλο ανανεώνει τη νεοελληνική ποίηση. Το 1820, ύστερα απ' την πυρπόληση των Ιωαννίνων και την καταστροφή της περιουσίας του, κατέφυγε στα Ζαγοροχώρια, όπου και πέθανε. Τα Άπαντά του κυκλοφόρησαν μετά το θάνατό του το 1827 στην Κέρκυρα. Αξιοσημείωτο είναι ότι στον κατάλογο των συνδρομητών βρίσκεται και το όνομα του Σολωμού.

 ΠΗΓΗ http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-A111/262/1915,6352/

...............................................................................................................

Σαν πεταλούδα στη φωτιά - Ιωάννης Βηλαράς..

Σαν πεταλούδα στη φωτιά...

Σαν πεταλούδα στη φωτιά, σ' εσένα γύρες φέρω
κι οχ τη φωτιά που καίγομαι να φύγω δεν ηξέρω.

Και μόλο που φλογίζομαι, πετώ ολόγυρα σου,
να ξεμακρύνω δεν μπορώ στιγμήν από σιμά σου.

Τα μάγια δεν τα πίστευα και μάγια είσαι ατή σου·
τα μάγια είν' τα θέλγητρα οπόχει το κορμί σου.

Γιατί με χέρι αλάθευτο ηθέλησεν η φύση
της νιότης τ' άνθια ολόβολο προικιό να σου χαρίσει.

Και ποιος είν' ο αναίσθητος που να σ' αλησμονήσει,
αφού σε δει για μια φορά, μαζί σου σα μιλήσει;

Τ' αηδόνι σόδωκε λαλιά, φωνή το καναρίνι,
τη χλωρασιά σου δάνεισαν των περβολιών οι κρίνοι.

Οι χάρες αναπαύουνται απάνω στη θωριά σου,
της άνοιξης τριαντάφυλλα ανθούν στα μάγουλά σου.

Λεν το κοράλλι κόκκινο, μόν' δίχως νοστιμάδα·
δεν έχει σαν τ' αχείλι σου βαφή και κοκκινάδα.

Δοξάρια είναι τα φρύδια σου και με πιτηδειοσύνη
βαρούν, πληγώνουν τις καρδιές, χωρίς ελεημοσύνη.

Στα δυο σου μάτια τα γλυκά ο έρωτας φωλιάζει
κι οχ ταύτα τις σαγίτες του στους νιους απάνω αδειάζει.

Το κοίτασμά σου το γλυκό είν' των καρδιών ο κλέφτης·
αν δεν πιστεύεις, ρώτησε να σου το είπει ο καθρέφτης...

.............................................................................................................

Ο Βηλαράς αποτελεί προδρομική μορφή της νεοελληνικής ποίησης. Στα λυρικά του ποιήματα, απαλλαγμένος κάπως από τη φαναριώτικη επίδραση, αντλεί από την αρκαδική (ιταλική κυρίως) ποίηση του καιρού του και τη δημοτική μας παράδοση. Η ερωτική του ποίηση, γεμάτη από συναισθηματική φόρτιση  εκφράζει πηγαίο αίσθημα με στοιχεία ρομαντικά.

Το ποίημα αυτό  είναι ερωτικό και  Περιλαμβάνεται στην ενότητα  «Ερωτικά»  των Απάντων του.

ΠΗΓΗ : Νέα Ελληνική Λογοτεχνία.
....................................................................................................................................................................

                         Σαν πεταλούδα- Μαρία Παπανικολάου 

.............................................................................................................

Χρυσηίδα, μια διαφορετική πυγολαμπίδα ...

Η Χρυσηίδα είναι μια μικρή πυγολαμπίδα. Μια πυγολαμπίδα διαφορετική από τις άλλες. Μια πυγολαμπίδα που δε φέγγει το βράδυ σαν τις υπόλοιπες πυγολαμπίδες. Η μικρή Χρυσηίδα γεννήθηκε χωρίς το φως να τρέχει στο κορμί της. Οι γονείς της την αγκαλιάζουν και την παρηγορούν. Της λένε πως μπορεί κανείς να ζει και χωρίς να λάμπει στο σκοτάδι. Μα αυτή στέκεται λυπημένη και στεναχωρημένη που δεν μπορεί να κάνει ότι οι υπόλοιπες. 
Τα βράδια πετά και κρύβεται πίσω από τους θάμνους παρακολουθώντας και θαυμάζοντας τις άλλες πυγολαμπίδες που πετούν λάμποντας μέσα στη νύχτα.

-Τι όμορφα που φεγγοβολούν, ψιθυρίζει ένα βράδυ κρυμμένη πίσω από ένα δέντρο.

-Γιατί δεν παίζεις μαζί τους; άκουσε μια φωνή πάνω από το δέντρο. Κοιτάζει ψηλά και βλέπει ένα μικρό τριζόνι να της μιλά.

-Γιατί εγώ είμαι διαφορετική. Δεν μπορώ να λάμπω στο σκοτάδι! είπε η Χρυσηίδα κι ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της.

 Το τριζόνι χοροπήδησε κοντά της και της είπε τρυφερά:

-Είμαι η Ιζόλδη, συστήθηκε το τριζόνι. Κι ο ουρανός είναι μαύρος και σκοτεινός μα τ' αστέρια και το φεγγάρι δε μπορούν χωρίς αυτόν. Τον αγαπούν γιατί τους κρατά ψηλά και χωρίς αυτόν δε θα έλαμπαν. Ο καθένας μας έχει άλλα χαρίσματα. Κι εγώ δε λάμπω αλλά κανείς δε μπορεί να σταματήσει το τραγούδι μου τη νύχτα. Αν κάνεις την αρχή και παίξεις θα δεις πως οι άλλες πυγολαμπίδες μπορούν να γίνουν φίλες σου.  

-Μα αν με κοροϊδέψουν; Τι παιχνίδι μπορώ να παίξω εγώ;

-Το κρυφτό! Για σκέψου ότι χωρίς φως θα είναι πολύ δύσκολο να σε βρουν.

Η Χρυσηίδα κοίταξε την Ιζόλδη παραξενεμένη. Δεν της φαινόταν άσχημη η ιδέα της αλλά και πάλι ένιωθε διστακτική.
 Τότε η Ιζόλδη έκανε ένα τεράστιο πήδο κι ανέβηκε πάνω σ' ένα δέντρο. Έβαλε τη πιο δυνατή μελωδική φωνή της κι άρχισε να τραγουδά. Ένα τραγούδι για μια μικρή πυγολαμπίδα που ήξερε να κρύβεται καλύτερα κι από το φεγγάρι πίσω από τα σύννεφα, καλύτερα κι από τη κουκουβάγια στα κλαδιά των δέντρων... Οι πυγολαμπίδες μαγεμένες από το τραγούδι της μαζεύτηκαν τριγύρω της για να την ακούσουν. Η Ιζόλδη τελείωσε το τραγούδι και ύστερα τη ρώτησαν ποια ήταν αυτή η πυγολαμπίδα.

 
-Είναι δίπλα μου και την λένε Χρυσηίδα. Δε λάμπει μα κρύβει ένα κομμάτι χρυσάφι στη καρδιά της. Ξέρει καταπληκτικό κρυφτό. Να παίξει μαζί σας;

Οι πυγολαμπίδες την κύκλωσαν κι αφού την κοίταξαν για λίγο παράξενα της είπαν να παίξει μαζί τους.

Η Χρυσηίδα ήταν πράγματι η καλύτερη στο κρυφτό. Κανείς δε μπορούσε να τη βρει. Βοηθούσε όμως και τις άλλες πυγολαμπίδες να βρουν τις καλύτερες κρυψώνες. Μέσα σε κουφάλες δέντρων, πίσω από γυαλιστερούς βράχους... Κι όταν έβγαιναν από τις κρυψώνες όλες μαζί γελούσαν δυνατά. Το παιχνίδι μαζί της, με το φως και τις σκιές, άρεσε τόσο πολύ στις άλλες πυγολαμπίδες.

 

Η Χρυσηίδα ένιωθε χαρούμενη κι ευτυχισμένη. Ήταν το πιο όμορφο βράδυ της. Από τότε όλα τα βράδια τα περνούσε με γέλια και χαρά. Όλες  ήθελαν να παίζουν μαζί της γιατί σκεφτόταν τα πιο όμορφα παιχνίδια. Η Ιζόλδη τους τραγουδούσε κάθε βράδυ τραγούδια. Τραγούδια για την αγάπη και τη φιλία, για τη νύχτα και τ' αστέρια που αγαπούσαν το σκοτεινό μαύρο ουρανό. Η Χρυσηίδα έμαθε πως μπορεί να μην είχε το λαμπερό φως των πυγολαμπίδων αλλά είχε μια λαμπερή καρδιά που τη πρόσφερε στους φίλους της με αγάπη.

ΕΛΕΝΑ ΓΛΩΣΣΙΩΤΗ (ανέκδοτο κείμενο)

............................................................................................................. 

Η Έλενα Γλωσιώτη γεννήθηκε στη Χαλκίδα. Εκτός από τη γενέτειρά της μεγάλωσε στη Γερμανία και σ' ένα χωριό της Εύβοιας. Με έντονα και διαφορετικά βιώματα και πολλά βιβλία, με φαντασία κι όνειρα σκιαγραφήθηκε ο χαρακτήρας της. Σπούδασε Μαιευτική στην Αθήνα και επέστρεψε στη Χαλκίδα όπου παντρεύτηκε κι απόκτησε τέσσερα παιδιά. Το 2014 βραβεύτηκε από τη Γυναικεία Λογτεχνική Συντροφιά για το παραμύθι της "Ο βοσκός της θάλασσας και η Αφρομαλλούσα". Από τις εκδόσεις Θίνες κυκλοφορεί ένα νεανικό-εφηβικό βιβλίο, με τίτλο "Ο Φύλλος".   
     

ΠΗΓΗ: Ένα Κείμενο μια Εικόνα.

............................................................................................................