και με πιάνει τότε μια ''τρέλλα'' παιδική.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 ''Χιόνι'' και 
<< χιόνι έπεσε πολύ..
κρύο κάνει στην αυλή
κοκκινίζει η μύτη μας
τρέχουμε στο σπίτι μας >>

Βροχή ασταμάτητη απ' το πρωί..το τζάμι γέμισε σταγόνες δυνατές..που γίναν και κυλούν σαν ''καταρράχτες''..Και οι φίλοι μου μου λέν' απ' το πρωί..πως πλάκωσε χιονιάς.. Βαδίζω μες στο Άλσος για να ζεσταθώ..και μου 'ρχονται τραγούδια στο μυαλό μου..που μόνη μου τα σιγοτραγουδώ : ''οι κυβερνήσεις πέφτουνε..μα η αγάπη μένει'' και συμπληρώνω μονομιάς..: οι κυβερνήσεις αλυχτούν και παίρνουνε τα δόντια και τα σπίτια των ανθρώπων..Και τα παιδάκια σιγοτραγουδούν το παραπάνω το τραγούδι για τα σπίτια..

Να με μελαγχολήσουν προσπαθούν..και προς στιγμήν το καταφέρνουν..κυβερνήσεις είναι αυτές..και κατά πως τους βολεύουν πράττουν..Μα εμένα που μου είπανε από μικρή..και μου μαθαν καλά εκείνο το τραγούδι πως: ''μια ζωή την έχουμε...'' έρχονται τα στιχάκια πα στα χείλη μου και σιγοτραγουδώ..

Μου το 'παν στα βιβλία τους σοφοί και συγγραφείς..μου το 'μαθαν καλύτερα ο πατέρας μου και ο Γιώργης..που μου ''το 'σκασαν'' ένα πρωί και με υποχρέωσαν να τους πω το τελευταίο αντίο..Όχι δεν θα το καταφέρουν ετούτοι οι ελλειπείς..να μου ξεριζώσουν τη ζωή μου..Γιατί εμένα η μνήμη μου παιχνίδι μου 'στησε τρελλό...όλα μπροστά μου ξεπροβάλλαν..
Μικρό και φτωχικό το σπίτι μου το πατρικό..μα γεμάτο από αγάπη..Μυρίζουνε Χριστούγεννα ξανά..μέσα στην παιδική ..που μου 'κανε επίσκεψη ψυχή μου..έλα Σοφία..έλα μου μηνάει η γιαγιά..το σακουλάκι πάλι έτοιμο..τα κάλαντα να πας να πεις αποβραδίς..νωρίς νωρίς..μη σε αποκλείσει ο χιονιάς..μη και δεν τραγουδήσεις τα μελωδικά..τα κάλαντα του Πόντου.. Στήθηκε μπρος μου από νωρίς..ξεπρόβαλλε μπροστά μου..

Εσείς τα ''φταίτε'' όλα αυτά..μόλις που πάτησε το ποδάρι του στη γη μας ο Δεκέμβρης..δε με ''αφήνετε'' στιγμή να ησυχάσω..Έρχεστε απ' το πρωί- πρωί.και με γεμίζετε εικόνες..πόρτες παράθυρα και δέντρα στολισμένα πλουμιστά..μου λέτε να..πως έφτασαν Χριστόυγεννα μπρος στα κατώφλια μας και πάλι..Και με πιάνει τότε μια ''τρέλλα'' παιδική..ξεχνώ τα βήματα των χρόνων τα βαριά..Πίσω με βρίσκουν βιαστικά και χοροπηδητά να περπατώ..μες στα σοκάκια τα γεμάτα μυρωδιές απ' τα μελομακάρονα και τους λευκούς σαν χιόνι κουραμπιέδες..

Κρύο πολύ εσάρωσε και φέτος πάλι από νωρίς..ήρθε με κάτασπρα τα ''γένια''ο Δεκέμβρης χιονισμένος..Κάνει έξω κρύο..παγωνιά..σε όλες τις γειτονιές..και στα περβάζια τρόμαξαν και τα πουλιά..δεν τραγουδούν όπως παλιά..μονάχα τιτιβίζουν..Έτσι..για να θυμούνται πως είναι ζωντανά..για να ζεσταίνουν τη φωνή τους..Κασκόλ..πουλόβερ ..μπότες..και καλτσάκια ''μάλλινα'' ζεστά..ας ντύσουμε σώματα και ψυχές..γιατί εκεί έξω στο κρύο και παγωμένο ουρανό..επήρε το δρόμο και ξανά..για να μας συναντήσει έρχεται..ένα ξεχωριστό αστέρι..

Να το πάλι στα μάτια μου μπροστά..το πεύκο που έφερε ο μπαμπάς..να το στολίσουμε με όμορφα στολίδια ζυμωμένα..Τα ετοιμάζαμε με αγάπη και φροντίδα με''καλλιτεχνικές πινελιές'' ..από νωρίς..τα ψήναμε..ήτανε ζυμαρένια τα στολίδια μας..της ευρηματικής μου της γιαγιάς πατέντα αυτή..που ήξερε.. σαν την κλώσσα που τα κλωσσόπουλα γύρω της μαζεύει...είχαμε και κορδέλλα από το πλέξιμό της.. να τα κρεμάσουμε στο δέντρο.. Ήταν όμορφες οι ετοιμασίες και τα ξεσηκώματα από νωρίς..για να υποδεχτούμε μες στα στολισμένα και στα καθαρά..εκείνο το σπουδαίο το μωρό..που θα 'φερνε μαζί του την ελπίδα..Πως λαχταρώ..πόσο ζητώ..πίσω να πάρω ό,τι απλόχερα μου χάρισαν..όλα μου τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................. 

Alkistis Protopsalti ΜΩΡΟ - ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΡΩΤΟΨΑΛΤΗ 

..................................................................................

Στο καλαντάρι ο Δεκέμβρης..πάντα μια ''γέννα'' εγκυμονεί..της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Παράξενοι που είναι οι άνθρωποι !!!..το ξέρουνε..πως όλοι οι μήνες έρχονται και φεύγουν πάντα με γοργό ρυθμό..κυλώντας.. κουβαλώντας γεγονότα και συμβάντα μες στο χρόνο..Δεκέμβρης πάλι ήρθε και ξανά..ο τελευταίος μήνας είναι και πάλι του χρόνου. Και να 'μαστε όλοι στον καθρέφτη μας μπροστά..παίρνουμε ύφος εξεταστικό..ύφος γεμάτο σκέψη απολογισμού...για τους  υπόλοιπους που επεράσανε κι αυτού του χρόνου μήνες..Κι εγώ μπρος στο τετράδιό μου το μικρό...με το μολύβι μου να καταγράφω τα συμβάντα που με ''συναντήσανε'' ετούτη τη χρονιά..που πέρασε και λίγες μέρες μένουνε..να μας αποχαιρετήσει..Άλλοτε δύσκολα  και άλλοτε χαρούμενα..είχε ο  ''μπαχτσές'' απ' όλα ..

Ζούμε σε έναν κόσμο που κατρακυλά..που ρέουν τα γεγονότα σαν βότσαλα μέσα σε ένα ορμητικό ποτάμι.. Μα ο μήνας ετούτος ο Δεκέμβρης είναι ''γιορτινός'' κρύβει μια αλλιώτικη..μια ελπιδοφόρα ''γέννα''..Θα 'ναι η γέννα του Χριστού..Χριστούγεννα για πλούσιους και φτωχούς..άλλοι θα 'χουν να τα γιορτάσουνε ίσως σε μέρη ξωτικά και λαμπερά..κι άλλοι απλώνοντας τα χέρια στη φουφού να ζεσταθούν.

Μα θα γιορτάσουνε θαρρώ ..και το εύχομαι από καρδιάς..με αξιοπρέπεια περισσή..όπως ταιριάζει στην ανθρώπινη υπόσταση.. και θα γιορτάσουνε..με πάντα πρόθυμη και υπομένουσα και προσφέρουσα.. την ''αλληλεγγύη'' που  εκεί θα καρτερά..να απλώσει δίχτυ προστατευτικό..να απαλύνει τα δύσκολα ''περάσματα'' μέσα από τις συμπληγάδες που ορθώθηκαν ..τα τελευταία χρόνια μες στη χώρα μου..και κινδυνεύουμε να συνθλιβούμε όλοι ομαδικά..Ναι..θα γιορτάσουν όλοι τους..όπως ταιριάζει σε όλους μας ..που στόχους βάζουμε και πάλι απ' την αρχή..καθώς βαδίζουμε στο δρόμο μας το δύσκολο.. που έναν μονάχα έχει προορισμό..εκείνον της Ιθάκης..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

ΤΑ ΗΣΥΧΑ ΒΡΑΔΙΑ ΑΡΛΕΤΑ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

........................................................................................................... 

δε μου χωράνε πια.. της Σταχτοπούτας τα ''γοβάκια'' μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λόγια μεγάλα και ποιητικά..λόγια τονωτικές ενέσεις είν'  θαρρείς ..για να γεμίζουν τις σελίδες τετραδίων..για να 'χαμε να λέγαμε.. πόσο ζεστές είναι οι καρδιές ..και πόση φλόγα βγάζουν απ' τα χαμόσπιτά τους..Ωραία όλα αυτά ..σοφά..ο άνθρωπος δεν ευτυχεί μες στα παλάτια ..στα λεφτά..Μα να ..σαν το στομάχι είναι άδειο και ''τραβά'' είναι βραδιές..δεν τρώγεται και η ''αγαπίνη''...Στιχάκια γέμισαν τα παραθύρια τα κλειστά και ανοιχτά..πουλιά που κελαηδούν εκεί στα παγωμένα τα περβάζια..

Αυτά δεν τον   φοβούνται τον καιρό..έχουνε συνηθίσει τους Χειμώνες..έρχεται και ξανάρχεται η παγωνιά στη Φύση γύρω όλα στ' άσπρα πάντα  καθώς ντύνει..Ξέρει τι κάνει η φύση..δίνει στα ''μάτια'' δώρα εναλλαγής.. μας δείχνει μας μαθαίνει...πως οι εποχές αλλάζουνε.. προσαρμογή ζητούνε οι καιροί..σαν τα πουλιά που προσαρμόζονται κάθε φορά...στα παγωμένα τα μπαλκόνια...

 Ήρθα στη Γη να ζήσω με τα πόδια μου πατώντας πάνω εις το χώμα..μα ο νους και η σκέψη μου να ταξιδεύει σε ''φεγγαριών'' ονείρατα και στόχους..Όχι..δεν ήμουνα πριγκίπισσα εγώ μεγαλωμένη σε σαλόνια..ούτε ποτέ μου τα ονειρεύτηκα όπως τα περιγράφανε τα παραμύθια της γιαγιάς μου .. Ένα κορίτσι ήμουνα μικρό..και ταπεινό..που εκαθόμουνα στα γόνατα κι αφουγκραζόμουνα τα λόγια τα ''χρυσά'' τα ''μαλακά''..της έμορφης και της καλοσυνάτης νόνας μου..που ήξερε τις πληγές της φτώχειας και του ξεριζωμού της να γιατρεύει ..

Και τώρα πάλι που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..πρέπει φεγγάρια πάλι και φτερά να ζωγραφίσω..Δε μου χωράνε πια εκείνα τα γοβάκια τα χρυσά..της όμορφης της Σταχτοπούτας μου της νιας..στενέψανε καθώς μεγάλωναν τα πόδια μου..κι αυτά μαζί με μένα..Τώρα θα πρέπει αληθινά και στέρεα παπούτσια να αγοράσω να φορώ..γιατί οι δρόμοι πλημμυρίσανε από ''λάσπες''.. Γκρεμίστηκαν οι ιππότες μου..αποκοιμήθηκαν βαθιά κι εκείνοι οι λιγοστοί οι ήρωές μου..Γέμισε το κεφάλι μου από ''άναρθρες'' κραυγές..ύμνους ηρώων .. και προστάτες..''νταβατζήδες'' που εμπορεύονται τη φτώχεια των ανθρώπων..πουλώντας όσο- όσο μια ελπίδα ανύπαρκτη..θαμπή..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

όλοι εμείς.. που έρχονται Χριστούγεννα.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Aνάκατες μες στο μυαλό μου πάντα οι μυρωδιές από κανέλλα και γαρύφαλλο..στη ''σουρωτή'' την πίτα την μικρασιάτικη της μάνα ς μου..για τη γιορτή των Χριστουγέννων..ψημένου κάστανου η μυρωδιά στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..στην παγωμένη μου πατρίδα..και η σκάφη του ψωμιού στρωμένη επιμελημένα ...καθαρά..το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..έρχονται πάλι..να..και στήνουν ''σκηνικό'' ''Χριστού'' τη ''γέννα'' να μου φέρουν..Κι εσύ..τις αφορμές αναζητάς και προορισμούς απ' την αρχή..μιας νέας γέννας ξεκινήματα να αρχίσεις.. 

Λατρεύω τα Χριστούγεννα..πάντα μου τα αγαπούσα..από μικρό σαν ήμουνα παιδί..γιατί ελέγαμε τα κάλαντα..μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια..παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..κι έφτιαχνε πάντα η μάνα μου γλυκά..Και καθώς εμεγάλωνα πάντοτε συνέχιζα να τ' αγαπώ και πάλι..Μπορούσα τώρα να σκεφτώ και πιο καλά..ήταν που περιμέναμε να γίνει μία ''γέννα''..Πάντα οι ''γέννες'' μας γεμίζουνε και φέρνουνε χαρά..ένα βλέμμα..ένα κοίταγμα βαθύ με το ''μωρό'' κι έτσι δενόμαστε για πάντα .. φωλιάζει η ελπίδα στην καρδιά..έρχεται η αλλαγή μέσα στα απόκρυφα εκείνα της ψυχής μας..

Σε λίγες μέρες.. πάλι θα ξανασυμβεί..πάλι η προσδοκία την πόρτα θα χτυπήσει..άηχα ακόμα είναι νωρίς..μα τόσο δυνατά.. ακούω τον μικρό τυμπανιστή..που ήρθε και στάθηκε στου νου την πόρτα μου μπροστά..και μελωδίες για τη ''γέννα'' ..τη γέννα την ξεχωριστή μου τραγουδά..Είναι η γέννα του Χριστού..  .αλλιώτικο ετούτο το μωρό..Η Παναγιά δεν το κατάλαβε..δεν το περίμενε..που να το φανταστεί..πως η γέννα  απ' τη μήτρα της..θα γίνονταν γέννα αλλιώτικη..'' γέννα και μήτρα ελπίδας''..καρτερικότητας και υπομονής..για τους ανθρώπους που πιστεύανε σε έναν καινούριο ερχομό ? Μητέρα ήταν κι αυτή ..γλυκειά και τρυφερή..το βλέμμα της αγκάλιασε με ζεστασιά..και θαλπωρή το όμορφο μωρό της..Κοιτάχτηκαν.. αγαπήθηκαν και δέθηκαν..με μία συμφωνία παντοτινή..ήρθαν και στάθηκαν από ψηλά ..και τραγουδούσανε Ωσσανά..απόψε οι αγγέλοι..

Μα τώρα πάψαμε εμείς εδώ στη Γη να ''ακούμε'' τους αγγέλους ..έφυγαν..  απομακρύνθηκαν από μας κοντά και ζούνε μονάχα εκεί ψηλά..στης φαντασίας το στερέωμα..των λίγων.. που ονειρεύονται τα βράδια..Φέρανε και δώρα οι μάγοι και οι βοσκοί..να το τιμήσουν το καινούριο το μωρό..να αρχίσει με ευλογία τη ζωή του...Κανένας τους ετούτη τη στιγμή δεν υποψιάστηκε..πως επάνω σε τούτο το μικρούλη το βρέφος το αδύναμο θα στηριζότανε.. τόσες πολλές ελπίδες..για μια ολόκληρη ανθρωπότητα..για μια ζωή πλημμυρισμένη από αγάπη..Κανένας τους δεν εκατάλαβε.. πως κάθε ''γέννα'' είναι ξεχωριστή..και κουβαλάει βάρος ασήκωτο κρυμμένο σε μια ελπίδα..Κανένας τους δεν εκατάλαβε πως θα τελείωνε η όμορφη ..αυτή ..η νέα η ελπιδοφόρα ετούτη ''γέννα''..

Κι εμείς..όλοι εμείς που έρχονται Χριστούγεννα  για άλλη μια φορά..τρέχουμε ασταμάτητα..να τα προλάβουμε..όλα να είναι καθαρά..μέσα και έξω από το σπίτι..Διώχνουμε πάλι απόψε τη μιζέρια μακριά..που ήρθε και φώλιασε ..φώλιασε εκεί ανάμεσα στο ''αλισβερίσι''..αυτό το αλισβερίσι που μας προτείνουν αδιάκοπα..κι έχει σαν αρχηγό το χρήμα..Δρόμοι στολισμένοι χρυσοπλουμιστοί..δεντράκια από καλούδια φορτωμένα..κάποτε ίσως και υπερβολικά..που ''θάβουνε'' την ταπεινότητα.. που έφερνε ετούτη εδώ η ''γέννα''.. Θέλουμε να υποδεχτούμε τούτο τον μικρό Χριστό..ετούτο το μωρό..ετούτο εδώ το βρέφος..που χρόνια ίσως και βαθιά μέσα μας κατοικεί..να τον υποδεχτούμε όπως αρμόζει σε ένα μοναδικό πραγματικά ''Θείο μωρό''..που την Αγάπη επρόσθεσε σε έναν  ''ολόχρυσο'' για τη ζωή την αυθεντική και αληθινή..σε ένα  κρίκο αγάπης αλυσίδας..
Kαλά Χριστούγεννα !!! 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

.............................................................................................................

ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΣ (Απόσπασμα απο επικό ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ)

....
Είναι μακριά απο μας τα άστέρια
μακριά - μακριά, πολύ - πολύ μακριά.
Ανάμεσα στ' αστέρια η γή μας είναι μια κουκκίδα
μια τόση δα κουκκίδα,
και η Ασία το ένα πέμπτο είναι της γής μας.
Μια χώρα της Ασίας είναι οι Ινδίες,
μες τις Ινδίες μια πόλη είναι η Καλκούτα.
Ο Μπεναρτζή δεν είναι παρά μοναχά ενας άνθρωπος μες τη Καλκούτα.

Και να τι θέλω τώρα να σας πώ:
Μές τις Ινδίες, μέσα στη πόλη της Καλκούτας
φράξαν το δρόμο ενός ανθρώπου,
αλυσοδέσαν ενα άνθρωπο που βάδιζε.
Νάτο λοιπόν γιατί δεν καταδέχομαι
να υψώσω το κεφάλι στα αστροφώτιστα διαστήματα.
Θα πείτε τα άστρα είναι μακριά
κ' η γή μας τόσο δα μικρή.

 



Ε το λοιπόν ότι κι αν είναι τ' άστρα
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα το λοιπόν,
πιό εκπληκτικό και πιο επιβλητικό
και πιο μυστηριακό και πιό μεγάλο
είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίζει
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουν.-

Ναζίμ Χικμέτ 
( "Σε απόδοση Γιάννη Ρίτσου")
.....................................................................................................................................................................

ΩΔΗ ΣΤΗ ΖΩΗ - "Μια Ωδή για Σένα" 

..............................................................................................................

Γέφυρες που δε διαβήκαμε...της Σοφίας Θεοδοσιάδη...

Γέφυρες που δε διαβήκαμε..στέγες που έμπασαν και μας πλημμύρισαν..στιγμές που φύγανε..και που ταξίδια γίνανε χωρίς επιστροφή...Στιγμές που αναζητήσαμε τα μελαγχολικά σαν μας χαϊδέψανε απόβραδα ..μιας Κυριακής που οι κουρτίνες έκλεισαν..  γιατί βράδιασε..πήρε νωρίς να χειμωνιάζει απόψε..και το δωμάτιο γέμισε από το φως του λυχναριού...Οι μουσικές..φωνές λυπητερές ..απεγνωσμένες έρχονται από μακριά..κι ελπίδας άλλοτε γεμάτες.. 
Ζητάς απ' τις κιτρινισμένες πια φωτογραφίες σου και απ' τα ερμητικά συρτάρια τα αφημένα..ζητάς να φέρουν πίσω όνειρα.. προσωπικά δικά σου όνειρα..πολιτικές που δεν κατόρθωσαν στην άλλη όχθη εκεί της γέφυρας.. που χρόνια έχτιζες..δεν κατορθώσανε ιδεολογίες να ανταμείψουν..

Έβρεχε όλη μέρα τόσο δυνατά..η γυάλινη η στέγη ενόμιζες πως θα τρυπήσει..μούσκεμα θα τα κάνει πάλι και τα λιγοστά ..τα ελπιδοφόρα ..τα εσωτερικά σου της ψυχής μηνύματα..της ύπαρξής σου τα μηνύματα..λες και δεν είχανε βραχεί από καιρό.. εδώ και χρόνια πριν? Φωνές ..βοή .. οχλαγωγία μέσα στο καφέ..γάμοι..βαφτίσεις..θάνατοι ..ο ''αχταρμάς'' ετούτος φτάνει στα αυτιά σου σωρηδόν...Να ξεδιαλέξεις..να κρατήσεις τα πιο χρήσιμα..να αποφύγεις συμπεράσματα απόλυτα να βγάλεις..

Τα χρόνια θα περάσουνε..και από απόσταση..θα χύσουν άπλετο το φως..κι όλα θα φωτιστούν.. όσα αφήνει η ζωή να φωτιστούν..γιατί είναι παράξενη η ζωή..και κατά πως τα θέλει έρχονται στιγμές .. που εκείνη τα ερμηνεύει..ένα ''πέπλο'' αλήθειας γκρίζο..σκοτεινό.. ένα πέπλο επιβεβαίωσης τυλίγει τους ανθρώπους..Γνώστες και παντογνώστες γέμισε της Κυριακής μας το καφέ..που έμεινε άδειο από ιδέες και από γνώση..Πάμε για νέα εβδομάδα πάλι απ' το πρωί..και οι ειδήσεις θα 'ρχονται ..θα πέφτουνε βροχή..και  ανεξέλεγκτες..ρηχές πολλές φορές..συχνά επιφανειακές..καθώς και οι αναλύσεις... 

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ο παλιάτσος..ένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά..

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε κάποια μακρινή πόλη κάπου στα έγκατα της Κεντρικής Ευρώπης μια κοπέλα όμορφη πολύ, ανεξάρτητη και κοινωνικά καταξιωμένη. Το όνομά της ήταν Νεφέλη και ζούσε φτιάχνοντας κούκλες για κουκλοθέατρο.

Τον πρώτο καιρό έφτιαχνε πολλές κούκλες πανέμορφες που τις αγαπούσαν όλοι όσοι τις αγόραζαν. Η ικανότητά της να μεταφέρει σε αυτές, κάμποση από τη γλυκύτητα της ήταν χαρακτηριστική.

Πολλοί γονείς και παιδιά σύχναζαν κάθε μέρα στο όμορφο μικρό μαγαζάκι της γυρεύοντας κάποιο δώρο, ένα φίλο, κάτι να μοιράζονται όσα δεν μπορούσαν να χωρέσουν μέσα τους και πάντα έφευγαν χαρούμενοι γιατί πάντα έβρισκαν αυτό που ζητούσαν.

Η ζωή της Νεφέλης στη μικρή της πόλη κυλούσε ήρεμα για πολλά χρόνια με αυτούς τους ρυθμούς. Τον Σεπτέμβρη όμως της χρονιάς που δεν άνθισαν οι μυγδαλιές στη χώρα εκείνη, συνέβη κάτι που άλλαξε τη ζωή όλων στη μικρή εκείνη πόλη.

Η Νεφέλη το προηγούμενο βράδυ είχε κατασκευάσει μετά από πολλή δουλειά έναν παλιάτσο κούκλο, διαφορετικό από τους άλλους. Αυτός της φαινόταν πιο άσχημος από τις άλλες κούκλες της γιατί δεν είχε το χρόνο να τον κάνει το ίδιο όμορφο.

Πρόχειρα έφτιαξε το σώμα του, γιατί νύσταζε κιόλας, έκοψε λίγο τη μύτη του γιατί άκουσε μια φωνή από το δρόμο που τη τρόμαξε, χρησιμοποίησε μάλιστα και μικρότερο κομμάτι από κάποιο ξύλο που τις είχε απομείνει από άλλη κατασκευή.

Κι έτσι τον άφησε στην άκρη από κάποιο ράφι του μαγαζιού. Οι μέρες κυλούσαν και κανείς δεν τον αγόραζε γιατί ήταν άσχημος πολύ δίπλα σε όλες τις υπόλοιπες πανέμορφες κούκλες που κάθονταν δίπλα του και στόλιζαν το μαγαζί.

Και τα χρόνια και η σκόνη πάνω του μαζεύονταν και έκρυβαν κάπως την ασχήμια του. Ήταν όμως τόσος κακοφτιαγμένος αυτός ο παλιάτσος που και πάλι κανείς δε βρισκόταν να τον προτιμήσει. Και ενώ κούκλες και κούκλες άλλαζαν και έφευγαν από τα ράφια αυτός παρέμενε πιο μόνος και σκονισμένος στην ίδια θέση.

Αφού λοιπόν πέρασαν πάνω από δεκατέσσερα χρόνια της είπε ένα βράδυ που η ίδια μόλις είχε κλείσει το μαγαζάκι της. - Εεεε Νεφέλη! Εκείνη γύρισε το κεφάλι στο μέρος του και όλο γλύκα τον ρώτησε τι θέλει.

- Χάρισε με κάπου. Δώσε με σε κάποιον που θα με θέλει μα δεν μπορεί να με αγοράσει. Σου πιάνω άδικα τόσο χώρο στο ράφι για τόσα χρόνια Αν με δώσεις κάπου θα κάνεις κάποιο παιδάκι πολύ χαρούμενο.

Εγώ είμαι τόσο άσχημος και γερασμένος που δεν θα με αγοράσει κανείς. Δεν έχεις να κερδίσεις τίποτε από μένα. Χάρισε με λοιπόν σε κάποιο φτωχό παιδάκι και θα μας κάνεις και τους δυο χαρούμενους.

- Να σε δώσω; Μα εσύ είσαι δικός μου. Εγώ σε έφτιαξα

- Δε μ’ αγαπάς όμως. Κάποιος άλλος μπορεί να με αγαπήσει. Δώρισε με λοιπόν...

- Τι είναι αυτά που λες; Εγώ δε σε αγαπώ; Αν δε σε αγαπούσα θα σε είχα πετάξει στα σκουπίδια, θα είχα βάλει άλλες κούκλες στη θέση σου, δε θα ένιωθα τίποτα για σένα.

- Δε μ’ αγαπάς Νεφέλη. Η όψη μου άλλαξε από τη σκόνη και νομίζεις πως είμαι ακόμη ίδιος. Δε μ’ άφησες να δω τη λαχτάρα ενός παιδιού για να με κρατήσει στην αγκαλιά του, να κοιμηθεί δίπλα μου, να μου πει τα μυστικά του...

- Παρόλα σου όμως τα προβλήματα εγώ με την αγάπη μου σε κράτησα τόσα χρόνια σε τούτο το ράφι δίνοντάς σου την ευκαιρία κάποιος να σε αγοράσει. Άλλος στη θέση μου θα σε είχε πουλήσει...

- Δεν είμαι προϊόν. Δεν με θέλει κανείς γιατί εσύ με έφτιαξες έτσι. Όμως έτσι είμαι. Αυτό δεν αλλάζει. Κάποιο παιδί που του λείπουν τα πιο απλά και δε τα μετρά όλα από το πόσο εμπορικό είναι αυτό που φαίνομαι μπορεί να με αγαπήσει. Χάρισέ με σε παρακαλώ...

Άσε σε κάποιον την ευθύνη να με αγαπήσει και να τον αγαπήσω. Αφού εσύ δεν μπορείς άσε με να κάνω τη δική μου και τη ζωή κάποιου άλλου ομορφότερη. Σε παρακαλώ...

- Την ευθύνη για το που θα καταλήξεις τη έχω εγώ. Κι εγώ σε αγαπώ πιο πολύ απ’ τον καθένα...

- Πιο πολύ μπορεί, πιο όμορφα όμως όχι, δεν μ’ αγαπάς.

Ο παλιάτσος κούκλος έκλεισε τα μάτια θλιμμένος μες στη σκόνη του. Δεν ένιωθε πια αγάπη για την καλή του Νεφέλη γιατί δεν ένιωθε πως την αγαπούσε κι η ίδια. Εκείνο το βράδυ δεν μίλησε με καμιά άλλη κούκλα στο ράφι.

Είχε κουραστεί πια να γνωρίζει κούκλες για μια δυο μέρες κι έπειτα να φεύγουν από τη ζωή του γιατί κάποιος πλήρωσε για να δώσει κάπου χαρά. Για πρώτη φορά στη ζωούλα του δεν είχε κάπου να ελπίσει. Ένιωθε πως η ζωή του όλη θα χαριζόταν στο σαράκι που με τα χρόνια θα πέρναγε τη σκόνη και θα επισκεπτόταν ό,τι είχε μείνει από τα σωθικά του.

Η Νεφέλη για πρώτη φορά στη ζωή της δάκρυσε. Είχε περάσει τα πιο όμορφα χρόνια της ανάμεσα σε κούκλες σε παιδιά και γονείς που την αγαπούσαν. Πρώτη φορά της έλεγαν τέτοια λόγια.

Το βράδυ όλο δεν κοιμήθηκε. Είχε την ευθύνη, ένιωθε ελεύθερη, μιλούσε για αγάπη.

Την επόμενη μέρα η θέση του άσχημου παλιάτσου κούκλου στο ράφι ήταν άδεια.

Κανείς δεν έμαθε ποτέ που κατέληξε. Σε κανέναν δεν έλειψε και κανείς δε ρώτησε τι απέγινε.

Οι μόνοι που ήξεραν ήταν η Νεφέλη, ο άσχημος παλιάτσος και το πρώτο παιδάκι που εκείνη τη μέρα πέρασε έξω από το μαγαζί.

Πηγή: yponeirwn.blogspot.gr

.............................................................................................................

Σε μια βιομηχανοποιημένη εποχή..σε μια εποχή που όλα είναι μιας χρήσεως..σε μια εποχή τόσο ''βιαστική''..η ματιά μένει στο πρώτο φευγαλέο κοίταγμα..η παρατήρηση η βαθειά..η δεύτερη ματιά  απούσα... Και η θλίψη..το κενό..η άκρατη ματαιοδοξία που προσφέρει το ιλουστρασιόν..πάντα γεμίζει τα κενά της εποχής αυτής..και πάντα η καρδιά αναζητά το ''γέμισμά'' της..

η φίλη σας Σοφία..

.............................................................................................................