⫷λεμονανθούς στερέωνες⫸ - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Λεμονανθούς στερέωνες με ένα τσιμπιδάκι μιας δραχμής..στην άκρη απ' τις κοτσίδες μου τις καστανές..για να στολίσεις έλεγες το πρόσωπο..τη μυρωδιά  να μου ''φορέσεις''..Ήσουν μια μάνα σαν τις άλλες σε ένα σπίτι χαμηλό..δεν είχε πόρτες και παράθυρα ψηλά..μα ήταν τα παράθυρα τα ξύλινα αυτά..στον ήλιο εντελώς παραδομένα...Γέμιζες όλες σου τις κάμαρες με αγριολούλουδα..σ' ένα ποτήρι του νερού..φρεσκάδα πάντα έβαζες στα μάτια των παιδιών σου..Η μνήμη μου δεν με απατά..τρέχει ξανά- ξανά και πάλι εκεί στα χέρια σου τα δοτικά..δεν είναι παραμύθια αυτά φανταστικά..είναι οι ''μυρωδιές'' σου..έρχεσαι και ξανάρχεσαι στην πόρτα μου και στέκεσαι..όχι σαν μνήμη ξεχασμένη απ' τον καιρό..μια παρουσία γίνεσαι και μου χτυπάς την πόρτα..Ήσουνα κόρη λυγερή..όμορφη σαν μια ζωγραφιά στα παιδικά μου μάτια..


Πορεύοσουν μαζί μου και μεγάλωνες μαζί με εμένανε κι εσύ..Μου μάθαινες..σου μάθαινα..φωνές τριγύρω και χαρές..ένα σου βλέμμα θάρρος εγινότανε..καταχτητής του όνειρου..σαν πειρατής σε βάρκα με πανιά..εσύ τα όνειρά μου τα πλειοδοτούσες..Και σήμερα ..αυτή η φθορά..του χρόνου του αμείλικτου που κύτταρα  και λογισμούς  και μνήμη αλλοιώνει..με ρώτησες ποια είμαι εγώ ..που στο τηλέφωνο σου κρένω..Εκείνο εκεί το κοριτσάκι σου μανούλα μου..που τη μυρωδιά σου ακόμα σαν κολώνια τη φοράω..Θαρρείς πως είναι πάντα δεδομένα όλα στη ζωή..μέχρι που η ίδια στα ανατρέπει..περνάει ο χρόνος και αλλάζουν οι καιροί..και σαν το δέντρο ρόζους πια ο άνθρωπος γεμίζει..


Ήσουν από τις τυχερές μανούλα μου γλυκειά..γιατί ακόμα κι έτσι εκεί παραδομένη μες στης κλίνης την ανημποριά..σε αγαπούσαν τα παιδιά σου ακόμα πιο πολύ..και δεν σε διώξανε..σε πάρκιγκ..σ'απρόσωπα γηροκομεία να σε πάνε..Είχες εκείνη τη ζεστή σου τη φωλιά..τα πρέποντα σου δίναν..αγάπη..ανθρωπιά. Σήμερα είν' γιορτή της μάνας η τρανή..είναι μια όμορφη γιορτή για όλες τις μανούλες..είναι η ελάχιστη απόδοση τιμής ..η θύμησή μου αυτή..ένα ελάχιστον για το τρανόν που η καρδιά σου μας εχαρίσθη.

Δοκίμιον Λυρικόν - ⫷ λεμονανθούς στερέωνες⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΤΙς ΓΥΑΛΕς'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

H χώρα στην ''κατάψυξη'' κυριολεχτικά και μεταφορικά... παγιδευμένα τα όνειρα μέσα σε γυάλες με ''φορμόλη''..Μα τα όνειρα είναι δίχως σκελετό..είναι αερικά..δεν εγκλωβίζονται..όση κι αν γίνεται προσπάθεια..έχουν γνώσιν οι ''ονειροπόλοι   φύλακες'' και τις αδειάζουνε μες στο νερό.. που ρέει άφθονο τον μήνα τούτο που 'ρθε πάλι..για να παρασύρει τα ''όνειρα''μέχρι τις θάλασσες τις ανοιχτές..για να τα ταξιδέψει..Είναι η μέρα που ''μεγάλωσε''..είναι ο ήλιος που ξεμύτισε δειλά- δειλά..είναι ο άνεμος.. που σήμερα δίνει φτερά στη σκέψη μου ..είναι που τα χρυσαφένια όνειρα μου υπόσχεται ξανά ο καιρός..βουτώντας με απ' την αρχή στις σμιλεμένες μου αναμνήσεις ? Κάποτε ήταν αλλιώς ..οι άνθρωποι δεν τρέχανε σαν αλλαλιασμένοι..είχανε μια σειρά.. .είχανε ρέγουλο..ξέρανε τη ζωή τους να ''ρουφάνε''..Μια
 εμπιστοσύνη έγραφε στο βλέμμα τους..δεν μπαινοβγάζαν τα κλειδιά πάνω στην πόρτα..μπαίναν και βγαίνανε και το κλειδί στη γλάστρα το 'βρισκαν και τα παιδιά και οι μεγάλοι..κυλούσε ο χρόνος ήρεμα..γλυκά..καρτερικά..

Είχαμε εκεί στο πλατύσκαλο στο πατρικό το σπίτι μου..μια γλάστρα ασπρισμένη απ' τα χέρια της γιαγιάς..κι είχε έναν ''έρωτα''..ένα λουλούδι γούρικο έλεγε..για να σκορπίζει αγάπη μες στο σπίτι..Χειμώνα - Καλοκαίρι εκεί..ακόμα κι όταν χιονιάς ''επλάκωνε'' βαρύς..μέσα στη σάλα το φερνε η μάνα μου ..μην τύχει και ''παγώσει''..Και κάθε που ''φλεβάριζε'' ο καιρός.. στο σκαλοπάτι του πλατύσκαλου..έπαιρνε την τιμητική του θέση.. Ερχότανε οι γείτονες..κι ονειρευόντουσαν ομαδικά και φωναχτά.. στα βραδυνά ''μασάλια''..έτσι τα λέγανε στον τόπο μου εκείνα τα νυχτέρια..καθώς ήτανε οι περισσότεροι σε τούτο το χωριό..απ' της Τουρκιάς τα μέρη..απ' της Τραπεζούντας τη μεριά...Έλληνες πέρα ως πέρα..κι ας  τους φωνάζανε οι ντόπιοι καμμιά φορά ειρωνικά.. τουρκομερίτες..αν σκεφτείς τώρα κυριολεκτικά..από εκεί ήτανε φερμένοι...Είχανε όμως μια καλή.. ανθρώπινη σειρά και μέσα τους μεγάλη αληλλεγγύη..

Σήμερα γέμισαν τα σπίτια κλειδαριές καθώς εγέμισε ο τόπος από κλέφτες..Και δικαιολογημένοι είναι οι άνθρωποι..μα ας αφήσουμε ξεκλείδωτες..τουλάχιστον εκείνες.. της καρδιά μας...Μπαίνει ξανά ο Φλεβάρης που έχει όνομα νερού και της βροχής..καθώς λένε τις ''φλέβες'' πως γεμίζει έξω της φύσης.. στα ποτάμια..Φλεβάρισε σαν προπομπός της Άνοιξης τούτος ο μήνας πάλι..με τις τόσες παροιμίες του να το επιβεβαιώνουν..κόντρα στις άναρθρες κραυγές.. που διασχίζουν σαν ανέμοι λυσσαλέοι τον αέρα..Θα την εφέρει στα δειλά - δειλά ξανά την Άνοιξη..όπως και να 'χει στις καρδιές μας..Ίσως ξανά αναθαρρήσουμε μονάχοι μας..σκεφτούμε ομαδικά γεμίσουμε τις φλέβες μας..τις φλέβες της ψυχής μας..με αισιοδοξία και με όνειρα που είναι ''κρυμμένα σε ''φορμόλη''..ανθρώπινα..έτσι απλά ..χωρίς φιλοσοφίες περιττές ..  να καταφέρουμε να ''σπάσουμε'' τις ''γυάλες''..

Κείμενο- Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

# άσκηση ψυχής και νου..εστίν παιδεία#

 

“Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι,αλλά ανάψαι αυτήν ”  έλεγε ο Πλάτωνας.

 

Είναι η παιδεία ''άσκηση ψυχής και νου '' καθημερινή..και στα φτωχά σοκάκια του λαού..και στα μεγάλα τα σαλόνια..Έτσι τουλάχιστον θα ήταν το επιθυμητό..δικαίωμα των πάντων στην παιδεία..αυτήν που σμιλεύει όμορφα το νου και μαλακώνει τις γωνίες του ανθρώπου..Ας έρθουμε όμως εις το σήμερα..  Το διακύβευμα τρανό σήμερα  στην Παιδεία ...



Κανένας μας ποτέ δεν αμφισβήτησε τη δύναμη και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας....είναι αυτή ένα παράθυρο τρανό από μόνη της στον κόσμο..Μα μοναχή της δεν μπορεί ανθρώπους για να πλάσει..είναι το ''ήθος'' που σμιλεύεται με το ανθρώπινο υλικό..και την κατάθεση ψυχής των διδασκόντων...είναι ''ηθοπλαστικό'' το ζήτημα αιώνες τώρα ..από παλιά ζητούμενο αυτό...


 Γεμίζουμε το κεφάλι του παιδιού με γνώσεις και αφήνουμε σβησμένη την ψυχή του.Υπήρχαν και υπάρχουν στον κόσμο και στον τόπο μας.. τόσοι εγγράμματοι  άνθρωποι και συγχρόνως  τέτοια φτώχεια πνευματική. Έχουμε μια παιδεία που εστιάζει κυρίως στις ανάγκες της τροφοδοσίας των επιχειρήσεων και της βιομηχανίας. 

 

Γεμίσαμε διπλωματούχους και εξαφανίστηκαν οι αληθινά πνευματικοί άνθρωποι.Αλλά ξεχάσαμε παντελώς πως η πραγματική παιδεία προσφέρει πνευματικότητα...είναι τροφή ψυχής και νου...Κάθε πολιτισμένη και ανθρώπινη κοινωνία έχει ανάγκη όχι μόνον από ειδικούς επιστήμονες...αλλά και από φωτισμένα μυαλά και αληθινούς χαραχτήρες...

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη - Εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

κοκκινολαίμηδες μου''τραγουδούν'' απ' το πρωί - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζεστά σεντόνια..και ζεστή αγκαλιά..στου πρωινού της παγωνιάς του έξω ..στης παγωνιάς.. που τόλμησε κι απόψε εκεί..τα μάταια ..τα ονειροπόλα σχέδια .. απρόσκλητη εις στο κατώφλι μας..να γίνει επισκέπτης..Μα μέσα στο χουζούρεμα του πρωινού..μια μελαγχολική φωνούλα και κελαηδητή..έρχεται στο δωμάτιο και χαϊδεύει τα αυτιά μου...Μέσα στο καταχείμωνο.. έρχονται αηδόνια μες στον κήπο μου..αηδόνια χειμωνιάτικα..κάτι κοκκινολαίμηδες και σιγοτραγουδούν...Μοιάζει το τραγούδι αυτό..σαν να 'ναι μια μελαγχολία ορχηστρωμένη..μα είν' συγχρόνως και μελωδικό..σαν αηδονιού γλυκού λαλιά..κι ας είναι ακόμα η Άνοιξη μακριά..έχει Χειμώνα ακόμα...είναι το κελάηδημα ετούτων των πουλιών.. προμήνυμα της Άνοιξης που θα 'ρθει...

Ξυπνώ απ' το άκουσμα ετούτο το γλυκό..που το Χειμώνα δείχνει να αποχαιρετά..στην άκρη εκεί του κήπου μου..σε κείνη την μικρή..κοντούλα τη ροδιά..Πάν' δέκα χρόνια που φυτεύτηκε ..κι είναι σημαδιακή για μένανε η ''γενέθλια'' χρονιά της..γεμίζει από αηδόνια..σαν και αυτά της Άνοιξης  μα κι από αηδόνια του Χειμώνα  του χιονιά..καθώς τη ζεστασιά σκορπάς κι εσύ στην κάμαρά μου..Όχι..δε φτάνει μελαγχολικό στα αυτιά μου αυτό το πρωινό τραγούδι σου..μικρέ μου εσύ κοκκινολαίμη...

Όχι δεν τον φοβήθηκα το θάνατο ..που θα μου στερήσει τις εικόνες και τα ακούσματα εκείνα τα μελωδικά.. πουλιών που τη ζωή μας ομορφαίνουν..αφού θα έχω κερδίσει στον ''πόλεμο'' αυτό με τη ζωή..και με τη φαρέτρα μου γεμάτη θα οδεύω..αφού θα έχω ένα χέρι για να με κρατά ζεστά..σφιχτά..και το τραγούδι σου το μελαγχολικό χαρούμενο να κάνει...Την ανημπόρια φοβάμαι μοναχά..εκείνη εκεί την ανημπόρια..που σταματά το πήγαινε- έλα στην καθημερινή  τη γέφυρα της όμορφης ζωής..γιατί μια γέφυρα είναι αυτή η ίδια η ζωή..από τη λύπη στη χαρά και πάλι απ' την αρχή..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
...............................................................................................................

γυναίκες ''γλάστρες''..σε μπαλκόνια αρσενικά - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η εξουσία.. γένους σχεδόν πάντα αρσενικού..μα και θηλυκού ενίοτε συγχρόνως.. Δηλώνεις γλάστρα για ''φυτά'' εξωτικά..τις τύχες παίρνεις των ανόητων..αλαλλαζόντων και φτωχών στα χέρια σου ανθρώπων..στα ζάρια να τις παίξεις πάλι εσύ.. ανθρώπων ανίδεων για το παιχνίδι αυτό .. και της ''λαμέ'' της τουαλέτας..Χορός καρναβαλιού στημένος εσαεί..ασχέτως χρόνου και ημερομηνίας Τριωδίου..όχι δεν είναι μία Κυριακή εκείνη των Απόκρεω..όχι δεν είναι αυτή..είναι η γελοιογραφία που εστήθηκε στα μάτια σου μπροστά..παγκόσμια..σαν μια μπάλα- φούσκα πλανηταρχικιά.. να παγαλίζει λόγους και υποσχέσεις και να μοιράζει όνειρα...μια ''λατέρνα'' σαν γυναίκα στολισμένη..
Όνειρα ίσως πως να κάνετε το μπότοξ σας..σε μια ευημερούσα κοινωνία.. που σας υποσχεθήκανε άπειρες θέσεις εργασίας σε ινστιντούτα καλλονής....κορίτσια που το ξέρουνε καλά ετούτο το παιχνίδι της κατάχτησης..αντρών του τελευταίου υποστρώματος.. νοητικά εννοώ..και όχι όμως της τσέπης τους το υπόστρωμα .. άντρες που ψάχνουνε για φανταιζί.. στης νύχτας και στης ''γλάστρας'' με τα ''άχυρα'' εκεί.. σε κείνης της ομίχλης τους..σ' εκείνης της θολούρας τους μα και της ''σκοτεινιάς'' συγχρόνως.... 

Κι εσύ.. αθώα γυναίκα εσύ..που από μικρή εβάλθηκες τον κόσμο να αλλάξεις με τα γράμματα..που θέλησες το φάκελλό σου τον προσωπικό περγαμηνές να τον γεμίσεις ? Στήνεσαι αποχαυνωμένη ..αδιάφορη συχνά..πότε από αγανάχτηση.. που το επιθυμητό αργεί να σε προλάβει και πότε από εγκατάλειψη ονείρων σου από απαισιοδοξία..στήνεσαι και χειροκροτείς..τα ''τσόφλια'' του αυγού..? Άραγε εσύ το πίστεψες..το εκατάπιες και το ένιωσες ποτέ..πως τον κόσμο οι γλάστρες θα μπορέσουνε αυτόν να τον αλλάξουν..να τον σώσουν? Μόδα αυτή φανταχτερή..τραβηχτική..  ..το όνειρο της Σταχτοπούτας..που καταχτά βασίλεια..με το χρυσό της το γοβάκι..χρόνια και χρόνια σε παραμυθιάζουνε μ' αυτό..και προκοπή δε βλέπεις..γιατί σαν σβήσουνε τα φώτα της ράμπας σου που έστησες τα ψεύτικα..στο μαξιλάρι σου σε κατατρώγει η ''μοναξιά''..δεν τρώγονται οι τουαλέτες από την πείνα της ψυχής.. ..και κάκτος μένεις ''ξεάνθιστος'' με αγκάθια φορτωμένη.. γυναίκα εσύ ανδρείκελο και ''στήλη'' του αντρός...

Πως να ξεχάσω..κι ας πάνε χρόνια από τότε αρκετά..που ένα σόου επαιζότανε στην τηλεόραση από έναν σόουμαν πετυχημένο και διάσημο και με ταλέντο αυτός γεμάτο..που είχε ''γλάστρες'' και τις αποκαλούσε έτσι απαξιωτικά..το ''φανταιζί'' το σόου να προβάλει..Κι εγώ..σαν μια δασκάλα ουτοπική..του όνειρου σαν λάτρης.. πάντα ρωτούσα τα παιδιά ..σαν πήγαιναν σε μια τάξη πια μεγάλη..τι ονειρεύονται να γίνουνε..ωσάν θα μεγαλώσουν..

Κρύος ιδρώτας με έλουσε σαν πήρα μια φορά..από ένα κοριτσάκι μες στην τάξη μου απάντηση ..πως ''γλάστρα''στην τηλεόραση.. ονειρευότανε να γίνει..Η ζημιά ήταν ήδη αδιόρθωτη..και είχε γίνει βίωμα  μες στις αθώες τις ψυχούλες..Πάντα τραβάει το γυαλιστερό..κι αν το αρνηθείς θα είναι ψέμμα..Πόσο θολά τα όνειρα..σαν ''έφηβα'' να μοιάζαν..έφηβα ..άγουρα και ''μικρά''..για ένα κορίτσι τόσο φρέσκο..τόσο μικρά μα και ''κοντόφθαλμα''τα όνειρα..χωρίς τη σπίθα..την αχτίδα εκείνη του φωτός..που θα 'πρεπε να ''λούζονται'' οι νέοι !!!

Όχι..όχι δεν είμαστε φυτά..σε γλάστρες και μπαλκόνια  αρσενικών..Κι αν επροτίμησες εσύ κυρά μου εσύ..να γίνεις ένα ξωτικό φυτό..σε αστοιχείωτων και αρπαχτικών της σάρκας γυναικών ..εκείνων των τιποτένιων των αντρών..που μοναχά σεντόνια ξέρουν να αγοράζουνε μεταξωτά..κάτσε στην άκρη μες στο σπίτι σου..κι άσε την εξουσία στις περγαμηνές των γυναικών..που ονειρεύονται τον κόσμο να αλλάξουν..Θα αναρωτιέμαι εγώ πάντα για όλες εσάς..''γλάστρες'' μου με τα ξωτικά φυτά τα πλαστικά:

 << Τι τάχατες εγύρευε παγκόσμια και σε κάθε πολιτείας τα στενά..η αλεπού μες στο παζάρι? >>

Φτηνά σημεία των καιρών..φτηνές κι οι ''γλάστρες'' για την εξουσία..που ευελπιστούν τον κόσμο να αλλάξουνε..με ένα άθλιο  και ακριβοπληρωμένο..για το θεαθείναι φόρεμα..που την ψυχή να ντύσει αδυνατεί...Οργανώνεις φιέστες..ντύνεσαι στολές πανάκριβες και καρναβαλικές..βρίσκεις ακόλουθους να σε χειροκροτούν ..μοιράζεις ψεύτικα εφήμερα χαμόγελα σε αβανταδόρους που διαλέγεις..μα να θυμάσαι πως στο τέλος της γιορτής καρναβαλιού..τον ''καίνε τον Καρνάβαλο'' κι ας τον περιτριγύριζαν με άρμα αρχοντικό και βασιλιά..στους διαδρόμους της φτηνής τους της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

Τα ''δίχτυα''..εσύ μου τα 'μαθες να ρίχνω - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Πάντα το 'χες παράπονο και το 'λεγες στη μάνα μου..μ' εκείνη τη βροντόφωνη..βραχνή απ' τα πολλά τσιγάρα σου..την όμορφη στ' αυτιά μου ακόμα..τη λαλιά σου..- Φανή ..ένα αγόρι εσύ δε μου 'κανες..με γέμισες κορίτσια..Τρία κορτσούδια έχει ο Λιάς..λέγανε στο χωριό..ούτε ένα αρσενικό..ούτε ένα ''κληρονόμο'' για μετά..Περίεργα που ήτανε τα χρόνια εκείνα..που τα αγόρια ήτανε ''παιδιά'' και τα κορίτσια απλώς κορίτσια..Καθώς όμως μας λάτρευες..και το θυμάμαι ακόμα τόσο έντονα αυτό..χέρι δε σήκωνες επάνω μας..γινόσουνα θεριό ανήμερο ..όταν καμμιά φορά η μάνα μας τράβαγε τα κοτσίδια..

Που να τα βγάλει πέρα η δόλια και αυτή..με τρεις κοπέλες ζωηρές..φοβότανε και ξέσπαγε για καμμιά φορά..θαρρώντας με το φόβο της..πως θα μας προφυλάξει..Θυμάμαι τις προσπάθειες που έκανες..για να σταθούμε δυνατές στις δυσκολίες της ζωής..σαν ''άντρες'' να σταθούμε..ήμουν η μεγαλύτερη και ήθελες ''αντράκι'' να με κάνεις..να με ''ανδρώσεις'' έλεγες συχνά..Με έπαιρνες συχνά - πυκνά τις Κυριακές σου.. που δεν δούλευες..μαζί σου στο ποτάμι εκείνο το μεγάλο του χωριού..που ήταν γεμάτο πέστροφες..μικρά ψαράκια και μεγάλα..για να μου δείχνεις πως ψαρεύουνε με δίχτυα και καλάμι και κοφίνι... 

Εθύμωνε η μάνα μου..και τα ''βαζε'' μαζί σου..φοβότανε πως θα' χανα την γυναικεία μου την τρυφερότητα..κορίτσι πράμα εγώ και να ψαρεύω..Ούτε το φανταζότανε τότε η δόλια αυτή.. πως μου μάθαινες τη φύση εσύ..την αληθινή..χωρίς φτιασίδια και άγνοια ζωής.. και πως να επιβιώνουμε στα δύσκολα..στα ζόρια..πως να σκεφτόμαστε πως πάντα λύσεις υπάρχουνε για την επιβίωση..και πως η φύση από μοναχή της προνοεί..Ήμουν μικρή..και εσύ δεν καταλάβαινες.. ..πόσο πολύ γραφόταν στο κεφάλι μου το ''ψάρεμα'' αυτό.. Εκαταλάβαινα και εταξίδευε ο νους του παιδικού μου του  μυαλού..περισσότερα από αυτά..που εσύ μου εξηγούσες..

Σήμερα σ' έφερα στο νου μου πάλι και ξανά..κι ας μη γιορτάζουνε οι πατεράδες όλοι σε μια παγκόσμια..που συνηθίζουνε γιορτή..Σήμερα το κατάλαβα καλά..καθώς η αναπόληση με έφερε στις άκρες..στο ποτάμι..Πως μου 'μαθες να ρίχνω ''δίχτυα'' στη ζωή..μου 'μαθες να ψαρεύω..να μη φοβάμαι τη ζωή..τις δυσκολίες να' χω τρόπο να τις ξεπερνώ..να γίνομαι ''ψαράς''..μες στης ζωής τα δύσκολα και του καιρού..τα ''φουσκωμένα'' τα ποτάμια..
Πόση αλήθεια σιγουριά μου ''φύτεψαν'' οι δυνατές σου πλάτες ..που καθώς μικρούλα τις εθαύμαζα..σαν να 'σουνα στα μάτια μου ''Θεός''..Ήρθανε δύσκολοι καιροί..πάντα οι καιροί μες στη ζωή συνηθίζουν να εναλλάσσονται..και τις εποχές των παχέων αγελάδων διαδέχονται.. εκείνες των ισχνών..

Σε κείνο το ποτάμι που ξεκίναγε το δρόμο..το ταξίδι του από ψηλά εκεί..απ' τις κορυφές του καταπράσινου και όμορφου  βουνού μας εκείνου της Ροδόπης..μου έμαθες την ''παιδαγωγική'' για τη ζωή..χωρίς να φοίτησες εσύ..σε παιδαγωγικές σχολές..και σε σχολεία Μοντεσσόρι..Μου έμαθες και μου λεγες..μου δίδαξες ''σοφέ'' πατέρα εσύ..πως:

<< απ' το άλογο θα πέφτουμε..συχνά..μα όλη η ωραία η ''μαγκιά'' για τη ζωή..είναι τα γκέμια απ' την αρχή να τα κρατάς..να ξανακαβαλάς το άλογο και πάλι απ' την αρχή>>  

Τι με έπιασε θα αναρωτιέστε τώρα εσείς..και σας τα λέω όλα αυτά ?
Τώρα καλούμαστε όλοι όσο ποτέ.. τούτους τους ζόρικους καιρούς..που ο πανικός ετρύπωσε στις οικογένειες παντού..να αναλογιστούμε άλλη μια φορά..πως δεν είναι οι παροχές προς τα παιδιά...που τους κάνουν τη ζωή μοναχά καλύτερη..μα ο τρόπος για να ''ψήνονται''..να γίνονται τα ίδια τους''ψαράδες'' της ζωής..τρόπους να εφευρίσκουνε σωστούς..φιλοσοφώντας την αξία  αυτής καθεαυτής ..της ίδιας της ζωής..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

μυρίζει απόψε γιασεμί..στης πόλης τα στενά. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μυρίζει απόψε πάλι γιασεμί..και άρωμα γυναίκας..βραχήκανε και στάζουνε τα αναρριχώμενα φυτά στους κήπους μου..μυρίζουνε ανάκατα..στο νοτισμένο χώμα απ' τη βροχή..καθώς και μέσα στην καρδιά μου..Μ' αρέσουνε τα Σαββατόβραδα ..εκείνα εκεί που σε πηγαίνουνε..σε ''ένοχα'' ..κρυμμένα μυστικά..σαν να 'ναι εικόνα από ταινία παλιακά..σαν το παλιό το σινεμά..Ποτέ μου δε φοβήθηκα το δόσιμο απλόχερα..την ανημπόρια του μυαλού φοβήθηκα πολύ..τις πετρωμένες τις ψυχές φοβήθηκα..και την ''αρρώστεια'' της ψυχής..που γύρω μας επλήθυνε..γέμισε τον αέρα..και να καταβροχθίσει σαν θεριό..τα γεννημένα συναισθήματα ..που τις ζωές μας ομορφαίνουν...

Στο τέλεμα της κάθε εβδομάδας μου..στο τέλεμα της μέρας..''ταμείο'' πάντα κάνω για να δω..αν ''δίνοντας''.. προσφέροντας ''δωρίζοντας''..είμαι άξια να πάρω ..να γευτώ..όχι σαν ανταπόδοση..που και αυτό στους νόμους της ζωής λογιέται..μα σαν μια ευχαρίστηση πως αγαπήθηκα..πως τον προχώρησα τον δόλιο εαυτό μου..πως τα κατάφερα..να γίνω αντιληπτή στους γύρω μου..και να σκεφτούν..να αποφασίσουν μόνοι τους..αν είμαι ο άνθρωπός τους αυτός..που είμαι άξια να αγαπηθώ...

Παράπονο δεν έχω και αχάριστη θα με έλεγα..γιατί πολύ αγαπήθηκα..επλαισιώθηκα..και μου χαρίστηκαν τα ''δώρα''της ζωής..Είμαι ακόμα όρθια και είμαι ανάμεσά σας..και αναπνέω..ζω και γεύομαι ''μικροχαρές'' που μου προσφέρει η ζωή..Μα σήμερα ..σήμερα.. γεμάτο το δισάκι μου αγάπη ..και έρωτα για τη ζωή..και τους ''ξεχωριστούς'' μου τους ανθρώπους..ένα καινούριο Σαββατόβραδο..ένα βράδυ με γέμισμα ψυχής..καλούμαι για να ζήσω..Είναι όμορφα τα Σαββατόβραδα στης πόλης μου εκείνα τα στενά..στα σινεμά..στα σκοτεινά με το γλυκό το φως μπαράκια..μα γίνονται ομορφότερα όταν περιδιαβαίνεις όλα αυτά..κρατώντας σου το χέρι αγαπημένου..Είναι εκείνη η ζεστασιά..στο βλέμμα πίσω από το βλέμμα σου..και η θερμοκρασία του χεριού..σαν δυο ζευγάρια ''γάντια'' μάλλινα.. που ξέρουν να ζεσταίνουν την καρδιά..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.