# αυτός είναι Παράδεισος!#

 

 

 

 

Είναι εκείνη η μαγεία της στιγμής..
που όνειρα και αναμνήσεις συγχωνεύονται
και σχηματίζουνε για μας
έναν αλλιώτικον τέλειο κόσμο.
Αυτός είναι Παράδεισος!
Κάθε Παράδεισος είναι μοναδικός.
Είναι ο δικός σου κόσμος.
Η γη είναι γεμάτη με όλα όσα αγάπησες
κι ο ουρανός είναι η φαντασία σου.
Αυτός είναι Παράδεισος!

 # αυτός είναι Παράδεισος!# - 

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# πρωινός γλυκύβραστος#

 

 

 

 

 

Γλυκοχάραμα μέρας καινούριας
τον πρωινό μας καφέ ετοιμάζω
το μικρό μας δωμάτιο ανάμνησις γλυκεία
στο παραθύρι μπροστά η σκια σου επιστρέφει
στο πικ-απ το τραγούδι μας παίζει
το δικό μας τραγούδι,γλυκειά μελωδία
και του Μάη τ' αηδόνι σεκόντο κρατάει
αεράκι θροϊζει,τα φυλλώματα αγγίζει
κι η μορφή σου στο τζάμι
της ζωής μου το θάμα.

 # πρωινός γλυκύβραστος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιλώντας με τον κύρη μου #

Εψές το βράδυ..το ξημέρωμα
ήρθε ο κύρης μου σε όνειρο
σκια φευγάτη και ισχνή
σαν τότες που τον θέρισε η αρρώστεια..
λες κι ήταν χτες που εκαθόμασταν
κάτω από την μυρωμένη ακακία
εκουβαλούσε ιστορίες παλιές
από τη μακρινή του την πατρίδα
πρόσφυγας ήρθε το 22
ξενομερίτη τον λογάριαζαν
οι ντόπιοι οι Θρακιώτες
μιλώντας με τον κύρη μου
άκουσα χιλιάδες ιστορίες
καμμιά τους όμως δε δυνήθηκε
να περιγράψει τον ξεριζωμό
παντού υπάρχουν δαίμονες.
Τον πρόσμενα τα πρωινά
τον πρόσμενα τα βράδια
να ακούσω απ' το στόμα του
τις αληθινές του ιστορίες
μα ερχόταν το ξημέρωμα
και χάνονταν από τα μάτια μου
χωρίς ν' ανταμωθούμε
ετέλευε το όνειρο
κι απόμενα μονάχη
στο μαξιλάρι έψαχναν τα δάχτυλα
ν' αγγίξουν τη σκιά του
τα χρόνια εκυλήσανε
εκείνος μας λησμόνησε
απόμεινε να κατοικεί εις της Παράδεισος τα μέρη.

# μιλώντας με τον κύρη μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ εκείνο το κορίτσι⫸

 

 

Εκείνο το κορίτσι απ' τους κάμπους
απ' τις αγριοτριανταφυλλιές
εντός σου χλοερά χρόνους σε κατοικεί
κλειεί το μάτι πονηρά εις τη ζωή
της ποίησης το κοφτερό λεπίδι ακόμα κουβαλεί
πολιορκεί τις καταιγίδες της ζωής
στις χούφτες πίνει κατακόκκινο μεθυστικό κρασί
τους έρωτες στους κόρφους του σφιχτά κρατεί
παίζει κρυφτούλι με το χρόνο και τον ξεγελά
στα χνάρια του φωτός ακόμα περπατεί
τα χρόνια κι αν περνούνε ανελέητα
σοφία στο κορίτσι σου το αδάμαστο..
κομίζουν περισσή..


⫷ εκείνο το κορίτσι ⫸ - 26/4/2024 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου#

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

Στο σκοτεινό δωμάτιο
στον τοίχο που ορθώνεται αντικρύ
πως να κρατήσω Κύριε
τα λόγια που μου χάρισες
το δρόμο που μου χάραξες
μη με αφήσεις μοναχή
στην παραζάλη της βραδιάς
κάνε με απόψε κοινωνό
μάρτυρα της σιωπής Σου.
Ελέησε τα λόγια μου
κώπασε τον τυφώνα μου
μ' έθρεψες να 'μαι χρήσιμη
ξεσκέπασε σε μένα τη φωνή Σου.
φανέρωσέ μου τη Γραφή Σου!

 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

~Μύθοι και απάτες~ ο δάσκαλός μου

 Όσοι είχαν τη χαρά να βρεθούν καθισμένοι σε ένα αμφιθέατρο και να έχουν απέναντί τους για δάσκαλο και  συνομιλητή τους τον Δημήτρη Λιαντίνη..γνωρίζουν πολύ καλά πόσο καλός μύστης υπήρξε..και πόσο ο τρόπος και η φωνή του είχαν τη δύναμη να σε ταξιδεύουν..

~Μύθοι και απάτες~

Οι μύθοι για τη μεταθανάτια ζωή είναι το ύπατο ψέμα του ανθρώπου από την άποψη του απόλυτου και του καθολικού…..Εκείνος από τους ιδρυτές θρησκειών που θα άντεχε να στηρίξει τη θεϊκή ιδέα του σε οποιοδήποτε άλλο έξω από αυτό το αρχιμήδειο σημείο, το μοναδικό οπαδό που θα αποχτούσε θα τον έβρισκε στον εαυτό του… Ο φόβος και ο πόνος μπροστά στο θάνατο είναι η αιτία που έπλασε ο άνθρωπος τον κάτω κόσμο και τον Αδη. Και πάντα μέσα στη σφαίρα της ποίησης. Στη σφαίρα της θρησκείας όμως η αιτία αυτής της επινόησης, πέρα από το φόβο και τον πόνο, εκπορεύτηκε κυρίαρχα από το χυδαίο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης. 

Και τέτοιο ονομάζω την ημιμάθεια, τον εγωισμό, και την ανανδρία… Αν έξαφνα συναντήσεις στο δρόμο σου άνθρωπο, κι είναι ανάγκη να καρατάρεις το μέταλλο της ανθρωπιάς του, έχεις ασφαλή μέθοδο να το κάμεις. Είναι η λυδία λίθος που δοκιμάζει το ποιό του μυαλού και της «ύπαρξης» των ανθρώπων. – Πες μου ξένε, θα τον ρωτήσεις, πιστεύεις στη ζωή μετά θάνατο; Αν σου αποκριθεί «Ναι πιστεύω!», τότε το πιο φρόνιμο που έχεις να κάμεις είναι να του δώσεις ένα τάληρο να του πεις «Καλημέρα», και να φύγεις. Να πάρεις εκείνο το δρόμο που δε θα ξαναβγεί ποτέ μπροστά σου. Γιατί η απάντηση που σου έδωσε δηλώνει ότι αναζητούσες άνθρωπο και σύντυχες πίθηκο. Πίθηκο κολομπίνο και μακάκο…

Δημήτρης Λιαντίνης.

.............................................................................................................

Πάντα το τέλος γεννά μια μελαγχολία..μα είναι τόσο όμορφη η διαδρομή μέχρι το τέλος..

που μας συνεπαίρνει..απομακρύνει τη σκέψη μας από αυτό..

μας χαλαρώνει..μας γεμίζει στιγμές..

που θα πάρουμε σ' αυτό το άγνωστο ταξίδι μαζί μας..

Καλημέρα σας...

η φίλη σας Σοφία....

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά #

Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά
κιτρινισμένα στο συρτάρι γράμματα παλιά
δαντέλλες απ' τα δάχτυλα της μάνας μου
ξέφτια στο ερμάρι φυλαγμένα..
ασπάζομαι τον έρωτα εσαεί
συμφιλιώνομαι στο θάνατο εμπροστά
λούζομαι στην αλμύρα της ζωής
βουτώ σε θάλασσες πλατιές
ομοιάζει πλάνη να ζητώ απ' το Θεό
τους ροδαμούς του έρωτα στα ύστερα ν' ανθεί
της νιότης το τρικύμισμα δώρο ακριβό
στερεύει ο χρόνος και σωπαίνω
αφήνομαι και χάνομαι στης μνήμης το βυθό
στα μυστικά μου ακρογιάλια επιστρέφω .

  # Με γοητεύουνε φεγγάρια..γιασεμιά # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,