Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Καλοκαιράκι της φυγής και της ανάτασης..ψυχής τε και σώματος συγχρόνως...Είναι αλλιώτικες οι Κυριακές το μήνα Αύγουστο...σαν διάπλατα ανοίγεις το παράθυρο στην πρωινή δροσιά..Δε σε κρατάει το στρώμα σου ..ούτε το μαξιλάρι..λέει το παλιό καλό λαϊκό άσμα..Πόση αλήθεια κρύβει...Οι κοντινές ή μακρινές οι παραλίες που σχεδιάζεις και μοιράζεσαι με φίλους κι όχι μόνο...Σου κλέινει το μάτι η ζωή πρωί- πρωί κι εσύ πως να της αρνηθείς?...

Τι είναι το Καλοκαίρι άραγε ? Μια μουσική σε ένα κατάστρωμα..που σε κόσμους άλλους ..ονειρικούς σε ταξιδεύει...μια μπύρα παγωμένη στης ψυχής σου την αναζήτηση..καθώς βρεγμένο απ' την αλμύρα το σώμα σου..γεύεται τις χαρές της θάλασσας...τα γέλια τα αληθινά των φίλων σου..το μοίρασμα του βλέμματος.. με τον που αγαπάς και λαχταράς...τα ιδρωμένα τα σεντόνια σου του έρωτα..που η φύση γύρω σου σε προκαλεί να τον γευτείς.. 
 
Είναι Καλοκαίρι φίλοι μου και η ζωή ρουφά και παίρνει τις σωστές της διαστάσεις..δεν αντέχει η ζωή τα ψέμματα..είναι άπλετο το φως που πέφτει του ήλιου επάνω της και διαπεραστικό..και τα φωτίζει όλα αληθινά..χωρίς φωτοσκιάσεις..
Να περνάτε δροσερά !!!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................ 

Και με την υπέροχη Αφροδίτη Μάνου:
<< Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου...>>

Αφροδίτη Μάνου - Καλοκαιράκι 

............................................................................................................

Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής..που χρόνια τώρα δρομολόγια χαράζει..Εκεί επάνω στο κατάστρωμα συνάντησα πολλές φορές..συχνά κι απρόσμενα επιβάτες μιας διαδρομής..χαμένης για τους ίδιους.. μες στο πλήθος..Είναι στ' αλήθεια ένα συναίσθημα αλλόκοτο αυτό να συναντάς να συγχρωτίζεσαι ανθρώπους άγνωστους που στο ''κατάστρωμα'' βρεθήκανε μαζί σου...Εσένα δε σου άρεσαν ποτέ τα μακρινά ταξίδια...σου φέρναν ζάλη στο μυαλό...και πάντοτε σου άρεσαν οι μικρές οι αποδράσεις και οι εκδρομούλες..Αυτές που σε γεμίζανε εικόνες απλές ..που οι άλλοι δεν τις πρόσεχαν..μεγαλεπήβολα εσχεδιάζαν κι ενεργούσαν..

Πάντα ανέβαινες στο πλοίο το χαρούμενο ετούτο της γραμμής..πολλοί επαραξενεύονταν..ειρωνικά χαμόγελα σκορπούσαν στον αέρα..Κοιτάγανε με απορία που δεν τους έμοιαζες..ήταν περίεργο το πόσο οι άνθρωποι θέλουνε στα καλούπια τα δικά τους να σε βάλουν..Μα είναι απερίσκεπτοι οι άνθρωποι που στο κατάστρωμα ευρέθηκαν μαζί σου...Δεν αναρωτηθήκανε ποτέ...αν ήθελες μαζί τους στο ''παγκάκι '' να καθίσεις..Αυτοί παρατρεχάμενοι..απελπισμένοι και ασυνεπείς με τα δικά τους όνειρα ,ψάχνανε νόημα απ' τις ζωές των άλλων να απομυζήσουν.

Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο φαντάζει το κατάστρωμα στο πλοίο της γραμμής...πόσες χαμένες και απροσάρμοστες μοιάζουνε οι ζωές.. Και ξαφνικά τις σκέψεις μου φωνές ..κραυγές τις διακόπτουν..Τρέχουν αλλαλιασμένοι άνθρωποι..καθώς''ποντίκια'' από μπρος του πέρασαν..κάτι σαν αρουραίοι..Μα δεν τρομάζω εγώ ποτέ στο θέαμα αυτό..ξέρω από μικρή πως οι ''αρουραίοι''στο σκότος και στα αμπάρια κατοικούν..Θα φύγουν σκέφτομαι σε λίγο και μέσα στις υγρές κρυψώνες τους θα μπουν για να κρυφτούν..Δεν το αντέχουνε το φως..γιατί είναι ''τυφλοπόντικες''αυτοί...μόνοι τους θα χαθούν..
Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι και διαφορετικοί..εντάσσονται σε ομάδες ..σαν να επιζητούν διακαώς να μπουν σε ένα ''μαντρί''.Ακούς παράξενα τα λόγια στα αυτιά σου...Είρωνες ..αναζητητές..μιας μοναξιάς που τους κατέτρωγε..σε ξένα χέρια την εναποθέτουν..

Όχι δεν θέλω νάμαι ένα πρόβατο ή και αρνί..εις το κοπάδι το χαμένο αυτό..ούτε και ''αρουραίος'' να γενώ..σε αμπάρια να τρυπώνω..που τα αμολήσανε στο πλοίο το δικό μου..Το πλοίο μου είναι της χαράς...της αναζήτησης..των εικόνων και της έρευνας..μιας ζωής αλλιώτικης..που εσάς δε σας αρέσει..γιατί δεν την καταλαβαίνετε..Ζητάτε να σταθώ μες στην καμπίνα σας...και να αποκοιμηθώ εκεί..τον εαυτό μου να τον χάσω..Μα εγώ χρόνια ολόκληρα δε βολεύομαι στο ''ξέφραγο'' το ανοιχτό και το βρεγμένο σας κατάστρωμα..δε θέλω απ' τη μιζέρια να ''βραχώ..'' Πάντα το πλοίο μου στις ανοιχτές τις θάλασσες ,πάντα το οδηγούσα...Δεν το εμπάταρα ποτέ...ούτε στα αμπάρια του ποτέ εκατοικούσα..

Μου άρεσε πάντα το φως..μα τα ''ποντίκια'' του αμπαριού..το φως δεν το αντέχουν..Άρα συγκάτοικος του ένοικου του αμπαριού..δεν επιλέγω για να γίνω..Αφήνω πάντα αυτούς που σαν τους ποντικούς εδιάλεξαν,αμπάρια πλοίου νάχουν κατοικία..εκεί και να θαλασσοπνίγονται...γιατί εδιάλεξαν κοπάδι ποντικών...για φίλους τους να έχουν..Γέμισε ο κόσμος μάγκες και κουτσόμαγκες..που έπαψαν το θάρρος νάχουνε στα μάτια να κοιτάζουν..Γεμίζουνε την άδεια τους ζωή,γεμίζοντας με τα άδεια τους τα σχέδια..που επάνω στο κατάστρωμα το ξένο σχεδιάζουν..

Γελώ και μειδιώ μέσα μου τρανταχτά..όχι ..ούτε αυτό το γέλιο μου δεν θέλω να σας το χαρίζω..Είστε ανάξιοι συνεπιβάτες καταστρώματος..όσοι με τη φτώχεια του μυαλού..συνεπιβάτες μου θαρρείτε εσείς πως είστε..και σαν παρατρεχάμενοι ψάχνετε συμμαχίες...μέσα στ' αμπάρια αυτού του πλοίου της γραμμής..
Γελώ και μειδιώ συχνά..επάνω εις το πλοίο αυτό του ταξιδιού..που εκίνησα στης Γης τα μονοπάτια για να κάνω...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Μοναδικός Νίκος Παπάζογλου !!!
Σε καινούρια βάρκα μπήκα.....

Σε καινούρια βάρκα μπήκα-Νίκος Παπάζογλου (Παραδοσιακό)

---

Χρόνια που ''βάφτηκαν'' λευκά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χρόνια που ''βάφτηκαν'' λευκά..που κρύψαν μέσα στο λευκό της αθωότητας...τα μύρια εκείνα χρώματα..που ακόμα δυνατά στα μέσα μας φαντάζουν..Ένα φουστάνι αυτά ..πολύχρωμο...γεμάτο από λούλουδα αληθινά...το ''πλαστικό'' δεν τους εταίριαζε...δεν στέκονταν..ήταν σκληρό και δύσκαμπτο.. δαντέλα για να γίνει...Είχε με σταυροβελονιά κεντίδια το σιρίτι μας που ράβαμε επάνω στον ποδόγυρο...κεντίδια που εβγαίνανε απ' της ψυχής τα χέρια...τα χέρια τα αληθινά...Αποτυπωμένα μες στη μνήμη μας...και τούτο εδώ το Καλοκαίρι ...βγήκαν σεργιάνι μες στις γειτονιές..φίλους για να τα μοιραστούν αναζητούσαν...

Αλλάξανε οι γειτονιές...αλλάξανε οι άνθρωποι..αλλάξαμε κι εμείς...Αλλάξανε και κάποια αποφθέγματα..που τα αποστηθίζαμε ..τον ορισμό της φιλίας να αποδώσουμε σωστά...Αναρωτήθηκες στα σοβαρά κι εσύ ποτέ..μίλησες με τον εαυτό σου?
Έσκυψες πάνω στη δική σου τη ''δαντέλα'' ?...εσκέφτηκες γιατί ξεθώριασε και δεν την αναγνωρίζεις πια ?..Μη γίνεσαι γκρινιάρα τώρα εσύ..δε φταίνε μόνο πάντα οι άλλοι...Φορτώθηκες στους ώμους σου...όλα τα βάρη που σου περισσέψανε...χρόνια τώρα και τα σώριασες στο παλιό σου το σεντούκι...Ήταν αβάσταχτα πολλές φορές και σου ξεσκίζαν τη ''δαντέλα'' .Μα οι φιλίες οι επιφανειακές...δεν τις αντέχουνε τις ''ξεσκισμένες'' σου δαντέλες..Σε θέλουν πάντα φρέσκια ..γελαστή...και καλοφορεμένη...

Υπάρχουν όμως και οι φιλίες οι αληθινές...που το ''κατάλευκο'' φουστάνι τους ακόμα το φοράνε...Δε ''γάριασε''. και δεν κιτρίνισε...μες στο μπαουλοντίβανο ..εκεί στην άκρη φυλαγμένο...Είναι οι φίλοι οι υπομονετικοί...που σε κοιτούν στα μάτια...και σου αποκρίνονται χωρίς να τους μιλάς...γιατί επιάσαν το σφυγμό σου...Ναι ...υπάρχουνε..είναι ελάχιστοι..πολύτιμοι..και όχι απλά και μόνο ''χρηστικοί''.Πάντα σ' αυτούς να επενδύουμε...και είναι η πιο επισφαλής επένδυση...στο διάβα μας των χρόνων..Εδώ μονάχα θα σταθώ...και θα το μοιραστώ αυτό το υπέροχο και διαχρονικό το σκεπτικό...του φιλόσοφου Αριστοτέλη:

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη υπάρχουν τρεις τύποι φιλίας:
H φιλία που βασίζεται στη χρησιμότητα.
Η φιλία που βασίζεται στην ευχαρίστηση.
Η φιλία που βασίζεται στην αρετή.

Πιο συγκεκριμένα:

Η φιλία που βασίζεται στη χρησιμότητα είναι η φιλία που δύο άνθρωποι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Για παράδειγμα, οι μαθητές έχουν συχνά αυτό το είδος της σχέσης. Δύο μαθητές μπορεί να καθίσουν δίπλα ο ένας στον άλλο στην τάξη, και να μοιράσουν τις σημειώσεις τους ή να βοηθήσει ο ένας στον άλλο στη λύση ενός προβλήματος . Σε μια τέτοια σχέση, όταν τελειώνει η χρησιμότητα, τελειώνει και η φιλία. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτό το είδος της φιλίας εφ' όσον υπάρχει σεβασμός .
.
Η φιλία που βασίζεται στην ευχαρίστηση, είναι η φιλία στην οποία ο ένας απολαμβάνει τη παρέα του άλλου. Ίσως βρίσκουμε κάποιον αστείο και χαριτομένο και μας αρέσει να τον έχουμε γύρω μας. Όταν παύει να μας ευχαριστεί η παρουσία του, τελειώνει και η φιλία.

Η φιλία που βασίζεται 
στην αρετή, είναι η φιλία στην οποία και οι δυο φίλοι αγαπάνε πραγματικά ο ενας τον αλλον και είναι ηθικά ενάρετοι και οι δυο. Σε αυτή τη φιλία, και οι δυο αγαπάνε τον εαυτό τους για αυτό που είναι και κατ’επέκταση αγαπάνε και το φίλο τους για αυτό που είναι. Αυτό το είδος θεωρείτε ως την υψηλότερη μορφή φιλίας . Δεν θεωρείτε ως η τέλεια μορφή φιλίας καθώς θα υπάρξουν και προβλήματα, αλλά επειδή βασίζεται στη καλοσύνη και σε αληθινά αισθήματα είναι η πιο ανθεκτική φιλία.

Σαφώς και επιλέγω πάντα στη ζωή...την τρίτη αυτή των περιπτώσεων...τη φιλία που βασίζεται στην αρετή..γιατί θαρρώ πως αυτή είναι δυνατή...και αντέχει το ''φουστάνι'' της κατάλευκο ακόμα να φοράει...

Κείμενο - Σοφία Θεδοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 Και με το υπέροχο τραγούδι για τους φίλους μου....
η φίλη σας Σοφία...

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!

.............................................................................................................

Νύχτα μαγικιά !!!!!!!_ Φωτογραφίες Γιάννης Θεοδοσιάδης...

               Μια εικόνα ..χίλιες λέξεις !!!
               Μια βραδιά πανσελήνου..γεμάτη από τους ήχους βιολιών ..κιθαρών ..πιάνου και τους λυρικούς...σε μοναδικά τραγούδια...και ποίηση...
               Από την Πάτρα με αγάπη !!!

               η φίλη σας Σοφία...18/8/2016.

Αφιερωμένο σε όλους τους αληθινά ''ρομαντικούς''φίλους μου..που ξέρουν να ρουφούν τη ζωή ...την ουσιαστική και αληθινή ζωή..που βρίσκεται στα απλά..τα ξεχωριστά...στης ψυχής τα ''γεμίσματα''... !!!

 https://www.youtube.com/watch?v=J9WDvaPrTt4
............................................................................................................

''Γεμίζει απόψε το φεγγάρι'' εδώ..μέσα στου κάστρου το αλωνάκι. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

''Γεμίζει απόψε το φεγγάρι'' και γίνεται ολόγιομο..όπως και η ψυχή μας...Και τότες στρέφουμε το βλέμμα μας ψηλά...το φως να φέρουμε στα μάτια μας κοντά...να θαμπωθούμε απ' το ροδόχροο το φως...γλυκά...ρομαντικές οι σκέψεις μας...κάτι σαν πεταλούδες της ψυχής μας να γεννούν...Είναι κι απόψε ολόγιομο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι...και είναι όμορφη κι απόψε η βραδιά...σαν αγκαλιά με τους.. που λατρεύεις είσαι...Δεν ψάχνω αγάπες κι έρωτες που μια στιγμή κρατούν...και τριγυρνούν στις γειτονιές...μιας εποχής απομεινάρια...λόγια υπερφίαλα απλά για να σκεπάσουν και να ντύσουν την βραδιά και την καρδιά...γιατί συνήθειο από παλιά μέσα μου έχω...με έρωτες αληθινούς ζωής..να ζω και να πορεύομαι ,πότε ρομαντικά..πότε πραγματικά.. και με αυτούς να συμπορεύομαι ..να τους φορώ κατάσαρκα...γιατί οι αληθινοί  '' οι έρωτες για τη ζωή την ίδια'' είναι αυτοί που μας φορτίζουν την ψυχή...είναι ατέλειωτοι...για πάντα νέους μας κρατούν..λάχτισμα στην αρένα της ζωής..που από παντού μας περικύκλωσε με τα τραγελαφικά..που γύρω μας συμβαίνουν...

Όχι απόψε που είναι ολόγιομο ξανά και πάλι το φεγγάρι το Αυγουστιάτικο...ένα αληθινό σεργιάνι θα τη βγάλω την ψυχή...εκεί στο κάστρο το μοναδικό της πόλης μου ..στο Ρίο...Εκεί ..πλαισιωμένη απ' την αγάπη την αληθινή..την αδιαμφισβήτητη...των αγαπημένων μου κρατώντας το χεράκι..Μεγάλωσαν πολύ και τα βλαστάρια μου..γίνανε άντρες ολάκαιροι...γυναίκες όμορφες ..συγκροτημένες..χρήσιμες και δυναμικές...μα και της προσφοράς παιδιά...Είναι λέν' το χάσμα αυτό των γενεών...που συντροφιές γονιών με τα παιδιά τους πολλάκις  δεν το επιτρέπει..

Λάθος τρανό...μεγάλο λάθος είν' αυτό..γιατί..αν προετοίμασες από πολύ νωρίς...αν ετοποθετήθηκες απέναντι στο χάσμα αυτό..αν έλαβες τα μέτρα σου...αν εκαλλιέργησες και δούλεψες τη θέση σου...ποιός τάχα να'ναι ο ρόλος σου απέναντι σ' αυτό...τόλμησες να το κλείσεις..και την απόσταση αυτή..με περίσκεψη..με σεβασμό και με σοφία το δρόμο αυτό του χάσματος εσύ να διανύσεις..όσο τα βήματά σου τα αλλιώτικα εσέ σου επιτρέπουν..

Κι έτσι ξυπνάς ένα πρωί και νιώθεις πως εφύτεψες αγάπη μες στο χάσμα αυτό των γενεών και φύτρωσε..και βγήκανε λουλούδια απ' το βάζο το κλειστό...σκορπίσαν καταγής..και ήλθε σε σένα η μυρωδιά..γήινη ..γνώριμη...συγγενική..μες στης ψυχής σου τα κιτάπια...Πλαισιωμένη απόψε..από ένα πανέμορφο..''μπουκέτο'' από νιάτα φορτωμένο...τα παιδιά που ακολούθησαν τα χνάρια μιας αληθινής και ουσιαστικής ζωής..τα λατρεμένα μου παιδιά..τα  παιδιά μου...και από τους εκλεκτούς τους φίλους τους ,που από παιδιά τους ξέρω...μέσα εκεί σ' αυτόν τον τόπο τον ξεχωριστό...μέσα σε τούτο το ξεχωριστό...το ιδιαίτερο ετούτο το αλωνάκι...τι.. έχουν μαγεία τις νυχτιές τα κάστρα μες στη θάλασσα..διάπλατα νου ..και λογισμό και την καρδιά μου θα ανοίξω..για να γευτώ την ποίηση...τους όμορφους τους στίχους..και τις μελωδικές τις μουσικές..που εδιαλέξανε για την αποψινή βραδιά ..ιδιαίτερα χαρούμενη..που οι νέοι εμυήθηκαν ..και διάλεξαν ποιητικά μα και μελωδικά...τούτη την όμορφη βραδιά...μαζί μου να περάσουν...

«Μη Διακόπτετε…είμαι με τη σελήνη». 

Αυτός είναι ο πρωτότυπος τίτλος της μουσικής εκδήλωσης με θέμα την πιο ρομαντική και φωτεινή πανσέληνο του χρόνου, το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι, που θα γίνει σήμερα Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016 στις 22.00 στο Φρούριο του Ρίου, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

με τους Πατρινούς Ανδρέα και Λουκά Αδαμόπουλο

Ναι...θα τυλιχτώ από τις ρομαντικές τις μουσικές...απ' τις κιθάρες και τις μελωδίες τις γλυκές ..και τις ανεπανάληπτες...που απόψε εκεί :

Στο Καστέλι (κάστρο) του Ρίου θα αποτελέσει ένα από τα σημεία αναφοράς για το φετινό ραντεβού της Πάτρας με την πανσέληνο του Αυγούστου...στις 18 του μήνα..το βράδυ...και όλοι θα 'μαστε εκεί..για ένα ακόμα << τετ-α-τετ>... με την Πανσέληνο..να αποχαιρετήσουμε κι αυτό το Καλοκαίρι ..που άρχισε  δειλά -δειλά..να μας αποχαιρετά...

Με τη σκέψη να… παραπέμπει στον αρχαίο ναό του Ποσειδώνα, πάνω στα ερείπια του οποίου χτίστηκε το κάστρο και με θέα το «αντάμωμα» του Πατραϊκού με τον Κορινθιακό και τη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου,  ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων καλεί τους κατοίκους της Πάτρας και όχι… μόνο, να αποχαιρετήσουν τον Αύγουστο και να «σχοινοβατήσουν» στου τραγουδιού την κόψη.
 
Έτσι απλά...εκεί μέσα στη θάλασσα...σε τούτο το μαναδικό το Κάστρο...στολίδι εξαιρετικό της πόλης μου..ριγμένο μες στου χρόνου τις σελίδες...κάποτε χτίστηκε για εντελώς άλλους σκόπούς ,όπως και κάθε κάστρο...μα έχει μνήμη αυτό έκτοτε και πολιτισμική...και τη χροιά που οι μεταγενέστεροι του δώσαν.. Με συγκινεί ο χώρος του αισθαντικά με κάνει για να νιώθω...γιατί ακούστηκαν μέσα εκεί στα ''σπλάχνα'' του εδώ και αιώνες τώρα...γλυκά ..πικρά...μελωδίες λυρικές...ποιήματα που άγγιξαν καρδιές...ενώσανε ψυχές...στο εκκλησσάκι που κρύβεται μέσα στους τοίχους του...χώρος μοναδικός...ανάσα ιστορίας...και γέμισμα των ψυχών...

Τι να ζητήσει απόψε ένας άνθρωπος...που μοναχά στα ''ταπεινά'' γεύεται τη χαρά......Φυσάει ένα αεράκι ελαφρύ..καθώς σφιχτά τη νιώθω την ψυχή μου αγκαλιασμένη...καθώς περνάω την είσοδο κι απόψε πάλι εκεί...για πολλοστή φορά...να ακούσω μελωδίες ανεπανάληπτες..να ονειρευτώ...να κυνηγήσω το ολόγιομο φεγγάρι..που μια ζωή το κυνηγώ...μήπως το φτάσω απόψε και το ''πάρω'' να κοιμηθώ μαζί του ...δίπλα εκεί στο μαξιλάρι μου...γιατί ολόγιομη είν' απόψε..σαν κι αυτό ..κι εμένα η ψυχή μου...

Είμαι αθεράπευτα ρομαντική...δε θέλω να αλλάξω...θέλω κάθε φορά ξοπίσω του να τρέχω,το βράδυ που ολόγιομο γίνεται το φεγγάρι...και να του γνέφω να με δει..μήπως και με γνωρίσει..
Όμορφη νάναι κι απόψε η βραδιά η δική σας φίλοι μου και να μετράτε στη φαρέτρα σας..τέτοια μοναδικά...γεμάτα αγάπη και αγκαλιάσματα..απ' τους ανθρώπους που είν' για σας ...ολόγιομα Αυγουστιάτικα φεγγάρια..!!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

Σημείωση : 
Οχυρωματικό έργο του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β’, χτίστηκε απέναντι από το κάστρο του Αντιρρίου, ώστε έτσι να ελέγχεται το θαλάσσιο πέρασμα, από το Ιόνιο Πέλαγος στον Κορινθιακό Κόλπο, που λεγόταν «Κιουτσούκ Τσανάκ Καλέ», δηλαδή «Μικρά Δαρδανέλλια».
.........................................................................................................

 Kαι με την εξαιρετική Vanessa Mae... να περάσετε όμορφα τη βραδιά σας απόψε..δεν θέλει κόπο..αλλά σκέψη γλυκειά και τρόπο....

η φίλη σας Σοφία...

                            Hijo De La Luna ~ Vanessa Mae 

.............................................................................................................. 

Οι ευχές μου για το Δεκαπενταύγουστο - της Σοφίας Θεοδοσιαδη..

Πέρα και ....από κάθε θρησκευτική στενότητα......και με περίσσιο σεβασμό στη μάνα....στη μάνα όχι μόνο του Χριστού...την Παναγία...τη μάνα έννοια..τη μάνα προστάτιδα,ας σταθούμε....με τον ανάλογο σκεπτικισμό και σοβαρότητα...στην γιορτή της μέρας του Δεκαπενταύγουστου...
Μια γιορτή.....για την ''εικόνα''της μάνας του Χριστού...που η αγάπη είναι ....που τη μετατρέπει σε εικόνα παντοτινής στοργής, η αγάπη είναι που την καθιστά απόλυτο σύμβολο της αιώνιας μάνας.

Κι αν ακόμα δεν μας εκφράζει απόλυτα ..η εκκλησιαστική άποψη...για τη θέση της Παναγίας...ας σταθούμε με ευλάβεια  στην εικόνα της μάνας που στέκει πάνω από κάθε μικρότητα ...που ξέρει να συγχωρεί.....που στις δύσκολες ώρες την επικαλούμαστε....που είναι η ελπίδα όλων μας....

Να γιορτάσετε φίλοι μου αγαπητοί τη μέρα αυτή με βαθιά κατάνυξη....περισυλλογή....και ειλικρινή συναισθήματα...ακόμα κι αν απέχει η δική σας θεωρία....από τα τετριμμένα για τον τρόπο της ''λατρείας''.των ''θαυμάτων.''...και των επακόλουθων των δρώμενων αυτών....με τον δικό σας τρόπο για τη δύναμη της Πίστης....για την νοσταλγική αυτή προστασία....που επιζητά η ψυχή....και φωλιάζει βαθιά μέσα σας....

( Οι ευχές μου για το Δεκαπενταύγουστο !!!!)
               Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

 Και με την κατανυκτική ..βαθύ άγγιγμα των ευαίσθητων χορδών μας για την αυριανή μέρα του Δεκαπενταύγουστου..της εξαιρετικής μουσικής του Σπανουδάκη...σας εύχομαι
 <<ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ>...σε όλους εσάς που ξέρετε να σκέφτεστε χωρίς χαχανητά..χωρίς να αναλώνεστε δώθε κείθε  ψάχνοντας ανοήτως σε λιμνάζοντα νερά...μα ψάχνοντας μέσα σας βαθιά...για την αυτοβελτίωση του καθενός μας...
η φίλη σας Σοφία...

ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ/ ΚΑΤΑΝΥΞΗ CD1 - ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ 

..............................................................................................................

Δεκαπενταύγουστος της μνήμης ..και της ''δικής μου Παναγιάς''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δεκαπενταύγουστος..και θύμησες γλυκές γεμίζουν το μυαλό και την ψυχή μου ακόμα...Έρχεται εκείνη η μορφή η ολοστρόγγυλη ..ωσάν του φεγγαριού του Αυγουστιάτικου την όψη..εκείνη η μορφή της νόνας μου..της ροδαλής γιαγιάς μου..που τέτοια μέρα εκαθόταν και λογάριαζε,έβαζε τάξη μέσα της και σε σειρά τα ''μερομήνια'', κι ερχόταν και μας τα ανακοίνωνε,ωσάν η ίδια νάτανε ο πιο ακριβής μετεωρολόγος.Δε δέχονταν καμμία αμφισβήτηση στο μέτρημα αυτό και στα λεγόμενά της..γιατί λέει ο πάππος της της μάθαινε να τα μετρά..ακόμα εκεί.. στη μακρινή της την πατρίδα..

Κι από την άλλη η μάνα μου ,που δεν επίστευε στα θαύματα ,μα ούτε και στο μέτρημα των ''ημερομηνίων'', εφρόντιζε και ετοίμαζε το 
<< Πάσχα>> του Καλοκαιριού καθώς το έλεγε πως είν' των χριστιανών,τούτη εδώ η γιορτή της Παναγιάς..τούτο το πανηγύρι...Κάθε που εξημέρωνε της Παναγιάς η μέρα,ένα αρνί ετοιμάζαμε στη σούβλα να ψηθεί.Εκεί εγέμιζε η αυλή από τις παιδικές φωνές..από τα κουδoυνίσματα..καθώς με τα ποδηλατάκια τα παιδιά φιγούρες γύρω από το αρνί,επροσπαθούσαν για να κάνουν..

Μα σήμερα που η παραλία μοιάζει ερημική..καθώς οι αέρηδες την ''κοπανάνε''και μελτέμια μου θυμίζουν..όλοι τρομάζουνε και φεύγουνε..δεν τους εμπνέει το τοπίο..Μα εμένα οι αέρηδες δε με τρομάζουνε..και ο παφλασμός της θάλασσας ήχους γεννά μέσα στα αυτιά μου γνώριμους...και βιαστικά τους μεταφέρει..Μιας οικογένειας ολοζώντανης,που ήξερε..που γνώριζε καλά..πως να γεννιέται σαν μια αγκαλιά..μιας Παναγιάς..όχι μονάχα του Χριστού.Μιας Παναγιάς ..μιας μάνας..πλατιάς ωσάν τη θάλασσα..απέραντη στους αιθέρες σαν αέρας..
Μνήμες και θύμησες γλυκά να εναλλάσσονται ,κάτι σαν μια χρυσή κληρονομιά,μες στου μυαλού μου το ψηλό παλάτι,εκεί όπου η αρχόντισσα η μάνα μου ,η δική μου γλυκειά η ''Παναγιά'' εκατοικούσε χρόνια τώρα..

Σήμερα καλούμαι εγώ ..σημείο αναφοράς γλυκό...μιας μάνας ανοιχτής σα θάλασσα απέραντη..μιας μάνας που τις θύμησες ..πράξεις ..εικόνες ..μνήμες μα και καινούριες θύμησες στου νέους ''βλαστούς'' μου να φυτέψω..
Πόσο γλυκά με αγκαλιάζει η σκέψη μου και σήμερα..που στα μάτια των δικών μου των παιδιών...την αλήθεια μου θα μεταλαμπαδεύσω...

Στέκομαι πάντα και με σεβασμό..σ' αυτή τη μάνα του Χριστού...που ''εκοιμήθη'' πικραμένη..αφού στα μάτια της αντίκρυσε το σπλάχνο της...και το κουράγιο της την ακολούθησε και μέχρι και το τέλος..Έτσι την αγαπώ και την εγνώρισα την Παναγιά..μέσα από τα μάτια της πολύτιμης της νόνας μου..της χιλιοβασανισμένης..και μέσα από το βλέμμα το αγέρωχο της μάνας μου..που ήξερε αλήθειες να μας λέει...κι ας ήξερε τα λίγα γράμματα..η σοφία της παντού και πάντα.. την ακολουθούσε...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός...
............................................................................................................
Σημείωση:
 Ας με συγχωρέσουν οι ''θεούσηδες''και κάποιοι άψαχτοι θεολόγοι...που δεν απαριθμώ τα θαύματα της Παναγιάς που την θέλουν  πάνω στα ''ξύλα ''να δακρύζει..Εγώ την αγαπώ πολύ την Παναγιά..και δεν καταδέχομαι να την εξευτελίζω..
Είναι η δική μου άποψη..δε ''γλείφω''εγώ και δε μασώ τα λόγια μου..φίλους για να αποχτήσω..Μου έτυχε..γι αυτό και εξηγώ..ναι.. και για να μην παρεξηγούμαι...πως είναι προσωπική μου άποψη..και δεν σας την επιβάλλω...είμαι ελεύθερη και να γελώ με τις ''θεούσικες''ανοησίες..και με τα παρατράγουδα των ημερών...
Σκύβω ευλαβικά..στην καρτερικότητά της και  στην ''απέραντη την έννοιά της''..

η φίλη σας Σοφία..ευχαριστώ.

.............................................................................................................. 

Στίχοι:  

Παραδοσιακό

Μουσική:  

Παραδοσιακό

Περιοχή:  

Πόντος

Σουμέλα λεν’ την Παναγιά
Σουμέλα λεν’ και σέναν
Θα προσκυνώ την παναγιά
Κι έρχουμαι με τ’ εσέναν.

Εγώ μικρός προσκυνητής
Πήγα σην Παναΐαν
Και σαν τρία τα χρόνια απάν’
Επήγα άλλον μίαν.
Ση παναΐας το ποτάμ’
Τρία μήνας ελάστα
Επέμνα οξυπόλυτος
Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.
Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι
Ματώνω κι ματούμαι
Ση Σουμελά την Παναγιά
Εκεί θα στεφανούμαι.

Παλαλιακός FC - Η άνοδος προς την Παναγία Σουμελά 3-6-2014

.............................................................................................................

Στο τέλος φεύγει το άρωμα- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Η ζωή δε μου αρνήθηκε...με τράταρε απ' όλα..Χαρές που με ανέβασαν εκεί ψηλά στ' αστέρια...Χαρές που είχαν αρώματα ακριβά...νύχτες γεμάτες πάθος...Μα ποτέ μονάχη της δεν περπατεί επάνω εις τη Γη ετούτη η χαρά..Έχει για ταίρι δίπλα της και πάντα και τη λύπη...Με τράταρε πολλές φορές και λύπη δυνατή..και με κατέβασε στις πόρτες της αβύσσου...Μα κάθε βράδυ εκεί στο μαξιλάρι τούτο το λουλουδιαστό,ερχότανε ο εξομολογητής ,κουβέντα μ' έπιανε μεγάλη..να με ρωτήσει ήθελε..να μάθει για τη γεύση απ' το τρατάτισμα που η ζωή απολόχερα ακόμα μου το δίνει..Της εξομολογήθηκα πολλές φορές,πως ναι..τα φτερά της ευτυχίας ψήλωσα και τα άγγιξα ,κι άλλοτε πάλι η σκάλα μου με γκρέμισε και καταγής σωριαστηκα..κι ας νόμιζα πως στέρεα τα σκαλοπάτια της ,γερά από σίδερο εγώ τα είχα χτίσει..Πάντα τη νύχτα μέσα μου γεννιόνταν τα θεριά,εκείνα που με κυνηγούν και απόκριση γυρεύουν..και με ρωτούνε βασανιστικά..θέλουν να τους μιλήσω..

_Τι ανθρωπος είσαι κυρά μου εσύ μου λέν' που δε βολεύεσαι ποτές στο λίγο δεν αντέχεις..Έχτισες τόσες δα φορές μια όμορφη φωλιά ψυχής..και πάλι μες σε μια στιγμή ..τα ξυλαράκια και τη λάσπη που την έχτισες τα σκόρπισες και γίνανε απομεινάρια καταγής δώθε και κείθε πεταμένα..?

_ Μα δεν γνωρίζω να σου πω για τούτο μου το χαραχτήρα...Δηλώνω αναζητητής ψυχών κι αν δεν τις βρω..μαζεύω ευθύς τα μπογαλάκια μου...λέω και ένα αϊ - σιχτίρ στη λαθεμένη σκέψη μου και πάω παραπέρα..Καλύτερα λέω μέσα μου σαν το σκυλί να γλείφω τις πληγές μου..παρά να γλείφω τα πιθηκοφερσίματα των ελαφρών και επιφανειακών,που με το λούστρο τους τα χρώματα γυαλίζουν..

  Κάθε πρωί ..που η νύχτα τέλειωνε ,είτε μου έξυνε πληγές..είτε την σκέψη μου την τράταρε από τις στιγμές τις όμορφες ,που στα ουράνια με ανεβάζαν..κάθε πρωί το δωμάτιο εγέμιζε αρώματα ζωής και δυνατά αρώματα από γιασεμιά που πάντα μ' άρεσαν..από μικρό παιδί που η μάνα το εστήλωνε μπροστά στο παραθύρι του σπιτιού..που γέμιζε και τη δική μου κάμαρα..κι ας ήταν φτωχική..
  Δε μετανιώνω εγώ ποτέ για λύπες και χαρές..όλα δικά μου είναι παιδιά...και τα αγαπώ το ίδιο..Είναι η κάθε μέρα απρόσμενη ..κι εκεί που νόμιζες κάθε φορά πως ήρθε η συντέλεια του κόσμου..εκεί και καταλάβαινες ,πως εσύ είσαι η ''συντέλεια''εσύ κι ο κόσμος όλος...εσύ και η καθαρή και όμορφη ψυχή σου..

Έβρεξε αστέρια απόψε εις τον ουρανό λένε πολλά..είναι φαινόμενο τ' Αυγούστου..η φύση θέλει και το προνοεί..μα και στη δική μου την καρδιά ,την τόσο κουρασμένη..έβρεξε αστέρια φωτεινά η σκέψη μου κι απόψε...Μ'αρέσει για να καίγομαι πολλές φορές..μ' αρέσει η χρυσόσκονη που επάνω μου τ' αστέρια αυτά του νου αφήνουν..Ράβουν ένα δίχτυ τόσο όμορφο κι ας άνοιξε τρύπες τρανές καμμιά φορά..

Είμαι εδώ..παρούσα ,ολοζώντανη και καλοχτενισμένη..ίσως και ομορφότερη από πριν ,γιατί η ψυχή μου  για άλλη μια φορά..κατάλαβε και ξέρει..πως η μεταξωτή μου η κλωστή..που'ναι κρυμμένη στην καρδιά μου..όλα θα τα μπαλώσει..το μπορεί...όχι το δίχτυ αυτό το μπαλωμένο να φορέσει...Απλά ..να το αφήσει σε μια άκρη εκεί..έτσι για να θυμάται...μιας και καινούριο δίχτυ θα αρχίσει ολομέταξο να πλέκει για να τυλιχτεί..γιατί η καρδιά και η ψυχή δεν πρέπει να παγώνει...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................ 
 Και επειδή οι άνθρωποι δεν προσπαθούν να κρατήσουν το τριαντάφυλλο που τους χαρίζει η ζωή στα χέρια τους..και επειδή ο εγωισμός καταστρέφει τους έρωτες και τις αγάπες...έτσι πεθαίνει η αγάπη..
<< Στο τέλος φεύγει το άρωμα και μένει το αγκάθι.>> .λέει το άσμα που λατρεύω...και το ακούω μαζί σας..
η φίλη σας Σοφία...

                      Με χρώματα κι αρώματα- Μαίρη Βάσσου.
..............................................................................................................

ΠΕΡΙ ΑΜΑΔΡΥΑΔΩΝ- Νίκος Εγγονόπουλος.

ΠΕΡΙ ΑΜΑΔΡΥΑΔΩΝ
 
τη λεύκα που αντικρίζω
από το παρεθύρι μου
την αγαπώ
χρόνια τώρα -χειμώνα καλοκαίρι- την παρακολουθώ
από του σύνεγγυς
άλλοτε με τις φουντωτές τις φυλλωσιές
άλλοτε με τα ξερά της τα κλαριά
μες στους βοριάδες
όμως ποτέ μου δεν την είδα την αμαδρυάδα
της
που πρέπει να την κατοικεί
όσο και αν επρόσεξα
όσο κι αν ώρες ατελείωτες
δεν έπαψα κρυφά
να τηνέ παρακολουθώ
ίσως να μην υπήρξαν οι αμαδρυάδες;
αυτό όμως
δεν το 'πε ποτέ κανείς!
λέω μήπως απόθανε από καιρό
η δικιά μου η αμαδρυάδα
και μήπως -από χρόνια τώρα-
να προσετέθηκε κι αυτή
στις τόσο αμείλικτες
και τόσο αφόρητα βασανιστικές γύρω μας
απουσίες;

Από την ποιητική συλλογή:   " ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΟΔΩΝΕΣ " του Νίκου Εγγονόπουλου
.............................................................................................................

Σημείωση : 
Οι Αμαδρυάδες είναι νύμφες των δασών, που γεννιούνται με τις βελανιδιές (δρυς) και άλλα δέντρα και αναπτύσσονται μαζί τους.
Όταν το δέντρο κόβεται, η νύμφη του πεθαίνει, πηγαίνει όμως σε άλλο δέντρο και τιμωρεί τον ένοχο.

...............................................................................................................

Neraides Stavento

 
Οι νεράιδες θα ’ρθουν στα όνειρα σου να σου τραγουδήσουν.
Μην τους κάνεις κακό γιατί χωρίς παραμύθια τη ζωή μας θα αφήσουν.

Κρύβονται πίσω από καλλυντικά, διακριτικά.
Δίνουν χρώμα στη νυχτιά, δεν αντέχουν την ψευτιά.
Δε δανείζουν το κορμί τους μόνο για μια βραδιά
Δε χαρίζουν την ψυχή τους αν αυτή δεν αγαπά.
Δε χορεύουν σε τραπέζια και δε γδύνονται στις πίστες.

Δεν αντέχουν τη μιζέρια, δεν ανήκουνε σε λίστες
πλουσίων πελατών, ξεμωραμένων εραστών
μα προσέχουν το παρόν άφοβα για να κοιτούν το παρελθόν.
 
Αύριο, για τ’ αύριο φαντάζονται και μέχρι να ’ρθει σε κομμάτια δε μοιράζονται.
Φυλαχτό στο ραβδί τους η αγάπη.
Θα σ’ αγγίξει αυτό μονάχα αν δεν τους θυμίζεις κάτι.

Μεσ’ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ’ έντονους χτύπους.
Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους.
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ’ την κακία.
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη...

Δίπλα σου υπάρχει μια!
Δε θα τρίξουν τα πλακάκια από μπροστά σου σαν περάσουν
για δεν ντύνονται γυμνές τη λίμπιντο να ανεβάσουν.
Υπάρχουν πάντα δίπλα μας, το μάτι δεν τις πιάνει
γιατί ξέρουν και κρύβονται κακό να μην τις φτάνει.

Πληγώνονται πιο εύκολα γιατί αγαπούν στα αλήθεια
και τύπους απορρίπτουνε που λένε παραμύθια.
 
Βιβλίο ανοιχτό αν είσαι εντάξει απέναντί τους.
Για πάντα όμως χάνονται αν παίξεις μαζί τους.
Οι νεράιδες πονούν μα καταφέρνουν κι υπάρχουν ακόμα.

Φταις εσύ, φταίω εγώ που θα μείνουν πιο λίγες σ’ αυτόν το αιώνα.
Κάθε δάκρυ τους πικρό λουλούδι στο χώμα.
Κάθε γέλιο τους αστέρι λαμπερό στον ουρανό.

Δες τη νύχτα που φωτίζουν, της αλλάζουνε χρώμα.
Δε θα γίνω υπαίτιος για άλλο λουλούδι πικρό.
Μεσ’ τις πόλεις γυρνούν, τις καρδιές ντύνουν μ’ έντονους χτύπους.

Τραγουδάνε γλυκά στης ψυχής μας τους όμορφους κήπους.
Μακιγιάζ κι αν φορούν, να κρυφτούν θέλουν απ’ την κακία.
Στο ραβδί τους κρατούν οι νεράιδες αγάπη...
Δίπλα σου υπάρχει μια!
...................................................

Στίχοι: Μέθυσος Μουσική: Μέθυσος Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Τουρνάς & Stavento ............................................................................................................

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ - Πάμπλο Νερούδα.

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
Όλη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου στη θάλασσα πλάι, στο νησί. Άγρια ήσουν και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο, ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.

Ίσως πολύ αργά τα όνειρά μας ενώθηκαν στο ύψος ή στο βάθος, ψηλά σαν τα κλαδιά που τα κουνάει ο ίδιος άνεμος, κάτω σαν ρίζες κόκκινες που ακουμπάνε μεταξύ τους.

Ίσως το όνειρό σου απομακρύνθηκε απ’ το δικό μου και στη σκοτεινή θάλασσα με αναζητούσε όπως πριν όταν ακόμα δεν υπήρχες, όταν χωρίς να σε διακρίνω έπλεα στο πλευρό σου, και τα μάτια σου γύρευαν αυτό που τώρα

− ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό −

σου προσφέρω απλόχερα γιατί είσαι το κύπελλο που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.

Κοιμήθηκα μαζί σου όλη τη νύχτα που η γη η σκοτεινή γυρίζει με ζωντανούς και πεθαμένους, κι όταν ξύπνησα στα ξαφνικά μες στο σκοτάδι το χέρι μου είχα γύρω από τη μέση σου. Ούτε η νύχτα ούτε ο ύπνος μπόρεσαν να μας χωρίσουν.

Κοιμήθηκα μαζί σου και μόλις  ξύπνησα το στόμα σου βγαλμένο απ’ το όνειρό σου μου έδωσε τη γεύση της γης, του θαλασσινού νερού, των φυκιών, του βυθού της ζωής σου, και δέχτηκα το φιλί σου μουσκεμένο από την αυγή σα να μου ερχόταν από τη θάλασσα που μας κυκλώνει.
 
Από το βιβλίο, «Πάμπλο Νερούδα - ερωτικά ποιήματα»
.................................................................................................................................................................... 

Μάνος Χατζιδάκις, Σερενάτα για την σεξουαλική απουσία

.............................................................................................................