<< στη φάτνη της καρδιάς >>

...η Γέννηση ας είναι η αφορμή
να ημερέψει το αγρίμι της ψυχής
να πορευτούμε προς το φως
με ελπίδα... με αγάπη
με ταπείνωση και συστολή..
με αυτογνωσία και γνώση..
με αλληλεγγύη..με ανθρωπιά
με συναλληλία και συνέργεια
στους άνυδρους ετούτους τους καιρούς
τους χαλεπούς...
με οδηγό τα ωσαννά..
στη φάτνη της καρδιάς
να στολιστούνε οι ψυχές..
να φορεθούν ελπίδα!!!

<< Καλά Χριστούγεννα !!! >>

<< στη φάτνη της καρδιάς >> - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« όσους πολύ αγάπησα »

 

Παίρνω αγκαλιά.. όσους πολύ αγάπησα
τους πιο «δικούς» μου ανθρώπους
εκείνους που φορέθηκα κατάσαρκα
πολύχρωμα πετράδια της ψυχής μου
κι έτσι δε νιώθω μοναχή
θαρρείς με συντροφεύουνε στο μαξιλάρι μου
χτίζουν ολονυχτίς το όνειρο
το μέρωμα να βγαίνει αληθινό!
Αθόρυβα της ευτυχίας οι ματιές
τώρα στο φως της λησμονιάς με συναντούν
στο φως των πλάνων αστεριών με συναντούν
και από τα βάθη των καιρών
ακούω τις γλυκείες γνώριμες φωνές τους!
Θυμάμαι τώρα........
οι θύμησες πλημμύρες που βυθίζουνε
η δίψα της αγάπης μου κεράκι αναμμένο!


« όσους πολύ αγάπησα » - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη 12.45 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Φιλοσοφώντας προχωράω #

Οι φίλοι,η οικογένεια,οι συγγενείς ,οι εραστές

όλοι φεύγουν κάποια στιγμή

στο μόνο  που μπορείς να στηριχθείς πραγματικά

είναι ο Εαυτός σου..

Φιλοσοφώντας προχωράω ,ενδοσκοπώ

δε ξέρω τι συμβαίνει στην ψυχή μου

δε θέλω να χάσω την πυξίδα μου μην τύχει και χαθώ.

με απλότητα στο στυλ κυκλοφορώ με ακρίβεια στη σκέψη..

με αποφασιστικότητα για τη ζωή τον χαραχτήρα μου συνθέτω.

Θαρρώ πως νιώθω πλήρης άνθρωπος όταν αυτά τα εκπληρώ.

Άρχισα να αποσύρομαι απ' τις πολύβουες παρέες μου

 μ' αρέσει η παρέα με τον πολύτιμό μου Εαυτό.

και συγχωρέστε με..ας μη θεωρηθεί εγωιστικό αυτό.

Έχω πλήρην επίγνωσιν σε τούτο το σημείον της ωρίμανσης..

τον χαραχτήρα μου με μαεστρία ''σκηνοθετώ''.

 

 # Φιλοσοφώντας προχωράω # - σμιλεύτηκε  από την Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικό

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# αγαπώ τα πρόσωπα..#

 

 

 

 

 

Αγαπώ τα πρόσωπα που γράφουν ιστορία
αγαπώ τα πρόσωπα
που προσπαθούν να υπερβούν τη μπόρεσή τους.
τα άλλα πρόσωπα μου είναι παντελώς αδιάφορα.
αδύναμοι ανθρώποι επί Γης
επάνω τους δε βρίσκει να σκαλώσει το συναίσθημα
συναίσθημα του έρωτα για τη ζωή
του έρωτος συναίσθημα..η φλόγα
ο μέσα μου άνεμος ξυπνά
μεθώ στα λάθη και στα πάθη μου
χάνω τα λόγια, πέφτουν στο κενό
ορκίζομαι να ζω μόνο γι αυτά που αγαπώ!

# αγαπώ τα πρόσωπα..# - σμιλεύτηκε από τη Σοφία Θεοδοσιάδη
ώρα μεσημβρινή.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 
 

# στο σούρουπο #

Γαλήνη εκαταστάλαζε
στο σούρουπο..όσο επύκνωνε
το Καλοκαίρι μας δραπέτευε
γρήγορα εφθινοπώριαζε
λες κι επισκέπτης βιαστικός
επέρασε κι εχάθη.
Ξαφνιάζονταν στο σούρουπο
στα χέρσα της ψυχής εφύτρωναν κυκλάμινα
κάποιες φορές ανάβανε στο κοιμητήρι
τα σαράντα καντηλέρια
για να θυμίζουνε το μάταιον πέρασμα
τ' ανθρώπου επί Γης
ανίκητη..στο πέρασμα του χρόνου η μοναξιά !

 # στο σούρουπο #

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη ώρα 18.30 μ.μ

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

«απόψε.. μια σειρήνα με καλεί»

 

 

Στα ύστερα..
στο φως της αρνησιάς παραδομένη..
σε γνώρισα στα ύστερα..
σ'ερωτικές νυχτιές μαζί σου αφημένη.....
κι η θάλασσα του πρωϊού
με φύκια ευωδιαστά με προσκαλούσε..
Τώρα στο φως το ύστερο
στης αρνησιάς το φως παραδομένη
χαιρέτισμα ενός ρόδου λευκού
τα σωθικά μου τα σαλεύει
τάχατες είσαι εσύ που γνώρισα
στης σιγαλιάς μου τη σιωπή
ωραία τα λωτολούλουδα εκείνα που μου χάρισες
τα χείλη ξεστομίζουνε μίαν γλυκείαν προσευχήν!
Δεν είσαι αποκύημα της φαντασίας μου
ήσουν αληθινός..αγαπημένε μου εσύ!!!

  «απόψε.. μια σειρήνα με καλεί »

σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη στις 7.20 μ.μ

# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα #

Με συνεπήρε γρήγορα η ζωή...
μου έμαθε από νωρίς..
να αγαπάω τα πουλιά, που λεύτερα πετούνε
ούτε που το φαντάσθηκα ποτές σαν ήμουν νια
πως της γενιάς μου τα πουλιά
θα γίνουν διαβατάρικα ..
ας όψεται η νεότης..
μα μες στους απολογισμούς μου τους σοφούς
κρίνω τα πεπραγμένα
αέναος ο χρόνος.....
τώρα εγινήκαμε εμείς
της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα
δεν έχω να παρουσιάσω τις περγαμηνές
ούτε και τίτλους φαντασμένους
μα ακολούθησα συχνά τους ''σπουδαγμένους''
βγαίνουνε οι γερόντοι μέσα από τις λυγαριές
με ενθυμήματα παλαιά
μας εμαθαίνουν γράμματα ζωής
της ζωής τ' αλφαβητάρι..
τώρα η μυλόπετρα κλωθογυρνά
κι ο χρόνος πανδαμάτωρ μας καλεί
μας παροτρύνει..''γρηγορείτε''
αποστηθίζω πλέον τη γλώσσα των πουλιών
ελεύθερη πετάω στους αιθέρες!

# της γενιάς μας τα πουλιά τα διαβατάρικα # - σμιλεύτηκε από Σοφία Θεοδοσιάδη