⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸

 

Παιδιά σαν ''αλητάκια'' άλλης εποχής..ξυπόλητα συχνά..ανήσυχα στα μάτια και στο πνεύμα μας..τρελλοπαρέα αγοροκόριτσων σε κείνο μου το μικροσκοπικό.. μα ''μαγικό'' χωριό..Κάμπος απέραντος ..σαν θάλασσα πλατιά..μα θάλασσα δεν ήταν..Είχε καλούδια όμως περισσά..σε πονηριές και ζαβολιές την παρέα μου κρατούσε..

Κι εκεί στον κάμπο τον πλατύ..στης Θράκης μου τα μέρη..οι γεωπόνοι πιάσανε δουλειά ..μαζί μ' αυτούς κι εμείς..Μα εμείς οι λιλιπούτειοι..σκεπάρνια δεν κρατάγαμε..μον' εμαζεύαμε ''σοδειά'' κι εκείνη στα κρυφά.. Εσκαρφαλώναμε σαν έβλεπε το μάτι μας ..ο κάμπος να γεμίζει ''σκουλαρίκια'' .. Πρόκληση δυνατή και αξεπέραστη.. τα ''σκουλαρίκια'' μας να γίνονται..να ομορφαίνουνε
τα παιδικά μας τα αυτιά..τα κόκκινα τα πλουμιστά κεράσια...

Τα απογεύματα εκείνα τα Μαγιάτικα στο μακρινό χωριό..γέλια τραγούδια και φωνές..στολίζαν το κεφάλι μας..και σκουλαρίκια ολοκόκκινα τα αυτιά των κοριτσιών μα και των αγοριών μας..στα πανηγύρια της γιορτής των κερασιών με τα σαντούρια και τις γκάϊντες..με τα τραγούδια της τοπολαλιάς..νότες να ''σκίζουν'' να χαράζουνε τη χαρά μες στον αέρα..

Άφησα πίσω τα δρομάκια τα γνωστά..τα καλντερίμια της μικρής της γειτονιάς μου..μια νοσταλγία γλυκειά σαν το παλιό καλό λικέρ της μάνας μου..διώχνει τη θλίψη και χαϊδεύει την ψυχή μου..λίπασμα λες..και ρίζωσαν ανθίζουν και καρπίζουνε οι κερασιές εντός μου..κάθε που Μάης έρχεται ..και με κερνά από τα δυνατά της μνήμης μου τα ακριβά παλιά λικέρ.....

⫷ σαν το παλιό λικέρ ⫸- Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
................................................................................................................

# σκέψεις του Έαρος#

 

 

Μια νύμφη μου 'γνεφε απ' το πρωί
έπειτα σύννεφο βροχή, ανάκατο με νοτισμένο χώμα
μια ζέστη άφηνε η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική..
Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..
λες και ποτίζεται η σκέψη..η ψυχή μου..
είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς
από τις μυρωδιές των άπληστων ανθέων
αρώματα του Έαρος σταλάζουν στην ψυχή
που με τις στάλες η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει.
Σκέψεις ανάκατες εκεί..
χωρίς κραυγές..και περισσούς αλαλαγμούς..
πιστή και γαντζωμένη πα στη ρόδα της ζωής..
διασχίζοντας το δάσος με τα δέντρα του Ιούδα
της προδοσίας η γεύση πάντοτε έμενε πικρή.
Συνεπαρμένη και ονειρευάμενη..σκεπτόμενη
το ''Δρόμο των Δακρύων''
επέλεξα μαζί σας να το μοιραστώ..
✿*ﾟη ζωή ποτέ της δεν ηττάται ✿*ﾟ.

 # σκέψεις του Έαρος#  -  γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αυτός είναι Παράδεισος!#

 

 

 

 

Είναι εκείνη η μαγεία της στιγμής..
που όνειρα και αναμνήσεις συγχωνεύονται
και σχηματίζουνε για μας
έναν αλλιώτικον τέλειο κόσμο.
Αυτός είναι Παράδεισος!
Κάθε Παράδεισος είναι μοναδικός.
Είναι ο δικός σου κόσμος.
Η γη είναι γεμάτη με όλα όσα αγάπησες
κι ο ουρανός είναι η φαντασία σου.
Αυτός είναι Παράδεισος!

 # αυτός είναι Παράδεισος!# - 

γράφει η Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

# πρωινός γλυκύβραστος#

 

 

 

 

 

Γλυκοχάραμα μέρας καινούριας
τον πρωινό μας καφέ ετοιμάζω
το μικρό μας δωμάτιο ανάμνησις γλυκεία
στο παραθύρι μπροστά η σκια σου επιστρέφει
στο πικ-απ το τραγούδι μας παίζει
το δικό μας τραγούδι,γλυκειά μελωδία
και του Μάη τ' αηδόνι σεκόντο κρατάει
αεράκι θροϊζει,τα φυλλώματα αγγίζει
κι η μορφή σου στο τζάμι
της ζωής μου το θάμα.

 # πρωινός γλυκύβραστος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# μιλώντας με τον κύρη μου #

Εψές το βράδυ..το ξημέρωμα
ήρθε ο κύρης μου σε όνειρο
σκια φευγάτη και ισχνή
σαν τότες που τον θέρισε η αρρώστεια..
λες κι ήταν χτες που εκαθόμασταν
κάτω από την μυρωμένη ακακία
εκουβαλούσε ιστορίες παλιές
από τη μακρινή του την πατρίδα
πρόσφυγας ήρθε το 22
ξενομερίτη τον λογάριαζαν
οι ντόπιοι οι Θρακιώτες
μιλώντας με τον κύρη μου
άκουσα χιλιάδες ιστορίες
καμμιά τους όμως δε δυνήθηκε
να περιγράψει τον ξεριζωμό
παντού υπάρχουν δαίμονες.
Τον πρόσμενα τα πρωινά
τον πρόσμενα τα βράδια
να ακούσω απ' το στόμα του
τις αληθινές του ιστορίες
μα ερχόταν το ξημέρωμα
και χάνονταν από τα μάτια μου
χωρίς ν' ανταμωθούμε
ετέλευε το όνειρο
κι απόμενα μονάχη
στο μαξιλάρι έψαχναν τα δάχτυλα
ν' αγγίξουν τη σκιά του
τα χρόνια εκυλήσανε
εκείνος μας λησμόνησε
απόμεινε να κατοικεί εις της Παράδεισος τα μέρη.

# μιλώντας με τον κύρη μου # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ εκείνο το κορίτσι⫸

 

 

Εκείνο το κορίτσι απ' τους κάμπους
απ' τις αγριοτριανταφυλλιές
εντός σου χλοερά χρόνους σε κατοικεί
κλειεί το μάτι πονηρά εις τη ζωή
της ποίησης το κοφτερό λεπίδι ακόμα κουβαλεί
πολιορκεί τις καταιγίδες της ζωής
στις χούφτες πίνει κατακόκκινο μεθυστικό κρασί
τους έρωτες στους κόρφους του σφιχτά κρατεί
παίζει κρυφτούλι με το χρόνο και τον ξεγελά
στα χνάρια του φωτός ακόμα περπατεί
τα χρόνια κι αν περνούνε ανελέητα
σοφία στο κορίτσι σου το αδάμαστο..
κομίζουν περισσή..


⫷ εκείνο το κορίτσι ⫸ - 26/4/2024 - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου#

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

Στο σκοτεινό δωμάτιο
στον τοίχο που ορθώνεται αντικρύ
πως να κρατήσω Κύριε
τα λόγια που μου χάρισες
το δρόμο που μου χάραξες
μη με αφήσεις μοναχή
στην παραζάλη της βραδιάς
κάνε με απόψε κοινωνό
μάρτυρα της σιωπής Σου.
Ελέησε τα λόγια μου
κώπασε τον τυφώνα μου
μ' έθρεψες να 'μαι χρήσιμη
ξεσκέπασε σε μένα τη φωνή Σου.
φανέρωσέ μου τη Γραφή Σου!

 

# φανερωσέ μου τη Γραφή Σου# - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,