10 Μαΐου 2016

Για σένα Ηλιάνα μου...17 ήταν του Μάη !!!

Βγήκα στον ''κήπο της ζωής''...λαχτάρισα πολλά λουλούδια να μυρίσω...πολύχρωμα τριγύρω μου...ειδών ειδών μοσχοβολιές...και μύρισα και ''γεύτηκα ''αρώματα...μα το ομορφότερο λουλούδι μου το φύλαγε η ζωή...εκεί στην άκρη που άρχισα να σκέφτομαι.. ζωή απ' τη ζωή και τις μοσχοβολιές...σε σένα να χαρίσω...Κι ήτανε Σαββατόβραδο ...ένα ίδιο Σαββατόβραδο έμοιαζε ..ίδιο σαν όλα τ' άλλα...μα ήτανε αλλιώτικο...μοναδικό...αυτό το Σαββατόβραδο που χρόνια τώρα ως σήμερα...πάντα ένα σημάδι σαν τριαντάφυλλο ...μέσα στο κάδρο της ψυχής ...ζωγράφισε...''σταμπάρισε'' εσένα..εσένα το   κορίτσι μου...εσένα Ηλιάνα μου...εσένα Ηλιανή μου ..που φως σημαίνει το όνομα...που ο πρόγονός σου σου εχάρισε...μαζί με τις αχτίδες του μαζί...Τι όμορφο που ήσουνα.. ήσουνα το μελαχροινό μου και κατάλευκο..ήσουν και είσαι το κατσαρομάλλικό μου.. ''Ετρελλάθηκα'' μούκοψες την ανάσα απ' τη χαρά...και ευθύς σου υποσχέθηκα..απ' το χεράκι πάντα εγώ να σε κρατώ...και σε κήπους ολάνθιστους τις βόλτες να σου κάνω...

Χρόνια πολλά το εκατάφερνα σαν ήσουνα παιδούλα...μα ήρθαν και χρόνια δύσκολα ...που εμεγάλωσες.. σε κήπο με αγκάθια επερπατήσαμε μαζί...Πληγώθηκαν τα πόδια σου...γιατί Θεός δεν είμαι...από τον πόνο να σε προφυλάξω εγώ δεν μπόρεσα...γιατί η ζωή έχει τους κήπους της γεμάτους από πολύχρωμα τα λούλουδα..μα  και από ζιζάνια ..μα και θλίψη αναπάντεχη.. είναι πολλές φορές γεμάτη..και από λυπητερά στο χρώμα τους λουλούδια μας προσφέρει..Μα εμεγάλωσες πολύ  και σε ωρίμασαν τα αγκάθια που επάτησες...πατήσαμε μαζί..εκεί κάπου στο δρόμο του φευγιού του όμορφου γονιού σου..τώρα είσαι πλέον δυνατή...Έχεις εφόδια πολλά τη ζωή σου να ορίζεις...Πόσο πολύ ονειρευόμουν να σε δω να γίνεσαι...να φτάνεις...και έγινες ...κι όλο τρέχεις ασταμάτητα.. ακόμα για να φτάσεις... Είναι όμορφο το ταξίδι  της ζωής...περπάτα το και μην εγκαταλείπεις, όσα αγκάθια κι αν φορές- φορές τα πόδια σου τρυπούν...Είμαι εδώ...να σκύψω πάλι από πάνω σου και το χεράκι σου ξανά να το κρατώ...κάθε που θα το απλώνεις ...γλυκά στη ζέστη μου να το σφίγγω απαλά ...να σου θυμίζω πάλι εγώ τους κήπους που επερπατήσαμε μαζί...


Πολύχρονη νάσαι κορίτσι μου γλυκό !!!
Νάσαι πάντα χρήσιμη για τους ανθρώπους σου και τον πολύτιμο τον κόσμο γύρω σου..που τόσο πολύ τον νοιάζεσαι...και πάντα με αγάπη τον κοιτάς...και με την ευρύτητα του πνεύματός σου εσύ πολύ  τον σκέφτεσαι ...τον χειρίζεσαι και να τον αντιμετωπίσεις προσπαθείς... Πάντα έχεις για γνώμονα την ανιδιοτελή σου την  αγάπη..Πάντα μου λες πως  << αν επιθυμούμε αγάπη να εισπράξουμε, γινόμαστε εμείς πρώτα η αγάπη και αυτό από μόνο του προσκαλεί τους ανθρώπους μανούλα μου... που μπορούν και εκείνοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. 
 Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως εκείνο που κερδίζει τους ανθρώπους είναι οι πράξεις μας, που εκφράζουν την επιθυμία μας για εκείνους και όχι ο έλεγχος ή οι πληγές που άθελα μερικές φορές ή και ηθελημένα..εμείς τους προκαλούμε >>.

Μάης ήταν τότε που ετρύπωσες στην όμορφη ζωή μας και τώρα πάλι Μάης...ένας άλλος Μάης..γεμάτος είν' ανατροπές...αλλάξανε οι εποχές..μα πάντα ένας Μάης δυνατός...θα παραμένει ο ερχομός σου..Μου μαθαίνεις ακόμα και τώρα  που μεγάλωσα και ναι.. κάποτε ήμουν η ''δασκάλα'' σου μα τώρα μαθαίνω εγώ από σένα...τι όμορφο..τι μαγικό..  οι μαθητές και τα παιδιά σου να σε ξεπερνούν...νιώθεις πως τίποτα δε πήγε πια χαμένο.. κορίτσι μου γλυκό!!!

Είσαι πολύτιμο πετράδι εσύ για μένανε...όμορφο δαχτυλίδι της καρδιάς...που εκείνο εκεί το Ανοιξιάτικο το Σαββατόβραδο 17 ήταν του Μάη..που το φόρεσα...και δεν έπαψα από τότε ούτε στιγμή.. ποτέ ..ούτε στιγμή πια να μην το φορώ...είν' διαμαντένιο κόσμημα στο δάχτυλό μου το φτωχό...αυτός ο δικός σου ο ερχομός ...μες στη δική μου τη ζωή ..πολύτιμο και το ακριβότερο το δώρο...
Χρόνια καλά...χρόνια δημιουργικά..Χρόνια σου Πολλά Ηλιάνα μου .. καμάρι της καρδιάς μου !!!

Η μάνα σου - Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

Και με τούτο το  γλυκό νανούρισμα της Σμύρνης..φερμένο από τα παλιά και από πολύ μακριά.. ένα από τα ωραιότερα και αυθεντικά  νανουρίσματα ...που η αγαπημένη και αλησμόνητη προγιαγιά σου Σοφία.. νανούριζε τα αδέλφια μου κι εμένα σαν είμαστε μικρά...μ' αυτό κορούλα μου όμορφη και μαργαριταρένια..με τούτο το νανούρισμα...νοερά κάθε βραδιά...η μάνα σου...η καθεμιά η μάνα...έτσι σε σιγοτραγουδά..με λόγια γνώριμα ...αληθινά και τρυφερά...εσένα να σε συντροφεύουνε...κι ας είσαι πια μεγάλη...τι.. για τη μάνα η κόρη της...πάντα μικρούλα μένει...Θα σου το τραγουδάω πάντα εγώ...και άκου το τραγούδι μου αυτό ..ετούτο το νανούρισμα...με την γλυκειά και τρυφερή ...σαν γάργαρο νερό της Σαββίνας της Γιαννάτου...
Νάνι και νάνι κόρη μου...και μέσα στους μπαχτσέδες...και άνθια όλο να κόβεις στον ύπνο σου και μέσα στη ζωή...αγκάθια να μη σε βρίσκουν...


                   Σαβίνα Γιαννάτου - Νανούρισμα Σμύρνης 

...................................................................................

9 Μαΐου 2016

Μεγαλώσαμε ...μα δε ''σβήσαμε''...της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μεγαλώσαμε ναι...μα δεν σβήσαμε...μεστώσαμε..οι έρωτες γίναν αγάπες...οι αγκαλιές και τα φιλιά βλέμματα...βλέμματα πλημμυρισμένα από παλιούς ..περασμένους..μα όχι ξεχασμένους έρωτες..  έρωτες βιωμένους.. και ζεστές αγκαλιές...Φιλιά που ακόμα άφήνουν τη γεύση τους στα χείλη μας...Έτσι να μεγαλώνεις είναι το ζητούμενο...καθώς θα γεύεσαι στην ώρα του το κάθε τι...να μην το προσπερνάς...πάντα ανοιχτές να μένουνε οι κεραίες της ψυχής σου...

Κανένα γιατρικό για την καρδιά δεν μπόρεσε ποτέ ζωντανή να την κρατήσει..όσο το γιατρικό και το άγγιγμα ψυχής του ανθρώπου μας...αυτού που πέρασε και χάϊδεψε τα φύλλα της καρδιάς μας...Όχι δεν είναι αυτό παρηγοριά  για ''τους'' ..που πέρασαν τα χρόνια τους...είναι δύναμη...είναι αποσκευή...μια γεμάτη ''βαλίτσα'' εμπειριών και τρυφερότητας και δύναμης ,που τις κρύες κι άδειες νύχτες στο σκοτάδι.. μας φωτίζουν...Τι τυχερός ό ...που οσμίστηκε κάθε φορά το ερχόμενο το ''άγγιγμα ψυχής'' και επλησίασε και δεν εδίστασε νάναι ''παρών'' εκεί να του το δώσουν...Χαμογέλα και μη φοβάσαι.. πάλι και πάλι στη ζωή...κι ας εμεγάλωσες ...μα δεν έσβησες...και ορθός ..μεστός και πιο ''όμορφος'' ξέρεις να ακούς...να γεύεσαι και τα βλέμματα σε φιλιά και αγκαλιές ζεστές και χάδια να τα μετατρέπεις..Είναι ''βαθύ '' και όμορφο που εμεγάλωσες...κι ας βλέπεις τα σκαλιά τα ανηφορικά.. με ένα άλλο μάτι...

Σας τα λέω απλά...από καρδιάς τα λόγια μου βγαλμένα..έτσι.. για να μη νομίζετε και  πως εμείς οι ''γεροντότεροι'' τα γένια μας μονάχοι μας ''βλογάμε''..  εμείς οι ''μεγαλύτεροι''..ένα μονάχα ..ετούτο εγώ θα σας θυμίσω, θα σας πω πως...ό άνθρωπος μεστώνει ...μεγαλώνει...μα η ''φλόγα'' μέσα του...μπορεί να μοιάζει τώρα πιο θαμπή...μα δεν έσβησε...δεν σβήνει...είναι σαν το καντήλι της γιαγιάς...που τις νύχτες το σκοτάδι το χαράζει...και ρίχνει δέσμες φωτεινές...και γλυκές και απλές...ροδόχροες  που μοιάζουν..Κι ένα θα σας θυμίσω...θα σας πω...πως ο Μπαχ και πριν την ηλικία των 38 ήταν απλώς ένας 
 ταλαντούχος οργανοπαίκτης της εκκλησιάς και δάσκαλος της μουσικής. Έπρεπε να φτάσει στη μέση ηλικία για να αρχίσει να δημιουργεί  τις μεγάλες του συνθέσεις. 

Βεβαίως και είναι λογικό και όλοι αγωνιούμε και φευγαλέα συχνά έρχεται και ξανάρχεται η σκέψη μες στο νου μας...μόλις διαβούμε το ήμισυ του προσδόκιμου του χρόνου της  ζωής μας...αν θα προλάβουμε...αν θα τα καταφέρουμε να ''αγκαλιάσουμε'' τους στόχους που εθέσαμε στην πιο μικρή..την  νεανική μας ηλικία...Μα όμως αυτή είναι και η ομορφιά...το ταξίδι που μας περιέγραψε τόσο ποιητικά ...ο αλησμόνητος  Καβάφης...και η Ιθάκη μας .. μας περιμένει και μας βρίσκει πάντα  εκεί μεστούς.. και δημιουργικότερους και πάντα πιο  σοφούς ...και πιο δημιουργικούς αληθινά ...ουσιαστικά ζώντες...αληθινά.. ρουφώντας  τους άπειρους χυμούς ετούτης της ζωής...
 Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................. 

                    Η σωτηρία της ψυχής - Άλκηστις Πρωτοψάλτη.
..............................................................................................................

Η πασχαλιά - Νίκος Μυλόπουλος.


Είδα στον ύπνο μου μια πασχαλιά.
Μπλεχτήκανε τα άνθη της
Απρόσμενα στις σάρκες μου
Τρυφερά με χάιδευε τ' άρωμά της
Σιγά-σιγά άρχισα να φιλώ
Τα νοτισμένα χείλη της.
Την ήθελα τόσο πολύ.
Ώσπου ξύπνησα απ' τα απόνερα
Που κατέβαζε ο δρόμος.
Καθώς ανάπνευσα μου φάνηκε
Πως μύρισα ξανά το άρωμά της.
Άρχισα πάλι να την ψάχνω.

 
Τότε, πρόσεξα ένα πουλί με μάσκα
Να κρατάει στο ράμφος του
Ένα κλωνάρι πασχαλιάς.
Τρέμοντας πλησίασα
Και του 'βγαλα τη μάσκα.

 
Είδα πως ήσουν το πουλί
Και πως στο στόμα σου
Κράταγες τη ζωή μου.
Ταράχτηκα. Κοιμήθηκα.
Είδα στον ύπνο μου μια πασχαλιά...

 
Από τη συλλογή Παράκτιος πια ο έρωτας (2002)

Πηγή   http://greek-translation-wings.blogspot.gr
.............................................................................................................


                                        Σερενάτα - ( Νάνα Μούσχουρη )
..............................................................................................................





Ο Νίκος Μυλόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1951. Σπούδασε ιατρική και ειδικεύτηκε στην οφθαλμολογία. Είναι διδάκτορας ιατρικής του ΑΠΘ. Στην ποίηση εμφανίστηκε εκδίδοντας την πρώτη του συλλογή το 2002. με τίτλο "Παράκτιος πια ο έρωτας" (εκδ. Πλέθρον). Ακολούθησαν οι συλλογές: "Δυο παράθυρα με κιμωλία" (εκδ. Μεταίχμιο, 2005), "Οι εραστές πάντα σιωπούν" (εκδ. Μεταίχμιο, 2007), "Ξημερώνει στο γέλιο σου" (Εκδόσεις των Φίλων, 2011), "Όνειρα σε συνέχειες" (εκδ. Σαιξπηρικόν, 2012).
............................................................................................................ 






 Tο άρωμα της πασχαλιάς θεωρείται  "μαγικό" στην Κέλτικη παράδοση. Tο άρωμα θεωρείται ότι μεταφέρει τους ανθρώπους στο κόσμο των παραμυθιών και στον υπερφυσικό κόσμο.
Σε πολλές κουλτούρες η πασχαλιά συμβολίζει την αγάπη . 

Στην Ελλάδα, τον Λίβανο και την Κύπρο ή πασχαλιά έχει συνδεθεί στενά με το Πάσχα γιατί είναι η εποχή που ανθίζει.


<<Θεέ μου πρωτομάστορα, μέσα στις πασχαλιές και εσύ. Θεέ μου πρωτομάστορα , μύρισες την ανάσταση.>>

Οδυσσέας Ελύτης
.............................................................................................................. 

6 Μαΐου 2016

Νίκος Γκάτσος - ''Αμοργός''.




Τί νὰ μοῦ κάμει ἡ σταλαγματιὰ ποὺ λάμπει στὸ μέτωπό σου; Τὸ ξέρω πάνω στὰ χείλια σου ἔγραψε ὁ κεραυνὸς τ᾿ ὄνομά του. Τὸ ξέρω μέσα στὰ μάτια σου ἔχτισε ἕνας ἀητὸς τὴ φωλιά του. Μὰ ἐδῶ στὴν ὄχτη τὴν ὑγρὴ μόνο ἕνας δρόμος ὑπάρχει..

  Μόνο ἕνας δρόμος ἀπατηλὸς καὶ πρέπει νὰ τὸν περάσεις.  Πρέπει στὸ αἷμα νὰ βουτηχτεῖς πρὶν ὁ καιρὸς σὲ προφτάσει Καὶ νὰ διαβεῖς ἀντίπερα νὰ ξαναβρεῖς τοὺς συντρόφους σου Ἄνθη πουλιὰ ἐλάφια.. 

Νὰ βρεῖς μίαν ἄλλη θάλασσα μίαν ἄλλη ἁπαλοσύνη. Νὰ πιάσεις ἀπὸ τὰ λουριὰ τοῦ Ἀχιλλέα τ᾿ ἄλογα Ἀντὶ νὰ κάθεσαι βουβὴ τὸν ποταμὸ νὰ μαλώνεις. Τὸν ποταμὸ νὰ λιθοβολεῖς ὅπως ἡ μάνα τοῦ Κίτσου.  

Γιατί κι ἐσὺ θά ῾χεις χαθεῖ κι ἡ ὀμορφιά σου θά ῾χει γεράσει.
  Μέσα στοὺς κλώνους μιᾶς λυγαριᾶς βλέπω τὸ παιδικό σου πουκάμισο νὰ στεγνώνει.. 

Πάρ᾿ το σημαία τῆς ζωῆς νὰ σαβανώσεις τὸ θάνατο. Κι ἂς μὴ λυγίσει ἡ καρδιά σου.
  Κι ἂς μὴν κυλήσει τὸ δάκρυ σου πάνω στὴν ἀδυσώπητη τούτη γῆ.. 

Ὅπως ἐκύλησε μιὰ φορὰ στὴν παγωμένη ἐρημιὰ τὸ δάκρυ τοῦ πιγκουίνου. Δὲν ὠφελεῖ τὸ παράπονο.  
Ἴδια παντοῦ θά ῾ναι ἡ ζωὴ μὲ τὸ σουραύλι τῶν φιδιῶν στὴ χώρα τῶν φαντασμάτων. Μὲ τὸ τραγούδι τῶν ληστῶν στὰ δάση τῶν ἀρωμάτων.. 

Μὲ τὸ μαχαίρι ἑνὸς καημοῦ στὰ μάγουλα τῆς ἐλπίδας. Μὲ τὸ μαράζι μιᾶς ἄνοιξης στὰ φυλλοκάρδια τοῦ γκιώνη. 
  Φτάνει ἕνα ἀλέτρι νὰ βρεθεῖ κι ἕνα δρεπάνι κοφτερὸ σ᾿ ἕνα χαρούμενο χέρι..

  Φτάνει ν᾿ ἀνθίσει μόνο.  
Λίγο στάρι γιὰ τὶς γιορτὲς λίγο κρασὶ γιὰ τὴ θύμηση λίγο νερὸ γιὰ τὴ σκόνη...\
.............................................................................................................



Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ ἥλιος δὲν ἀνατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε νὰ κοροϊδέψουν τ᾿ ἄστρα
Μόνο φυτρώνουν ἄλογα στὶς μυρμηγκοφωλιὲς
Καὶ νυχτερίδες τρῶν πουλιὰ καὶ κατουρᾶνε σπέρμα.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ δὲ βασιλεύει ἡ νύχτα
Μόνο ξερνᾶν οἱ φυλλωσιὲς ἕνα ποτάμι δάκρυα
Ὅταν περνάει ὁ διάβολος νὰ καβαλήσει τὰ σκυλιὰ
Καὶ τὰ κοράκια κολυμπᾶν σ᾿ ἕνα πηγάδι μ᾿ αἷμα.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ τὸ μάτι ἔχει στερέψει
Ἔχει παγώσει τὸ μυαλὸ κι ἔχει ἡ καρδιὰ πετρώσει
Κρέμονται σάρκες βατραχιῶν στὰ δόντια τῆς ἀράχνης
Σκούζουν ἀκρίδες νηστικὲς σὲ βρυκολάκων πόδια.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ βγαίνει χορτάρι μαῦρο
Μόνο ἕνα βράδυ τοῦ Μαγιοῦ πέρασε ἕνας ἀγέρας
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι
Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος
N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.

Μὰ εἶταν ἀγέρας κι ἔφυγε κορυδαλλὸς κι ἐχάθη
Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

............................................................................................................

 Πόσο πολὺ σὲ ἀγάπησα ἐγὼ μονάχα τὸ ξέρω Ἐγὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς πούλιας Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους κάμπους Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ τὸ κομένο τριφύλλι Μαύρη μεγάλη θάλασσα μὲ τόσα βότσαλα τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια στὰ μαλλιά σου.
 
Ἕνα καράβι μπαίνει στὸ γιαλὸ ἕνα μαγγανοπήγαδο σκουριασμένο βογγάει
Μιὰ τούφα γαλανὸς καπνὸς μὲς στὸ τριανταφυλλὶ τοῦ ὁρίζοντα
Ἴδιος μὲ τὴ φτερούγα τοῦ γερανοῦ ποὺ σπαράζει
Στρατιὲς χελιδονιῶν περιμένουνε νὰ ποῦν στοὺς ἀντρειωμένους τὸ καλωσόρισες
Μπράτσα σηκώνουνται γυμνὰ μὲ χαραγμένες ἄγκυρες στὴ μασχάλη 

 
Μπερδεύουνται κραυγὲς παιδιῶν μὲ τὸ κελάδημα τοῦ πουνέντε
Μέλισσες μπαινοβγαίνουνε μὲς στὰ ρουθούνια τῶν ἀγελάδων
Μαντήλια καλαματιανὰ κυματίζουνε
Καὶ μία καμπάνα μακρινὴ βάφει τὸν οὐρανὸ μὲ λουλάκι
Σὰν τὴ φωνὴ κάποιου σήμαντρου ποὺ ταξιδεύει μέσα στ᾿ ἀστέρια
Τόσους αἰῶνες φευγάτο
Ἀπὸ τῶν Γότθων τὴν ψυχὴ κι ἀπὸ τοὺς τρούλλους τῆς Βαλτιμόρης
Κι ἀπ᾿ τὴ χαμένη Ἁγια-Σοφιὰ τὸ μέγα μοναστήρι.

Μὰ πάνω στ᾿ ἀψηλὰ βουνὰ ποιοὶ νά ῾ναι αὐτοὶ ποὺ κοιτᾶνε
Μὲ τὴν ἀκύμαντη ματιὰ καὶ τὸ γαλήνιο πρόσωπο;
Ποιᾶς πυρκαγιᾶς νά ῾ναι ἀντίλαλος αὐτὸς ὁ κουρνιαχτὸς στὸν ἀγέρα; 

Μήνα ὁ Καλύβας πολεμάει μήνα ὁ Λεβεντογιάννης;
Μήπως ἀμάχη ἐπιάσανεν οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Μανιάτες;
Οὐδ᾿ ὁ Καλύβας πολεμάει κι οὐδ᾿ ὁ Λεβεντογιάννης
Οὔτε κι ἀμάχη ἐπιάσανεν οἱ Γερμανοὶ μὲ τοὺς Μανιάτες.
Πύργοι φυλᾶνε σιωπηλοὶ μία στοιχειωμένη πριγκίπισσα
Κορφὲς κυπαρισσιῶν συντροφεύουνε μία πεθαμένη ἀνεμώνη
Τσοπαναρέοι ἀτάραχοι μ᾿ ἕνα καλάμι φλαμουριᾶς λένε τὸ πρωινό τους τραγούδι 

 
Ἕνας ἀνόητος κυνηγὸς ρίχνει μία ντουφεκιὰ στὰ τρυγόνια
Κι ἕνας παλιὸς ἀνεμόμυλος λησμονημένος ἀπ᾿ ὅλους
Μὲ μία βελόνα δελφινιοῦ ράβει τὰ σάπια του πανιὰ μοναχός του
Καὶ κατεβαίνει ἀπ᾿ τὶς πλαγιὲς μὲ τὸν καράγιαλη πρίμα
Ὅπως κατέβαινε ὁ Ἄδωνις στὰ μονοπάτια τοῦ Χελμοῦ νὰ πεῖ μία καλησπέρα τῆς Γκόλφως.


  Πηγή http://users.uoa.gr/~nektar/arts/poet
.............................................................................................................

      Τι να μου κάμει η σταλαγματιά - Φλέρυ Νταντωνάκη
                Στίχοι:Νίκος Γκάτσος. Μουσική:Μάνος Χατζιδάκις.
..............................................................................................................


 Ο Νίκος Γκάτσος(γεννημένος το 1911 στην Ασέα Αρκαδίας) ήταν ήδη απο τα μέσα της δεκαετίας του '30 γνωστός στους φιλολογικούς κύκλους των Αθηνών, συμμετέχοντας στα λογοτεχνικά καφενεία της εποχής.
Εκεί έγινε κοινωνός του ρεύματος του υπερρεαλισμού και μέλος της συντροφιάς των κυριοτέρων εν Ελλάδι εκπροσώπων του.

 Εκεί έγινε κοινωνός του ρεύματος του υπερρεαλισμού και μέλος της συντροφιάς των κυριοτέρων εν Ελλάδι εκπροσώπων του.

Η συναναστροφή αυτή θα οδηγήσει στο κορυφαίο ποιητικό του έργο, την «Αμοργό», το οποίο - σύμφωνα με μαρτυρίες - γράφτηκε «τυχαία εν μια νυκτί».
Η συγγραφή άρχισε ένα βράδυ στο σπίτι του Γκάτσου, παρουσία του Οδυσσέα Ελύτη, σαν ένα «παιχνίδι υπερρεαλιστικής μίμησης» για να εξελιχθεί σε ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του σύγχρονου ελληνικού υπερρεαλισμού.

Η ποιητική αυτή σύνθεση κυκλοφόρησε το 1943 σε 308 αντίτυπα, ως σήμερα όμως έχει ξεπεράσει τις 40.000 αντίτυπα σε πωλήσεις.

Η «Αμοργός» γνώρισε αρχικά την επιφύλαξη - ακόμη και τη χλεύη - των κριτικών. Ο κριτικός Μ. Ροδάς τη χαρακτήρισε «Αρλουμπολογία». «Εάν ο κ. Γκάτσος είναι φαρσέρ, τότε ασφαλώς η "Αμοργός" τού προσφέρει μίαν απόλαυση με τα ρουθούνια των αγελάδων» έγραφε σε κριτική του, παραφράζοντας στίχο της «Αμοργού».
Ο Α. Σπυρής, στα «Φιλολογικά Χρονικά», χαρακτήρισε το ποίημα «προδιαγεγραμμένο σχέδιο, σα να ήθελε ο ποιητής να εκθέσει τον εαυτό του στη χλεύη του κόσμου».

Το λάθος των περισσοτέρων από τους κριτικούς εκείνης της περιόδου είναι ότι προσπάθησαν να εξηγήσουν λογικά την «Αμοργό», να ερμηνεύσουν λέξη προς λέξη ένα γνήσιο υπερρεαλιστικό κείμενο, να αναγνώσουν μία νέα γλώσσα με τρόπο παλαιό. 

 
Τη δεκαετία που ακολούθησε, η «Αμοργός» πήρε τη θέση που της έπρεπε στη συνείδηση των κριτικών αλλά και του αναγνωστικού κοινού, έτσι ώστε ο Ν. Γκάτσος να θεωρείται ήδη καταξιωμένος ποιητής, αν και είχε ένα μόνο ποιητικό έργο στο ενεργητικό του.
Το γεγονός ότι ο Γκάτσος έγραψε την «Αμοργό» σε ηλικία μόλις 32 ετών δημιουργούσε την αίσθηση ότι δεν επρόκειτο παρά για την αφετηρία ενός μακρού ποιητικού δρόμου. 

 
Εν τούτοις εκείνος σιώπησε, δεν εξέδωσε ξανά ποιητική συλλογή και στράφηκε - από τις αρχές του '50 και μετά - στο τραγούδι.

Αυτή η αλλαγή πλεύσης συνιστά ως σήμερα τη λεγόμενη «μυθολογία ή μυστήριο του Ν. Γκάτσου», όπως την αποκαλούν οι μελετητές του έργου του. 


Ο ίδιος δεν απάντησε ποτέ στο ερώτημα «γιατί εγκατέλειψε την ποίηση», όπως δεν εμφανίστηκε ποτέ και στην τηλεόραση για να πει έστω και μία κουβέντα. 

 
Πηγή http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=142671

.............................................................................................................

Να μην ξεχνάς να αγαπάς..

                                Να μην ξεχνάς να αγαπάς..

Έδωσες έναν όρκο ..να υπηρετείς το παιδί...να του ανοίγεις δρόμους ..ορίζοντες...παράθυρα στον κόσμο...να γεμίζεις την ψυχή του πεταλούδες...πεταλούδες πολύχρωμες...αγάπης ..γνώσης...μάθησης...και μέσα απ' αυτό να γίνεσαι κι εσύ καλύτερος...να προχωράς...να βαφτίζεσαι ''δάσκαλος'''..τι όμορφη ...τι γοητευτική...τι συναρπαστική λέξη...τι σπουδαία έννοια...Να κρέμονται από τα χείλη σου οι μαθητές σου...κι εσύ εκεί ακούραστος ταξιδευτής ...μες στις σελίδες να τους τριγυρνάς...τη βάρκα σου ποτέ να μην φοβάσαι να μπατάρεις...

Να τολμάς...να σκέφτεσαι να βρίσκεις ...να εφευρίσκεις να δημιουργείς...και πάντα ένας νάναι ο στόχος : το παιδί...ο άνθρωπος...Και ναι...και σήμερα που όλα γύρω σου ακόμα καταρρέουν...και κρίση τα μαστίζει οικονομική μα και κρίση η χειρότερη.. των αξιών...εσύ καλείσαι ορθός να σταθείς...γιατί δηλώνεις δάσκαλος...κι ας έχεις την ανάγκη επιβίωσης κι εσύ τρανή ,όπως ακριβώς και οι άλλοι...Πρέπει να κάνεις την υπέρβαση...στο ύψος να σταθείς των περιστάσεων...δημιουργός να γίνεις και εφευρέτης και ταξιδευτής ψυχών...ψυχών μικρών παιδιών...και αυριανών ''σπουδαίων πολιτών''..

Και είναι δύσκολο μες στη ζωή, το ξέρεις πια πολύ καλά...πως όλοι οι άνθρωποι δεν έχουνε τις ίδιες ευκαιρίες..Είναι που μερικούς η φύση τους αδίκησε και γεννηθήκανε με ένα νου, που με άλλο τρόπο τις εικόνες, τα γεγονότα και τα πράγματα να τα καταλαβαίνουν..πολλές φορές και να μιλήσουν και να εκφραστούν αδυνατούν...άλλοι τους λένε '''καθυστερημένους'''τους ανθρώπους αυτούς και τα παιδιά...μα εγώ τους λέω διαφορετικούς..που εγεννήθηκαν κι αυτοί...και τη ζωή θα πρέπει να γευθούν και να απολαύσουν...με όποιο τρόπο κι αν την κατανοούν..Είναι ψυχές ολοζώντανες κι αυτές σαν τις δικές μας...που την τύχη μας τη δώρισε ο Πλάστης μας, να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή ποικιλοτρόπως..Σαν όμως ταχθείς ''δάσκαλος''πρέπει να σκύψεις επάνω στις άτυχες αυτές ''ψυχές''...

Είναι δύσκολο πολύ σε σένα δάσκαλε καθημερινά να κάνεις κατάθεση ψυχής...το ξέρω αυτό πολύ καλά, καθώς εβρέθηκα στην τάξη την αλλιώτικη, με την Ειδική Αγωγή ,που επιβάλλονταν να εφαρμόσω...Μα αυτή είναι και η πρόκληση θαρρώ, τα δύσκολα να προσπαθείς να τα πετύχεις και τα χαμόγελα σε τούτες τις ψυχές ,εσύ να τα φυτέψεις..Αυτό έκανε και ο εξαίρετος  συνάδελφος..ο εκλεκτός και λαμπρός ετούτος νέος..ο Στέργιος ο Πάριζας..όχι δεν τόβαλε στα πόδια από τη χώρα του...έμεινε και παλεύει.με τα ψίχουλα που του δώσανε σαν αναπληρωτή διδάσκαλο...και εφαντάστηκε και εδημιούργησε...και ετόλμησε με τις μουσικές του γνώσεις ..το μαθητή του να τον κάνει να μιλήσει...Αξιοθαύμαστο το παληκάρι αυτό.
Μην ψαλιδίζεις το όνειρο !!!
Εύγε και πάλι Εύγε !!!
Σοφία Θεοδοσιάδη
............................................................................................................ 
Πρακολουθείστε και το παρακάτω βίντεο..πατώντας στο λινκ.θα σας μιλήσει ο ίδιος..ο εξαίρετος αυτός - λαμπρός νέος !!!

 https://www.youtube.com/watch?v=jc6uHRxt2J8&sns=em
............................................................................................................. 

Κι όταν κάτω απ’ τη φωτογραφία, οι φίλοι του έγραψαν όμορφα λόγια, ο ίδιος δεν τα θεώρησε καθόλου δεδομένα:

«Δεν έχω λόγια… Όλα αυτά τα σχόλια μας συγκίνησαν τόσο πολύ. Ήθελα μέσα απ αυτή την φωτογραφία να δείξω σε όλους μου τους φίλους το καμάρι μου. Τον Μιχάλη, ο οποίος σχεδόν πάντα φοράει αυτό το αξεπέραστο χαμόγελο. Χωρίς να το ξέρει καν ο ίδιος, κάθε μέρα με διδάσκει πιο πολλά από όσα του διδάσκω εγώ. Για αυτό είμαι λοιπόν τυχερός.»
               Στέργιος Πάριζας - Δάσκαλος
............................................................................................................

5 Μαΐου 2016

Το κοριτσάκι με τις κοτσίδες μέσα μου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.


Αχ !! αυτό το μικρό κορίτσι μέσα μου...αχ! μια τόσο δα μικρούλα κι έμαθε από τόση δα ...το μάτι να μου κλείνει...Ατίθαση και πονηρούλα και γλυκειά...όλο ζητούσε και ζητούσε...μέσα στην σκανταλιά και στα πειράγματα του νου.. ήτανε το μυαλό της...Η μάνα μου με μάλωνε...να μην το σκάω μούλεγε μαζί με τα αγόρια...και στα ποτάμια του χωριού...στα βάτα εκεί που ήτανε κρυμμένα τα βατράχια να μην κλωθοφέρνω...και βόλτες να μην κόβω στις ρεματιές ...στις λάσπες να μη σέρνομαι...κορίτσι πράμα εγώ...μα έκανα πως δεν άκουγα.. κάθε φορά που μου το θύμιζε...

Γιατί εγώ τα αγόρια από μικρή δεν τα φοβόμουνα...ήταν η πιο όμορφη και η πιο καλή μου η παρέα...γιατί αυτά τολμάγαν περισσότερο...τη φύση και τους θησαυρούς των ποταμιών ...των πλατανιών με τα χρυσά τα φύλλα τους τα κατακόκκινα που εικόνες μας γεννούσαν...εκεί ετρέχαμε ολημερίς...παρέα με το κουαξ-κουαξ των βατραχιών...τις λυρικές τις μελωδιές των αηδονιών..''συμφωνική ορχήστρα ''αυτή μοναδική...ξεχωριστή...τα πρωινά μου τα περνούσα...κι έτρεχα πάντα να τη συναντώ ....

Μου άρεσε πολύ που ''αγοροκόριτσο '''με λέγανε...κι ούτε που με 'νοιαζε...κι ούτε που ελυπόμουν για τους χαραχτηρισμούς ...που ενόμιζαν οι γύρω μου ανοήτως και αναχρονιστικώς..πως την τρυφερότητα του κοριτσιού ..που έπρεπε ταμπέλα να την κουβαλώ...αυτά τα λόγια τους ,μου την εκλέβαν...μου την αφαιρούσαν..γιατί ο Λάκης ...το πιο όμορφο και ήσυχο αγόρι του χωριού...που τρελλοκοτσιδού με φώναζε...με' κανε με τα ραβασάκια του ...βασίλισσα να νιώθω...

Μην τις ξεπλέξεις μούλεγε τις κόκκινες κοτσίδες σου...μ' αρέσουν μου μοσχοβολούν.. που ο αγέρας τις χτυπά και στο πρόσωπό μου ανεμίζουν...Ήταν αγόρι και ελέγανε πως είναι άγριοι πολύ οι άντρες και τ' αγόρια...μα εγώ ποτέ μου δεν τους πίστεψα και εκατάλαβα '''ψυχούλες'' ήταν σαν κι εμάς και όχι  σαν όλες βέβαια κι ας λέγονται γυναίκες...τάχαμου πως είναι τρυφερές...εγώ τα παραμύθια αυτά ποτέ μου δεν τα ''μάσησα''...

Γιατί ''σκυλίτσα'' κακιωμένη εσύ σαν γεννηθείς...ψάχνεις να ρίξεις την αγριεμένη σου ψυχή...επάνω εις τα αγόρια... Πάλι κι απόψε εκεί ξανά περιπλανήθηκα...στο εκκλησάκι το μικρό του όμορφου χωριού μου..Μορφές και πρόσωπα που κράτησε εκείνο το μικρό παιδί μες στην ψυχή...να ξαναδώ προσπάθησα...τις λέξεις τους και τις μορφές να συγκρατήσω...Δε θέλω να τις χάσω τις εικόνες του ''μικρού'' μου του παιδιού...εκείνου που κατοίκησε απλά και σταθερά...βαθιά μες στην καρδιά μου...εκείνο που μου υποσχέθηκε,πως θα τα καταφέρω στη ζωή...πως θα γνωρίσω και θα αγαπήσω τους ανθρώπους...

Πόσα πράγματα δεν έμαθα από την παιδική αυτή.. την ελεύθερη μες στο χωριό ... την παιδική μου ηλικία..μαθήματα άπειρα τάχα εγώ δεν πήρα!!!...καθώς εχοροπήδαγα στους κάμπους της πατρίδας μου ανέμελη...μικρό κορίτσι εγώ...Μεγάλωσα ...τα χρόνια κύλησαν γοργά...τις έκοψα τις κοτσίδες μου...μοντέρνα για να γίνω...μα το κοριτσάκι εκείνο το παλιομοδίτικο δεν 'επαψε ποτέ.. το μάτι να μου κλείνει...Όχι δεν είμαι ουτοπική και υπερφίαλη που το ''παιδάκι '' αυτό.. προσπαθώ να το κρατήσω ακόμα  ζωντανό...Μ' αρέσει κάθε που συνθλίβομαι...εκεί στους πίνακες που εζωγράφισα μικρή μέσα στο νου μου...εκεί ξανά ..στην κολυμβήθρα να βουτώ...και με καινούριες τις κηρομπογιές που φύλαξα...άλλους καινούργιους πίνακες..απ' την αρχή να ζωγραφίζω...

 Το κοριτσάκι με τις κοτσίδες μέσα μου.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Άλκηστις Πρωτοψάλτη - ΜΩΡΟ
      

 

Στίχοι

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολόνια μου



Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ’ την ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ’ το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ’ τη μύτη μου

Χρόνια μ’ αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά

Ένα μωρό μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ’ αγαπάς
καιρό καιρό δώσ’ μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ’ ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ
     Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
.................................................................................................................................................................

Τοξικοί..θυμωμένοι..ασυγκρότητοι άνθρωποι - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.



Φωνή για τη φωνή...θυμός για το θυμό...διαπίστωση για τη διαπίστωση και ουσία μηδενική.Άνθρωποι ασυγκρότητοι...χωρίς ιδέες,χωρίς προτάσεις ,από τα πιο απλά και καθημερινά,μέχρι τα μεγαλύτερα ,τα δύσκολα και τα καθοριστικά.Κραυγές άναρθρες..εντεύθεν και εκείθεν σκορπισμένες καθημερινά...''μαγκιές'' φτηνές του ποδαριού,νταηλίκια ανούσια της μιας μόνο δεκάρας.Στηριγμένοι και βασισμένοι αποκλειστικά στο θυμό και στο  θυμικό τους μοναχά..έμπλεοι παθών ,μικρότητας ,ζηλοφθονίας, ''αρπαχτικά'' της λάμψης αλλονών...''τοξικοί άνθρωποι''.

Δεν σου προσθέτουν ...σου αφαιρούν..αν τους το επιτρέψεις αφελώς ,στη σκέψη σου να μπούν και να θρονιάσουν ,ανοήτως και από πανικό ή και από πλάνη εσύ βεβαίως..Τρέχουν ξοπίσω σου,κρυμμένοι και σκεπασμένοι με το μανδύα καλά κουκουλωμένοι ..της ''φιλίας''..λυκοφιλίας ήθελα να πω...με απώτερο σκοπό το ''ίδιον το όφελος''.Ανούσιοι με άδεια τη φαρέτρα τους...αγωνιούν επιφανειακά..ανοργάνωτοι...ασυγκρότητοι μέσα τους και έξω...στο άγγιγμα των αληθινών προβλημάτων...ανίκανοι να κοινωνήσουν της δικής τους ''της μετάλλαξης''.Χαμένοι πάντοτε στη δική τους..τη ''μικρή'' προσωπική ανελευθερία σκορπούν το μαύρο τους μελάνι ωσάν ''σουπιές''για να θολώσουν τα νερά.Μα το μελάνι πάντα απορροφάται ''και διαλύεται από τις θάλασσες και πάντα οι θάλασσες οι ανοιχτές γαλάζιες παραμένουν.
Από μικρό παιδί μαθαίνεις πρώτα απ' όλα πως να λύνεις και να δένεις τα κορδόνια σου μονάχος σου ..και δεν κλαψουρίζεις συνεχώς,γιατί σου αγοράσανε παπούτσια με κορδόνια.

Μιλούν επί παντός επιστητού...είναι όλοι τους πολύ τρανά ''πολιτικά κεφάλια''...Ούτε που άκουσαν θαρρείς ποτέ.. πως η καθημερινότητα παράγει την πολιτική και η άποψη και οι προτάσεις,οι λύσεις ,οι επιλογές και οι επιλογές των διοικούντων σου ...οι επιλογές στα πρόσωπα που δίνεις το τιμόνι...Όλα τα άλλα είναι λόγια της πεντάρας εκ του περισσού και ασύστολα τριγύρω μας σκορπούν αέρια τοξικά...και είμαι σχεδόν και βέβαιη πως ο ''ξερολισμός '''τους οδηγεί...και όφελος προσωπικό πως επιδιώκουν για να έχουν...άνθρωποι ''τοξικοί''  και επειγόντως από εσέ '''αποφευκταίοι !!!
 Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................
.
      Χρόνια σαν τριαντάφυλλα - Μάνος Ελευθερίου- Κραουνάκης.
.............................................................................................................