'' λιλά αγριοβιολέτες ''- Διήγημα

Επήρε να χαράζει στο ξημέρωμα..Γύρισες πίσω..είχες ξεχάσει να της δώσεις τις βιολέτες που εμάζεψες..πάντα εμάζευες τις αγριοβιολέτες να τις πάει στον Επιτάφιο..ήθελες να 'χουν τη δροσιά απ' το χτήμα σου για να στολίσουνε τα ματωμένα χέρια του Χριστού..ίσως πενθίσουνε της είπες και τα χέρια που καρφώσανε το σταυρωμένο το κορμί του..Ήταν πανσέληνος της Άνοιξης κι εστάθηκες σιμά της.. όνειρο ήσουν το κατάλαβε..κι εγύρισες για να φωτίσεις τη βραδιά ..να ξεχαστεί στο ημερολόγιο η σκοτεινή της νύχτα..Τούτην την ώρα, βλέπεις ήτανε Άνοιξη..πάντα το Πάσχα Άνοιξη κινά στην πόρτα  να κοπιάσει..και η Ροδένια εσηκώθηκε πουρνό..Μ. Εβδομάδα των Παθών..συνήθειο το 'χαν χρόνια μες στο πατρικό να σιγοκαίει νυχθημερόν ..το καντηλάκι άναψε στο μικρό εικονοστάσι..

Είχε φυλαγμένες τις εικόνες που της χάρισεν η μάνα της..κειμήλια της γιαγιάς της απ' τον Πόντο..Στο τρίπτυχο της Παναγιάς έκαμε το σταυρό της..Έφτιαξε έναν ελληνικό καφέ κι εχάθηκε η σκέψη της μέσα στη μυρουδιά του..σαν τότες με το Γιώργη της που σαν συμπόσιο πρωινό,επίνανε αντάμα τον καφέ τους..Τούτη η ησυχία η πρωινή έμοιαζε ευλογίας ξεκίνημα..πλέκανε σχέδια για την ζωήν..για τα παιδιά..δέκα πέντε χρόνους τούτη η συνήθεια δεν έλεγε να φύγει απ' την ψυχή της..Άνοιξε το τρανζιστοράκι που 'χε δίπλα απ' το κρεβάτι της ,έπαιζε ένα ρέκβιεμ πένθιμο και τότες εθύμήθηκε τον άντρα της που ήταν αποθαμένος..

Μ.Παρασκευή ημέρα των ψυχών κι ο Γιώργης της θα τριγυρνάει στο μνήμα του ολόγυρα..

στον κήπο των αγγέλων θα αναμένει ..

 

Κατέβηκε στον κήπο της ,μάζεψε τα ζουμπούλια που εφύτεψεν στον κήπο τους χρόνους πολλούς νωρίτερα ανυποψίαστος για το φευγιό του ο Γιώργης..Εκάθησε για μια στιγμή εις την πεζούλα του σπιτιού..την πήρανε τ' αρώματα απ' τα ζουμπούλια και τα δάκρυα της Παναγιάς..κι εθάρρησε πως την εχαϊδεψε στον ώμο της..της είπε να κινήσει..Μ.Παρασκευής το πρωινό και άκρα του τάφου σιωπή...μες στο νεκροταφείο των ανθρώπων...μα όχι εκεί και των ψυχών...γιατί οι ψυχές τους εταξίδεψαν...ψηλά ...μακριά...και μέσα μας.. ακόμα κατοικούνε..Και ξαφνικά η μπάντα επαιάνισε...ένα Ρέκβιεμ πένθιμο...νοσταλγικό ...ψυχών ανάπαμα θαρρείς...κι ό όχλος ακολούθαγε ...αργά και σιωπηλός...είναι παράξενη η μουσική μες στο Νεκροταφείον .Δεν ξέρω αν κάνει τις ψυχές των ζωντανών να ηρεμούν...ή τις ψυχές των αποθανόντων...νάρχονται ξανά...να επανέρχονται για μια μονάχα μέρα ή στιγμή...να οσμωθούν μαζί τόσο στιγμιαία και περαστικά...κι ύστερα πάλι να χαθούν...εκεί ψηλά που κατοικούν...ή πάλι και ξανά στον κήπο της καρδιάς μας...

Κι η μπάντα εσυνέχιζε με βηματισμό αργόσυρτο...θαρρείς κι αυτή επρόσμενε μέσα στην άκρα σιωπή...οι ψυχές να την ακολουθήσουν...και η Ροδένια  μέσα στο πλήθος ολομόναχη και σιωπηλή...παρέα με το Γιώργη της,η ανάσα του την ακούμπαε..επερπατούσε δίπλα της, συγκινημένη  απ' τις μουσικές , που σε ''στέλνουνε'' ψηλά.. εκεί που θαρρείς οι ψυχές δεν έπαψαν στιγμή να κατοικούν...που μυρωδάτες σήμερα μες στον εξαγνισμό τους...μες στα λιβάνια τα αρωματικά...που η Ροδένια εδιάλεξε το Γιώργη της να τον αρωματίσει ...μες στις βιολέτες τα ζουμπούλια και τις πασχαλιές.. ήξερε πως του Γιώργη της λουλούδια ανθισμένα του αρέσαν..Στη σκέψη της μία φράση του Ευαγγελίου εκαρφώθηκε..πως η ζωή εν Τάφω κείται.. όχι δεν είναι μονολόγησε δεν είναι η ίδια  << Η ζωή εν Τάφω >>.. είναι το περιτύλιγμα της ίδιας της ζωής...είναι το σώμα το φθαρτό...που δεν κατόρθωσε  να σώσει ουδείς...είναι η ψυχή που ελεύθερη ...στους ουρανούς της κατοικεί...εκεί ψηλά...κι εδώ σιμά μες στην καρδιά της...Μεγάλη είναι λένε η Παρασκευή...για σένανε Χριστέ μου...γιατί δεν ελογάριασες το ανθρώπινο το ''περιτύλιγμα'' και το σαρκίο σου ερίσκαρες..της προδοσίας έρμαιον στο χώμα να ταφείς...έτσι ελευθερώθηκες...έλυσες απ' το κουτί  το περιτύλιγμα...έλυσες τις σατέν κορδέλλες του κι ευρέθηκες στην ανθισμένη Γης...

Κι η μπάντα επαιάνιζε το πένθιμο το Ρέκβιεμ...και η Ροδένια εσκούπισε τα δάκρυα, έπαψε πια να θλίβεται μες στο Νεκροταφείον...στην εποχή των τάλαντων και των τριάκοντα αργυρίων..ευτύχησε για μια φορά ψυχές σαν πεταλούδες ν' ανταμώσει..να την περικυκλώνουνε στον κήπο της καρδιάς..κάθε που πένθιμα οι καμπάνες θα χτυπούνε..Θυμήθηκε την παιδικήν..αθώαν Πασχαλιά..τότες π' ανέμελα ..ελπιδοφόρα επέρναε κάτω απ' τον Επιτάφιον..τότε που η αύρα η βραδινή εκώπαζε...το φως στα φαναράκια των παιδιών..εις την περιφοράν του Επιταφίου εις τις γειτονιές..και τα κεριά μη σβήσει.. Εχαμογέλασε δειλά.. ένιωσε ευλογημένη..είναι που επρόκανε κι αγόρασεν το μύρον της αγάπης το ακριβόν..είναι που το 'νωσε..γιατί εστάθη δίπλα της ο Γιώργης της,στο πλάι της βημάτιζε σιμά  της...μέχρι που τον άφησε ξανά...εκεί στον Τάφο του...μα όχι στη ζωή του την εν Τάφω.. εκεί κάτω από το μαρμάρινο τετράδιο που έγραψαν χρυσόδετα δυο λόγια τα παιδιά της εις ανάμνησιν..πόσο πολύ αγαπήθηκε η ψυχή του η αγνή...για την ευγένεια της ψυχής του εμίλαγαν τούτο το πρωινό..τα λόγια τα αχνοϋφαντα..εσκόρπαγαν αρώματα.. κι ευφράνθη ο λογισμός της.. Μεγάλη λέν' πως είν' Παρασκευή...κι εκείνη εθάρρησε για μια στιγμή πως νίκησε ο Γιώργης της το θάνατο..καθώς εστάθηκε  εις την σκέψη της ολοζώντανη οπτασία.

Μία φωνή και μια αγκαλιά την έφεραν και πάλι πίσω στη ζωή..''πάμε μαμά στο σπίτι μας''..Μονολογούσε κι έφευγε απ' το Νεκροταφείο η Ροδένια : ''Γαλήνεψε ψυχή μου εσύ...μη μου θυμώνεις Γιώργη μου που φεύγω και σ' αφήνω..εγώ εχρεώθηκα στη Γης να κατοικώ απ' τ' άγριο το φευγιό σου..μείνε εκεί που διάλεξες τώρα να κατοικήσεις..μαζί με τον Παθόντα και Ταφέντα τον Χριστό..δεν είσαι μοναχός σου και πάλι θα 'ρθω δίπλα σου εγώ..γιατί μες στο βινύλλιο της ψυχής έπαιξε μουσική η δική σου η ψυχή και θα 'ναι Μεγάλη εκείνη η μέρα που ξανά  οι ψυχές μας δίπλα - δίπλα θα σταθούν να περπατήσουν.''
Όμορφα ακούγονταν η μουσική στ' αυτιά της της Ροδένιας ..σαν αεράκι αιθέριο που απαλοχάϊδεψε  και την ψυχή τ' αντρός της..κι ας λέγανε όλοι γύρω της πως ήταν πένθιμο ετούτο το κομμάτι που η μπάντα του Δήμου επαιάνιζε εις το Νεκροταφείον... Σκέψεις στον αγέρα εσκόρπαε μαθές...τούτη τη μέρα που ήταν Επιτάφιος και οι ψυχές ελεύθερες περνούσανε πάνω απ' τα καντηλέρια και τα μάρμαρα..γλυκαίνονταν στους ύμνους των παιάνων.... 

'' λιλά αγριοβιολέτες'' - Διήγημα- της  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Ω..γλυκύ μου έαρ...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 

<< Ω...ΓΛΥΚΎ ΜΟΥ ΈΑΡ>> - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.
 

Χτυπούν από νωρίς...πρωί- πρωί καμπάνες πένθιμες...για εσέ <<γλυκύ μου έαρ>....η προδοσία σου συντελέσθηκε...κείτεσαι πλέον νεκρός...Ο προδότης νεκρός από τύψεις κι αυτός...τούλαχε δύσκολη στο νου του επιλογή...Οδηγήθηκε μόνος του ?Τον οδήγησαν?Ποτέ κανείς δε θα το μάθει...Σήμερα και πάλι χτυπούν πένθιμα...<<αι γεννεαί πάσαι >>θρηνούν...Δεν το κατόρθωσες Χριστέ μου σε τάξη να τις βάλεις τις γεννεές...και θρηνούν και συνεχίζουν ανηλεώς το σφυροκόπημα σταυρούς κατασκευάζουν...και τους πουλούν '''ακριβά'''στου καθενός το μπόι λαξευμένους...Και το θέατρο του κόσμου συνεχίζεται...κι ο ''Άννας στέλνει στον Καϊάφα'' να βγάλει το '''φίδι από την τρύπα''( κοκορομάχοι πολιτικοί )...και ο Πόντιος Πιλάτος να δικάσει αποφασίζει - έναντι πάντα κέρδους και αμοιβής...( και σήμερα '''λάδωμα'''το λένε εις την Ελληνικήν)...και οι μάνες να οδύρονται...οι μόνες άμοιρες και αθώες...καθώς στα πόδια τους σωριάζονται οι '''γυιοί...της ανεργίας...και των ιδεών τους '''σκοτωμένοι'''...

Κι έτσι απλά και ήσυχα μα και συνταραχτικά...οδεύουμε και σήμερα '''πενθούντες'''και μιαν ανάσταση '''νεκρών'''των ιδεών μας των νεκρών...των ιδανικών μας των νεκρών...προσμένοντες...ευελπιστώντες να τις συναντήσουμε...όχι στους ουρανούς εκεί και στη Δευτέρα Παρουσία να αναστηθούμε...μα εδώ κάτω εις τη Γη...προσγειωμένοι την Ανάσταση της ιδέας του Χριστού...του λαμπερού ιδεολόγου και επαναστάτη...εδώ μπροστά μας να συντελεσθεί...κι ας κλαίει γοερά απόψε πάλι η Μαρία η μάνα του Χριστού...και η κάθε Μαρία της ζωής...της διπλανής της πόρτας...

Και ναι η ζωή και πάλι απόψε θα ταφεί προσωρινά και ναι <<Η ζωή εν Τάφω>>...μα οι θρηνούντες πάλι απόψε θε να στυλωθούν...και την καρδιά τους πάλι πέτρα να την κάνουν...να ατσαλωθούν...την πέτρα από τον Τάφο να σηκώσουν...κι έτσι η ζωή από τον Τάφο να ελευθερωθεί και γύρω μας και πάλι,,,ανάμεσά μας για να κατοικήσει...Είναι που είν' τα λόγια Του αξεπέραστα...είναι τα λόγια που τις συνειδήσεις μας τροφοδοτούν...ακόμα κι άρχοντες και βασιλιάδες εις τους θρόνους κι αν βρισκόμαστε...εκεί τη νύχτα της ντροπής και της προδοσίας και του αδειάσματος...επίσκεψη τυραννική.. μες στις ψυχές μας κατοικούν...
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!
Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
............................................................................................................

...................................................................................

. 

<< Σήμερον κρεμάται επί ξύλου>>..μόνο σήμερα ?

Την κορύφωση του Θείου Δράματος με την αναπαράσταση του σταυρικού Μαρτυρίου του Ιησού Χριστού βιώνουν στην εκκλησία οι πιστοί την Μεγάλη Πέμπτη.
<< Σήμερον κρεμάται επί ξύλου>>...μια φράση δυνατή σαν σφαίρα που τρυπάει το νου τ' ανθρώπου...καθώς ακουμπάει τον άνθρωπο...τον κάθε άνθρωπο...το δράμα του Χριστού...που συνεχίζεται από τότε αδιαλλείπτως και μέχρι τις μέρες μας...
Και ναι <<κρεμάται...ο άνθρωπος ...και δεν ξέρω αν είναι απλά επί ξύλου...ή σε κάτι χειρότερο...αφού δεν είναι πλέον ένα μεμονωμένο περιστατικό για παραδειγματισμό και τιμωρία...αλλά << κρεμάται>>ο άνθρωπος...προς αφανισμό όλόκληρων λαών...στο βωμό του πολιτισμού και της ανάπτυξης...
Κάθε που κάποιος ως ένας άλλος επαναστάτης...καθώς επαναστάτης λογίζεται για την εποχή του ο Χριστός...κάθε ένας λοιπόν που  ''ύψώνει'' φωνή...μοιραία πρέπει να Σταυρωθεί.

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις.

Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν».

Λόγια σοφά...δυνατά...αναπάντεχα...διδαχτικά...μέσα στους ψαλμούς της Μ.Πέμπτης...και κάπου εκεί στη μέση των 12 αποψινών Ευαγγελίων που θα ακουστούν,,,θα προβάλλει ο   <<Εσταυρωμένος>> ...γεμίζοντας συγκίνηση..όσους βαθιά σκέφτονται τη θυσία που τελείται στο δράμα του Ενός...του Χριστού...μα και τη θυσία που καλείται ο καθείς να πραγματώσει μέσα του...αν θέλει να πορεύεται με αληθινή αγάπη προς τον άνθρωπο και τον συνάνθρωπό του.
Σήμερα ..κι ενώ το "" ράπισμα '''που κατεδέξατο ο Υιός της Παρθένου...καλούμαστε να σκεφτούμε με μεγάλη περισυλλογή...τα ραπίσματα τα καθημερινά...και τον εξευτελισμό που υπέστην ο Χριστός λίγο πριν τη Σταύρωσή Του...καθώς
έζησε τον απόλυτο εξευτελισμό αλλά και την χλεύη του πλήθους και των Ρωμαίων στρατιωτών (πορφύρα, αγκάθινο στεφάνι, και μαστίγωμα).Είναι ώρες βαθιάς κατάνυξης οι ώρες του Πάσχα...γιατί ο '''εξευτελισμός.. τα ραπίσματα και η Σταύρωση...τείνουν να γίνουν καθημερινά φαινόμενα κατά έναν διαφορετικό ίσως τρόπο..καθώς κάθε εποχή αλλάζει ''σταυρούς''.

Κείμενο και σκέψεις - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

.

Jesus Of Nazareth-Crucifixion "Ιησους-Η Σταυρωση" 

..................................................................................

Τον μυστικό Σου δείπνο Σου.. τον σκέφτομαι....

Πίνακας: Leonardo da Vinci.

Ο ήλιος τρύπωσε στο δωμάτιο και το φώτισε απλόχερα απ' άκρη σ' άκρη...ησυχία εκκωφαντική...μα εμένα ήχοι δυνατοί έρχονται και με βρίσκουν...τούτο το λιόγερμα...τούτο το δειλινό..που οι κάμπάνες χτυπούν ...και καλούν για τον Μυστικό τον Δείπνο...Ένα δείπνο αποφάσεων...ένα δείπνο διαπίστωσης...ένα δείπνο αγάπης ...μα που κάπου εκεί.. κρύβει και την προδοσία...κάπου εκεί φωλιάζει και η αμφισβήτηση...όλα κρυμμένα σ' ένα δείπνο μοναχά...σε καρδιές αλλιώτικες συγκεντρωμένες σ' ένα απλό τραπέζι..., σ' ενα τραπέζι που ο οικοδεσπότης την Αγάπη δίδαξε και σκόρπισε...και την ταπεινοσύνη και τώρα θα βιώσει την καταστροφή...από τους έξω κι από μέσα...Πόσο αλήθεια μας αφήσανε ...πόσο αλήθεια μας οδήγησαν να πλησιάσουμε στην αληθινή εικόνα των λεγόμενων ...του Θεοφώτιστου Χριστού ? 

Ποιός μπόρεσε τόση ταπεινοσύνη που κουβάλαγε στους ώμους του να τηνε νιώσει...να την μεταλάβει και να μην τολμήσει ...να μην διανοηθεί σε προδοσία να την μετατρέψει ? Μα ο Ιούδας πάντα μέσα μας καραδοκεί..είναι τύπος ελλειπής...αδύναμος...κι από διεργασίες δεν νογάει...δεν σκέφτεται ούτε καν και την καταστροφή...που μιας στιγμής ματαιοδοξία του ,μπορεί να προκαλέσει...Βραδιά περίσκεψης κι απόψε...αυτή που η ταπεινοσύνη του Χριστού... μα και η δεχτικότητα και η ανωτερότητα της σκέψης Του...και η προειδοποίηση γα την Προδοσία που θα υποστεί...είναι ασύλληπτα για τον κοινό μας νου..  όλους μας.. πέραν θρησκευτικών στενοτήτων και αγκυλώσεων...σε συναισθήματα και συμπεράσματα διδαχτικά πρέπει να παραπέμπει...διότι και  πάντα πρέπει να θυμόμαστε...και να αναλογιζόμαστε συχνά...που έρχονται στη ζωή στιγμές...που και:
<< οι έσχατοι έσονται πρώτοι >>.

 Τον μυστικό Σου δείπνο Σου.. τον σκέφτομαι -
Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

 Την 1η Απριλίου του έτους 33 π.Χ. και ημέρα Τετάρτη και όχι Πέμπτη όπως μνημονεύεται στα εκκλησιαστικά κείμενα έλαβε χώρα ο Μυστικός Δείπνος, σύμφωνα με έρευνα του πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Κόλιν Χάμφρις, υπάρχουν αντικρουόμενες αναφορές για τον Μυστικό Δείπνο στα Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά σε σχέση με αυτό του Ιωάννη, καθώς οι τρεις πρώτοι ιστόρησαν τα γεγονότα χρησιμοποιώντας παλαιότερο ημερολόγιο από το επίσημο εβραϊκό.

Ο καθηγητής υποστηρίζει επίσης ότι η σύλληψη του Ιησού, η ανάκριση και οι δίκες δεν έλαβαν χώρα σε μία μόνο νύχτα. 

Μυστικός Δείπνος";

Η λέξη μυστικός παράγεται από το "μύστης" και αυτό από το "μυώ". Άρα ο Δείπνος αυτός δεν έγινε κρυφά και απομονωμένα, αλλά για να αποκαλύψει, παρουσιάσει και διδάξει στους δώδεκα μαθητές Του ο Κύριος, ότι το μυστήριο της Σταυρικής Του Θυσίας ήδη έχει συντελεσθεί.

...............................................................................................................

Ο ύμνος της αγάπης.

Ελληνιστική κοινή. Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί. Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία, πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι’ εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

Νεοελληνική. Αν ξέρω να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε έγινα σαν ένας άψυχος χαλκός που βουίζει ή σαν κύμβαλο που ξεκουφαίνει με τους κρότους του. Και αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και γνωρίζω όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε να μετακινώ με τη δύναμη της ακόμη και τα βουνά, αλλά δεν έχω αγάπη, τότε δεν είμαι τίποτε απολύτως. Και αν πουλήσω όλη την περιουσία μου για να χορτάσω με ψωμί όλους τους φτωχούς, και αv παραδώσω το σώμα μου για να καεί, αλλά αγάπη δεν έχω, τότε σε τίποτε δεν ωφελούμαι. Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν ξιπάζεται (= δεν καυχιέται), δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δε χαίρει, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει, όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει Αν υπάρχουν ακόμα προφητείες, θα έλθει μέρα που και αυτές θα καταργηθούν αν υπάρχουν χαρίσματα γλωσσών και αυτά θα σταματήσουν αν υπάρχει γνώση και αυτή θα καταργηθεί. Γιατί τώρα έχουμε μερική και όχι τέλεια γνώση και προφητεία· όταν όμως έλθει το τέλειο, τότε το μερικό θα καταργηθεί. Όταν ήμουν νήπιο, μιλούσα ως νήπιο, σκεφτόμουν ως νήπιο, έκρινα ως νήπιο. Όταν έγινα άνδρας, κατάργησα τη συμπεριφορά του νηπίου. Τώρα βλέπουμε σαν σε καθρέπτη και μάλιστα θαμπά, τότε όμως θα βλέπουμε το ένα πρόσωπο το άλλο πρόσωπο. Τώρα γνωρίζω μόνο ένα μέρος από την αλήθεια, αλλά τότε θα έχω πλήρη γνώση, όπως ακριβώς γνωρίζει και εμένα ο Θεός. Ώστε τώρα μας απομένουν τρία πράγματα: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Πιο μεγάλη όμως από αυτά είναι η αγάπη.

Αποστόλου Παύλου: Α’ Επιστολή προς Κορινθίους, (ιβ´ 27 – ιγ´ 13). Μφρ.: Νεοελληνική Μετάφραση[7] Ανάλυση Ο ύμνος αποτελεί μια έξαρση της αρετής της αγάπης, αναφέρεται ως η διαπρεπέστερη μεταξύ των χριστιανικών αρετών, και μπορεί να διαιρεθεί σε τέσσερα μέρη:

Στο πρώτο μέρος (στίχοι 13,1 έως 3 ) η αγάπη περιγράφεται ως στάση ζωής, σε σύγκριση με άλλες μορφές αρετών, πιο πλούσια από τα υλικά αγαθά, καθώς ο άνθρωπος όταν δεν έχει αγάπη, δεν έχει καμία ηθική αξία. Ειδικότερα, ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί τη λέξη «αγάπη», η οποία εκφράζει το συνολικό δώρο του εαυτού μας στον άλλο, και όχι την σχεδόν ταυτόσημη λέξη «έρως», που περιλαμβάνει την ιδιοκτησία και την ολοκλήρωση.

Στο δεύτερο μέρος (στίχοι 13,3 έως 7 ) περιγράφει τα χαρακτηριστικά της αγάπης. Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει και δεν επαίρεται. Δεν ασχημονεί, δεν ζητεί κάτι για τον εαυτό της, δεν παροξύνεται και δεν διαλογίζεται το κακό. Δεν χαίρεται την αδικία, χαίρεται την αλήθεια και πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει και πάντα υπομένει.
Το τρίτο μέρος (στίχοι 13,8 – 12 ), ο Απόστολος Παύλος εστιάζει στην αξία της αγάπης που είναι για πάντα, δεν τελειώνει ποτέ, σε σύγκριση με άλλα υλικά ή θεολογικά αγαθά που μπορούν να χαθούν ανά πάσα στιγμή μέχρι την αιώνια ευδαιμονία, δηλαδή τον παράδεισο.

Στον τελευταίο στίχο (στίχος 13.13 ), ο Απόστολος Παύλος επισημαίνει, ότι σε σύγκριση με τις άλλες θεολογικές αρετές, όπως η πίστη, η ελπίδα και η φιλανθρωπία, η αγάπη ως αιώνια αρετή είναι ισχυρότερη και παντοτινή.

Πηγή:  el.wikipedia.org- Διακόνημα.
...............................................................................................................

Ποιήματα της Αγάπης -Μενέλαος Λουντέμης.

ΚΑΡΦΙΑ 

Ακούω τα πέταλα, ακούω τα καρφιά.
Γέμισαν οι νύχτες μου καρφιά
κι οι μέρες μου βελόνια.
Παντού ακούονται καρφιά
να καρφώνουν σταυρούς
να καρφώνουν κρεμάλες.

Με καρφιά είναι σπαρμένοι οι δρόμοι.
Καρφιά μου ‘στειλαν στα γενέθλιά μου
αντίς για λουλούδια γιορτινά.
Καρφιά γέμισαν το μαξιλάρι μου
αντίς για πούπουλα απαλά.

Καρφιά μπήξανε στα όνειρά μου
και στον τυραγνισμένο μου ύπνο.
Από άγρια σουβλερά καρφιά
κρέμονται κι οι μέρες μου
με σπάγκους από νερό.

Με τα ίδια καρφιά κάρφωσαν
κι όλους τους ανώνυμους της Ιστορίας
καθώς και τους διαλεχτούς της.

Απ΄ αυτά τα καρφιά κρέμασα κι εγώ
τους μαύρους μου εφιάλτες
και πήρα στον ώμο μου τη σκάλα
για να ξεκρεμάσω τους αθώους
και να καρφώσω τους ληστές.
.............................................................................................................

Από καρδιάς ευχαριστώ!!!...

..τα ακριβότερα και τα πολυτιμότερα τα δώρα γίνονται πάντα σιωπηλά...σεμνά ...αθόρυβα...είναι καταθέσεις της ψυχής...αλλά κυρίως γιατί είναι ατόφια κομμάτια ψυχής...άδολα και αφειδώλευτα δοσμένα...είναι γι αυτό που.. το ευχαριστώ δεν μπορεί να χωρέσει στις οριογραμμές των λέξεων...δεν μπορεί να στοιβαχτεί στις ''φυλακές'' του γραπτού λόγου...

Σας το λέω σιγανά και τρυφερά...με το απλό αυτό και διάφανο λουλούδι...
Από καρδιάς ευχαριστώ για τις ολόθερμες ευχές!!!

η φίλη σας Σοφία ... 
.............................................................................................................

                                               La comparcita
.............................................................................................................