Η θάλασσα...
...
απέραντη, απροσμέτρητη, αρχέγονη. Και οι πολιτείες της που στέκονται
αντίκρυ της, πότε ορθώνουν αλαζονικά ανθρώπινα έργα και πότε σκύβουν
ταπεινά το κεφάλι μπροστά στην υπεροχή αυτής της ανεξάντλητης,
προϋπάρχουσας και αεικίνητης υδάτινης μάζας, που την κατοικούν πληθυσμοί
απείρως πλουσιότεροι από τους χερσαίους: φτερωτοί, έρποντες,
φωσφορίζοντες, αβυσσαλέοι, μικροσκοπικοί, γιγάντιοι. Φιλόδοξοι
εξερευνητές, ακούραστοι γεωγράφοι, άπληστοι έμποροι, που πολλές φορές
έβαλαν πλώρη για τις εσχατιές της θάλασσας, άλλες τόσες υποκλίθηκαν
μπροστά της. Το καταστροφικό παιχνίδισμα των θαλάσσιων ηφαιστείων που
κάθε τόσο σπρώχνουν νέα νησιά πάνω από το νερό. Η οργή των τσουνάμι. Η
μυστηριώδης συμπεριφορά των φαλαινών και των δελφινιών που εγκαταλείπουν
τα βάθη για να βρουν τον θάνατο στα ρηχά, ένα μυστήριο ακόμη ανεξήγητο,
ίσως μια τάση αυτοκτονική λένε κάποιοι επιστήμονες, ίσως μια ζοφερή
προειδοποίηση για τον πλανήτη των ανθρώπων. Αλλά και η υπομονή των
κοραλλιών, όπως έγραψε κάποτε ο συγγραφέας Ντάριο Βολτολίνι, ίσως έχει
πολλά να μας διδάξει.
Τα κοράλλια...
...
έχουν την υπομονή και την εξυπνάδα να συμβιώνουν με τη ζωοξανθέλα, ένα
ταπεινό πρωτόζωο. Τη φιλοξενούν αδιαμαρτύρητα επειδή μονάχα αυτή τους
εξασφαλίζει την απαραίτητη και ζωοδότρα λειτουργία της φωτοσύνθεσης. Η
ζωοξανθέλα θα μπορούσε να ζήσει και έξω από το κοράλλι. Τα κοράλλια όμως
δεν θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς αυτήν. Ένας απλούστατος κόσμος
αλληλεγγύης και συνεργασίας που όμως στο ύψος του δεν έχει φτάσει ακόμη ο
σύνθετος κόσμος των ανθρώπων.
Πηγή: Εφημερίδα Τα Νέα, 07/01/2010
....................................................................................................................................
Ρούσσος Βρανάς.
Βιογραφία.
Γεννήθηκε στα Χανιά το 1950. Στην Ε΄ Γυμνασίου κέρδισε υποτροφία για το Μέριλαντ, όπου ολοκλήρωσε το σχολείο και σπούδασε στη Νομική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Ήταν μέλος του ΠΑΚ. Τον Αύγουστο του 1969, επηρεασμένος από μια ομιλία του Γεωργίου - Αλέξανδρου Μαγκάκη, έριξε βόμβα μολότωφ σε εγκαταστάσεις κλιμακίου του ΝΑΤΟ, στη Θεσσαλονίκη και καταδικάστηκε σε 18,5 χρόνια κάθειρξης. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στις φυλακές, γνωρίστηκε με τον Γιάννη Καψή, μετέπειτα διευθυντή της εφημερίδας Τα Νέα, ο οποίος τού έκανε μαθήματα δημοσιογραφίας. Tο 1972, ο Βρανάς αποφυλακίστηκε επειδή είχε πάθει φυματίωση. Διέφυγε στο εξωτερικό (Ιταλία, Γερμανία, Σουηδία) και επέστρεψε μετά την πτώση του δικτατορικού καθεστώτος. Την ημέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η αστυνομία εισέβαλε στο σπίτι του για να τον συλλάβει.
Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα στην εφημερίδα Το Ποντίκι, ως μεταφραστής και επιμελητής κειμένων. Από το 1995 εργαζόταν στην εφημερίδα Τα Νέα, στην οποία είχε προσωπική στήλη από το 1999 και μετά. Πέθανε στις 16 Νοεμβρίου του 2012 από καρκίνο.
Πηγή : Βικιπαίδεια.
...................................................................................................................................................................
Για την αλληλεγγύη σας μιλώ...
Έτσι που οι εικόνες γύρω μας τη συνείδησή μας τη ''ραπίζουν''..αδιάφορος να μένει πλέον κανείς μας δεν μπορεί..Δεν μου αρέσουν τα ''ψυχοπονιάρικα'' τα φιλάνθρωπα τα λόγια τα μεγάλα..Για την αλληλεγγύη πάντα σας μιλώ..κι όχι αυτήν μονάχα στα στενά τα πλαίσια ,που οι άνθρωποι παντού προσπαθούν, όσο μπορούν κι όσο αντέχουν να την έχουν..Για μια αλληλεγγύη πιο πλατιά...ίσως σε παγκόσμιο και πανανθρώπινο φορέα..για τέτοια αλληλεγγύη,χρόνια τώρα ψάχνω κι εγώ μαζί με σας...να ακουμπά στην σκέψη την πλατιά και να γίνεται βίωμα σωστό..μέσα στο νου του ανθρώπου...
Τα ζώα και τα φυτά το εκατάφεραν θαυμάσια μέσα στην απεραντοσύνη της θάλασσας και μέσα στους αιώνες..Γι αυτό και σήμερα εδιάλεξα το διαμάντι - κείμενο αυτό για να σας ευχηθώ ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ του Ρούσσου του Βρανά.. που πλέον δεν βρίσκεται ανάμεσά μας πια.. Ο λόγος του με συνέπαιρνε...τα κείμενά του απλά, καθαρά και βαθιά..πάντα σε στόχο αληθινό οδηγούσαν...Έξυπνη σκέψη..προχωρημένη και σαφέστατη...Το συγκεκριμένο αυτό το διάβασα πολλές φορές από το 2010..που έπεσε στα μάτια μου μπροστά.μέσα σε μια υπέροχη σελίδα κειμένων.. στην εφημερίδα τα ΝΕΑ...κι από τότε είναι από τα αγαπημένα και τα φυλαγμένα μου...και συχνά ανατρέχω στην τελευταία παράγραφο,που με συγκίνησε βαθιά..και θαρρώ και είμαι σίγουρη.. πως κι εσάς θα σας αγγίξει..
Για την αλληλεγγύη σας μιλώ - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...................................................................................................................................
