Βράδυ Καλοκαιριού - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βράδυ Καλοκαιριού..δροσιά που φέρνει απόψε το αεράκι !!!Εκεί κάπου σε κείνη τη γωνιά του κήπου μου..που οι μυρωδιές από το γιασεμί του φράχτη μου..γίνονται ένα με το δυόσμο και το βασιλικό..κι έρχονται  να ερεθίσουν έναν κόσμο αέναο..που κάθε Καλοκαίρι με επισκέπτεται στης μνήμης και στης λήθης μου το δρόμο..Δεν είναι βράδυ απολογισμών,καθώς κι αυτό το Καλοκαίρι κλείνει τον κύκλο του σιγά -σιγά..Όχι δεν είναι βράδυ απολογισμών..μα μιας βαθύτερης αναζήτησης..αν πρόλαβες όλες τις υπερβάσεις σου να κάνεις..κι αν εκατόρθωσες ..αν μπόρεσες ολοκληρωτικά,από το στόχο σου ποτέ να μην ξεμάκρυνες...αν το ευτύχησες

<< να αγαπήσεις και να αγαπηθείς >>..γιατί αυτό είναι που στη ζυγαριά σου της ζωής..πάντα βαρύτερο θα γέρνει..

Γιατί τι τάχατες είναι πλέον βαρυσήμαντο.. από τη σπουδαία αυτή..τη δημιουργική σου τη διαδρομή..το λόγο ύπαρξής σου...από την ίδια τη διαδρομή εκείνη της αγάπης ?Μέτρησες πάλι απόψε άνθρωπε τα κατορθώματά σου...τα ταξινόμησες ,τα ελογάριασες ,τα βαθμολόγησες και πάντοτε στο μέτρημα ίσως λειψά και να τα βρήκες..καθώς το βλέμμα έστρεψες σε κείνο το σακίδιο , που έκρυβε την αγάπη..Για άλλους ίσως νάταν αρκετή..αν μέσα στα τετριμμένα πλαίσια..και μέσα σε συμβατικούς δρομίσκους την αγάπη αυτή αναζητούσαν..Μα εσύ που πήρες μπόλικη από αυτή.. άλλη ακόμα πιο ιδανική,απ' τη ζωή αναζητούσες..

Υπάρχουν άραγε αγάπες πια ιδανικές...ανιδιοτελείς..με δώρα φορτωμένες ?Αναρωτιέσαι και μόνη σου απαντάς..τόσο που εμεγάλωσες.. πως όχι..δεν υπάρχουνε πολλές ανιδιοτελείς τέτοιου είδους αγάπες..Τις πιο πολλές φορές..''αλισβερίσι'' γίνεται ακόμα και στις δυνατές τις χαραχτηρισμένες τις μεγάλες τις αγάπες..''αλισβερίσι'' ανταγωνιστικό και εγωιστικό και μέσα στις καρδιές..Υπάρχουνε όμως στη ζωή και αγάπες όμορφες και καθαρές σαν κρύσταλλο ακριβό...εκείνες που εδιάλεξες.. όταν γονέας αποφάσισες να γίνεις...Ναι..γι αυτές τις μόνες τις αληθινές ..τις μητρικές..τις πατρικές..και τις αδελφικές αγάπες..και για τη μια που σου'τυχε στο διάβα σου..άξιζε της ζωής σου το σεργιάνι..Τώρα.. δεν ξέρω αν είσαι τυχερός μες στη ζωή..ίσως και μια και δυο από τις άλλες..τις μεγάλες και τις όμορφες..ίσως να εσυνάντησες..τις ιδανικές.. που λένε στα βιβλία οι συγγραφείς και οι ποιητές..και με ''στολίδια'' περισσά τις περιγράφουν..

Είναι σπάνιο ''λουλούδι'' η αγάπη η ανιδιοτελής και η ιδανική...για να την τραγουδάς μεγάλη..έτσι και να λογίζεται από σε.Μα οι άνθρωποι βολεύονται..έτσι ίσως πρέπει και να γίνεται για να επιβιώνουν..για να μπορούνε να πορεύονται στο διάβα της ζωής..Τι κι αν δεν μπόρεσες το λούλουδο το ακριβό..το γιασεμί σου να μυρίσεις..Έχει το βάζο τόσα λούλουδα..έχουν και κείνα μυρωδιά..Φορές - φορές σαπίζει το νερό στο βάζο σου αυτό και η μυρωδιά του.. ποτίζει και τα λούλουδα και την πετάς την ανθοδέσμη..Τίποτα στη ζωή δεν είναι αιώνιο..όλα και πάντα έχουνε αρχή -μέση και τέλος..εκτός από αυτούς.. που επένδυσαν σε φράχτες σταθερούς..φράχτες αγάπης δυνατής και αληθινής συνάμα αγάπης..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

ROMANTIC LOVE SONGS - INSTRUMENTAL MUSIC 

.............................................................................................................

Βρε πως έχεις μεγαλώσει μπέμπα.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Βρε πως έχεις μεγαλώσει μπέμπα..μπέμπα..τραγουδάς και μειδιάς..Για σκέψου πως ξεκίνησες μικρή μου...με βήματα δειλά..κοιτούσες ντροπαλά και χαμηλοβλεπούσα έμοιαζες..εκείνα εκεί τα Καλοκαίρια..εκεί στην Κατασκήνωση που σε 'στελνε η μάνα σου..να πάρεις λέει τον καθαρό αέρα..Μα εσύ κι όταν ακόμα ήσουνα μικρότερη..εικόνες  στο μυαλό σου μάζευες γλυκές και τρυφερές...Λένε οι ειδικοί και οι επιστήμονες,πως τίποτα μες στη ζωή ,από την αρχή μέχρι το τέλος της δε γίνεται τυχαία..Σχέσεις από παιδιά και φιλικές και ερωτικές επιδιώκουμε..από τόσο δα παιδιά..

Μα τίποτα εδιάβαζα στα βιβλία μου τα παιδαγωγικά δεν είναι τόσο αθώο και αστείο όσο μας φαίνεται εμάς των γονιών..όταν καμαρώνουμε για τα βλαστάρια μας..όταν κοιτάμε πως ''φλερτάρουν''.Στέκομαι εκεί στην παραλία και κοιτώ την ''τσαχπινιά εκείνης της μικρής..και έρχονται διάσπαρτα στο νου μου..εκείνα που εδιάβαζα για να καταλάβω τα παιδιά..Μου 'λέγαν τα συγγράμματα λοιπόν,πως ο άνθρωπος σε κάθε του μεταίχμιο αλλαγής..κάθε που θα αλλάξει μια περίοδο ή ηλικία της ζωής του,ψάχνει για έναν άλλο άνθρωπο επάνω του έναν έρωτα να ακουμπήσει..και μέσα από αυτόν για να μεταλλαχτεί..να ολοκληρωθεί..και την προσωπικότητά του να την συγκροτήσει και να την ολοκληρώσει..

Έτσι εξηγείται που κάθε φορά ..σε όλα μας τα στάδια ψάχνουμε μια σχέση για να βρούμε..Ανάγκη λέει οργανική και ψυχική..Και  ανάλογα με τη στενότητα της σχέσης, τις συνθήκες μέσα στις οποίες συναντώνται τα δύο παιδιά,ή και οι ενήλικες  και κυρίως την ιδιοσυγκρασία του κάθε παιδιού ή και του ενήλικα, ο σύνδεσμος αυτός μπορεί να εξελιχθεί, έστω και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, σε μια σχέση γεμάτη πραγματική αγάπη, αφοσίωση, τρυφερότητα. 

Το κλισέ της «αγνής παιδικής αγάπης» δεν είναι λοιπόν και τόσο κλισέ, αν σκεφτεί κανείς πως η έλξη που αισθάνεται ένα παιδί για ένα παιδί του άλλου φύλου, τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία, δεν έχει κίνητρα και σκοπιμότητες, όπως τη σεξουαλικότητα, τη «δημιουργία σχέσης» και τις πιο πολλές φορές ούτε καν τη διεκδίκηση μιας επιβεβαίωσης από τον άλλον.( Μας λέει η συμβουλευτική ψυχολόγος Λουίζα Βογιατζή.)

Μα εγώ μπερδεύομαι με όλα αυτά..και ένα μονάχα πάντα έχω στο μυαλό μου..πως η ανάγκη της ψυχής να επικοινωνώ..δεν μπαίνει σε κανόνες και σε νόμους και σε γράμματα..Είναι αυτή η επαφή η κοντινή..αυτό κι εκείνο το ''πλησίασμα''..εκείνο εκεί το άγγιγμα..που όλα μέσα μου τα αλλάζει..
  Δοκίμιον - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...........................................................................................................

........................................................................................................... 

Μοιάζεις της θάλασσας - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Προσπάθησα να θυμηθώ...καθώς κοιτούσα τα σημάδια που άφηναν τα βήματα..απ' τα βρεγμένα πόδια σου στην άμμο..Άτιτλο το ονόμασες ..τους στίχους που μου χάρισες..εκεί στην παραλία την ερημική...την καταγάλανη που απρόσβατη έμοιαζε από ψηλά...μα την επερπατήσαμε εκείνο το πρωί..
<< Μοιάζεις της θάλασσας>> μου μήνυσες γλυκά ..ψιθυριστά στο αυτί...κι έσκυψες και με φίλησες δειλά και ντροπαλά...Μοιάζεις θαρρώ της θάλασσας.. που με ανοιχτή την αγκαλιά με καλοδέχτηκε..αγκάλιασμα σφιχτό..βαθύ για να μου κάνει...Με κράτησε ολάκερο ...βυθίστηκα βαθιά...δε μούκρυψε απ' τα βάθη της.. ούτε ένα τόσο δα μικρό - μικρό κοχύλι..Απλόχερα με δρόσισε ολάκερο..ώσπου απόκαμα ...γυναίκα έμοιαζε ..που στην αγκάλη της αποκοιμήθη..Πόσο στ' αλήθεια θάλασσα -γυναίκα εσύ της μοιάζεις...Μου το ξαναψιθύρισες και πάλι απ' την αρχή..γιατί ενόμισες πως δεν το άκουσα κι απόκριση δεν πήρες..
<< Ναι.. σου απάντησα καλέ μου εγώ..το άκουσα καλά..σου αποκρίθηκα ευθύς: η θάλασσα κάθε φορά παίρνει το χρώμα της αυτό..από τον ουρανό που τη σκεπάζει..>>
. Αν θέλησες να γίνεις ουρανός για εμέ..εεε..τότε ναι..γίνομαι θάλασσα γαλάζια και ήρεμη..που ο άνεμος ο ούριος σε έφερε για άλλη μια φορά κοντά μου..

Συγχώραμε που δε μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τους στίχους σου καλέ μου..Είσαι ένας ήλιος που ανατέλλει το πρωί...κι εγώ στα χρώματα της δύσης μέσα χάνομαι..Λένε πως η δύση με τα χρώματα στους ευαίσθητους και τους ρομαντικούς...λένε πως φέρνει δάκρυ..Μα εμένα δάκρυα δε μου έφερε η δύση μου ποτέ...καθώς μου ομολόγησες κρυφά..
<<πως μοιάζεις με τη θάλασσα κυρά μου εσύ..και οι θάλασσες δεν κλαίνε.. >>
Μονάχα την αλμύρα γεύονται κορμιών..που αγκαλιαστήκανε σφιχτά...αιώνες τώρα τα σφιχταγκαλιάσματα κρατούν αυτά.. εκεί σιμά στην άκρη της..που εξεστομίσανε για άλλη μια φορά τη λέξη : Ολοκλήρωση !!!


Θα το φυλάξω το ''κοχύλι'' σου..εκεί στη συλλογή μου τη μικρή..στων κοχυλιών μου της καρδιάς τη συλλογή...ήταν ξεχωριστή η δική μας ''μυστική'' η παραλία..
Δώρο απρόσμενο και ανεκτίμητο το ''όστρακο''ετούτο το μοναδικό..θα το κοιτώ ..θα προσπαθώ να οριοθετώ εκείνη τη γραμμή..της Ανατολής σου με τη Δύση τη δική μου...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Πες μου θάλασσα-Άλκηστις Πρωτοψάλτη~Pes mou thalassa

 ............................................................................................................. 

Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Καλοκαιράκι της φυγής και της ανάτασης..ψυχής τε και σώματος συγχρόνως...Είναι αλλιώτικες οι Κυριακές το μήνα Αύγουστο...σαν διάπλατα ανοίγεις το παράθυρο στην πρωινή δροσιά..Δε σε κρατάει το στρώμα σου ..ούτε το μαξιλάρι..λέει το παλιό καλό λαϊκό άσμα..Πόση αλήθεια κρύβει...Οι κοντινές ή μακρινές οι παραλίες που σχεδιάζεις και μοιράζεσαι με φίλους κι όχι μόνο...Σου κλέινει το μάτι η ζωή πρωί- πρωί κι εσύ πως να της αρνηθείς?...

Τι είναι το Καλοκαίρι άραγε ? Μια μουσική σε ένα κατάστρωμα..που σε κόσμους άλλους ..ονειρικούς σε ταξιδεύει...μια μπύρα παγωμένη στης ψυχής σου την αναζήτηση..καθώς βρεγμένο απ' την αλμύρα το σώμα σου..γεύεται τις χαρές της θάλασσας...τα γέλια τα αληθινά των φίλων σου..το μοίρασμα του βλέμματος.. με τον που αγαπάς και λαχταράς...τα ιδρωμένα τα σεντόνια σου του έρωτα..που η φύση γύρω σου σε προκαλεί να τον γευτείς.. 
 
Είναι Καλοκαίρι φίλοι μου και η ζωή ρουφά και παίρνει τις σωστές της διαστάσεις..δεν αντέχει η ζωή τα ψέμματα..είναι άπλετο το φως που πέφτει του ήλιου επάνω της και διαπεραστικό..και τα φωτίζει όλα αληθινά..χωρίς φωτοσκιάσεις..
Να περνάτε δροσερά !!!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη. 
............................................................................................................ 

Και με την υπέροχη Αφροδίτη Μάνου:
<< Καλοκαιράκι έχει η καρδιά μου...>>

Αφροδίτη Μάνου - Καλοκαιράκι 

............................................................................................................

Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Συνεπιβάτες σε ένα πλοίο της γραμμής..που χρόνια τώρα δρομολόγια χαράζει..Εκεί επάνω στο κατάστρωμα συνάντησα πολλές φορές..συχνά κι απρόσμενα επιβάτες μιας διαδρομής..χαμένης για τους ίδιους.. μες στο πλήθος..Είναι στ' αλήθεια ένα συναίσθημα αλλόκοτο αυτό να συναντάς να συγχρωτίζεσαι ανθρώπους άγνωστους που στο ''κατάστρωμα'' βρεθήκανε μαζί σου...Εσένα δε σου άρεσαν ποτέ τα μακρινά ταξίδια...σου φέρναν ζάλη στο μυαλό...και πάντοτε σου άρεσαν οι μικρές οι αποδράσεις και οι εκδρομούλες..Αυτές που σε γεμίζανε εικόνες απλές ..που οι άλλοι δεν τις πρόσεχαν..μεγαλεπήβολα εσχεδιάζαν κι ενεργούσαν..

Πάντα ανέβαινες στο πλοίο το χαρούμενο ετούτο της γραμμής..πολλοί επαραξενεύονταν..ειρωνικά χαμόγελα σκορπούσαν στον αέρα..Κοιτάγανε με απορία που δεν τους έμοιαζες..ήταν περίεργο το πόσο οι άνθρωποι θέλουνε στα καλούπια τα δικά τους να σε βάλουν..Μα είναι απερίσκεπτοι οι άνθρωποι που στο κατάστρωμα ευρέθηκαν μαζί σου...Δεν αναρωτηθήκανε ποτέ...αν ήθελες μαζί τους στο ''παγκάκι '' να καθίσεις..Αυτοί παρατρεχάμενοι..απελπισμένοι και ασυνεπείς με τα δικά τους όνειρα ,ψάχνανε νόημα απ' τις ζωές των άλλων να απομυζήσουν.

Πόσο στ' αλήθεια ανομοιόμορφο φαντάζει το κατάστρωμα στο πλοίο της γραμμής...πόσες χαμένες και απροσάρμοστες μοιάζουνε οι ζωές.. Και ξαφνικά τις σκέψεις μου φωνές ..κραυγές τις διακόπτουν..Τρέχουν αλλαλιασμένοι άνθρωποι..καθώς''ποντίκια'' από μπρος του πέρασαν..κάτι σαν αρουραίοι..Μα δεν τρομάζω εγώ ποτέ στο θέαμα αυτό..ξέρω από μικρή πως οι ''αρουραίοι''στο σκότος και στα αμπάρια κατοικούν..Θα φύγουν σκέφτομαι σε λίγο και μέσα στις υγρές κρυψώνες τους θα μπουν για να κρυφτούν..Δεν το αντέχουνε το φως..γιατί είναι ''τυφλοπόντικες''αυτοί...μόνοι τους θα χαθούν..
Άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι και διαφορετικοί..εντάσσονται σε ομάδες ..σαν να επιζητούν διακαώς να μπουν σε ένα ''μαντρί''.Ακούς παράξενα τα λόγια στα αυτιά σου...Είρωνες ..αναζητητές..μιας μοναξιάς που τους κατέτρωγε..σε ξένα χέρια την εναποθέτουν..

Όχι δεν θέλω νάμαι ένα πρόβατο ή και αρνί..εις το κοπάδι το χαμένο αυτό..ούτε και ''αρουραίος'' να γενώ..σε αμπάρια να τρυπώνω..που τα αμολήσανε στο πλοίο το δικό μου..Το πλοίο μου είναι της χαράς...της αναζήτησης..των εικόνων και της έρευνας..μιας ζωής αλλιώτικης..που εσάς δε σας αρέσει..γιατί δεν την καταλαβαίνετε..Ζητάτε να σταθώ μες στην καμπίνα σας...και να αποκοιμηθώ εκεί..τον εαυτό μου να τον χάσω..Μα εγώ χρόνια ολόκληρα δε βολεύομαι στο ''ξέφραγο'' το ανοιχτό και το βρεγμένο σας κατάστρωμα..δε θέλω απ' τη μιζέρια να ''βραχώ..'' Πάντα το πλοίο μου στις ανοιχτές τις θάλασσες ,πάντα το οδηγούσα...Δεν το εμπάταρα ποτέ...ούτε στα αμπάρια του ποτέ εκατοικούσα..

Μου άρεσε πάντα το φως..μα τα ''ποντίκια'' του αμπαριού..το φως δεν το αντέχουν..Άρα συγκάτοικος του ένοικου του αμπαριού..δεν επιλέγω για να γίνω..Αφήνω πάντα αυτούς που σαν τους ποντικούς εδιάλεξαν,αμπάρια πλοίου νάχουν κατοικία..εκεί και να θαλασσοπνίγονται...γιατί εδιάλεξαν κοπάδι ποντικών...για φίλους τους να έχουν..Γέμισε ο κόσμος μάγκες και κουτσόμαγκες..που έπαψαν το θάρρος νάχουνε στα μάτια να κοιτάζουν..Γεμίζουνε την άδεια τους ζωή,γεμίζοντας με τα άδεια τους τα σχέδια..που επάνω στο κατάστρωμα το ξένο σχεδιάζουν..

Γελώ και μειδιώ μέσα μου τρανταχτά..όχι ..ούτε αυτό το γέλιο μου δεν θέλω να σας το χαρίζω..Είστε ανάξιοι συνεπιβάτες καταστρώματος..όσοι με τη φτώχεια του μυαλού..συνεπιβάτες μου θαρρείτε εσείς πως είστε..και σαν παρατρεχάμενοι ψάχνετε συμμαχίες...μέσα στ' αμπάρια αυτού του πλοίου της γραμμής..
Γελώ και μειδιώ συχνά..επάνω εις το πλοίο αυτό του ταξιδιού..που εκίνησα στης Γης τα μονοπάτια για να κάνω...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

 Μοναδικός Νίκος Παπάζογλου !!!
Σε καινούρια βάρκα μπήκα.....

Σε καινούρια βάρκα μπήκα-Νίκος Παπάζογλου (Παραδοσιακό)

---

Χρόνια που ''βάφτηκαν'' λευκά..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χρόνια που ''βάφτηκαν'' λευκά..που κρύψαν μέσα στο λευκό της αθωότητας...τα μύρια εκείνα χρώματα..που ακόμα δυνατά στα μέσα μας φαντάζουν..Ένα φουστάνι αυτά ..πολύχρωμο...γεμάτο από λούλουδα αληθινά...το ''πλαστικό'' δεν τους εταίριαζε...δεν στέκονταν..ήταν σκληρό και δύσκαμπτο.. δαντέλα για να γίνει...Είχε με σταυροβελονιά κεντίδια το σιρίτι μας που ράβαμε επάνω στον ποδόγυρο...κεντίδια που εβγαίνανε απ' της ψυχής τα χέρια...τα χέρια τα αληθινά...Αποτυπωμένα μες στη μνήμη μας...και τούτο εδώ το Καλοκαίρι ...βγήκαν σεργιάνι μες στις γειτονιές..φίλους για να τα μοιραστούν αναζητούσαν...

Αλλάξανε οι γειτονιές...αλλάξανε οι άνθρωποι..αλλάξαμε κι εμείς...Αλλάξανε και κάποια αποφθέγματα..που τα αποστηθίζαμε ..τον ορισμό της φιλίας να αποδώσουμε σωστά...Αναρωτήθηκες στα σοβαρά κι εσύ ποτέ..μίλησες με τον εαυτό σου?
Έσκυψες πάνω στη δική σου τη ''δαντέλα'' ?...εσκέφτηκες γιατί ξεθώριασε και δεν την αναγνωρίζεις πια ?..Μη γίνεσαι γκρινιάρα τώρα εσύ..δε φταίνε μόνο πάντα οι άλλοι...Φορτώθηκες στους ώμους σου...όλα τα βάρη που σου περισσέψανε...χρόνια τώρα και τα σώριασες στο παλιό σου το σεντούκι...Ήταν αβάσταχτα πολλές φορές και σου ξεσκίζαν τη ''δαντέλα'' .Μα οι φιλίες οι επιφανειακές...δεν τις αντέχουνε τις ''ξεσκισμένες'' σου δαντέλες..Σε θέλουν πάντα φρέσκια ..γελαστή...και καλοφορεμένη...

Υπάρχουν όμως και οι φιλίες οι αληθινές...που το ''κατάλευκο'' φουστάνι τους ακόμα το φοράνε...Δε ''γάριασε''. και δεν κιτρίνισε...μες στο μπαουλοντίβανο ..εκεί στην άκρη φυλαγμένο...Είναι οι φίλοι οι υπομονετικοί...που σε κοιτούν στα μάτια...και σου αποκρίνονται χωρίς να τους μιλάς...γιατί επιάσαν το σφυγμό σου...Ναι ...υπάρχουνε..είναι ελάχιστοι..πολύτιμοι..και όχι απλά και μόνο ''χρηστικοί''.Πάντα σ' αυτούς να επενδύουμε...και είναι η πιο επισφαλής επένδυση...στο διάβα μας των χρόνων..Εδώ μονάχα θα σταθώ...και θα το μοιραστώ αυτό το υπέροχο και διαχρονικό το σκεπτικό...του φιλόσοφου Αριστοτέλη:

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη υπάρχουν τρεις τύποι φιλίας:
H φιλία που βασίζεται στη χρησιμότητα.
Η φιλία που βασίζεται στην ευχαρίστηση.
Η φιλία που βασίζεται στην αρετή.

Πιο συγκεκριμένα:

Η φιλία που βασίζεται στη χρησιμότητα είναι η φιλία που δύο άνθρωποι χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλον για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Για παράδειγμα, οι μαθητές έχουν συχνά αυτό το είδος της σχέσης. Δύο μαθητές μπορεί να καθίσουν δίπλα ο ένας στον άλλο στην τάξη, και να μοιράσουν τις σημειώσεις τους ή να βοηθήσει ο ένας στον άλλο στη λύση ενός προβλήματος . Σε μια τέτοια σχέση, όταν τελειώνει η χρησιμότητα, τελειώνει και η φιλία. Δεν υπάρχει τίποτα λάθος με αυτό το είδος της φιλίας εφ' όσον υπάρχει σεβασμός .
.
Η φιλία που βασίζεται στην ευχαρίστηση, είναι η φιλία στην οποία ο ένας απολαμβάνει τη παρέα του άλλου. Ίσως βρίσκουμε κάποιον αστείο και χαριτομένο και μας αρέσει να τον έχουμε γύρω μας. Όταν παύει να μας ευχαριστεί η παρουσία του, τελειώνει και η φιλία.

Η φιλία που βασίζεται 
στην αρετή, είναι η φιλία στην οποία και οι δυο φίλοι αγαπάνε πραγματικά ο ενας τον αλλον και είναι ηθικά ενάρετοι και οι δυο. Σε αυτή τη φιλία, και οι δυο αγαπάνε τον εαυτό τους για αυτό που είναι και κατ’επέκταση αγαπάνε και το φίλο τους για αυτό που είναι. Αυτό το είδος θεωρείτε ως την υψηλότερη μορφή φιλίας . Δεν θεωρείτε ως η τέλεια μορφή φιλίας καθώς θα υπάρξουν και προβλήματα, αλλά επειδή βασίζεται στη καλοσύνη και σε αληθινά αισθήματα είναι η πιο ανθεκτική φιλία.

Σαφώς και επιλέγω πάντα στη ζωή...την τρίτη αυτή των περιπτώσεων...τη φιλία που βασίζεται στην αρετή..γιατί θαρρώ πως αυτή είναι δυνατή...και αντέχει το ''φουστάνι'' της κατάλευκο ακόμα να φοράει...

Κείμενο - Σοφία Θεδοδοσιάδη.
.............................................................................................................

 Και με το υπέροχο τραγούδι για τους φίλους μου....
η φίλη σας Σοφία...

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!

.............................................................................................................

Νύχτα μαγικιά !!!!!!!_ Φωτογραφίες Γιάννης Θεοδοσιάδης...

               Μια εικόνα ..χίλιες λέξεις !!!
               Μια βραδιά πανσελήνου..γεμάτη από τους ήχους βιολιών ..κιθαρών ..πιάνου και τους λυρικούς...σε μοναδικά τραγούδια...και ποίηση...
               Από την Πάτρα με αγάπη !!!

               η φίλη σας Σοφία...18/8/2016.

Αφιερωμένο σε όλους τους αληθινά ''ρομαντικούς''φίλους μου..που ξέρουν να ρουφούν τη ζωή ...την ουσιαστική και αληθινή ζωή..που βρίσκεται στα απλά..τα ξεχωριστά...στης ψυχής τα ''γεμίσματα''... !!!

 https://www.youtube.com/watch?v=J9WDvaPrTt4
............................................................................................................

''Γεμίζει απόψε το φεγγάρι'' εδώ..μέσα στου κάστρου το αλωνάκι. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

''Γεμίζει απόψε το φεγγάρι'' και γίνεται ολόγιομο..όπως και η ψυχή μας...Και τότες στρέφουμε το βλέμμα μας ψηλά...το φως να φέρουμε στα μάτια μας κοντά...να θαμπωθούμε απ' το ροδόχροο το φως...γλυκά...ρομαντικές οι σκέψεις μας...κάτι σαν πεταλούδες της ψυχής μας να γεννούν...Είναι κι απόψε ολόγιομο το Αυγουστιάτικο φεγγάρι...και είναι όμορφη κι απόψε η βραδιά...σαν αγκαλιά με τους.. που λατρεύεις είσαι...Δεν ψάχνω αγάπες κι έρωτες που μια στιγμή κρατούν...και τριγυρνούν στις γειτονιές...μιας εποχής απομεινάρια...λόγια υπερφίαλα απλά για να σκεπάσουν και να ντύσουν την βραδιά και την καρδιά...γιατί συνήθειο από παλιά μέσα μου έχω...με έρωτες αληθινούς ζωής..να ζω και να πορεύομαι ,πότε ρομαντικά..πότε πραγματικά.. και με αυτούς να συμπορεύομαι ..να τους φορώ κατάσαρκα...γιατί οι αληθινοί  '' οι έρωτες για τη ζωή την ίδια'' είναι αυτοί που μας φορτίζουν την ψυχή...είναι ατέλειωτοι...για πάντα νέους μας κρατούν..λάχτισμα στην αρένα της ζωής..που από παντού μας περικύκλωσε με τα τραγελαφικά..που γύρω μας συμβαίνουν...

Όχι απόψε που είναι ολόγιομο ξανά και πάλι το φεγγάρι το Αυγουστιάτικο...ένα αληθινό σεργιάνι θα τη βγάλω την ψυχή...εκεί στο κάστρο το μοναδικό της πόλης μου ..στο Ρίο...Εκεί ..πλαισιωμένη απ' την αγάπη την αληθινή..την αδιαμφισβήτητη...των αγαπημένων μου κρατώντας το χεράκι..Μεγάλωσαν πολύ και τα βλαστάρια μου..γίνανε άντρες ολάκαιροι...γυναίκες όμορφες ..συγκροτημένες..χρήσιμες και δυναμικές...μα και της προσφοράς παιδιά...Είναι λέν' το χάσμα αυτό των γενεών...που συντροφιές γονιών με τα παιδιά τους πολλάκις  δεν το επιτρέπει..

Λάθος τρανό...μεγάλο λάθος είν' αυτό..γιατί..αν προετοίμασες από πολύ νωρίς...αν ετοποθετήθηκες απέναντι στο χάσμα αυτό..αν έλαβες τα μέτρα σου...αν εκαλλιέργησες και δούλεψες τη θέση σου...ποιός τάχα να'ναι ο ρόλος σου απέναντι σ' αυτό...τόλμησες να το κλείσεις..και την απόσταση αυτή..με περίσκεψη..με σεβασμό και με σοφία το δρόμο αυτό του χάσματος εσύ να διανύσεις..όσο τα βήματά σου τα αλλιώτικα εσέ σου επιτρέπουν..

Κι έτσι ξυπνάς ένα πρωί και νιώθεις πως εφύτεψες αγάπη μες στο χάσμα αυτό των γενεών και φύτρωσε..και βγήκανε λουλούδια απ' το βάζο το κλειστό...σκορπίσαν καταγής..και ήλθε σε σένα η μυρωδιά..γήινη ..γνώριμη...συγγενική..μες στης ψυχής σου τα κιτάπια...Πλαισιωμένη απόψε..από ένα πανέμορφο..''μπουκέτο'' από νιάτα φορτωμένο...τα παιδιά που ακολούθησαν τα χνάρια μιας αληθινής και ουσιαστικής ζωής..τα λατρεμένα μου παιδιά..τα  παιδιά μου...και από τους εκλεκτούς τους φίλους τους ,που από παιδιά τους ξέρω...μέσα εκεί σ' αυτόν τον τόπο τον ξεχωριστό...μέσα σε τούτο το ξεχωριστό...το ιδιαίτερο ετούτο το αλωνάκι...τι.. έχουν μαγεία τις νυχτιές τα κάστρα μες στη θάλασσα..διάπλατα νου ..και λογισμό και την καρδιά μου θα ανοίξω..για να γευτώ την ποίηση...τους όμορφους τους στίχους..και τις μελωδικές τις μουσικές..που εδιαλέξανε για την αποψινή βραδιά ..ιδιαίτερα χαρούμενη..που οι νέοι εμυήθηκαν ..και διάλεξαν ποιητικά μα και μελωδικά...τούτη την όμορφη βραδιά...μαζί μου να περάσουν...

«Μη Διακόπτετε…είμαι με τη σελήνη». 

Αυτός είναι ο πρωτότυπος τίτλος της μουσικής εκδήλωσης με θέμα την πιο ρομαντική και φωτεινή πανσέληνο του χρόνου, το ολόγιομο Αυγουστιάτικο φεγγάρι, που θα γίνει σήμερα Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016 στις 22.00 στο Φρούριο του Ρίου, με ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

με τους Πατρινούς Ανδρέα και Λουκά Αδαμόπουλο

Ναι...θα τυλιχτώ από τις ρομαντικές τις μουσικές...απ' τις κιθάρες και τις μελωδίες τις γλυκές ..και τις ανεπανάληπτες...που απόψε εκεί :

Στο Καστέλι (κάστρο) του Ρίου θα αποτελέσει ένα από τα σημεία αναφοράς για το φετινό ραντεβού της Πάτρας με την πανσέληνο του Αυγούστου...στις 18 του μήνα..το βράδυ...και όλοι θα 'μαστε εκεί..για ένα ακόμα << τετ-α-τετ>... με την Πανσέληνο..να αποχαιρετήσουμε κι αυτό το Καλοκαίρι ..που άρχισε  δειλά -δειλά..να μας αποχαιρετά...

Με τη σκέψη να… παραπέμπει στον αρχαίο ναό του Ποσειδώνα, πάνω στα ερείπια του οποίου χτίστηκε το κάστρο και με θέα το «αντάμωμα» του Πατραϊκού με τον Κορινθιακό και τη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου,  ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου Πατρέων καλεί τους κατοίκους της Πάτρας και όχι… μόνο, να αποχαιρετήσουν τον Αύγουστο και να «σχοινοβατήσουν» στου τραγουδιού την κόψη.
 
Έτσι απλά...εκεί μέσα στη θάλασσα...σε τούτο το μαναδικό το Κάστρο...στολίδι εξαιρετικό της πόλης μου..ριγμένο μες στου χρόνου τις σελίδες...κάποτε χτίστηκε για εντελώς άλλους σκόπούς ,όπως και κάθε κάστρο...μα έχει μνήμη αυτό έκτοτε και πολιτισμική...και τη χροιά που οι μεταγενέστεροι του δώσαν.. Με συγκινεί ο χώρος του αισθαντικά με κάνει για να νιώθω...γιατί ακούστηκαν μέσα εκεί στα ''σπλάχνα'' του εδώ και αιώνες τώρα...γλυκά ..πικρά...μελωδίες λυρικές...ποιήματα που άγγιξαν καρδιές...ενώσανε ψυχές...στο εκκλησσάκι που κρύβεται μέσα στους τοίχους του...χώρος μοναδικός...ανάσα ιστορίας...και γέμισμα των ψυχών...

Τι να ζητήσει απόψε ένας άνθρωπος...που μοναχά στα ''ταπεινά'' γεύεται τη χαρά......Φυσάει ένα αεράκι ελαφρύ..καθώς σφιχτά τη νιώθω την ψυχή μου αγκαλιασμένη...καθώς περνάω την είσοδο κι απόψε πάλι εκεί...για πολλοστή φορά...να ακούσω μελωδίες ανεπανάληπτες..να ονειρευτώ...να κυνηγήσω το ολόγιομο φεγγάρι..που μια ζωή το κυνηγώ...μήπως το φτάσω απόψε και το ''πάρω'' να κοιμηθώ μαζί του ...δίπλα εκεί στο μαξιλάρι μου...γιατί ολόγιομη είν' απόψε..σαν κι αυτό ..κι εμένα η ψυχή μου...

Είμαι αθεράπευτα ρομαντική...δε θέλω να αλλάξω...θέλω κάθε φορά ξοπίσω του να τρέχω,το βράδυ που ολόγιομο γίνεται το φεγγάρι...και να του γνέφω να με δει..μήπως και με γνωρίσει..
Όμορφη νάναι κι απόψε η βραδιά η δική σας φίλοι μου και να μετράτε στη φαρέτρα σας..τέτοια μοναδικά...γεμάτα αγάπη και αγκαλιάσματα..απ' τους ανθρώπους που είν' για σας ...ολόγιομα Αυγουστιάτικα φεγγάρια..!!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

Σημείωση : 
Οχυρωματικό έργο του Σουλτάνου Βαγιαζήτ Β’, χτίστηκε απέναντι από το κάστρο του Αντιρρίου, ώστε έτσι να ελέγχεται το θαλάσσιο πέρασμα, από το Ιόνιο Πέλαγος στον Κορινθιακό Κόλπο, που λεγόταν «Κιουτσούκ Τσανάκ Καλέ», δηλαδή «Μικρά Δαρδανέλλια».
.........................................................................................................

 Kαι με την εξαιρετική Vanessa Mae... να περάσετε όμορφα τη βραδιά σας απόψε..δεν θέλει κόπο..αλλά σκέψη γλυκειά και τρόπο....

η φίλη σας Σοφία...

                            Hijo De La Luna ~ Vanessa Mae 

.............................................................................................................. 

Οι ευχές μου για το Δεκαπενταύγουστο - της Σοφίας Θεοδοσιαδη..

Πέρα και ....από κάθε θρησκευτική στενότητα......και με περίσσιο σεβασμό στη μάνα....στη μάνα όχι μόνο του Χριστού...την Παναγία...τη μάνα έννοια..τη μάνα προστάτιδα,ας σταθούμε....με τον ανάλογο σκεπτικισμό και σοβαρότητα...στην γιορτή της μέρας του Δεκαπενταύγουστου...
Μια γιορτή.....για την ''εικόνα''της μάνας του Χριστού...που η αγάπη είναι ....που τη μετατρέπει σε εικόνα παντοτινής στοργής, η αγάπη είναι που την καθιστά απόλυτο σύμβολο της αιώνιας μάνας.

Κι αν ακόμα δεν μας εκφράζει απόλυτα ..η εκκλησιαστική άποψη...για τη θέση της Παναγίας...ας σταθούμε με ευλάβεια  στην εικόνα της μάνας που στέκει πάνω από κάθε μικρότητα ...που ξέρει να συγχωρεί.....που στις δύσκολες ώρες την επικαλούμαστε....που είναι η ελπίδα όλων μας....

Να γιορτάσετε φίλοι μου αγαπητοί τη μέρα αυτή με βαθιά κατάνυξη....περισυλλογή....και ειλικρινή συναισθήματα...ακόμα κι αν απέχει η δική σας θεωρία....από τα τετριμμένα για τον τρόπο της ''λατρείας''.των ''θαυμάτων.''...και των επακόλουθων των δρώμενων αυτών....με τον δικό σας τρόπο για τη δύναμη της Πίστης....για την νοσταλγική αυτή προστασία....που επιζητά η ψυχή....και φωλιάζει βαθιά μέσα σας....

( Οι ευχές μου για το Δεκαπενταύγουστο !!!!)
               Σοφία Θεοδοσιάδη
.............................................................................................................

 Και με την κατανυκτική ..βαθύ άγγιγμα των ευαίσθητων χορδών μας για την αυριανή μέρα του Δεκαπενταύγουστου..της εξαιρετικής μουσικής του Σπανουδάκη...σας εύχομαι
 <<ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ>...σε όλους εσάς που ξέρετε να σκέφτεστε χωρίς χαχανητά..χωρίς να αναλώνεστε δώθε κείθε  ψάχνοντας ανοήτως σε λιμνάζοντα νερά...μα ψάχνοντας μέσα σας βαθιά...για την αυτοβελτίωση του καθενός μας...
η φίλη σας Σοφία...

ΣΑΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ/ ΚΑΤΑΝΥΞΗ CD1 - ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ 

..............................................................................................................

Δεκαπενταύγουστος της μνήμης ..και της ''δικής μου Παναγιάς''- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δεκαπενταύγουστος..και θύμησες γλυκές γεμίζουν το μυαλό και την ψυχή μου ακόμα...Έρχεται εκείνη η μορφή η ολοστρόγγυλη ..ωσάν του φεγγαριού του Αυγουστιάτικου την όψη..εκείνη η μορφή της νόνας μου..της ροδαλής γιαγιάς μου..που τέτοια μέρα εκαθόταν και λογάριαζε,έβαζε τάξη μέσα της και σε σειρά τα ''μερομήνια'', κι ερχόταν και μας τα ανακοίνωνε,ωσάν η ίδια νάτανε ο πιο ακριβής μετεωρολόγος.Δε δέχονταν καμμία αμφισβήτηση στο μέτρημα αυτό και στα λεγόμενά της..γιατί λέει ο πάππος της της μάθαινε να τα μετρά..ακόμα εκεί.. στη μακρινή της την πατρίδα..

Κι από την άλλη η μάνα μου ,που δεν επίστευε στα θαύματα ,μα ούτε και στο μέτρημα των ''ημερομηνίων'', εφρόντιζε και ετοίμαζε το 
<< Πάσχα>> του Καλοκαιριού καθώς το έλεγε πως είν' των χριστιανών,τούτη εδώ η γιορτή της Παναγιάς..τούτο το πανηγύρι...Κάθε που εξημέρωνε της Παναγιάς η μέρα,ένα αρνί ετοιμάζαμε στη σούβλα να ψηθεί.Εκεί εγέμιζε η αυλή από τις παιδικές φωνές..από τα κουδoυνίσματα..καθώς με τα ποδηλατάκια τα παιδιά φιγούρες γύρω από το αρνί,επροσπαθούσαν για να κάνουν..

Μα σήμερα που η παραλία μοιάζει ερημική..καθώς οι αέρηδες την ''κοπανάνε''και μελτέμια μου θυμίζουν..όλοι τρομάζουνε και φεύγουνε..δεν τους εμπνέει το τοπίο..Μα εμένα οι αέρηδες δε με τρομάζουνε..και ο παφλασμός της θάλασσας ήχους γεννά μέσα στα αυτιά μου γνώριμους...και βιαστικά τους μεταφέρει..Μιας οικογένειας ολοζώντανης,που ήξερε..που γνώριζε καλά..πως να γεννιέται σαν μια αγκαλιά..μιας Παναγιάς..όχι μονάχα του Χριστού.Μιας Παναγιάς ..μιας μάνας..πλατιάς ωσάν τη θάλασσα..απέραντη στους αιθέρες σαν αέρας..
Μνήμες και θύμησες γλυκά να εναλλάσσονται ,κάτι σαν μια χρυσή κληρονομιά,μες στου μυαλού μου το ψηλό παλάτι,εκεί όπου η αρχόντισσα η μάνα μου ,η δική μου γλυκειά η ''Παναγιά'' εκατοικούσε χρόνια τώρα..

Σήμερα καλούμαι εγώ ..σημείο αναφοράς γλυκό...μιας μάνας ανοιχτής σα θάλασσα απέραντη..μιας μάνας που τις θύμησες ..πράξεις ..εικόνες ..μνήμες μα και καινούριες θύμησες στου νέους ''βλαστούς'' μου να φυτέψω..
Πόσο γλυκά με αγκαλιάζει η σκέψη μου και σήμερα..που στα μάτια των δικών μου των παιδιών...την αλήθεια μου θα μεταλαμπαδεύσω...

Στέκομαι πάντα και με σεβασμό..σ' αυτή τη μάνα του Χριστού...που ''εκοιμήθη'' πικραμένη..αφού στα μάτια της αντίκρυσε το σπλάχνο της...και το κουράγιο της την ακολούθησε και μέχρι και το τέλος..Έτσι την αγαπώ και την εγνώρισα την Παναγιά..μέσα από τα μάτια της πολύτιμης της νόνας μου..της χιλιοβασανισμένης..και μέσα από το βλέμμα το αγέρωχο της μάνας μου..που ήξερε αλήθειες να μας λέει...κι ας ήξερε τα λίγα γράμματα..η σοφία της παντού και πάντα.. την ακολουθούσε...
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός...
............................................................................................................
Σημείωση:
 Ας με συγχωρέσουν οι ''θεούσηδες''και κάποιοι άψαχτοι θεολόγοι...που δεν απαριθμώ τα θαύματα της Παναγιάς που την θέλουν  πάνω στα ''ξύλα ''να δακρύζει..Εγώ την αγαπώ πολύ την Παναγιά..και δεν καταδέχομαι να την εξευτελίζω..
Είναι η δική μου άποψη..δε ''γλείφω''εγώ και δε μασώ τα λόγια μου..φίλους για να αποχτήσω..Μου έτυχε..γι αυτό και εξηγώ..ναι.. και για να μην παρεξηγούμαι...πως είναι προσωπική μου άποψη..και δεν σας την επιβάλλω...είμαι ελεύθερη και να γελώ με τις ''θεούσικες''ανοησίες..και με τα παρατράγουδα των ημερών...
Σκύβω ευλαβικά..στην καρτερικότητά της και  στην ''απέραντη την έννοιά της''..

η φίλη σας Σοφία..ευχαριστώ.

.............................................................................................................. 

Στίχοι:  

Παραδοσιακό

Μουσική:  

Παραδοσιακό

Περιοχή:  

Πόντος

Σουμέλα λεν’ την Παναγιά
Σουμέλα λεν’ και σέναν
Θα προσκυνώ την παναγιά
Κι έρχουμαι με τ’ εσέναν.

Εγώ μικρός προσκυνητής
Πήγα σην Παναΐαν
Και σαν τρία τα χρόνια απάν’
Επήγα άλλον μίαν.
Ση παναΐας το ποτάμ’
Τρία μήνας ελάστα
Επέμνα οξυπόλυτος
Τα τσαρούσα μ’ εγράσταν.
Εγώ ποντιοπούλ’ είμαι
Ματώνω κι ματούμαι
Ση Σουμελά την Παναγιά
Εκεί θα στεφανούμαι.

Παλαλιακός FC - Η άνοδος προς την Παναγία Σουμελά 3-6-2014

.............................................................................................................