Ας την περπατήσουμε κι αυτήν τη μέρα... σιγανά κι ελπιδοφόρα... μαζί....για την ελπίδα μας κινώντας... Λέμε αύριο..λέμε αύριο...κάθε μέρα αύριο...Λέξη μαγική το αύριο...
Αναβολή της απελπισίας.. διωγμός της συνειδητοποίησης...εξορία του τέλους....
Μα θάρθει το αύριο ?
Θάρθει το αύριο...
Πάντα έρχεται το αύριο....
Πίνακας ζωγραφικής το αύριο....
Στο κάδρο του χωράμε όλοι ?
θα φτάσουνε τα ''χρώματα'''για να μας ζωγραφίσουν ?
Θάμαστε θαμώνες αυτής της ζωγραφιάς του αύριο ή τάχατες εκεί στην άκρη εμείς δεν θα χωράμε?
Εσύ μου λες πως θα χωρέσουμε...
Κι εγώ που τόσο επιθυμώ να σε πιστέψω... τρέχω στο κάδρο μέσα να κρυφτώ....
Ένα μικρό αποτύπωμα ζητώ...σαν μια φωτογραφία της στιγμής εγώ να μείνω....
Μέσα στο κάδρο που ζωγράφισες εσύ...που στάθηκες πιο δυνατός ζωγράφος....
Είναι καμμιά φορά οι αδύναμοι που μοιάζουνε...να είναι οι δυνατοί....
Τα σκόρπια μου κομμάτια ...τι ζωγραφιά θα γίνονταν σε κάδρο κρεμασμένο ?
Είναι που σαγαπάω πια..και στο δικό σου κάδρο ...ονειρεύτηκα να μπω...
Μας κάνει πάντα ο έρωτας...η ανάγκη του η μεγάλη...τις ζωγραφιές να κυνηγούμε.... Σοφία Θεοδοσιάδη.. ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
"Το παραμύθι ενός ραγισμένου έρωτα" Μενέλαος Λουντέμης
Μια φορά κι ένα καιρό
Ήταν ένα γραμμόφωνο
Ένα ολομόναχο γραμμόφωνο
Μα μπορεί και να μην ήτανε γραμμόφωνο
Και να 'ταν μόνο ένα τραγούδι
Που ζητούσε ένα γραμμόφωνο
Για να πει το καημό του...
Μια φορά κι ένα καιρό
Ήταν ένας Έρωτας
Ένας ολομόναχος Έρωτας
Που γύριζε με μια πλάκα στη μασχάλη
Για να βρει ένα γραμμόφωνο
Για να πει το καημό του...
" Έρωτα μη σε πλάνεψαν
Άλλων ματιών μεθύσια
Και μεσ' τα κυπαρίσσια
Περνάς με μι' άλλη νια;
Έρωτ' αδικοθάνατε
Έρωτα χρυσομάλλη
Αν σ' είδαν με μιαν άλλη
Ήταν η Λησμονιά..."
Μια φορά κι ένα καιρό
Δεν ήταν ένας έρωτας
Δεν ήταν ένας πόνος
Ήταν μισός έρωτας, μισός πόνος
Και μια μισή πλάκα
Που 'λεγε το μισό της σκοπό...
" Έρωτα μη σε… Έρωτα μη σε…
Έρωτα μισέ… Έρωτα μισέ…"
Θε μου
Μα δε βρίσκεται ένα χέρι
Ένα πονετικό χέρι
Για ν' ανασηκώσει τη βελόνα
Και ν' ακουστεί ξανά
Ολόκληρος ο Έρωτας
Ολόκληρο το τραγούδι...
"Έρωτα μη σε σκότωσαν
Τα μαγεμένα βέλη;
Έρωτα Μακιαβέλι
Τα μάτια που σε λάβωσαν
Με δάκρυα πικραμένα
Καρφιά 'ταν πυρωμένα
Και μπήχτηκαν βαθιά..."
«Γράμμα 1»
Να είσαι πνευματικά ευέλικτη. Η δύναμη δεν βρίσκεται στο να είναι
κανείς άκαμπτος και σταθερός, αλλά στο να είναι ευλύγιστος. Το ευλύγιστο
δέντρο αντέχει στη θύελλα. Μάζεψε όλη τη δύναμη που δίνει ένας γρήγορος
νους.
Η ζωή είναι παράξενη· συμβαίνουν τόσα πράγματα εκεί που δεν τα
περιμένει κανείς, ώστε απλώς με το ν' αντιστέκεται σ' αυτά δεν
πρόκειται να λύσεις κανένα πρόβλημα. Χρειάζεται να έχει κανείς τεράστια
ευλυγισία και σταθερή καρδιά.
Η ζωή είναι σαν μια κόψη ξυραφιού και πρέπει να περπατήσει κανείς
πάνω σ' αυτό το μονοπάτι με εξαιρετική προσοχή και ευέλικτη σοφία.
Η ζωή είναι πολύ πλούσια, έχει τόσους πολλούς θησαυρούς κι εμείς την
πλησιάζουμε με άδειες καρδιές· δεν ξέρουμε πώς να γεμίσουμε τις καρδιές
μας με την αφθονία της ζωής. Ενώ είμαστε φτωχοί μέσα μας, όταν μας
προσφέρονται τα πλούτη της τ' αρνιόμαστε. Πάμε στο πηγάδι για νερό
κρατώντας δαχτυλήθρα κι έτσι η ζωή καταντάει μια κακόγουστη υπόθεση,
ασήμαντη και μικρή.
Η αγάπη είναι επικίνδυνο πράγμα· φέρνει τη μόνη επανάσταση που δίνει
απόλυτη ευτυχία. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι από μας που μπορούν ν'
αγαπούν· τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ν' αγαπούν. Αγαπάμε βάζοντας
όρους, κάνοντας την αγάπη ένα εμπορεύσιμο πράγμα. Έχουμε νοοτροπία
παζαριού, αλλά η αγάπη δεν είναι εμπορεύσιμη, δεν είναι ένα απλό
«πάρε-δώσε». Είναι μια κατάσταση ύπαρξης όπου όλα τα ανθρώπινα
προβλήματα είναι λυμένα.
Τι υπέροχο μέρος που θα μπορούσε να είναι η γη με τόση πολλή ομορφιά
που υπάρχει, τόσο μεγαλείο, τόση άφθαρτη ομορφιά! Είμαστε παγιδευμένοι
στον πόνο και δεν νοιαζόμαστε να ξεφύγουμε απ' αυτόν ακόμα κι όταν
κάποιος μας δείχνει το δρόμο.
Δεν ξέρω, αλλά νιώθει κανείς να φλέγεται από αγάπη· υπάρχει μια
άσβηστη φλόγα· νιώθει ότι έχει τόση πολλή απ' αυτήν μέσα του, που θέλει
να τη δώσει σε όλους· και το κάνει. Είναι σαν ένα ποτάμι που κυλάει με
ορμή, που ποτίζει και δίνει ζωή σε κάθε πόλη και χωριό· μολύνεται από
τις ανθρώπινες βρωμιές που πέφτουν σ' αυτό, αλλά σύντομα τα νερά
καθαρίζονται από μόνα τους και συνεχίζουν να τρέχουν. Τίποτα δεν μπορεί
να καταστρέψει την αγάπη γιατί διαλύονται μέσα σ' αυτήν τα πάντα: το
καλό και το κακό· το άσχημο και το όμορφο. Είναι το μοναδικό πράγμα που
είναι αυτό το ίδιο αιωνιότητα.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Από το βιβλίο
"Γράμματα σε Μία Νεαρή ΦίληΚείμενα"
ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Tα «Γράμματα σε Μία Νεαρή Φίλη» εμφανίστηκαν για πρώτη
φορά το 1986 στο βιβλίο της Pupul Jayakar, «KRISHNAMURTI-A BIΟGRAPHY»,
στο ΚΕΦΑΛΑIΟ 23, που έχει τον τίτλο, “HAPPY IS THE MAN WHΟ IS NΟTHING”:
LETTERS TΟ A YΟUNG FRIEND. Η Pupul Jayacar, σε μια μικρή εισαγωγή που
κάνει στο βιβλίο της, για να παρουσιάσει τα γράμματα αυτά γράφει:
«...Ο Κρισναμούρτι έγραψε τα γράμματα που ακολουθούν από τον Ιούνιο
του 1948 ως τον Μάρτιο του 1960, για μια νεαρή φίλη που ήρθε κοντά του
πληγωμένη στο σώμα και στην ψυχή. Στα γράμματα αυτά, όπου ξετυλίγεται
ολόκληρη η διδασκαλία του Κρισναμούρτι, καθώς επουλώνουν τις πληγές
εκείνης στην οποία απευθύνονται, αποκαλύπτεται μια σπάνια καλοσύνη και
διαύγεια· ο χωρισμός και η απόσταση εξαφανίζονται, ενώ οι λέξεις κυλούν
σαν χείμαρρος· ούτε μία δεν είναι περιττή· η επούλωση των πληγών και η
διδασκαλία προχωρούν ταυτόχρονα...»
Τα «Γράμματα» δίνουν μ’ ένα μοναδικό τρόπο ολόκληρη τη διδασκαλία του
Κρισναμούρτι, καθώς αυτή περνάει μέσα από τη φιλία που ένιωθε εκείνος
για την παραλήπτρια αυτών των επιστολών.
<< ΓΡΑΜΜΑ 18. >>
Ταράζεται
κανείς, ανησυχεί και μερικές φορές φοβάται. Αυτά, πράγματι συμβαίνουν.
Είναι ατυχίες της ζωής. Σήμερα η ζωή είναι σαν μια συννεφιασμένη μέρα.
Χτες ήταν ηλιόλουστη, αλλά τώρα βρέχει, συννεφιά και κρύο· αυτή η αλλαγή
είναι αναπόφευκτη διαδικασία της ζωής. Ξαφνικά, γεμίζει κανείς από
ανησυχία και φόβο· υπάρχουν αιτίες γι' αυτό, κρυμμένες ή αρκετά φανερές
και μπορεί κανείς με λίγη επίγνωση να τις βρει αυτές τις αιτίες. Εκείνο
που έχει σημασία είναι να έχει κανείς επίγνωση των γεγονότων και των
ατυχημάτων και να μην τους δίνει το χρόνο να ριζώσουν, μόνιμα ή
πρόσκαιρα. Και δίνει κανείς σημασία σ' αυτές τις αντιδράσεις όταν ο νους
συγκρίνει· δικαιολογεί, καταδικάζει ή αποδέχεται. Πρέπει -ξέρεις- να
βρίσκεται κανείς εσωτερικά, όλη την ώρα, σε ετοιμότητα χωρίς ένταση. Η
ένταση εμφανίζεται όταν θέλεις κάποιο αποτέλεσμα, κι εκείνο που
εμφανίζεται δημιουργεί κι άλλη ένταση που πρέπει να κοπεί. Άσε τη ζωή να
κυλάει.
Είναι τόσο ολέθρια εύκολο να συνηθίσει κανείς σ' οτιδήποτε, σ'
οποιαδήποτε ταλαιπωρία, σ' οποιαδήποτε απογοήτευση, σε οποιαδήποτε
συνεχιζόμενη ευχαρίστηση. Μπορεί να προσαρμόσει κανείς τον εαυτό του σ'
οποιεσδήποτε συνθήκες: σε μια τρελή ζωή όλο διασκέδαση ή σε μία ασκητική
ζωή. Του νου τού αρέσει να δουλεύει μέσα σε αυλάκια, σε συνήθειες· κι
αυτή η δραστηριότητα ονομάζεται, «ζωή». Όταν το δει κανείς αυτό
ξεκόβει και δοκιμάζει να ζήσει μια ζωή που δεν χρειάζεται νόημα,
αγκυροβόλια, ενδιαφέροντα. Τα ενδιαφέροντα, αν κανείς δεν είναι σε
τρομερή εγρήγορση, μας ρίχνουν πίσω, σε κάποιο καλούπι ζωής. Μέσα σε
όλα, μπορείς να δεις ότι η επιθυμία, το κίνητρο, είναι σε δράση· η
επιθυμία να είσαι κάτι, να φτάσεις, να γίνεις κάποιος κ.λπ. Η επιθυμία
είναι το κέντρο ακριβώς εκείνου μέσα μας που διαλέγει και όσο θα υπάρχει
η επιθυμία ο νους θα μπορεί να λειτουργεί μόνο μέσα σε συνήθειες που
είτε τις έχει φτιάξει μόνος του είτε του έχουν επιβληθεί. Το πραγματικό
πρόβλημα είναι η απελευθέρωση από την επιθυμία.
Μπορεί κανείς να παίξει
διάφορα παιχνίδια στον εαυτό του, όπως ότι έχει ελευθερωθεί από την
επιθυμία, από το κέντρο του εγώ, από τις επιλογές, αλλά να συνεχίζει τα
ίδια κάτω από διαφορετικά ονόματα, κάτω από διαφορετικά ρούχα. Όταν
κανείς δει την πραγματική σημασία της συνήθειας, του να συνηθίζει
πράγματα, να διαλέγει, να δίνει ονόματα, να τρέχει πίσω από κάποιο
ενδιαφέρον και τα παρόμοια, τότε, όταν υπάρχει επίγνωση όλων αυτών, τότε
γίνεται το αληθινό θαύμα: το σταμάτημα της επιθυμίας. Πειραματίσου μ'
αυτό, έχε επίγνωση όλων αυτών, από στιγμή σε στιγμή, χωρίς να έχεις
καμιά επιθυμία να φτάσεις κάπου.
Ο ουρανός στο νότο κι ο ουρανός στο βορρά είναι τόσο εκπληκτικά
διαφορετικός. Εδώ στο Λονδίνο, έτσι για αλλαγή, δεν υπάρχει ούτε ένα
σύννεφο στον ντελικάτο γαλάζιο ουρανό και τα πανύψηλα δέντρα μόλις
άρχισαν να πρασινίζουν. Έχουμε άνοιξη· πάνω που πάει ν' αρχίσει. Όλα εδώ
είναι βλοσυρά, δεν υπάρχει χαρά στα πρόσωπα των ανθρώπων όπως στο Νότο.
Ένας ήσυχος νους, αλλά τρομερά ξύπνιος, προσεκτικός, είναι ευλογία·
μοιάζει με τη γη: πλούσια, με άπειρες δυνατότητες. Όταν υπάρχει ένας
τέτοιος νους που δεν συγκρίνει, που δεν καταδικάζει, τότε μόνο είναι
δυνατόν να υπάρξει ο άμετρος πλούτος.
Μην αφήσεις τον καπνό της μικροψυχίας να σε πνίξει, κι άσε τη φωτιά να
ξεσπάσει. Πρέπει να συνεχίσεις να ξεγαντζώνεσαι, να καταστρέφεις, να μη
ριζώνεις. Μην αφήνεις κανένα πρόβλημα να ριζώσει, τέλειωνε μαζί του
αμέσως και ξύπνα κάθε πρωί φρέσκια, νέα και αθώα...
Η συμπεριφορά σου απέναντι στην υγεία σου να έχει περίσκεψη και να είναι
σταθερή· μην αφήνεις ν' ανακατεύονται συναισθήματα και συγκινήσεις με
την υγεία σου ούτε να μειώνουν τη δραστηριότητά σου. Υπάρχουν πάρα
πολλές επιρροές και πιέσεις που πλάθουν το νου και την καρδιά, να έχεις
επίγνωσή τους, να ξεκόβεις απ' αυτές και να μην γίνεσαι σκλάβος τους. Το
να είσαι σκλάβος είναι το να είσαι μετριότητα. Να 'σαι ξύπνια, γεμάτη
φλόγα.
Αντιμετώπισε το φόβο, προσκάλεσέ τον, μην τον αφήνεις να σε πλημμυρίσει
ξαφνικά, απρόσμενα, αλλά να τον αντιμετωπίζεις συνέχεια· κυνήγα τον
επίμονα και σκόπιμα.
Ελπίζω να είσαι καλά και να μην έχεις τρομάξει από «εκείνο»· πιθανόν να
μπορεί να θεραπευτεί και να το φροντίσουμε. Μην το αφήνεις να σε
τρομοκρατήσει.
Βαθιά, μέσα σου, μπορεί να υπάρχει ένα αργό σβήσιμο· μπορεί να μην έχεις
συνείδηση αυτού του πράγματος ή να έχεις συνείδηση και να το
παραμελείς. Κύματα χειροτέρευσης κρέμονται πάντα από πάνω μας και δεν
έχει σημασία ποιοι είμαστε. Για να βγαίνεις μπροστά τους και να τα
συναντάς χωρίς καμία αντίδραση και να βγαίνεις έξω απ' αυτά, απαιτεί
μεγάλη ενέργεια. Αυτή η ενέργεια έρχεται μόνο όταν δεν υπάρχει κανενός
είδους σύγκρουση, συνειδητή ή ασυνείδητη. Να είσαι τρομερά άγρυπνη.
Μην αφήσεις τα προβλήματα να ριζώνουν. Πέρνα τα γρήγορα, όπως περνάς το
μαχαίρι στο βούτυρο. Μην τους επιτρέπεις ν' αφήνουν σημάδι, τέλειωνε
μαζί τους μόλις εμφανίζονται. Δεν έχεις καιρό για προβλήματα γι' αυτό
τέλειωνε μαζί τους αμέσως.
Έχει γίνει μια αισθητή αλλαγή μέσα σου ‑υπάρχει βαθιά εσωτερική
ζωντάνια, δύναμη και καθαρότητα- διατήρησέ την, άσ' την να λειτουργήσει,
δώσ' της την ευκαιρία να πλατύνει και να βαθύνει. Οτιδήποτε κι αν
συμβεί μην πνιγείς από τις καταστάσεις, από την οικογένεια, από τη δική
σου σωματική κατάσταση. Να τρως κανονικά, να ασκείσαι και να μη γίνεσαι
νωθρή. Έχοντας φτάσει σε κάποιο σημείο, συνέχισε να προχωράς, μη
σταματάς εκεί -ή θα πας μπροστά ή θα κυλήσεις πίσω, δεν μπορεί να
μείνεις στατική. Έχεις κολυμπήσει μέσα σου τόσα πολλά χρόνια, έχεις
αποτραβηχτεί μέσα σου, αλλά τώρα πρέπει να βγεις απ' αυτή την κίνηση
προς τα μέσα και να συναντάς περισσότερους ανθρώπους, να ανοιχτείς.
Διαλογίστηκα για πάρα πολύ κι ήταν καλά. Ελπίζω να κάνεις το ίδιο κι
εσύ· αρχίζοντας με το να έχεις επίγνωση της κάθε σκέψης και
συναισθήματος -όλη τη μέρα- των νεύρων και του μυαλού, κι ύστερα να
είσαι ήσυχη κι ακίνητη (αυτό δεν μπορεί να γίνει με πειθάρχηση)· τότε
αρχίζει πραγματικά ο διαλογισμός. Κάν’ το με επιμέλεια.
Οτιδήποτε κι αν συμβαίνει μην αφήνεις το σώμα να επεμβαίνει στο νου· να
έχεις επίγνωση του σώματος, να τρως σωστά και στη διάρκεια της μέρας να
μένεις μόνη σου με τον εαυτό σου για μερικές ώρες· μη γλιστράς προς τα
πίσω και μη γίνεσαι σκλάβα των καταστάσεων. Να είσαι ακλόνητη, να είσαι άγρυπνη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Κρισναμούρτι - Σχέσεις.. Το παραπάνω απόσπασμα του Κρισναμούρτι είναι από το βιβλίο «Γράμματα σε μια νεαρή φίλη», 2000, μετάφραση Νίκος Πιλάβιος.
ήλθα απόψε μυστικά για να σε πάρω
να σου ιστορώ ατέλειωτα και γιορτινά
σε ντύνω με το βλέμμα μου να μην κρυώνεις
και η ανάσα μου θα σε διαπερνά
έλα δεν έχει τελειωμό
το πράσινο , το γκρι ,το γαλανό ,
έλα οι άνθρωποι αγρίεψαν και θάνατο γεννάνε
πάμε να φύγουμε ,έλα
αγκαλιά θα σε κρατώ
τον πόνο που ασίγαστα σε καίει
σε ένα κύμα φιλικά θα ακουμπώ...
μη κλαις! δεν κάνει...
τι με θωρείς παράξενα
η μοναξιά δεν έχει καμμιά θέση εδώ.
μόλις χθες ήταν που λόγια είπαν φονικά
να με σκοτώσουνε ...
όμως καμμιά αλήθεια δε γνώριζαν
κι εγώ...μα εγώ, μονάχα μιαν εικόνα ήθελα...
δεν έχω θέση σε ανθρώπους εγώ
κι εσύ ...ω! εσύ ...μέσα στις άθλιες σιωπές
τα φονικά μισόλογα...δυο ήλιους ήλθες κι έφερες.
δεν ήξερες πως κι αυτούς εσύ τους έπλασες
δε γνώριζες πόσοι ήλιοι σε κατοικούν
άσε τα λόγια στα νερά που σε κοιτούν ερωτικά
με ανεμώνη σφαλίζουμε τα χείλη
και τότε το δικό μας το τραγούδι αρχινά
ταξιδεμένο σε
υδάτινες πικρές σταγόνες θάλασσας....
σμιλεύτηκε από
Σοφια Βεκράκου-Φωτοπουλου ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, Πόση αλήθεια και πόση ομορφιά κρυμμένη...στα λόγια - αυτογνωσίας ποίηση - της φίλης Σοφίας Βεκράκου...πόση ενδοσκόπηση...του εγώ της ανάτασης....μακριά από υπερβολές...και αυτοπροβολή.... Γνώση ...αυτοσεβασμός...στη δύναμη και την ομορφιά... που κρύβεις μέσα σου άνθρωπε.... Ευχαριστούμε Σοφία.... η φίλη σου Σοφία Θεοδοσιάδη.... ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Το Τραγούδι της Λίμνης- ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑ'Ι'ΝΔΡΟΥ ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Η
Νόρμα είναι μελόδραμα σε δύο πράξεις του Βιντσέντζο Μπελίνι. Το
λιμπρέτο Φελίτσε Ρομάνι είναι βασισμένο στην τραγωδία Norma, ossia
L'infanticidio του Γάλλου Αλεξάντρ Σουμέ. Βικιπαίδεια
Στη Γαλατία, κατά την περίοδο της ρωμαϊκής κατοχής, στο ιερό δάσος
των Δρυίδων συναντιούνται Γαλάτες στρατιώτες και Δρυίδες, υπό τον αρχηγό
τους Οροβέζο. Αναμένουν την ιέρεια Νόρμα, κόρη του Οροβέζο, η οποία
μέλλει να δώσει το σύνθημα της επίθεσης ενάντια στους Ρωμαίους.
Εμφανίζεται ο ρωμαίος ανθύπατος Πολλιόνε με τον έμπιστό του Φλάβιο. Ο
έρωτας του Πολλιόνε για τη Νόρμα ανήκει στο παρελθόν. Ενδιαφέρεται πλέον
για τη νεαρή ιέρεια Ανταλτζίζα, την οποία σκοπεύει να παντρευτεί
επιστρέφοντας στη Ρώμη. Η Νόρμα προετοιμάζει το λαό της για επίθεση,
αλλά ενδόμυχα σκέφτεται κυρίως τον έρωτά της. Κοντά στα παιδιά της,
μυστικό καρπό του ένοχου έρωτα με τον Πολλιόνε, αναλογίζεται το μέλλον,
γνωρίζοντας την ανάκληση του ανθύπατου στην Ιταλία. Καταφτάνει η
Ανταλτζίζα, που εξομολογείται στη Νόρμα το δικό της παράνομο έρωτα.
Μόλις αποκαλύπτεται ότι αγαπούν τον ίδιο άνδρα, η αρχική στοργή της
Νόρμας μετατρέπεται σε απειλή προς τον προδότη. Διερωτάται μήπως οφείλει
να θανατώσει τα παιδιά της, αντί να επιτρέψει να συρθούν ως σκλάβοι στη
Ρώμη. Τελικά, όμως, τα εμπιστεύεται στην Ανταλτζίζα, η οποία της
εκφράζει αφοσίωση. Οι Γαλάτες ανυπομονούν για την αναχώρηση του
Πολλιόνε. Η Νόρμα καλεί το λαό της ώστε να μιλήσει για τον επερχόμενο
πόλεμο. Απομένει μία θυσία προς το θεό τους. Τότε ο Πολλιόνε οδηγείται
αιχμάλωτος ενώπιον όλων, καθώς παραβίασε τα διαμερίσματα των παρθένων. Η
Νόρμα τον ανακρίνει. Εκείνος αρνείται να απαρνηθεί την Ανταλντζίζα. Η
Νόρμα ζητά να ετοιμάσουν την πυρά για τη θυσία. Αντί όμως να οδηγήσει
εκεί την Ανταλντζίζα, αποκαλύπτει το δικό της έγκλημα και ετοιμάζεται να
πεθάνει μαζί με τον Πολλιόνε. Η μεγαλοσύνη της αναζωπυρώνει τα
αισθήματά του και οι ειλικρινείς παρακλήσεις της υποχρεώνουν τον Οροβέζο
να ξεπεράσει την ντροπή που νιώθει και να αναλάβει τα παιδιά της. Η
Νόρμα καταλήγει μαζί με τον Πολλιόνε στην πυρά.
Περισσότερες Πληροφορίες
Ο λιμπρετίστας Φελίτσε Ρομάνι εμπνεύστηκε την πλοκή από την τραγωδία
του Γάλλου συγγραφέα Αλεξάντρ Σουμέ. Η όπερα αυτή, από τις
σημαντικότερες του μεγάλου συνθέτη Βιντσέντο Μπελλίνι,
πρωτοπαρουσιάστηκε στη Σκάλα του Μιλάνου το 1831. Ο Ρομάνι είχε
τροποποιήσει σημαντικά την τραγωδία του Σουμέ, όπου η Νόρμα σκότωνε τα
παιδιά της σαν άλλη Μήδεια, και μάλιστα σε διάρκεια «σκηνής τρέλας».
Απεναντίας, εμπλούτισε τον πρωταγωνιστικό γυναικείο χαρακτήρα με τον
άσβεστο έρωτα για τον Πολλιόνε και τη βαθιά αγάπη για τα παιδιά τους. Η
Νόρμα του Μπελλίνι είναι πρωθιέρεια και μητέρα, εγκαταλειμμένη ερωμένη
και εκδικητική αντίπαλος. Το τέλος της φαντάζει αναπόφευκτο, καρπός
ενδόμυχων συναισθηματικών συγκρούσεων που οφείλονται στο ασυμβίβαστο των
όρκων, του καθήκοντος και του απελπισμένου έρωτά της. Ο θάνατός της
συνιστά λιγότερο αυτοτιμωρία και περισσότερο καθαρτήρια λύση
συγκρούσεων, που, διαφορετικά, θα έμεναν άλυτες. Το φινάλε αποτελεί μία
από τις συγκλονιστικότερες οπερατικές σκηνές, δομημένη γύρω από έξοχη
μελωδία.
Casta Diva - Un aria in Norma- Maria Callas La Divina ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Μαρία Κάλλας
Τραγουδιστής όπερας
Η Μαρία Κάλλας υπήρξε κορυφαία υψίφωνος και η πλέον γνωστή παγκοσμίως ντίβα της όπερας. Βικιπαίδεια
Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία η Ευρωπαϊκή
Επιτροπή προτείνει τη σύνταξη μιας ευρωπαϊκής πράξης, η οποία θα ορίζει
κοινές απαιτήσεις σε θέματα προσβασιμότητας για ορισμένα βασικά προϊόντα
και υπηρεσίες, απαιτήσεις που θα βοηθήσουν άτομα με αναπηρίες να
συμμετέχουν πλήρως στην κοινωνία.
Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες που καλύπτονται έχουν επιλεγεί
προσεκτικά σε διαβούλευση με τους πολίτες και τις οργανώσεις της
κοινωνίας των πολιτών, καθώς και τις επιχειρήσεις.
Περιλαμβάνουν τα μηχανήματα αυτόματης συναλλαγής (ΑΤΜ) και τις
τραπεζικές υπηρεσίες, τους προσωπικούς υπολογιστές, τα τηλέφωνα και τον
τηλεοπτικό εξοπλισμό, την τηλεφωνία και τις οπτικοακουστικές υπηρεσίες,
τις μεταφορές, τα ηλεκτρονικά βιβλία και το ηλεκτρονικό εμπόριο.
Η πρόταση οδηγίας στοχεύει να βελτιώσει τη λειτουργία της εσωτερικής
αγοράς, διευκολύνοντας τις επιχειρήσεις να παρέχουν διασυνοριακά
προσβάσιμα προϊόντα και υπηρεσίες.
Οι κοινές απαιτήσεις σε θέματα προσβασιμότητας θα εφαρμόζονται επίσης
στο πλαίσιο των κανόνων της Ε.Ε. περί δημοσίων συμβάσεων, καθώς και για
τη χρήση χρηματοδοτικών πόρων της ΕΕ.
Η πρωτοβουλία θα προωθήσει την καινοτομία και θα αυξήσει την προσφορά
προσβάσιμων προϊόντων και υπηρεσιών για τα περίπου 80 εκατομμύρια άτομα
με αναπηρίες στην ΕΕ.
Ιδιαίτερη προσοχή δόθηκε στη διασφάλιση της αναλογικότητας των
απαιτήσεων, ιδίως για τις μικρές και τις πολύ μικρές επιχειρήσεις. Ρήτρα
«κοινής λογικής» αποτρέπει το ενδεχόμενο οι απαιτήσεις σε θέματα
προσβασιμότητας να συνεπάγονται δυσανάλογη επιβάρυνση, ενώ για τις πολύ
μικρές επιχειρήσεις προβλέπονται ελαφρύτερα μέτρα συμμόρφωσης.
Η εμπειρία δείχνει ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η παροχή προσβάσιμων
προϊόντων είναι επωφελής για τις επιχειρήσεις, ιδίως όταν η
προσβασιμότητα προβλέπεται κατά τη φάση του σχεδιασμού.
Σας τόχω πει τόσες φορές...και σας τόχω ομολογήσει...πως ποτέ μου δεν στεκόμουνα σε γιορτές Παγκόσμιων γιορτών και ημερών ανάλογων κι ούτε γιορτές επίδειξης της καλοσύνης ελογάριαζα ....φτηνή η καλοσύνη με ιλουστρασιόν και με βελούδα μου φαινόταν...και ήταν... Μα αν σαν υπενθύμιση απλή...θα πρέπει να το κάνω...μονάχα έτσι και σήμερα, στο ευαίσθητο το θέμα αυτό και θα σταθώ....
Τι να τους κάνεις τώρα εσύ νόμους και σήματα και απαγορεύσεις...αν μέσα σου βαθιά και ανθρωπιστικά...και κοινωνιολογικά σκεπτόμενος...παιδεία δεν απόχτησες ...δεν πήρες...
Χοροπηδάς ανυποψίαστος...και χαίρεσαι...που η ζωή σου χάρισε μια τέτοια σφριγηλότητα...και άπλωσε τις χάρες της στα πόδια σου μπροστά...
Σε προκαλεί καθημερινά και σε καλεί...τις ομορφιές της να ρουφήξεις ...να χαρείς...
Και γιατί όχι άλλωστε...αυτή 'ναι η ζωή...
Να εργάζεσαι ...να δημιουργείς...και τις χαρές της να κλαδεύεις....
Μα είπα και πριν ανυποψίαστος και νέος ίσως καθώς είσαι...μα και μεγαλύτερος ακόμα....
ποτέ σου δεν εμπέδωσες , πως η ζωή μπορεί δώρο ανεκτίμητο να είναι...καθώς και οι χαρές της...μα κανένας δεν υπόγραψε συμβόλαιο...πως θα είναι διαρκές ... παντινό...
Αρκεί μονάχα μια στιγμή...κλάσματα του δευτερολέπτου...όλα τα καλούδια που η ζωή , μπροστά σου άπλωσε...πίσω να τα ζητήσει να τα πάρει...και δυσκολία εμπρός σου ευθύς....να σου παρουσιάσει...
Εγώ δεν είμαι ιατρός ...ούτε και ψυχολόγος...για να σου μάθω τώρα πια και πως να προετοιμαστείς...καθώς και πως να συμπεριφερθείς έτοιμος για να είσαι...
Θαρρώ όμως πως είμαι άνθρωπος...και αναλογίστηκα καθώς επροσπαθούσα...παιδεία μέσα σου, να προσπαθήσω να φυτέψω...
Όχι δεν είμαι ίσως η καταλληλότερη...και νόμους δεν σου βάζω...
Απλή δασκάλα ήμουνα...και θέλησα σαν άνθρωπος το χρέος μου να κάνω...
Μες στο πετσί σου πρέπει εσύ...όχι από συμπόνοια...μα ούτε και από λύπηση...αυτό ποτέ ...ποτέ και όχι δεν το θέλω....γύρω τριγύρω να κοιτάς...το βλέμμα σου να ρίχνεις....να σκέφτεσαι βαθιά και ήρεμα...πως εν δυνάμει ανάπηρος ...και όχι μόνο στο κορμί...μα και στο μυαλό ακόμα...σε μια στιγή να γίνεις...
Όχι δεν θέλω νάσαι αλληλέγγυος...αναταποδοτικά... Μάθε εσύ τριγύρω σου με σκέψη και χαμόγελο κουράγιο να σκορπάς... Γιατί δεν έρχεται μονάχο του στους ανθρώπους το κουράγιο τους...αν από κάπου αυτό δεν το αντλούν καθημερινά... Μπορεί να μοιάζει εσωτερική υπόθεση....μα η ανθρωπιά και το χαμόγελο...και η κατανόηση που απλόχερα στους γύρω σου σκορπάς...σαν πράξη αριθμητική πολλαπλασιάζεται και μοιάζει...
Από βαθιά συνείδηση ...τον άνθρωπο που κρύβεις μέσα σου να μην ξεχνάς, πάντα να ανασύρεις..
Θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσω να πω τι μου έμαθαν οι συναντήσεις,
οι αποχωρισμοί, οι ανακαλύψεις, οι εκθαμβωτικές λάμψεις και οι
απογοητεύσεις για την ανακάλυψη και την διαμόρφωση του εαυτού μου, και
πώς επηρέασαν την πορεία της ζωής μου. Έτσι έμαθα ότι η ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί, και
ότι είναι στο χέρι μας να τους βιώνουμε αποδεχόμενοι να γίνουμε πιο
υπεύθυνοι αντιμετωπίζοντάς τους. Έμαθα επίσης ότι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, υπάρχει πάντα το
στοιχείο του απρόβλεπτου και επομένως είναι στο χέρι μου να μάθω να
δέχομαι τα απίθανα δώρα ή και τους τις αδικίες που μπορεί να προκύψουν
μέσα στην απεραντοσύνη μιας ημέρας. Έμαθα φυσικά και να ζω στο παρόν, να πατάω καλά μέσα στη στιγμή, να
μην μένω εγκλωβισμένος στο παρελθόν μου, ούτε να αφήνω να με κατακλύζουν
οι προβολές ενός υπερβολικά ουτοπικού μέλλοντος. Έμαθα μετά από πολύ καιρό να ευχαριστώ, κάθε πρωί, τη Ζωή για την
παρουσία της μέσα μου και γύρω μου, για να την τιμώ όποτε μπορώ, να την
σέβομαι σε κάθε περίσταση, να την ενεργοποιήσω με τις δυνατότητες και τα
όρια που διαθέτω. Έμαθα με δυσκολία να αγαπώ τον εαυτό μου, όχι με ναρκισσιστική ούτε
με εγωκεντρική αγάπη (παρόλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος) αλλά με αγάπη
γεμάτη με καλοσύνη, σεβασμό και ανεκτικότητα. Έμαθα μετά από πολλές προσπάθειες και δισταγμούς να σέβομαι τον εαυτό
μου, τολμώντας να πω όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ζητήματα που δεν
ανταποκρίνονται στις δυνατότητές μου και στην ευαισθησία μου. Έμαθα με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η ομορφιά είναι παντού, στο πέταγμα
ενός πουλιού, στην κίνηση ενός παιδιού που πάει να πιάσει μια πεταλούδα
που φτερουγίζει ή ακόμα στο χαμόγελο ενός γέροντα που συναντώ στο διάβα
μου. Έμαθα με υπομονή ότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσο διαρκεί
ένας έρωτας και ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μια σχέση με ρίσκο. Και
πήρα το ρίσκο. Έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι ο χρόνος επιταχύνεται με τα χρόνια
που περνάνε και ότι είναι σημαντικό να μην προσθέσω χρόνια στη ζωή, αλλά
ζωή στα χρόνια. Έμαθα, παρά τη θέλησή μου, ότι ήξερα πολλά με το μυαλό μου και λίγα με την καρδιά μου. Έμαθα ότι μπορούσα να τολμήσω να ζητήσω, αν ριψοκινδύνευα να παίρνω
μια απάντηση όσο αποστερητική και απογοητευτική και να ήταν, ότι
μπορούσα να δέχομαι πράγματα, χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να
ανταποδώσω, ότι μπορούσα να δίνω χωρίς να εισβάλλω στο χώρο του άλλου
και να λέω όχι χωρίς να πληγώνω. Έμαθα, χωρίς καν να προσπαθήσω, ότι είχα ανάγκες και ότι δεν έπρεπε να τις συγχέω με τις επιθυμίες μου. Έμαθα με ανακούφιση ότι μπορούσα να ξεμάθω όλα τα άχρηστα πράγματα που με μπλόκαραν εδώ και χρόνια. Έμαθα με χαρά να φυτεύω δέντρα, είναι το πιο ζωντανό δώρο που μπορώ
να κάνω μέχρι να πεθάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που φιλοξένησε τους
προγόνους μου, και κυρίως τους γονείς μου. Έμαθα ήσυχα να δέχομαι τη σιωπή και να διαλογίζομαι για λίγα λεπτά
κάθε μέρα ώστε να αφήνω στις δονήσεις του σύμπαντος την δυνατότητα να με
φτάνουν και με εξημερώνουν λίγο ακόμα.
Ναι, έμαθα πολλά στη ζωή μου και όμως ψάχνω ακόμα το ουσιώδες.
Jacques Salomé ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ΖΑΚ SALOME
Ο Ζακ Σαλομέ γεννήθηκε το 1935 στην
Τουλούζη. Είναι ψυχοκοινωνιολόγος, πτυχιούχος της Κοινωνικής Ψυχιατρικής
της Σχολής Ανωτάτων Κοινωνικών Επιστημών των Παρισίων. Επί 15 χρόνια
διευθύνει το Κέντρο Κοινωνικής Ένταξης Νέων, εργάστηκε ως καθηγητής στο
Πανεπιστήμιο της Λίλλης, διηύθυνε επί 25 χρόνια το Κέντρο Διαμόρφωσης
Ανθρωπίνων Σχέσεων «Η Ώριμη Ματιά» της Ντιζόν και κατόπιν το αντίστοιχο
κέντρο στην πόλη Ρουσιγιόν της επαρχίας της Προβηγκίας. Είναι συγγραφεύς
35 και πλέον εργασιών και δοκιμίων πάνω στην ψυχολογία και στην
κοινωνιολογία των σχέσεων, καθώς επίσης μυθιστοριογράφος και ποιητής.
Απόφοιτος της Σχολής Ανωτάτων Σπουδών στις Κοινωνικές Επιστήμες, ξεκίνησε την καριέρα του στην ειδική αγωγή (διευθυντής ενός
κέντρου για νεαρούς παραβάτες) και στην εκπαίδευση ανθρώπινες σχέσεις. Έχει εκπαιδεύσει περισσότερους από 80.000 ανθρώπους κατά τη διάρκεια της ζωής του μέσω του Κέντρου για τα Ανθρώπινες Σχέσεις Γόνιμο Regard (1972 Quétigny - Ρουσιγιόν 1984) ίδρυσε. Δημιούργησε τη μέθοδο ESPERE (ειδική ενέργεια αποτελεί βασικό σχεσιακή οικολογία).
Αυτός προσπάθησε να θέσει τις βάσεις για καλύτερη επικοινωνία στο σχολείο με μικροσκοπικά, γνώσεις σχετικά με τη δυσκολία της διδασκαλίας και ανέπτυξε την ιδέα της σχεσιακής - Σχολείο Χάρτη και πρότεινε μια μέθοδο για την εκμάθηση των κανόνων σχεσιακής υγιεινής σε όλη τη διδακτέα ύλη .
Ρεαλιστική η προσέγγιση του, που εξυπηρετείται από μια απλή και εικαστική
έκφραση, κέρδισε την εύνοια του στο ευρύ κοινό, μεταξύ άλλων και σε
συνέδρια και σεμινάρια κατάρτισης στις ανθρώπινες σχέσεις. Έχει συγγράψει περισσότερα από εξήντα έργα για την επικοινωνία στο γάμο και την οικογένεια, συμπεριλαμβανομένων Μίλα μου, έχω πράγματα να σας πω και ποτέ μόνοι μαζί. Κατείχε για 15 χρόνια στην ψυχολογία περιοδικό. Συνεχίζει να δημοσιεύει άρθρα του σε διάφορα περιοδικά: Η παιδική ηλικία Shift, Ολοκληρωμένη Υγείας (Γαλλία), διπλής όψης, Παραγωγής Plus (Ελβετία), η κύρια Living, Ζώντας (Κεμπέκ). Από το 1997, είναι επίσης αφιερωμένος στη γραφή μυθιστορημάτων και ποίησης. Πατέρας πέντε παιδιών, ζει στο Ρουσιγιόν στην Προβηγκία. Άνθρωποι του στενού οικογενειακού κύκλου του, ιδιαίτερα τα παιδιά, έχουν εμπνεύσει σε μεγάλο βαθμό τα έργα του. Ένα από τα αγαπημένα χόμπι του είναι να φυτεύει δέντρα. Είναι μέλος της επιτροπής χορηγία του Γαλλικού Συνασπισμού για τη δεκαετία για τον Πολιτισμό της Ειρήνης και της Μη-βίας.
Με υπομονή, μ’ αντοχή, με όλη τη γλύκα της γης απάνω της.
Όλοι από το αίμα της μάνας μου οι πρόγονοι ήταν χωριάτες.
Σκυμμένοι στο χώμα, κολλημένοι στο χώμα, τα πόδια τους, τα χέρια τους,
τα μυαλά
τους γεμάτα χώματα.
Αγαπούσαν τη γης και της εμπιστεύουνταν όλες τις ελπίδες.
Είχαν γίνει πάππου προς πάππου ένα μαζί της.
Στην αβροχιά, κοράκιαζαν κι αυτοί μαζί της, κι όταν
ξεσπούσαν τα πρωτοβρόχια ,
τα κόκκαλά τους έτριζαν και φούσκωναν σαν καλάμια. Κι όταν αλέτριζαν
και χαράκωναν βαθιά την κοιλιά της με το γενί, ξαναζούσαν στα στήθια και στα
μεριά
τους,την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκαν με τη γυναίκα τους....
Ποτέ δεν είχα
δει τη μητέρα μου να γελάει,χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά,
μαύρα
μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη.
Πηγαινοερχόταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, και όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι
αθόρυβα, σαν να ‘χαν τα χέρια της μια καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που
κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.
Μπορεί και να ‘ναι νεράιδα
συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά...
Οιώρεςπου
περνούσα με τη μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο.
καθόμασταν ο ένας
αντίκρα στον άλλο,
εκείνη σε καρέκλαπλάι στο παράθυρο,
εγώ στο σκαμνάκι
μου,
κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή,
το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει,
σαν
να 'ταν ο αγέρας ανάμεσά μας γάλα και βύζαινα.
Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι
όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε.
Αγαπούσα που τα ευωδάτα κίτρινα
λουλούδια της, τα 'βαζε η μητέρα μου στις κασέλες
και τα εσώρουχά μας, τα
σεντόνια μας,
όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες
κουβέντες,
πότε η μητέρα μου μου διηγόταν για τον πατέρα
για το χωριό που
γεννήθηκε,
και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει,
και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με τη φαντασία μου•
δε μ' έφταναν τα μαρτύριά τους,
έβαζα κι από δικού μου,
ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα,
τη λυπόμουνα,
κάθιζα στα γόνατά της,
της χάιδευα τα μαλλιάκαι
την παρηγορούσα:
- Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη
στεναχωριέσαι,
σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα,
κουβεντιάζουν με τους
αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους.
Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα,
κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε:
«Αλήθεια λες;» και χαμογελούσε.
Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του,
μας άκουγε, σήκωνε
το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο,
ευχαριστημένο, σαν να 'χε αφήσει μια στιγμή
τους αγίους κι ήρθε στη γης
να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους.
Η μητέρα μου, η γαζία, το καναρίνι,
έχουν σμίξει αχώριστα,
αθάνατα μέσα στο μυαλό μου•
δεν μπορώ πια να μυρίσω
γαζία,
ν' ακούσω καναρίνι,
χωρίς ν' ανέβει από το μνήμα της -από το σπλάχνο
μου- η μητέρα μου
και να σμίξει με τη μυρωδιά τούτη και το κελάδημα του
καναρινιού.
Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει•
χαμογελούσε μόνο, και
τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους
γεμάτα υπομονή και καλοσύνη.
Πηγαινοέρχονταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι,
κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι
αθόρυβα,
σαν να 'χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη,
που
κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη.
Μπορεί και να 'ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την
σιωπηλά,
η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε το παιδικό μυαλό μου η
φαντασία
να δουλεύει:
μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την
είδε να χορεύει στο
φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντηλο, κι από τότε
την έφερε στο σπίτι
και ψάχνει να βρει το κεφαλομάντηλο, να το
ρίξει στα μαλλιά της,
να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει.
Την κοίταζα να
πηγαινοέρχεται, ν' ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες,
να ξεσκεπάζει τα
πιθάρια, να σκύβει κάτω από το κρεβάτι,
κι έτρεμα μην τύχει και βρει το μαγικό
κεφαλομάντηλο της και γίνει άφαντη.
Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε
βαθιά την νιογέννητη ψυχή μου•
κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο
ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη:
