Ο κήπος μου - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Έχω δυο κήπους όμορφους..να ''βγαίνω'' .. να φυτεύω ...να τους ποτίζω για να ανθούν..να τους κλαδεύω σαν θα χρειασθεί.. 'καρπούς '' για να μαζεύω..Ναι..ναι..δυο κήπους πάντα εγώ χρειάζομαι..τον έναν για να κάθομαι εκεί ,στον ίσκιο και των δέντρων του να ξαποσταίνω .. να μπορώ να γαληνεύω την ψυχή μου.. και τον άλλον τον κήπο της ''καρδιάς'' καρπούς.. σαν να 'ναι συγκομιδής καιρός...καρπούς ώριμους και ζηλευτούς πάντοτε  να συλλέγω..Δεν είμαι εγώ ποιήτρια σε ξένα περιβόλια για να σεργιανώ..λεβάντες και βασιλικούς και δυόσμους να μαζεύω..Τους φυτεύω μες στον κήπο μου..ποτίζω καθαρό νερό..ξεβοτανίζω και μυρίζω ευωδία αληθινή...κι έπειτα στης ψυχής μου τα αρώματα σε κείνο το συρτάρι το ζωγραφιστό..τρέχω .. τ' αποθηκεύω..

Βγαίνω συχνά τα βράδια μες στον κήπο μου..εκεί κάτω από τη ροδιά που εφύτεψα χρόνια πριν..κι ακόμα οι αγέρηδες δεν την εξεριζώσαν..Έμεινε ανέγγιχτη εκεί..μονάχα λίγους ''ρόζους'' στον κορμό της εφορτώθη.. έχω και δυο φοίνικες πανύψηλους..χρόνια ορθώνονται εκεί εμπροστά..και τώρα τον κορμό τους εσκεπάσανε..δυο κισσοί μεγάλοι..Ζούνε κι αυτοί εις βάρος τους..μα δες το αλλιώς λέω συχνά..σαν μια αλληλεγγύη..Μονάχα πρόσεξε εσύ..σκύβω και λέω μέσα μου..μη λιμπιστείς το ψήλωμα αυτών...και το πράσινο το δέλεαρ..που η όψη τους προκλητικά και σου προτάσσει..

Μ'αρέσει πάντα ο ''κήπος '' μου να 'ναι περιποιημένος..μα έρχονται και κάποιες εποχές που ''ζιζάνια'' μέσα του φυτρώνουν..Η λέξη στη γραμματική από μόνη της..είναι ''το ζιζάνιo'' και γένους ουδετέρου..Μα εγώ το εντόπισα στον κήπο μου συχνά..και το συνάντησα και γένους θηλυκού συνήθως..και αρσενικού ενίοτε..έχει απ' όλα ο ''μπαχτσές'' αρκεί να ξέρεις να ''ξεβοτανίζεις''..''Παλιά μου τέχνη κόσκινο'' από τα παιδικά μου χρόνια..όταν απ' τα παρτέρια του καπνού.. εξεριζώναμε ζιζάνια..Εεε.. τι να κάνουνε κι αυτά..μας έλεγε η μάνα μου..κάπου να βρούνε τόπο να ''φυτρώνουνε'' ..πρέπει να ζούνε μια εποχή..τα δύστυχα..ως να τα ξεριζώσουν.. 

Φοβήθηκα βράδια που ήταν σκοτεινά..εκεί στην άκρη ..στη γωνιά..δίπλα στους ''κάκτους '' που δεν άνθιζαν πολύ συχνά..ούτε και κάθε εποχή..και κάθε Καλοκαίρι..Μα ότανε ανθίζανε..εγέμιζαν από ομορφιά..οι γλάστρες ..τα πιθάρια..Σπάνια ήτανε και είν' τα λούλουδα αυτά..αργούν πάντα να ανθίσουνε..μα δικαιώνουν σαν έρθει η ώρα τους..τον δικαιώνουνε αργά ..αλλά σταθερά..πάντοτε  τον ''περιβολάρη''..Είναι ''σπάνια'' τα άνθια της καρδιάς..και δεν ανθούνε σε ''παρατημένους'' κήπους..Είναι η φροντίδα και η δροσιά..το πότισμα αποβραδίς..που της ημέρας ομορφιά.. στους κήπους θα προσφέρει....

 Τους αγαπώ τους κήπους μου τους δυο..τον καθέναν για τα άνθια τα ξεχωριστά..που ακόμα μου προσφέρει..εκείνον τον κήπο τον αληθινό ψυχής..που μέσα μου τα αρώματα από τις παιδικές φωνές..κάτω από τα δέντρα ..τα φυτά..και τα ζουμπούλια μου μου φέρνει..μα και τον άλλονε..αυτόν που κείτεται στο χώμα καταγής..χρόνια τώρα πολλά..τα μάτια μου ευφραίνει..Ανθίζει ακόμα ο καθείς..αδιάκοπα..σαν το νερό που απ' το πηγάδι το ανασύρεις δροσερό !!!

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη 
............................................................................................................

 Εδώ στον κήπο των ευχών.. 
Μυρίζει ακόμα ..
Από τον ύπνο των ποιητών
 Νωπό το χώμα...

 

                    Μάριος Φραγκούλης-Ο κήπος των ευχών 

............................................................................................................

«Σιρανό ντε Μπερζεράκ»..στο κηποθέατρο Παπάγου..

Αυτόν το Σιρανό ντε Μπερζεράκ με τις τόσες αρετές και το μεγαλείο ψυχής είχαμε την τύχη να δούμε χτες βράδυ, σε μια  παράσταση υψηλών προδιαγραφών, με την υπογραφή  του Γιάννη Κακλέα.Ήταν μια ''γεμάτη βραδιά..με λίγα χρήματα στο εισιτήριο - επένδυση..μα τεράστιο το κέρδος...ψυχής φόρτιση !!!
Εκεί στην όμορφη γωνιά αυτής της χαώδους μεν..αλλά υπέροχης πόλης, που παρά την κρίση..προσπαθεί και επιμένει πολιτισμικά..στο Κηποθέατρο Παπάγου..

 Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ενσαρκώνοντας τον ομώνυμο ήρωα, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας, σε ένα απαιτητικό έργο, που συνδυάζει την κωμωδία με το δράμα. Αεικίνητος και γεμάτος πάθος, "οργώνει" τη σκηνή, καθηλώνοντας τους θεατές και γίνεται κυριολεκτικά ένα με το χαρακτήρα που υποδύεται.

 Η Δήμητρα Ματσούκα, ως εκπάγλου καλλονής, Ρωξάνη, εκπέμπει το ήθος, τη σεμνότητα και την "αποστασιοποιημένη" ομορφιά που ταιριάζει σε αριστοκράτισσα εκείνης της εποχής. Ερωτεύεται  στην αρχή με τα μάτια, το νεαρό, γοητευτικό Κριστιάν (Γιώργο Παπαγεωργίου), αλλά η άμετρη αγάπη της, που την οδηγεί δίχως δεύτερη σκέψη κοντά του, ρισκάροντας ακόμα και τη ζωή της, είναι απόρροια του λαμπρού πνεύματος που ερωτεύεται μέσα από τα ποιήματα και τον λόγο του.

Τελικά, ο θεατής φεύγει από το Σιρανό ντε Μπερζεράκ με ανάμεικτα συναισθήματα. Με εκείνη τη γλυκόπικρη γεύση του ανεκπλήρωτου και το θαυμασμό για την αυτοθυσία. Το ίδιο το έργο δεν δίνει μια ξεκάθαρη κατεύθυνση. Καλούμαστε να σκεφτούμε πάνω στο ζήτημα της αγάπης, να αποφασίσουμε μόνοι αν αξίζει να διακινδυνεύσουμε για τον έρωτα ή αν είναι προτιμότερο να μείνουμε σιωπηλοί παρατηρητές, δέσμιοι των αναστολών μας. 

Μια όντως ''μαγική''βραδιά..εκεί στο κηποθέατρο του Παπάγου..''Γέμισα''την ψυχή μου εικόνες και συναισθήματα...
Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα..Παίζει και απόψε στο κηποθέατρο στις εννιά..21.οο / 8/ ημέρα Τρίτη..
Και θα παίξει σε πάρα πολλά θέατρα της Αθήνας καλοκαιρινά..μέχρι της 15 Σεπτεμβρίου που θα παιχτεί στο Ηρώδειο..
Εξαιρετική παράσταση.. δεν έχω λόγια..!!!
Σε γεμίζει σκέψεις και φέρνει στην επιφάνεια ξεχασμένες αξίες !!

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη .
.............................................................................................................

Επιστροφή στην πόλη..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μάζεψα τα σανδάλια μου..δίπλωσα τις πετσέτες μου..πήρα τα βάζα με τις πέτρες ,τα κοχύλια μου..και ό,τι άλλο μάζεψα απ' την παραλία μου..και βγήκα πάλι μες στο δρόμο..Είχα περίεργο συναίσθημα ετούτη τη φορά..Πάει καιρός πολύς που άφησα την πόλη την πολύβουη..και λες και ήτανε η πρώτη η φορά..που στους ρυθμούς της έπρεπε από ετούτη τη στιγμή..έστω και νοερά να συνηθίσω...Να πω πως ένα σφίξιμο μες στο στομάχι μου δεν είχα? ψέμματα θάναι αυτό αν το ισχυριστώ..κι εγώ τα ψέμματα τα απεχθάνομαι οικτρά..Μπήκα στο δρόμο μου το γνώριμο..και ψιλοτραγουδώντας ..άνοιξα το παράθυρο και νόμιζα ακόμα ο βασιλικός και ο δυόσμος απ' τον κήπο μου ερχότανε μπροστά μου..

Παράξενο συναίσθημα..αλλά διόλου μελαγχολικό..Σε πιάνει μια μανία φυγής..εις την αρχή..μα προς το τέλος της επιστροφής σαν πλησιάζει η ώρα..βιάζεσαι πίσω πάλι στις συνήθειες που ήξερες..στους φίλους σου..στα καφενεδάκια τα μικρά για τον καφέ..σε κείνα να γυρίσεις..Δεν είμαι από αυτούς που τα μυαλά μου παίρνουνε ''αέρα''και ψάχνουν πάντα τόπους ξωτικούς για να ''φορτίσουνε''τις μπαταρίες..Αν τις εικόνες ομορφιάς μέσα σου εσύ ποτέ δεν τις κουβάλησες..μην περιμένεις ούτε εκεί..και μες στους τόπους που υπόσχονται ''τα μαγικά τα βράδια''ούτε εκεί και θα τις βρεις..Πήγα στα μέρη που αγάπησα και με αγάπησαν..γέμισε από τις αναμνήσεις τις παλιές..και τις καινούριες που κι αυτό το Καλοκαίρι ''εζωγράφισε''η ψυχή μου..Ακούμπησα τη σκέψη μου στα όμορφα..σε όμορφους ανθρώπους.

.Πεθύμησα τους φίλους μου λοιπόν..και ήρθε η ώρα να τους απολαύσω..Μου αρέσουν οι εναλλαγές..και οι επιστροφές..και γκρίνια για την πόλη δε με πιάνει..Έχει και η πόλη χάρες εντελώς ξεχωριστές..κι ας τη βοή της την εξέχασα για λίγο στο κεφάλι..Δεν ήρθε δα και με το τέλος αυτό των διακοπών και η συντέλεια του κόσμου..Οργάνωση χρειάζεται κι εδώ..έχει γωνιές ανεξερεύνητες και η πόλη..Και ο ήλιος και ο Αύγουστος ακόμα δεν μας χαιρετίσανε..και οι μικρές οι αποδράσεις ..όσο..για λίγο ακόμα..μέχρι για νάρθει το φθινόπωρο..μας κλείνουνε το μάτι.

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

Περνούν τα χρόνια..πάμε κι ερχόμαστε..και πάλι από την αρχή...αλλάζουνε οι άνθρωποι..λίγοι οι φίλοι που απομείναν..μα είναι αληθινοί...Γνωστοί σωρηδόν..μα η ψυχή κάθε φορά κοντοστέκεται στους εκλεκτούς..
Του χρόνου πάλι...το Καλοκαίρι...που θάρθει ελπιδοφόρο να μας γεμίσει εικόνες..
η φίλη σας Σοφία....

ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΡΗ ΘΑ ΞΑΝΑΒΡΕΘΟΥΜΕ.

.............................................................................................................

.✿..απόψε τα γοβάκια μου...τα φόρεσα για σένα...✿. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

Bράδυ Σαββάτου...καλοκαιριάτικο βράδυ από τα  λιγοστά του φετεινού που μείναν...Και να που το προλάβαμε και τούτο δω το Καλοκαίρι..Πάει  και πέρασε γλυκά..είχε αέρηδες πολλούς απ' την αρχή..μα εγαλήνεψε εδώ στην άκρη του που φτάνει.. το φετινό το Καλοκαίρι...μας γέμισε εικόνες...και συναπαντήματα γλυκά και τρυφερά...ήλιου ανάσες..Ναι ..και μας καλεί κι απόψε να το ζήσουμε...Δε μας ζητάει πολλά...εκεί στο θερινό σινεμά...ένα γλυκό κρασάκι παγωμένο δροσερό..και μετά..εκεί στην άκρια της θάλασσας ,καθώς θα ρίχνει η νύχτα η φωτεινή τις δέσμες της ,μες στα νερά τα καταγάλανα..Ναι ..εκεί το ραντεβού μας θάναι πάλι απόψε φίλοι μου..για να ''γευτούμε'' τη χαρά...το άγγιγμα του αγαπημένου μας...το χέρι που μας σφίγγει ζεστά και την ψυχή μας τη ζεσταίνει...Γι απόψε ίσως μόνο..για αύριο..ποιός το ξέρει ?
Έχουν τα Καλοκαίρια αποχαιρετισμούς γλυκούς..μα υπόσχονται ξανά ..ζεστά και τρυφερά.. Άνοιξες και καινούρια Καλοκαίρια !!!

Γι αυτό το αποψινό..του αποχαιρετισμού Καλοκαιριού..το αποψινό το δείλι και το βράδυ.. εσύ θα λαχταρήσεις πάλι σαν το μικρό.. με το φλοράλ φουστάνι.. κοριτσάκι..Είναι που θα βάλεις πάλι την ψυχή σε μια τροχιά...αναζήτησης χαράς..και έρωτα...με τα ψηλά τα κατακόκκινα γοβάκια σου...όπως το χρώμα του έρωτα καλεί..


Μη φοβηθείς και τόλμησε..και πάλι απόψε την καρδιά σου να χαρίσεις...Μοιράσου εσύ καρδιά μου ταξιδιάρικη και μοίρασε..δώσε χαρά πάλι απόψε και πάρε..με όποιο τρόπο επέλεξες εσύ..με αυτόν.. που στην ''λάγνα'' σου ψυχή ταιριάζει..

Εκεί στης ''Όστριας'' δίπλα στα κύματα της θάλασσας.. καθώς όστρια σημαίνει νότιος ήπιος άνεμος και γλυκός..στείλε με μουσική υπόκρουση.. την καρδιά να ταξιδέψει και το επανιδείν να ευχηθεί..για το άλλο Καλοκαίρι να μας έβρει...
Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Όταν η μουσική δεν έχει σύνορα !!!!!!!!!!!!!!
 Άκρως ερωτικόν !!!

 Εξαιρετικό κομμάτι κι απ' ό,τι διάβασα γράφτηκε από τους Calexico στην Ελλάδα με τη συνδρομή του παραδοσιακού συγκροτήματος "Τακίμ". Φοβερό πώς συνδυάζεται το λάτιν ύφος του τάγκο με την καθαρά ελληνική ή γενικότερα ανατολίτικη παραδοσιακή μουσική! 
Απίστευτο κράμα!
Εμπνευσμένο από τον Ελληνικό μπάλο!!

Ερωτευθείτε κι απόψε ξανά..τη ζωή ..το Καλοκαίρι..''τον''που σας εμπνέει και σας ''μοιράζει''χαρά...

η φίλη σας Σοφία..
Καλό Σαββατόβραδο !!!!!!!!!!!!!!

            https://youtu.be/3iUSvyNaDyo    

Calexico - Roll Tango (feat. Takim & Eric Burdon)[Bonus Track] 

..............................................................................................................

.. την ''τσιγγουνιά της ψυχής σου..διώξε''..της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Αγάπα τον τον εαυτό σου..σεβάσου τον..διάλεξε γι αυτόν τα καλύτερα..αυτά που σου αξίζουν...που σου ταιριάζουν..που πηγαίνουν την ψυχή σου στα ανοιχτά...Δυσκολεύεσαι να αποστασιοποιηθείς από εσένα..να κοιτάξεις και να σκύψεις μέσα σου βαθιά..ντρέπεσαι ίσως και να τον χαϊδέψεις..Μα είναι ώρα να το πράξεις για να νιώσεις πιο καλά..γιατί αξίζεις νάσαι εσύ καλά..και τότε μόνο και οι γύρω σου θα είναι..Μη λυπηθείς..φέρσου απλόχερα και μια φορά εις τον ''πολύτιμο'' και τον ξεχωριστό για σένα εαυτό σου.. και χάρισέ του τους ανθρώπους που ''οσμίζονται'' τα ίδια με εσένα ..Πέταξέ τους μια κόκκινη κλωστή..που θα σας δένει με μια αόρατη δύναμη..άκου τις μουσικές που θα σε ταξιδέψουν..κλείσε τα αυτιά σου στο κάλεσμα του ''ψεύτικου'' του λίγου..του μίζερου...γέλα ..ή κάνε πως γελάς για να τους μάθεις..ίσως και να τους συνετίσεις..

Διώξε από μέσα σου την ''τσιγγουνιά της ψυχής'' των ανθρώπων..των αχάριστων.. που απλόχερα τους μοίρασες..αγάπη ..χρόνο..έδιωξες την ανία τους..βοήθησες τη μοναξιά τους...

Αγάπα το όμορφο αυτό κομμάτι του εαυτού σου..και προσπάθησε ..βελτίωσε αν μπορείς...αυτό που προσπαθεί να σε ''βουλιάξει''..τις σκοτεινές σου νύχτες..που το γκρίζο απλώνεται τριγύρω σου..το κακό κομμάτι του εαυτού σου...που το ανακαλύπτεις μέσα από τα μάτια των ανάξιων..μα είσαι τυχερή φορές- φορές..που στην επιφάνεια το βγάζουν..


Γίνονται ο καθρέφτης σου..διότι η αγνότητα ή και η ''βρωμιά'' ενός προσώπου και της ψυχοσύνθεσής του, αποτυπώνεται σε αντιδιαστολή..επάνω στα πρόσωπα των άλλων γύρω του..
Αγάπα τον λοιπόν  τον εαυτό σου..είναι όλα αυτά μαζί..είσαι εσύ...ο ''υπέροχος'' μες στις στιγμές ο εαυτός σου..μα και ο ''γκρίζος''που στην επιφάνεια οι άλλοι σου ανασύρουν..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Με τη μαγική μουσική της ''μοναδικής'' Loreena Mc Kennitt ταξιδέψτε κι αυτό το Σαββατοκύριακο τα όνειρά σας... 

Η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη...

Loreena McKennitt - NIGHTS from the ALHAMBRA Full 

..............................................................................................................

Μέθα...Σαρλ - Πιερ Μπωντλαίρ.

Μέθα

Αν κάποτε στα σκαλιά ενός παλατιού ,στο πράσινο γρασίδι
μιας τάφρου, στη μουντή μοναξιά του δωματίου σου,
ξυπνήσεις ξεμέθυστος πια,ρώτα τον άνεμο,ρώτα το κύμα,
το πουλί το ρολόι,κάθε τι που φεύγει,
κάθε τι που στενάζει ,κάθε τι που κυλάει, που τραγουδάει,
που μιλάει'
ρώτα τι ώρα είναι? 
Κι ο άνεμος ,το κύμα ,το άστρο,το πουλί ,το ρολόι,
θα σου απαντήσουν: Είναι η ώρα της μέθης!


Για να γίνεις ο μαρτυρικός σκλάβος του χρόνου,
μέθα' μέθα αδιάκοπα!
Αλλά με τι?Με ρακή,με κρασί,με ποίηση,με αρετή...
Με ό,τι θέλεις ,αλλά μέθα!... 
 Σαρλ Μπωντλαίρ. 
.................................................

 Να είστε πάντα μεθυσμένοι! 

Να είστε πάντα μεθυσμένοι! Αυτό είναι όλο! Επιτακτική ανάγκη! Για να μη νιώθετε το φριχτό βάρος του Χρόνου,να συντρίβει τους ώμους, να σας γέρνει στη γη. Μεθύστε και μείνετε μεθυσμένοι.. Αλλά με τί; Με κρασί..με ποίηση..με αρετή..με ό,τι σας αρέσει..Όμως μεθύστε! Κι αν τύχει κάποιες φορές και ξυπνήσετε στα σκαλιά ενός παλατιού..στο γρασίδι ενός χαντακιού..μέσα στη βαρύθυμη μοναξιά του δωματίου σας..με το μεθύσι σας χαμένο ή ελαττωμένο..Ρωτήστε τον άνεμο..το κύμα..το πουλί..το ρολόι..Ρωτήστε οτιδήποτε φεύγει..οτιδήποτε βογκάει..ή κυλάει..ή τραγουδάει..οτιδήποτε μιλάει..Ρωτήστε τί ώρα είναι; Και ο άνεμος..το κύμα..το αστέρι..το πουλί..το ρολόι..Θα σας απαντήσει: Είναι ώρα να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου..Μεθύστε..Μείνετε μεθυσμένοι.. Με κρασί..με ποίηση..με αρετή..Με ό,τι σας αρέσει!
Σαρλ Μπωντλαίρ 

Ο Σαρλ Πιερ Μπωντλαίρ (Charles Pierre Baudelaire, Παρίσι, 9 Απριλίου 1821 - 31 Αυγούστου 1867) ήταν Γάλλος ποιητής, ένας από τους σημαντικότερους της γαλλικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Κατά την διάρκεια της ζωής του, ο Μπωντλαίρ υπέστη δριμεία κριτική για τις συγγραφές του και την θεματική του. Ελάχιστοι από τους σύγχρονούς του τον κατανόησαν. Η εφημερίδα Le Figaro της 5ης Ιουλίου 1857 έγραψε τα εξής σχετικά με την πρόσφατη εμφάνιση των Ανθέων του Κακού:

 «Σε ορισμένα σημεία αμφιβάλλουμε για την πνευματική υγεία του Κου Μπωντλαίρ. Όμως ορισμένα άλλα δεν μας επιτρέπουν περαιτέρω αμφιβολίες. Κυριαρχεί, ως επί το πλείστον, η μονότονη και επιτηδευμένη επανάληψη των ίδιων πραγμάτων, των ίδιων σκέψεων. Η αηδία πνίγει την αχρειότητα—για να την καταπολεμήσει σμίγει με το μόλυσμα».

Ο Μπωντλαίρ σήμερα αναγνωρίζεται ως μέγας ποιητής της γαλλικής και της παγκόσμιας Λογοτεχνίας και συγκαταλέγεται μεταξύ των κλασικών. Χαρακτηριστικά, ο Μπαρμπέ ντ' Ορεβιγί τον αποκάλεσε «Δάντη μιας παρηκμασμένης εποχής».
ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.
.............................................................................................................

Αγάπα τη ζωή...μέθα με τις ομορφιές της..ρούφα τους χυμούς της..άφησέ την να σε παρασύρει..να σε συνεπάρει...
Είναι από μόνη της μια ιστορία αγάπης..δωρισμένη από το Θεό προς τον άνθρωπο...Να μεθάς ..να χάνεσαι με τις μουσικές..με την τέχνη..με την ομορφιά ..με τους έρωτες...
Να γεύεσαι !!!!!!!!!
Και με την αφιερωμένη μουσική ..μοναδική σε βιολί και πιάνο..
Ένας ύμνος στη ζωή...στον έρωτα ..μοναδική ..θαυμάσια εκτέλεση..
Να μεθάτε !!!
Όσο υπάρχει καιρός..όσο θα περπατάτε πάνω στη Γη...όσο...

<< Μια αστραπή η ζωή μας ,μα προλαβαίνουμε..>>
η φίλη σας Σοφία.... 

Love Story (Piano & Violin Duet) 

............................................................................................................

<< Υπάρχουνε πολλοί που ναυαγήσαν μέσα στο κουστούμι τους >>.

Ω ναι! Ξέρω καλά πως δε χρειάζεται καράβι για να ναυαγήσεις..πως δε χρειάζεται ωκεανός για να πνιγείς.. Υπάρχουν πολλοί που ναυάγησαν μέσα στο κοστούμι τους..μέσα στη βαθιά τους πολυθρόνα..πολλοί που για πάντα τους σκέπασε το πουπουλένιο τους πάπλωμα..
Πλήθος αμέτρητο πνίγηκαν μέσα στη σούπα τους..σ' ένα κουπάκι του καφέ..σ' ένα κουταλάκι του γλυκού..
Ας είναι γλυκός ο ύπνος τους εκεί βαθιά που κοιμούνται..
Ας είναι γλυκός κι ανόνειρος..
Κι ας είναι ελαφρύ το νοικοκυριό που τους σκεπάζει..

Αργύρης Χιόνης
............................................................................................................. 

Alkinoos Ioannidis - Oneiro Htane 

............................................................................................................

<< Ο έρωτας είναι σαν το τανγκό >>...George Vidakis

George Vidakis

<< Ο έρωτας είναι σαν το τανγκό... αισθησιακός.. μαγικός..σε συνεπαίρνει..σε εξιτάρει.. θέλει συντονισμένες κινήσεις....ρυθμό και χάρη... πρέπει να γνωρίζεις τα βήματα.. να κρατάς το μέτρο για να αποφεύγεις τα λάθη..>>

Η ιστορία του Τάνγκο Το ταγκό, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, είναι μουσική και χορός, που αποτελεί τη συνεισφορά της Αργεντινής στον παγκόσμιο πολιτισμό, μαζί βεβαίως με τους αστέρες της μπάλας, που αφθονούν στη χώρα των πάμπας και των γκάουτσος. Το ταγκό το γνωρίζουμε στην αστική του εκδοχή, αφυδατωμένο από τις κοινωνικές του αναφορές, έτσι όπως το διέδωσαν στον υπόλοιπο κόσμο οι Παριζιάνοι στη δεκαετία του '20.

 Κυρίες με ολόσωμες τουαλέτες και κύριοι με φράκα να χορεύουν βαριεστημένα στη δεξίωση του κυρίου πρέσβη είναι μία εικόνα, που έχουμε στο μυαλό μας, κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο. Στη μικροαστική του εκδοχή το ταγκό θα το συναντήσουμε στη χώρα μας όλο και σε κάποια γαμήλια δεξίωση, με την ετικέτα του «Ευρωπαϊκού», λίγο προτού ηχήσουν τα κλαρίνα. Όμως, το ταγκό είχε άλλες κοινωνικές αναφορές στην αρχή της ιστορίας του. 

Γεννήθηκε κάπου στα τέλη του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του Μπουένος Άιρες, κάτω στο λιμάνι της πόλης με τα μπαρ και τα πορνεία, εκεί που εδρεύει η θρυλική Μπόκα Τζούνιορς και έμαθε μπάλα ο Μαραντόνα. Στην περιοχή αυτή κατοικούσαν μαστροποί και πόρνες, αλλά και άνθρωποι της εργατικής τάξης, μετανάστες, τόσο από τα ενδότερα της Αργεντινής, όσο και από την Ευρώπη. Αρχικά ήταν καθαρά αρσενικός χορός... για άνδρες με τα όλα τους. Το ταγκό, σύμφωνα με τον μεγάλο αργεντινό συγγραφέα Ερνέστο Σάμπατο, είναι προϊόν επιμειξίας μουσικών και χορών, που έφερναν οι μετανάστες από τις πατρίδες τους, με έντονο το ερωτικό στοιχείο. Είναι το τραγούδι του μοναχικού άνδρα, του «πορτένιο», που εκφράζει την επιθυμία και τη νοσταλγία του για μία γυναίκα και σε πολλές περιπτώσεις το ανικανοποίητο του έρωτά του:

 «Στη ζωή μου είχα γκόμενες και γκόμενες, μα ποτέ μου μια γυναίκα» λέει το δίστιχο ενός τάνγκο τραγουδιού. Είναι ένας χορός ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός, αντίθετα με άλλους χορούς που είναι εξωστρεφείς και χαρωποί. «Ο γερμανός πίνει μπίρα, μεθοκοπάει και χορεύει αφελώς, ο «πορτένιο» χορεύει ένα τάνγκο για να σκεφθεί την τύχη του, που δεν του φέρθηκε ευνοϊκά» συμπληρώνει ο Ερνέστο Σάμπατο. Μεγάλη ώθηση στο ταγκό έδωσε το μπαντονεόν, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του. Είναι ένα είδος ακορντεόν που έφτασε από τη Γερμανία, με ήχο συναισθηματικό, βαθύ και δραματικό, που εκφράζει τέλεια τους καημούς του «πορτένιο». Ο συνθέτης και βιρτουόζος του μπαντονεόν Άστορ Πιατσόλα (1921-1992) ήταν ο αυτός, που έβαλε το ταγκό στις αίθουσες συναυλιών, ενώ μεγάλη ήταν και η συνεισφορά του κορυφαίου τραγουδιστή του είδους Κάρλος Γκαρντέλ (1890-1935).
..............................................................................................................

 HASTA SIEMPRE AMOR tango
Αντίο, αγάπη (1953)
Στίχοι: Federico Silva

Στο επανειδείν, αγάπη μου

 .............................................................................................................

To πέρασμα της κόκκινης γραμμής.....- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Ρωτάς και με ξαναρωτάς να σου αποκριθώ..πόσο μεγάλωσα να σου ομολογήσω..Μα εγώ λυπάμαι να σου πω.. πόσο περάσανε τα χρόνια τα δικά σου.Άγχος μεγάλο σε κυρίευσε..καθώς τη γέρικη..μες στη νεανική καρδιά σου αναγνωρίζεις..
Εξεχαστήκαμε εμείς οι τολμηροί..οι περιπατητές της πλήρους της διαδρομής...στου χρόνου τα κιτάπια..Απορείς ..συνοφρυώνεσαι..μετράς..και δε σου βγαίνει ηλικιακά στο μέτρημα..το σφρίγος και η ζωντάνια ..που αναγκάζεσαι να δεις και να παραδεχτείς..μες στη μεγάλη λύπη σου..και να συνειδητοποιήσεις ξαφνικά..πως η ζωή δε μετριέται με τα χρόνια..

Και ναι..σε σένα μιλάω φίλε μου..σε σένα που ενόμισες πως πρέπει να κάνω αγώνα δρόμου τα χιλιόμετρα..και όχι τα χιλιόμετρα που με οδηγούν στην ευτυχία..Ναι..ναι στην ευτυχία τη δική μου ,που εσύ την αγνοείς..και δείχνεις την ταυτότητα και προσπαθείς δροσιά απ' τα αναγραφόμενα τα χρόνια να αντλήσεις..
Τι κρίμα που εμαράζωσες νωρίς πουλάκι μου..και άφησες  στην ψυχή σου τη ρυτίδα να εισχωρήσει !!!
 Αναρωτήθηκες στ' αλήθεια εσύ τι σου συμβαίνει ..εσκέφτηκες μήπως το πνεύμα σου το σκότωσες πριν η ζωή η ίδια σε σκοτώσει ?Γιατί το λένε επιστήμονες και σπουδαίοι ψυχίατροι..ερευνητές και ψυχολόγοι..πως πεθαίνει το πνεύμα κι η ψυχή μας πολύ πριν το βιολογικό μας θάνατο. Ανάμεσα στο δρόμο που οδηγεί σίγουρα στο γκρεμό και στο άγνωστο μονοπάτι, που ίσως οδηγεί στο ξέφωτο και στην απελευθέρωσή μας, επιλέγουμε το πρώτο ελπίζοντας-αυτή η ελπίδα είναι μια δεύτερη φυλακή- σε ένα θαύμα που ξέρουμε ότι ποτέ του δε θα γίνει...

Κι όμως εξακολουθούμε να ελπίζουμε.Κι έτσι ''αποκοιμισμένοι'' πια και συντηρητικά σκεπτόμενοι ακολουθώντας τους κανόνες γύρω μας του καθωσπρεπισμού..αφήνουμε τα θέλω μας..και τη ζωή που μας αρμόζει..εκεί σε μια γωνιά..μόνη και παραγκωνισμένη..μέχρι που να ξυπνήσουμε ένα πρωί..κι απ' τις αράχνες που δίχτυ εσχηματίσαν γύρω μας..να μην μπορούμε από μέσα για να βγούμε..Διαλαλείς τάχα πως είσαι ελεύθερος πουλάκι μου..στο πνεύμα και στην ψυχή σου ακόμα,μα στρουθοκαμηλίζεις σίγουρα ..όταν την κόκκινη γραμμή φοβάσαι να περάσεις..

Μα πως να παραμείνεις νέος μέσα σου ...αν τη γραμμή εις το ξεκίνημα δεν τόλμησες και το σχοινί να κόψεις..Έχασες άπειρες φορές εις την εκκίνηση ..έχασες και δεν μπόρεσες στο ξέφωτο να βγεις..έμεινες να κοιτάς και να μετράς τα χρόνια σου ..που πήγανε χαμένα..κι ήταν αλήθεια από τόσο πολύ νωρίς..που ακόμα η ταυτότητα τα νιάτα σου μετρούσε..Ήτανε τότε  που δεν τόλμαγες ,από μικρό παιδί ..να ακολουθήσεις τα της ηλικίας σου ..φοβούμενος ,σεβόμενος τα πρέπει των κυρίαρχων γονιών σου.Και έτσι εμαραίνοσουν σιγά- σιγά..σαν το λουλούδι που το οξυγόνο του στερείται..Είναι ευαίσθητο και άκρως επικίνδυνο το πέρασμα της κόκκινης γραμμής του συντηρητισμού,που αν τη διαβείς απότομα και απερίσκεπτα στο γήπεδο του παλιμπαιδισμού μπορεί και να σε βγάλει..Μα από την άλλη είναι άδικο να εθελοτυφλείς..και να καταπιέζεσαι ..μπρος στα ωραία δώρα της που η ζωή μονάχα μια φορά σου τα προσφέρει..
Έστω και αργά..ζήσε όσο μπορείς και δύνασαι τη ζωή που επιθυμούσες και δεν έζησες..
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

Πολυμέρης Φώτης - Άσ' τα τα μαλλάκια σου 

..............................................................................................................

Μια νύχτα είδα ένα όνειρο..

Μια νύχτα είδα ένα όνειρο..
Ήμουν..λέει..στην άκρη του γιαλού και κοίταζα..
Η θάλασσα ήταν κατάμαυρη..όλο τρόμο και χοχλακούσε..
Κι από πάνω της ο ουρανός..κατάμαυρος κι αυτός..όλο φοβέρα..κατέβαινε
όλο και πιο χαμηλά..λίγο ακόμα και θ' άγγιζε τη θάλασσα..
Αγέρας δε φυσούσε..νέκρα φρικτή..πλάνταζα..δε μπορούσα να πάρω ανάσα..
Κι άξαφνα..στη στενή χαραμάδα που απόμενε λεύτερη..ανάμεσα ουρανού και θάλασσας..άστραψε ένα άσπρο κατάφωτο πανί..
Ήταν μια μικρή-μικρή βαρκούλα..αυτόφωτη..και μέσα στην πλανταγμένη
απανεμιά..φούσκωνε κάργα το πανί της και προχωρούσε γοργά..βίαια..
ανάμεσα στα σκοτάδια..
Άπλωσα κατά πάνω της τα χέρια.."Η καρδιά μου" φώναξα και ξύπνησα..
Βοήθεια μεγάλη στάθηκε τ' όνειρο ετούτο στη ζωή μου..
Σε δύσκολες στιγμές..όταν όλα γύρα μου σκοτείνιαζαν..κι οι πιο ακριβοί
μου φίλοι..και οι πιο σίγουρες ελπίδες με παρατούσαν..πόσες φορές δεν
έκλεινα τα μάτια..και δεν έβλεπα μέσα από τα ματοτσίνουρά μου τη βαρκούλα αυτή..κι η καρδιά μου έπαιρνε κουράγιο..τινάζουνταν απάνω..
"όρτσα και μη φοβάσαι" μου φώναζε.. κι έσκιζε το σκοτάδι..!
"Αναφορά στο Γκρέκο" Ν. Καζαντζάκης
............................................................................................................

Β.Παπακωνσταντινου - ΦΕΥΓΟΥΝ ΚΑΡΑΒΙΑ

..............................................................................................................