♫♫♫  μια μελωδία....

Εκεί.. στην ώρα που ο αυγερινός στα σύννεφα κοιμάται..

ένα ψυχοπούλι έρχεται και μου χτυπάει το τζάμι...

ξύπνα μου λέει μη θλίβεσαι..

γιατί είσαι ακόμα ζωντανή..κι η αγάπη σε θυμάται..

παλιός μου γνώριμος..ο ήχος ο ζεστός..

στο τζάμι της ψυχής μου...

τα παγωμένα εκείνα πρωινά..την κάμαρα ζεσταίνει..

μια μελωδία πάντοτε..σαν έρχεσαι σιμά μου..

κάθε που η σκέψη μου..σε σένα πεταρίζει..
κι αν οι ψυχές μας λέν' πως  αφουγκράζονται..
μπακίρια οι λέξεις οι μετύστερες..
μετά από σε..σκουριάζουν...

''μια μελωδία'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

...................................................................................................................................................................

''όταν τα ανθρωποειδή''....της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Γλυκές οι μελωδίες που τον ερχομό
 του '''Βασιλέα'''των Πάντων αναγγέλλουν..
ήχοι γλυκείς γεμίσαν τα στενά της πόλης της πολύβουης...
ήχοι που την καρδιά στοχεύουνε..για να την μαλακώσουν..
Με πόση ευλάβεια..πόθο και πίστη για την λύτρωση 
οι μάγοι...πριν από 2000 χιλιάδες χρόνια
 με σμύρνα , λιβάνι και χρυσό...
τα ταπεινά τα πόδια του μικρού Χριστού ,
 δεν κόπιασαν να προσκυνήσουν...
Δεν σκέφτομαι με δώρα σε χρυσόκουτα χαρά να φέρω 
μες στην ''άχρωμη'''την κάμαρα που του σπιτιού την όψη έχει...
μα κάμαρα σπιτιού ποτέ της δεν λογίζεται....
Τι νόμισες πως είναι οι κάμαρες οι ζεστές...
που θαλπωρή σκορπίζουν ?
Θαρρείς πως είναι τοίχοι με ταπετσαρίες πλουμιστές...
και οργανωμένα γεύματα πανομοιότυπα 
στους ηλικιωμένους μοιρασμένα ?
Χαρμόσυνα και πάλι μες στην παγωμένη νύχτα ..
στα κατάλευκα από χιόνι  μονοπάτια θα κινήσεις..
.έντονη την συγκίνηση του Πνεύματος 
των Χριστουγέννων για να βρεις..
Αν κεραίες υψηλές στα αυτιά και στην ψυχή δεν έχεις στήσει...
το πνεύμα αυτό και τον Μικρό Χριστό ποτέ δεν θα ανταμώσεις.... 
Κι εσένα που δε σου διδάξανε..δε σου το μάθανε από νωρίς..
πατάς και βρίζεις και γελάς..
τσαλαπατάς τη''φτώχεια'' της ψυχής σου..
Την έντυσες και τούτη τη φορά..την πήγες για σεργιάνι..
την κουρελού σου την ψυχή...ετσαλαπάτησες
 και πάλι για άλλη μια φορά..το όνειρο..
ποδοπατώντας το μικρό παιδί..
 στη ληστεμένη κοινωνία σου..την εικόνα σου καθρεφτίζεις ..
Σε τιμωρήσανε ελέγαν οι τηλεοράσεις τα ραδιόφωνα
 κυρά μου εσένα ...''ανθρωποειδές''..μα είσαι ''νυχτωμένη..
και μακράν..της ρήσης του Χριστού..:
<<Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, 
τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. [Ματθ. ιθ' 14]>>
Όπως καταλαβαίνεις έχασες το τρένο της γραμμής..αγαπητή μου...
που στο υπέροχο το πνεύμα της αγάπης Χριστουγέννων οδηγεί..

''όταν τα ανθρωποειδή''. Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................


...................................................................................................................................................................

Ω! χαμογέλιο της αγάπης.........

Κρύσταλλο βοημίας της ψυχής μου

Στρείδι ωκεάνιο του ονείρου μου 

Ω ! πόσο άγια η στιγμή που σε αγάπησα

την ώρα της ανθισμένης πασχαλιάς

και της λαβωματιάς του έρωτα  

Την ώρα που οι νότες ταξίδεψαν σαν δίδυμα φεγγάρια

να σε βρουν στον ύπνο σου  

και η καρδιά ξεδίψαγε απ' τα μάτια σου

Ω ! της λατρείας δάκρυ

Κερί βραδινό η καρδιά μου λιώνει στο χάδι σου 

Ω! χαμογέλιο της αγάπης ω..πόνε της χαράς 

nikos Davios 14/12/2017.

..................................................................................................................................

''άνοιξε η αγάπη τα πορτόφυλλα''

Άνοιξε η αγάπη τα πορτόφυλλα

μηνύματα τρυπώσαν στις ρωγμές τους..

'' Να αγαπάς τους ανθρώπους 

με βαθεία ενσυναίσθηση..

με αποχρώσεις μιας παλέτας μαλακής

να τηνε ζωγραφίζεις..τα κάδρα της

αφιλοκερδώς να τα πουλάς

κι ας είν' πληγή στα στήθια σου άμποτε

η αγάπη η προδομένη

τη μέρα που μερώνει και τη νύχτα

το αστέρι μες στα χέρια να κρατείς 

σαν κατεβαίνει απ' τον ουρανό

τ' αφώτιστα της Γης να λαμπυρίσει..

τους ξεριζωμένους ν' αγαπάς

σε όποιον κι αν πιστεύουνε Θεό...

Να αγαπάς προ πάντων τα παιδιά..

να καρτεράς και να ελπίζεις σε Άνοιξες

λιβάδια που να στάζουνε 

το πρόσφορο του έρωτα..κόκκινες παπαρούνες.. 

Να αγαπάς τον κόσμο για να σώσεις..να σωθείς'' !!!

''άνοιξε η αγάπη τα πορτόφυλλα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

............................................................................................................

...................................................................................................................................................................

# ράμφισε το τζάμι της καρδιάς#

 

 

 

 

 

 

 

Ράμφισε το τζάμι της καρδιάς αυτό το κρύο πρωινό
ένας σπουργίτης όλο χάρη..
Έμπα να ζεσταθείς.. κόπιασε να φας
το καρβέλι της αγάπης δεν έχει ψίχουλα..
μα μια ζεστή φέτα ψυχής..αλειμμένη χαμόγελο.
Ανθέ στο μπαλκονάκι του μυαλού μου
γράψε μου λόγια ...
αηδόνι στο περβάζι της ημέρας μου
τραγούδα μου
αηδόνι της χαράς μου εσύ...
Όνειρο που τα βράδια έρχεσαι..
σκέπασέ με μην κρυώνω ..

# ράμφισε το τζάμι της καρδιάς# 

 σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη

...............................................................................................................

''Κεριά'' - Κωνσταντίνος Καβάφης

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΑΝΑ !!!

art: Μποκόρος Χρήστος

Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα
χρυσά,ζεστά,και ζωηρά κεράκια.

Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων 
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά,λιωμένα,και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διώ και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν.

(Από τα ποιήματα Ίκαρος 1897-1933, Ίκαρος 1984)
............................................................................................................

''στων αναμνήσεων''

Υψιπετή πουλιά της μνήμης μου..
χάσκουν στην πόρτα την ορθάνοιχτη..
τα μάτια εκστατικά..
απέραντη της νοσταλγίας η δύναμη..
οι λεηλασίες..και οι απάτες μου..
οι ομορφιές της ζήσης μου..
η ασχήμια και η τέχνη..
η ελπίδα η άσβεστη εντός μου..  
αιμορραγώντας όπλισαν την πένα μου..
δίνει μισό το κάτοπτρο..ληστεύει το παρόν..
ξυπνάει τον ύπνο τον ληθαργικό..
 το θάνατο της μνήμης..
της νοσταλγίας το ραβδί το μαγικό μου..
Περάσματα..σφραγίδες των βημάτων μας..
στέκουνε ανήμπορες στου χρόνου τη ρωγμή..
ακόμα πέρα κι απ' τη ζήση τη δική μας..
τρομάζω..που η μοναδικότητα του καθενός..
 συχνά με τριγυρνά..
σκιάζομαι τις περικοκλάδες της..
σκιάζομαι..μα καλωσορίζω τον ''εχθρό''..
που ελεηλάτησε σε μια στιγμή..
το στέρεο οικοδόμημά μου..
στων αναμνήσεων το σπίτι ''έχτισα''..
δε λησμονώ..τη λησμονιά τους την αρνήθηκα..
''συντρόφισσες'' πιστές στους κύκλους της ζωής..
ανάμνησες που κατοικούν...
στων αναμνήσεων..στο ''σπίτι'' της ψυχής μου...

''στων αναμνήσεων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 



...................................................................................................................................................................