3 Δεκεμβρίου 2017

Λιαντίνης - Οι θρησκείες θα αφανίσουν τον άνθρωπο.


«Εγώ, αξιότιμοι συνάδελφοι, πιστεύω ότι η αιτία που θα καταστραφεί 
το ανθρώπινο γένος από τον πλανήτη είναι οι θρησκείες. 
Γιατί διδάσκουν χωρίς επιστήμη. Θεμελιώνουν απάνω στη φαντασία.»

«Αν ήθελα να ζωγραφίσω τη χειρότερη μορφή της βλακείας,
δεν μπορώ παρά να τη ζωγραφίσω έτσι.
 Θα βάλω ένα θεολόγο να κάνει στα παιδιά σου κατήχηση. 
Και αν ήθελα να τρελάνω ένα παιδί θα το ‘βαζα να μου πει
 τί του ‘μαθε ο θεολόγος στην κατήχηση.»

Δημήτρης Λιαντίνης
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

που να τα καταλάβουν αυτά οι μαστουρωμένοι απο την θρησκεία υποταγής ;
 έχεις απο την μια αυτούς που προσκυνούν Εβραίους χωρίς να το ξέρουν, 
και απο την άλλη τους αριστερούς άθεους που προσκυνούν πάλι Εβραίους !!!
δεν τα λέμε εμείς αλλά τα έργα τους....

 Δημήτρης Λιαντίνης..

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
Ηχητικό απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη 
προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου.
 http://www.liantinis.org
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
 
......................................................................................................................................................................

2 Δεκεμβρίου 2017

''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

art : Cristian Schloe
Ήθελε πάντα να 'ναι ''αγαπητικός''..όχι της βοσκοπούλας..
εντύπωση ποθούσε μοναχά..από τις πνιγηρές τις μυρωδιές..
εκείνης της σκελετωμένης του αγάπης να ξεφύγει..
κάγκελλα..καγκελλόπορτες υψώθηκαν τριγύρω του..
ήτανε έξυπνος..ανήσυχος πολύ..φόραγε ιλουστρασιόν
στη σκέψη του τη δροσερή..αρνούνταν να ποθάνει...
ασφυχτιούσε μες στην κάμαρα..πετούσε μες στη σκέψη..
σκάλωνε σε συρματοπλέγματα..αγκάλιαζε το ''ψέμμα''..
γιατί η Γιαννούλα η παστρικιά..ήξερε ένα μάθημα..
μονάχα για να παίρνει..όχι στολίδια της ψυχής..
μαλάματα ζητούσε επιφανειακά..να τα φορεί στα χέρια..
κι αυτός ξεγελασμένος..προδομένος και μοναχικός..
να δώσει επροσπαθούσε και ετόλμαγε..διαμάντια της ψυχής
εκρύωνε τις νύχτες απ' την παγωνιά..γιατί ετούτη η παστρικιά..που διάλεξε για ταίρι του προσωρινό..
ξέσκεπη είχε τη δική της την ψυχή..παπλώματα δεν είχε..
κουρέλια τα' κανε καθώς εσκέπαζε στο διάβα της..
περαστικούς διαβάτες..είχε γεράσει και πολύ..
η άμοιρη..
έσπαγε τον καθρέφτη της τα πρωινά..να κρύψει τα κουρέλια..
τα ''μπιχλιμπίδια'' του μυαλού τα δανεικά..
να κουκουλώσει την αδίσταχτη τη βουλιμία της..
να καταπιεί σκουπίδια της φθοράς..για να μην προδοθεί..
απελπισμένος ο ''αγαπητικός''..έκλαιε για το όνειρο..
που κρέμασε στο ψέμμα της ψυχής του..γοερά...
καθώς αγνάντευε στην προκυμαία του..την προσδοκία του
 που εταξίδευε..σε αδιέξοδα λιμάνια θολερά..
ωσάν καράβι γέρικο..σαπίζοντας..δεμένο στο μουράγιο...
 
''της φθοράς''.....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

1 Δεκεμβρίου 2017

''Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΑΝ ΠΑΛΑΝΙΕΤΑΙ''

Τα μάτια κράταες ανοιχτά..μες στην οχλαγοή...
στο ομιχλώδες γύρευες..τα μυστικά του κόσμου..
και κυνηγώντας χίμαιρες μονάχος σου...
να θυμηθείς εξέχασες..πως είναι να γελάς.
ύβρεις..αμετροέπεια.. πολιτισμός

 στην καθημερινότητα..δηλώνει πια απών.
χιλιάδες οι φωνές οι συναρπαστικές..που προβολή
και παρουσίαση..γυαλιστερό το σελοφάν..
που υπόσχονται να σε περιτυλίξουν...
Είν' δελεαστικό το περιτύλιγμα και 
να αντισταθείς πολλές φορές δεν το μπορείς...
Σαν όμως μέσα του κλειστείς...θα ασφυχτιάς
 με την κορδέλα που το περιέβαλε...
γιατί δεμένος μέσα σε κουτιά εσύ δεν έμαθες 
να ζεις και τις χρωματιστές κορδέλες τους
 ελεύθερες στο χέρι σου..λυμένες τις βαστούσες...
 Και βρέχει..βρέχει ασταμάτητα ολονυχτίς κι ολημερίς...
στους δρόμους βρέχει..στις πλατείες στις καρδιές ..
στην παγωνιά της Γης...
Φωνές..κραυγές..αλλαλαγμοί...
για σιγανές βροχές..για καταιγίδες κι αστραπές...
κι εσύ εκεί από το παραθύρι σου 
πότε νοσταλγικά και λυπημένα άλλοτε..
 από το παραθύρι σεργιανάς..καταστροφές πλημμύρες
 μα και σιγανές βροχές ποτιστικές....
Θάρθουνε πάλι χρόνοι την ομίχλη της βροχής..
 ελπίζοντας..να διώξουν..να σκορπίσουν...
καθάριος μέσα από τον συρφετό να βγεις
 να αντικρύσεις  από την αρχή..καινούριους σπόρους..
''φουσκωμένους'' της ζωής..έτοιμους να φυτρώσουν...
πάλι κι απόψε μέσα από την κάμαρα..αγναντεύοντας..
το φύτεψες το όνειρό σου το χλωμό..
να ποτιστεί..μη λάχει και φυτρώσει και ριζώσει..

''Η ΟΜΙΧΛΗ ΣΑΝ ΠΑΛΑΝΙΕΤΑΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░

...θα πουν γιά με πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα !!!!!!!!!!!!!!!!

με μεράκι..για το καλό τραγούδι....
η φίλη σας Σοφία.............. 

....................................................................................................................................................................

30 Νοεμβρίου 2017

''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.........της Σοφίας Θεοδοσιάδη


ΕΥΤΥΧIΑ..λέξη..απλή..πολύπλοκη..αναπάντεχη και μαγική συγχρόνως..
εγράφτηκε στα λεξικά..στου κόσμου όλες τις γλώσσες..
αφηρημένη έννοια..κανείς ποτέ του δεν κατόρθωσε..
τον ακριβή ορισμό κι ερμηνεία να της δώσει..
πολλές φορές την πόρτα μου την χτύπησε...
της άνοιξα προσεχτικά..δισταχτικά..
ανυποψίαστη θαρρείς..για το μεγαλειώδες της στιγμής..
μου χάρισε διαμάντια..άλλοτε πάλι με ξεγέλασε..
κάλπικα τα μαλάματα..μα..πολύτιμα κι αστραφτερά..
μες στην καρδιά κρυμμένα μένουν...
είναι που εγκλωβίσαν τη στιγμή..κι ας γλίστρησαν κατόπιν..
ποτέ οι χαρές μου δε με προσπεράσανε..ήταν που
 τις ετράταρα στο καλωσόρισμα..ήταν που
 ήσαντε στιγμές..στα μάτια μου ξεχωριστές?
και ναι..το νιώθω άμποτε..πως τη ζωή δεν εφοβήθηκα..
και μόνη μου πορεύτηκα μες στα παζάρια τα ακριβά της..
 πότε γονατισμένη..πότε όρθια..κι άλλοτε τρέχοντας
 πολύτιμα μαλάματα..χρυσάφια να αγοράσω..
πάντα εκεί..βραχιόλα τα φορώ..στη συλλογή μου τα προσθέτω...
τα δαχτυλίδια της καρδιάς μου τα ακριβά..γιατί..
ελπίδα αν το λέν αυτό..ζωή αν το ονομάζουν..
μπόλικη αγόρασα απ' αυτήν..μπόλικη πάντα κουβαλάω.
  και αγαπώ κάθε φορά το ολοκαίνουργιο το δαχτυλίδι μου..
θαρρώ πως είν' αυτό το μυστικό..στο δρόμο που με πάει της ευτυχίας..
σταγόνες σκέψεις μου ακριβές..γεννήθηκαν εντός μου..
ακουμπισμένες πα στο βλέμμα των παιδιών που εβύζαξα..
ακουμπισμένες στο γλυκό και τρυφερό της μάνας μου...
ακουμπισμένες πα στο βλέμμα σου..και στο χαμόγελό σου...
''άντρα'' που με ελάτρεψες..και γέννησες τον έρωτα.....
''ΕΥΤΥΧΙΑ'' λες.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


.....................................................................................................................................................................

29 Νοεμβρίου 2017

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬



Κι όταν θα φτάσεις περπατώντας πια ξυπόλητoς..

 στην άμμο της ακτής σου...
όταν σταθείς ορθός στην απεραντοσύνη της..
των θυελλώδών σου των καιρών..των χρόνων σου..
της ερημιάς και της σιωπής..
 των ποταμών σου των ασάλευτων στη μνήμη..
ανασυρμένα..δε θ' απαρνηθείς..ούτε..
και στο τραγούδι των σειρήνων θα παραδοθείς..
ανέμους θα σκορπίσεις μ' ένα ασκό σαν Αίολος..
στα πρόσωπα τα υποσχόμενα ..τα απατηλά..
στης φρούδας της πολιτικής τ' ανδρείκελα..
κακέκτυπα της μαριονέττας μιας παράστασης λειψής..
 
θα 'ρχεται κύμα από τη θάλασσα..
οι λίμνες θα φουσκώσουν..τσουνάμι..
κόκκινο αίμα θα'ν ζεστό..εκδίκησης..
αέρηδων κρυμμένων στις σπηλιές των γνώσεων..
βοριάδων που το πνεύμα αποθηκεύει..
με ζεσταμένα πέλματα θα επιστρέψεις στην κορφή..
να δεις και να χαράξεις και να κλείσεις τη ρωγμή..
που άφησαν τα χρόνια τα κλεμένα ... 
τα λεηλατημένα χρόνια μας..
ληστές χωρίς κουκούλες μας ελήστεψαν..
κρύβοντας τιμαλφή ψυχής..χωρίς επιστροφή...
εδείχνανε τα πρόσωπα..φορώντας προσωπείο..
εκεί καταμεσίς στο ξέφωτο..σαν φτάσεις..
στου κόσμου με τα λάβδανα λιβάδια..
 δέντρα γιατρειάς ξεριζωμένα μας..θα φυτευτούν... 
φως να σκεπάζουν τα κλαριά
μη βρέχονται οι ψυχές μας.............. 

↫ των θυελλωδών μας χρόνων ↬ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


....................................................................................................................................................................

27 Νοεμβρίου 2017

''στης μυστικής αγάπης μας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη


 Δε λάθεψαν τα βήματα στο λιγοστό του σκοταδιού
το φως ..στο λάθος το αμαρτωλό..οδήγησαν..κι απόψε..
στης μυστικής αγάπης μας το σκαλοπάτι το βρεμένο..
ψιχάλιζε..και γλίστραγε η ψυχή..ο νους και το κορμί μου..
μ' εβγαζε στο πλατύσκαλο..της νοτισμένης σου
 του έρωτα αγκαλιάς..απόηχος των λόγων σου θαρρείς..
 να 'σαι το ''αστροκούβερτο'' μου εψιθύριζες..
να'σαι η ''βροχή που θα μουσκεύει το κορμί μου''..
του νου μου τα ασυγχώρητα τα λάθη αγαπώντας τα...
 ..για να σε προσπεράσω πλέον δύσκολο..
κι απόψε στο δηλώνω..δεν καίγομαι απ' τις φωτιές..
τις σβήνουνε οι στάλες της καρδιάς μου...
μου μήνυσες πως μ' αγαπάς..φτωχή η λέξη αντήχησε..
άλλη ηχώ εταχυδρόμησες..εκείνη του ''λατρεύω''..
κι εγώ καλέ μου που λυγίζω εύκολα..
που κοκκινίζουνε τα μάγουλα στην έξαψη..
σαν μίας κόρης άβγαλτης στης ζήσης τη βροχή..
τούτο μονάχα σου μηνώ τραγουδιστά...
αν μ 'αγαπάς αληθινά..κάνε ξανά απ' την αρχή..
κι απόψε να ανθίσω..μη μ' αρνηθείς την Άνοιξη..
 γιατί μονάχα ο έρωτας..ανθεί μες στις βροχές..

 ''στης μυστικής αγάπης μας'' -  Σοφία Θεοδοσιάδη
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░


 "Ήρθα κι απόψε στα σκαλοπάτια σου, να τραγουδήσω στερνή φορά..." 
μας ψιθυρίζει με την ατόφια λαϊκή φωνή της..
και την υπέροχη κιθάρα της.. η Σεμέλη Παπαβασιλείου... 
Απίστευτο ταλέντο.. Συγχαρητήρια! 

 ***********************************


......................................................................................................................................................................

Μ.ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ -[Άρχισε μια σιγανή βροχή…]

Έπεφτε μια κίτρινη παλιά βροχή…
Γ. Κ.

Άρχισε μια σιγανή βροχή αργά προς το βράδυ.  
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα 
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο 
 Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό —σου είναι αδιάφορο— 
 Μιαν εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.
  Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα
Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα—
Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά 
 Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ’ αναμμένο φως  
 Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ’ ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές. 
Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα 
Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα 
Εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι  
Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ’ το πιο κοφτερό λεπίδι  
Να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για σένανε το κάθε τι  
Τόσο π’ αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφής 
Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.
…Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος. 

Μια κίτρινη παλιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.
 
Μανώλης Αναγνωστάκης
 ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

Ένα ορχηστρικό: Βροχή - 1965

 

Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 

.......................................................................................................................................................................