Το κοριτσάκι με τις κοτσίδες μέσα μου.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αχ !! αυτό το μικρό κορίτσι μέσα μου...αχ! μια τόσο δα μικρούλα κι έμαθε από τόση δα ...το μάτι να μου κλείνει...Ατίθαση και πονηρούλα και γλυκειά...όλο ζητούσε και ζητούσε...μέσα στην σκανταλιά και στα πειράγματα του νου.. ήτανε το μυαλό της...Η μάνα μου με μάλωνε...να μην το σκάω μούλεγε μαζί με τα αγόρια...και στα ποτάμια του χωριού...στα βάτα εκεί που ήτανε κρυμμένα τα βατράχια να μην κλωθοφέρνω...και βόλτες να μην κόβω στις ρεματιές ...στις λάσπες να μη σέρνομαι...κορίτσι πράμα εγώ...μα έκανα πως δεν άκουγα.. κάθε φορά που μου το θύμιζε...

Γιατί εγώ τα αγόρια από μικρή δεν τα φοβόμουνα...ήταν η πιο όμορφη και η πιο καλή μου η παρέα...γιατί αυτά τολμάγαν περισσότερο...τη φύση και τους θησαυρούς των ποταμιών ...των πλατανιών με τα χρυσά τα φύλλα τους τα κατακόκκινα που εικόνες μας γεννούσαν...εκεί ετρέχαμε ολημερίς...παρέα με το κουαξ-κουαξ των βατραχιών...τις λυρικές τις μελωδιές των αηδονιών..''συμφωνική ορχήστρα ''αυτή μοναδική...ξεχωριστή...τα πρωινά μου τα περνούσα...κι έτρεχα πάντα να τη συναντώ ....

Μου άρεσε πολύ που ''αγοροκόριτσο '''με λέγανε...κι ούτε που με 'νοιαζε...κι ούτε που ελυπόμουν για τους χαραχτηρισμούς ...που ενόμιζαν οι γύρω μου ανοήτως και αναχρονιστικώς..πως την τρυφερότητα του κοριτσιού ..που έπρεπε ταμπέλα να την κουβαλώ...αυτά τα λόγια τους ,μου την εκλέβαν...μου την αφαιρούσαν..γιατί ο Λάκης ...το πιο όμορφο και ήσυχο αγόρι του χωριού...που τρελλοκοτσιδού με φώναζε...με' κανε με τα ραβασάκια του ...βασίλισσα να νιώθω...

Μην τις ξεπλέξεις μούλεγε τις κόκκινες κοτσίδες σου...μ' αρέσουν μου μοσχοβολούν.. που ο αγέρας τις χτυπά και στο πρόσωπό μου ανεμίζουν...Ήταν αγόρι και ελέγανε πως είναι άγριοι πολύ οι άντρες και τ' αγόρια...μα εγώ ποτέ μου δεν τους πίστεψα και εκατάλαβα '''ψυχούλες'' ήταν σαν κι εμάς και όχι  σαν όλες βέβαια κι ας λέγονται γυναίκες...τάχαμου πως είναι τρυφερές...εγώ τα παραμύθια αυτά ποτέ μου δεν τα ''μάσησα''...

Γιατί ''σκυλίτσα'' κακιωμένη εσύ σαν γεννηθείς...ψάχνεις να ρίξεις την αγριεμένη σου ψυχή...επάνω εις τα αγόρια... Πάλι κι απόψε εκεί ξανά περιπλανήθηκα...στο εκκλησάκι το μικρό του όμορφου χωριού μου..Μορφές και πρόσωπα που κράτησε εκείνο το μικρό παιδί μες στην ψυχή...να ξαναδώ προσπάθησα...τις λέξεις τους και τις μορφές να συγκρατήσω...Δε θέλω να τις χάσω τις εικόνες του ''μικρού'' μου του παιδιού...εκείνου που κατοίκησε απλά και σταθερά...βαθιά μες στην καρδιά μου...εκείνο που μου υποσχέθηκε,πως θα τα καταφέρω στη ζωή...πως θα γνωρίσω και θα αγαπήσω τους ανθρώπους...

Πόσα πράγματα δεν έμαθα από την παιδική αυτή.. την ελεύθερη μες στο χωριό ... την παιδική μου ηλικία..μαθήματα άπειρα τάχα εγώ δεν πήρα!!!...καθώς εχοροπήδαγα στους κάμπους της πατρίδας μου ανέμελη...μικρό κορίτσι εγώ...Μεγάλωσα ...τα χρόνια κύλησαν γοργά...τις έκοψα τις κοτσίδες μου...μοντέρνα για να γίνω...μα το κοριτσάκι εκείνο το παλιομοδίτικο δεν 'επαψε ποτέ.. το μάτι να μου κλείνει...Όχι δεν είμαι ουτοπική και υπερφίαλη που το ''παιδάκι '' αυτό.. προσπαθώ να το κρατήσω ακόμα  ζωντανό...Μ' αρέσει κάθε που συνθλίβομαι...εκεί στους πίνακες που εζωγράφισα μικρή μέσα στο νου μου...εκεί ξανά ..στην κολυμβήθρα να βουτώ...και με καινούριες τις κηρομπογιές που φύλαξα...άλλους καινούργιους πίνακες..απ' την αρχή να ζωγραφίζω...

 Το κοριτσάκι με τις κοτσίδες μέσα μου.. - Σοφία Θεοδοσιάδη.
............................................................................................................ 

Άλκηστις Πρωτοψάλτη - ΜΩΡΟ

      

 

Στίχοι

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κρυφτεί στο σώμα μου
τρώει μπογιές, καρδιές, φωτιές, χιόνια
και την κολόνια μου

Μέρα νύχτα κλαίει
δε με θες μου λέει
τρέχει στην μπανιέρα γυμνό
λούζει τα μαλλιά μου
πλένει τα φιλιά μου
βγάζει απ’ την ψυχή μου καπνό

Ένα μωρό, μωρό παιδί χρόνια
έχει κλειδιά απ’ το σπίτι μου
κάνει ζημιές, βρωμιές, χαρές, ψώνια
κάτω απ’ τη μύτη μου

Χρόνια μ’ αρρωσταίνει
χρόνια μου γελά
μου 'χες πει θα ζούμε καλά
μούρη μου σπασμένη
ρούχα μου απαλά
σου 'χα πει θα ζούμε καλά

Ένα μωρό μωρό παιδί φως μου
για να με δεις το χτένισα
κι αν μ’ αγαπάς
καιρό καιρό δώσ’ μου
δώρο στο γέννησα

Χρόνια ερωτευμένο
παραμυθιασμένο
μ’ ένα μυαλουδάκι γερό
που όταν λέει πεθαίνω
τρέχω του μαθαίνω
τι θα πει μωρό μου
Μπορώ

     Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη
.................................................................................................................................................................